Czy iść na to wesele? - Netkobiety.pl

Lepiej jakbyś poszła z kolegą, czyli z kimś kogo znasz, z całkiem obcym to jakoś głupio, z tym co byłaś 6 lat temu też, bo ile można...
Nie musisz na siłę chodzić na to wesele, wystarczy jak pójdziesz na ślub.

No właśnie wiem, że głupio z totalnie obcym, ale wiem, że ludzie tak robią- np siostra koleżanki nie miała z kim iść na wesele to druga siostra załatwiła jej swojego kolegę i dzisiaj są po ślubie. Z tym, z którym od 6 lat się nie widziałam też tak dziwnie, bo ja go zaprosiłam a on sam się potem więcej nie odezwał, więc no...
Właśnie ja bym chciała iść na wesele i gdybym miała stałego partnera to nie zastanawiałabym się ani minuty

Ale co ma oddychanie do imprezy?
Mylisz dwie rzeczy. Co innego, gdy ktoś desperacko szuka partnera, bo nie jest w stanie 5 minut przesiedzieć samemu, a co innego, gdy chce się iść na imprezę, gdzie są same pay.
Ja np. lubię być singielką. Przyzwyczaiłam się do tego, nie gryzie mnie to ani nie boli. Mało tego, mam ambitne plany na przyszłość i nie wiem, czy facet by mi nawet w nich nie przeszkodził (wiem, że okrutnie to brzmi, ale jednak to jest jakieś ograniczenie)
Wiesz, poszłam sama na wesele do kuzynki, ale była tam moja rodzina- inni kuzyni i z nimi się świetnie bawiłam. A to jest inna sytuacja. To obcy ludzie, oprócz nich nikogo nie będę znała. To by była totalna głupota, gdybym miała iść tam sama, to już lepiej wcale nie iść. Jestem zaproszona na za 2 lata na ślub do koleżanki, ale to co innego, bo ona zaprosi też kilka innych wspólnych znajomych, co prawda każdy w parach, ale to znane mi pary, które mnie lubią i czuję się wśród nich dobrze. A co innego, gdy idziesz do obcych typów. Byłam u jego brata na ślubie te 6 lat temu, to gdybym nie zgarnęła swojego kolegi, to podpierałabym ściany albo gapiła się w sufit, bo każdy gadał i bawił się w parze i co miałabym robić?
Trzeba umieć rozróżnić sytuacje i co innego, gdy ktoś nie potrafi żyć bez partnera na co dzień a co innego, gdy jest większa impreza, gdzie są same obce pary. To zupełnie różne rzeczy
Gdyby tam byli jacyś znajomi wspólni to też bym poszła sama

Dobra...
Pójdę z Tobą

Like !

Dziewczyno, nie szukaj zapchajdziury, tylko randki w ciemno na to właśnie wesele, kogoś z kim pogadasz, potanczysz, taka przedłużona randka. Jakie to województwo to wesele napisz, może się zgłosi ktoś kto też potrzebuje towarzystwa na wesele a nie ma i będzie rewanż.

Ja na wszystkie wesela szłam sama i się świetnie bawiłam Zresztą lubiłam się czasami sama wybrać na niektóre imprezy. Taka anonimowość daje pewną swobodę

Siostra się właśnie zastanawia, czy nie pójść. No ja zupełnie sama to nawet tego nie rozważam. Gdyby byli wspólni znajomi, albo chociaż jeden inny singiel obojętnie jakiej płci, ale ja byłam na weselu jego brata i to typowe wesele na wsi- ponad 100 osób, dziwne zabawy i każdy sparowany. Pamiętam, że gdybym wtedy nie poszła ze znajomym, to bym siedziała i gapiła się w sufit, bo niby siedzieliśmy wśród młodych ludzi, ale same pary, kompletnie obce, zajęte sobą. Z dala od młodych, których znałam jako jedynych na tej imprezie

W sensie przez internet? Oj bałabym się kogoś obcego zaprosić na wesele do kogoś....

Znaczy ja tam do ludzi zagadywać lubię, ale jestem wrażliwą introwertyczką, więc muszę mieć do tego "flow", a jeśli siedzą same kompletnie obce pary to mam między nich wbić? Poprosić zajętego faceta do tańca? Gdyby to było nowoczesne wesele to tak, ale to będzie standardowe wesele, trochę ciotek, trochę kuzynów, młodsi sparowani (bo to małe miasteczko, więc spora część już pewnie pozaręczana)

No wiesz, zależy od sytuacji
Wesele weselu nierówne
Też byłam sama na 2 weselach, ale u swojej rodziny, znałam tam ludzi, byli kuzyni- single i też się super bawiłam
Gorzej, jak nikogo nie znasz a dookoła same pary

Nie jest to głupi pomysł, moja znajoma tak zgarnęła chłopaka na wesele. Sama jednak nie znoszę portali randkowych, nie mogę się do nich przekonać, jest to wbrew mojemu wewnętrznemu "ja"
Ja też nie widzę nic złego w pójściu samemu, ale trzeba wiedzieć, kiedy można iść samemu a kiedy będzie to złym wyborem...
Właśnie ja uważam odwrotnie- gdybym była z rodziny to bym ludzi znała, zagadała kogoś a tak to? Z kim mam gadać?
Ja bym wolała iść sama zdecydowanie na wesele do rodziny niż dalszego znajomego

Brzmi jak 3 dobre powody, żeby nie iść

W sumie z tego, co czytałem, to jakoś nie miałaś problemów, by poznawać ludzi w realu. Więc skoro jeszcze jest dużo czasu, to może kogoś spotkasz.

Wychodzę z tego samego założenia, żeby żyć zgodnie z sobą. A "zgodnie z sobą" w moim przypadku oznacza, że nie chciałabym podpierać ścian na tym weselu jednak

Ja wiem, ale chcę tam iść dla kolegi, do tego lubię wesela, lubię patrzeć na czyjeś szczęście. Poza tym u mnie w rodzinie na razie żadne wesele się nie szykuje przez najbliższe x lat. Koleżanka ze studiów to może jedna za jakieś 2 lata

Wiem, że dużo czasu, ale ja nie wierzę już, że kogoś znajdę, szczególnie w tak krótkim okresie czasu. Mam 24, niedługo skończę 25 lat i nie byłam tak na prawdę w poważniejszym i szczęśliwym związku. W ciągu ostatnich 3 lat się zakochałam bardzo i dostałam kosza (a chłopak zamiast mnie wybrał toksyczną laskę, co robi fochy za byle co, ale jak widać jemu to odpowiada) i bardzo to przeżyłam. Potem na przełomie 2020/21 przez krótko spotykałam się z chłopakiem, co mnie chciał tylko wykorzystać, przez co się wkurzyłam i go zostawiłam a ostatnio na jesień byłam na domówce i trafił się tam ktoś w moim typie, ale chciał mnie tylko zaciągnąć do łóżka, a gdy się nie zgodziłam to słuch po nim zaginął. Dlatego ja bardziej traktuję to tak, że chcę iść, żeby z kimś po prostu potańczyć, pogadać i tyle. Nawet nie biorę pod uwagę tego, że mogę kogoś poznać

Wiesz, to zależy od wesela. Czytałam w internecie, że niektóre pary młode organizują osobny stolik dla singli- to jest super pomysł, ale no ja mieszkam na większej wsi i tam są inne zwyczaje. Wiem, bo byłam na weselu jego brata a to jego będzie wyglądać identycznie, pewnie nawet ludzie będą ci sami

No bo jak się przyjdzie samemu, ale będą single to spoko- do kogoś się doczepi. Jeśli będą znajome pary to też bez problemu.
Jednak już widzę, jak jakaś laska pozwala swojemu chłopakowi/narzeczonemu tańczyć z jakąś obcą singielką...

Nie biorę nawet pod uwagę pójścia samemu na to wesele. Na jakieś inne może tak, ale nie to. Moja siostra się zastanawia, czy nie załatwić mi jakiegoś kolegi z uczelni jej chłopaka- i ten pomysł nie wydaje się głupi, bo wiem, że ludzie tak robią, ale nie wiem, czy będę się czuła niekomfortowo z kimś obcym

25 lat to młoda jesteś. Znajdziesz

BTW, Wieka dobrze prawi.

No iiii?

??? I co z tego?

Może będziesz, może nie będziesz... Koniecznie tam idź.

Co innego. Ale w czym to przeszkadza?

Bardzo dobry pomysł, chociaż ja na twoim miejscu wolałbym sam iść...

Eeee... nie ... dobrze siostra chce...
Tylko po co Ci obcy chłopak? Idź na wesele, pośmiejesz się, zjesz coś dobrego, może kogoś poznasz...
Wyluzuj...
A jak Ci będzie źle to wyjdziesz po paru godzinach.

Nie pisz do niego. Miał okazję.
Idź sama.

Nadal nie widzę przymusu pójścia na takie wesele z kimś.
Co z tego, że są same pary? To już nie można zatańczyć z facetem, który jest zajęty, bo co? Bo jego laska będzie zazdrosna albo Ty coś do neigo jeszcze poczujesz? Taaak, po JEDNEJ imprezie..
A tak, to chodziaż jakieś fajne wydarzenie, okazja do poznania nowcyh ludzi, zwykłego pogadania..Poza tym, prawie na każdym weselu po jakimś czasie zaczynają się zabawy, gdzie niekoniecznie trzba mieć partnera.
Po drugie: ludzie nie spędzają całego czasu na parkiecie, siedzą też przy stole, wiec jest okazja pogadać. Do tańca, nawet, jak Ty sama nie poprosisz, to któryś facet możę...

Chyba, że teraz panują takie dziwne czasy, że osoba zajęta tańczy wyłącznie ze swoim partnerem..

Tak, dokładnie tak. Nie odważyłabym się wpychać bez zaproszenia na czyjeś wesele. To byłby straszny nietakt. Nawet mi to przez myśl nie przeszło

Bagiennik, serio myślisz, że to przejdzie? Żadna laska nie puści swojego faceta na parkiet z obcą singielką, a ta sama będzie siedzieć przy stole i gapić się w talerz. Może w większych miastach, gdzie i ludzie mają inne podejście by to przeszło, ale nie na wsiach
Ja wiem, jacy tam będą ludzie. Już z nimi byłam na jednym weselu u brata tego kolegi. Zapraszają tych samych ludzi. Dlatego wiem, że to nie jest dobre towarzystwo do rozmowy...źle się wśród nich czułam
Co do tańczenia, to byłam sama na weselach w rodzinie wiele lat temu. Na jednym jakiś chłopak faktycznie mnie poprosił na parkiet, ale to był wolny chłopak i przyszedł z grupką innych kolegów pana młodego- singli
Na innym weselu w rodzinie bawiłam się z kuzynami, a jak ci się zebrali do domów, to od północy do 2 w nocy siedziałam sama przy stoliku, miałam tylko z nudów kursy do toalety w celu jakiejś rozrywki, aż około 2 w nocy poszłam spać
Ale to były wesela w rodzinie, więc czy z ciocią czy z wujkiem się pogada, potańczy i spędzi czas miło
A to jest inna sytuacja. Tu nie będzie moich cioć i wujków

Może miałam skrót myślowy, sorki, najważniejsze, że już wyjaśnione

E tam, ja już się chyba krakania nie boję. Już tyle razy mi z facetami nie wychodziło, że ja nawet podświadomie nie wierzę, że coś się może w tej kwestii zmienić.
Mam za 2,5 roku ślub znajomej i mi nawet przez myśl nie przeszło, że sobie znajdę kogoś do tego czasu. Nie myślałam o tym, podświadomość mi to podsunęła

Wiem, że mogło być gorzej. Zawsze mogło.
A to Ty nigdy nikogo nie miałaś?

Jeśli chodzi o mnie, to kiedyś miałam straszne parcie na faceta. Mniej więcej od liceum. Ogólnie od podstawówki podobali mi się chłopcy, ale byłam za młoda, a w liceum miałam już niezłe parcie. Teraz wiem jednak dlaczego. Otóż mam rodziców, którzy wysyłali mnie na masę zajęć dodatkowych, na które mnie wozili (czasem przymuszali do nich) i płacili za to, to fakt, ale nigdy nie otrzymałam od nich zwykłej rodzicielskiej miłości. Jak byłam mała to bawiłam się albo sama, albo z siostrą, czasem z nianią. Oni nigdy mi bajki na dobranoc nie przeczytali. Tata zawsze był wobec mnie wręcz oziębły. Miałam czasem wrażenie, że traktował mnie jak zwierzątko domowe, które trzeba nakarmić, napoić, ale np. nigdy mi nie opowiadał żadnych historii ze swojego życia. O jego przeżyciach i zabawnych sytuacjach z młodości dowiadywałam się, gdy opowiadał gościom. Mama zawsze była twarda (gdzie ja jestem wrażliwa) i zawsze powtarzała tylko "weź się w garść". Nie otrzymałam miłości w domu, więc usilnie szukałam jej na zewnątrz, a jako że obracałam się zawsze w kobiecym gronie, to nie wychodziło, bo nikogo nie mogłam w liceum znaleźć. Dopadła mnie depresja, która trzymała mnie mocno 3 lata. Nie poszłam do psychiatry tylko słyszałam "weź się w garść". Byłam jedną z tych "kobiet, które kochają za bardzo" i za znalezienie faceta wtedy oddałabym wszystko
Poszłam na studia i trochę ochłonęłam od domu rodzinnego. Na 1 roku studiów dużo chodziłam na jakieś imprezy, poznawałam chłopaków, więc na 1 roku studiów poszłam na jakieś kilka randek z chłopakami. Jeden się nawet zakochał. Niestety to był totalnie nie mój gust. Oni byli dla mnie wręcz aseksualni. Poszłam na spotkania z nimi, żeby nie było, że "wybrzydzam", z jednym się nawet umawiałam 3 miesiące, bo próbowałam sobie wmówić, że coś do niego czuję, ale jak mnie próbował pocałować, to podświadomie odsuwałam głowę. Potem zakochałam się w jednym chłopaku. Był dla mnie nieatrakcyjny na początku, ale w ciężkim dla mnie momencie okazał mi wsparcie i się zakochałam, niestety byłam dla niego tylko koleżanką. Rok dochodziłam do siebie. Potem poznałam jednego chłopaka, któremu niby się spodobałam, ale jednak próbował mnie wykorzystywać np. przy obowiązkach jak gotowanie, które chciał zrzucić na mnie, więc szybko mu podziękowałam.
Od tamtej pory (czyli prawie 1,5 roku) nikogo nie mam. Na jesień miałam sytuację, że poszłam na imprezę ze znajomymi i tam poznałam chłopaka, któremu się spodobałam (widziałam to już na początku), próbował zagadywać, do tego to był znajomy moich znajomych, więc znałam go ze słyszenia, niby był fajny (dobry kolega mojej przyjaciółki). Na początku zarywał, ale potem po imprezie mnie namawiał, żebym do niego poszła, ale nie chciałam iść do nowo poznanego faceta w środku nocy. Stwierdziłam, że za dużo wypił i ma zaniżoną świadomość. Wróciłam do domu i koleżanka napisała, że ten chłopak pytał jej chłopaka (to koledzy) jak się nazywam. Odprowadził mnie i sobie poszłam. Na drugi dzień nie wysłał mi zaproszenia, więc ja mu wysłałam, nie napisał nic, olałam sprawę, bo miałam inne rzeczy na głowie. Potem znajoma mówiła, że pytał o mnie, ale nie wiedziała, że o co chodzi, bo jej o tej sytuacji nie powiedziałam, a podobno o mnie dopytywał, koleżanka namawiała, żebym do niego napisała, bo fajny chłopak, więc sama napisałam do niego, pod pretekstem (jestem członkiem samorządu studenckiego i organizowaliśmy na uczelni wydarzenie, więc wymówka dobra) a potem próbowałam nawiązać do tamtego naszego spotkania, ale już nie odpisał, a odczytał. Nie chciał ewidentnie ciągnąć rozmowy. Nie mogłam tylko zrozumieć, czemu chłopak, który chciał mnie tylko zaliczyć za moimi plecami wypytywał o mnie znajomych? To mnie zmyliło, ale ludzie tu na forum mi przez 4 strony tłumaczyli, że jakby facet chciał, to by zagadał, nie ma że boli. I było mi szkoda, bo on mi może nie jakoś bardzo, ale wpadł w oko. To był chłopak w moim typie, a nie trafiam na takich często (i to jeszcze wolnych) i nie mogłam tego przeboleć. Na koniec grudnia znowu byłam na imprezie u znajomych, spodobałam się 2 chłopakom, ale żaden nie w moim typie- męczyło mnie samo gadanie z mini

Czuję już teraz taką niechęć do facetów i obrzydzenie do związków. Z jednej strony chciałabym kogoś mieć, z drugiej- zauroczenie i zakochanie kojarzy mi się powoli z bólem i odkochiwaniem i jakoś tak teraz czuję strach do tego. Wiem, że jest szansa z tego wyjść. Musiałabym trafić na jakiegoś chłopaka w moim typie, który by mi się podobał i by się cokolwiek o mnie postarał, a nie, że ja muszę wiecznie się starać, próbować inicjować i zagadywać. Już mnie to męczy

Takie moje wypociny
Dlatego zaczynam się godzić z tym, że będę już sama. Muszę zadbać o samorozwój i wymyślić jakąś fajną pracę, żeby nie umrzeć z frustracji i tyle. I muszę mieć znajomych, bo gdy spotykam się ze znajomymi od czasu do czasu to nie czuję się samotna. Na szczęście nie jestem ekstrawertyczką tylko introwertyczką- przez co regeneruję się w samotności i lubię to. To mnie jeszcze ratuje i bardzo współczuję samotnym ekstrawertykom, bo lubię być sama, ale czasem chciałabym kogoś mieć, a ekstrawertyk czerpie energię z przebywania z kimś, więc to musi być udręka
Ale jak mówię- powoli się godzę, że będę sama. Jakoś nie widzę innej opcji po prostu. Wymyślam tylko sposoby, żeby nie frustrować się i mieć jakichkolwiek znajomych
Czasem się zastanawiam, na jakiej zasadzie ludzie się dobierają w związki. Ja nigdy nic nie kalkulowałam i nic nie robiłam na siłę, bo wierzyłam w los i przypadkowe spotkania swojej miłości, ale jestem chyba zbyt optymistyczną romantyczką i muszę zejść na ziemię

Dajcie spokój, nie zapełniajcie każdego tematu tym, jak to jest przerąbane życie bez zwiazku, jak to było źle i jak będzi edo d** bo i tak nikogo nie znajdziecie. Z takim poziomem optymizmu to już  się można do grobu kłaść..

Co do wesela powtórzę jeszcze raz: prawie wszędzie, gdzie byłęm NIKT nie miał nic przeciwko, aby inna osoba poprosiła partnera do tańca. Dwa: nie całe wesele sprowadzało się do tańca, więc był czas na inne rozrywki. Trzy; przy stole, jak inn nie tańczą można pogadać, jeśli tylko się chce poznać ludzi.

Bagiennik piszesz o weselach gdzie ktoś jest w grupie znajomych. Wtedy autorka mogłaby iść sama, bo normalne że będzie się bawić z kuzynostwem, chłopakami przyjaciółek jak normalne są.
Ale tutaj ona nie zna nikogo prawie.
Więc obcy Panowie jej nie poproszą do tańca że strachu przed żonami czy dziewczynami, a trudno mi sobie wyobrazić że ona będzie prosić obcych Panów.
Jest sporo czasu, by poszukać kogoś kto jest w podobnej sytuacji  przez ogłoszenia chociażby. Zakumplowac się z kimś kogo nie wstyd  w towarzystwie pokazać i z kim nie będziesz się nudzić.
Może musisz poznać parę osób zanim kogoś wybierzesz. Bez spinania się i podtekstów.
Wykonaj tę pracę.

Powiem to chyba po raz ostatni: tak, chodziło mi o takie wesele, gdzi się nikogo nie zna

Może to kwestsia tego, gdzie się człowiek obraca, ale prawie wszędzie wesela obejmują tez takie atrqakcje, gdzie niekoniecznie musi być obecny partner. Fakt, że się nikogo nie zna, nie jest żadnym tłumaczeniem, bo równie dobrze, nawet, jakby się miało partnera i oboje nie znali nikogo, to też czuliby się obco wśród ludzi, których nie znają.
Single mogą się trafić, więc nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagadać. Raczej goście nie wiedzą dokąldnie kto na takim weselu będzie, więc nie wiaodmo, czy taka druga sama osoba się nie trafi.

Brak możliwości tańczenia z zajęta osobą w połączeniu z tym, kiedy tamten partner "zabrania" komuś tańczyć z innymi to jest jakiś absurd.

Spotkałem się z trendem rozpaczliwego(tak, nie boljmy się tego słowa) posukiwania partnerów na wesela w sieci i na portalach randkowych.
W takich wypadkach osoby(zazwyczaj kobiety) zakładają chyba, niezależnie od tego, czy się zna biesiadników czy nie, że zawsze zabawa z kimś będzie lepsza, niż samemu. Dlatego sie dziwię, bo mimo,że miałoby się partnera, to pójście tam, gdzie się nikogo nie zna może być mało komfortowe.
Takie powtarzanie w kółko, że wesele to zabawa dla par, że nie wypada iść samemu itd pokazuje, jak prosto można tkwić w swoich lękach a jak trudno podejść do czegoś na luzie. No uda się impreza albo się nie uda
Swoją drogą, jeśli na weselu nikogo nie znam, to prędzej na niego nie pojdę dlatego, żę stricte nikogo nie znam, nie zaś  z powodu tego, zę nie mam partnera. Równie dobrze taka impreza z partnerem może się nie udać.

Ponadto, jakieś dziwne zwyczaje panują, bo raczej na każdym weselu, na którym byłem ludzi umieszcza się blisko siebie niejako według pokrewieństwa czy znajomości a nie według ich statusu związkowego.

Znam kilka tzw. "prawd objawionych" czy reguł, ale przekonanie, że niby wesela są wyłącznie dla par włożyłbym między bajki. Już samo to stwierdzenie musiałoby dyskwalifikowqać wszystkich, którzy w danej chwili są sami a chcą iść też na wesele znajomych czy rodziny, ale przecież muszą kogoś sobie znaleźć, bo inaczej "będzie wstyd". Może to też kwestia płci i taki przeciętny facet mógłby pójść sam, bo raz nie będzie biadolił, że nie ma z kim pogadać czy potańczyć a dwa: nie będzie się aż tak zadręczał, widząc znajome pary.
Wychodząc z założenia, że na wesele powinny chodzić wyłącznie pary, ja byłbym w zasadzie tylko na jednym.

Widać po Tobie jak ciągle uporczywie szukasz wymówek, bo ten partner ma być swoistą opoką czy raczej gwarantem doskonałej zabawy, gdy tymczasem nie musi tak być. Jak kogoś słabo znasz, to jaką gwarancję będziesz mieć, żę z tym partnerem z łapanki się będziesz czuć dobrze? Odpowiedź nasuwa mi się jedna: ważne, że jest(ktokolwiek).
Odnośnie tańca w kółeczku czy innych atrakcji specjalnych, to na tych wszystkich zabawach, na których byłem, bawili się tam wszyscy, niezaleznie od wieku, jeśli tylko mogli się w miare sprawnie poruszać. Nie byłem dotąd na żadnym, gdzie od początku do końća trwałby wyłącznie taniec przeznaczony dla par, gdzie zresztą można poprosić kogoś z pary, bo to raczej nie zbrodnia..
Z kolei przy stolikach,jak mówiłem, ludzie byli rozmieszczani nie według ich statusu związkowego(jakiś stolik dla singli?), ale raczej pokrewieństwa lub rodzaju znajomości.

Jak ktoś ma wieczną paranoję, to już jego problem..

Jeśli mimo wszystko, nawet tylko na tego typu imprezach istotne jest, żeby mieć jakiegokolwiek partnera, byle był, już wiele o kims mówi. Nie bierze się pod uwagę tego, że nawet z tym partnerem(kiedy się nie zna innych) impreza może się nie udać..

Paranoja dotyczyła akurat zajętych kobiet i ich postrzegania tych samotnych, jako zagrożenie dla swoich partnerów. Poziom zaufania w takim związku musi być niezły...
Z tego, co kojarzę, to nawet pary miedzy sobą zamieniały się partnerami w tańcu, natomiast to poczucie "zagrożenia", ez singielka odbija komuś faceta, jest zwyczajnie żałosne..

Zazdrość przechodząca w paranoję - może tak lepiej..

Może nie bywałem na wielu weselach, ale nie byłem świadkiem żadnej takiej dramy..:) Za to właśnie ludzie wymieniali się partnerami w tańcu a potem każdy wracał do swoich.

Musze przyznać ze kompletnie nie rozumiem problemu. Pamiętam jak kiedyś ( jak byłam mniej więcej w twoi wieku) tez byłam zaproszona na wesele sąsiadki. Nie miałam nikogo i poszłam na nie sama. Poznałam przy stoliku jakiś wujków i ciotki pogadałam, pojadłam, potańczyłam a jak zaczęło się mordobicie pomyślałam ze to już czas do domu. Jakoś nie pamiętam ze robiłam wielkie halo ze brak partnera i te sprawy. Natomiast byłam na paru weselach z partnerami ( rożnymi) i powiem szczerze ze na pewno nie są oni gwarantem dobrej zabawy. Na jednym weselu było tak nudno ze w środku wesele pojechaliśmy spotkać się ze znajomymi ( jakbym była sama tez bym to zdecydowanie zrobiła).
Uważam to za takie typowo polskie myślenie- bo wesele to para bo inaczej się nie da. Nic bardziej błędnego, najważniejsze jest podejście do innych ludzi. Ale tez zgadzam się z faktem ze jak towarzystwo naokoło drętwe to trzeba jakiś innych grupek poszukać.
Wracając do meritum- zawsze możesz iść tylko na ślub. Zawsze możesz jeszcze kogoś poszukać na to wesele. To tylko jeden wieczór wie zawsze można to ogarnąć, tym bardziej jeśli idzie siostra z chłopakiem to tez będzie do kogo otworzyć buzie.
Zgadzam sie tez z bagiennikiem ze

czy siostra idzie to jeszcze nie wiadomo, w sumie czemu miałaby nie isc...  autorka jest wwo i.. cos tam wiecej i analizuje i duzo mysli, takie charakterki mają troszkę trudniej chyba, ma jakies tam doswiadczenia i tym tez się sugeruje i nic dziwnego... sama tez bym raczej nie szla, trzeba przekonac siostrę i tyle..

Troche nie w temacie jak zwykle ale...Na weselu kumpla, przyszed taki jeden sredniej urody maly Cyprian z dmuchana lala bo mu byla rogi przyprawila.
Wiadomo lala nie pila, nie jadla, nie mowila, odwalila pare tancow mieszanych az z niej powietrze zeszlo. Co sie jednak Cyprian nawywijal i  naodkrecal to juz jego.
Malzenstwo nie przetrwalo 2lat i krazyly plotki ze Cypek nie byl fajnym kumplem pana mlodego i cos tam majstrowal w drewutni pod suknia slubna.

Nie zabardzo kumam procesu weryfikacyjnego gosci slubnych, w sensie wdowa z kim ma przyjsc ? albo rozwodka ? jak nie ma kumpla.
Czy nie mozna isc samej na wesele?
Czy to jest jakas ujma i skaza majestatu?

Czasem dobrze isc na przekur opini, przewaznie mozna cos wiecej ugrac niz sie reszcie wydaje.

Zawsze mozesz isc sama a jak sie ktos bedze czepiac lub dawac jakies aluzje, powiedz ze najleprze co ci sie w zyciu przytrafilo zmiescisz w torebce:)

To nie idź. Problem z głowy.

Właśnie widzisz..

Ja nie udaje, że jest dobrze, jeśli mówię, że jest mi samemu dobrze - wiem, że jest  
Jeśli jednak jest okazja gdzieś pójść, to nie widzę problemu, bo to NIE JEST sprawa życia i śmierci. Żadne tabu, że koniecznie muszę mieć osobę towarzyszącą. Nie próbuje robić sobie wymówek, że skoro nikogo nie znam, to znaczy z automatu, że będzie do d**y, bo to całkiem błędne założenie. Gadanie od rzeczy, żę skoro wtedy było tak, to teraz będzie tak samo..
Za dużo tu projekcji, tego "cudownego i wszechwiaedzącego poczucia nieomylności/intuicji", że skoro wiem, żę bedzie do kitu, znaczy, żę będzie..

Co więcej nie rozumię tego, zę ktoś się zwyczajnie boi, wstydzi tudzież krępuje się gdziewś iść, bo tam nie ma nikogo znajomego.
Właściwie można zamiast wesela podłożyć cokolwiek innego. Wycieczka, kino, spektakl, cokolwiek. Może sie mylę, ale to jest dla mnei takie myślenie: " zaproponują mi wycieczkę dokoła swiata w grupie obcych osób, to nie pojadę, bo nikogo nie znam. Nieważne, żę jadę w to czy inne miejsce, nieważne, żę mogę coś pozwiedzać, grunt jest taki, żę nie mam z kim a to już sprawia, że wycieczka traci sens.

Założenie, że musze choć jedną osobę znać, żeby gdzies iść czy czegokolwiek doświadczyć jest w moim odczuciu, co najmniej dziwne. Jeśli to jest tak wielki problem, to CO tak naprawdę zmieniłaby taka osoba towarzysząca, jeśli właściwie ledwo co byś ją znała( wporzypadku partnera z łapanki?). W końćowym rozrachunku te dwie opcje niewiele się od siebie różnią, jeśli swojego partnera zna się słabo. No, chyba, że chodzi o to, aby po prostu ktoś był obok, do kogo można by się odezwać..Jakby inni zupełnie byli poza zasięgiem..

Jeśli towarzystwo jest tak denne, żę traktuje z góry osobę samotną, to już ich problem a nie Twój. Wtedy taki argument byłby chyba najrozsądniejszym za odpuszczeniem sobie takiej imprezki.

Zrobisz oczywiście, jak zechcesz, bo to Twoja decyzja i Twoje życie.. Nie zamierzam Cię do niczego namawiać ani przekonywać. Dziwię się tylko zwyczajnie takiej postawie, pełniej lęków, bo sam to pewnie z domu bym nie wychodził wiele razy, gdybym kierowął się taką retoryką. Dotyczy to wszystkich możliwych aktywności w życiu, gdzie nieraz cel lub wydarzenie są wieloktornie istotniejsze niż to, czy ktoś z nami jest czy też nie ma.
Swoje podejście właściwie znasz i z góry wiesz pewnie, jak zrobisz. Próbujesz się poradzić na forum. Tutaj zaś opinie są zróżnicowane i ja podaję akurat swoją. Kilka Pań też zresztą jest, jak widać, podobnego zdania. Trochę więcej luzu w życiu i dystansu by się przydało, bo nieudana impreza to naprawdę nie jest największy problem z jakim można się mierzyć.

YS
moja kuzynka nie miała z kim iść i zaprosiła wolnego kolegę, którego znała zdaje się z liceum.  Mieszkali w różnych miastach, w Krakowie i Warszawie, ale coś na tym weselu zaskoczyło, dziś są małżeństwem z 2 dzieci.
Bardzo prawdopodobne jest, że w nieznanym i mało otwartym dla obcych towarzystwie będziesz się tam nudzić jak mops, ale co masz w zasadzie do stracenia ? No chyba że w tym czasie masz inne, lepsze możliwości poznania nowych ludzi, wtedy nie warto.

Zaryzykuj z tym Tinderem. Facetów jest tam 8-10x tyle ile dziewczyn. Jeśli nie mieszkasz na jakiejś pipidówie, to dziennie będziesz w stanie pewnie z 10 par dostawać. W końcu coś trafisz^^ A jak nie, to zawsze możesz odinstalować i zapomnieć.

Właśnie problem w tym, że nie chcę. Raz założyłam tindera, ale już nie miałam odwagi wstawić zdjęcia. Przeglądałam facetów z okolicy i ci najciekawsi mieszkali kilkadziesiąt km dalej. To nie dla mnie niestety. Wolę ludzi poznawać na żywo jednak. A że obracam się w środowisku kobiet...może kiedyś się przełamię, ale do tindera na poważnie zbieram się od 2 lat i no jakoś to nie dla mnie

To nie chodzi o empatię, ale o realne i trzeźwe spojrzenie na problem.
Tak, problem, gdzie coraz częściej ta czy inna osoba nie wyobraża sobie robić czegokolwiek bez towarzysza/partnera. Tak, jakby cały urok tego świata się kręcił wokół kogoś, do kogo się można odezwać czy być przy kimś,bo wtedy człowiek czuje się lepiej.
Sęk w tym, że właśnie to jest jedna z okazji, żeby kogoś poznać! Dlatego takie tłumaczenie jest absurdalne: nie pójdę nigdzie, bo nikogo nie znam.
Zatem co? Żeby kogokolwiek poznać, trzeba mieć znajomych czy jakąś eskortę? Problem jest mom zdaniem poważny i wykracza tu poza temat wątku, bo jak pisałem wczesniej, następnym razem będzie opcja koncertu/kina/wycieczki i też nie będziesz chciała, bo nie będziesz mieć partnera czy nie będziesz nikogo znać?

Do tego odbijasz się od ściany: albo twierdzisz, że nie chce Ci się iść, bo nikogo nie znasz i nie masz z kim albo, jeśli dostajesz opcję rozwiązania sytuacji(kolega lub siostra, jej chłopak i Ty), to znajdujesz nagle wymówkę, że nie da rady.
Poza tym, to przekonanie i zakładnie z góry, że będzie do kitu czy podchodzenie do takich spraw jak obecność na czymiś weselu, śmiertelnie poważnie, jakby to miało yć takie ważne wydarzenie w życiu.
No trudno, jak impreza się nie uda, to co się stanie?
Ano nic się nie stanie, a za którymś następnym razem możę się udać.

Empatia mimo wszystko jest potrzebna. Żeby móc potrafić postawić się w sytuacji danej osoby

"Tak, problem, gdzie coraz częściej ta czy inna osoba nie wyobraża sobie robić czegokolwiek bez towarzysza/partnera"- tak, to jest problem, ale nie dotyczy mnie ani tego wątku, bo ja sobie od zawsze świetnie radzę sama. Moim problemem jest to, że długo jestem sama i wręcz nie umiem robić cokolwiek w towarzystwie partnera, bo tak się przyzwyczaiłam do "gry solo", tak więc po co to tu niepotrzebnie wtrącasz?

"Tak, jakby cały urok tego świata się kręcił wokół kogoś, do kogo się można odezwać czy być przy kimś,bo wtedy człowiek czuje się lepiej. "- mam koleżanki, dla których- mam wrażenie- najważniejszym wyznacznikiem wartości był ślub i dzieci. Nie rozumiem tego, ale jeśli z tym czują się lepiej, to czy są przez to gorsze?

"Sęk w tym, że właśnie to jest jedna z okazji, żeby kogoś poznać!"- no tak, moim marzeniem jest tańczyć z pijanymi starymi i obcymi wujkami i ciociami (nie moimi). Tak, to szczyt marzeń każdej dwudziestoparolatki! A tak, głównie tacy tam będą. Gdybym wiedziała, że tam będą młodzi single to nie problem, ale młodzi wszyscy w parach (którzy się strasznie izolują i ostatnio nie chcieli ze mną nawet gadać, gadałam z chłopakiem, z którym poszłam). Serio, to nie jest żadne nowoczesne wesele z młodymi ludźmi...

"Dlatego takie tłumaczenie jest absurdalne: nie pójdę nigdzie, bo nikogo nie znam."- no tak, ściany przecież też ktoś musi podpierać...

"Żeby kogokolwiek poznać, trzeba mieć znajomych czy jakąś eskortę?"- no ja sądzę, że pójście na wesele, gdzie będą same pary lub starsi obcy ludzie, bez żadnej osoby towarzyszącej jest głupie

"Problem jest mom zdaniem poważny i wykracza tu poza temat wątku"- są poważniejsze problemy na świecie, niż brak partnera na wesele...

"następnym razem będzie opcja koncertu/kina/wycieczki i też nie będziesz chciała, bo nie będziesz mieć partnera czy nie będziesz nikogo znać?"- ale ty wiesz, że piszesz o zupełnie innych sytuacjach? Wiesz, że impreza imprezie nierówna? Co ma wyjście do kina czy wycieczka do wesela?
Wesele weselu też nierówne. Za 2 lata mam ślub koleżanki. Wiem, że tam będą wspólni znajomi i bez problemu będę mogła iść sama, bo znam świetnie państwa młodych, będą wspólni znajomi, z którymi teraz imprezuję i wiem, że mnie nikt na lodzie nie zostawi. Ale iść na wesele i to wiejskie wesele (bo nowoczesne to co innego), gdzie większość to stare ciotki i wujkowie, jak jest ktoś młodszy to zajmuje się swoim partnerem
Powiem tak, uwierzyłabym Ci, gdybym na takim weselu nie była, to może bym i uwierzyła, ale byłam na weselu starszego brata, a to teraz będzie wyglądało tak samo  i zaręczam Ci, że gdybym wtedy nie zgarnęła kolegi to bym się zanudziła na śmierć. Większość to starsi ludzie. Ciotki i wujkowie, średnia wieku 50+ na weselu. Trochę młodszych kuzynów, ale oni się izolowali i siedząc z nimi przy stole zamieniłam może 2 słowa.
Znajoma poszła sama na podobną imprezę. Czasem tańczyli w kółeczku, ale to czasem. A tak to siedziała przy stole w telefonie, bo nie miała co robić ani z kim tańczyć (kiedy inni szaleli na parkiecie)
I nie porównuj kina, wycieczki czy nawet zwykłej domówki do wesela, bo masa osób nawet mówi, że wesele to nie jest impreza dla singli

Bo to moi znajomi i chciałabym iść
Problem w tym, że tam nie będzie za dużo młodych osób, o singlach nie mówiąc. Żaden wspólny znajomi i masa starych wujków i ciotek, których nie lubię