Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

Doskonale rozumiem. Po prostu uważaj, żeby ta troska nie przekształciła się w jakiś stan chorobowy, bo to na pewno nie kwestia najbliższych 6 miesięcy, to uregulowanie się sytuacji.

Tak jak pisałem, to nie jest tylko moja opinia, że zachowuje się jak 5-latka w pewnych kwestiach.

Nie wiem co poczuję, jeśli dostanie od życia po 4 literach. Jestem na nią zły, może jak mi przejdzie to po prostu to oleję - tak ogólnie to życzę jej dobrze. Hmmm - chyba emocje mną targają, bo oba te odczucia mam jednocześnie....

Nie boli mnie to, że nie mam na to wpływu, kim się staje. Bardziej jest mi smutno, jak łatwo można się od kogoś odwrócić i traktować jak przeszkodę na drodze do szczęścia - poradzę sobie z tym, ale wszystko dzieje się dosyć szybko i na razie cała sytuacja bardzo mocno mnie przytłacza.

Wydaje mi się, że Twoja żona odeszła od Ciebie w myślach już dawno temu. Dopóki nie pojawił się boczniak, być może nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Ale to pewnie on - świadomie lub nieświadomie - uświadomił jej, że czas płynie i młodsza już nie będzie, a po okresie skupienia na macierzyństwie zachciało się jej przeżyć coś mocniejszego. Poczuć znów ten ogień, jak z Tobą na początku związku. Z jakichś powodów nie chciała spróbować tego z Tobą.

I to jest chyba najbardziej trafne podsumowanie tego wszystkiego.

kazdy interpretuje tego typu sprawy po swojemu...  w zdrowym zwiazku jest i szacunek i szczerosc - nikt nikomu nie jest nic winien, po prostu tak jest... jak sie osoby kochaja, rozumieja - wg mnie. Z czasem sie cos.. gubi, tutaj chyba nawet wczesniej jak pozniej...

WindyBoy

Mnie się wydaje, ze ciągle jesteś w okresie niedowierzania, zranienia ego. Nic dziwnego, bo mało czasu jednak minęło.
Więc bardzo się kontrolujesz z negatywnymi emocjami (tłumisz je), a jeszcze bardziej z działaniami. Bo jeszcze liczysz na to, że wydarzy się "coś" co zmieni myślenie, emocje  żony i skieruje je znowu na Ciebie. A wtedy łatwiej będzie wrócić do tego, co było. Szczególnie w sytuacji, gdy z Twojej strony nie podzieją się rzeczy nieodwracalne (jakiś atak negatywnych emocji, działań). Więc mówiąc wprost "zgrywasz dobrego".

Jż wie, że powrotu nie ma, więc i tak kontrolować się nie musi. Stąd z jej strony niefajne akcje, bo wie, że i tak wszystko łykniesz jak pelikan (np. ten numer z telefonem).

Paradoksalnie, jak u Ciebie zmieni się spojrzenie na "powrotu już nie ma, bo ona ... to, siamto, sramto" wtedy będziesz zachowywał się adekwatnie do sytuacji (cokolwiek to znaczy). I to SIEBIE postawisz na pierwszym miejscu. Wtedy będzie jako tako znośnie.

Byliście ze sobą wiele lat, więc i rozstanie, i żałoba musi potrwać. U Ciebie, bo ona ma to dawno za sobą.

Nie jestem zwolennikiem "pogubiła się, była w amoku, nie wiedziała co robi". Bo to może się zdarzyć w jakimś zaburzeniu psychicznym, a nie u normalnej, zdrowej osoby. Ona podejmowała konkretne, świadome decyzje, i wiele ich było.  Ale to już jej sprawa.

To, w jaki sposób ktoś się rozstaje, zdradza pokazuje prawdziwy charakter człowieka. Bo ludzie sprawdzają się w trudnych czasach, a nie w dobrych. Może ona coś kiedyś zrozumie, nawróci się. Ale nie liczyłabym na to. Bo ona raczej nie jest fajnym człowiekiem, to pokazują fakty. Musiała by mocno walnąć się w głowę (albo zostać walnięta ja Św. Paweł) może wtedy? Tylko, że wtedy to już nie będzie miało dla Ciebie znaczenia, może na tym skorzystać inny ktoś. Ale nie Ty. Więc jakie to będzie miało znaczenie dla Ciebie? Co najwyżej nikłe (np. wpływ na dzieci).

U mojego bm do dzisiaj nie zmieniło się nic w myśleniu. I, II i III wojna światowa to moja wina. Po tylu latach to aż żenujące. Ale ja już oczekiwań nie mam, i kontaktu również. Ale uśmiałam się, jak umawiał się z moją koleżanką, wykorzystał ją, a potem ją przeprosił i powiedział jej, że nie chciał jej skrzywdzić. No cud, malina. Krzywdzi świadomie i jedyna zmiana, to to przeproszenie, że krzywdzi. Czyli nic tam w tym pustostanie się nie zmieniło. On się tylko starzeje.
I tutaj się kłania "Kiedy wieje wiatr historii ludziom, jak pięknym ptakom rosną skrzydła, natomiast trzęsą się portki ... pętakom"
Dbaj więc o swoje skrzydła, bo dobra relacja z sobą samym jest nie do przecenienia. Jak już wiesz żony się zmieniają, ale to ze sobą będziesz do końca życia.
Więc w wolnym czasie dbaj i  poleruj skrzydła.

Codziennie śledzę Twój wątek i jestem z Tobą  całym sercem-podobnie z Manuelka i Mimi. U mnie minęło ponad 2 lata i wciąż nie jest dobrze. Mam wrażenie jakby jm zamknął przed chwilą za sobą drzwi.Nie mogę się z tym pogodzić-czuje ogromny żal i rozczarowanie. Mam wrażenie jakby umarł a on żyje i ma się bardzo dobrze. Każdy mówi ,że z czasem będzie lepiej ale ja mam wrażenie, że czuję coraz większą pustkę i to mnie przeraża. Może dziś mam gorszy dzien...

Ech... Dużo fajnych słów. Tylko czemu mam wrazenie, że jestem w ciemnej d.... i muszę się bardzo postarać, żeby się w niej nie zadomowić?
Nie chcę się rozwodzić, czas chciałbym cofnąć.
Dużo bólu przede mną. Może gdzieś tam później jest fajne, szczęśliwe życie. Teraz nawet na podryw nie mam ochoty, chociaż może by mi się przydało odreagować w jakimś luźnym związku bez zobowiązań.

Nawet nie wiesz jak  bardzo Cię rozumiem, mimo ze ja już pół roku po rozwodzie jestem i mam świadomość ze moje małżeństwo to zakończony rozdział.
Przed rozwodem u Ciebie to trochę niebezpieczne by było, wiesz jz mogłaby spróbować odwrócić sytuacje i twierdzić, ze to Ty kogoś miałeś. Po co Ci to ryzyko. Poczekaj na rozwód, a na razie inne przyjemności Ci musza wystarczyć.
Ja jeszcze Ci powiem, ze juz po rozwodzie spróbowałam się z kimś na luźno spotykać (chyba bardziej żeby sobie uświadomić, ze mogę i że tamto życie sie skończyło).
Niestety nie miało to dla mnie żadnego uroku, żadnej wartości dodanej nic.
Przeraża mnie to trochę , nic nie czuje...Może jest za wcześnie .... nie wiem.
Może mężczyźni przeżywają to wszystko inaczej, ja na razie dałam sobie spokój... nic na siłe, pogodziłam sie z myślą ze mogę żyć i być sama.

Daję czasowi czas, jak tu niektórzy radzą

Mogę Cię pocieszyć, ze po  rozwodzie zaczęłam spać spokojnie i odsypiać ten stracony sen, o którym piszesz.
I zyskałam taki codzienny spokój , ale do radości życiem chyba jeszcze daleka droga.

Wiec odzyskasz to wszystko i Ty, cierpliwości, teraz musisz myśleć zadaniowo... by ten swój spokój odzyskać.

Ania2019, jestem w takiej samej sytuacji jak Ty, od momentu "zauroczenia" mojej żony kolegą z pracy minęło dwa i pół roku. Czuję się identycznie jak Ty. Mam takie same odczucia. Targają mną te same wątpliwości. I ten brak zaufania do osoby, którą się kocha strasznie dobija. Ech, ciężkie to nasze życie.

To Nasze "utracone życie" o które się tak walczy, wcale już nie jest takie super ... To już zupełnie inny świat.

To pewnie zależy od grzesznika i postawy zdradzonego i jego nie wiem... może wrażliwości.
U mnie to jest dobre spokojne życie, ale inne niż wcześniej, bo ja jestem inna, on też. Jesteśmy uważni na siebie. Każde z nas jest "poharatane".
Dla mnie małżeństwo to była świętość, ale myślę trochę inaczej juz, myślę dwutorowo, jesteśmy my, ale jestem tez ja (a kiedyś tak nie bylo).
Mysle tez , ze rana zostanie na zawsze, chociaż to juz inny ból.
Co do zaufania, to nie wiem, bezgranicznego nie będzie juz nigdy pewnie.
Ale jest dziecko i ono jest szczęśliwe i to dla nas priotytet. Chociaz wiem, ze ono dorośnie, odejdzie, ze znowu odkladam siebie na bok, ale uwazam, ze dla dziecka mojego warto tworzyć rodzinę z jej ojcem, ktory sie stara. Ale moje dziecko jest po przejściach, to tez inna sytacja troszkę.
Kazda historia jest inna.

A jednak w Waszych wypowiedziach doszukuje się szczypty:  takiej mieszanki smutku, tęsknoty i żalu.
.

Droga euao, może posłużę się przykładem.

Kiedyś za moją żoną bez zastanowienia skoczył bym w ogień, a teraz? Teraz po prostu bym zadzwonił po strażaków.

W teorii u mnie powinno być łatwiej, bo jż się zakochała bez wzajemności, do konsumpcji nie doszło. Tylko to, że świadomie próbowała ten nowy związek stworzyć, że przynajmniej rozważała próbę uwiedzenia przez łóżko, że to nie było zakochanie od pierwszego wejrzenia, tylko starała się o więcej spotkań żeby się zakochać (i pewnie gdyby boczniak zmienił zdanie, to by wróciło), że poszła sama do niego dla mnie jest zdradą. Dla niej - nic się nie stało, głupio wyszło i tyle.
Czy kiedykolwiek uświadomi sobie, jak sama by się czuła w odwrotnej sytuacji? Nie wiem.
Żeby coś poskładać, to obie strony muszą się starać, tak jak piszecie.
Na razie jż uważa, że szybki podział majątku to sprowadzanie sprawy do pieniędzy, że ja potem jakieś miliony zarobię itd.
Gdyby to coś zmieniło, to wyplacilbym nasze pieniądze z kont i spalił.
A ja dzielę ten cholerny majątek, żeby nie musieć zastanawiać się, jaki miałaby powód, gdyby chciała spróbować jeszcze raz. Nie musiałbym się obawiać,  że byłoby to z wyrachowania i ze względu na zderzenie z prozą życia - łatwiej byłoby budować zaufanie.
Tego jej przecież nie powiem.

Długo u Was zeszło, od "zauroczenia" do sytuacji, że zdradzający wzięli swoje grzechy na klatę?

Nie, bo jak człowiek jest bardziej świadomy, to wyłapie fałsz. Ile można się starać zbudować coś fsjnego, pełniejszego niż wcześniej, bez refleksji nad błędami z przeszłości? Świadomość własnych zaniedbań i otwarta rozmowa byłaby jedną podstawą.
Drugą jest uczucie - które albo się pojawia, albo nie.

Drogi 123sprawdzam o Ania2019 teraz odwrócę sytuacje. Czy w związku z tym, że teraz to już tylko strażak,   to gdyby Wam się nadarzył okazja, ktoś by się Wami bardzo zauroczył i proponował spróbowanie stworzenia czegoś  razem,  albo tylko przygody , to czy teraz po wszystkim mielibyście opory ? Czy teraz dopuszczacie taką myśl.
WindyBoy przepraszam, że trochę zaśmiecam Twój wątek, ale wywiazal się bardzo interesujący mnie temat. To już mam nadzieję ostatnie pytanie z tej serii

Jak najbardziej nie, brzydzę się kłamstwem, jestem świadomy swojego jestestwa. Nawet teraz, po tym wszystkim, nie zrobił bym tego co jest wbrew mnie, moim wewnętrznym zasadom. Po prostu nie mógłbym na siebie spojrzeć rano w lustrze, mając świadomość, że  dałem dupy. Nie ten typ człowieka.

Jeżdżąc w delegację miałem możliwość skoków w bok, raz nawet, zostałem postawiony w sytuacji, że jeden z przedstawicielów handlowych zamówił panie lekkich obyczajów dla każdego i one już jadą. Odmówiłem, na co on stwierdził, że co teraz ma zrobić z tą jedną jak już zapłacone? Powiedziałem żeby sobie moją też zabrał to będzie miał dwie. I musiał sam dwie obskoczyć

Może dlatego tak długo to przeżywam i się z tym męczę, bo wystąpił u mnie tzw." konflikt moralny", że muszę się z czymś pogodzić, czego sam nie dopuszczam i nie byłbym w stanie zrobić.

Na terapi usłyszałem od naszej terapeutki, że każdy jest w stanie zdradzić...nosz kutwa nie...nie każdy. Ja bym mnie mógł i ciągle nie mogę. Chociaż nawet teraz o tym myślałem ... Może jakiś niewinny flircik, mam ładne koleżanki w pracy... ale NIE, nie da się. Jestem po prostu ponad tym. Umysł najzwyczajniej w świecie nie dopuszcza takiej możliwości.

Bo trzeba sobie umieć zadać pytanie, "po co mi to i co ja z tego będę miał?"

A co sobie na nie odpowiemy, to już zależy TYLKO od nas samych.

Dla mnie nie byłoby różnicy, czy doszło do konsumpcji, czy nie. Oczywiście możesz wierzyć, że żona w ostatnim momencie jednak by się wycofała. To możliwe, choć mało prawdopodobne.

U mnie, mimo że nie doszło wtedy jeszcze do konsumpcji z racji tego, że żona i boczniak żyją w innych krajach, ona dla gościa, którego znała tylko on-line, snuła plany wyjazdu z dziećmi do jego miasta. I to były dość konkretne plany. Konsumpcja, czy jej brak, niczego nie zmieniały, bo takim zachowaniem pokazała, że jest zdolna do wszystkiego oraz że ma w nosie relację dzieci ze mną.

Raczej patrz na zachowanie po wykryciu romansu. To Ci wszystko powie, a przecież u Ciebie żona nie widzi praktycznie swoich win i zwala wszystko na Ciebie. Więc sądzę, że chwytasz się tego, że fizycznie nie zdradziła bo:

Też się kiedyś nad tym zastanawiałem, czy gdybym mógł cofnąć czas, czy bym to zrobił. Nie zrobiłbym. Bo mógłbym wtedy zażegnać ten pożar, nie dopuścić do romansu, ale co z tego - do końca życia miałbym być czymś w rodzaju psa ogrodnika?

Nie, dziękuję.

Wracając do Ciebie, nie chcesz się rozwodzić... czekają Cię więc ciężkie chwilę. Wiesz jednak bardzo dobrze, że najpierw trzeba tą całą sytuację wyzerować. Usunąć zgliszcza i może za jakiś czas będzie się dało w tym miejsu postawić nowe fundamenty i wybudować coś nowego, nawet silniejszego. Oczywiście zakładając, że żona się w końcu nawróci, a Ty wtedy nadal będziesz mieć ochotę naprawiać.

Nie wiem dokładnie kiedy u mojej żony doszło do "zauroczenia", ale strzelam, że lipiec 2020. Będzię już jakieś 15 miesięcy i, przynajmniej w sygnałach jakie żona wysyła do mnie, jest mile morskie do wzięcia swoich grzechów na klatę. U każdego jednak jest inaczej. Natomiast musisz liczyć się z tym, że nigdy do wzięcia odpowiedzialności może po prostu nie dojść.

Dokladnie! Ja mialam podczas malzenstwa powodzenie i co jakis czas jakis gosc sie interesował. Ale ja bylam zamknieta na 4 spusty na jakikolwiek skok w bok bo po prostu mam zasady. A jak moj maz zrobil co zrobil to poczulam sie jak frajerka. Bo chociaz moglam sobie poużywac, zwlaszcza ze czesc tych mezczyzn fajniejsza od jm byla. Oczywiscir nie żałuję, bo jednak lubie patrzec w lustro:)

U mnie zdrada także nie istnieje. Ale to żadna moja zasługa, ja po prostu tak mam. I zawsze to we mnie było. Zasady? Chyba nie, nie wiem co, ale tak mam i już. Było kilka możliwości mimo że piękna specjalnie nie byłam, nie skorzystałam. Po rozstaniu z bm jakoś się chyba nawet usztywniłam w tym. A żonaci i zajęci odpadają w przedbiegach (bardzo na to uważam), innych specjalnie nie ma fajnych. Nie chciałabym, aby ktoś przeze mnie tak cierpiał (chyba to mi doszło). Więc sygnałów żadnych nie wysyłam, jestem sama i pewnie tak zostanie.

Windy tak sobie podczytuję Twój temat, pięknie procesujesz ale jeszcze długa droga przed Tobą - moim zdaniem żona pięknie Cię omotała. Trzymasz się myśli że nie doszło do konsumpcji idealizujesz ją wciaż.... ale kroczysz dzielnie.

Pytałeś o branie na klatę zdrady kiedy następuje - jak czytasz powyżej raczej to nie następuje chodź są wyjątki potwierdzające regułę - czyli mój były. Tak przyznał się, do sądu wchodziłam z podpisanym papierem - wielkim plusem była ekspresowa rozprawa rozwodowa. Niemniej nie poprawaiło mi to nastroju na tamten czas.

Czyli "kryzys wieku średniego" i domykające się drzwi. Tylko tyle i aż tyle? Kiedyś domena mężczyzn, dzisiaj raczej równouprawnienie.
Czytałam jakiś wywiad z amerykańska psycholog, która mówiła, że ponad 98 % jej zdradzających klientów mówiło, że nareszcie czują, ze żyją.  Emocje, emocje, emocje.
Ja dopiero jakiś czas po rozstaniu poczułam, że ten brak emocji kieruję na pracę (miałam power że szok) i nawet dziwnie wspominam, jak problemy emocjonalne z ex mogły mnie tak bardzo zajmować. Wektor uwagi przeniósł mi się na inne rzeczy. I dobrze.

Robiłeś tak jak uważałes z milosci, troski i nadal mam wrażenie, że jesteś az ponad ta sytuacjęni ja to rozumiem, bo dzieci sa najwazniejsze.
Jej po prostu zabrakło motyli i brnie w to dalej, po prostu.
Moj maz tez mial trudne dzieciństwo, dlatego uważałam, ze dla niego, tak jak dla mnie, rodzina to świętość.
A jednak... Tez wyszło na terapii jego dzieciństwo, ukryta depresja itd, ale i ja lekko nie miałam i leczę się nadal, ale umiem powiedzieć "nie".
Moj maz jak Twoja zona podobno wycofal sie na koncu, a to pewnie było tak, ze albo ona go finalnie nie chciala, albo stchórzył. Bylo jak było, to juz bez znaczenia.
Jednak jak widac nie można mierzyć ludzi swoją miarą, a niektorzy w zyciu czasem muszą coś stracić lub prawie stracić, żeby to docenić.

A jakbyś postępował tak jak teraz wydaje Ci się, że byłoby słusznie, to dowiedziałbyś się, że zarzuca Ci coś wręcz przeciwnego. Zawsze zarzuciłaby Ci coś zupełnie przeciwnego:
byłbyś dobry, opiekuńczy - dusiłeś ją
byłbyś luzacki, dawałbyś jej dużo swobody - olewałeś ją, nie pomagałeś itd.
Jej uczucia do Ciebie wypaliły się, z róźnych powodów, niekoniecznie z Twojej winy. A głownie bez Twojej winy. Ty się przecież nie zmieniłeś. To ona szuka, co zgubiła. Ona zgubiła, a nie Ty. I ta pustka w niej wymaga wypełnienia kimkolwiek, więc szukała obiektu do przelania uczuć. I znalazła. I mimo, że obiekt ucieka od konsumpcji, to ona aktywnie go ściga, wabi, kusi. Wie, że on ma rodzinę, żonę, dzieci. Nie przeszkadza jej to. Bo ona chce czuć przysłowiowe motylki, więc po trupach do tego dąży. Ten koleś jej nie zechce, więc będzie szukać następnego, a rynek coraz trudniejszy będzie. Wybrani kolesie będą raczej mniej ciekawi z czasem.
Wpadaj tutaj tak przynajmniej raz na rok, ciekawe jak będą wyglądały te jej poszukiwania. Jak będą owocne? ,
Nuda, to mocno niedoceniana rzecz u tej głupszej części ludzkości.

Uczucia do Ciebie się u jż wypaliły (z rożnych powodów).

Miałem na myśli, że mi byłoby łatwiej, gdybym faktycznie był zimny, nieczuły, mający wszystko i wszystkich w poważaniu.
Siedzimy właśnie z dziecmi, z moimi rodzicami, rozmowa o d. Maryni. Prawie jak rodzina, a ja się tu rozpadam.
Jedyna zaleta jaką widzę, to niewywlekanie brudów. Relacje z dziadkami - wyszło ok.

Bierzesz za duzo na siebie moim zdaniem, robilam tak samo jak Ty, zeby było dobrze przed rodzicami, rodziną, wszstko dla dziecka.
Uchroniłam wszystkich, ale kosztem siebie. Pamiętaj też o sobie proszę

Nie żałuje, bo nie umiałam wtedy inaczej, ale z perspektywy czasu jak na to patrzę, to ja byłam pokrzywdzoną i zranioną, a ratowałam wszystkich, kosztem siebie. Dlatego nie zapominaj o sobie proszę. U mnie ten ciągły stres aktywował ciąg chorób autoimmunologicznych, to nie jest tego warte.
Moze Twoja zona jakiegoś mocnego wydarzenia, wrażenia, szoku potrzebuje, żeby w końcu oprzytomnieć. U mnie poszło szybciej, bo duże dawki wrażeń serwowałam mężowi, ale nie ma się czym chwalić, szkoda tylko tych paru rzeczy, ktore nauczyly się latać i zakończyły swój żywot

Rozumiem Cię. Trzymaj się. Ona otrzeźwieje, tylko oby nie za późno.
Mój mąż nawywijal, ale zbierał te skorupy z podlogi, pilnował mnie i leków i był. Nie byl taki jak chciałam, byly kłótnie i wrzaski, potem ciężka choroba dziecka az wszystko ucichlo. I jest spokojnie.
Czasem myślę, ze to nawet dobrze, bo nie jestem juz slepym gluptasem.

No tak... Mój mąż mówił, ze zapomnial ze mnie kocha na chwile, ze byl w amoku.
Widze natomiast, ze cieszy go teraz rodzina, a wcześniej drażniło go w domu wiele rzeczy.
Moim zdaniem Windy to Ty jesteś dla niej za dobry i ona tego nie docenia.
Ja tez byłam za dobra, zbyt wyrozumiała, dbająca o wszystko, a tamta to taka zimna s... była.
Za dobrym widać też nie można być, trzeba myśleć tez o sobie, bo nie wszyscy są tacy jak my.

Ani chodziło chyba o to, że za dużo poświęciłem, zapewniając komfort, zdejmując na tyle na ile to możliwe troski z jż. Na wcześniejszym etapie naszego związku dużo bardziej dbałem o swoje potrzeby, co było powodem mniejszych i większych spięć. A że ja kochałem żonę od początku bardzo, a potem tylko bardziej, to dla niej zacząłem z pewnych rzeczy rezygnować lub je ograniczać. Jż o niektórych swoich potrzebach nie potrafiła rozmawiać wcale, niektóre ja zamiatałem pod dywan jako błahe lub tłumaczyłem narastającymi problemami nerwowymi. Gdybym swoich potrzeb nie tłumił, a ze zdaniem jż liczył się mniej, to pewne problemy byśmy po prostu rozwiązali i może tego wątku w ogóle by nie było. To tylko jednak luźne gdybanie. Człowiek nabiera doświadczenia i wiele dostrzega, niestety dopiero po takim ciosie od życia.

Na razie jednak dla jż liczy się tylko i wyłącznie "JA" i jej nieszczęśliwie nieodwzajemniona miłość. Podejście do dzieciaków, opieki nad nimi, jak i kiedy im powiedzieć mnie kompletnie szokuje.
Najlepiej nie mówić, poczekać aż będą zdrowe (złapały znowu gila dzisiaj), aż będzie nie wiem - właściwa faza księżyca? Im później tym lepiej. Zmienia się tylko argumentacja.
A jak już powiemy?
Jż próbuje się upierać, żeby dzieci poza weekendami spały u niej (wiadomo, wolny weekend ważna rzecz) - że ja w swoim tygodniu przyjadę rano, ogarnę je, zawiozę do przedszkola, potem odbiorę, zabiorę do siebie i na spanie z powrotem do jż. Ona rano i w czasie usypiania będzie oczywiście w domu, bo "gdzie pójdę w taką pogodę".
Na pytanie, jak sobie to wyobraża, skoro psychologowie jednoznacznie określili ten pomysł jako zły dla dzieci w tym wieku (które licząc na pogodzenie się rodziców będą codziennie podsycać nadzieję i codziennie ją tracić, a to dla nich szkodliwe) stwierdziła, że jej koleżanki, które też są matkami mają swoje doświadczenie i żaden psycholog takiej wiedzy nie posiada. Ręce opadają... Znam wszystkie jej koleżanki - żadna nie była w takiej sytuacji (jakby to miało zresztą znaczenie), wątpię żeby też którakolwiek popierała ten pomysł.
Potem na pytanie "a co jak znajdziemy sobie nowych partnerów, co przecież nastąpi?" usłyszałem tylko "widzę, że ty jesteś na to już zwarty i gotowy", a wtedy już się zagotowałem, wygarnąłem jej o zdradzie, pchaniu się kochasiowi do mieszkania i jak to się ma do takich wrzutek w moją stronę.... I co? Nic - mogę sobie równie dobrze pogadać ze ścianą. Zanim pożegnałem dzieci (na szczęście się kąpały, więc nie słyszały przyciszonej kłótni) i trzasnąłem drzwiami przy akompaniamencie pytań starszej córki (która pyta nie pierwszy raz), czemu i gdzie wychodzę wieczorem i dlaczego nie będzie mnie w nocy jż coś tam jeszcze warczała chyba coś o wydźwięku, że do żadnej zdrady nie doszło, przesadzam i tak dalej (szkoda, że to nie była jej decyzja, wręcz przeciwnie) oraz że jakbym wychodził jak już dzieci zasną to by się nie zorientowały.
Krew mnie zalewa.

Tu faktycznie chyba nie ma czego zbierać i (również tylko chyba) zaczyna to do mnie docierać. Mogę robić wszystko, żeby zostawić furtkę na próbę budowy tego związku od nowa, ale nie mam go z kim budować - obecnie to po prostu inna osoba, z którą nawet nie chciałbym takiej relacji tworzyć. Tylko czemu to mi jest cholernie szkoda z tego powodu, a jż ma w dupie wszystko, nawet potrzeby i odczucia dzieci mają dla niej za niski priorytet?
Piszę tu to wszystko, bo to jedna z lepiej działających terapii - przelanie tego na tekst pokazuje mi absurdalność tego wszystkiego.

Dayzee, Windy, chodzilo mi dokladnie o to co napisał Windy, ze zrezygnował z siebie za bardzo, ja też popelnilam ten błąd, po części z miłości do męża i rodziny, po części dla świętego spokoju i komfortu jego pracy (oczywiście ja też pracowałam i ogarniałam wszystko).
Postawa żony na to wskazuje również teraz, ze ona mysli, ze Windy wszysyko i tak załatwi, zrezygnuje z siebie i dzieci ogarnie, pozawozi, a ona  będzie miała i pieniądze i luz. Wiadomo dzieci sa najwazniejsze, ale dyktowanie warunkow przez winnego to już chyba troche za duzo.
Jakbym słuchała koleżanek w zyciu to nie wiem gdzie bym byłam dziś, bo co innego przyjaciel serdecznu, ktoremu na dobru naszym zalezy a co innego kolezanki od imprezowania (chociaż bywa różnie, wiadomo).
Do niej chyba nie dociera tez czym jest zdrada, bo dla mnie knucie, kłamstwo, myślenie o kims jest gorsze niż sam sex, bo sex to akt, a cala reszta wskazuje na brak szacunku i perfidię.