Romans męża i ja - Netkobiety.pl

Przykro mi bardzo- ale jak sama piszesz żyliścioe jak współlokatorzy- dlaczego więc aż taka reakcja?
wiele tu wątków dziewczyn na forum gdzie małżeństwa wieloletnie rozpadały się gdy było dobrze i kwitnąco, bez oddalenia- a niektóre nawet namówione na nowe dziecko..
więc dlaczego tak żyliście i dlaczego nic wcześniej nie zrobiłaś?

Nie wiem dlaczego tak żyliśmy, coś się popaprało, nie wiadomo kiedy. Każde z nas chciało to naprawić, tak, on też, bo mi to powiedział, ale nie wiedzieliśmy chyba jak. Zabrakło rozmowy, wpadliśmy w rutynę. A dlaczego taka moja reakcja? Bo naprawdę się nie spodziewałam, nadal bardzo go kocham, on mnie podobno też, tylko co mi teraz po tym? Nikt już czasu nie cofnie.

Wiem doskonale co czujesz. Przechodzę dokładnie przez to samo. Tyle że jestem jakieś prawie 6 tygodni dalej niż Ty. Musisz być silna. Bedxie ciężko i jest nadal. Przeczytaj mój wątek może coś pomoże, możesz napisać na priv. Jeśli będę tylko potrafiła Cie wesprzeć to to zrobię. Zycze Ci dużo siły i wytrwałości.

ale tu nie chodzi tylko o seks, Windy. zwłaszcza w sytuacji gdy są jakieś obiektywne przeszkody.
Moze się mylę, ale autorka nie miała takich przeszkód chyba, tylko oddalenie z powodu przyzwyczajenia? postawienia kreski na pewnych sprawach.
Czasami widuje sie takie pary, gdzie męża czy żonę traktuje się jak mebel- to co dziwnego ze ktos ten mebel przygarnie?

Nie traktowaliśmy się jak meble, może przesadziłam z tym współlokatorowaniem. Po prostu nie było już bliskości, może byliśmy bardziej jak przyjaciele, sama nie wiem. Poza tym zauważ, że to było obustronne. Ja nie znalazłbym sobie kochanka, bo jak napisałam, kocham swojego męża, mimo wszystko.

To chyba jednak nie tak jak piszesz. Właśnie dlatego wszedł w ten romans, bo nie było bliskości. Twierdzi, że jej nie kocha, ale zdaję sobie sprawę, że to  tylko słowa, a jak jest naprawdę to pewnie wkrótce się dowiem. Pytałam go jak sobie to wyobrażał dalej, że będzie tak żył na dwa domy czy jak? Powiedział, że miał nadzieję, że się między nami poukłada, zakończy romans i nikt się o niczym nie dowie. Nie wiem jaka jest prawda. Zastanawiam się teraz, czy chociaż przyśle jakiegoś smsa, bo na pewno nie zadzwoni, co miałby mi powiedzieć? Jestem w kompletnej rozsypce, a nawet płakać nie mogę. Chciałabym, bo płacz oczyszcza, a ja mam dużo do oczyszczania.

Bardzo  Ci współczuję.  Jednak co możesz zrobić,  wyplacz  to,  pogodz się i z emocjami i z tym co dalej.  Zbierz dowody,  ustaw  sobie życie  bez Niego, zajmij się sobą.  To tyle,  aż tyle,  ale zaufaj  mi,  czas  to Twój przyjaciel  i goi  rany,  pokazuje  prawdę m tak jak tym razem,  pokazał  jaki jest Twój mąż.  Najgorsze co możesz zrobić to walczyć  o niego,  proszę,  zajmij  się sobą  tak jakbyś zajęła się najlepszą  przyjaciółką,  córką.  Ściskam mocno i przesyłam Ci dużo siły i ciepła. Trzymaj się

Po prostu  żyjesz na dopaminie i wysokim kortyzolu,  to blokuje łzy...  Jak emocje zejda to i płacz  się pojawi.  Możesz włączyć sobie film,  cokolwiek  na którym zawsze plakalas,  to też pomoże.  Natomiast  teraz emocje  blokują.

Jeśli by tego żałował  i chciał naprawić związek,  możesz,  jeśli chcesz,  spróbować wybaczyć  ale niestety,  nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Jesteś na etapie wielu pytań,  nie uspokoisz się bez rozmowy i takiego już finalnego  zamknięcia rozdziału,  dopiero po tym będziesz  w stanie płakać,  myśleć o tym co dalej.  Rozumiem...   Nie myśl też  na zasadzie że szkoda tych lat.  Nie szkoda,  były dobre chwile  i super,  coś się kończy,  coś zaczyna.  Masz  szansę być szczęśliwa  tylko potrzebujesz czasu i kierowania  się teraz nie emocjami  a rozumiem,  chociaż to ciężkie,  wiem.

No tak, ale tej bliskości nie było, bo Ty ją odrzucałaś?

Nie było, bo sypialiśmy osobno, to dość skomplikowane. Po pewnym nieporozumieniu mąż przeniósł się do drugiego pokoju i tak już zostało. On potem nie miał odwagi wrócić, a ja nie miałam odwagi (albo może honor mi nie pozwalał) żeby go o to poprosić. A problem pozostał nie przegadany, nasz błąd.

To oczywiście będą tylko moje domniemania Melancholio.
Romans wykryłaś Ty mąż jest teraz zaskoczony ,ale już wie co chcesz wiedzieć .
Wygodnie mu z tym że obwiniasz się za zanik bliskości.
Usłyszysz prawdopodobnie wersję light .
Niby jej nie kocha  - kochanki ,ale raczej z dnia na dzień nie zrezygnuje z niej ,bo romans się nie wypalił ,dalej go ciągnie do niej romans to nie tylko seks .
Mąż teraz przestał jakby być cały Twój  ,poczucie bezpieczeństwa legło w gruzach,pewnie boisz się co będzie w przyszłości i jak będziesz radzić sobie sama.
To też jest do wykorzystania przez męża jeżeli chce prowadzić podwójne życie,wie że Ty wiesz usłyszysz również to co w jego mniemaniu chcesz usłyszeć,mówi że Ciebie kocha w porządku zobaczysz być może wkrótce co zrobi.
Ma teraz wybór ,zakończyć romans albo zejść z nim głębiej do podziemia .
Uderzenia flachbacków są trudne do przeżycia ,ale moim zdaniem to nie jest najgorsze, skojarzenia i wizje ich spotkań, seksu,czułości
z tym to można dać radę ,utrata zaufania jest znacznie gorsza ,
Teraz wszystko wstecz i w przód można podważyć ,wątpliwości i podejrzenia niepokój ,niepewność,taki skutek kłamstw i oszukiwania jest z jego strony taki ma to i będzie długo mieć wpływ na Ciebie.
Nie ma siły nie kłamać mając romans ,to sprawia pokrętną przyjemność choć męczy też na przemian.
Przed wami dużo trudnych rozmów ,nie uciekaj przed tym ,ale wiedz że mąż będzie kłamał w poczuciu ,że chce Ciebie chronić i nie ranić
jeżeli będzie unikał i wykorzystywał Twoje poczucie winy to raczej nie spodziewaj się prawdy ,prawdą jest że będzie chronił swój egoizm i wizerunek ,będzie się wybielał bo to łatwiejsze jest .
Jemu było wygodnie tak jak miał przez czas romansu ,prędzej niestety będzie dążył do zachowania status quo
to częściej według mnie się zdarza niż to że nagle otrzeźwieje i zakończy romans, wykryty przez Ciebie,
mąż  jest zdemaskowany i wściekły,przestraszony  ,nie będzie pokazywał teraz co czuje w całości ,nie poznasz go momentami ,ma możliwości romansowania ,a Ty jesteś przywiązana do niego bardziej,
analizy błędów zostaw i zostawiaj na razie zajmuj myślenie czymś innym analizowanie i poczuci winy jest odruchowe ,poczucie krzywdy uraza, żal również
przed żadną z tych emocji nie da się uciec ani jej stłumić ,jedynie co może zmieniać myślenie na to trzeźwiejsze, nie życzeniowe i kierowane sentymentem czy obawą lękiem przed samotnością.
Nie jesteś winna JEGO zdrady, oraz nie jesteś strażnikiem wierności męża ,odpowiadasz tylko za swoje błędy,
niemożliwym jest żeby mąż był taki doskonały i idealny ,nie ma takich ludzi i w przyrodzie nie występują.
pisz,płacz ,nasuwaj w poduszkę jak czujesz złość ,a poczujesz ,czytaj podobne wątki będziesz układać swoje myśli i przeżywać "bezpieczniej" emocje bo nie w samotności.
Trzymaj się

Szczerze to jestem przerażona tym co przeczytałam. Masz rację z tym zejściem do podziemia, też mam takie obawy, że będzie mi ściemniał i nadal się z nią spotykał, tylko bardziej się krył. Ma takie możliwości, bo często wyjeżdża, a ja przecież nie będę za nim jeździć po całym kraju. Hulaj dusza, piekła nie ma. Martwi mnie fakt, że ma teraz dużo czasu na przemyślenia i może sobie obmyśleć taktykę. On doskonale zdaje sobie sprawę z tego co mi zrobił, ale to nie zmienia faktu, że jednak robiłby to nadal, gdybym nie odkryła prawdy. I to boli jeszcze bardziej. Nawet jeśli jej rzeczywiście nie kocha, to z czasem mógłby się zakochać. Nie mogę o tym spokojnie myśleć i wiem, że przede mną ciężki czas. Jeśli się okaże, że przyjdzie się rozstać to będę musiała znaleźć w sobie siłę, ale wiem, że mogę liczyć na wsparcie dorosłych już dzieci. Na razie ich nie wtajemniczam, nie chcę robić zadymy, bo mogłoby być gorąco. Chociaż z drugiej strony mam ochotę ogłosić całemu światu jaką szmatą okazał się mój mąż. Byliśmy uważani za wspaniałe małżeństwo.

"Nie było, bo sypialiśmy osobno, to dość skomplikowane. Po pewnym nieporozumieniu mąż przeniósł się do drugiego pokoju i tak już zostało. On potem nie miał odwagi wrócić, a ja nie miałam odwagi (albo może honor mi nie pozwalał) żeby go o to poprosić. A problem pozostał nie przegadany, nasz błąd."

Do bliskości nie jest potrzebna wspólna sypialnia.
Ja podejrzewam, że to nieporozumienie mogło być celowo wywołane przez męża, miał pretekst, żeby nie spać z Tobą, bo już miał romans.
Nie wierz w to, że brak bliskości, pchnął go w ten romans, bo miał Ciebie na wyciągnięcie ręki, było odwrotnie, ale on się nie przyzna i nie oczekuj od niego prawdy.

Pewnie ciężko jest Ci uwierzyć w to co zrobił, bo małżeństwo przykładne, mąż dobry… ale to nic nie znaczy. To nie jest tak, że mąż, który dba i jest dobry nie zdradza a tylko ci niedobrzy zdradzają. Po tym dobrym to co najwyżej się nie spodziewasz ale oni też zdradzają i są równie dobrzy dla kochanek.

Melancholio, żałuje swojego zdrowia, bo ta wiedza zabila część mnie. Koszmary nocne, histerie, płacz, psycholog, psychiatra i jeszcze udawanie przed światem i dzieckiem nastoletnim, bo to tez ten wspaniały mąż. Dlatego dbaj o siebie i nie obwiniaj się, powoli się ułoży życie z nim czy bez niego, a chodzi tu o Ciebie.

To co piszesz jest straszne. I mimo to jesteście razem? Jak to się udało? Przepraszam, że tyle pytań, ale jak widzisz jestem w tej sytuacji dopiero od kilkunastu godzin.

-

Na pewno nie będę prosić i on o tym wie, bo zna mój charakter. To on przed samym wyjazdem spytał co teraz będzie, czy chciałabym to jakoś posklejać. Ale odpowiedziałam zgodnie z prawdą, żeby mnie nie pytał teraz o takie rzeczy, bo ja muszę sobie poukładać w głowie. On na to, masz rację, przepraszam. I to były nasze ostatnie słowa. Teraz cisza i nie dziwię się, że nie pisze i nie dzwoni, bo co miałby mi powiedzieć. Ja na jego miejscu nie wiedziałabym co.

Jestem po prostu załamana i część opinii tutaj mnie bardziej jeszcze dołuje, ale doceniam każdą. Wiem, że każdy tutaj ma podobne doświadczenia i jestem wdzięczna za odzew, bo to pisanie przynosi ulgę, malutką, ale zawsze to ulga. Co do zaufania, trudno go nie stracić. Gdyby to był jednorazowy wybryk, pewnie  bym zrozumiała i może nawet umiała wybaczyć, ale  romans to już niestety inna bajka, bo skoro do tej szmaty wracał, to znaczy, że mu zależy. Nazywam ją szmatą, bo uważam, że kobieta która nawiązuje romans z żonatym mężczyzną na takie miano zasługuje. Nie robi się takich rzeczy innej kobiecie. Nawet mu o tym powiedziałam i nie miał odwagi zaprzeczyć. Ale sam przyznał, że największą szmatą w tej sytuacji jest on sam.

Kochanka nie jest szmatą. Jest kobietą, która tak jak Ty pokochała tego człowieka. Obie zamiast wyrywać go sobie z rąk możecie dać mu popalić.

Dopiska do nowego posta: No właśnie, libido już nie te a jednak na stare lata nie wytrzymał? A wcześniej mu wystarczałaś? Czy może o wielu rzeczach nie wiedziałaś? Oto jest zagwozdka. Dlatego pewnie bez znaczenia są odpowiedzi na wszelkie pytania. One się mnożą jak bakterie.

Nie ma co. Czas Tobie odkryć seks sportowy. Uwierz mi, nie jest zły Masz do tego prawo. Wcześniej być może przekonania i wartości na to Ci nie pozwalały a tak naprawdę nie wiesz jeszcze wiele o tym seksie i lwica czeka aż ją wypuścisz z klatki. No teraz to chyba można co nie? Mąż poszedł w pierona to po co się ograniczać.

Uśmiechnij się Rób to często i na przekór. Taka rada w formie rozkazu, bo u nas wieśniaków tak się mówi, ale to nie oznacza niż złego. Z przymrużeniem oka. Będzie dobrze.

Chyba tu niektórych ponosi ...
Za co miałaby mu dac popalić kochanka?
A za co żoną co sama przyznała że seks nie jest dla niej ważny?.
Proponuję  trochę  lodu na głowę  co niektórym
Dlaczego waszym zdaniem ten gość miał żyć w celibacie vel na kolanach przed żoną. blagajac o seks?
Bo to przecież nie 2 razy było?
Patrząc trzezwo: są sami dzieci dorosły.
Mąż nie wyprawia cyrków nienawiści w stosunku do żony, żył jak wcześniej tylko znalazł sobie kochankę by swojej Pani nie zawracać gitary.
Nie powiedział że chce rozwodu, że tamtą

kocha tylko znalazł i wyjechał w podróż służbową.
Pewnie wróci, może błagać o wybaczenie nawet bo szkoda będzie mu życia które miał, a może stwierdzi że gra niewarta świeczki.

Szkoda że zapytałaś autorko.W Twojej sytuacji nie powinnaś pytać o nic. Bo logiki  Twojego myślenia i celu jaki chciałaś osiągnąć nie rozumiem.

A chciał byś na skinienie była? Trochę  inaczej to przedstawialaś.
Jeśli normalnie byliście z sobą A nie tygodniami  się od niego odganialaś to nie jest.
Jeśli jednak wyglądało to tak jak zrozumiałam z opisu to nie rozumiem  Twojego podejścia, wybacz 
Ty wiesz jak było.

Ale to jest poważna sprawa. Współczuję autorce, ale dużo wskazuje  na to że pije piwo które nawarzyla.
Jako adwokat diabła napiszę  jej jutro jak się pozbyć  baby:)

Na wszystko można znaleźć czas, i na dystans i na strategię.

No właśnie, facet może teraz mieć serca dwa i smutki dwa. Sportowy seks… bo ja wiem? Seks jest częścią bliskości jednak. Być może jednorazowo da się jakoś oddzielić ducha od ciała ale tak na dłuższą metę to wg mnie wbrew naturze, zwłaszcza jeśli człowiek nie jest jakoś upośledzony emocjonalnie.
Trudna sytuacja ale czy poważna? Nie nazwałabym tego tak. Dla mnie takie trudne sytuacje mają zawsze dwie twarze jak w teatrze, tragiczne i komiczne, i oba są ważne. Traktować takie sytuacje tylko poważnie to świra można dostać.

Przytulam. I mnie się smutno zrobiło   Jesteś taka prawdziwa… i to jest piękne. Nie udajesz siłaczki. Prawda jest piękna i prawda o człowieku, co przeżywa… to jak skomplikowanym jest stworzeniem a zarazem te prawdziwe odruchy są takie proste… I prawda potrafi zaboleć, oj, i to jak.

Ale wiesz co jest dobre? Masz honor i go nie straciłaś tylko po to aby obiecywać oddalającemu się w zaspokajanie swoich żądz mężowi numerki jakie chce, kiedy chce, ile chce… bo to i tak nic by nie zmieniło. Nikt nie zapyta Cię „gdzie Twój honor? Zbierz twarz z podłogi”. Nie. Masz honor. Zachowałaś twarz.

Czy to Cię pocieszy? Teraz nie ale ból zdrady kojarzy mi się z bólem w trakcie porodu. Podczas jest hohoho… skala wybija poza miernik. Ale po wielu latach jakoś tak nawet się tego nie pamięta? Tzn pamięta, że bolało ale było, minęło…

Chcę Ci tylko dotrzymać towarzystwa. Pora późna. Trzeba spać. Dbaj o siebie. Jesteś prawdziwą, piękną i wartościową kobietą. Żadnym tam gvwnem. Banał ale popraw koronę, pierś do przodu, choćby z rozmazanym tuszem jak panda… królewska panda pod ochroną.

To boli. Nie pocieszę znowu, że chyba każdy z nas tu to już przeżył i być może tylko fakt, że jest to już za nami nie pozwoli nam pocieszyć Cię dzisiaj… Dzisiaj nie ale pewnego dnia na pewno Jeszcze raz, będzie dobrze.

Etapy od których niestety nie ma ucieczki a nawet jeśli to nie warto ich przeskakiwać (sztucznie), bo rana się w ten sposób nie zagoi ładnie. Pierwszy: szok, niedowierzanie, niezgoda, ból… tu jesteś. Będziesz niedługo w innym. Nie da się nic na to poradzić.
Jak w ciąży… trzeba te 9 miesięcy jakoś przetrwać. Ja miałam najpierw mdłości, potem rwę kulszową, potem stopy odbijały mi się na wkładkach od butów, potem chodziłam jak wkurzona kaczka (sepleniący Kaczor Donald co się na wszystko wścieka), wiesz o co chodzi. Nie mogłam się doczekać porodu. Nie ma ucieczki… ale przetrwałam. I wiele innych bóli. A ząb jak mnie napiernicza raz na jakieś 5 lat, hoho… a jak mnie łeb bolał ostatnio przy kowidzie, huhu… Jak bolało, gdy chłopak (bośmy się na szczęście nie chajtnęli) wystawił mnie do wiatru, olał, nakrzyczał przez telefon obwiniając o drugą wojnę światową a następnie nocował u koleżanki z pracy… Na drugi dzień błagał o wybaczenie, teraz tamta była winna drugiej wojny światowej itd Wybaczyłam. Starałam się być lepsza. Związek trwał ale był tak toksyczny jak rtęć wstrzyknięta do krwiobiegu. Gdybym nie wybaczyła wtedy to bym sobie chwaliła. A tak to sobie w brodę plułam, że właśnie „gdzie mój honor, co ja robię, dlaczego” itd Niedawno miałam ciekawe leczenie napięć w różnych częściach ciała. Nawet nie wiedziałam, że jestem tak sztywna w tych miejscach. Jak mi to doktór poluzował to dopiero się poczułam sobą. Gdy zrobił mi luzowanie na klatce piersiowej zerwałam się nagle, on mnie podtrzymał i zapytał co czuję. Powiedziałam, że chce mi się płakać. On na to, że to bardzo dobrze i to normalne. Włócząc się potem po zakamarkach miastach ryczałam jak bóbr, łzy jak grochy zalewały mi twarz, normalnie wodospad łez przez bitą godzinę. I nie rozumiałam dlaczego tak ryczę. Dopiero po czasie usmarowana łzami powiedziałam na głos „chłopak mnie nie kochał choć powinien”. Taka prawda. Nie kochał choć powinien. Chciałam, żeby mnie kochał. Ale nie kochał. Czemu ze mną był? Miał seks na zawołanie, czyż nie? A jak nie miał na zawołanie to miał pretensje, prawda? Kim dla niego byłam? Nie kochał mnie. Szczera prawda i uświadomienie sobie tego, choć bolesne tak, że ryczałam tak długo i tak mocno, mogłam pić swoje łzy, były jak krew słodkie… to zdjęło to napięcie w ciele? Zmarzlak jestem a poczułam ciepło tętniącej w ciele krwi. I czułam się taka… niekochana, nikomu na nic, taki palec w morzu głów, mały punkt, nic nie znaczący… kogo obchodziło to, że nikt mnie nie kocha? Kogo obchodzi to, że nie kochają mnie nawet ci co niby powinni? A jakoś tak poczułam, że wszechświat to obchodzi… w każdym razie uspokoiłam się. Od tamtej pory jajca sobie z tego robię.

Staram się Twoje myśli nieco odsunąć od tego co zrobił Twój mąż. Wybacz, że o sobie sie rozpisałam. Chcę Ci dotrzymać jeszcze towarzystwa. Chciałabym zrobić to co ten doktór zrobił mi… ale Ty już płaczesz… ryczysz… to bardzo dobrze. Tak jak chciałaś. Mam nadzieję, że to choć trochę pomoże i zaśniesz słodko.

Ale pisałaś, że nawet wcześniej seks był rzadko. Rzadko to znaczy co ile?

Bo ja bym obstawiała, że ten moment wybuchu, kiedy się wyniósł z sypialni to moment, kiedy po prostu mu się przelało.
Rozumiem, że można nie lubić seksu, wiadomo, że Ty też nie powinnaś się zmuszać, ale trzeba się też wczuć w sytuację drugiej strony, czyli faceta, który przez większość czasu musi się dopraszać. Bo zakładam, że Twojej inicjatywy nie było, tylko raz na czas dopuszczenie go do siebie.
To jest destrukcyjne dla relacji między ludźmi. Podejrzewam, że pewnie jakieś rozmowy na ten temat mieliście przez ten czas?

Ja bym nie powiedziała, że jesteś winna zdrady, ale powiedziałabym, że masz sporą (nie całą) winę w rozpadzie Waszego małżeństwa. Temat nierówności w seksie zawsze w końcu wypływa, prędzej czy później. U Was wypłynął później, co tylko pokazuje, jak bardzo też Twój mąż się starał, żeby żyć z tym co ma.

I właściwie wyjścia masz dwa.
Albo rozwód, albo stwierdzenie, że to tylko seks. Ma tam to, czego nie ma w domu, za czym Ty i tak nie przepadasz i co Ci nie jest potrzebne do życia. Naprawdę to aż takie złe, że da Ci spokój i na seks będzie chodził w inne miejsce? Popatrz na to logocznie. Ty masz profity z małżeństwa i tracisz to, czego i tak nie chcesz
Jest jeszcze opcja jakiejś odbudowy relacji, ale podejrzewam, że do tego to Ty też musiałabyś pójść na kompromis i włączyć seks do życia częściej niż rzadko.

Tutaj chyba kluczowe jest to, że autorka obawia się że mąż się jednak emocjonalnie zwiąże z tamtą  kobietą.
Powiedział że jej nie kocha tylko że nie wiemy czy powiedział tak pod wpływem szoku odkrycia prawdy, czy naprawdę  tak jest.
Na miejscu autorki zachowalabym spokój  i poczekają aż mąż wróci i powie co dalej planuje. 
Całkiem prawdopodobne że nie będzie chciał rozwodu skoro dotychczas nie chciał.
Nie wiem ile mąż ma lat, na ile ważny jest dla niego seks i czy głównie o seks w tamtej relacji chodzi. .
U jaki był związek autorki poza tą sferą. Czy była bliskość, czułość.
I mała porada. Nie mów na razie nikomu. Czy mą z wyjechał na długo?
Może spotka się z nią i przestraszony wizją utraty małżeństwa już posprzątał tą znajomość.
A może są ze sobą bliżej niz mial Ci odwagę powiedzieć.

Ania to w końcu  zdecyduj się: czy kochanka to zła baba, desperacja czy ma nie obwiniać kochanki
Scenariusz u autorki będzie jak u Ciebie prawdopodobnie.

Nie za bardzo rozumiem, dlaczego Ela i Loka proponują autorce bycie desperatką?! Ela uważa, że autorka powinna poczekać na męża, aż ten wróci i łaskawie powie co dalej:D Loka natomiast proponuje życie ze świadomością, że mąż bzyka pannę na boku. Sorry, ale wolałbym spędzić życie samotnie, niż iść waszą "drogą".

Chyba trochę uproscileś.
Nie wiemy co mąż ma na boku: może seks którego autorka i tak nie chcę.
Chce widocznie od męża inne rzeczy i dlatego z nim jest.
Może zrobić z siebie poszkodowaną ofiarę oczywiście, czemu nie?
Albo w obronie honoru rozwieść się natychmiast .
Jej wybór.
Nie wiemy czy mąż ją kocha.
Wiem że w Twojej głowie się pewnoe nie mieści że są mężowie którzy kochają swoje nie potrzebujące seksu żony, ale w celibacie żyć dla nich nie będą. Ani skakać wokół nich by dostać kość. 
Albo jesteś bardzo młody, albo bardzo niedoswiadczony i teoretyzujesz
Napiszę tylko że nie musi być jak u Aniu.  Że się cały czas myśli i wypomina.
Ja pierwszą zdradę  exa wybaczylam i nie zostawiłam sobie z tylu głowy jakiś wielkich krzywd do wspominania. :)
Skupiam się na małżeństwie.
Co zrobił z tym mój mąż to inna sprawa.
W każdym razie nowe otwarcie jest możliwe, jeśli 2 osoby chcą.
Nie żałuję tego i nie uwazam ze to byla desperacja. Tylko milosc jeszcze wtedy.

Haha to zla kobieta jest, ale nie obwiniać jej, bo szkoda zdrowia i czasu na nią.

Zobacz Melancholio jaki on bedzie, ale myślę, ze to nie od razu nastapi, zmiana w nim, jeśli w ogóle.
Nie wiadomo czy tez po czasie Ty bedziesz chciała go nadal.