Romans męża i ja - Netkobiety.pl

Spróbuj koniecznie. Na YouTube znajdziesz wiele takich medytacji, pod różne problemy. Jeśli np rozumiesz język angielski to Michael Sealey ma właśnie takie godzinne.
Dobrze, że Wieka przypomniała, bo zaczęłam pracować nad rzuceniem palenia a potem parę spraw przybyło i człowiek odkłada, odkłada… zapomina. Dzięki Wieka!! <3

Nie będę wracala do wczesniejszej nawalanki bo dopiero teraz zobaczylam ze mam spieprzac:)))) Ale pozostawie to bez komentarza.
Melancholio, stracilas przyjaciela. Wiem jak sie czujesz bo ja tez myslalam ze maz to moj przyjaciel. Zawsze bylam po jego stronie, zawsze wspieralam. I zalozylam ze on mysli i czuje podobnie...Ale wiesz co to oznacza? Ze Ty masz być teraz dla siebie najlepsza przyjaciółka. I zadbac o siebie sama. Z pomoca dobrych ludzi. Oni naprawde tam są. Wyjdz tylko do nich.
Odpuszczaj sobie rozne tematy, nie musi byc idealnie. To nie jest Twoj czas. Bedzie nieposprzatane? Trudno. Czegos nie załatwisz? Trudno. Ja na tym etapie na którym Ty jestes czulam się dokladnie jak Ty. Powloczylam nogami. Schudlam 8kg. Watpilam w siebie. Wygladalam jak duch. Ludzie w pracy pytali co sie dzieje. Dzis chpdze 3x w tyg minimum na sporty, zyje aktywnie, wygladam lepiej niz kiedys. Na wszystko przyjdzie czas. Wiec badz dla siebie dobra i wyrozumiala. Podejdz do siebie samej z miłością i życzliwością.
Co do medytacji - naprawde spróbuj. Nie na zasadzie ze "ok takie tam co każdy mowi". Mi to w pewnym sensie pomoglo przetrwać. W najgorszych momentach desperacji odcinalam sie od swiata w ten sposób, przytulalam sama siebie. 
DeepAndBlue - mow koniecznie jakie te medytacje prowadzone robisz bo jestem mega ciekawa tych kolorów!!!! Możesz na priv napisac jeśli niedozwolone tutaj wstawiac linkow.
Melancholii, to co Cie spotkało to trauma. Przetrwasz to ale badz blisko siebie i siebie stawiac teraz na 1 miejscu.
A co do meza i powrotu...Eh...Moja opinie juz znasz. Ja juz teraz uwazam ze w miłości rzeczy sa proste. Jesli facet kocha to nigdy nie czujesz sie zapasem. Przezylam po mezu juz kilka relacji, romansow i tak wlasnie jest. Jak dla faceta czujesz sie nie na 1 miejscu to najpewniej tak jest. A jak tak jest to nie da sie tego zmienic. On nie zacznie Cie po 35 latach nagle widziec inaczej, czuc inaczej, szanowac skoro juz Cie szanować przestał. Ja to przezylam i widzialam mase razy. I zycie solo jest 100 razy lepsze niz zycie jako czyjs zapas.
Ale moze sie nie znam, niektórzy tu madrzejsi;)))
Teraz skup sie na sobie i swoim zdrowiu! I pamiętaj to co ja zawsze powtarzalam i powtarzam jak jest ch**owo - TO TEŻ MINIE.

Hahah no tak! Melancholio - gitare sobie kup! A tak na serio po prostu zacznij powolutku patrzec na siebie , na to co TY lubisz, czego TY zawsze chciałaś. Bo teraz bedziesz TY ze SOBĄ. Ale to fajne towarzystwo:) Lepsze niz zdrajcy:)
Ale nie posalam o tym wczesniej bo moim zdaniem to jeszcze nie ten etap. Teraz masz survival mode

Masia ,czy złożył papiery możesz dowiedzieć się w sądzie okręgowym, wystarczy zadzwonić do sekretariatu i podać nazwiska. Bez żadnego problemu jeśli ok pozew wpłynął poinformują Cię ok tym i podadzą sygnaturę.
Ja również złożyłam o alimenty i zabezpieczenie potrzeb... Ale w rejonowym to się już ciągnie 3 miesiąc, pewnie decyzja nie zapadnie do pierwszej rozprawy rozwodowej i przejmie to sąd okręgowy...
Stresują się "trochę" jak podejdzie do tego sąd. Nie chciałabym żeby znów on czuł się "wygrany"... Daj znać jak to będzie u Ciebie.

Deep, nie ma za co Tak mi przyszło do głowy, piszę co wiem, choć sama nie mam takich doświadczeń. A co do nałogu, jak się ma silną wolę i powie sobie od jutra nie palę, też działa

Dokładnie, choć już wie kiedy wróci.
Wiadomo, najlepszą formą obrony jest atak, więc na taki scenariusz też trzeba się przygotować.
Bo on obmyśla plan rozmowy i może Melancholię oskarżać o rozpad małżeństwa i wciskać, że zdrada to jej wina. Nie można dać dać się wcisnąć w podłogę. Chociaż to pewnie trudne.

Melancholia, ale nie ma Twojej winy, że on Cię zdradzał, a on może Ciebie o to obwiniać.Taka strategia.

Na pewno nie pomoże Ci w niczym posypanie głowy popiołem, bo to będzie dla niego woda na młyn, dlatego nie daj się wbijać w poczucie winy, choć czujesz się współwinna, ale sytuacji, które przeżywa nie jedno małżeństwo. Nie zdrady.
A tylko o zdradzie powinna być rozmowa, chociaż co to da rozmowa, teraz chce rozmawiać, a dlaczego nie potrafił wcześniej. Teraz nie ma żadnego usprawiedliwienia. Chyba, że chce oznajmić swoją decyzję odnośnie rozstania, bo powrotu nie widzę.

Winnymi kryzysu w małżeństwie są zawsze 2 strony, nie po równo, ale zawsze dwie.
Winnym zdrady jest zawsze tylko zdrajca.
Poza zdradą jest co najmniej kilka innych dróg zmierzających w kierunku poprawy czy tez zmiany  sytuacji w związku, w tym
rozstanie, ale zdrada to cios poniżej pasa.
Żadne z Was nie podjęło żadnego działania, by zmieniło się cokolwiek w Waszym małżeństwie, ale nie Ty zdradziłaś. Tylko on.

Dokładnie tak. 10/10.
Z tym ze jak jest kryzys bez zdrady - to jest na czym pracować. Wiec nawet jeśli autorka gdzies tam nie zauwazyla czegos w malzenstwie - to gdyby maz byl Ok- mogliby to odbudowac. Jak jest zdrada to moim zdaniem pozamiatane.

To jest to, co też pisałam wcześniej.
zdrady jest winny tylko i wyłącznie on. Nie ma Twojej winy w tym, że on postanowił sobie poszukać kochanki.
Natomiast na rozpad związku pracowaliście oboje. I super, jeżeli takie spotkania z psychologiem pokażą też Tobie, w których miejscach te błędy powstały. Bo nawet jeżeli tu się nie zdecydujecie na odbudowę tego, to będziesz miała fajny punkt wyjściowy do budowania kolejnej relacji, jeżeli tylko będziesz tego chciała. To jest naprawdę cenna wiedza i warto ją mieć.

Dlatego ja bym się wstrzymała ze zmianą psychologa, bo póki co dobrze mówi. Nie oskarża Cię, ale uświadamia mechanizmy i to jest naprawdę bardzo wartościowe. Bo też nie w głaskaniu po głowie chodzi w takich spotkaniach. A zmienić możesz zawsze jak się będziesz źle czuła po terapii.

No i teraz to już mam totalny zamęt w głowie W każdym razie wiem, że przede mną bardzo trudny czas i powiem szczerze. jestem załamana.

Na razie chodź i nie kombinuj .
Terapia jest miedzy innymi od tego żeby uwolnić się od poczucia winy, za błędy i poczucia krzywdy,nawet tej słusznej, bo to potrafi zeżreć człowieka od wewnątrz dostać można od swojej racji martwicy.
Rola ofiary jest czymś okropnym w konsekwencjach,bywa wygodna i kusząca dla obu stron niestety zdrada uwalnia mroczne strony ludzi eskaluje je
często właśnie zdrajca ma się za ofiarę ,nie tylko zdradzony,zaczyna się od obwiniania za wszystko kogoś innego ,bez równowagi i rozsądku.
Zdrada to jedno wzajemnie relacje to drugie na siłę nie da się tego połączyć.
Dla mnie jedynym logicznym powodem jakiejkolwiek zdrady romansu niewierności jest to że się komuś chciało ...... no nie tylko jeszcze emocje cała ich gama,intymność ,konspiracja, inność ,nowość etc.Deficyty poczucia pustki i braków rozczarowana to subiektywne i często względne, złudne zjawiska wzmacniane naginane i naciągane do woli.
ale chciało się też mieć korzyści ze związku jakikolwiek by nie był.
Szukanie powodów zdrady to ściema jest racjonalizowaniem i usprawiedliwianiem tego co było niby złe,ale było też na ogół  dobrze w czymś w związku jest to też wzajemnym obwinianiem przerzucaniem się na oskarżenia,zdrady naprawdę zdarzają się w dobrych małżeństwach ,ponieważ doskonałych ,idealnych nie ma nie było i nie będzie ludzie to słabe istoty ale też mocne taki paradoks zależny od postawy .
Jak nie oziębłość jest powodem ,to znużenie ,jak nie znużenie to nadopiekuńczość,wyręczanie, prowadzenie, dominacja lub zbytnia uległość kogoś ,albo za dużo pracy, atencji. adoracji, uwagi,starań albo za mało.Każdemu wedle potrzeb. 
Tym bardziej dziwne jest szukanie u zdradzonego winy że do rozstania wcale nie potrzeba katalizatorów,drugich gałęzi czy zdrady po pijaku to też usprawiedliwienia infantylne niby dorosłych ludzi.Ludzie się rozwodzą bez tego,ale rozstania bolą to dlaczego sobie nie ulżyć na zapas i może nie wyda się to nie wyjdzie na jaw.Kto wie ,zdradzanie w sumie jest zarąbiste ,ma się mnóstwo radochy z frajdy z tego a na początku niemal każdy uważa że nic go nie ruszy i kłamstwo nie będzie mieć złego wpływu,ruszenie jednak ciemnych stron ego jest niebezpieczne i niszczy sumienie.Nawet nie każda zdrada  jest odwetem, zemstą,niby  zadośćuczynieniem czy niby rekompensatą robi się jednak wszystko żeby tak to wyglądało i żeby w to uwierzyć samemu .

Takie szukanie wstecz powodów i przyczyn w  błędach i zaniedbaniach to pozór łańcucha przyczynowo skutkowego ,aż dziw czasem bierze że psycholodzy ferują taki shit w niektórych nurtach "dialektycznych",że ktoś lub coś jest odpowiedzialny za nasze wybory i przeważa to w determinacji,
zdrady się zdarzają w różnych związkach tych słabych i mocniejszych,patologicznych dysfunkcyjnych ,ale zdrady też się nie zdarzają w takich różnych związkach.
Jedyne uzasadnienie analizy błędów zdradzonej osoby to to żeby je sobie wybaczyła i odpuściła, to rozumiem,wnioski i refleksje siłę do zmiany ,pomaga to też wybaczyć zdrajcy, nawet jeżeli w rachubę wchodzi rozwód ,wolność i czyste sumienie są bezcenne ,ale jak kto chce może sobie żywić urazę ,bo do czegoś kiedyś może się przydać taka dyżurna,słuszna, sprawiedliwa  na zaś.
Swoje poczucia winy ,krzywdy wykorzystywałem kiedyś do tego żeby nikt nie spodziewał się niczego dobrego po mnie miałem tego całą kolekcję przydawało się to do bycia sorry mendą dla innych,na szczęście w terapii w ciągu paru lat uwolniłem się od tego.
Nie istotne czy ktoś w to wierzy czy nie i czy się to komu podoba .
znowu deko odleciałem

Są winy wynikające z czyjejś złej woli w związku.
ale częściej nie m,a win, ale są przyczyny czegoś i tu strona zawiedziona ma swój udział.
Przyczyna niekoniecznie jest całkiem ukryta- czasami zalążki katastrofy widać , tylko je lekceważymy.
I moim zdaniem trzeba to rozpoznać na przyszłość. Rozpoznawanie nie jest miłe czasem.
Cżęśc osób ma taki odruch, że jesli cokolwiek zostanie wrzucone do ich ogródka, to ich to boli: nie wiem z czego to wynika: moze często byli krytykowani w dzieciństwie i nie umieją tego tego unieść ?

Pasławku- Ty jesteś życiowym szczęściarzem, wiesz?
znam Twoje życiowe historie i były tam ciężkie chwile- ale nigdy nie zabrakło Ci kobiet które Cię kochały a traktowałeś je różnie jak wiesz.
A nie każdy tak ma w życiu Pan czy Pani więc nie wszystkie zdrady z nudów- nie przesądzając jak było w tym przypadku- bo ewentualne szydło wyjdzie z męża po powrocie.

Czy czujesz że z pomoca tej Pani wasz związek i Twoje zycie idzie w dobrym kierunku?

Związek na bank:P

Melancholio, na pewno stresujesz się na samą myśl, że niebawem wróci mąż i moment rozmowy nastąpi… na pewno próbujesz sobie w głowie układać różne scenariusze, co możesz powiedzieć, o co zapytać, ale życie i tak pokaże, jak to się wszystko potoczy. U mnie związek zakończony małżeństwem było dużo krótszy niż Twój, 7-letni, ale mnie też dotknęła zdrada ex-męża. I po rozstaniu, po przeżyciu na swój sposób „żałoby”, straty, przemieszania uczuć, myśli, pragnień i marzeń, w których byliśmy MY, przyszedł czas na analizowanie. Wiem, że u Ciebie to jeszcze absolutnie nie ten czas! Ale może jakieś spostrzeżenia będą dla Ciebie w jakiś sposób pomocne… Zaczęłam się po iluś miesiącach od rozstania zastanawiać „dlaczego?”, i nie - dlaczego mnie zdradzał (bo o tym obsesyjnie myślałam na początku…), ale - dlaczego w naszym związku nie było przyjaźni… nie było takiej psychicznej bliskości, dlaczego nie umiałam zwierzyć mu się ze swoich myśli… seks był, ale w wymiarze fizycznym jedynie (tak to bym nazwała … inaczej nie umiem znaleźć dobrych słów…), dlaczego ja nie potrafiłam wielu rzeczy zmienić w sobie, swoim zachowaniu, byłam uparta, butna, unosiłam się „honorem” po różnych sytuacjach …. I wcale nie piszę, że to wszystko pchnęło ex-męża do zdrady, bo miał inne wyjścia… on samodzielnie wybrał najpierw zdradę, a dopiero potem rozstanie…. Więc na początku czułam się podwójnie upodlona – zdradzał, a potem zostawił… nie odszedł do żadnej kobiety, po prostu odszedł ode mnie…

Ale później doszłam do wniosku, że jakby moje „wewnętrzne JA”, to jak się zachowywałam w tym małżeństwie,  dawało mi znać, że ja w tym zwiazku nie chciałam być, nie czułam się w 100% szcześliwa, zaopiekowana, bezpieczna… tylko ja wtedy o tym tak nie myślałam, kochałam szaleńczo (tak mi się wydawało), a z drugiej strony były moje zachowania… świadczące o czymś zupełnie innym (noo na pewno w wielu z nich nie było miłości która deklarowałam ....)

Może Ty Melancholio swoim zachowaniem, swoim odsunięciem się, odpychaniem męża od jakiegoś czasu dawałaś sobie nieświadomie znać, że „coś” się wypaliło? „Coś’ z Twojej strony. Że nie jesteś szczęśliwa, nie czujesz się wyjątkowo w tym związku, nie czujesz się bezpiecznie i pewnie? I jeszcze raz powtórzę – nie jest to przyczynek ku temu, żeby mąż poszedł w długą, bo mógł przyjść powiedzieć „Krysia”, ja tak dłużej nie mogę! Albo coś z tym zróbmy do cholery, albo rozstańmy się jak dorośli ludzie, bo zaraz mnie szlag trafi jak mam żyć z kobietą jak ze współlokatorką.”

Ja dopiero po dłuższym czasie uświadomiłam sobie, że ja tak naprawdę gdzieś głęboko w psychice wiedziałam, ze ja tego małżeństwa/związku już nie chcę, ale nie umiałam tego dostrzec, nie umiałam tego nazwać. Ale odbiciem tej ukrytej informacji zakodowanej gdzieś bardzo głęboko były moje zachowania wobec ex-męża.

DZIŚ na 100% wiem, że ja bym się w tym małżeństwie wykończyła psychicznie… szkoda dla mojego zdrowia, ze skończyło się z „przebojami”, ale chwała, ze się skończyło...

Co do psychologa, nie chodzę już, ale dało dużo mnie.
Związkowi też, na pewno mężowi pomogło zrozumieć to jak się czuję, a mnie pomogło uwierzyć w jego historię.
On jest "anty-terapiowy", ale chodził,
powinniśmy pewnie chodzić nadal, ale nie mialam już siły na to wtedy ani czasu (około dwóch godzin trwało), bo to mega wysilek emocjonalny był i wychodziłam dętka.
Jak odstawie całkiem leki to będę chodzić znowu, obiecałam juz swojemu lekarzowi.

To o czym piszecie Dziewczyny, ja też już widzę teraz przyczyny w sobie (dom, dziecko, praca, ciągle w stresie, myślałam, że on zawsze będzie za mną latał), pracuję nad sobą, on widzę, że też.

Chyba jesteśmy w podobnym wieku Melancholio, zatem po trosze znam Twoje obawy i lęki. Mamy poczucie zmarnowanego życia, ale też łatwiej nam spojrzeć rozumem na taką sytuację.
U mnie staż małżeński to już w sumie 34 lata, a zdradę odkryłam wiosną 2019. Obmyśliłam misterny plan /wręcz genialny, tak mi się oczywiście wydawało /, że odejdę latem jak córka zda egzaminy końcowe , że zacisnę zęby, ciut się odkuję finansowo, bo byłam bidna jak święty turecki, że wszystko przygotuję i mówię zdrajcy papa na zawsze.
Życie napisało inny scenariusz, wszystko huknęło 26 maja, awantura i nawrócenie zdrajcy.
Dzisiaj jesteśmy razem, jakoś to posklejalismy, ale on naprawdę się odmienił, zawrócił i każdego dnia stara się być dobrym mężem, fajnym i przede wszystkim trzeźwym człowiekiem. Ale ON NAPRAWDĘ CHCIAŁ, STARAŁ SIĘ, POSZEDŁ NA TERAPIĘ, WZIĄŁ NA KLATĘ, TO CO NAWYWIJAŁ I SZCZERZE PROSIŁ O SZANSĘ.
Musisz czekać, co mąż Ci powie, jaką postawę pokaże, reszta potem.
Pozdrawiam i przytulam.

Paslawku, napisałam, ze teraz jeszcze nie czas na to.
Napisałam tez, ze ja byłam w stanie przejść do etapu analizy w kilka miesięcy PO dacie ZERO. Co nie znaczy, ze takiej informacji nie można podać teraz. A Melancholia może podejść do tego za jakiś czas. Wtedy kiedy będzie czuła, ze jest gotowa.
U mnie wyciągnięte wnioski pozwoliły mi wzmocnić siebie po zdradzie i rozstaniu, a kilka lat później wejść w nowy związek z o wiele bardziej dojrzalsza postawa i uważnością na partnera, wzajemne potrzeby i wspólne życie.

Jednakże myśle, że wyciągnięcie ZA JAKIŚ CZAS wniosków z własnego niegdyś zachowania w związku może również pozwolić na odbudowanie związku obecnego (przy zachowaniu, ze chcą tego szczerze obydwie strony), by to małżeństwo było bardziej „świadome” i „pełne” w swej istocie, niż przed kryzysem.

Bardzo ważną sprawę poruszyłaś, tzn. muszą chcieć oboje, a zwłaszcza musi chcieć zdrajca wziąć na barki swoje przewinienia, musi poznać ciężar tego, co zrobił.
Mój był bardzo zdeterminowany w tym temacie, bo ja naprawdę chciałam to skończyć, przygotowywałam się do tego mentalnie i fizycznie. Muszę przyznać, że na mnie miały wpływ moje dzieci, to one chciały żebyśmy to posklejali, zwłaszcza syn, bo córka czynnie uczestniczyła w odkryciu zdrady. Oboje dorośli, syn ma swoją rodzinę, a jednak rozpad naszego małżeństwa, był dla nich dramatem, zwłaszcza dla syna.
Dałam szansę zwłaszcza dla nich, ale też dla siebie. Jestem zdania, że można zacząć jeszcze raz, ale to już inne życie, nowe rozdanie. Czasem patrzę na nas wszystkich i myślę, że dobrze zrobiłam zostając, ale gdzieś na dnie serca czają się demony, które przypominają, że drań mnie okłamywał i innej wyznawał miłość. Tego nie sposób zapomnieć, ale da się z tym żyć.
No i dla mnie zdrada nie była dramatem, tylko wielkim świństwem i skur..... stwem, bo dramat prawdziwy, to strata dziecka.

a ja rozumiem Joohane, dla dzieci można wszystko.

Sama wyszłam z założenia, ze skoro maz sie stara a dziecko jest szczęśliwe, to dam szansę, bo dla mnie dziecko i jego zdrowie i szczęście są najważniejsze.
Nawet jakbym odeszła od męża, ta żaden nowy facet w domu w stałym związku nie wchodzi w grę ze względu na dziecko właśnie,. nastolatka tym bardziej potrzebuje wsparcia spokoju miłości i mamy.
Nie obchodzi mnie tez zupełnie czy postępuję dobrze czy źle, najpierw jest ona potem ja, tak jest.

Przypomnialy mi sie slowa położnej, ze maz to nie jest rodzina, zrozumiałam je po latach.

Dziecko by z takim problemem nie przyszło, bo to nie jest dziecięcy problem.
Jeśli Ania ma takie postanowienie i taką  hierarchię to najbardziej stratny w tej sytuacji jest mąż. 
Bo Twoja głowa już pracuje nad alternatywą, co zresztą sama przyznała.
Ale nie staję bynajmniej w roli adwokata męża bo sam sobie zapracowal.
Każdy kto ma dzieci wie że nastolatki mogą to przechodzić gorzej niż maluchy. 
BEKA pewnoe uważa że tracisz czas bo masz jakiś termin przydatności do spożycia.
Jeśli uważasz jak on Czy Ona?   rada jest przydatna.
Jeśli nie. Te parę lat córce pomoże A Tobie życia nie zrujnuje.
Jesteś bardziej rozsądna niż myślałam:)

Droga Melancholio, zawalił się Pani świat i ja to rozumiem oraz bardzo współczuję. W takich momentach człowiek szuka pomocy gdzie się da, nawet na forach internetowych. Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że komentują, oceniają i doradzają Pani między innymi:

paslawek - alkoholik i narkoman

deepandblue - kobieta stroniąca od mycia

gary  -  megaloman, domorosły psycholog i znawca spraw wszelakich

ela210  -  mimo porzucenia przez męża z zajadłością broni wszelakich zdradzaczy, lubuje się w dogryzaniu zdradzonym (BTW. w nicku ma cyfrę 210 oznaczającą tzw. "dziesionę" - slang. Ciekawe)

A to tylko część tej menażerii. Jest Pani pewna, że rady i podpowiedzi takich cudaków uzdrowią Pani życie? Myślę, że wątpię.

Życzę Pani szybkiego wyjścia z dołka, dużo zdrowia i wszystkiego dobrego. Pół życia jeszcze przed Panią. Powodzenia.

A mnie nie,
jesli dziecko jest szczęśliwe, ojciec je kocha i rodzice sie szanuja,
mnie to wystarczy. A życie pokaże co dalej.

A swojej córce co bym doradziła pytasz Beko? Jakby nie miała dzieci, to odejść,
a jakby miała - to zależy. Raz dać szansę można, dla dzieciaków właśnie, ale tylko gdy druga strona tez sie stara. Ale trzeba wiedzieć, ze to nie jest łatwe, ale nikt nie mówił, że łatwo będzie, a przysięga się na dobre i na zle.

Zgadzam sie Lady Loka.
Ale to jest życie i idealnie nigdy nie bedzie, czasem trzeba wybrać. Moim zdaniem i w mojej sytuacji robimy dla niej to co możemy i ona jest szczęśliwa, skacze, spiewa, wygłupia się, a to jest mocno wrażliwe dziecko i po przejsciach duzych zdrowotnych,
a my tez zyskujemy też na tym bo działamy jako zespół w końcu.

Ja wiem, że moi rodzice się kochają, chcą ze sobą być, cenią się, szanują, lubią spędzać razem czas.
Ale jednocześnie nie okazują sobie tej miłości w żaden sposób publicznie ani nie mówią sobie, że się kochają i ja widzę po sobie, że też mam ten problem. Teraz już mniej niż wcześniej, ale dalej choćby publiczne całowanie się jest dla mnie zawstydzające.

Więc dla mnie wychowywanie dziecka przez rodziców, którzy tak funkcjonują i nie ma między nimi na dodatek miłości (bo ja wiem, że u moich to też to, co oni widzieli u swoich i dlatego to tak działa) jest też dla dziecka krzywdzące. Swojemu dziecku wolałabym wytłumaczyć, czemu rodzice się rozstali.

Ale też rozumiem Aniu

Ania, sama wiesz dobrze, co jest najlepsze dla Ciebie i dla Twojej rodziny.

A dorosłe dziecko, jak będzie miało wątpliwości w swoich sprawach związkowych, to nie będzie pytało matki, a nawet jeśli, to matka powinna powiedzieć, zrób jak Ci podpowiada serce i rozum.
Ale jak go zapytasz czy lepiej by mu było jakbyście się rozwiedli, na pewno powie, że nie.

Nie mówimy tu o rodzinie patologicznej, gdzie faktycznie kobiety tkwią w toksycznych relacjach i powinny odejść, chociażby że względu na dzieci.

To bywa w życiu Aniu właśnie i piękne  i trudne, że nie ma jednej jedynej słusznej ścieżki.

Ciężka praca w związku to jak dla mnie to tak zwana praca nad sobą  ,nad moim własnym egoizmem i egocentryzmem,nauczyć się z nim żyć, tak żeby siebie nie krzywdzić i nie ranić i nie krzywdzić kogoś,dowiedzieć się co to dla kogo znaczy ,akceptować cechy przyglądać się oczekiwaniom swoim i je weryfikować ,czego chce a czego tak naprawdę potrzebuje, nawyki ,wady, różnice ,mówić  prawdę ,odpuszczać ,sygnalizować co mnie niepokoi, nie kłamać, nie obrażać się o byle co, szanować wolność i przestrzeń swoją i cudzą to tak w skrócie i między innymi.
To bywa ciężkie ja sam .Dzień w dzień .
A czasem nie jest ciężko wcale .

"Jeśli związek to taka harówa, to niech żyje wolność, wolność i swoboda"

Całe nasze życie to harówa i walka...
Ale tak jest, że ci co są w związkach zazdroszczą singlom i odwrotnie, bo wszędzie jest lepiej gdzie nas nie ma
A wszystko ma plusy i minusy...

Ja tam nikomu nie zazdroszczę, gdzie coś takiego wyczytałaś?

Nie ma obowiązku żeby się Tobie podobała,
nie była dla Ciebie w sumie .