Dla rodziców po stracie - Netkobiety.pl

Będziemy mieć kolejne jak tylko połóg puści i jak tylko lekarz da zielone światło. Tym razem na pewno z częstszymi kontrolami niż zalecane i z lekarzem, który specjalizuje się w takich przypadkach.
Ale i tak będzie stresior. Strasznie się boję powtórki. A jednocześnie bardzo chcę znowu zajść w ciążę. Dobrze, że połóg sam wymusza przerwę.
Ale nawet wtedy to będzie drugie dziecko. Pierwsze zawsze będzie w pamięci.

Dzielimy się z mężem swoim bólem, ja mam wyrzuty sumienia, że do samej ciąży podchodziłam bardzo chłodno. Chodziłam na wszystkie badania i kontrole, dbałam o siebie, ale nie miałam wielkiej czułości w kierunku brzucha. Bardziej narzekałam na zmiany, na problemy, na to, że będzie inaczej.
Mąż ma wyrzuty sumienia, bo bardzo mocno liczył na to, że ja w szpitalu będę mieć wyciszoną akcję porodową i wyleżę spokojnie nawet do 10 tygodni, żeby Młoda była w lepszym stanie. Dopiero jak sam widział najmocniejsze skurcze u mnie, to stwierdził sam, że to było niewykonalne.

Zresztą mówią, że takie skurcze bolą nawet bardziej niż te przy donoszonym dziecku, bo organizm nie zdążył się na nie przygotować i są takie nagłe. Może coś w tym jest.

Bardzo współczuję Wam tego co Was spotkało. Nie zadreczaj się,  wszystko robiliście dobrze,  to nie Wasza wina,  mało pocieszające  ale tak naprawdę miało  być.  Może to właśnie dzięki temu  założyłas ten wątek,  który w przyszłości  da komuś wsparcie,  bądź chociażby zmobilizuje do czegoś,  w konsekwencji  tego uratuje wiele żyć,  o czym nie będziesz nawet wiedziała.
Mi w wielu momentach pomaga czytanie różnych wątków,  ale też po prostu  rozmowa  z kimś,  chęć wyrzucenia czegoś z siebie,  mnie naprawdę oczyszcza. Zatem wiedz że zawsze możesz do mnie napisać prywatnie,  jeśli masz potrzebę rozmowy, nie zastanawiaj się,  pisz śmiało. 

Tule  mocno

O cholera!!! Loka bardzo Wam współczuję straty Waszej córeczki. Przytulam w bólu ciebie i męża. Trudne to strasznie.

Bardzo bardzo współczuję!
Na pewno Wasza Córeczka czuła się kochana, czuła się doskonała i najpiękniejsza. Jednak los przygotował dla Niej inną drogę. Nic sobie nie wyrzucajcie, niestety na pewne nagle wydarzenia nie ma recepty.
Życzę Wam dużo siły, byście umieli razem przetrwać ten trudny czas. Przytulam!

Lady Loka, bardzo mi przykro...

Tak mi przykro. Brakuje słów.

Dzięki!

Dzisiaj wieczorem mam psychologa. Podobno jakaś dobra babeczka specjalizująca się w temacie.

Wiecie, my myśleliśmy, że wyczerpaliśmy limity smutku, kiedy 2 tygodnie przed ślubem moja babcia wylądowała w szpitalu w bardzo ciężkim stanie. Wszyscy modlili się tylko, żeby nie umarła przed ślubem. Umarła półtorej tygodnia po. I to też było trudne. Bardzo trudne.

A teraz jest jeszcze trudniej i jeszcze ciężej. Ciężko się wstaje, ciężko się funkcjonuje, trzeba się zmuszać do jedzenia, do życia. Bo ja mogłabym cały dzień leżeć w łóżku albo siedzieć na cmentarzu. Nie mam pojęcia, jak się robi inne rzeczy. W sensie nie wiem jak się skupić na książce czy na filmie czy nawet włączyć muzykę. Włączyłam kiedyś to wydawało mi się to takie bez sensu.

Muszę jeszcze podejść jutro do szpitala, w którym byłam, bo zrobili mi tam masę badań i będą wyniki. W głębi duszy liczę na to, że może złapałam jakąś infekcję, bo to by znaczyło, że przy kolejnym dziecku nie będzie problemu. Ewentualnie lekarzr obstawiali też, że ten przedwczesny poród mógł być powikłaniem po covidzie, który przechodzilismy z mężem w styczniu. No i jest jeszcze scenariusz najgorszy dla mnie, czyli niewydolność szyjki macicy. Najgorszy, bo to oznacza, że kolejna ciąża będzie od razu podwyższonego ryzyka, bo to znowu wystąpi i trzeba będzie pilnować. Z jednej strony dobrze, bo będą mogły być podjęte środki zaradcze, których nie podjęto teraz, bo nie było do nich wskazań, a z drugiej strony źle, bo ja będę mieć stresa, że wszystko się powtórzy i sama też na pewno będę bardziej zwracać uwagę na każdy jeden objaw. A daleko mi do matki paranoiczki biegającej do lekarza co chwilę, serio.

No i też stresuję się, bo w pierwszą ciążę zaszliśmy ot tak. A co jak z drugą się nie będzie udawało? Nie wyobrażam sobie w tym momencie, żebyśmy z mężem nie mieli kolejnego dziecka, chociaż jeszcze w szpitalu zarzekałam się, że po takich przeżyciach to w życiu. Ale teraz nie widzę opcji, w której nie mamy małego człowieka w domu. A co jak się nie uda?

I powiem Wam, że najmniej czułą w tym momencie osobą jest moja teściowa. Serio, nie widziałam nikogo, kto ma tak totalny brak taktu. My jej mówimy, że jej jedyna wnuczka umarła, a ona do nas, że jak to, bo ona już śpiworek i kocyk kupiła. A potem, że mamy koniecznie jej wysłać zdjęcia. No mamy zdjęcia, personel nas nawet zachęcał, żebysmy sobie zrobili na pamiątkę, więc mamy takie, jak już ją trzymaliśmy na rękach, jak była poza inkubatorem swoje ostatnie chwile.
Ale takie zdjęcia to ostatnie na co zaraz po tym wszystkim chcieliśmy patrzeć, nie mówiąc o wysyłaniu komukolwiek.

Lady Loka, z całego serca współczuję.
I... trzymam kciuki.

Bardzo, bardzo Ci współczuję. Przewinęło mi się tu gdzieś że jesteś w ciąży, ale nie sądziłam że tak to się skończy...

W takich chwilach trudno o słowa pocieszenia. Jeśli wierzysz w duszę, niebo, to uwierz, że kiedyś się spotkacie.
Ja natomiast jestem bardziej skłonna wierzy w reinkarnację (rzadkie bo rzadkie, ale są dowody w postaci relacji dzieci). Jeśli mam rację, to być może Twoja córka odrodzi się w Twoim kolejnym dziecku. Głupie to pocieszenie, ale ja na serio w to wierzę.

Znaczy ja rozumiem to, że każdy ma inaczej i każdy przeżywa inaczej. Nie odbieram jej tego prawa, chociaż sama mam wrażenie, że najważniejsze było dla niej to, zeby zobaczyła zdjęcia.
Bo jak Młoda się urodziła to nie zapytała o jej stan zdrowia, tylko chwaliła się koleżankom  że jest babcią, a od nas wymagała zdjęć. Jak Młoda umarła, to nie zapytała nas, jak się czujemy, tylko zbierała kondolencje na facebooku i wołała, że mamy jej wysłać zdjęcia.
Jak załatwialiśny pogrzeb to też wołała o zdjęcia.

No i ok, mieszka daleko, to jej sposób na obecność, ale do cholery jasnej, mamy zdjęcia jak nam dziecko umiera na rękach. Bontaka jest prawda. Takie zdjęcia mamy. Zrobiliśmy na pamiątkę, żeby jej nie zapomnieć. I wołanie o takie zdjęcia na kilka godzin po fakcie jest nie na miejscu. My nie byliśmy w stanie na te zdjęcia patrzeć. A co dopiero wysyłać je kobiecie, która szuka przede wszystkim atencji i jeszcze musieliśmy ją specjalnie prosić, żeby nie wrzucała ich na fejsa.

Ale ona mi też wbija takie szpile. Siedzi u nas, robią z mężem śniadanie, po czym jak ja wchodzę do kuchni to ona mi mówi, że np. nie pomyślała, żeby zrobić mi herbatę. Albo że już wszystko schowała. Albo jak z męzem sama siedzi w kuchni to nie ma problemu, żeby naczynia włożyć do zmywarki czy żeby sobie zrobic herbatę, ale jak ja jestem w kuchni z nimi, to ona palcem nie ruszy, tylko czeka, żeby jej podać.
Przeboje to ja z nią mam w sumie od kiedy ją poznałam, więc mnie to nie dziwi.

A najlepsze jest to, że ja miałam rodzić w lipcu i prosiliśmy ją, żeby nie przyjeżdżała do nas tak od razu. Może na zimę dopiero. A ona co? Urlopik 2 tygodnie po planowanym terminie porodu i zadowolona, bo ona przyjedzie. A my mówiliśmy i prosiliśmy. Teraz też chce przyjechać, skoro już urlop wzięła. Ale chyba ją kopnę do hotelu. W sierpniu to ja bym chciała już sie mierzyć z porannymi mdłościami, a nie z teściową.
Zresztą ustaliliśmy, że o kolejnej ciąży powiemy jaj dopoero w 30 tygodniu, bo o tej powiedzieliśmy bardzo wcześnie i też ona sobie radośnie zbierała gratulacje.

Ja mam poczucie po prostu, że ona ma w dupie i mnir i moje dziecko, tylko na atencji jej zależy.

Moje wyrazy współczucia.
To takie smutne i niesprawiedliwe.
Podziwiam, że mimo bólu i smutku jaki przeżywasz miałaś jeszcze na tyle siły aby podzielić się tym z czym przyszło ci się zmierzyć.
Zdrowia życzę.

LADY Loka Twoja teściowa też ma prawo być w szoku.
Ja przed pogrzebem biegałam jak szalona po sklepach by kupić do trumny piękną sukieneczkę, bo to chciałam dla niej zrobić.
Ludzie reagują bardzo różnie, mogą być też w szoku.
Może jak Ty jesteś w kuchni to teściowa nie chce się rządzić po prostu.
Nie dziw się że chce zobaczyć dziecko, przecież nie dla sensacji, to była jej wnuczka.
Pozwól jej się też pożegnać.
A jak chcesz zostać sama to poproś o to, bez zlosci.
Bardzo Ci współczuję.

Pozwolę sobie w osobnym poście dla lepszej widoczności.

Wczoraj miałam poerwsze spotkanie z terapeutką.
Trochę mi pomogło. Chociaż też zachwiało moim planem zachodzenia w ciążę jak najszybciej.
Powiedziała, że to bardzo zły pomysł. Ma większe doświadczenie w tym, więc pewnie wie lepiej.

Fakt faktem ja ciągle mam problem z uświadomieniem sobie, że to koniec ciąży, że dalej nie ma, że tak nagle się skończyło, a ja chciałabym dalej. I może faktycznie przerwa jest tu wskazana choćby po to, żebym w głowie sobie ustawiła, że to nowa ciąża, a nie ciąg dalszy. Nowa sytuacja.
I tak będzie ciężko, bo i tak będzie stres, a może z nią na sesjach ten stres uda mi się zminimalizować.

Dziewczyny po stracie mówią, że wtedy stres jest całą ciążę. Więc też musimy się na to przygotować, że to od samego początku będzie ciąża wysokiego ryzyka z większą ilością kontroli u lekarza i z większą ilością mojej paranoi.
I że to nowe dziecko. Nowe życie, nowa sytuacja.

Może faktycznie przerwa jest potrzebna by dziecko, które będziecie mieli nie żyło ciągle z waszym ciężarem po stracie córeczki. To silniejsze od człowieka.
Ja nie mogłabym mieszkać z przyjeżdżającą rodziną. Nie dziwię się, że cię strzela, bo babka faktycznie nie ma ma taktu za grosz.
Może za bardzo się z nią cackacie, może czas zastosować technikę twojej mamy?
Mi kiedyś moja mama też powiedziała, że jej się nie podoba jak urządziłam mieszkanie. Ja jej odpowiedziałam, że mi się jej tez nie podoba. Więcej komentarzy nie było. Gdy siostrze robiliśmy pokój, też nie wytrzymała i powiedziała, że jej się nie podoba. Powiedziałam jej, że to nie jej ma się podobać, a siostrze i wytłumaczyłam jakie korzyści są z takiego, a nie innego projektu. Byłam zaskoczona bo się nie obraziła. Ja mam wrażenie, że tym ludziom (rodzicom, tesciom) się wydaje, że jak ci powiedzą o jakiś wadach w ich mniemaniu, to cię przed czymś uchronią. Paradoksalnie to oni stają się tą "wadą", która odbiera radość życia.

Bardzo, bardzo mi przykro.

Dobrze, że chodzisz na terapię. Na pewno pomoże. Pomyślałam jeszcze o fundacji Ernesta, która pomaga rodzicom po stracie.

Odebram wyniki, ale czyste. Infekcji nie było. Trochę liczyłam, że coś tam wyjdzie, bo wtedy wiedziałabym dlaczego. Tak to dalej nie wiem. Albo mój organizm nie dał rady albo powikłania po covidzie.

I tak, wszyscy mówią, że to nie moja wina, że nie dało się przewidzieć, ale to mój organizm nagle zrobił co zrobił. I dalej mam poczucie, że to moja wina. Że może mogłam iść do lekarza dwa dni wcześniej i by coś zobaczył albo może mogłam więcej leżeć, albo to przez to, że poszłam na spacer.

Edit.
Kleoma, niby mój mąż mógł walczyć o ciasto dla mnie, ale on też ma z nią trudną relację. Schodzi jej z drogi. Ale wywalczył, że mi wczoraj zostawiła bułki na śniadanie. Ja nie mam pretensji do męża. On był przez nią długo szantażowany finansowo, też mają swoją historię.

To może trzeba pomyśleć o terapii dla męża?
Aby się wyzwolił od jej wpływu, nauczył asertywności wobec niej, potrafił sprzeciwić, przestać się jej bać, przestać być posłusznym wbrew sobie itd.
Bo jeśli ona nim nadal będzie rządzić tak jak teraz to będzie miało niekorzystny wpływ na wasze małżeństwo, na ciebie. Już ma.
Może mu terapeuta jakoś uświadomi, że teraz ma ciebie, nie jest sam, jest już dorosły, samodzielny, da radę żyć nawet jeśli odetnie się od matki całkowicie.

A mnie się wydaje, że lepiej by było gdyby to mąż wreszcie się odważył postawić swojej matce, powiedzieć co o jej zachowaniu wobec niego i ciebie  myśli.
Bez wybuchów, na spokojnie.
To będzie dobre dla jego zdrowia psychicznego.
To nie ty masz bronić go przed jego matką tylko on sam powinien.

Zgadza się. Jemu też jest ciężko.
Bo nie tylko jest żałoba po dzieciątku ale także z pewnością martwi się o ciebie.
A tak w ogóle to bardzo mało się mówi/pisze o traumie mężczyzn po stracie dziecka w wieku około noworodkowym.
Jest takie przekonanie, że ten ból dotyczy głównie kobiet, bo to one fizycznie obecności dziecka w swoim ciele doświadczyły, miały czas i możliwość do niego się przyzwyczaić, pokochać je już.
A ojcowie są jakby ma marginesie, nie bardzo jest komu im współczuć, przytulić, pogadać o tej stracie jeśli tego chcą.

Loka moja blisko znajoma przechodziła przez to co Ty i również  przechodziła covid. Jej akurat lekarz zalecił jak naszybsze podjęcie staran o ponowną ciążę ale to bardzo i idywidualna sprawa. Z tego co kojarzę przysługuje Ci urlop macierzyński (w niepełnym wymiarze ale jednak). Może warto wykorzystać ten okres na dojście do siebie fizyczne i psychiczne i podjąć ponowne starania? Bardzo dobrze zrobiłby Wam jakiś wyjazd z mężem. Wspierajcie się teraz wzajemnie Kochani bo nikt nie zrozumie tego co przechodzicie tak dobrze jak Wy Dwoje.

Zaliczam dzisiaj jakiś zjazd.

Strasznie jestem zazdrosna i wkurzona. Jak widzę kobietę z wózkiem. Nie mogę sobie poradzić z zazdrością, że one mają kogo przytulić, komu zmienić pieluchę, zabrać na spacer, na plac zabaw, a ja mogę mojemu dziecku zanieść kwiatka i znicza na grób.
Nie życzę im źle. Po prostu nie wiem czemu ja tego nie mogę mieć. Też bym chciała.
Wierzę, że byłabym dobrą matką.

Do tego cała okolica mi przypomina o ciążowych momentach, bo wprowadziliśmy się tu jak już byłam w ciąży. I mam wspomnienia gdzie chodziłam i opowiadałam mężowi co wyczytałam o rkzszerzaniu diety. Gdzie poszłam na kakao jak puściły mi mdłości. Nie chce mi się wychodzić z domu, bo nie chce mi się o tym myśleć.

Poza tym wkurza mnie jak rodzina mi mówi, że powinnam się czymś zająć. Posortować dokumenty, zrobić zakupy, posprzątać, oglądnąć telewizję. Mnie się nie chce. Mój świat stanął w miejscu tydzień temu i ja wcale nie mam ochoty go ruszać. Ja mogłabym siedzieć pod kocem i nie wychodzić. Nie interesuje mnie świat na zewnątrz. Nie mam ochoty spotykać się z ludźmi, bo z ludźmi trzeba rozmawiać, a ja jednocześnie mam potrzebę mówienia i jednocześnie nie chcę przytulania i współczujących spojrzeń znajomych.

Mąż mi ostatnio powiedział, że mogę już iść rano kupić pieczywo czy zrobić zakupy mięsne. To tez mnie wkurzyło. Nie chodzi o to, że jestem leniwa i mi się nie chce. Tylko on te zakupy robił, bo ja miałam mdłości rano  a zapachy przestały mnie drażnić w sumie po 20 tygodniu. Poza tym nie dźwigałam i raczej nie wychodziłam bo mieszkamy na 4 piętrze i schody mnie powoli zaczynały pokonywać. A teraz mogę te zakupy zrobić. Nie ma przeciwskazań. A mnie wkurza to, bo to mi boleśnie uświadamia, że coś się skończyło. Coś, na czego koniec nie byłam i nie jestem gotowa.

No i tak to wszystko mnie dzisiaj wkurza.
Dzisiaj byłabym już w 24 tygodniu. Gdybym dzisiaj rodziła, to Mała miałaby 20% szans na przeżycie, a nie mniej niż 1.

Zapewne musi tutaj minąć czas, żeby się wszystko ułożyło..Najważniejsze, że masz blisko męża, który Ciebie wspiera. W takich momentach obecność bliskiej osoby, która tez ta stratę przezyła jest nieoceniona.

Rodzina zaś powinna pojąć, że teraz potrzebuejsz po prostu spokoju i wyciszenia zamiast udzielania Ci "złotych rad"...Właściwie nic nie da się wykonywać efekwtynie, gdy człowiek przeżywa takie emocje, więc musi to minąć, choć w pewnym stopniu, aby można było zacząć wszystko od nowa.

Loka ja nie dotarłam wprawdzie do tego etapu ciąży co Ty i nie urodziłam swojego dziecka tylko poroniłam ale pamiętam doskonale jakie uczucia mi wtedy towarzyszyły i byłoby podobne do Twoich. Nie w sensie skali samej traumy po stracie dziecka bo jednak  Ty przeżyłaś więcej i boleśniej odczułaś swoją stratę ale chodzi mi o sam mechanizm myślenia. Ja podobnie jak Ty z jednej strony nie chciałam współczujących spojrzen i kondolencji bo mnie one wkurzały, przypominały o stracie i jakby dobitnie podkreślały ze stalo się coś złego przykrego ( a ja chciałam się psychicznie szybko zebrać w garść i zgromadzić  siły do kolejnej próby ciąży) a z drugiej strony  czulam potrzebę zeby tej mojej ciąży nie unieważnianio, w sensie nie sprowadzano do rangi nieudanego epizodu, pomyłki natury, nie mówiono  ze nic się nie stało i  beda kolejne ciążę.Bo to było moje dziecko, już czulam jak się zaczyna rozwijać, już istniało w moim ciele glowie i sercu. Taka jakas sprzeczność pragnień i myśli ktora myślę że jest jednak naturalna. Dawaj sobie prawo do tych myśli dołów, do bycia w tym samej z mężem jesli tego potrzebujesz ale i do rozmowy o tym z ludźmi z ktorymi czujesz ze masz ochotę o tym rozmawiać. No i nie rób nic wbrew sobie typu zajmowanie głowy czymś innym na siłę . Żałobę należy przeżyć, żeby wybrzmiała wraz ze wszystkimi jej akcentami i pozwolila dalej funkcjonować a nie przypominała o sobie latami w najmniej spodziewanych momentach jak zle zabliźniona rana.

To po co tu przylazłes? Idź sobie frustracie wywalac swoje żale w innych tematach, co za człowiek, masakra. Jeszcze niedawno się kajales i przepraszałem za swoje dawne wpisy, miałeś iść na terapię, widzę że nic się nie zmieniłeś BURZOWY

W takiej chwili należy rozważyć milczenie, i jeśli już nie potrafi się tego zrobić ze zwykłego szacunku dla zdarzenia, jakim jest śmierć drugiego człowieka, to chociażby po to, aby ukryć tak brzydkie cechy jak małostkowość, mściwość i zawiść.

Ona ma swój ból, i uwierz mi, nie jest nim Twoje jej złorzeczenie.

Nie da się. Lady Loka ma zbyt dużo grzechów. Nie mam dla niej litości. Okrutne egoistyczne babsko.  Nienawidzę jej i całej paczki netkobiet.

Jakiej chwili? Nie czytałem jej posta. Nie wiem, o co chodzi. I nie mam zamiaru czytać jej żalów.

Jak ktoś tu przyszedł się pożalić, to ona i inni hejotowali tutaj.

Netkobiety "pomoc psychologiczna" która niszczyła człowieka, jego wartości, godność.

A tfu...

Nie czytałem ani słowa. O niczym nie wiem i nie chcę wiedzieć. Pamiętam jedno... też się brzydziłem kilka lat temu... jak się ten nick tu wypowiadał.

O żadnej śmierci nie czytałem, nie obchodzi mnie to. Mi też ludzie umierają i każdy ma to w dupie.

Na Ukrainie ludzie są mordowani, ludobójstwo. To mnie bardziej niszczy. Ta świadomość, że takie bestialstwo ma tam miejsce. To mnie teraz psychicznie niszczy.

Karma wraca! Tu i teraz, zawsze. Jak na razie dobrze się tu bawię!

Nie czekałem! Hehe... samo się stało

Ale jaka zemsta? Jeszcze nic nikomu nie zrobiłem.

Oj tam, weź to zmniejsz, bo bardzo zaśmiecasz ten wątek Jesteś niepoważny?

Wow, i kto to mówi? Nękająca innych w przeszłości. Która to maska?