jakis_czlowiek - życiowe problemy - Netkobiety.pl

Nakręcasz się i od razu widzisz wszędzie czarny scenariusz. Masz pewność, że tak będzie? Chyba obaj wiemy, że odpowiedź brzmi: "nie!".

Sami optymiści

Słuchaj, Ty albo celowo udajesz takiego totalnie nieogarniętego albo rzeczywiście jesteś taką d*pą

Napisałam Ci już raz, że jeśli spodobasz się kobiecie, to taki jaki jesteś a nie taki jaki chciałbyś byś. Jaki problem powiedzieć zgodnie z prawdą, że do tej pory nie byłeś w żadnym poważnym związku, ponieważ nie spotkałeś kobiety, z którą chciałbyś taki związek stworzyć, z którą mógłbyś spróbować taki związek stworzyć, czy coś w tym stylu.
Nikt nie oczekuje od Ciebie że będziesz się spowiadał z przeszłości jak z rozkładu jazdy co i kiedy miało nastąpić a nie nastąpiło i dlaczego. Odpuść myślenie o tym w kółko, bo przepytywanki kiedy z kim co i dlaczego są niedojrzałe, i jeśli na taką dziewczynę trafisz to lepiej wiać z miejsca niż się gęsto tłumaczyć że nic nigdy z nikim i nie wiadomo jak to było że do niczego nigdy nie doszło.

Po prostu bądź autentyczny. A tak to wpadasz w błędne koło, bo nie jesteś jaki chciałbyś być, czasu nie cofniesz, a więc niczego wstecz nie nadrobisz, nakręcasz się tym, koncentrujesz na tym że do tej pory byłeś samotny, samotność równa się u Ciebie zerowemu poczuciu wartości, i krąg się zamyka, bo zerowe poczucie wartości blokuje Cię w byciu autentycznym. Nie o to w tym chodzi.

Mówią, że realiści, tia… tak się dzisiaj nazywa pesymistów

Realista, pesymista. Jeden kij.

Jest już późno, przyznam się bez bicia, że nie kumam o co w tym poście chodzi z tym podkolorowaniem przeszłości xD

Normalnie. Bierzesz zaczarowany ołówek i rysujesz bujną przeszłość

Wiesz, też mam wątpliwości, że mi jest potrzebny i cokolwiek mi da w kontekście tych problemów. Ale może jednak coś mi da samo pogadanie. Bo to, że wytrzymam tam 1.5 roku cotygodniowych spotkań, to wątpię.

Jak byłem u psychoterapeutki to mnie tam skierowała. I tyle. Tylko że nie zdążyłem o wszystkim pogadać. Np. właśnie o tym, że nie wierzę w ogóle w to, że kogoś spotkam

Nie wiem kiedy. Ale od dawna mam takie przekonanie.

Wiesz, jakbym miał spotkać, to bym pewnie już spotkał. Najlepszy czas na to już dawno minął - studia, szkoła. Potem praca. I nic. A teraz to już nawet zdalnie pracuję, więc szanse gwałtownie spadły.

Zresztą, jeszcze zanim zacząłem studia to miałem już wątpliwości, czy w ogóle powinienem kogoś poznać. Starczyło, że widziałem jak się moi rodzice zachowują, czy potem jakie problemy robią, gdy moje rodzeństwo kogoś miało. Zwyczajnie byłoby mi wstyd przed dziewczyną za siebie i za innych.

Nie wiem, nie jestem lekarzem. Z tego co wiem, to takie negatywne nastawienie jest chyba objawem m.in. depresji. Reszty Twojego absolutnie irracjonalnego przekonania nie umiem skomentować inaczej że jest całkowicie odrealnione. Może tu jest problem właśnie i umie ocenić to psychiatra.

Nie istnieje coś takiego jak "najlepszy czas" lub limit wiekowy na poznanie kogoś w swoim życiu. Może z tym przekonaniem jest u Ciebie problem właśnie.  Co do pewnych sytuacji życiowych jedynie przyjmujemy, że dają one statystycznie większe szanse powodzenia na spotkanie kogoś.

No i o tym od jakiegoś czasu piszę. Utkwiłem na poziomie rozwoju jak u dzieciaka z czasów szkoły. 0 doświadczenia w tych tematach, nie da się tego straconego czasu prosto nadrobić. Świat ruszył do przodu a ja jestem taki pół-dzieciak pół-mężczyzna. A jeśli bym nawet próbował nadrobić, to pewnie stałoby się to kosztem drugiej osoby, która by zbyt dobrze na tym nie wyszła.

A Twoim zdaniem gdybyś zaczynał w stosownym wieku wtedy kiedy zaczynają "normalni wszyscy", ale siłą rzeczy taki zielony w tych sprawach jak świeży szczypiorek na wiosnę, nie mając bladego pojęcia o niczym, to nie odbywałoby się  to kosztem drugiej osoby?

Nie uważasz, że z racji wieku teraz powinieneś mieć właśnie większą dojrzałość, świadomość? Wiek powinien działać teraz na Twoją korzyść. Dlaczego wniosek że tak nie jest.

Ale czego o nich nie wiesz? Jak to jest być z drugą osobą? Ale tego człowiek uczy się całe życie. A z seksem to nie rób sobie jaj. W dzisiejszej dobie Internetu i dostępu do masy treści.   Ja rozumiem brak doświadczenia, ale niemniej jednak jesteś juz w takim wieku, że wypadałoby nie wymagać prowadzenia za rączkę

'
To jest wersja wiosenna "racjonalizacji"

No u mnie zwykle jest tak, że mam zwykle straszne obawy, ale tylko do momentu jak się przemogę. Potem jakoś idzie. Miałem podobnie przed znalezieniem pierwszej pracy, czy przed zmianą pracy, itp. Więc tutaj pewnie samo by poszło swoim torem. Tylko najpierw musiałoby do tego dojść xD

Ale to nie prawda ze jak na studiach się nie uda to zostaje tylko kopać dół. Jedna użytkowniczka tego forum zakochała się we mnie a nawet nigdy mnie nie widziała. W sumie może właśnie dlatego ze nie widziała. Nie stwarzaj wrażenia desperata, one to wyczuwają, mówiłeś ze odrazu odpisywałeś na Tinderze - błąd. Spójrz na siebie z perspektywy drugiej osoby, czy jesteś atrakcyjny? To banał ale tak trzeba sie ocenić.. Buduj pewność siebie, przez kobietę jest najłatwiej ale w Twoim przypadku to aktualnie niewykonalna. Jeżeli nisko siebie cenisz, ludzie to widza. Terapia to dobry krok. Myśle ze przydałby Ci się jakiś autorytet. Żywy lub martwy, polecam Machiavellego. Musisz mieć jakiś sztywny kompas a nie dryfować.

Oczywiście. Cmentarze są pełne samotnych, którzy nie dostali się na studia

Kwestia poziomu dobieranych sobie treści

Muszę przyznać, że mając takie podejśćie, chyba sam bym zwariował i nie wytrzymał ze sobą. Niby się nie znamy, ale jeśli ktoś na każdym kroku(poście) coś tak podkreśla to automatycznie swój problem pogłębia. Może to sposób na radzenie sobie z tym,poprzez wyrzucanie z siebie za kążdym razem tych rozterek, ale gdybym ja tak postępował to już dawno bym zwariował.
Możę i w moim życiu znalazłby się powód do narzekania czy wyżalenia, ale nie mówiłbym o tym niemal na każdym kroku, jak to u mnie jest prze**ne, jak mi się nic nie chce i jakiego mam doła, bo miałbym tego doła JESZCZE WIĘKSZEGO. To naprawdę w czymkolwiek pomaga?
Jak swego czasu, na poczatku pandemii Kolega do mnie dzwonił i się żalił(prawie na wszystko) jeszcze informujac mnie o tym , co sam zdążyłem się dowiedzieć, to myślałem, że mnie szlag trafi. W końcu mu powiedziałem, żeby mnie nie bombardował telefonami i nie zadręczał, bo to w ten sposób się tylko nakręca. Dzownił do mnie rzadko, ale zawsze wyglądało to tak samo: mówił co słychać, po czym przechodził do narzekania i siania paniki.

Sprawiasz wrażenie, jak wspomniał wyżęj Psycholog człowieka, dla którego relacje i związek to podstawa, bo bez tego wegetujesz. Widzisz swoją atrakcykjność i wartość przez pryzmat powodzenia. I to jest błąd.
Do tego powtarza się ten oklepany schemat, że do 30-stki mijają najlepsze lata życia a potem to tylko z górki, wszystko stracone i trzeba się szykować do grobu..Co rusz powjawiają się tutaj wątki, gdzie ludzie przed tą 30-stką twierdzą, żę już nic ich w życiu nie czeka, bo stracili najlepsze lata. Ludzie twierdzą, żę są tylko "szarymi człowieczkami", bez żadnych fajerwerków czy też przygód w życiu, powtarzając jak mantrę swoje wywody o braku powodzenia, z czego ma niby wynikać ich niepowodzenie, nieporadność czy niskie poczucie wartości.

Naprawdę w takich wypadkach nie wiem, czy śmiać się czy płakać.

Czerwone taby

               D
„Zawsze niech będzie słońce
                                  A
Zawsze niech będzie niebo
                                   e
Zawsze niech będzie mama
              A              d
Zawsze niech będę ja”

„ w murowanej piwnicy
Tańcowali zbójnicy”
Hej!

Deep, skąd Ty wiedziałaś co ja lubię?

Ach, te góralskie rytmy!:D

Właśnie..To przeświadczenie o ściśłym powiązaniu atrakcyjności, watrtośći czy niskiej samooceny w związku z powodzeniem u płci przeciwnej, powinieneś miec przerobione na terpaii. Zauważ, że z takim podejśćiem, jakie masz teraz, możesz odstraszać płeć przeciwną? Uważasz, że każy pragnie, aby (niemal) całym światem był dla niego partnber i wszystko kręciło się wokół niego. Sądzisz, że większośc ludzi czułaby się dobrze z kimś, kto jedynie przy partnerze czuje się wartościowy? Inaczej mówiąc czy druga strona będzie czerpała przyjemność z bycia z osobą, dla której relacja decyzuje o atrakcyjności?

Co do znajomych lub przyjaciół, to naprawdę nie wiem, JAK można nie mieć nikogo. Ja sam nie mam może tabunu ludzi, lae chociaż tych kilku czy kilkunastu bliskich znajomych, z którymi mam regualrny kontakt.
Aby nie mieć żadnych znajomych czy też nie nawiązywać nowych relacji trzeba by żyć w jakiejś izolacji, kmpletnie odciętym od świata. Poważnie, choćby człowiek nie chciał, to przecież z kimś się w swoim życiu spotyka. Co trzeba zrobić, aby z nikim nie nawiązać bliższej znajomości, choćby na poziomie koleżeńskim?

Oj, tam. To są podstawowe POTRZEBY człowieka. Woda, jedzenie… seks. Potem poczucie bezpieczeństwa (stado). Poczucie przynależności (stado). To bardzo naturalne, że Ci tego brakuje. To zdrowy objaw, że tego chcesz. Samorealizacja i inne takie tam są na samym końcu łańcucha pokarmowego. Zatem Twoja drabina jest kulawa.
Natomiast co zrobić aby się OTWORZYĆ na związki? Na relacje z innymi ludźmi? Trzeba się otworzyć również na porażki. Trzeba wziąć to w całości. Tak. Może kogoś zranisz. Tak. Może ktoś zrani Ciebie. Tak. Może nie wyjdzie. Tak. Może się okaże, że druga osoba wyciągnie z Ciebie cały cień i mrok. Tak. Może będziesz się czuł winny. A może skrzywdzony. Może nierozumiany. Może zdradzisz a może zostaniesz zdradzony. Może ktoś Cię oszuka. Może Ty kogoś oszukasz. To się bierze w całości. Otwierasz się i jesteś bezbronny na takie możliwości. Jesteś w stanie puścić swoją gardę?

Ja tak uważam, Ty tak uważasz, ale patrząc na ten wątek, to jesteśmy w mniejszości Więc może coś z nami jest nie tak^^

Nawet jeśli, to wpierw trzeba kogoś poznać, albo chociaż spróbować poznać.

Pomogłaby świadomość, że ktoś taki może mieć szanse u dziewczyn, że jest jakikolwiek cień szansy. To byłoby mi pewnie łatwiej zrobić pewne kroki. Ale nigdy nie było niczego, co by na to wskazywało. Więc aktualnie po prostu z mojego punktu widzenia jest to wysiłek skazany z góry na porażkę.

Zresztą, nawet jakbym się przemógł, to i tak nie za bardzo widzę, gdzie mógłbym kogoś poznać. Musiałbym najpierw więcej gdzieś wychodzić, a tego jakoś szczególnie nie lubię (zwłaszcza pubów/klubów/imprez). Dlatego jak już pisałem wcześniej, pewnie zacznę od spotkań planszówkowych, jeśli jakieś będą w okolicy.

Wszystko co charakteryzuje mnie jako człowieka i ma wpływ na postrzeganie mnie? Wygląd, charakter, zachowanie, to czym się zajmuję, czym się interesuję, itp. Coś co spowodowałoby, że jakaś dziewczyna, która mnie nie zna dobrze (albo wcale), mogłaby uznać, że ktoś taki jak ja jest wart chociaż normalnej znajomości (nie mówię już o związku)?

Powodzenie - jak wyżej, uznanie mnie za osobę wartą uwagi.

Bezpieczeństwo - zatem muszę przynależeć do grupy, aby czuć się bezpiecznym czy wartościowym/godnym uwagi?

Co do odstraszania, to często  padają takie pytania, kiedy ktoś bardzo chce, ale nie daje rady. Nie wiadomo, czy to działa tak samo w wypadku spotkań na żywo czy nawet samego pisania, ale niektrórzy twierdzą, że tak I to nie jestem ja a raczej kobiety

Otóż właśnie te rzeczy, powinny powodować u Ciebie poczucie, że jesteś atrakcyjnym. Sam powinieneś to czuć. Nieporozumieniem dla mnie jest to, że trzeba koniecznie kogoś, aby to stwierdził i przyznał, stając przed nami: "Słuchaj, powiem Ci, że to, to i to sprawia, że jestes super!" Oczywiście od kogoś fajnie jest to usłyszeć, ale jako dodatek! Nie możemy pozwolić sobie na to, żeby to był warunek konieczny i niezbędny osiągniecia przez nas poczucia satysfakcji czy szczęścia, poczucia, że jest się wartościowym. Wiesz kim jesteś i jaki jesteś - czy potrzebujesz koniecznie potwierdzenia tego u kogoś, poprzez zainteresowanie i kontakt? Jeśli tak, to terapia wydaje się niezbędna.

Właśnie, ciężko nie robić nic. Wręcz powiedziałbym, że się nie da. Nie da się pozostawać przez te 30 lat całkowitym odludkiem, chyba, zę mówimy tu o skrajności, gdzie obecność czy towarzystwo innych nie tyle męczy co budzi strach. Bywałeś skreślany? Na jakiej podstawie? A może odmawiałeś, jak ktoś Ci proponował wspólne wyjście? Argument o tym, że nie pijesz jest, wybacz, ale zupełnie nietrafiony: naprawdę sądzisz, żę nie możesz z nikim nigdzie isć tylko dlatego, zę nie pijesz alkoholu? Czy w knajpach nie można się napić soku, wody, kawy czy nawet piwa 0%. Sorry, ale to już jest dziecinne tłumaczenie. Chyba, że to były jakieś libacje z chlaniem do oporu, ale wątpię...
Poza tym, mam wrażenie, że zawsze dotykamy skrajności: widujesz się z osobami z pracy, chodzisz na te mecze i uważasz, że nie masz znajomych?

Ja uważam sie za osobę średnio towarzyską, ale spotkania raz na tydzień czy nawet raz na 2 tygodnie, gdzieś na mieście czy w innych okolinościach uważam za wystarczajace. Poza tym, istnieją telefony, maile, komunikatory i cała mas ainnych środków, gdzie można chociaż ZACZĄĆ nawiazywać jakieś kontakty.

Naparawdę życzę Ci jak najlepiej, ale uwierz w siebie i pozbądź się fałszywych przekonań o tym, że o wartości człwowieka decyduje tylko i wyłącznie ktoś inny, tudziez inni u twego boku.

Co do tej atrakcynjności to bym się kłócił, ale ok...

Zatem odpowiedz na to pytanie: CZY przede wszystkim ta właśnie atrakcyjność jest Ci potrzebna do tego, aby czuś się spełnionym, wartosciowym i takim, jakim chcesz się czuć? Czy musisz u innych dostrzegać cały czas w jakikolwiek sposób potwierdzenie swojej wartości, aby czuć się szczęśliwym? Jeśli tqak, to się nie dogadamy

A co jest złego w imprezach firmowych? Zawsze i wszędzie skupiają się wokół picia do nieprzytomności?
Nie wiem, w jakim towarzystwie się obracałeś, ale ja miałęm, możę niewielu, ale byli, takcih, którzy nie pili w ogóle lub mało. NIetrudno było spotkać ludzi, którzy nie przechwalali się  koniecznie tym, ile potrafią w siebie wlać. A sedno spotkań toczyło się wokół rozmów na różne tematy a nie jedynie wlewania w siebie alkoholu. Też nie wychodziło się często, ale zawsze się o tym wiedziało a sam fakt, że ktoś nie pije nie czynił z niego dziwaka.
Poza tym, jeśli człowiek pragnie towarzystwa, nawet tego luźnego, to przecież chyba jakoś stara się działać aktywnie w tą stronę? Wychodzi z inicjatywą, dzwoni, proponuje spotkania? Nie widzisz w tych ludziach możliwości, aby rzeczywiście móc gdzieś wyjść, tzn. jakoś ci nie odpowiadają. Dla mnei też jest to dość dziwne, że przez dłuzszy czas można mieć z kimś kontakt jedynie w jednej sferze nie próbując jej "rozszerzyć".

Co do planszówek(jak i wszlekich możliwych aktywności) sa przecież grupy skupiające takie osoby i można nawiązać kontakt w sieci?

I tu właśnie leży pies pogrzebany. Bo poczucie atrakcyjności w oczach innych jest rzeczą względną. Błędem jest szukanie atrakcyjności w oczach innych, ponieważ wtedy wpada się w pułapkę chęci przypodobania się, co jest absolutnie niemożliwe, wobec różnorodności gustów, tym samym zatraca się poczucie własnej indywidualności i niepowtarzalności.

A skąd wiesz że nigdy nie była zainteresowana?
Przecież te pary na Tinderze, które otrzymywałeś, próby nawiązania znajomości poprzez rozpoczęcie rozmowy, to już jest okazanie zainteresowania.

Utożsamiasz brak zainteresowania Twoją osobą z faktem, że do tej pory nie spotkałeś osoby, z którą udałoby Ci się stworzyć udany związek (na dzień dzisiejszy). Po prostu wyolbrzymiasz i poszczególnym sytuacjom życiowym przypisujesz nieadekwatne określenia.

To jest przykład adekwatny. Podobnie rzecz pewnie ma się w rzeczywistości, czyli że aparycją zwracasz uwagę (wzbudzasz zainteresowanie), lecz nie umiesz tego zainteresowania swoją osobą ani podtrzymać ani tym bardziej rozwinąć.
I tutaj przyczyna może leżeć zarówno po Twojej stronie, jak i po stronie dziewczyn, z którymi udało Ci się nawiązać kontakt (wracam do Tindera). A konkretnymi przyczynami, to już może być dosłownie wszystko.

Mnie się wydaje, że spokojnie mógłbyś wrócić na Tinder tylko i wyłącznie dla poznawania i rozmawiania z dziewczynami (z takim założeniem dla Ciebie), bez ciśnienia z Twojej strony, że taka rozmowa ma koniecznie do czegoś zmierzać. Ewentualnie próbować umawiać się jak najszybciej w realu i po prostu zbierać doświadczenia, zwyczajnie czerpiąc z tych spotkań nawet jakiś rodzaj relaksu, odstresowania się.

No nie do końca. Na Tinderze widać tylko część mnie, którą chcę pokazać. W realu jednak dużo więcej można zobaczyć, nie tylko jakiś najlepszy profil, więc będzie zupełnie inaczej niż na Tinderze.

Może. Zresztą mam taki zamiar. Poczekać np. tydzień i zrobić nowe konto. Nowe konta zawsze mają boost do widoczności, więc będzie większa szansa żeby z kimś porozmawiać. Co do spotykania się jak najszybciej - zależy ile tej rozmowy było. Bo jak kilka wiadomości, to nie ma sensu. Bo wyjdę na narwańca W sumie sporo tych par co miałem, to nie miałem nastawiania, że coś z tego będzie. Po prostu chciałem próbować pogadać. Część np. to chciałem sprawdzić, czy udałoby mi się poznać kogoś do biegania.

Na to nie licz. Tak nisko nie upadnę.