Dla rodziców po stracie - Netkobiety.pl

W sumie to naturalne. Ludzie nie wiedzą, co powiedzieć. Nie dziwię się, bo też bhm nie wiedziała.
Najbardziej doceniam tych, którzy mi dali spokój i powiedzieli, że mogę pisac jak coś.
Bo tak szczerze, to mi się nie chce z ludźmi rozmawiać. Tu jest inaczej, odpiszę po czasie, nikt mnie nie zje za to, nikt odpowiedzi nie wymaga.
Najcięzej mi z rodziną, bo oni chcą dobrze, wiem, że chcą, ale mi się po prostu nie chce. Nie mam ochoty odbierać telefonów czy przyjmować teraz wizyt. Mogliby dać spokój i po prostu poczekać. W końcu wyjdę. Tylko nie teraz.

Dzisiaj sobie cały dzień przeleżałam z książką i jest mi z tym bardzo dobrze. Mogę tak jeszcze poleżeć. Zero załatwiania rzeczy, zero biegania po mieście. W sumie to taki pierwszy dzień od kiedy wyszłam ze szpitala, czyli w sumie od dwóch tygodni prawie. Nie widziałam nic, co by mi zepsuło humor (no poza reklamami, bo ciągle reklamują mi się dziecięce rzeczy, ale to do przeżycia). Pasuje mi taki stan rzeczy.

Tylko żeby jeszcze nikt nic ode mnie nie chciał i będzie idealnie.

Najgorzej jest mi wstać rano, zebrać się z łóżka. Wtedy rzeczywistość uderza młotkiem. I tak codziennie. Do śniadania się zmuszam, potem jest trochę lepiej, chociaż jakbym mężowi nie gotowala obiadów, to pewnie bym się nie zebrała, żeby coś zjeść.

Wszyscy mi wołają, że powinniśmy jechać gdzieś na weekend odpocząć. Nie wiem po co. Wyjazd z miasta nie zmieni w tym momencie mojego myślenia, a na wielkie chodzenie i zwiedzanie nie mam siły ani fizycznie ani psychicznie.

Pisz co chcesz i kiedy chcesz...
Mi moja bratowa powiedziała w  pewnym momencie, żeby nie próbowała jej zrozumieć bo to niemożliwe... Bo trudno wyjaśnić strate kogoś kogo nosiło się 9 miesięcy pod sercem, kochało i miało zaplanowane całe jego życie... I miała rację, czułam jej ból, szok i smutek ale nie wiem co znaczy taka strata. Mój brat do tej pory nie rozmawia o swoim synu, unika takich rozmów, nigdy nie poszedł do psychologa, zaciął się w sobie. Ale na jego ramieniu tkwi tatuaż z imieniem syna i data jego narodzin i śmierci.
Trzymam kciuki za Ciebie i Twój związek, to ciężka sytuacja i próba dla Was...

Wybacz prywatę, ale jeżeli ktokolwiek z rodziny by mi coś takiego powiedział, że byliśmy rodziną, a z robactwem nie mam ochoty mieć do czynienia.
Co za paskudnicy.

Dlatego właśnie uważam, że trzeba być paskudną kreaturą, żeby mówić komuś, jak ma przeżywać żałobę. Zwłaszcza kiedy mowa o takiej sytuacji.

Dopiero dziś trafiłam na ten wątek i przede wszystkim chcę Ci, Lady Loka, napisać, że jest mi ogromnie przykro z powodu Waszej straty. Gdybym tylko mogła w jakikolwiek sposób pomóc, to pisz, mój adres znasz. 

Nie byłam w takiej sytuacji, ale doskonale pamiętam ten lęk, który mi towarzyszył, kiedy okazało się, że ciąża jest zagrożona. Pamiętam cały pobyt w szpitalu, wszystkie te kroplówki, zastrzyki, leki i potworny strach, kiedy po raz kolejny coś zaczynało się dziać. Wtedy moja miłość do dziecka stawała się czymś ponad wszystko inne. Zapewne właśnie dlatego nawet nie umiem wyobrazić sobie tego bólu, który teraz przeżywasz.

Z kolei moja mama straciła dziecko w ósmym miesiącu ciąży, miała już przygotowaną prawie całą wyprawkę, a kiedy wróciła ze szpitala wszystkie te rzeczy w bólu i psychicznym otępieniu bez końca przekładała i na nowo układała - te malutkie śpioszki, kaftaniki i czapeczki. NIKT nie mógł jej wtedy pomóc ani wziąć na siebie choć części tego ciężaru, ale wyczucie jest bardzo ważne, bo można przynajmniej nie dokładać i tego właśnie w tamtym okresie oczekiwała od otoczenia.

Gdybym mogła Ci coś poradzić, a żałoba nie jest niestety stanem mi obcym, to abyś niczego w sobie nie tłumiła. Jeśli coś Cię w zachowaniu innych ludzi irytuje, to staraj się o tym głośno, choć taktownie, mówić. Wiele osób chce dobrze, ale nie wie jak się zachować, dlatego czasem warto dać im jakieś wskazówki, a nawet wprost powiedzieć o oczekiwaniach czy obnażyć, że zachowują się jak słonie w składzie emocjonalnej porcelany. I jeszcze koniecznie wyrzucają z siebie cały ten ból - płacz, a nawet krzycz, kiedy tylko poczujesz, że tego potrzebujesz, bo tłumiony i tak kiedyś z Ciebie wyjdzie, ale zanim to nastąpi zrobi wielkie spustoszenie.

To nie tak, że twoi bliscy nie rozumieją, albo świadomie Cię krzywdzą. Strata wnuka, siostrzeńca, bratanka też boli, inaczej niż strata własnego dziecka. Nasi rodzice i dziadkowie zostali wychowani w innych czasach, dla nich żałoba trwała rok, zgodnie z porami roku. Był czas wzrastania i umierania. Żyli w innych okolicznościach, musieli inaczej żyć i radzić sobie. Co nie znaczy, że strata dziecka nie bolała, bolała podwójnie, bo każde dziecko było niejako polisą na życie. Po śmierci bratanka dużo czytałam i szukałam o stracie, żalu, cierpieniu bo próbowałam ukoić własny ból. Nasze pokolenia mają trochę łatwiej, jeśli chodzi o eksponowanie emocji, mogą korzystać z wielu dróg pomocy.

Ale ty masz prawo przede wszystkim przezywać żałobę tak jak czujesz, masz prawo tęsknić, gniewać się, krzyczeć albo tańczyć, cokolwiek jest w stanie choć na chwilę wrócić cię życiu.

Hmm, dopiero zauważyłem ten temat, tak to bym może nie trollowal...w tym momencie. Przykra sprawa...

Spotkałem się z ludźmi przeżywającymi żałobę na różne sposoby, poznałem ich dość dobrze. Ważną rzecza dla dalszego funkcjonowania jest dać sobie przeżyć żałobę po swojemu, nie wg jakiegoś tam zwyczaju albo "tak wypada". Jedynie co to trzeba w takim momencie uważać na wszelkie wspomagacze, leki czy ewentualnie coś innego co by mogło pomóc - na tym etapie bardzo łatwo się uzależnić i narobić sobie problemów.

Czytam Was wszystkich i dziękuję. Po prostu czasami nawet nie wiem co odpisać.

Teściowa się na szczęście nie odzywa, a ja robię wszystko, żeby kolejnych wizyt nie było. Mąż najwyżej pojedzie do nich, ja nie mam zamiaru. O kolejnej ciąży dowie się jak urodzę. Nie potrzebuję jej w swoim życiu.

Co do filmów o stracie to zupełnie nie dla mnie. Od śmierci dziadka, 5 lat temu, unikam takich filmów jak tylko się da. Żadnego umierania i rozczulania się, bo mnie to całkowicie rozwala.

Powiem Wam, że nie spodziewałam się, że takie sytuacje są aż tak ogromnym sprawdzianem znajomości. Powoli chcieliśmy wychodzić do ludzi, ale ludzie udają, że nie ma problemu! Znajomiz przyjaciele, z którymi rozmawialiśmy o ciąży teraz unikają tematu jak tylko mogą. A przecież nie oni są smutni tylko ja. Wystarczyłoby, żeby zapytali, o czym faktycznie chcę porozmawiać. Ja wiem, że to trudne i że ludzie nie wiedzą, jak reagować, ale to chyba nie jest wielka filozofia, żeby zapytać zamiast zrzucać temat jak tylko się pojawi. Ostatnio chciałam się z nimi pośmiać z sytuacji, którą miałam w ZUSie przy okazji załatwiania dokumentów, to też wyszło tak drętwo. A znamy się lata, długie lata.

Uczę się wyrażania własnego zdania  a spotkaniach z psycholog. I to jest w sumie ciekawe dla mnie, bo ja pomimo tego, że tutaj często piszę zdecydowanie, to dużo rzeczy znosiłam i znoszę dla zasady albo dlatego, żeby kogoś nie urazić. Za dużo biorę na siebie, bo nie chcę ludziom tłumaczyć, że czegoś nie zrobię. I to jest fajne uczucie, kiedy uczę się wreszcie dbać o siebie i o swoje samopoczucie i właśnie na przykład nie zgadzać się na przyjazd teściowe

A poza tym to jest kijowo, strasznie źle śpię, mam problemy ze wstawaniem rano, w sensie mam takie wrażenie, jakby co rano wszystko wracało i przytłaczało, więc przedłuzam ten moment jak mogę, bo mi się nie chce funkcjonować. Nie chce mi się wychodzić do ludzi. Jak jestem w tłumie to mam wrażenie, że patrzą na mnie z litością.
Za niedługo minie miesiąc. Za szybko i za wolno to leci.

U mnie jest tak samo. Wszyscy zachowują się tak, jakbym nie była w ciąży ani nie urodziła. Całkowicie jakby mojego dziecka nie było. Imienia też nie wymawiają. A dla mnie ona też jest członkiem rodziny. Kuzynką, wnuczką itd. I nic. Jakby nikogo nie obchodziło. Przyjdą, zapalą znicz na cmentarzu, wymienią kwiatki, ale tematu samego w sobie nie ma. Tylko słyszę, że urodzę kolejne i że następnym razem będzie inaczej. Albo "no a ja urodziłam w 30tc i było ok".
Kurczaki, naprawdę nie chcę słuchac historii o dzieciach urodzonych w 28, 26, 32 tc, bo zawsze wtedy liczę sobie w głowie ile musiałybyśmy doczekać, żeby też dojść do takiego etapu.

Zastanawia mnie dlaczego tych wszystkich postronnych osób nie stać na zwykłe pytanie typu "Jak mogę Ci pomóc?" CO mogę dla Ciebie zrobić?" Tak, aby spróbować dowiedzieć się, co rzeczywiście ta osoba potrzebuje, zamiast samemu narzucać niejako sój tok myślenia...

Prawda jest taka, że nie mogą pomóc. Obecnie nie ma takiej siły, która mogłaby pomóc. Bo to niewykonalne.
Ale ucinanie rozmowy, kiedy zejdzie lekko na temat dziecka czy ciąży też jest średnie.
Ja nie oczekuję tego, zeby teraz wszyscy nade mną skakali i kupowali mi lody czy ciągle pytali, na co mam ochotę. Oczekuje tego, że nie będą udawać, jakby tematu nie było. Zwłaszcza, że z ciąży się ze mną cieszyli, więc wiedzieli od samego początku, że coś się zmienia.
Żadne z moich znajomych nie zapytało choćby czy mieliśmy pogrzeb, czy mogą podejść na cmentarz, czy zostawić kwiatka, jaki cmentarz czy coś. Nie zapytali mnie, jak ja się czuję fizycznie, nie zapytali, co się stało, nie zapytali czy ja wiem (a nie wiem ciągle) co się stało. To są ludzie, po których spodziewałabym się nawet technicznych pytań o procedury szpitalne czy o to, jak wygląda załatwianie pogrzebu, a tu nic. Przestaliśmy być zapraszani na posiadówki.
Unikanie tematu nie sprawia, że go nie ma. Ja oczywiście planuję kolejną ciążę i myślę pozytywnie, bo czasami mam wrażenie, że jakbym utknęła w tym, co jest teraz, to w życiu bym z łóżka nie wstała.
Więc sobie wizualizuję siebie za te 1.5 roku na spacerach z wózkiem i szukam pozytywnej przyszłości. Instynkt macierzyński to mi wybił do takich rozmiarów, że sama nie wiedziałam, że jestem do tego zdolna. A pamiętajcie, ze ja tu w grudniu narzekałam, że nie chciałam mieć dzieci
Teraz po prostu mam potrzebę, żeby to dziecko było. Ale wiem też, że muszę się uspokoić, bo nie mam zamiaru z każdą pierdołą biegać do lekarza na kontrole potem.
No i w sumie o to też znajome moje mogłyby zapytać.
Nie wiem tak szczerze, czy mojego męża ktokolwiek z jego znajomych zapytał, jak on się czuje. Własna matka go nie zapytała. Koledzy też unikają tematu, z tego, co sama widzę.

To trochę takie sprawdziany znajomości. Bo przyznaję, że samej niespecjalnie chce mi się z ludźmi rozmawiać, ale próbuję. I czasami mam wrażenie, że sam fakt mojej obecności jest dla ludzi niezręczny.

Feniks, ja trzymam kciuki, mocno! Nie mam doświadczenia z adopcjami, nie znam nikogo, kto by adoptował dziecko, więc na procedurach się nie znam, ale mam nadzieję, że będzie w tym jakiś szczęśliwy finał.

To bardzo ważne, że korzystasz z pomocy psychologicznej, bo ona powinna dać Ci wsparcie w tym trudnym okresie, a przede wszystkim daje nadzieję, że swoją żałobę przeżyjesz w pełni i tak, aby ostatecznie przyniosła ukojenie. To jest konieczne, a niestety niektórzy z nas uciekają od tego procesu, upychając swoje emocje w najgłębsze zakamarki psychiki i samych siebie oszukując, że już nie cierpią.

Tak, to jest zasmucające, jak bardzo ludzie nie potrafią się w takich okolicznościach odnaleźć i zachować, a przecież wystarczy odrobina wyczucia i empatii. Zawsze to lepsze niż udawanie, że nie ma tematu, a nie ma go, bo to okazuje się za trudne. Oczywiście nie należy zakładać niczyjej złej woli, ale też nie ma sensu usprawiedliwiać takiej postawy, zwłaszcza jeśli Cię dotyka.

Kilka lat temu nagle zmarł mąż mojej kuzynki. Wszyscy dookoła - jej mama, ojciec, najbliżsi jej męża, moja mama, ciotki, inni ludzie - wszyscy zrobili z tego "temat, którego nie ma". Nikt również głośno nie mówił o przyczynach śmierci, choć wydarzyła się tak niespodziewanie i taka wokół tego panowała aura tajemnicy, że podejrzewałam śmierć samobójczą. W imieniu kuzynki o pogrzebie poinformowała nas jej mama, było to dla nas ogromnym zaskoczeniem, ale na pytanie co się wydarzyło, usłyszeliśmy jedynie, że "S. wam powie na pogrzebie". Niemniej sam pogrzeb był na tyle traumatycznym i trudnym przeżyciem, że ze zwykłej delikatności nikt nie pytał. Minęło trochę czasu, spotkaliśmy się wszyscy na rodzinnym zjeździe, zjazd tym razem odbył się u mojej mamy w domu. Jak zwykle poszliśmy na spacer, potem na cmentarz odwiedzić grób mojego taty. Nie pamiętam jak to się stało, ale w pewnym momencie zostałyśmy we dwie, wtedy zaczęłam z nią na ten "zakazany" temat rozmawiać, tym bardziej że okoliczności (cmentarz) były sprzyjające i... wtedy pękła, wszystko się z niej wylało. Okazało się, że - podobnie jak Ciebie - męczyło ją, że inni udają, że nie ma tematu, nikt o tym nie rozmawia, nie pyta o jej emocje, jak sobie radzi, jakby oczekując, że jest nadczłowiekiem i jej trauma nie dotyka.

Wtedy wystarczyła dosłownie chwila normalnej rozmowy, potraktowania jej bólu jak czegoś, co realnie istnieje, czego nie trzeba upychać pod dywan, bo dotknięcie tematu będzie dołożeniem jej kolejnej cegiełki (odnoszę wrażenie, że wielu ludzi w ten sposób myśli), żeby zobaczyć w jej oczach ogromną wdzięczność za to, że wreszcie znalazł się ktoś, kto się tego nie boi, a dzięki czemu ona może zacząć o tym wszystkim, co w niej siedzi, swobodnie mówić.

Dążę do tego, że przypuszczalnie u Ciebie może być tak samo lub przynajmniej podobnie. Być może chętnie podzieliłabyś się swoim bólem, otwarcie o tym z kimś porozmawiała, znajdując w tym jakąś ulgę, ale ludzie reagują w taki sposób, że się zupełnie zniechęcasz, a wręcz blokujesz.

Coś w tym jest. Są ludzie, którym pomaga samo wygadywanie się, dlatego ze swoim problemem potrafią obdzwonić wszystkich najbliższych znajomych, za każdym razem powtarzając tę samą historię (znam z otoczenia), a są tacy, dla których dzielenie się swoimi przeżyciami ma sens dopiero wówczas, kiedy po drugiej stronie znajduje się człowiek, kto naprawdę rozumie temat. Ja, podobnie jak Ty, zdecydowanie należę do tych drugich.

I cokolwiek by nie napisać, to pewnie właśnie dlatego, że w takich miejscach, jak to forum, zawsze jest większa szansa, że znajdzie się ktoś, kto czuje podobnie, można upatrywać ich fenomenu i popularności.
Ja mam na szczęście męża, którego lata życia ze mną nauczyły rozumienia o czym mówię i co w danej chwili przeżywam, jak również dwie inne, bliskie mi osoby, z którymi naprawdę rozumiemy się bez słów, ale gdybym nie miała, to chyba w ogóle nie otwierałabym się na opowiadanie o sobie w kontekście głębokich, trudnych w przeżywaniu tematów.

Znam jedną osobę, która przeszła przez proces adopcji i co prawda ma już syna, ale moim zdaniem nigdy do końca do tej decyzji świadomie nie dojrzała, co obecnie rodzi problemy. Dziecko ma FAS, co komplikuje beztroskie macierzyństwo i chyba ją ta sytuacja przerasta. Moim zdaniem w chwili podejmowania decyzji chyba po prostu nie zdawała sobie sprawy z tego, na co się porywa.
Niemniej w żadnej mierze nie da się tego porównywać z Twoją sytuacją, bo w Tobie widzę dojrzałą emocjonalnie i mądrą życiowo osobę, a tam jest dwoje ludzi, którzy sami ze sobą mają problemy, więc raczej trudno oczekiwać, żeby mieli sobie radzić z wychowaniem tak wymagającego dziecka.
Będę trzymać kciuki za Wasze szczęście!

Z drugiej strony można starać się zrozumiec tok myślenia tych, którzy unikają pewnych tematów. Są być może przekonani(fałszywie), że samo mówienie cyz wspominanie o tym, kiedy np można porozmawiać o zupełnie innych rzeczach, od razu przynosi więcej smutku i cierpienia. Dlatego tez konsekwetnie trudnych tematów unikają?
Podobnie jak z wszelkimi pytaniami związanymi z tym wydarzeniem i tragedią, jak kogoś spotyka...Być może są przekonani, że samo wspominanie o tym pogorsza tylko sprawę?

Mnie się po prostu wydaje, że szczególnie matki po stracie chcą być upewniane w tym, że ich dziecko żyło, było, istniało i zawsze będzie. Potrzebują usłyszeć jego imię w ustach innych już swoje własne, chcą wierzyć, że ich dziecko było ważne dla innych. Szczerze ja nigdy nie miałam szczególnego pociągu do posiadania dzieci, ale śmierć bratanka wstrząsnęła mną dogłębnie. Jak to, przecież przez 9 miesięcy rósł w brzuszku mamy, wszyscy się nim zachwycali, snuli plany, mówili jak na niego czekają i co... urodził się, a potem... nagle wszyscy udają, że go nie było, nie ma.

A jeśli chodzi o reakcje otoczenia to jak dla mnie to egoizm. Inni boja się swoich emocji, a nie Twoich. Boją się tego, że bedą musieli poczuć twój smutek, różne reakcje i nastroje. Owszem nie pomogą ci, ale może pomóc ich obecność i wyczucie. Ja jestem nieprzejednana jeśli o to chodzi, unikanie czegoś to tchórzostwo, zostawienie przyjaciół bo nie wiedzą jak się zachować to dziecinada. Jest internet, w każdej tv niejednokrotnie pojawiały się tematy o stracie i żałobie, również dziecka. Nie tłumaczmy tchórzostwa, egoizmu i czasem głupoty brakiem wiedzy. Oczywiście nie wrzucam tu wszystkich do jednego wora. Starsze pokolenia inaczej radzą sobie z tym tematem, z różnych powodów. Ale empatia powinna być uniwersalnym tematem.

I bagienni_k ma rację wystarczy zapytać jak mogę ci pomóc bo ja czasem słyszałam odpowiedź na to pytanie - posiedź chwilę ze mną albo możemy pogadać. Ale i czasem słyszałam zostawcie mnie w spokoju i to też trzeba uszanować. Nie naciskać, dać przestrzeń, a jednocześnie być obok...

Ściskam Cię mocno Loka.

Trochę ponad miesiąc po, a zamiast wzrostu jest zjazd.
Zjazd, bo wracają wspomnienia, które chomikowałam z tyłu głowy.
Zjazd, bo koleżanki, które w ciążę zaszły chwilę przede mną, są teraz na etapie rodzenia.
Zjazd, bo jutro lekarz, więc wyciągnęłam wszystkie szpitalne wyniki moje i dziecka, żeby lekarzowi pokazać.
Zjazd, bo jest ciepło, więc na spacery ruszyły matki z dziećmi i ciężarne.

Żeby nie było, ja nikomu nie zabraniam wychodzić w ciąży czy z dziećmi. Nie jestem zawistna. Zazdrosna trochę. Bo ja sobie na spacer z dzieckiem nie wyjdę. A też bym chciała i też miałam. Swiat ruszył do przodu, a ja siedzę w traumie szpitalnej. Nie to, żeby pobyt w szpitalu był traumą, bo nie był, ale całą sytuacja dookoła jest traumą i jest ciężka.
Wszyscy, którzy mnie widzą mówią mi, że mam super podejście i że szybko będzie kolejne, bo jestem silna. A ja po prostu ładnie umiem zamykać rzeczy z tyłu głowy, tylko one wracają.
One wracają, a ja tęsknię za moim dzieckiem.

Pięknie powiedziane
Również jestem z Tobą i wspieram Cię myślami

Loka, byłaś wczoraj u lekarza prawda? Powiedziałaś mu to wszystko, co nam tutaj? Może powinnaś wziąć jakieś antydepresanty, tak aby postawić się na nogi. Co do urlopu który Ci się kończy, to jeśli nie czujesz się na siłach wracać do pracy to może powinnaś zostać jeszcze trochę w domu na zwolnieniu lekarskim? Chociaż nie wiem, czy pójście do pracy nie przełamałoby czegoś w Twoim samopoczuciu i nie byłoby lepsze od izolowania się.
Nie wiem co Ci doradzić, ale na pewno powinnaś pójść z tym wszystkim do lekarza i ratować się. Spróbujesz?

Rodzina pewnie też nie chce źle dla Ciebie, tylko czuje się bezradna i sobie kombinuje, co byłoby  dobre w tej sytuacji, jednak Ty słuchaj przede wszystkim siebie i lekarza. Jest jeszcze coś.. Ty zdaje się pracujesz w jakimś korpo? Loka, jeśli pójdziesz do pracy tak przybita, ze zmniejszonym ogólnym poziomem energii, to nie wpłynie to na Twoje efekty pracy? Nie zaszkodzisz sobie?

Skoro czujesz się tak jak to opisujesz, to potrzebujesz wsparcia i to gruntownego, psychologicznego, farmakologicznego i wsparcia rodziny i bliskich. A na efekty chyba trochę tzreba będzie poczekać, zanim ta rana się w końcu zagoi. Teraz naturalną Twoją reakcją  są burzliwe emocje i w tej sytuacji płacz oraz wyrażanie własnych emocji są naturalne, więc nie ukrywaj przed lekarzem czy psychologiem, co się z Tobą dzieje.
Jeśli dobrze pamiętam jesteś osobą wierzącą, myślałaś o tym, aby porozmawiać z osobą duchowną? Z kimś komu ufasz, kto zna Cię od dłuższego czasu?
Istnieją też grupy wsparcia dla kobiet po podobnych przejściach, mieszkasz w dużym mieście, może takie spotkania z kimś, kto przeżył to samo co Ty, ale dziś jest już na innym etapie pomogłoby Ci?

Witaj loka!
Co bym nie napisała to i tak zabrzmi to niepocieszajaco.
Gdy pierwszy raz straciłam ciaze niewielka leżała ze mną dziewczyna.obie różnimy się tym że ona urodziła za rok syna a ja nie.
Mam jedno duże dziecko i chciałam drugie.
Kolejna też straciłam.
Nie mogę patrzeć na tak zwane ciążę brzuchy noworodki. Ciężko ale umiem znaleźć bezpieczne miejsce w głowie w które uciekam gdy kolejny członek rodziny zaprasza nas na chrzciny. Umiem. Mi było łatwiej.nie czułam ruchów ani nie kompletowalam wyprawki.to początki były 7tydz.
Drugi raz byla ciąża gdzieś na półtora cm.
Więcej nie próbowałam bo psychicznie bym tego nie zniosła.
Z jedną kuzynka się pokłóciłam gdy informowała mnie o wszystkich porodach z rodziny. O ciążach i mówiła że nam też się uda.
Chyba zrozumiała.
Szkoda że po fakcie.
Nie wiem czy brak empatii czy bezmyślność.
Nie planuje ciąży, poprostu nie chce być mamą czterdzieści plus. Może ktoś tam ma siłę ja wiem że nie będę miała.
Nie badałam się i nie będę badała.
Może to że mamy dziecko o tym decyduje.
Minęło dwa lata,ja uciekam w przyrodę,dużo zwiedzam.
Każdy jakoś sobie radzi.
Ja uciekam od ludzi,drażni mnie widok szczęśliwych rodzin, życzę też dobrze każdemu dzieciątku i jego mamie ja ich omijam i tyle.
Niedzielę spędzam na rowerze z dala od miasta i ludzi,partner i syn są u babci od strony partnera.
Nie wiem co ci doradzić.nie spotkała mnie aż taka tragedia jak ciebie.
Może mądrych ludzi na drodze.zeby swoją głupotą nie krzywdzili cię odpowiedziami o kolejnych co im się udało.

Jak najbardziej zgadzam się z tym, co napisała Feniks. Nawet przykład mojej kuzynki, która po śmierci męża najpierw była w potężnym szoku, po którym szybko musiała zająć się pogrzebem i szeregiem formalności, jakie na nią spadły, pokazuje, że te najtrudniejsze emocje przychodzą później - ona też twierdziła, że najgorsze zaczęło się po jakimś miesiącu. Dopiero wtedy naprawdę się rozpadła.

Zresztą nasza psychika stosuje swego rodzaju mechanizm obronny hibernując emocje, co w traumatycznych sytuacjach ma na celu pomóc nam przetrwać. Stąd nierzadka początkowa obojętność, nawet otępienie (nie mówię, że u Ciebie tak było, ale że tak to działa), a dopiero kiedy wspomniany mechanizm słabnie, a zawsze w końcu słabnie, zaczyna do nas docierać co się naprawdę stało. Sama czegoś takiego doświadczyłam, choć u mnie wystąpiło po innym zdarzeniu niż śmierć bliskiej osoby. Pamiętam jednak własne zaskoczenie, że coś, co powinno być końcem świata, początkowo wydawało mi się niemal obojętne. Nie mówiąc, że czułam się jakby cały świat był za jakąś szybą, a równocześnie pomimo bardzo niewielkiej ilości snu i jedzenia funkcjonowałam bardzo sprawnie. Niemniej ten czas minął i właśnie wtedy rozpadłam się na kawałki, a jak już się rozpadłam, to bardzo trudno było mi się z tego pozbierać. 

I oczywiście, że dobrze byłoby, abyś pozwoliła sobie na przeżywanie tych wszystkich trudnych emocji. Wepchnięcie ich pod dywan nie sprawi, że magicznie przestaną istnieć, za to będą "zjadać" Cię od środka, nawet jeśli będziesz próbowała udawać, że ich tam nie ma. Wsłuchuj się w siebie i jeśli uznasz, że czegoś na pewno nie chcesz, to bez poczucia winy sobie tego oszczędzaj. I odwrotnie - jeśli czegoś potrzebujesz, bądź dla siebie dobra i o to zadbaj. Wiem, że to nie jest łatwe, ale mam nadzieję, że z pomocą psychologa zaopiekujesz się sobą.

P.S.
Nie znam Was, więc trudno mi oceniać jak to wpłynęło na Waszą relację, ale gorąco zachęcam, abyście z mężem nie zamykali się na siebie. Niech to trudne przeżycie zbliży Was do siebie, a nie oddala. To nie musi być tak, że Ty w samotności przeżywasz swoje emocje, a on swoje. Bądźcie w tym razem.

Moja psycholog mówi, że to normalne, że się tak teraz czuję, że ona się w sumie tego spodziewała, bo na początku jak zaczęłam do niej chodzić to byłam zbyt spokojna. Leków póki co nie mam, ale jak będą potrzebne to mi włączy. Na L4 nie idę, zobaczę, jak będę w pracy się czuła kijowo, to wtedy pójdę. Chociaż psycholog mówi, że mogłabym iść na L4 psychiatryczne, a potem prosto z niego przeskoczyć sobie na L4 ciążowe. Nie wiem, zobaczę. Podejmowanie decyzji jest w tym momencie za trudne.

Mam wrażenie, że trochę przeżywam już do przodu, ale nie umiem nie myśleć o tym, że jak zajdę w ciążę to będzie powtórka. Powtórki się boję bardzo. Siedzę i bez sensu czytam w internecie artykuły o skuteczności szwu szyjkowego, o skuteczności pessara i ani trochę mnie to nie uspokaja. Nie wiem, jaka forma opieki lekarskiej by w tym momencie sprawiła, że w kolejnej ciąży byłabym spokojniejsza. Chyba taka nie istnieje, bo nikt nie będzie mnie co drugi dzień badał, żeby sprawdzać, czy nic się nie dzieje. Leżeć przez całą ciążę też nie dam rady, bo mieszkam na 4 piętrze, więc nawet po badaniach muszę na to 4 piętro wyjść.

Poza tym druga ciąża, jakkolwiek bardzo chciana, nie rozwiązuje w mojej głowie tęsknoty za pierwszym dzieckiem. Siedzę i myślę, do kogo byłaby podobna, jak wyglądałaby będąc starsza, co by lubiła. Drugie dziecko tego nie zmieni.

Nie wiem czy kiedykolwiek zrobi się lepiej.

Lady Loka, zrobi się lepiej. I wcale nie dziwię się, że w to teraz nie wierzysz. Tylko to trwa, u każdego inaczej. Nie lepiej, nie gorzej - inaczej. Daj sobie czas. Znam z bardzo bliska sytuację, gdzie po ponad roku starań, tuż przed decyzją o badaniach w kierunku przyczyn niepłodności udało się... i przed 10 tygodniem utrata. Druga ciąża - praktycznie od ręki. Tata dziecka podchodzi do tego tak, że widocznie miało się urodzić później i sobie z tym poradził, ale też nie od razu. A strachu w drugiej ciąży było mnóstwo.
Inna sytuacja, gdy z pozoru w pełni zdrowe, 20-paro letnie dziecko umiera niedługo po ślubie (niewykryty wcześniej tętniak)... rodzice zbierali się po tym kilka dłuższych lat. Nie są już tacy sami, ale w końcu się pozbierali i wydają się szczęśliwi (mają jeszcze drugie dziecko, wnuki itd.). W rodzinie też nikt nie poruszał tego tematu i być może też odbierali to tak jak Ty.
Ludzie po prostu nie wiedzą jak się zachować (przykre to, ale nic z tym nie zrobisz).

Dajcie sobie tyle czasu, ile potrzebujecie.

Loka, ludzie zawsze będą w takich sprawach jak słoń w składzie porcelany. Nawet nie muszą chcieć źle, ale po prostu nie mogą i nie umieją zrozumieć, bo niby skąd mają tę umiejętność mieć? Każdy na swój sposób przezywa żałobę, jeden chce ciągłej czyjejś obecności, drugi chce izolacji, trzeci sam nie wie czego naprawdę chce.
Zostaw ich, niech gadają, trochę się poekscytują nową sprawą i ucichną.

Co do Dnia Mamy..

Może źle ci teraz powiem, ale próbuje sobie wyobrazić co czujesz i powiem Ci, że Mamą to już jesteś i zawsze będziesz. Może będziesz jeszcze mieć w życiu wiele dzieci, ale Mamą swojej córeczki już jesteś na zawsze. Zrobiłaś co mogłaś dla niej, nie wystarczyło.. To ani Twoja ani Jej wina, że wszystko poszło nie tak. Ty wciąż jesteś, aby zachować pamięć o Niej, to naprawdę bardzo wiele. Ona wciąż ma Ciebie  a Ty Ją, na zawsze.

Salomonko, ja właśnie nie wiem czego chcę. Small talk mnie męczy. Nie mam siły na takie rozmowy o niczym. A w pracy nie ma poważnych tematów. Mam potrzebę mówić o szpitalu, o Małej, o tym co gdzieś mam w sobie, ale nie będę o tym opowiadać ludziom w pracy. Oni i tak wiedzą, bo dostali informację, czemu nagle mnie nie ma.

Szeptuch - taka wiejska mentalność. Muszą wiedzieć, muszą wsadzić nos. Na mnie tylko patrzą, mamę wypytują. A ona też mówi, że nie ma ochotę ich wszystkich ochrzanić, ale niezbyt może, bo to się odbije na jej pracy. No bo jak inaczej wytłumaczyć, jak ktoś nagle przychodzi i jak nigdy nie pytał, tak teraz dopytuje, co tam u niej. Albo jak ludzie wprost przychodzą do niej i pytają jak tam Mała. A nikt nie wiedział, że miała być córka, nawet jeżeli ktoś wiedział o ciąży. Bo o płci dowiedzieliśmy się późno. Poza tym ja miałam rodzić w lipcu, to jak ktoś pyta tak jakby już się urodziła, to znaczy, ze wiedzą i przyszli na ploty.

Wiem, że jestem mamą, ale dzień mamy i tak boli. Tak samo jak boli płacz małych dzieci dookoła. Nie ruszały mnie wcześniej też kobiety w ciąży, kobiety z wózkami, ale coraz bardziej mnie to tyka. Ostatnio tak jechałam autobusem i za mną usiadła kobieta z takim dzieckiem na oko 8-9 miesięcy, płakało pół drogi, a ja miałam w głowie tylko to jak leżałam w szpitalu i słyszałam porody przez dwa dni. Najpierw krzyki kobiet, potem krzyki dzieci. I już miałam wtedy świadomość, że krzyku własnego dziecka nie usłyszę po porodzie. Boli. Widziałam ją może z godzinę łącznie, a tęsknię potwornie. Czasami sobie wyobrażam, jak duża by była jakby dalej sobie leżała w inkubatorze. Może mogłabym już ją dotknąć albo potrzymać. Idę na spacer i mam w głowie tylko to, że to jest nie fair, że dookoła chodzą kobiety z wózkami. Nie to, że im nie wolno, ale to, że ja też miałam chodzić z wózkiem, a póki co nie będę. Miałam chodzić do parku z dzieckiem tak jak i one, robić kilometry na spacerach, odpoczywać, spędzać miło czas, jeździć na basen do rodziców, a tak to zostało mi tylko narzekanie na niewyspanie, bo nie pamiętam, kiedy ostatni raz spałam bez nocnych przebudzeń. A to takie przebudzenia nerwicowe, bo budzę się taka ściśnięta i potem chwila mija zanim się uspokoję, więc większość nocy idzie w piach, a ja jestem coraz bardziej niewyspana.

Jasne, że chcę mieć więcej dzieci, najlepiej w miarę szybko, ale ból i tak zostaje. Kolejne dziecko nie jest lekarstwem.

Myślę ze jedyna osoba która Może ci pomoc przez to przejść jest twój mąż. Bo tylko on rozumie, bo tylko on to przeszedł razem z tobą, tylko od doświadczył tego cierpienia.

Przypomniał mi się pewien cytat z "Chrztu ognia"

"Ryzyko, zagrożenie, trud, walka ze zwątpieniem muszą obciążyć tylko i wyłącznie ciebie. Bo są wszak elementami pokuty, odkupienia winy, które chcesz uzyskać. Taki, powiedziałbym, chrzest ognia. Przejdziesz przez ogień, który pali, ale i oczyszcza. Sam, samotnie. Bo gdyby ktoś cię w tym wsparł, pomógł, wziął na siebie choćby cząstkę tego chrztu ognia, tego bólu, tej pokuty, zubożyłby cię tym samym. Pozbawił należnej mu za współudział części ekspiacji, która wszak jest wyłącznie twoją ekspiacją. To wyłącznie ty masz dług do spłacenia, nie chcesz spłacać go, zadłużając się jednocześnie u innych wierzycieli."

Bardzo mi ten cytat pasuje do tego co teraz przezywasz.
Idz przez ta wyboistą drogę razem z mężem, płacz razem z nim, uśmiechaj się do niego.
On Cie kocha,a ty kochasz jego nie ma sensu zachowanie "nie będę go tym obciążać"
bo:
"Życie tym różni się od bankowości, że zna długi, które spłaca się zadłużeniem u innych. "

Wspóle cierpienie zbliża bardziej niż radosne chwile.
Wiesz kiedy ja zdecydowałem o ślubie? kiedy żona powiedziała mi że nie będzie mogła dać mi dziecka, nie chce tutaj o tym rozpisywać, o tej sytuacji, bo temat nie o tym.
Ale zdecydowałem nie z "litości" albo w ramach współczucia tylko dlatego że czułem w tamtym momencie jej miłość i bezgraniczne zaufanie do mnie.

Wiec Lady Loka rusz w tą drogę z mężem.
A ludzie? to robactwo które plącze się pod nogami, w większości nie warte nawet naszej pogardy.

Przykro mi to pisać bo sercem się z tym zgadzam, ale niestety mąż może nie czuć tego samego. Żeby była jasność cierpi mocno, boli go też mocno, ale często nie rozumie tego, co czuje kobieta. I owszem cierpienie może zbliżyć, ale trzeba dać sobie przestrzeń żeby cierpieć po swojemu.

Przed Tobą, Lady Loka, Dzień Matki, zaraz potem Dzień Dziecka, łatwo na pewno nie będzie, Twoja rana jest przecież wciąż bardzo, bardzo świeża, ale - choć na ten moment zapewne marne to pocieszenie - za rok o tej samej porze emocje będą już mniejsze. I jakkolwiek banalnie to zabrzmi, czas jest Twoim największym sprzymierzeńcem.

Niektórzy mówią nawet, że w przeżywaniu żałoby najtrudniejsze są te wszystkie pierwsze razy i ja się z tym bardzo zgadzam, nawet jeśli u mnie każda żałoba trwa dłużej niż rok, bo nie potrafię oswoić się z tym, że ktoś był tuż obok, był dla mnie ważny, ale już go nie ma i nigdy nie będzie. To jest długi proces i ten żal, smutek, a nawet gniew, że zmarły "nam to zrobił" (u mnie akurat ten stan nigdy nie miał miejsca, ale zdarza się), to są kolejne etapy, przez które musimy przejść, aby finalnie pogodzić się ze stratą.

Każdy z nas na przeżycie własnej żałoby potrzebuje inną ilość czasu, tutaj nie tylko nie da się, ale nawet nie należy próbować niczego przyspieszyć, dlatego daj sobie na każdy z etapów tyle czasu, ile sama poczujesz, że potrzebujesz. Zaufaj sobie w każdej kwestii, bo przecież sama wiesz najlepiej co Ci służy. Nic na siłę i nic, czego inni od Ciebie oczekują. To jest Twoja żałoba i masz prawo przeżyć ją po swojemu.

Lady rozmawiaj ze swoją córeczką, powiedz jej to wszystko co czujesz, jak ją kochasz, jak się cieszyłaś, jak się bałaś, jak tęsknisz, jak wysyłasz jej swoje ogromne ilości miłości. Poproś babcię by się nią zaopiekowała. Pojedź na spacer gdzie możesz być sama, i porozmawiaj ze sobą, z nią, w otoczeniu przyrody. Jest zadziwiające jaką to ma moc. Pozwól sobie na płacz, nie musisz być zawsze twarda.

Muszę Wam napisać, bo mnie trzyma już kilka dni, jak tylko o tym myślę, to się wkurzam, a znajomym się nie wygadam, bo nic nie wiedzą...

Otóż jestem w połowie 1 trymestru ciąży. Budowę ciała mam taką, że ciąży nie widać, ale jeszcze długo widać nie będzie, bo i w 5 miesiącu poprzedniej nic widać nie było. Niektóre dziewczyny mają w tym czasie już mega duże brzuchy a ja bez problemu zakładałam i bieliznę i spodnie sprzed ciąży.
No w każdym razie poszłam w czwartek do sklepu po bułki i jakis bucowaty koleś wrył mi się w kolejkę. Takie typowe, że on stał 2 metry dalej, to na pewno stał w kolejce i ja mu wlazłam.
A wiecie, ja niosłam do kasy 4 bułki w siatce, a on miał wózek wypakowany zakupami. Więc jak już argumenty kolejkowe nie zadziałały to mu mówię, że jestem w ciąży i go nie wpuszczę. Już mi się nie chciało gościowi tłumaczyć, że stoję w markecie, że jest dużo zapachów dookoła, że od rana się gorzej czuję no nie.
A stałam ubrana w dosyć dużą bluzę z kapturem. Więc gość tylko przeskanował mnie z góry na dół i zapytał
- a ta ciąża to z przodu czy z tyłu?

Mnie normalnie wcięło. Nigdy jeszcze nie usłyszałam takiego tekstu, powiedziałam tylko, że niezły ma tupet, żeby coś takiego mówić, a potem reszta kolejki go postawiła do pionu, a mnie kasjerka zawołała, bo się kasa zwolniła. Ale poważnie do tej pory mnie to trzyma od czwartku.

A no to też nie jest tak, że ja jakaś cała radosna sobie w tej ciąży siedzę. Nie, znowu zmienia mi się ciało, znowu niespecjalnie się z tym czuję, fizycznie jest lepiej niż w poprzedniej, psychicznie mam w głowie wielki chaos, jeszcze do tego mam w perspektywie szpital ma początku grudnia albo końcem listopada, zakładanie szwu szyjkowego, żeby tym razem wytrzymać dłużej, leżenie znowu, odpoczywanie, jest to ogromny stres, więc dopóki mogę funkcjonować normalnie to się staram bo wiem, że potem nie będę mogła wychodzić z domu tak często.

Swoją drogą to był drugi raz w życiu kiedy użyłam argumentu, że jestem w ciązy i źle się czuję w sklepie. Bo tak, to jak nie musze, to unikam i nie potrzebuję specjalnego traktowania. A tu bum, spotykam takiego idiotę na drodze. Cóż, chciałabym sobie pomykać po mieście z dużym brzuchem, ale raczej w tej ciązy też większość czasu nie będzie nic widać. Może faktycznie pod koniec dopiero.

No, to moje gratulacje Loka!

Niestety trafiają się czasami takie wyrztki, ale jak widać można ich sprowadzić szybko do pionu

Gratki