Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

O margines bezpieczeństwa się nie obawiam, nadal w razie potrzeby jestem na znacznie lepszej pozycji - czuję na teraz wielką ulgę, że to nie ma znaczenia i widzę, jak bardzo dużo siły mi to daje.

Wojna nigdy i nikomu się nie oplaca, tylko często i tak do niej dochodzi. Znasz parę, której wojna przy rozwodzie poskutkowała czyimkolwiek zwycięstwem w dłuższej perspektywie? Czasem po prostu jedna strona ma mniejsze straty.

Ja nie traktuję uczciwego rozstania jako hojnej nagrody. To, że jż zrobiła świństwo prędzej czy później poskutkuje u niej poczuciem winy i jest to krzywda, którą w szerszym kontekście zrobiła raczej sama sobie.
Tak czy inaczej potrzebujemy rozstania, tak czy inaczej uznaję jej wkład w ten związek i majatek za tak samo znaczący jak mój.
Ja zamiast się na nią zżymać, to jej w zasadzie współczuję. Przy jej cechach osobowości, o których tu nawet nie pisałem, będzie jej po prostu ciężko - poczucie bezpieczeństwa i bezwarunkowego oparcia znika, a w zamian pozostaje pustka i mglista nadzieja na lepsze jutro. Nie mamy po 20 lat - dla samotnej matki z dwójką dzieci życie po prostu jest obiektywnie trudniejsze niż w parze, nawet jeśli ojciec dziecka jest zaangażowany w opiekę w takim samym wymiarze. Sensownych kandydatów na wielką miłość i trwały związek na rynku mało, czas płynie, codzienność dociska.
Dla nas obojga, dla dzieci - oby każde z nas ułożyło sobie szczęśliwie życie. A gdzie, jak i z kim - okaże się.

sensowny kandydat wg Ciebie a wg niej to moga być bardzo różne osoby. Nie zakładaj że bedzie jej trudniej niż Tobie,
Znowu patrzyszze swojej perspektywy gdzie rodzina i partner o określonych cechach są cenni.
gdyby tak było- to nie byłoby dzisiaj tego tematu.

Kurde bele jak to czytam mam wrażenie że rozstajecie się bo uczucie wygasło że chcecie żyć osobno a nie że żona zaszalała. Tak nachodzi mnie myśl że zrobiła największą głupotę na świecie i będzie jej żałować do końca życia i nie jest to romans/zdrada lecz że nie rozeszła się z tobą zanim nie znalazła sobie boczniaka do motylków bo zamiast rozstać się w ,,zgodzie" to zafundowała najpierw tobie dno psychiczne a teraz pewnie sobie. Nie wszystkie małżeństwa teraz tkwią w związku pomimo wszystko, dużo się rozstaje bo coś umarło i nie chce się tkwić w marazmie. Właśnie w najbliższej rodzinie tak się dzieje =  ona go nie kocha i nic nie czuje,  a on ma już tego dosyć i myśli o rozwodzie. Jeszcze próbują i może się uda odnaleśc im to co ich łączyło. Tam nie było zdrady, przemocy, braku pieniędzy tylko rutyna i schematyczność bycia ze sobą zniszczyła miłość. Teraz dużo takich małżeństw.

Ale on to robi dla dzieci to raz, a po drugie nie potrzebuje jej zrównać  z ziemią by się dobrze poczuć.
Ja to akurat rozumiem.
Ale wiele osób może go nienawidzić za to, że jest ponad to, z żoną na czele.

Windy, a powiedz jeszcze, bo jak dobrze kojarzę, to seksu nie było w zasadzie po porodach, tak?

A co Was łączyło? Co robiliście razem? Wyznawaliście sobie chociaż miłość, czy realnie żyliście razem, ale obok siebie?

Windy przeczytalem caly temat i pelen szacun dla ciebie. Malo juz takich facetow, tez staram sie nie palic mostow bo nighdy nie wiesz co przyniesie zycie. To procentuje w przyszlosci pozytywnymi relacjami o ktore co raz ciezej.
Dzieci najwazniejsze i ich szczescie to w koncu mala czastka nas samych, sa takim odbiciem lustrzanym tego co od nas sie nauczyly z wlasnych obserwacji.
Zlosc jest bardzo wyniszczajaca i trudno sie jej wyzbyc, gratuluje wytrwalosci i opanowania. Powodzenia na nowej drodze zycia:)

Tak. Realnie razem, z czasem coraz bardziej obok siebie. Moje próby zmian były odrzucane (dzieci były bardzo absorbujące i głównie na głowie jż, tego odmowic nie mogę), ja jej próby też źle odczytywałem, byly dla mnie zbyt zaowalowane - błąd nr 1. Potem zaczęły (albo raczej nasiliły) się stany nerwicowe, lękowe - każde kichnięcie dziecka to już prawie na pewno nowotwór itd.... - błąd nr 2 (mógłem wtedy ją i nas przymusić do terapii, tak to teraz widzę). Ja się z czasem poddałem, skupiłem się na tyle na ile mogłem na odciążeniu jż, żeby mogła się jakoś pozbierać licząc, że wtedy uda się coś zdziałać - błąd nr 3, trzeba było jej nie słuchać, wziąć opiekunkę na pełen etat i zająć się nami. A potem już z górki - ataki paniki kończące się podejrzeniem zawału i szpitalem, rozpoczęcie terapii (w końcu) i diagnoza depresji. A po paru miesiącach terapii usłyszałem słowa, które zabiły część mnie. Jż poczuła się lepiej i jednocześnie poczuła, że jej już nie pociągam.
Mogę się usprawiedliwiać, że życie z osobą z problemami nerwowymi wysysa masę energii, ale to i tak nic nie zmienia w tym momencie.
Dlatego też latwiej pominąć mi ostatni okres i przyznać, że to był błąd jż, za który psychicznie zapłaci sama, ale boczniak po prostu przyspieszył to, co i tak pewnie by się stało (chociaż dzieci poszły do przedszkola i miałem nadzieję, że to pozwoli nam otworzyć nowy rozdział). Co przeżyliśmy to nasze, jakoś nie jestem w stanie znienawidzić jż i już wcale tego nie chcę.

Poprawi się, jak się wyprowadzę. Na razie jż przyzwyczaiła się do kłamstw. Przed chwilą kończyliśmy oglądać film, zadzwonił jakiś koleś (dobry wzrok pozwala przeczytać z daleka). Standardowe pytanie "kto wydzwania o tej porze?". I można odpowiedzieć na 100 sposobów, skoro się rozstajemy - "nie twoja sprawa", "kolega", "przyjaciel", itd. Łatwiej skłamać, że koleżanka. Niby drobiazg, a przypomina, że niestety nawet małe zaufanie to bardzo łatwy do zepsucia towar.

Zaufanie da się zbudować, tylko im bardziej się je niszczy, tym dłużej to trwa. No i jeszcze jeden mały szczegół - trzeba chcieć, mieć do kogoś jakikolwiek szacunek.
W tym przypadku przecież się rozstajemy, niech rozmawia z kim chce. Tylko jeśli okłamuje się kogoś, nawet jak to nie ma żadnego znaczenia, to ma się adresata kłamstwa albo w d****, albo w najlepszym przypadku za idiotę. Ktoś to już napisał - patrz na czyny, nie słowa. Patrzę, smutne to, że jż tak bardzo traci w moich oczach takimi zachowaniami. Oby łatwiej było nam rozmawiać, jak się wyprowadzę.

Bardzo łatwo się do tego przyzwyczaić do kłamania,przyzwolenie na to to wybór i decyzja potem leci jak z płatka kłamstwa przynoszą korzyści i frajdę ,"bezkarność" dają niby wolność, ma to jednak taki skutek że wchodzą w krew i stają się mimowolne odruchowe .
Jak ktoś palił papierosy nałogowo to prawdopodobnie miał odruch zupełnie" nieświadomego" sięgania po fajki tak jest z kłamaniem w związku, staje się nawykowe i jakby niezależne i niby silniejsze, ale to nic innego jak utrata kontroli ,decyzja o skłamaniu zapada w ciągu milisekund .
Jak jż nie walnie o ziemię przez kłamstwa będzie kłamać siłą rozpędu ,ale na to nie masz wpływu .
Pamiętam film Sex ,kłamstwa i taśmy wideo" główny bohater wypowiada tam kwestię ze kiedyś był notorycznym kłamcą i dla niego skłamać teraz i skutki tego to jak sięgnięcie po pierwszy kieliszek przez alkoholika wywołuje to cały łańcuch i ciąg nowych starych kłamstw.
Tak to mniej więcej może wyglądać nawet po waszym rozwodzie ,miej to na uwadze ale nie wychowuj żony i nie ochraniaj już jej  dla własnego dobra i higieny psychicznej stoicyzmu raczej nie nauczysz się w miesiąc ,a "neurologia" mózgu ma swoje nieubłagane prawa.
Możesz jednak dbając o siebie wpływać na to poczujesz się z sobą lepiej,dobrze ,najlepiej jak zajmiesz się troską o siebie.

Nie odpuszczać, jak cokolwiek nam nie pasuje lub nie daje spokoju - to z czasem narasta. Nie zamiatać pod dywan, że jakoś się ułoży - nie ułoży się samo. Nie dopuścić, by to zaszło za daleko.
Mieć czas dla siebie z osobna i tylko dla was razem, nawet jak nie macie sił, bo życie was przygniata.
Dla kobiet - wyrażać się jaśniej, on się nie domyśli. Często nie domyśli się nawet, jak będziesz wyrażała się w Twojej opinii jasno.
Dla facetów - daj się jej wygadać, jak nie będziesz przerywał to w końcu powie to, co faktycznie chce ci przekazać. Musisz tylko zarezerwować parę godzin:) innymi słowy - naucz się sluchac.
Poza tym nie daj sobie wejść na głowę. Ja, zwłaszcza po narodzinach dzieci dałem.

A jak nie działa, to pójść do specjalisty lub się rozstać.

.. czasami nie szuka sie motylkow tylko np.. zrozumienia? Nie ma tego w domu i zamiast probowac do skutku (a to trudne) szuka sie gdzies indziej... trafi sie na jakiegos osobnika plci przeciwnej ktory "zrozumie" choc sam szuka wlasnie tych slawetnych motylkow i zdrada (tu niby niefizyczna ale co to za roznica) gotowa...
Windy dzieki za odpowiedz i... trzymaj sie..

Życie to w końcu sztuka wyboru. U mnie żeby cokolwiek naprawić (zanim jż zdecydowała się pójść w bok, co jej zdaniem w ogóle od niej nie zależało), musielibyśmy oboje popracować.nad sobą z osobna i nad nami wspólnie. Jak dla mnie dało się to zrobić, ale o tym już się nie przekonamy. Oby znalazła w życiu to, czego szuka.

Problemów nie ma... na razie. I tylko to jest pewne, ale mam nadzieję na utrzymanie obecnego status quo.
Nie zdziwię się, jak zacznie wkrótce dzieci na plac zabaw wyciągać, żeby się z bocznego córką pobawiły - wtedy będzie mogła go uwodzić - a dzieci będą to widzieć (wbrew opinii jż widzą i odczuwają wszystko). Wątpię, żebym mógł takie pomysły powstrzymać - do niej nawet nie dotrze, że może bardzo w ten sposób dzieciom zaszkodzić. Może jednak nadinterpretuję - pod tym kątem inwigilacja była łatwiejszym wyborem. Pożyjemy, zobaczymy.
Z jej charakterem i uporem będzie jednak szukać szczęścia lecąc jak ćma do świecy - boczniak zadomowiony w jej planach i będzie je realizować do upadłego.

Od dwóch dni jestem w nowym mieszkaniu, odcinam się od jż, bo inaczej nie ruszę dalej i właśnie nie chcę, żeby to wszystko dalej odbywało się moim kosztem (chociaż i tak z dzieciakami widzę się codziennie). Kolejne dni wypełnione planami pod korek, liczę że odpocznę trochę psychicznie, bo jestem wykończony tym wszystkim.

Nic się nie tli, w d**** mnie ma - może to wbrew pozorom lepiej. Czyny, nie słowa i nagle człowiek jest jak otwarta książka. A jeśli to jakaś gra, to nie chwytam jej zasad:)
Jedyne co jest dla niej problemem to fakt, że zostaje sama i musi życie codzienne ogarnąć.

Jak można pójść w bok, podjąć decyzję o rozstaniu i przez 2 miesiące nie pomyśleć, jak powiedzieć dzieciom o tym, że rodzice się rozstają? Mając IQ wyższe niż 20? Rozbija mnie to, że to ja rozmawiam z psychologami i o to dbam. Potem spieram się z absurdalnymi pomysłami jż na ten temat.
Mogę mieć żal do jż, że poddała nas idąc na łatwiznę, ale ok, życie takie bywa, miłość z jej strony wygasła, historia jakich wiele.
Ja dzieciaki będę chronił, ale tego, że ona o nich nie myśli w szerszym kontekście i to też spada na mnie - nie zrozumiem. Amok czy nie amok, leczy mnie to z niej szybciej niż zachowanie wobec mnie.

Jeśli faktycznie boczniak siedzi w jej głowie i romans nie rozwija się na razie ponownie (nic na to nie wskazuje, chociaż na spacerki jż znowu wychodzi - nie sprawdzam, odpuściłem), to patrząc na to wszystko widzę, że organizacja zabaw dzieci naszych i jego w parku będzie jej jedyną sensowną opcją na podryw. Nie wiem czemu nie mogę pozbyć się tej myśli, że będzie chciała dzieciaki do tego celu wykorzystać. Psycholog powiedziała mi dzisiaj, że takie zachowanie łapie się pod określenie "nikczemne" i to jeden z pewniejszych sposobów, żeby zafundować im problemy w życiu.
Obym się mylił.

...nie rozumiem, w sensie.. chyba jakos wytlumaczyles dzieciom ze sie wyprowadzasz?
Edit: A to co robi albo czego nie robi jz to chyba juz troche inna sprawa.. i chyba jest na to sredni wplyw..

Cześka chodzi Ci o to o czym mówił psycholog ?

To wygodne po najmniejszej linii oporu po co się wysilać ,trochę taka spychotechnika ,"jakoś to będzie",dzieci się zaadoptują i przyzwyczają przystosują do sytuacji podobnej do tej która była , śmiała wygodna teoria poparta autorytetem klakierek ,w razie kłopotów to mąż załatwi za jż wsparcie dla dzieci,ona ma depresję przecież ,a jak coś to bardziej się skomplikuje i dzieciaki będą zalęknione wystraszone itp jest w razie czego na kogo zwalić,
wyprzeć wszystkiego iść w zaparte do końca ,amok i haj niby nadzieja na nowy związek mogą tak działać na jż teraz jest wolna i swobodnie możne realizować swój plan na podryw boczniaka po 2 miesiącach to jej raczej nie przeszło ,dzieci też będzie chciała przy okazji tego podrywu przyzwyczaić do nowego partnera co niby się chwali tylko że raczej coś w pośpiechu i niecierpliwości łatwo spieprzyć fundując dzieciakom szok.

Z tym chwaleniem to przesadziłeś - dla dzieci na teraz rodzice są razem. Wiesz, jak bardzo zryłby ich psychikę sam widok jż przystawiającej się do innego faceta? Jak to widzisz - "Kochane dzieci, zamiast taty będzie teraz wujek"? Najpierw dzieci muszą pogodzić się z rozstaniem, zobaczyć że życie się toczy z niezmienną miłością rodziców do dzieci, w międzyczasie można zbudować nowy związek do etapu, w którym zrobi się poważny i dopiero wtedy można ostrożnie wprowadzać do niego dzieci. I to dotyczy obu stron rozpadającego się związku, mnie również.

Zresztą tak jak pisałem, to tylko moje obawy - nie wierzę, że taka wielka miłość tak szybko zgasła, zwłaszcza po zachęcie i potem odrzuceniu (nie ma chyba bardziej pociągającego i jednocześnie toksycznego zestawu zachowań, a dla rozchwianej emocjonalnie jż to już w ogóle pewnie boczniak ma ze trzy aureole). Zachowanie jż w kwestii powiedzenia dzieciom o nowej rzeczywistości strąciło dla mnie dogmat o kierowaniu się przez nią dobrem dzieci i umysł kreśli różne możliwe scenariusze.

Windy jeśli mogę Ci coś doradzić, to nie mów dzieciom w pojedynkę, że się rozstajecie. I to nie dlatego, że psychologowie tak twierdzą. Jasne, że dla dzieci będzie lepiej, jeśli wspólnie im oznajmicie, jak się sprawy mają.

Ale jest jeszcze jeden aspekt. Nie wyręczaj żony. Niech wypije to piwo, które sama naważyła. Szczególnie na początku Twojego pisania tu było widać, że jest taka tendencja, że bierzesz wszystko na siebie i starasz się załatwić problem, tak jakby ta druga strona nie była tak samo odpowiedzialna. Znam to, bo sam mam do tego tendencję.

Ciśnij więc żonę o to, bo faktycznie nie powinno być tak, że się wyprowadzasz, a dzieci ciągle niewtajemniczone. Jasne... są za małe, by to wszystko zrozumieć, ale ukrywać faktów zanim osiągną słuszny wiek i tak się nie da. No chyba, że nie jesteś 100% przekonany, że naprawdę się rozchodzicie. Wtedy pewnie warto się jeszcze wstrzymać. Niezależnie... żony nie wyręczaj. Może choć coś do niej dotrze, gdy będzie musiała spojrzeć dzieciom w oczy i zakomunikować nowiny.

Tak... szczęśliwa mama to szczęśliwe dzieci. Czy ja wiem, czy słuszny tylko z pozoru? Jest prawdziwy. Tylko jeszcze by wypadało pamiętać o tym, że jest druga, ojcowska strona równania, która też powinna być szczęśliwa, by przekładało się to na dzieci. No i wreszcie, jeśli do osiągnięcia tej szczęśliwej mamy wymagane jest ogromne skrzywdzenie dzieci na wstępie, to taka wymówka jest beznadziejna.

Szkoda, że te zdradzające żony i rozbijające rodziny tego wszystkiego nie czytają. Pewnie nie byłyby w stanie. Dysonans poznawczy ponoć okropnie boli.

Mnie przychodzi do głowy jeden sposób i jestem ciekaw waszych opinii o tym.
Do tego Windy powinien się przygotować psychicznie przedtem i ułożyć sobie co chce dzieciom przekazać w swoim i żony imieniu
i z zaskoczenia rozpocząć z dziećmi rozmowę,ale w obecności jż ,na pewno konsultacja z psychologiem przed byłaby wskazana
najważniejsze żeby żona przy tym była obecna i nie miała za bardzo możliwości wycofania się .możliwe że się przyłączy i nie będzie przeszkadzać,przerywać próbować zakończyć rozmowę,może być że przystąpi do rozmawiania z poczuciem ulgi, że to już ma za sobą i z głowy, chyba że jest idiotką to może zrobić zadymę przy dzieciach,to jest niebezpieczne ,jej reakcje po tym i ewentualne pretensje do Windyego ,to znacznie mniej istotna sprawa ,uczucia żony to też jej problem jak się z tym poczuje i da radę dzieci są priorytetem a nie jej komfort ,liczenie jż na to że dzieci się przyzwyczają i niczego nie zauważą jest bardzo życzeniowe i infantylne .
spokój opanowanie rozwaga i pewność stanowczość wobec ewentualnej reakcji żony może być na pewno potrzebna,będzie to trochę wyręczanie ,ale moim zdaniem czekanie na cud jest jeszcze gorsze i obarczone znacznie większym ryzykiem czegoś co się może wydarzyć i być szokującym trudnym do przewidzenia dla dzieci .
Namawianie ,przekonywanie do wspólnej rozmowy z dziećmi ,kiedy ona wie lepiej tylko wzmocni jej opór ,zaskoczenie może ją nieco osłupić ,ale Windy jest na miejscu i nieco lepiej ją zna na co dzień z tym że gwarancji nie ma że będzie idealnie i wzorowo.

Wg mnie dzieciom wystarczy powiedzieć że tata nie będzie z nimi mieszkał bo tak zadecydowali z mamą, ale będzie się z nimi codziennie widywać bo cały czas jest tatą. 
Jak EX będzie mądra to nie będzie sprowadzać do domu gościa w najbliższym czasie. Da się dzieciom oswoić z sytuacją.

Niby czemu Windy ma ufać w to życzenie i jak ma to zrobić po tym co jż wyczynia
tu nawet uginanie karku przez Autora przed jż dla dobra dzieci może nie pomóc a zaszkodzić .

Euao, ona nie ma się przyznawać przedszkolakom do winy czy zdrady - ma powiedzieć, że rodzice nie mogą się porozumieć, denerwują się na siebie i będą mieszkać osobno, a dzieci będą po równo u taty i mamy. Musi wyjaśnić różnice między miłością między dorosłymi a miłością rodzic-dziecko.
Tylko tyle i aż tyle.

To wszystko już jż wie. Jedyny efekt, to "nie dam rady, muszę się pozbierać, pomyślę"

Po co mi takie gierki? Jż poza najbliższymi przyjaciółkami w ogóle nie porusza tematu rozstania. Co ciekawe, większość bliższych znajomych, którzy ode mnie usłyszeli o naszym rozstaniu komentuje to w sposob, którego się nie spodziewałem i który jest dla mnie bardzo budujący.
A jak zacznie coś rozpowiadać, to odsieje to przyjaciół od plotkarzy.
Mam nadzieję, że w parę dni dojdziemy do porozumienia, inaczej będę musiał zdecydować, czy ja zmusić (ale to na 100% skończy się ciężką walką na wszystkich frontach później), czy powiedzieć samemu.
Rozmowa z zaskoczenia to przepis na katastrofę dla dzieci.

Jeżeli jesteś przekonany i pewny tego ,że żona zacznie histeryzować ,albo brać odwet za pomocą dzieci na Tobie to zaniechaj
i tak jż zrobi po swojemu na co nie masz wpływu takiego jaki byś chciał i oczekiwał,zrobi być może coś za Twoimi plecami nawet jak powiesz dzieciom sam.
Podkreślam być może.Ty z nią żyłeś przez 17 lat.Widzisz ją,znałeś ją ,tylko teraz obserwujesz w emocjach nie do końca odreagowanych przez Ciebie.
Wydaje mi się że trochę szukasz powodu do konfrontacji z jż ,chcesz jej dowalić okrężną drogą mając pretekst,nie wiem, mogę się mylić.

Czy zrobiliście już podział majątku? Kto zwleka?

Nie wiem, czy dojdzie między Wami do walki o dzieci, i Ty też tego nie wiesz.

Napiszę ostro, bo wygląda to tak, że wydaje Ci się, że znasz żonę. Mam tu na myśli, że uważasz, że jest pogubiona i nieporadna (niezdolna do ogarnięcia dzieci w pojedynkę), podczas gdy realnie dostaje praktycznie wszystko to, czego chce (piszę o tym, co faktycznie może uzyskać, a nie o jakichś jej marzeniach). Wyręczasz ją też przy podziale majątku i chyba planujesz ją wyręczyć w kwestii poinformowania dzieci.

Więc co Twoja żona miałaby niby robić - czemu miałaby walczyć jak nie ma o co i wszystko idzie po jej myśli? Tu chodzi o to, co się może stać już po rozwodzie. I tego nie jesteś w stanie teraz przewidzieć. Właśnie dlatego, że żony tak naprawadę nie znasz, w sensie nie jesteś już w stanie przewidzieć jej zachowania, choć w przeszłości mogłeś.

To jest oczywiście Twój wybór i życzę Ci, by się wszystko u Ciebie dobrze poukładało. Może po prostu życie nauczyło Cię, że jak masz jakiś plan, z reguły Ci wychodzi i nie widzisz potrzeby zabezpieczania tyłów, wierząc, że rozwiążesz każdy problem na swoją korzyść, gdy tylko taki się pojawi. I oby tak było.

Moja żona z poprzednim mężem też się pięknie dogadała. Rozwód bez winy, finanse dogadane, opieka dogadana. Potem przeszła, a właściwie to już przeszliśmy, trzy ciężkie batalie sądowe z jej byłym mężem, na których najbardziej ucierpiało ich najstarsze dziecko. To mnie nauczyło, że niestety czasem trzeba zmusić się do takiego zachowania, by i na papierze nie można było niczego zarzucić.

Ty już nie jesteś wolnym strzelcem. Masz dwójkę dzieci i w kolejnych związkach albo tych dzieci dojdzie, bo zwiążesz się z matką też po rozwodzie, albo z osobą bezdzietną, która będzie musiała zaakceptować Twoje pociechy. Na bank ciężej może przyjść taka akceptacja, gdy będziesz stawał w szranki w sądzie z żoną i gdy ona zacznie w jakiś sposób grę dziećmi. Przyszłość Cię jeszcze nieraz zaskoczy, tak jak teraz zaskoczyła Cię negatywnie żona. Po prostu do pewnych spraw lepiej podejść ostrożnie, nawet jeśli okaże się to niepotrzebne.

W życiu wszystko mi wychodziło, zawsze. To moja pierwsza życiowa porażka, szkoda że od razu taka "z grubej rury"... Pewnie przez to bardziej boli.

Obiektywnie rzecz biorąc - pewnie macie rację. Tylko ja nie mam już siły. Mam w zanadrzu kilka opcji, dzięki którym mogę jż zmusić do wielu ustępstw. Musi na razie wystarczyć.

Uświadamiam sobie kolejne fakty, kolejne kłamstwa, jak bardzo jż organiowała nasze wspólne spotkania z bocznym i jego córką, a jak ja zajmowałem się dziećmi (np na basenie) to mogła z nim spokojnie rozmawiać i rozwijać znajomość. Wiedziała dokąd to zmierza i z premedytacją to kontynuowała, żeby potem mówić "nie wiem jak to się stało, nie miałam na to wpływu, wcale tego nie planowalam" - teraz myślę, że zamiast próbować rozmawiać trzeba było jednak wystawić jej walizki, bo czuję się jak frajer. Siedzę właśnie z dziećmi, patrzę na nie i wiem, że będzie to dla nich duży cios - nie mogę jej wybaczyć, że nie próbowała tak na poważnie spróbować popracować nad naszym związkiem razem ze mną, tylko ostatecznie była ze mną dłuższy czas z braku laku, a potem poszła na łatwiznę.
Zdaję sobie sprawę, że przy depresji, motylkach i jej charakterze uważa, że ona wszystko zrobiła ok i to wyłącznie moja wina. Nawet częściowo ma rację, tylko ja wiele swoich zaniedbań widzę, ona swoich - wcale. "Musi" szukać "szczęścia" i nic jej nie zatrzyma aż do zniszczenia wszystkiego, ze swoim życiem włącznie.
Jeśli dzieci poniosą tego konsekwencje, to kiedyś jej za to podziękują - jak będą starsze to prawda prędzej czy później wypłynie przecież - nie są głupie i poskładają to w całość. Tylko co z tego? Jż sobie życie uloży lub nie, ja tak samo, a dzieci dostaną bagaż, na który nie zasłużyły.
"Na dobre i na złe, wszystkie przeciwności pokonamy" - kiepski dowcip.

W punkt.
Nie dramatyzowałabym też, że dzieci będą TAKIE poszkodowane. Moje nie są, mają normalne kontakty z obojgiem rodziców i wcale nie są jakieś wykrzywione psychicznie. I znam różne osoby z rozbitych rodzin, radzą sobie dobrze. Po prostu trzeba z nimi dużo rozmawiać i nie oglądać się na żonę, czy ona zrobi, to czego chcemy, obojętnie w jakiej dziedzinie. Teraz nie ma MY, jesteście ON/ONA.
Wiadomo, że na początku może się pojawic lek przed nieznanym, ale przyzwyczają się do nowej sytuacji.

Oby. Dopóki sytuacja się nie uspokoi, to jednak będę się martwić.