Romans męża i ja - Netkobiety.pl

Dla mnie jest piękna, dziękuję

I przytulam Melancholię, bo to chyba już dzień powrotu męża.

Bardzo Wam współczuję. Jeśli związek to harówa, to ja pierdzielę taki związek. Jeśli życie to harówa, to po co żyć, dobijać się smętnymi utworami?
x
Moje życie jest piękne i wcale nie jest harówką. Jestem szczęśliwa i żyje mi się lekko. Obowiązki wykonuję z przyjemnością i mam dookoła siebie mnóstwo życzliwych ludzi i dużo wsparcia. Dzieci szczęśliwe, zadowolone, mają dobre kontakty z tatą, mimo, że mieszkamy osobno. Jestem bardzo zadowolona, że się rozwiodłam. Jak sobie pomyślę, że miałam z nim mieszkać w imię rzekomego dobra dzieci, to mnie trzęsie. Wszystko da się ułożyć, tylko trzeba się odważyć, a czasem zrezygnować z kawioru na rzecz chleba z pasztetem.

Zwracam uwagę, że nie "poukładało się", tylko ja siebie i sobie poukładałam przede wszystkim wychodząc z roli ofiary. Jesli czytacie, to co pisze tutaj Ela210 w różnych wątkach, to chcę zaznaczyć, że się z nią zgadzam. Zdrada nie jest fajnym zakończeniem związku, ale w związku są dwie osoby i one obydwie pracują na jego całokształt, więc naprawdę warto przypatrzeć się także sobie.

"Światło niech w Tobie płonie"

Dokladnie Beko. Jak sobie przypomnę tamten czas to faktycznie stąpanie po polu minowym.  Ciagła niepewność, nieufność, patrzenie na kobiety ktore sie pojawiały w naszym otoczeniu z jakas niepewnością, przez co ja sie czulam jakas zepchnieta na plan B...Bleeeee

Tylko dziwne, że te kobiety, które mąż zostawił dla kochanki, czyli nie mają szans na powrót niewiernego, bardzo nad Ty ubolewają, chętnie by go przyjeły z powrotem. Bo mialy dobrego męża i nie mogą tego przeboleć.
Trudno zrozumieć postępowanie innych, bo uważamy, że wiemy więcej, lepiej...
Czy jest więc sens przekonywać kogoś, że lepiej jest się rozstać, czy zostać, jak dla każdego lepsze jest co innego.
Dlatego ja rozumiem postepowanie jednych i drugich,  choć często kobiety nie mają wyboru.

Co Ty masz za fiksację z tym "dobrym mężem"? Facet, który zdradził żonę automatycznie wypisuje się z tej kategorii. Tęsknota po porzuceniu to częsty mechanizm, nić nadzwyczajnego. Jak zdradzajacy wraca jest miesiąc miodowy, ale później gówno wybija - takie jest życie. Kobiety (I mezczyzni) pozostający że zdradzajacymi marnują swoje życie nie dając sobie szansy na lepsze (jako singiel czy w nowym zwiazku). I nie ma tu znaczenia stan posiadania, dzieci,  relacje, zobowiązania, czy inne alibi, którymi później tłumaczą sobie przed lustrem rezygnację że swojego szczęścia.

Czy nie jest tak, że ze zdrajcą zostaje się niejako ze strachu przed nowym i nieznanym?
Z drugiej strony życie ze zdrajcą to tak, jak pisałaś Pain - życie na polu minowym, wieczna niepewność.

Moim zdaniem lepiej samej - może z mniejszą kasą, ale za to spokojniej. Bez tego wiecznego strachu i emocjonalnego rozedrgania.

Witam kochani.
Jedni powiedzą, że jestem kolejną naiwną, inni, że dobrze postąpiłam, ale wybór jest mój. Będziemy sklejać nasze małżeństwo Postanowiłam tak nie dla dzieci, nie dla pieniędzy czy mieszkania, tylko dla nas. Dla uczucia, które dla siebie mamy i dla tych spędzonych wspólnie lat.
Nie jest łatwo i nie bedzie, ale może się uda. A może sie nie uda i przeżyję kolejne rozczarowanie. Na dzień dzisiejszy nie wiem nic, ale chcę dac szansę, bo kocham. Zobaczymy co przyniesie przyszłość.

Po co oceniać czyjąś decyzję. To czyjaś decyzja. Zdrada zmienia na zawsze, niezależnie czy się zostaje czy odchodzi.
Trzymam kciuki.

Masz Wieko rację, to jest wybór Autorki, dojrzałej kobiety, która stanęła na rozstaju dróg i wybrała swoją drogą. Nikt nie ma prawa jej zarzucić, że zrobiła źle, bo to czas pokaże.
Naprawdę każda zdrada jest inna, choć każda bolesna. Jeśli doszli do wniosku, że są w stanie spróbować, to im szczerze kibicuję, bo życie nie jest zero jedynkowe.
Mi też ktoś zarzucił, że boję się być sama i dlatego jestem że zdrajcą. Fakt, że nie byłabym, gdyby odszedł choć na pół dnia, u mnie to było wszystko inaczej, ale wcale nie łatwiej. Nie było deklaracji z mojej strony, że będziemy razem przez kilka tygodni, naprawdę szykowałam się do odejścia. Kalkulowalam, liczyłam, myślałam co dalej.
Ale tu dużą rolę odegrała postawa mojego męża, który w godzinie zero zachował się jak trzeba było i przeszedł długą drogę, żeby mi pokazać, że jest wart szansy, którą dostał. Minęło dwa i pół roku i jest dobrze, związek jest dużo lepszy niż ostatnie lata, ceni mnie, rodzinę, stara się. Przeszedł terapię, zmienił się w lepszego człowieka, choć to nie było łatwe. Oboje staramy się, żeby było nam ze sobą dobrze. Nie boję się, gdy się spóźnia, nie mam obsesji, że może gdzieś coś znowu kombinuje, nic z tych rzeczy. Mam żal, że zawiódł mnie w godzinie ciężkiej próby, że to się w ogóle wydarzyło, bo jednak to się pamięta. Ale dzisiaj jest dobrze i podjęłam słuszną decyzję.
Wszystkiego dobrego Melancholio, poukładaj to na nowo. Można jeszcze żyć dobrze.

A co z romansem męża, Melancholio? zakończony? Czy dopuszczony?
Paslawku nic nie mów 

Joohano - cytuję teraz Twoją odpiwiedź na moje pytanie z wątku Masi "Jak żyć?"

"Dayzee:
Zastanawiam się, Ewelino - czego Ty byś chciała - bo chyba nie powrotu jm? To już nie jest ten sam człowiek. Czytałam wątek Ani2019 i zastanawiam się jakie musi być życie u boku kogoś kto zdradzał. Nie -zdradził.Zdradzał. Przecież do konca życia chyba miałabym w głowie ten fakt. Jaki jest komfort życia z kimś takim? Toż to obcy człowiek,  oszust. Napluł na uczucia żony, na ich wspólbe życie.
Cieszyć się, że poszedł to chyba jedyne rozsądne wyjście...
JOOHANA:
To Ci powiem szczerze jakie to życie - byle jakie, taki lukrowany stary pączek, który ładnie i apetycznie wygląda, a w środku same trociny. Tak to wygląda z mojej strony, kobiety która została ze zdradzaczem. Z nas dwojga on szczęśliwszy. On się naprawił, stara się, chodził na terapię, zrobił wiele, żeby móc zostać. Ja tego chyba nigdy nie przepracuję.
Zostałam bo jestem za stara na zmiany w życiu i tyle z całej filozofii."

TO JAK TO W KOŃCU JEST?

Dokładnie, nie można mierzyć wszystkich swoją miarą...

No wlasnie: ja nie mam uwag Johanna do Twojego punktu widzenia, bo jest logiczny, ogarnięty i Twój, nie ma w nim samoklamywania sie. Więc nie napisalabym że mnie to zdumiewa, że się dziwię, że ja na Twoim miejscu.. itd.
Z drugiej strony mogę się podzielić  swoim życiem parę lat młodszej kobiety, ale w sumie podobny etap życia: moje potoczyło się w innym kierunku, i nie okazało się że jest za późno zaczynać na nowo.
Coś zyskuje się, coś się traci.
Masz też prawo napisać kobietom tu, że związek nie jest ten sam.
Beka też ma rację, że w walce o najwyższą  stawkę związkową: czyli wspierający się układ z pełnym zaufaniem, fascynacją  zostanie z kimś po zdradzie to dyskomfort i zabranie sobie szansy. Chyba że zakochujemy się na nowo w obcym facecie jakby.
Jednocześnie gdy widzę  priorytety autora i jego emocje trudno mi nie przypomnieć by właśnie o te swoje priorytety  zadbał.
Co do ostrych ocen nie zgadzam się że piszący  powinien się odczuwać do winy za decyzje autora pod ich wplywem: tu jesteśmy dorosli: dorosły świat tak nie działa że mamy parasol..
Dzięki takim opiniom ukladasz sobie świat.
To że no w moim wątku o psychoterapii byłego męża było wiele osób które napisały że zabrania mu gonić swoje szczęście jako stojąca na przeszkodzie żona I czego w ogóle chcę od chłopa? To wydawało mi się mocno niesprawiedliwe w aspekcie rozpadu rodziny, ale pozwoliło wziąć pod uwagę inne perspektywy  by ułożyć sobie swoją ADEKWATNĄ do sytuacji.

Jeszcze raz powiem, że nie jest cudownie, bo przecież wydarzyło się po drodze mnóstwo złych rzeczy, o których nie łatwo zapomnieć. Podkreślam, że mój zdrajca zrobił i dalej robi wszystko co w jego mocy, żebyśmy byli razem, żebyśmy byli szczęśliwi. Przeszedł długą drogę i cieszę się z tego, że nie poddał się. W moim sercu jest jednak zadra i tego nie ukrywam tutaj. Jego nie gnębię, już nie wypominam, staram się żyć i patrzeć do przodu.
Jest jeszcze jeden ważny aspekt, a mianowicie mój miał bardziej ostry erotyczny flirt, nie było spotkań po hotelach, czy innych pokojach. Ale były długie rozmowy przez telefon i jej fotki, które namiętnie przysyłała. Może za wcześnie wybuchła bomba i do tego nie doszło, może strach ich obojga, wszak ona też moja rówieśniczka, też mężatka zresztą, znali się już wcześniej bo bo mieli sporadyczne kontakty między firmami. Jednym słowem koleżanka i pocieszycielka, a potem poszły konie po betonie. Nie mam do niej nic, bo to on zawiódł mnie. Gdyby chcieli być razem, to by byli. Tak było.

Moi drodzy, dziękuję Wam za wszystkie opinie, refleksje, uwagi. Wiadomo, że każdy człowiek jest inny, każdy związek jest inny i każdy ma prawo inaczej widzieć różne rzeczy. Dla mnie teraz jest czas, żeby pogodzić się z tym co się stało i spróbować iść dalej przez życie u boku człowieka który mnie zawiódł i zranił. I on doskonale o tym wie. Póki co bardzo się stara i momentami bywam nawet szczęśliwa, ale to są na razie malutkie momenty. On mówi, że zrobi wszystko, żeby to sklejanie naszego związku było dla mnie jak najłatwiejsze.
Kochanka jest, jeszcze.. Mąż na razie jej nie powiedział, bo jak twierdzi ona też jest człowiekiem, a on nie jest bez serca, nie powie jej o zakończeniu romansu przed świętami, rozumiem to. Ale jest mi z tym ciężko, bo chciałabym, żeby to się definitywnie skończyło. Tym bardziej, że wiem o tym, że namawiała go aby ode mnie odszedł, a on jej obiecywał,że to zrobi, chociaż wiedział, że nie odejdzie ode mnie. Typowa sytuacja. Wiem też, że to dojrzała kobieta, z dorosłymi dziećmi, tym bardziej jestem wściekła, że próbowała innej kobiecie odebrać męża. Ale powoli układamy to nasze życie.
To tyle na razie ode mnie, dziękuję za wsparcie.

Aniu2019, u mnie też nie było kwiatów, były przeprosiny, kilkukrotne, chociaż mój mąż mówi, że w tym przypadku przeprosiny to jedno wielkie nic. Więc nie dziw się swojemu, widocznie czuł, że to nie na miejscu.

Melancholio,
Zrobiłam to samo, co Ty. Przyjęłam zdradzającego męża z otwartymi ramionami i otwartym sercem. Próbowałam być najlepszą żona na świecie, wyrozumiałą i "ponad to" więc sprawę romansu, spakowanych walizek i setki złych słów skierowanych do mnie, zamiotłam pod dywan.
I to był błąd. Szybko zaczęło uwierać i boleć nie do wytrzymania. Nie udało się, czekam na pozew, który mój jm złożył parę tygodni temu do sądu.

A jak przeczytałam ten fragment, to ręce mi opadły : Kochanka jest, jeszcze.. Mąż na razie jej nie powiedział, bo jak twierdzi ona też jest człowiekiem, a on nie jest bez serca, nie powie jej o zakończeniu romansu przed świętami, rozumiem to. Ale jest mi z tym ciężko, bo chciałabym, żeby to się definitywnie skończyło.
Serio? Ludzki pan, ten Twój mąż.

Ewidentnie jesteś w szoku - inaczej nie mogę sobie wytłumaczyć tego, że dajesz się tak traktować. Motyw z nieinformowaniem kochanki doprawdy wzruszający... Pierwszy raz napluł ci w twarz jak dowiedziałaś się o zdradzie, teraz zrobił to po raz kolejny - już wie, że może. Ciężki czas przed tobą, życzę ci dużo siły.

On powinien zacząć od zerwania z kochanka żeby Ci udowodnić że chce to ratować. Zazwyczaj zdradzający schodzi do podziemia. Jest jak typowa małpa trzyma dwie gałęzie. Jak On przekalkuluje i zdecyduje co mu się bardziej opłaca. To wybierze jedną z Was. To zwykły egoista gra na czasie, on nawet Cię nie szanuje. Jesteście oboje w amoku. Otrząsnij się bo to idzie w stronę życia w trójkącie. Chcesz tego? Zamiatając to pod dywan stracisz przede wszystkim siebie!!!! Ratuj Siebie! Przykro mi bardzo że to taki czas. Każdy zdradzony to przechodził. Ale myśle że Ty musisz przejść własną drogę. MUSISZ TEGO DOŚWIADCZYĆ SAMA. NIKOGO NIE BĘDZIESZ SŁUCHAĆ. Tak już jest że mało kto słucha dobrych rad osób ,które to już mają za sobą.

Autorko, żyjesz nadzieją i ja to rozumiem.
Będziesz cierpieć bardziej. Witam w klubie...
Potrzebujesz czasu i dystansu.

Zgadzam się. W miłości rzeczy są proste. Dlatego warto kochać.
Kochać jest łatwo, gdy się do miłości tej nie jest zmuszonym, gdy się już np kochać przestanie. Małżeństwo jednak jest przede wszystkim projektem na całe życie (w domyśle).

Medytacje prowadzone - z tego co wiem od znajomych, którzy są mniej oderwani od kuli ziemskiej niż ja (polemizowałabym, ale niech będzie) - są łatwiejsze. Pomyślałam, że może dla Melancholii też takie będą, ale jak widać niekoniecznie. Może za wcześnie?

Zatem opowiem o tych kolorach, bo żadnego linku niestety nie mam. Można znaleźć podobne zagadnienia w Internecie, ale w moim odczuciu są to opisy odbiegające od mojego przeżycia. Zbyt woo-woo, zbyt oparte na wizualizacji i chciejkach. Nawet forma się nie zgadza, aczkolwiek lubię opisy kolorów - co oznaczają itd, bo z tym akurat się mogę całkowicie zgodzić.
Najbardziej zbliżone zagadnienie (choć nie do końca to) to Fioletowy Płomień. Są opisane jakieś techniki, aby to wywołać ale ja doświadczyłam tego spontanicznie kilkanaście lat temu, kiedy nic o medytacjach nie wiedziałam. I nadal doświadczam spontanicznie podczas głębokiej relaksacji, kiedy bardzo jestem w potrzebie. Dla mnie to jak pocałunek Anioła Stróża w mój zmaltretowany umysł. Taki prezent na który nie pracuję. Po prostu dostaję jak trzeba. Ale! Moja przyjaciółka, gdy opowiedziałam jej o tych kolorach zainteresowała się tematem i znalazła (i to od niej się dowiedziałam o medytacjach prowadzonych) materiały w Internecie, które jak twierdzi po kilku sesjach wywołały u niej lekkie widzenie kolorów, zatem każdy może spróbować.

A tak serio, to zarzuty są prawdziwe, bo oparte na tym czym się tu sami dzielimy. Uważam jednak to za słabą zagrywkę wykorzystywać nasze zaufanie i otwartość tylko po to, by nas tu erystycznie pogrążać dla złudnej przyjemności dowartościowania się naszym kosztem. Niedojrzałe to. Chcesz o tym pogadać? Założ własny temat. Forum nie służy do rozwiązywania cudzych problemów, bo piszą tu dobrowolnie ludzie dorośli podejmujący samodzielne decyzje za które sami odpowiadają i bez przymusu zadają pytania obecnym, by się naradzić, zasięgnąć opini zwykłych ludzi. Forum służy do dzielenia się swoim doświadczeniem (najpierw trzeba je mieć, zatem proponuję zagadać Paslawka o alkohol, nie znajdziesz tu chyba lepszego speca od tego nałogu), opinią, spostrzeżeniami, radami typu "na twoim miejscu zrobiłabym to i to" co uważam jest w porządku i brzmi lepiej niż "powinnaś to i tamto", ale wiadomo o co chodzi. 

Każdy inny a podobny. Najbardziej inne są drogi, którymi podążamy choć wybór też nie jest jakiś duży. Po co się spierać, która droga lepsza? Można się samemu przekonać.

Szanujemy Twoją decyzję. Taka jest w tej chwili aczkolwiek brzmi niepokojąco, stąd dostaniesz dużo zaniepokojnych odpowiedzi.

Za wcześnie, by ocenić jego starania, ale chociaż są, jak na dobrego małża przystało.

Bla bla, ale okej. Zobaczysz ile warte są jego obietnice, bo póki co to....

Jakże by inaczej.

Kochanka też człowiek? Też ci odkrycie! Myślałam, że kochanki są z bawełny Kochanka to nie jakiś tam ludź, ale kobieta, którą mąż obdarzył uczuciem z wzajemnością i gdyby poligamia była legalna to zostałaby żoną numer dwa. Ze względu na normy społeczne i inne kalkulacje zazwyczaj mąż nie opuszcza żony, ale kochanki też nie. Zazwyczaj to kochanka musi odejść, żeby romans się skończył. Są wyjątki od reguły, ale mąż na taki wyjątek nie rokuje.

Tak mogłaby brzmieć piosenka męża do kochanki:

https://www.youtube.com/watch?v=Ux-1WfJlrh4

Działają jeszcze jakieś substancje otumaniające mózg. Takie znieczulacze, żeby się człowiek naraz nie rozsypał psychicznie, tylko robi to powoli, powoli, kawałek po kawałku. Na załamanie nerwowe długo się pracuje. Większe traumy czasem są nawet niezauważone, bo działają różne mechanizmy obronne, np wyparcie czy racjonalizacja, takie tabletki przeciwbólowe łagodzące objawy. Prawda jest prosta. Mąż zdradził. Koniec kropka. I nie ważne to czy tamto, czy seksu dziadydze mało, czy z kim innym chciał, czy zakochał się we wspaniałej kobiecie. Nieistotne. Co istotne? Każda (nie tylko zdradzona ale tu zwłaszcza) osoba musi żyć w zgodzie ze sobą, a nie w zgodzie z cudzymi (choćny samego Papieża!) zapotrzebowaniami niemożliwymi do zaspokojenia. Dorosły facet i wie co robi, nie jest dzieckiem, któremu trzeba dać papu, umyć dvpkę itd. Trzeba jednak unikać konfliktów wewnętrznych, bo to dziadostwo działa podstępnie i chicho. Mąż niejako zmusza Cię teraz do życia w wewnętrznym konflikcie, stąd i moje również zaniepokojenie.

Nie mam rad. Nie oceniam Twojej decyzji. Jednak chciałam się podzielić tą uwagą, bo myślę, że jest ważna. Może nie jest. Sama ocenisz.

A tymczasem chciałabym złożyć Tobie świąteczne życzenia oraz wszystkim uczestnikom dyskusji. WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI! Mimo wszystko! Trzymajcie się ciepło.

Kochanki są z bawełny:D
Ale mi poprawilas humor:)

A do Melancholii...Coz ja mam Ci bidaku powiedziec...Twoj maz wcale sie NIE stara. Uczucia kochanki postawił wyzej niz wartość Waszego malzenstwa i Twoja. Jeśli by chcial Cie desperacko zatrzymac - rzuciłby kochanke majac w doopie jej uczucia przed Swietami bo to TY byłabyś priorytetem. On i tak będzie dalej zdradzal bo przesunął granice tak daleko bez konsekwencji z Twojej strony ze po tym jak zdradzil moze swojej żonie sie żalić ze nie chce zranic kochanki.Ty słyszysz siebie w ogole?
Niestety czeka Cię ciężki czas bo niedługo bedziesz odkrywać nowe rzeczy.
To nie jest przypadek gdy maz naprawde żałuje...I dlatego niezmiennie twierdze ze jedyne co moze obudzić zdrajce (o ile chce sie z nim pozostac) to wystawienie walizek od razu. Dopóki Twój maz nie poczuje Twojej siły, Twojej granicy, ze nie pozwolisz sie tak traktować i ze jego czyny mają konsekwencje - dopóty bedzie Cie dalej dewaluował...Kawalek po kawaleczku...Teraz rzuca niby kochanke ale nie przed Świętami by biedna nie plakala. Za chwile zaczna sie małe wtręty o tym ze to Twoja wina. Klasyk Melancholio..

Modlitwa narcyza:

To się nie stało.

A jeśli tak, to nie było tak źle.

A jeśli tak, to nic wielkiego.

A jeśli tak, to nie moja wina.

A jeśli tak, to nie miałem tego na myśli.

A gdybym jednak ja to zrobił… zasłużyłeś na to.

A wiesz co?
Ja po Twoich wpisach uważam Cię za trolla
Miłych niepracowitych świąt 

Ale to moje prywatne zdanie i jak ktoś uważa że nie mam racji, to pewnie Cię będzie wspierał.

Zgadzam się z Tobą Elu- Troll albo jakaś kompletna wariatka, której się fikcja myli z rzeczywistością.

Melancholio... To jak to w końcu z tym zerwaniem z kochanką, zerwał czy nie.
Mogę podzielić się doświadczeniem swoim, u nas wysłał wiadomość przy mnie do niej.

Tak, to przykre,
kiedy ludzie się angażują, wspierają i pomagają piszącemu,
a ten/ta ma ich w głębokim poważaniu.

Wystarczyłoby napisać:
kocham go, jestem za słaba, nie mam siły,
zrobię wszystko żeby tylko został..
nieważne czy to prawda, czy nie, nie obchodzi mnie to,
teraz jest mi dobrze i nie chcę o niczym wiedzieć..

myślę, że nie ma co się wstydzić na jakim jesteśmy etapie, skoro na nim jesteśmy,
skoro pisało się o sprawach intymnych szczerze- tak myślę,
by nagle robić idiotów z czytelników,
i stać się etatowym adwokatem męża, którego się przed chwilą oskarżało,

żeby wyjść z tego z twarzą,
należy napisać jak jest faktycznie,
albo nie odzywać się już wcale.
A tak niesmak pozostał.

No bo też trollem nie jestem....jestem kobietą która próbuje układać życie na nowo, więc nie wiem ile płaca za taką robotę. Mąż zerwał z kochanką, ale nie powiedział mi o tym od razu, bo  nie było łatwo, bo nie chciała dac za wygraną i wysyłała dziesiątki wiadomości, do mnie tez chciała napisać, zadzwonić. Nie uwierzyła, że ja juz wiem. Prosiła, groziła, posunęła się nawet do szantażu. Chciała koniecznie, żeby mąż do niej zadzwonił, ale się wzbraniał, bo przecież juz jej mówił, ze to koniec. W końcu sama go namówiłam, żeby to zrobił i to było dobre posunięcie. Powiedział jej dobitnie, że nie chce się już z nią spotykać, chociaż pytała  czy ma na niego czekać. Od tej pory cisza, nie odzywa się, mam nadzieję, że już na zawsze.
Myślcie co chcecie, ale nie jest łatwo, chociaż mąż robi co może, żeby było i gdybym tylko mogła wyłączyć myślenie, byłoby fantastycznie. Niestety nie mogę. I to nie ja walczę o niego, ale on o mnie. Nigdy nie usłyszał ode mnie słowa zostań, cały czas wiedział, że może odejść, ale nie chciał. A ja nie usłyszałam od niego nawet jednego złego słowa, mimo to ,że sytuacja między nami była naszą obopólną winą i gdyby nie ona to nigdy nie doszłoby do takiej sytuacji. Ale całą winę wziął na siebie, no bo w sumie to on zdradził, nie ja.
Teraz mam trudny czas, bywa, ze płaczę, bywa, że wpadam w gniew i krzyczę jak nienawidzę jego i jej, ciągła huśtawka. Ale potrzeba czasu, zobaczymy co będzie dalej. Dziękuję za wsparcie tym którzy potrafią wesprzeć, a tym którzy tylko walą kłody pod nogi własciwie też dziękuje, bo dzięki temu mam możliwość spojrzenia z kazdej strony.

Melancholia, koniecznie korzystaj z pomocy profesjonalnego terapuety.

Szkoda, że nie potrafiliście, nawet ostro wcześniej przegadać tego problemu, choć dobrze się mówi, jakby to było takie proste, to brak seksu w małżeństwie, nie byłby powodem zdrad.
A ich konsekwencji, dla zdrowia psychicznego osoby zdradzonej, to chyba nikt też wcześniej  nie przewiduje...

Dlatego też, że to jest temat tabu...

Rzadko się już tu udzielam, ale postanowiłam napisać, aby Cię "ostrzec"
Miałam podobnie, maż zadzwonił do kochanki, mówił że to koniec, że ma się z nim nie kontaktować i takie pierdoły..
Sama wiesz co czujesz i co jest prawdą. Siebie nie oszukasz..
Twój mąż obiecał tej kobiecie, że się rozwiedzie, był z nią całą delegacje nie pisząc i nie zabiegając o Ciebie. Niby nie chciał jej tego zrobić w święta..
Prawda jest że zrobił jak mu wygodnie. oszukał bardziej ją niż Ciebie, o ile w ogóle na dziś podjął decyzje z którą Was będzie.
Sa dalej w kontakcie, on się miota i o ile ona jest bystra to już po Was. Teraz mąż Ciebie sonduje na jakim jest gruncie i co dalej..
Fakty sa takie, że w miłosnym uniesieniu obiecał kobiecie bez zobowiązań związek i małżeństwo mając już żonę.
Czego się spodziewasz po nim ? Ze nagle ta sama żona jest bardziej atrakcyjna, że bardziej Cię kocha skoro już przestał??
Odpowiedż : NIE
Teraz jesteś na etapie udowadniania sobie samej, że wygrałaś z kochanką. SUPER oby z ostatnią, bo na walkę ze wszystkimi nie starczy Ci sił i zdrowia.
CO ZROBIĆ: to co czujesz jak siedzi w kiblu z telefonem, jak nie przytula Cię tak jakbyś tego chciała, jak myślami jest tam gdzie się zakochał.
DLACZEGO : bo jest oszustem!! Oszukał i Ciebie i kochankę! Gdyby miła jaja to wypełniłby choć jedną obietnicę, albo małżeńską albo życie z kochanką..
CO DOBRE : jest inne życie, szczęśliwe, spokojne i z szacunkiem do siebie samej i po 50 -tce :-)

Powodzenia..

Wieka, korzystam z pomocy psychologa, bez tego byłoby mi ciężko. Tak, szkoda, że nie przegadaliśmy tematu wczesniej, 41 miesięcy straconych, tyle trwała nasza ,,separacja,,. Nie wiem w ogóle jak to możliwe.
Nie wiem też czy to sie uda, zeby odbudowac nasze relacje, żebym mogła jakos normalnie funkcjonować. Mleko się rozlało. Moja pani psycholog twierdzi, ze to jest mozliwe, ale jak bedzie to się przekonam.
Czy mąż ma kontakt z kochanką? Czy dalej mnie okłamuje jak piszecie, tego nie wiem, ale mam nadzieję, że nie, bo jednak sytuacja między nami diametralnie się zmieniła. Eh, ciężko jest.