Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

Tak Elu : ja zrobiłam z siebie bohaterkę melodramatu, taką co to mąż ją  :nie rozumie ,nie docenia i której nie zadość uczynił bo to akurat on zdradził , ponoć emocjonalnie.
I tak zrozumiałam swój błąd. A raczej błędy.
Po pierwsze zaraz po zdradzie spojrzałam mu głęboko w oczy i najłagodniejszym tonem na świecie , wręcz czułym - stwierdziłam, iż kocham go tak bardzo, ze ważniejsze jest dla
mnie jego szczęście. I jeśli on jest pewien, że może mu go dać tylko tamta kobieta, to trudno, pogodzę się z tym i na drodze im nie stanę. Z natury jestem cholerykiem więc to było do mnie tak nie podobne, że on był chyba w szoku i stwierdził, że w takim razie zostaje ze mną, bo nigdy nie przestał mnie kochać , a jedynie myślał , że to ja oddaliłam się i przestałam. Nie muszę pisać ze mnie ten zwrot akcji ucieszył. A dziś uważam że postępując wbrew swojej naturze zrobiłam sobie krzywdę.
Po drugie nie umiałam oddzielić grubą kreską przeszłości i ciagle ją rozgrzebując robię z siebie bohaterkę melodramatu która wmawia sobie , ze mąż wciąż coś czuje do tamtej, że żałuje , że nie kocha , nie docenia.
A prawda jest taka, że i kocha i docenia i jest baaardzo cierpliwy, ale nie umie zrozumieć co się dzieje ze mną , a z powodu błędów w komunikacji sam tez nie potrafi do mnie dotrzeć. Oboje się męczymy kochając się i mało brakuje , a rozwalimy coś cennego bo nie umiemy przekazać sobie tego co najważniejsze.
Serio -inteligentne, oczytane i pełne dobrych chęci osoby ,mogą z powodu różnych złych lub smutnych doświadczeń , nie udźwignąć czasem prawdziwych a czasem wmówionych sobie, negatywnych przekazów partnera lub pozornej jego obojętności. I tu kluczowa wydaje mi się depresja.  Depresja czy skłonność do niej tak bardzo potrafi fałszować obraz świata i partnera,  że aż nie do uwierzenia. I nic z tym się nie da zrobić, żadne ogarnij się, żadna siła  człowieka z tego nie wyrwie bez leczenia. To nierównowaga chemii mózgu. Kto wie  czy była skutkiem czy przyczyną całego zdarzenia u żony Windyego.

Przeczytałem dzisiaj na spokojnie oba swoje wątki... Sporo się zmieniło, ale uderzyła mnie bijącą z moich postów naiwność. Jak spojrzałem na całokształt, wcześniejsze i obecne zachowanie jż to dochodzę do zgoła odmiennych wniosków, dużo bardziej zbieżnych z radami i (niestety) ostrzeżeniami wielu osób. O ile mojego postępowania to na chwilę obecną nie zmieni, o tyle chyba czas dojrzeć, że usprawiedliwianie jż (także przeze mnie) depresją, amokiem, czymkolwiek innym to bujda na resorach. Pewne rzeczy działy się (i nadal się dzieją, z tego co widzę) jako konsekwencja w pełni świadomych decyzji jż. Łatwo podejmuje się takie decyzje, jak do swojej niedawnej połówki odczuwa się jedynie pogardę i obojętność, niezależnie od słów wypowiadanych na potrzebę danej chwili.

Windy, nie ty pierwszy, ani ostatni, ktory kocha, pomimo rozstania. Ona juz nie, ty to rozumiesz. Pogarda to tylko mechanizm obronny ego, aby poradzic sobie z odrzuceniem. Jak czlowiek jest swiadomy, to rozumie, ze w momencie, kiedy jedna ze stron przestaje kochac, nie ma juz niczego. Zwiazki sa z natury kruche, bazuja na woli bycia razem, majac wiedze mozemy je tylko odpowiednio stymulowac i rozwijac, a i tak nie mamy nigdy 100 gwarancji na to, ze to dlugo przetrwa. Ja raczej powiedzialabym, ze zwiazki maja po prostu swoja date przydatnosci. Ciesz sie tez z faktu, choc pewnie teraz nie jestes w stanie, ze pojawil sie ten facet, ona dzieki niemu uswiadomila sobie szybciej, ze cie juz nie kocha i chce innego zycia. Nie mozna kogos nienawidzic, karac za to przeciez. Spojrzyj tez dookola, ile jest par, gdzie nie ma juz milosci, tylko pasywno-agresywne zachowania. Serio, chcesz sie bawic w to udawanie pod publiczke, ze fajna z was para, a potem co dziennie wieczorem patrzec w lustro i pytac sie siebie: co ja w ogole tutaj robie, tak ma wygladac reszta mojego zycia? Ja pamietam te momenty i za cholere nie chce juz do tej szopki wracac. Po za tym facet, jestes mlody, masz fajne dzieci pewnie, jakies perspektywy zawodowe, znajomych. Serio chce tu siedziec na forum, jedz na urlop z dziecmi, kup sobie to, o czym dawno marzyles, a zona - no kurcze, pewnie fajnie bylo, zachowaj w pameci dobre lata, zycz jej dobrze, dogadaliscie sie jak ludzie, wiele razem osiagneliscie i na pewno duzo sie od siebie nauczyliscie, ale ten sezon zycia sie juz skonczyl. Patrz ku nowemu.

Nie kombinuj. Nie tym jest pogarda.

Gratuluję odwagi..

Pronome, bardzo ładnie to napisałaś. Zgadzam się z Tobą w 100%. Być może dlatego, że ja też byłam taką osobą, która codziennie w lustrze zadawała sobie pytanie czy chce przeżyć resztę życia w takim zawieszeniu, bo wszyscy ode mnie tego oczekują? I kiedy odeszłam poczułam ulgę. I myślę, że mój jm myśli podobnie jak WindyBoy, że ja się pogubiłam. A ja po prostu nie chciałam dalej żyć w ten sposób. Nie z nim. Termin przydatności naszego związku już upłynął. I co najśmieszniejsze, on taki zaskoczony rozstaniem, od dawna jest już w nowym związku. Życzę mu jak najlepiej i nie mam z tym problemu, ale nie raz zastanawiam się czy nasze rozstanie coś mu uświadomiło czy też nie. Czy nowy związek to tylko plasterek na zbolałe serce czy też on też od dawna już też nic nie czuł, tylko musiał odegrać swoją rolę zrozpaczonego, porzuconego męża?

Jeśli tak jest to ok, boli ale jednak trzeba to zaakceptować. Po co jednak kłamać, pchać się w zdradę itd.? Nie można odejść z jakakolwiek klasą, żeby łatwiej było w przyszłości koegzystować przy dzieciach?

Tylko, że to co opisała Pronome jest bardzo trafne w sytuacji, w której po prostu miłość gdzieś uleciała i jedna strona zdecydowała to zakończyć.

Zdrada to zupełnie inny temat i kaliber.

Jeśli ktoś nie chce orzekać o winie, czy walczyć o finanse np dla dobra dzieci, jego sprawa. Natomiast jeśli ktoś chce, ma na to dowody, może to zrobić i nie ma to nic wspólnego z pogardą, ani z mechanizmem obrony ego. Żona Windy'ego powinna mu być wdzięczna, że nie wybrał walki.

Myślisz ze będzie ???? Moim zdaniem nie będzie (ale ja moge miec złe doświadczenia), ale tez wszystko zależy od tego jak potoczy sie dalej jej życie.

Jż nadal nie wie, skąd i od kogo wiem pewne rzeczy.
1. Po tym jak kochaś ją olał szukała w necie informacji jak sprawić, by seks z nowym facetem był niezapomniany. Szykowała się na szansę w tym zakresie.
2. Żaliła się przyjaciółce, że ją olał. Z rozmowy wynikło, że mógł to zrobić dlatego, bo ona chciała najpierw rozwinąć relację, a dopiero potem pójść do łóżka.
Z drugiej strony przyjaciółkom też nie wszystko mówi...

To, że byłem jej pierwszym i jedynym facetem, z którym poszła do łóżka to wiem - nie argument. Być może jednak zresztą nieprawdziwy. Dawna jż nie zaryzykowałaby łażenia po imprezach i potem wizyty u rodziców na przykład. Dzisiaj jej tata ma objawy - oby przeszedł lekko, jeśli to covid. Zresztą jż za to również się przecież nie obwinia...

Chcę się wyprowadzić i zacząć nowe życie. Cholernie mocno chciałem to ratować, tylko widzę, że nie ma dla kogo. Emocje będą mną huśtać jakiś czas, ale będzie lepiej. Czasem wkrada się w nie obojętność na to co jż robi. Niech robi co chce.

Walki o co?
Windy dobrze wie, ze polowa majatku, to spryt biznesowy, kompetencje i twarda glowa zony.
Nie bylby dzis tym kim jest, takze finansowo, bez niej. Sam podkresla jej cechy osobowosci w tym zakresie.
Dlatego czul, ze bylby nie wporzadku, jesli by robil problemy przy podziale, co w konsekwencji odbiloby sie na fiansach i reputacji firmy, ktora on sam ledwo kieruje przez ostatni czas, bo jest za slaby, sam o tych zaniedbaniach pisze. Przeliczyl po prostu koszty, o ktorych tutaj wprost nie mowi .
Walka o dobro dzieci i ich utrzymanie? O czym ty mowisz. Maja je wspolne. Dogadali sie jak ludzie.
Udowodnienie winy na papierze? No i co to by mu dalo. On wie, ze ona go juz nie kocha, a inny facet po prostu pokazal jej, ze chce isc inna droga, bez niego. Niech nie szabelkuje tak twoerdzac, ze gdyby romas wypalil....On juz dawno wiedzial o stanie swojego malzenstwa, byla to tylko kwestia czasu, tylko temat zamiatany byl pod dywan. Solidne zwiazki, nie rozpadaja sie z dnia na dzien.

Rozumiem Cię, u mnie podobnie. Mąż tez był obcy i zimny, ja chciałam mu pomóc, ale ani prośba ani groźba nic nie działało, w końcu dałam spokój, zajęłam się soba, a na niego zadziałała 11 lat młodsza koleżanka z pracy Wiem, ze nie mogłam nic zrobić wtedy a on tez nie mówił, ze cos mu nie pasuje, teraz twierdzi, ze ukrywał załamanie i chyba tak bylo. Szkoda tylko ze nie poszedł do lekarza tylko na bok.

Jeżel,tak się dzieje to potrzebujesz ,choć to trochę może być męczące ,ale jak się od siebie też trochę odpier....lisz (sorry ) nic ci się złego nie stanie

@Pronome

Ja nie piszę konkretnie o sytuacji Windy'iego. Każda sytuacja jest inna. Nie mam się o co przyczepić do jego planu. Jedynie na co wcześniej zwracałem uwagę to, że być może robi to wszystko za szybko. To jego sprawa i jego odpowiedzialność, co zrobi dalej. Życzę mu, by wszystko skończyło się jak najlepiej dla jego rodziny.

Ty napisałaś z kolei, że pogarda to mechanizm obrony ego i że świadomy człowiek rozumie, że gdy kończy się miłość, nie ma już niczego.

I tak ogólnie to pełna zgoda. Diabeł jednak tkwi w szczegółach. Zupełnie inaczej będzie wyglądać rozstanie bezdzietnego małżeństwa, niż takiego które ma dzieci. Zupełnie inaczej jest, gdy faktycznie z jednej strony wygasło uczucie i ta strona decyduje się zakończyć związek, niż gdy mamy do czynienia ze zdradą. Zdrada to eufemistycznie określając zagranie poniżej pasa i uważam, że strona zdradzona ma prawo oczekiwać choćby minimalnego zadośćuczynienia.

Ten zdradzający może potem zachować się fair i starać się rozejść w pokoju. Może jednak próbować wycisnąć z drugiej strony, ile się da.

W takiej sytuacji nie ma mowy o dogadaniu się. To często ta zdradzająca strona wręcz zmusza zdradzonego do walki. I w tym kontekście pisze, że zdradzony może orzekać o winie i nikomu, kto nie jest w jego/jej sytuacji, jest oceniać, czy postępuje słusznie, czy też nie. Wyzywanie zachowań od prymitywnych i spłycanie tak skomplikowanych spraw do kwestii ochrony ego i radzenia sobie z odrzuceniem, to ucieczka od głównego problemu jakim jest zdrada i wyrządzona krzywda. Zdradzający często przestają liczyć się z kimkolwiek i nawet dobro dzieci schodzi na dalszy plan. Zdradzony nie tylko musi sobie poradzić z wbiciem noża w plecy przez męża/żonę, ale też musi wznieść się ponad to, i ciągle działać w interesie dzieci, podczas gdy druga strona zaślepiona motylkami, ma wszystkich dookoła gdzieś i jest w pełni skupiona tylko na boczniaku.

Można porzucić nie zdradzając i wtedy, jeśli strona porzucona zaczyna nagle gardzić porzucającym, to tak, to byłby mechanizm ochrony ego. W przypadku zdrady, a potem unikania wzięcia odpowiedzialności za swoje czyny, mamy do czynienia ze zwykłym <tutaj niecenzuralne słowo>. Jak ktoś chce odpuścić walkę, niech se odpuszcza.

Może źle Cię odczytuję, ale odbieram to tak, że mamy zaakceptować totalne świństwo męża/żony, bo uczucie wygasło i nas już nie ma. Innymi słowy hulaj dusza, piekła nie ma.

Piszę z własnego doświadczenia. Czeka mnie drugi rozwód. I chcąc nie chcąc, pisząc pozew wróciłem do spraw z przeszłości i przeczytałem wiele maili pomiędzy mną, a byłą żoną. I widzę mega różnicę w zachowaniu byłej żony, a obecnej. Była żona sama przyznała się do zdrady. Nic jej nie przyciskałem. Sama to powiedziała. Nigdy, ani razu, nie zwaliła odpowiedzialności za swoją zdradę na mnie, ani nie twierdziła, że jako mąż zrobiłem cokolwiek źle. Nie mieliśmy dzieci, mieliśmy do podziału tylko kasę ze ślubu (podzieliliśmy się po połowie) i wspólne auto, gdzie w ramach zadośćuczynienia oddała mi swoją połowę. Mogłem wtedy orzekać o winie i bez problemu bym to uzyskał, bo choć miałem swoje za uszami, było to jeszcze przed ślubem. Zrezygnowałem z tego, rozstaliśmy się w pokoju i cała sprawa rozwodowa zajęła aż 10 minut.

Co robi moja obecna żona, nie będę pisał tutaj, bo to nie mój wątek. Teraz jednak zamierzam walczyć, bo zmusza mnie do tego małżonka. KAŻDA sytuacja jest inna i spłycanie tego tekstami o ochronie ego, to gruba przesada.

Nie, ale solidne związki rozpadają się z powodu zdrady. Czemu niby ci zdradzający (choć wiadomo, że nie wszyscy) chcą, potem wrócić? Przepraszają i błagają o przyjęcie z powrotem? Mówią, że popełnili największy błąd w życiu? Zdrada zdarza się i w słabych, i w silnych związkach. I za zdradę odpowiada tylko i wyłącznie jedna strona.

W przypadku Windy'ego żona (przynajmniej tak to wygląda na te moment), zachowuje się jeszcze w miarę przyzwoicie i Windy dostanie to co chce. W porządku. Niezawsze jednak tak jest i zdradzający kopie po prostu leżącego. Ten leżący ma pozwolić się kopać? A jak nie pozwala, to spłycamy to do ochrony ego?

Szczerze to nie widziałem jeszcze tutaj żadnej opinii w stylu "Windy... dowal jej... należy jej się". Raczej ludzie piszą tylko, żeby Autor był ostrożny i się zabezpieczał, bo co pokazało już wiele sytuacji ze zdradą w tle, ten zdradzający często nie cofnie się przed niczym, byleby tylko ugrać jak najwięcej, a sprawiedliwość, czy rozstanie z klasą ma w głębokim poważaniu. Nikt nie mówi, że tak będzie u Autora, tylko, żeby był ostrożny.

Nie zauważyłem w Twoich wypowiedziach pogardy do jż.

Widzę typowe zagubienie kogoś, kto stara się zrozumieć, dlaczego żona jeszcze niedawno najbliższa osoba, teraz nie potrafi nawet traktować Cię z szacunkiem i przypisuje Ci retrospektywnie najgorsze cechy. Wiesz... jakbyś nie odpuścił, to wina za zeszłoroczny śnieg też zostałaby Ci przypisana.

Szacunek dla drugiego człowieka nie powinien być nigdy uzależniony od tego, czy się tego człowieka jeszcze kocha, czy już nie.

Pisząc o pogardzie, odniosłem się jedynie do bardzo mocnych ocen ze strony Pronome, które nie tylko pojawiają się w Twoim wątku, ale też w innych.

Może to zabrzmi górnolotnie, ale zostałeś skrzywdzony przez żonę. Gdybyś chciał zrezygnować z uczciwego podziału 50/50 w ramach rekompensaty za tę krzywdę nikomu z zewnątrz nic do tego. Ty znasz swoją sytuacje najlepiej. Wybrałeś więc inaczej i super.

Rozumiem. Miałem na myśli to, co realnie możesz uzyskać

Ja mam opinię człowieka, którego nie da się wyprowadzić z równowagi - nerwy to jednak karanie siebie za głupotę innych... Tylko jż to cały czas potrafi zrobić jednym zdaniem...
Jedyne czego mi brakuje (na co mam wpływ) to sport - lekarka przebąkuje, że moze na koniec listopada zakończymy rehabilitację i tego się trzymam. Skończę w jakimś ironmanie:)

Super, super, będę trzymać kciuki, tylko najpierw rehabilitacyjna żebyś sam siebie nie załatwił. Zdrowie jest najważniejsze.
A półmaraton mogę nawet z Tobą przebiec.

Nie wszyscy mają taką naturę, to raz.
Sąsiadów, dzieci i rodziców nie wybierasz, to dwa.
Takie jest życie - tu niestety zgoda.
Taka jest natura rozpadu związku, 99% osób poza sytuacjami przemocowymi kończy związek mając kogoś na boku lub przynajmniej na oku.
Nawet jak zdaję sobie sprawę, że jż była w depresji i była w małżeństwie nieszczęśliwa, a boczny to skutek a nie przyczyna, to i tak nie jest  mi od tego lżej i długo będę to przepracowywał.
Jak zdradzi Cię przyjaciel, sąsiad, partner w interesach to go odsuwasz od siebie. Jak zdradzi Cię ktoś, kogo kochasz, to cierpisz nieporównywalnie bardziej, bo to tą osobę traktowałeś/aś jak bezwarunkowe oparcie, zwłaszcza w trudniejszych życiowo momentach.
Ode mnie partner biznesowy wyłudził prawie siedmiocyfrową kwotę, w owym czasie większość naszych środków. Wolałbym sto razy przeżyć tamten stres raz po razie niż to co teraz. Wtedy ustaliłem strategię, działałem bez skrupułów, ostatecznie odzyskałem prawie wszystko co nasze, wyprzedzając wszystkich pozostałych wierzycieli, a było ich kilkudziesięciu.
Teraz nie wiem nic i czekam, aż emocje opadną, bo nie jestem w stanie działać. Kiedy opadną - nie mam pojęcia.
Jasne, trzeba wstać i w końcu wstanę, mam dla kogo. Tylko cios był za mocny.

Iść do przodu Pronome... nie ma tu między nami niezgody.

Nie odmawiaj jednak ludziom prawa do walki o sprawiedliwość nawet, jeśli wydaje Ci się to bezsensowne. Naprawdę każda sytuacja jest inna, każdy człowiek jest inny. Czasem te byłe połówki tak bardzo utrudniają ruszenie do przodu, że cóż... nie życzę nikomu, by to ich spotkało.

I proszę, bez kolejnych ocen (vide ocena potencjalnego zachowania WindyBoy'a jako prymitywne), bo niewiele o mnie wiesz, choć (używając Twojego sposobu wypowiedzi i tworzeniu chochołów) wydaje Ci się, że wiesz wiele.

Dodałbym, że odpuszczanie walki (nie piszę o Twoim przypadku, bo walka ma sens, gdy jest o co, a Ty już wybrałeś, że nie ma o co) może sprawić, że niektórzy ludzie poczują się bezkarnie. W efekcie niczego się nie nauczą, za to przekażą kolejnym pokoleniom wartości, że opłaca się postępować źle, jeśli są z tego korzyści, bo i tak żadne konsekwencje ich nie spotkają. Rodzice nas w końcu w dużej mierze kształtują i mają wpływ na to jaka będzie nasza natura. No i można potem skwitować, że nic się nie da zrobić, bo takie jest życie. Natury nie oszukasz.

Taka sytuacja z 2010 roku: "Był bez munduru, wracał z zakupów. Wysiadał z tramwaju, gdy stojący na przystanku chuligan rzucił w wagon koszem na śmieci. Policjant zwrócił mu uwagę, a wtedy 18-latek wyciągnął nóż. Kilkakrotnie dźgnął funkcjonariusza. Napastnika złapano. Ciężko ranny policjant zmarł w szpitalu."

Cóż, taka była natura chuligana... nic się nie dało zrobić. Niestety policjant po ciosie nie był w stanie już się podnieść. Nic to... life goes on. Rodzina policjanta na pewno zrozumiała zachowanie chuligana, bo nie byli prymitywni i go z miejsca rozgrzeszyli

Nie masz racji Pronome i próba sprowokowania mnie do zepchnięcia dyskusji na poboczne tory poprzez tworzenie chochołów typu "Najchetniej bys ukaral jego i swoja zone - wtedy czulbys sie lepiej" Ci się nie uda.

Ja już emojce po zdradzie żony przerobiłem. Mam też swój wątek i jeśli chcesz kontynuować dyskusję, zapraszam właśnie do tego wątku. Jedyne co mogę dodać, to wiem, że potrafię odpuszczać walkę, bo tak też już uczyniłem wcześniej. Różnica była taka, że tam druga strona też dążyła do kompromisu, czego niestety teraz nie ma.

Windy powinien być ostrożny, bo wiele sytuacji ze zdradą w tle pokazuje, że druga strona po pewnym czasie pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Ja uważam, że Windy dobrze wybrał i nie mam żadnych zastrzeżeń do jego postępowania. Piszę jednak, że każda sytuacja jest inna, a Ty i tak w kółko powtarzasz swoje.

Jeżeli nie masz chęci udzielać się w moim wątku, proponuję zakończyć dyskusję.

PS -

Może założysz własny wątek (?), bo nie masz ani jednego, za to lubisz stawiać bardzo kategoryczne oceny i wręcz namawiasz ludzi do ucieczki z tego forum, choć sama tu ciągle piszesz. Hmmm...

W punkt.
Huśtawka emocji nadal zaskakuje, wczoraj  rozsypka (jż zachowała się bardzo, bardzo w porządku - po raz pierwszy bez wyrzutów "szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałeś" itd. po prostu, bez słowa ze mną posiedziała), dzisiaj nawet znośnie - zobaczymy co będzie jutro.
Jak byłem wściekły, to zabezpieczałem się z każdej możliwej strony. Po takim dniu jak wczoraj mam coraz większe przekonanie, że okaże się to niepotrzebne. Na całą sprawę patrzę też trochę inaczej, niż przez pryzmat samych zagrań jż poniżej pasa.
Obawiam się tylko, jak zniosę wyprowadzkę do pustego mieszkania. Potem będzie musiało być lepiej.

Windy, to twoje pierwsze doswiadczenie ze zdrada w zwiazku partnerskim, choc jestes przed 40. Pierwszy taki zwiazek. Bedziesz dlugo to rozpamietywal.
Jak sie juz pozbierasz, bedzie jedna kobieta, druga, to dopiero zaczniesz rozumiec co sie stalo .
Pozniej juz sie rozumie sens tego zycia Jest naprawde zabawnie i fajnie, i juz zadne zdrady, rozwody nie strasza bowiem wiesz co masz robic .
Zaufaj netkobietom bardziej doswiadczonym

teraz to Pronome żal mi Ciebie, serio.
najgorsze co się może stać po takim doiświadczeniu to połowiczne wchodzenie w relacje póżniej, co wywoła siłą praw fizyki połowiczne wchodzenie drugiej strony w taką relację- aż w końcu rozpad.
w jakiejkolwiek relacji się jest- powinna być ona na 100 procent- inaczej gubi się duszę.
Ludzie są różni- lepiej patrzeć czy mogą z Tobą szczerze wymienić coś w zakresie duchowym i co za tym idzie fizycznym- czy tylko szukają ucieczki przed samotnością

Zatem kolezance, ktora jest po rozwodzie, a ktorej tak ochoczo doradzasz w poszukiwaniu, stracila juz chyba 6 dusz, bo ciagle jej zwiazki nie wychodza .
Szukasz tylko zaczepki, ewidentnie ci sie nudzi, teoretyzowac i wymadrzac sie bardzo lubisz, a zycie i tak utrze ci nosa. Z kolei sens mojej wypowiedzi jest taki, ze po rozwodzie, rzadko kiedy wychodza nowe zwiazki, bo po prostu jest inaczej, trudniej. Dopiero po kilku probach cos sie zmienia, jest nowe doswiadczenie, a zatem i nowa perspektywa, przestrzen na cos nowego.

Tęsknisz  normalka.Analizy takie natrętne przeszłości ,odruch w poszukiwaniu równowagi też nic niezwykłego - męczą i dręczą ,mijają jednak ,jeżeli się na swój sposób odetniesz od jż i nie będziesz jej zbyt często widywał na początku ,tylko sprawy związane z dziećmi
Troska o dzieci też nic nienormalnego a ponieważ jeszcze tkwisz w częściowo w przeszłości obawiasz się i martwisz o przyszłość tak to działa .
Nie chcesz się wyprowadzić bo to takie ostateczne się wydaje - też normalka nie byłeś niby sam a trochę byłeś ,codzienny zamęt to zasłaniał.Pobędziesz sam to nie zabija ,zadbaj o siebie z dużą troską jest dla kogo
Wszystko z Tobą w porządku nie ma powodów dawania Ci jakich kopów czy czegoś w ten deseń ,szybko u Ciebie się wszystko dzieje
nie koniecznie to źle ,zmiany samopoczucia i nastrojów uznaj jako coś co będzie trwało trochę zanim pierdolnik w neuroprzekaźnikach dojdzie do równowagi.
Trzymaj się ,życz sobie najlepiej .

No właśnie o tym piszę; jeśli spotkanie się na randki ktoś traktuje jak wchodzenie w związki jak napisała Pronome wyżej, to raczej to głębokie nie jest i moim zdaniem szkodliwe.
A wiele osób tak robi, trochę  na siłę, bo muszą sobie coś udowadniać.
Wg mnie to robienie  sobie krzywdy, ale co kto lubi.
Windyboy: Nie jesteś  Bogiem.

NIE dasz rady ocalić tego malzenstwa bez udzialu tej kobiety.
Jak chcesz to zapytaj ja jeszcze czy jest skłonna do pracy na terapii byś miał pewność że zrobiliście wszystko by ocalić rodzinę.
Jeśli nie to sam nic nie zdzialasz i trzeba to zaakceptować.
Do kolegi powyżej.
To jest właśnie największą obawa: spotkanie kolejnego partnera/partnerki, który wchodzi w związek z braku laku i uważa że to powielanie pierwszego "cudownego i niepowtarzalnego" małżeństwa.
.

Nie wiem Normalny gdzie dostrzegasz cień dobrowolnej chęci naprawy związku u jż Windyego ? Emocjonalna strona relacji jest bardzo istotna ,owszem uczucia można zmieniać i wybierać,leczyć etc ,ale zmuszanie się  do nich bez głębokiego przekonania i udawanie nie jest skuteczne ma odwrotny skutek ponieważ jest opowiadanie sobie bajek i wmawianiem nieprawdy o pragnieniu zrozumieniu czyli ściemnianiem oszukiwaniem siebie pod wpływem innych emocji i myślenia.Wątpliwości przekroczyły stan krytyczny u obojga .
Na ile wpływ ma na nią depresja i korzyści z usprawiedliwiania siebie swoich działań usprawiedliwia depresją, przerzucając pewną odpowiedzialność za nią na Autora ,poczytalna jednak raczej jest, takie depresje  aż tak nie zaburzają osobowości to nie endogenna depresja z tego co pamiętam ,na pewno nie przez Autora i to w gruncie rzeczy nie jest jego problem ,ponieważ chory jest odpowiedzialny za nią i w świetle prawa i na zdrowy rozsądek ,wsparcie Autora wypływa z czegoś innego a i tak zostało zlekceważone i unieważnione przez jż,okazało się ze jedną z możliwości jest odejście od niego ,a to co napisał w ostatnim poście jest prawdą ,z jej strony nie ma cienia chęci ,nikt jej nie przekona ,a w sytuacji utraty przez nią wiarygodności i zaufania to prawie niemożliwe .
nie ma najmniejszego sensu być i czekać na cud ,który z większym ogromnym prawdopodobieństwem nie nastąpi .
A przekonywanie,rozmowy,namawianie ,zmuszanie to strata czasu i energii ,ponieważ ona nie chce z nim być teraz ,Windy też teraz odejmuje decyzje oczywiście ma to i będzie mieć konsekwencje na przyszłość.
Jedynie gdyby jż teraz dobrowolnie sama z siebie bez żadnej presji i nacisku zajęła się i zainicjowała proces zdrowienia najpierw u siebie a potem jej więzi i związku z Autorem, to cień cienia dopiero gdybanie i też podejrzane ze względu na korzyści i wiele warunków nie związanych z emocjonalną stroną  postawy .

Dysfunkcja w rodzinie to nie tylko choroba psychiczna ,alkoholizm ,nałogi,przemoc,zdrada i rozwód, uzależnienie emocjonalne i wpływ różne skutki tego na dzieci ,równie dysfunkcyjny jest związek bez miłości ,szacunku rodziców do siebie,wystarczy że jedno nie kocha i udaje z powodów względów jakie tylko sobie wymyśli dzieci to wchłoną i przyswoją jakieś wzory podświadomie ,taki związek z rozsądku i bez szacunku jest równie szkodliwy jak inne dysfunkcje ,a nie ma takiego przełożenia w rzeczywistości że dzieci koniecznie popłyną obowiązkowo i automatycznie w życie
z dysfunkcją wiele dzieciaków tych teoretycznie dotkniętych np DDA,DDD,DDRR te wszelkie syndromy i fenomeny nie dotyczy lub dotyczy w bardzo niewielkim spektrum i dają sobie radę w życiu bez psychoterapii,zagadką jest nawet dla specjalistów dlaczego jest tyle wyjątków .

Na moje nienaukowe oko  to 80% ludzi coś tam ma,jedni coś tam widzą inni śpią 3/4 życia i nie obchodzi ich to że śnią ,takie życie jego część to jakaś tam" słabość", "niedoskonałość",rysy na krysztale, utopia nie istnieje ,można z tym żyć i być szczęśliwym biorąc odpowiedzialność za siebie nawet będąc jakimś DDx,tych których poznałem twierdzą że zderzenie z kryzysami pozwoliło im się to zdobyć świadomość i  uwolnić wyzwolić z ciężaru,urazów , cierpienia, bólu przeszłości  i roszczeń żądań wobec innych.
Myślę też że w tym momencie to za wcześnie na takie projekcje w przyszłość ,bliższe cele realizuj codziennie, jak zajmiesz się sobą pomożesz sobie ,w ten sposób pomożesz dzieciom .

nic dodać nic ująć - w punkt

jesteś na początku ścieżki, którą przeszło już wielu.
dobrze dla dzieci, że nie weszliście w wojnę. Zobaczysz co będzie dalej: powodzenia.
nie bardzo zrozumiałam co masz na myśli pisząc by nie robić tak jak Ty.