jakis_czlowiek - życiowe problemy - Netkobiety.pl

To nie jeden pieron.
Rzekłem.

Ooooo, napisałam Ci maila człowieku, ale widzę że niepotrzebnie, chyba?

Masz Lucyfer porównanie? Możliwe że źle mnke zrozumiałeś, to co napisałam, ale tak uważam.

Nawet nie wiedziałem, że pisałaś^^ W internecie chyba łatwiej rozmawiać na różne tematy. Nikt mnie tu nie zna, więc też bardziej otwarcie do różnych rzeczy mogę podchodzić niż w realu. No i sam zacząłem się tu wypowiadać w jasnym celu, więc biorę pod uwagę, że ludzie mogą różne rzeczy pisać. A jeśli mam wybierać, to wolę gdy nie ma niedopowiedzeń i ktoś pisze dosłownie o co chodzi niż potem się domyślać, itp.

I nie widzę powodu by coś miało mnie urazić. Urazić by mogło tylko wtedy, gdyby mnie ktoś tu zaczął obrażać. A póki co są dyskusje na poziomie (poza pewnym tematem), ludzie są fajni i chętni do pomocy, czy porozmawiania.

Spoko, doceniam

No ale właśnie te psychiczne aspekty są ważne. Jednak bym tam wolał mieć koło siebie kogoś z kim mogę dzielić przyjemność. Mieć na co czekać. A co to za przyjemność, gdy jestem sam. Chwila i po sprawie^^ Zwłaszcza jak się ma 30 lat na karku, ile można...

I może to też jest częściowo powód tego, że czuję się jak czuję. Nie ma jak rozładować tego napięcia, więc zmaga się stres i inne myśli. Tylko znowu wracamy do początku -> trzeba sobie znaleźć tą dziewczynę jakoś^^

Kobieta w czerwieni No, No… Wiadomo, że lepiej mieć kogoś niż samemu… pod ręką, nie na głowie A cóżeś taki niesparowany? Skończyły się dziewuszki w okolicy, zostały same feministki, czy co tam się u Ciebie dzieje? 

Bagiennik, jaki opalony Dość już. Wstawaj łapserdaku! Gdzie się szwędałeś Tęczy szukamy, pamiętasz?

Hmm, nie mam za dużo postów, więc możesz zerknąć co pisałem, to się dowiesz jakie mam problemy z sobą, jeśli nie jesteś na bieżąco xD

jakis_czlowiek A co w pierwszej kolejności chcesz przepracować?

No nich ktos wreszcie zapoda jedrnego sterczacego konia, a nie jakies spiace krolewny.

Problemów jest cała masa.

Z braku innych możliwości zostaje Tinder niestety. Ale i tak nic to nie daje.

Nie no, do Kremika to nam daleko jeszcze chyba... On widzi problem w kobietach, a my w sobie. Dość spora różnica.

A gdybym to ja wiedział... Rzeczy co mnie irytują jest cała masa.

Pewnie zwiększenie pewności i wiary w siebie. Żeby nie czuć się jak jakaś piz**, co się boi własnego cienia.

No właśnie w tym problem, że ja nie widzę żadnych mocnych stron, tylko wady. To, że "jestem normalny na umyśle" to raczej nic specjalnego, tak samo jak wykształcenie, dobra praca, dobre zarobki, itp.

Zresztą, to by miało jakieś znaczenie, gdybym miał szansę poznać kogoś w realu. Tylko że nie mam i zostaje mi co najwyżej Tinder. A tam to nie ma znaczenia, ważne są tylko fotki, opis i to jak zagadasz.

Może inaczej. Zdaję sobie sprawę z tego, że mam w pewnych obszarach lepiej niż inni. Ale nie uważam, że jest to coś, czym powinienem się chwalić. Dla mnie to po prostu normalna kolej rzeczy. Moja rodzina zawsze była techniczna, wszyscy są po studiach magisterskich. Mam to po prostu w genach. Więc skończenie dość trudnych studiów, to dla mnie nic szczególnego. Tak samo fajna i dobrze płatna praca - po prostu wykorzystałem swoje predyspozycje i tyle. Wysokie IQ - tak samo, predyspozycje. Itp.

Zresztą, teraz skończyć studia to nie jest problem i znaleźć dobrą pracę potem. Więc niezbyt się tym wyróżniam.

Z drugiej strony:
- brak prawka - porażka, prawie wszyscy mają, nie znam nikogo takiego jak ja
- brak dziewczyny/związków - porażka, tak samo, nie znam nikogo takiego jak ja
- wynajmuję pokój zamiast mieszkania - już dawno powinienem zmienić na mieszkanie, bo to trochę wstyd powoli. Chociaż to się może zmieni w wakacje
- brak znajomych (a przynajmniej takich, z którymi można raz na jakiś czas wyjść gdzieś)
- brak ogólnego ogarnięcia życiowego
- unikanie imprez (a to głównie najlepszy sposób żeby kogoś poznać)
- itp.

Tylko teraz nie zafiksuj się jak Kremik, że jeden z powyższych "braków" z pewnością jest przyczyną tego, że żadnej się nie podobasz, bo przecież każda kobieta na Świecie pragnie mężczyzny z prawem jazdy i takiego który wcześniej choć raz był w związku

Co do prawa jazdy. Porażką to mogłoby być jakbyś z 20 razy podchodził do egzaminu i w dalszym ciągu nie mógł zdać Jeśli uważasz, że jest to cecha typowo męska, która w jakiś sposób dyskwalifikuje w oczach kobiety, to po prostu zrób to prawo jazdy. Zakładam że nie masz przeciwwskazań zdrowotnych.

No to nie jeździj. Nie każdy musi mieć prawo jazdy. W większych miastach to żaden plus.

I tak póki co robię

Ogólnie nigdy tego nie czułem, nie ciągnęło mnie. Rodzeństwo zrobiło prawko w wieku 18 lat i od dawna jeżdżą. Mnie rodzice zawsze na to mnie namawiali. Ale jak grochem w ścianę. Jakoś zawsze też czułem, że nie robiłbym tego dla siebie, skoro nie miałbym nawet gdzie jeździć. Jak byłem w technikum, to rodzice mi powiedzieli, że mi zasponsorują prawko, ale ja nigdy nie chciałem niczego za darmo. Od razu powiedziałem, że jeśli zrobię kiedyś, to za swoją kasę. Trochę uparty i może głupi jestem, ale już tak mam.

I nie mówię, że nigdy nie zrobię. Ale musiałbym zacząć czuć, że tego potrzebuję. I może gdybym miał z kim jeździć/ćwiczyć jazdę, to bym trochę mniej bojaźliwie do tego podchodził xD

Wyzwań nie. Ale boję się, że nie dałbym rady i zrobił komuś krzywdę. Tu wszystko robi się na wyczucie, zrobisz coś za późno i już wypadek gotowy.

Autorze,

Szczerze mówiąc, to naprawdę przeceniasz rolę niektórych wymienionych przez Ciebie cech. W sumie mógłbym się pod niektórymi podpisać.

- pokój zamiast mieszkania

Dlaczego miałbyś koniecznie celować w mieszkanie? Jeśli masz adekwatne środki na pokój a stopniowo zbierasz środki na mieszkanie, to w czym problem? Nie daj się ponieść jakimś schematom, że w takim a takim wieku koniecznie trzeba mieszkać tu czy tam. Liczy się tendencja i postęp w działaniu, do wszystkiego dochodzi się stopniowo ,nic się nie dostaje za pstryknięciem palca , jak niektórzy(czy raczej niektóre) chciałyby oczekiwać.

- imprezy

Jeśli rozumiesz takie typowe "spotkania" w dużęj grupie czy wręcz balangi, to witaj w klubie. Ja nie znoszę tłumu i hałasu. Nie bywam na koncertach, klubach czy wszelkich wydarzeniach, gdzie poziom decybeli jest zbyt wysoki a z każdej strony otaczają mnie ludzie Naprawdę jest dużo więcej wartościowych miejsc do poznawania ludzi

- prawko

Widzisz, ja też nie jestem zmotoryzowany, ale nie czuję się absolutnie gorszy z tego powodu. Owszem, próbowałem, ale nie wyszło, choć nie wykluczam, że jeszcze mi się uda W każdym razie nie podchodzę do tego prawka, jak do świętego elementu etykiety każdego dorosłego człowieka. W tym momencie, jeśli miałbym zrobić prawko to wlaściwie TYLKO I WYŁĄCZNIE w celach zawodowych. Nie przyszłoby mi to do głowy, żeby zwiększyć w ten sposób swoją atrakcyjność a to, co kobiety na ten temat sądzą( nie tu na forum:) ) mam naprawdę w głębokim poważaniu. Co więcej, jak patrzę na ruch na mieście, nawet w mieścinie poniżej 100 tys mieszkańców, to czasami nie ma gdzie zaparkować. W niektóre miejsca szybciej dostanę się piechotą albo rowerem niż autem. Nie warto robić z posiadania samochodu jakiegoś cudownego atutu, która nagle awansuje Ciebie w rankingu o ileś tam procent. Ocenianie kogoś przez pryzmat tego typu spraw świadczy tylko o oceniającym a nie ocenianym. Często nawet ludzie nie zadają sobie trudu sprawdzić, Z JAKIEGO POWODU ktoś możę nie mieć prawka albo np mieszkać niekiniecznie we własnym mieszkaniu czy domu.

Absolutnie nie masz powodu, żęby paterzeć na innych i kierować się tym w realizacji jakichkolwiek zadań. Nie rób nic, na co Ciebie ktoś namawia, tylko rozważ czy TOBIE się to przyda i czy TY tego chcesz. Skoro chcesz to rób, jeśli nie- nie ma potrzeby
Powiem szczerze, że jeśli sam miałbym żałować braku tego prawka, to może dopiero po 25 roku życia. Wcześniej, jako student, chyba poszedłbym z torbami, jakbym miał jeszcze dokdać na auto i benzynę, w czasie studiów, jeśli zniżka na komunikację miejską była wówczas na poziomie 51 %.

W takim razie nie ma tematu, tylko dlaczego uważasz że brak prawa jazdy w jakiś sposób "dyskwalifikuje"? Nie, nie wszyscy mają, nie wszyscy mogą mieć.

No i co teraz?

Nie obraź się, ale u Ciebie drogi autorze widzę solidnego kija i strach. Worek pełen strachu, który pewnych zmian nie dopuszcza albo ma problem z akceptacją faktu, że faktycznie czegoś nie chce, ale na polu norm społecznych będzie się przez to wyróżniał.
Wiesz dlaczego wszystko co wyżej napisałeś nie jest niczym specjalnym. Bo ludzie sami w sobie nie są specjalni, nie wyróżniają się. Ważne, żeby ktoś wpadł w nasze ramki, gdzie czujemy się dobrze. Tylko tyle i aż tyle
Sam 30-letni koń maluję modele i w wolnym czasie gram ze znajomymi w bitewniaki,rpgi planszówki
I zwykle ja obniżam średnią wieku. Myślisz czy się przejmuję, czy to "wypada" w tym wieku robić?

1. Pozdrawiam
2. Bo wszystko co robimy tworzy nas. Hobby ma duże znaczenie, jeżeli nas rozwija. Właśnie wiele osób tego nie zauważa.
3. No właśnie, a napisałeś o tym jakby nic. Gdyby Ciebie obchodziła prowincja, to byś zrozumiał, że "nic wyróżniającego" się dla Ciebie, jest czymś sporym dla kogoś innego.
Nie trzymaj się sztywno swojej perspektywy.
4. Bzdura, bzdura, bzdura, która ma podstawy w psychice, która nauczyła się działać według sztywnych ram, że coś w danym wieku powinno być albo nie.

Nie tędy droga autorze. Za sztywno patrzysz na życie.
Głowy nikomu nie zawracasz. Jesteśmy tutaj, bo chcemy, a nie bo nas zmuszasz.
Niemniej zbyt krytycznie patrzysz na siebie, za sztywno, a to nie pomaga po prostu.
Ale to mój punkt widzenia.

Dla Szatana chwały to mroczne rytuały...

Ja z doświadczeń bym jednak tindera nie proponował

Wiem, ale ... Mama za dzieciaka mówiła Ci może, żeby śniegu nie lizać? Posłuchałeś?

Wiedziałem, że to gówno jest, ale musiałem na własne oczy zobaczyć.

No to ja wiem... Dlatego też wyżej napisałem, że to jest pierwsza rzecz do poprawy u psychoterapeuty.

Ta, ale jak pomyślę, że mam te 30 lat i ile życia już zmarnowałem... xD

No tak, tylko że to nie jest łatwo zmienić swoje podejście do życia, gdy od dziecka masa różnych wzorców była wbijana do głowy, co ma teraz przełożenie na moje życie...

Wiem, że Wy macie rację, a ja gadam głupoty. A moje problemy to w sumie nie są nawet prawdziwe problemy, tylko jakiś mój wymysł. A prawdziwe problemy to mają inni, choroby, wojna, itp. To nawet głupio mi pisać o sobie tutaj z takimi rzeczami Tylko że jednak lepiej się z tym radzi, gdy ma się z kim porozmawiać, nawet na forum. Może gdyby w normalnym życiu miał kogoś z kim mógłbym szczerze porozmawiać, to bym nie miał większości tych problemów, bo by mi ta osoba po prostu zrobiła porządek w głowie przez zwykłą rozmowę.

Znaczy się podobno np. kino nie jest wskazane, bo wtedy się idzie zobaczyć film, a nie być ze sobą. Więc chyba taka kawa/piwo czy coś nie jest złe. Tylko trzeba mieć o czym rozmawiać. Żeby nie skończyło się tak jak parę tygodni temu, gdy się z tą biedną dziewczyną spotkałem i nie było o czym xD

Ja już sobie ustaliłem, że jeśli nie będzie wspólnych zainteresowań, to nawet taką dziewczyną więcej nie będę sobie głowy zawracał i nie zaproszę nigdzie, bo po co. Szkoda mojego i jej czasu. Ale jeśli będą podobne zainteresowania, to np. w przypadku biegania, to bym się chciał umówić na bieganie. Albo inny sport. Zawsze mnie to rozluźnia, więc pewnie łatwiej by mi było.

Myślę, że na spacer najlepiej się umówić, przejść się, dotlenić, rozluźnić. Idziemy więc mamy zajęcie, coś się wokół nas dzieje… można pomilczeć chwilę, nie siedzimy na przeciwko siebie jak na przesłuchaniu, możemy ukryć zawstydzenie… nie musimy utrzymywać uporczywego kontaktu wzrokowego. Później warto gdzieś wskoczyć na chwilę, złapać jakąś kawkę czy tam kebaba Jest otwarta przestrzeń. Zawsze można się zerwać i uciec Widoki się zmieniają. Można pogadać czy tu się było a czy tam się lubi pójść…

Odniosę się tutaj do punktu, który wydaje mi się szczególnie istotny.

Otóż hobby, jeśli nie ma dla nas znaczenia w życiu, tym hobby PRZESTAJE być. Mniejsza już o pracę czy zawód, gdzie można się wypalić, ale to, co robimy dla przyjemności w olnym czasie, robimy chyba z przyjemnośćią, chętnie i bez oporów No nie wiem, ale jakoś ciężko mi sobie wyobrazić, że się zmuszam do robienia tego, co niby jest dla nas przyjemne?
Czym zatem jest dla Ciebie hooby, jeśli nie przyjemnością?

Posłużę się przykładem z mojego podwórka

Generalnie jestem otwarty na większość możliwości spędzania wolnego czasu, no może poza kilkoma, jak np. tańcem, którego organicznie nie cierpię. To, czemu poświęcam się z ogromną energią i niesłabnąca pasją, to wędrówki po góach. Możę nieco ma to wspólnego z moim dotychczasowym zajęciem zarobkowym, bo zawsze biorę ze sobą lornetkę i aparat, ale nie to akurat jest ważne. Jak tylko mam okazję, biorę plecak i wyznaczam sobie jakąś trasę. Wtedy idę na cały dzień, nigdy na mały spacerek czy przechadzkę. Sam fakt raźnego kroku i zmęczenia fizycznego sprawia, że moje samopoczucie się od razu poprawia. Jak się ruszam to czuję, że żyję Mogę wstać nawet o 3 nad ranem, jeśli tylko czeka mnie taka wycieczka

Dlatego są konkursy biegowe, czy festiwale. Np. z przeszkodami, gdzie poza biegiem jest impreza i integracja

Możliwości jest MASA. Pozostaje pytanie - Czy one są dla Ciebie dobre?