Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

Ale emocje wciąż targają?

Nie strasz się tak tym dołkiem ,ten co nawet jeżeli przyjdzie nie będzie już tak ranił i rozwalał jak wcześniej ,to z doświadczenia wiem
a Ty sprawiasz wrażenie po tym co piszesz na faceta który nie tłumi represyjnie emocji,to co teraz inwestujesz w siebie ,ciekawość nowego nie idzie na marne .

U autora jak i u pjack sprawy zaszły za daleko i koniec konców trzeba zakonczyć związek. Jeżeli ,,była" nie kwapi się to należy niestety i tym razem wyręczyć ja z tego obowiązku. Nie wiem i trudno się odnieść na co liczą ? bo same doprowadziły do tego że granica została przekroczona i teraz raczej nie ma szansy na sklecenie czegoś na wzór związku. Może po latach gdy się spotkacie i przy odpowiednich warunkach (sposób życia po rozwodzie jak i chęć naprawy). Może kobiety tego nie rozumieją że jeżeli doprowadziły do granicy koncowej to mężczyzna odczytuje to jako całkowity koniec i kropka. Może im się wydaje że wystarczy ochłap rzucić i mąż oczarowany powróci przepraszając za wszystko gdy tymczasem nikt im nigdy nie powiedział że aby uratować związek należało w godzinie ,,W" zerwać całkowicie z kochankiem i zacząc zabiegać o męża z siłą o wiele większą niż o kochanka stąd ich postępowanie. Przypomniało mi się jak wypowiadał się zdradzony który żalił się że wchodząc w romans żona zmieniła fryzurę, zaczeła dbać o kondycję fizyczną, nowe cuchy a tak po domu i na spacer z nim w starych a na dodatek odkrył że zaczeła nosić erotyczną bieliznę i ponczochy gdy przez całe narzeczeństwo i małżeństwo nigdy tego nie robiła a nawet krytykowała kobiety które tak robiły. Gdyby choć połowę energii włożyła w ratowanie związku co w romans to nie tylko uratowałaby małżeństwo ale byłoby naprawdę szczęśliwe.  Dla męża po co się stroić przecież zaklepany i nudny ale kolega / kochaś to co innego i doceni w łóżku. Ech rodzina i szkoła w ogule nie przygotowują do życia małżeńskiego. To samo też dotyczy mężczyzn.
Więc panowie obaj zróbcie jeszcze jedną uprzejmośc w kierunku żony i napiszcie pozew rozwodowy, może docenią to choć wątpie bo inaczej będzie się małżeństwo jątrzyć jeszcze bardzo długo aż się znienawidzice. Tutaj też jest kwestia zdrady teoretycznej gdy poznacie inną kobietę i to wtenczas zebrawszy dowody małżonka złoży pozew z waszej bezsprzecznej winy. Nie wiecie co myśli co kombinuje co sobie ubzdurała a pole popisu ma duże sami doświadczyliście będąc tak skutecznie oszukiwani przez dłuższy czas.

acine życie pisze naprawdę dziwne scenariusze że telenowele wysiadają pod względem naiwności i kłamstwa. W pełni się z tobą zgadzam pod jednym warunkiem = dotyczy to zdrady jednokrotnej pod wpływem alkoholu lub silnych emocji gdzie jest oddalenie (np. praca,szkolenie). Wtenczas jest szansa że zdrada fizyczna nie została poprzedzona psychiczną i emocjonalną (sam seks , czyste pożądanie erotyczne ).

Nie wierzę, że zdradzający jest w stanie (zazwyczaj) to zrozumieć. Po prostu. Patrząc na wiele wątków ma tym forum i na sytuacje z mojego otoczenia nie mam ku temu podstaw. Zdradzający może wiedzieć, że popełnił ciężkie świństwo, że to bardzo trudne do wybaczenia itd., ale nie zrozumie, bo tego nie przeżył. I jakby w takiej sytuacji jak u Ani (próby odbudowania relacji), gdy zdradzający stara się ze wszystkich sił odkupić winy i zbudować fajną relację to nie wierzę, że liczyłby się i miał pogodzić z odejściem drugiej strony do innego/innej. Czułby się tak samo jak zdradzona strona wcześniej.
Tak jak moja jeszcze małżonka mnie przeprosiła - zrobiła to, bo JEJ było z tym źle i chciała pomóc raczej sobie. Dla mnie to jest o tyle dobrze, że też tego potrzebowałem, że to tak po ludzku było mi potrzebne..., nasze relacje są teraz lepsze, co jest z kolei lepsze dla dzieci. Nie wiem, czy można ponownie zakochać się po takim emocjonalnym odjeździe do innego, ale nawet jeśli, to nie dzieje się to "ot tak". Nie chcę na to czekać, lepiej żyć swoim życiem i patrzeć co życie przyniesie:)

Czy to znaczy że "Twój" kolega nie odpuszcza?

Ja na razie jestem na etapie, w którym uważam (może słusznie, może nie), że potrzebujemy rozwodu, żeby funkcjonować jako rodzice bez presji faktu naszego zniszczonego związku. I (również może słusznie, może nie) prędzej będę naciskał na jż w sprawie pozwu, niż złożę go sam. W taki czysto logiczny sposób rozumując - nawet jak jż wybiela się ze zdrady - skoro odeszła, to niech złoży papier a nie czeka na święty nigdy. Na razie z mojej perspektywy wygląda to tak, że skoro nie ma nikogo ciekawego w alternatywnie, to rozwód jej niepotrzebny (może zwiększa to jej poczucie bezpieczeństwa?), a jak tylko się ktoś napatoczy, to dostanie motywacji do ruszenia z tematem. Ewentualnie poziom ogarniania przez nią życia jest na takim poziomie, że to wszystko ją przerasta (ale to kiepska wymówka, dla bocznego energię jednak znalazła).

Windy nie bój się złożyć papierów, to nie Ty będziesz brał odpowiedzialność na zasadzie: przecież sam papiery złożyłem, jestem sobie winny, a złożenie papierow jest konsekwencją czynów jż. Skoro już mentalnie jesteś na etapie jakbyście żyli osobno tylko jakiegoś podpisu na kwitku nie złożyłeś to na co czekasz? Żona się nie ogarnie póki nie poniesie konsekwencji swoich wybryków

Tak.
Póki co dużo "lepiej" piszę mi się o cudzych problemach. Wrócę na swój wątek, jak przetrawie pewne rzeczy, to dam znać co i jak w telenoweli
U Windiego już za dużo off topów

Mały update. Jż nadal ma mnie gdzieś. 5 miesięcy, a na pytanie, kiedy złoży pozew reaguje fochem "Aż tak Cię goni? Złożę, w tym roku. Jutro pobiegnę." Nie, wcale mnie nie goni. Jak ją boczny zostawił to wyła do poduszki i dziećmi się sam zajmowałem - tak jej było źle i tak tę miłość przeżywała. A teraz, jak nie ma nikogo na horyzoncie, to nadal w dupie ma moje odczucia i emocje - i nie wierzę, że nie zdaje sobie z tego sprawy. Równie dobrze może uważać, że skoro przeprosiła to temat jest zamknięty i w zasadzie moglibyśmy zostać przyjaciółmi albo takim związkiem bez niepotrzebnych jej elementów. Znowu wzbiera we mnie gniew na to, jak bardzo nie fair można się zachować wobec ojca swoich własnych dzieci. Chyba macie rację i będę musiał sam się za to zabrać... tylko najpierw muszę się uspokoić, bo trybiki w mojej głowie już zastanawiają się, żeby pójść po bandzie, co nic dobrego dzieciom i mi nie przyniesie.

Ale pani jż przecież zachowuje się konsekwentnie: robi to co dla niej jest dobre i wygodne, oczekując, że pan Autor będzie się do niej dostosowywał. Czasem wspiera się drobnymi, dla niej nic nieznaczącymi gestami, które Autor łyka jak wygłodniały pelikan wróżąc z nich nie-wiadomo-co.

Małżonka od x czasu ma generalnie w dupie Ciebie jako człowieka; jesteś dla niej 'dostawcą bezpieczeństwa' - i jej do Ciebie emocjonalny stosunek jest dokładnie taki, jak ma się do wszelkiej maści dostawców: pizzy czy paczek z allegro. Cała Twoja wartość to to, co dostarczasz.
Ty jako Ty nie istniejesz. Nie masz uczuć, emocji itp.

Tragi-zabawne jest to, że regularnie dochodzisz do tej konkluzji, by tydzień/dwa później znów do niej dojść ku wielkiemu swemu zaskoczeniu.
I tak w kółko.
Alzheimer posttraumatyczny?

Wiesz jak bardzo Wam kibicowałam Windy, ale w niej nie ma już chyba tej Twojej dawnej żony, zmieniła się.
Ona Cię rani swoimi słowami i jednocześnie jest Ciebie pewna bardzo.
Ja bym ustaliła separację teraz a rozwód powoli, jak juz będziesz na to gotowy.
Pół roku to nie jest dużo.

Tylko tu nie chodzi o to, że jż ma się jakoś szczególnie nawracać. Była już umówiona z adwokatem, ale odwołał spotkanie jak się rozchorowała ostatnio (o umówionej wizycie dowiedziałem się przypadkiem, nie od jż). Zakładam więc, że za pozew w końcu się weźmie (chociaż zakładów bym na to nie obstawił). Chodzi mi o jej podejście do całej sprawy - chyba trafnie opisała to noben, ale ja i tak tego nie ogarniam umysłem, może niepotrzebnie doszukując się jakiejkolwiek logiki. Po co ciągnąć formalny związek z "dostawca pizzy"? Zamiast bezpieczeństwa zrobi sobie ze mnie wroga.

Windy, odpisałem Ci u siebie w temacie też, ale jedno pytanie też tutaj przytoczę - jak dużo upokorzeń jesteś jeszcze w stanie znieść?
Moim zdaniem powinieneś aktualnie walnąć pięścią w stół, przygotować te dokumenty i pokazać je jż. Skoro Ciebie okłamywała, za Twoimi plecami knuła, chciała Ciebie zostawić na lodzie itd. naprawdę wierzysz, że zachowa się na końcu tej drogi honorowo?
Weź sprawy w swoje ręce, bo aktualnie w tej formie zwróć uwagę, że czas działa na jej korzyść. Ty nie zrobisz nic złego, bo masz zasady i jeszcze jesteś w małżeństwie, ona nie. Ona nie będzie miała skrupułów żadnych, gdy pojawi się katalizator nowy. Ale póki co, lepiej mieć Ciebie w obwodzie. Widzisz jak to wygląda z boku? Kto tutaj zyskuje? Jak to przeciągnie jeszcze o 6 miesięcy, rok, a może i dwa - to kto o jej wybrykach będzie pamiętał? Wszak do niczego nie doszło - tak usłyszysz.

W innym poście  TOSCAN  z dnia 2022-01-20 13:10:33    napisał prawdopodobnie najtrafniejsze określenie co odczuwa zdrajca ,,po". Kobiety z zasady nie przepraszają a jak już to po dłuższym czasie gdy bezspornie jest widoczna ich wina a na dodatek bardzo ogólnikowo ( z wielkiej łaski ). Jej szambo w głowie wybiło, to co miała zaplanowane szlak trafił niszcząc wyobrażenie ( a tak miało być pięknie jak w harlekinach czy telenowelach). Brak koncepcji co dalej doprowadził do życia z dnia na dzień - aby przeżyć. Z jednej strony zniknął ukochany z drugiej mąż zdradzony do którego nic nie czuje. Pewnie zadaje sobie pytanie co robić ? i najchętniej by wszystko zamiotła pod dywan czyli wymazała z pamięci nie tylko swojej ale i rodziny. Jej wszystko jedno bo dotarło jakiego szamba sobie narobiła. Do puki nie upora się z emocjami i winą to nie ruszy na przód więc nie liczyłbym na to że złoży wniosek rozwodowy,  prędzej o separację. Może jeszcze tli się nadzieja że wybije sobie kochasia całkowicie z głowy i ponownie zakocha w mężu ( doceniamy to co straciliśmy na zawsze ) a autor może się zgodzi na drugą szansę. Chyba że napatoczy się kolejny biały rycerz i porwie ją w nowe emocje - uczucia wypierając kochanka i męża z głowy. Nie wiemy co robi, jak spędza czas i z kim ( pewnie autor też ) a nawet jakby to jak ktoś kiedyś powiedział o kobietach : jedno myślą, drugie mówią a trzecie robią. Więc prawdopodobnie za jakiś czas autorze trzeba będzie złożyć ten wniosek o separację lub rozwód i przerwać ostatnią nic małżeńską.

Drodzy forumowicze, a w szczególności Windyboy i Pjack, 
Pozwólcie, że dorzucę swoje trzy grosze w kwestii pozwu rozwodowego.  Mam trochę inną sytuację od Waszych – dzieci pełnoletnie i parę lat poświęconych na ratowanie ponad 20letniego małżeństwa. Za relacje w małżeństwie biorę na klatę 50% odpowiedzialność, ale to mąż się zakochał w koleżance z pracy i  z mojego punktu widzenia, jego romans jest powodem naszej obecnej sytuacji.
Z wielu powodów, głównie finansowych i organizacyjnych, to ja w końcu wyprowadziłam się z rodzinnego domu. Mieszkam sama w mieszkaniu pół godziny spacerem od domu. Na szczęście nasza sytuacja finansowa była na tyle dobra, że mieszkanie kupiliśmy za gotówkę i nie ciągną się za nami żadne kredyty, które, jak wiemy, potrafią lepiej łączyć niż obrączki na palcach .
To jm złożył pozew o rozwód i nie wyobrażam sobie innej możliwości. JA nie chciałam się rozwodzić, JA nie miałam boczniaka, JA robiłam wszystko, co w mojej mocy żeby to małżeństwo uratować. Starałam się  być jak najlepszą wersją samej siebie, zmienić i poprawić, to co mu we mnie się nie podobało. Miałam nadzieję, że on nie przestał mnie kochać tylko zagubił się na chwilę i w końcu usłyszę  przeprosiny za rozpierduchę w życiu, którą mi swoim romansem zafundował. Ale po około dwóch latach zaczęłam wierzyć w to, że on NAPRAWDĘ nie chce już ze mną być, a nie zostawia mnie bo po prostu nie ma jaj. Potem kolejny rok zajęło mi wsłuchanie się w siebie, czego ja chcę, jak się z tym wszystkim czuję, czy widzę swoją przyszłość z tym człowiekiem itp. Obudziło się we mnie poczucie własnej godności i w końcu podjęłam decyzję, że  już wystarczy , że jak on mnie nie kocha i nie chce ze mną być, to czas się rozstać. To była słuszna decyzja bo nawet słowem się nie zająknął, jak mu o tym powiedziałam.  Zapytał wtedy, które z nas ma złożyć pozew o rozwód i dla mnie było oczywiste, że on, nie ja. Poza tym sam fakt pisania pozwu, opisywania co i dlaczego byłby dla mnie przykry. A po drugie, uważam, że ten, kto składa pozew stawia kropkę nad „i” w rozpadzie małżeństwa, a to dla mnie jest ważne, w szczególności ze względu na dzieci i resztę rodziny.
Ile opowieści o romansach/rozwodach na forum, tyle historii ludzi kryjących się za nimi. Uważam, że tu nie miejsce na „powinieneś” czy „ja na twoim miejscu” – każdy musi podejmować własne decyzje.

Jakbym czytała o sobie. Takich historii pewnie pełno, ale ja też czekałam, aż to on złoży pozew, bo to były jego decyzje, nie moje. Też miałam nadzieję, a myliłam się. Nawet przed pierwszą rozprawą liczyłam, że stanie tam i wycofa się że wszytskiego. Cóż, naiwności i głupota osiągnęły u mnie najwyższy poziom.

Tak, tak, niech wam zdradzacze plują w twarz, a wy im cierpliwie wybaczajcie mówiąc, że deszcz pada. Pisanie pozwu można zlecić prawnikowi i przekazać mu instrukcje krótkie, jak było, natomiast otrzymanie pozwu i czytanie bzdur na swój temat na pewno z waszego punktu należy do przyjemności. Już widzę, jak każdy przeciętny zdradzacz pisze w pozwie, że to on zdradził i i z jego winy jest rozwód.

Mi nikt w twarz nie pluje:) Zachowałbym się inaczej, gdyby jż jakaś nowa miłość wypaliła wtedy lub później. A ponieważ empatyczny, szczery, uczciwy, wysoce moralny i głęboko zakochany apsztyfikant olał ją, jak okazało się, że to nie jest romans znudzonej mężatki, to sytuacja jest trochę inna. Plus dla niej, że bez uczuć do mnie nie próbuje reanimować  związku z wygody. Może źle jż postrzegam (albo nie w pełni ją tu przedstawiam), ale jakoś jestem przekonany, że pozew złoży, tylko w tempie odpowiednim do jej obecnego "ogarnięcia życiowego". Wyznaczyłem już sobie termin, po którym w przeciwnym wypadku zrobię to ja. Jeśli przeprosiny jż były jakkolwiek szczere, to wątek zakochania i uganiania się za innym powinien się w jej pozwie pojawić. Czy tak będzie - okaże się, chociaż śmiem wątpić.

22.03, akurat wrócę z ciekawej podróży z dzieciakami:)

To, że ja jestem wszystkiemu winny, to ja wiem:) Usłyszałem to tuż po zdradzie i później nie raz. Przeprosiny też dotyczyły tego, że nie zasłużyłem na takie potraktowanie, a nie tego, że wina za rozpad związku mogłaby chociaż w ułamku leżeć po jej stronie. Duża jest, ma prawo uważać co chce.

Windy, zrobisz jak będziesz chciał. Patrząc na moje doświadczenia życiowe, żona na bank nie napisze, że cię zdradziła, choćby emocjonalnie, za to będzie akcentować wszystkie twoje złe strony i różnice charakterów. Znam nawet przypadek, że kobieta urodziła dziecko kochankowi w trakcie małżeństwa, a wniosła o rozwód z winy męża i nic nie pisnęła w pozwie o tym dziecku i swoim romansie. Ale jak chcesz się łudzić, to twoja sprawa.

Ja chciałam by to EX napisał pozew z prostego wzgledu: tam trzeba opisać uzasadnienie, a nikt nie chciał pisać o zdradach, ano ja ani On,
I nie chcieliśmy w to wciagac osób trzecich np jako świadków.
Bez ujawniania tego jak się okazało niełatwo było napisać uzasadnienie.
EX pokazał mi pierwsze uzasadnienie po przeczytaniu którego powiedziałam że nie będę potwierdzać przed sądem kłamstw o jeszcze z koniecznością  zmyslania szczegolow w które mogę się zaplątać, bo w imię czego miałabym to zrobić?
Stwierdziłam że to jego broszka napisać to uzasadnienie  tak by sąd uwierzył że się wypaliło.
Zresztą sędzia go przemaglowala, ale cała szczęście nie padły niewygodne pytania.
Zapytała mnie tylko kilka razy czy na pewno chcę rozwód bez orzekania o winie- o dziwo jego nie pytano o to.,
Więc uzasadniania wniosku to pewnie nie fajna sprawa dla kogoś kto małżeństwo rozwalił, gdy ono nie było złym związkiem.
Być może Windy żoną Twoja po prostu nie wie co napisać w uzasadnieniu takiego wniosku.
Gdyby napisała, że wnosi o rozwód że swojej winy pewnie byłoby łatwiej.

A ja właśnie miałam spytać co u ciebie Pjack .

No fakt, o tydzień za szybko się wyrwałem.

@Ajko skrobię w swoim temacie aktualizację co u mnie, chodź chyba nic aż nadto ciekawego, ale chyba zatęskniłem za tym forum po prostu

Hej:)
U mnie z pozwem cisza, więc zakładam, że zajmę się tym w przyszłym tygodniu. Bierność jż podnosi mi ciśnienie, więc raczej będzie to bardziej konfliktowe rozwiązanie, niż gdyby sama się tym zajęła, ale z drugiej strony nie chcę tego przeciągać i faktycznie, jak tu ktoś napisał, "niech to wybrzmi". Póki co więcej podróżuję niż jestem w domu, więc nie mam czasu się martwić na zapas. Dzieciaki są w takim wieku, że mogę im pokazywać piękno świata i cieszę się, że mogę dzielić te przeżycia z nimi - pierwsze góry, pierwszy lot samolotem itd. itp.

Emocje zająłem czym innym. Ciśnienie rośnie mi przez fakt, że przez ponad pół roku jż nie zrobiła nic w kierunku sformalizowania odejścia. Nic kompletnie. O ile wcześniej była szalenie zakochana w boczniaku, to (o ile temat bocznego lub innego padł, bo w to się nie zagłębiam - książęta z bajki mogą stać w kolejce;)) za jej przeprosinami powinny pójść jakiekolwiek czyny - nie chodzi tu o jakieś zadośćuczynienie, a logiczne konsekwencje życiowych wyborów i decyzji - wspomnienie o tym jak mnie potraktowała nadal boli i nie widzę miejsca na ratowanie czegokolwiek.
Tak jak postanowiłem - albo po powrocie z urlopu dostanę do przejrzenia porozumienie w sprawie opieki i jż złoży pozew, albo ja się tym zajmę - to czekanie mnie męczy. A że ustalony termin się zbliża, to znowu zaczyna się brak snu, stres itd. żaden poziom zmęczenia nie niweluje tego do końca.

Jeśli pójdę bez orzeczenia, to ogarnę to sam i tylko dam do sprawdzenia/wygładzenia prawnikowi. To nie rocket science.

Dzieci chciałyby mieć nas razem. Przykro mi, tak po prostu. Co jakiś czas nachodzą mnie myśli, co i jak mogliśmy zrobić inaczej (tak, wiem - to bez sensu).

Są takie w moim otoczeniu, które chętnie weszłyby w tę rolę (jedyny pozytyw zdrady - waga i kondycja jak 15 lat temu), a i tak skończyłoby się u takiej nadzieją na związek. Potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby podejść do tego z odpowiednim dystansem. Nie wiem, czy sam rozwód coś w tym zakresie zmieni w moich odczuciach - jż małżeństwo nie przeszkadzało w najmniejszym stopniu, więc nie czuję się z tego powodu zobowiązany wobec niej do czegokolwiek. W związek nie planuję póki co wchodzić - mam dużo do przepracowania w zakresie zaufania i jeszcze więcej świata do zwiedzenia.
A tymczasem nie ma się co obijać - słońce wyszło, przejrzystość fenomenalna, czas wdrapać się z dziećmi na jakiś malowniczy szczyt:)

I podobnie uważam... mimo wszystko uważam, że formalne sprawy trzeba załatwić, a dopiero później zrobić krok dalej.
Wiesz jak było, jak jest, ale po tych naszych zdradzających połówkach... mimo wszystko nie wiadomo, czego się można spodziewać. A szkoda wystawiać się na tacy, żeby ktoś obrócił kota ogonem w swoją stronę...
Przypominam, że osoby te miały przysięgę szeroko w poważaniu, więc na słowo to bym jakoś nie ufał... jednak.

Windy "udaje" ,że niby taki zajęty ,albo że go nie ma żartowałem .

Mi jż przystała na warunki rozwodu, dokumentacja się szykuje, ale jak mam być szczery... zlecone jest to adwokatowi, bo chyba we mnie też zbyt dużo emocji to jednak by wzbudziło. W moim przypadku zachowuje się jak gdyby nigdy nic, ot koleżeńskie relacje. Też jednak nie chcę czekać, a pomimo wszystkiego jednak... same te formalności, dokumentacja, no bolą.

A ja to sobie tutaj zostawię z innego wątku. Sam nie potrafię tak precyzyjnie ubrać pewnych rzeczy w słowa, więc użyję umiejętności Olinki, bo dokładnie tak się czułem przez długi czas.
"osoba zdradzająca nie tylko z wyrachowania i dla zagłuszenia własnych wyrzutów sumienia wbija drugą w poczucie winy, ale ona naprawdę potrafi sobie wmówić, że życie z mężem/żoną jest udręką. Wówczas z poczuciem własnej krzywdy, którą dodatkowo podsyca obecna z tyłu głowy myśl "jest mi z nią/nim źle, a przecież mam prawo do szczęścia", zdrada staje się łatwiejsza, bo zracjonalizowana i usprawiedliwiona, nieważne, że mętnie, egoistycznie, a nierzadko bez żadnych podstaw. Strona zdradzana staje się wtedy podwójną ofiarą, bo nie tylko doświadcza krzywdy, ale też niezwykle często musi poradzić sobie z wyrzutami sumienia, że sama się do tego przyczyniła, co jest jej przedstawiane, a w fazie szoku działa bardzo skutecznie. Mógłbyś stanąć na głowie (czytaj: być idealnym mężczyzną i partnerem, bardzo starać się o wyjście z kryzysu, szukać rozwiązań i kompromisów), ale żona tego nie zauważy, a wręcz będziesz ją drażnił, bo nie jest zainteresowana niczym, co wybija ją z tego błogiego odczucia."

A tymczasem czas zacząć sezon, rozwinąć żagle, podładować się przed trudnym tygodniem. Miłego weekendu wszystkim:)