Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

To uważacie,że jak ktoś czuje się mało atrakcyjny i znajdzie się ktoś kto połechcze "ego" kogoś takiego to wtedy zdrada gotowa? Przecież to takie płytkie i niedojrzałe...

W moim przypadku raczej nie, gdyż w procesie zmian mocno ją wspierałem, dopóty nie wyżarło jej to resztki zdrowego rozsądku.
Następnie zmieniała cyklicznie... towarzystwo, więc te dzbany były na bieżąco... zbierane. Następnie była też inwestycja dla niej w innej miejscowości, gdzie stała się z miejsca szefową, bizneswoman którego... nie udźwignęła. A większość tych ciekawych znajomości jest z tamtej miejscowości.

Kwestia człowieka, jak do tego podejdzie - niektórym rozum odbiera i wychodzą kompleksy na wierzch.

O co wam z tego przyjdzie że kogoś dopadnie karma?
Co wam do tego?
Może chcecie mieć  bylego męza czy żonę          " na glowie" albo by dzieci miały?

Z jednej strony tak, ale z drugiej taka interpretacja tematu jako powodu zdrady też spłyca temat. Nie odbierajmy dorosłym ludziom decyzyjności i sprawczości. Niezależnie w jakim okresie pewności siebie w życiu byłem, nigdy jakoś nie spowodowało to nawet rozważania zdrady. Pewni siebie też zdradzają. Albo jakieś wartości w życiu naprawdę wyznajemy i o swój własny kręgosłup moralny dbamy, albo nie. Dlatego tylko część zdradzających ma poczucie winy - bo tylko część prędzej czy później wewnętrznie zaczyna rozumieć, ze to świństwo. Większość jednak po prostu taka jest i miała to lepiej lub gorzej ukryte.
A po stronie zdradzonych zgadzam się z Elą, tylko do takiego podejścia trzeba dojrzeć. Ja czuję się dużo lepiej, od kiedy żadnej mściwej sprawiedliwości oczekuję. Niech jż znajdzie sobie wymarzonego księcia ze swojej własnej bajki. A jeśli zrobi to bez rozwodu to cóż, może miała rację mówiąc onegdaj "może nigdy tak naprawdę mnie nie znałeś".

Pjack, jeszcze nie jestem w tym miejscu, w którym chcę, ale popatrz na to, co piszą ludzie lata po zdradzie (tutaj na forum). Ci, który się pozbierali i są szczęśliwi są na to zupełnie obojętni, albo życzą swoim eks dobrze. Ci, którzy rozpamiętują, mają żal, pretensje itd. - nadal cierpią mniej lub bardziej.
Ja swojej jeszcze małżonce nie życzę, żeby musiała przeżywać to co ja przeżyłem. Po co, niezależnie czy byłaby w stanie powiązać to ze swoim zachowaniem?

Powolutku, powolutku wracam do swojego stanu "zen" - skoro nie dało się inaczej, to po co się tym przejmować? Każde doświadczenie kształtuje i tak dalej... Odnoszę wrażenie, że trochę odcinam się od swojego bólu (obawiam się, że to w pewnym momencie wróci), ale póki co - korzystam i ładuję aku.
Będąc w tym miejscu, w którym jestem sporo rzeczy zrobiłbym przez ostatnie miesiące inaczej, ale po fakcie każdy robi się mądrzejszy:)

nie ma czegoś takiego jak karma ! to że zdradzający doświadczają wyrzutów sumienia to skutek ulokowania uczuć w nowym obiekcie który chciał tylko pochędożyć albo ma taki charakter że nie da się z nim spędzać długi czas a co dopiero żyć na stałe. Każdy jest w stanie zagrać Oskarową rolę przez godzinę dziennie a nawet kilka dni lecz udawanie innej osoby ciągle jest zbyt trudne. Zauroczenie mija, motylki zdychają i pozostaje pustka którą zaczyna wypełniać żal i ból (mózg bierze przewagę nad sercem w analizie sytuacji). Prawdą jest także że duża grupa to ludzie z defektami emocjonalnymi które jakiś katalizator odblokowuje i nigdy nic nie będą żałowali.
WindyBoy twoje zachowanie całkowicie inne niż kiedyś wynika z prostego mechanizmu polegającego na pozbyciu się pewnych emocji wskutek przeżytej traumy. Osoby dotknięte wielką krzywdą, doświadczone losowo (śmierć współmałżonka, dziecka) zmieniają się , stają się ,,zimniejsze" dla innych tak jakby bały się zaangażowania które z czasem przyniesć może im ból. Sam doświadczyłem tego po kilku ciosach od losu, w domu gdzie jestem sam maoja twarz jest bez mimiki, smutna, nic mnie nie cieszy i wszystko od razu analizuję z każdej strony przerabiając ewentualne scenariusze ( badz gotowy na najgorsze). Natomiast w pracy czy jak jestem u dzieci mam maskę , uśmiech, nie analizuję, normalnie się zachowuję jak kilkanaście lat temu. Najgorsze że zdałem sobie sprawę że nie pozbędę się mojego ,,JA" . Dodatkowo dobija coronowirus i sytuacja polityczno gospodarcza.
Ciekawe co miało w zamierzeniu przeproszenie żony za wszystko ? czy to był ogólnik, wyszczególniła (nie dokładnie) za co poprzez przyznanie się do danych rzeczy? Wiesz to może różnie oznaczać i określać jej poziom szczerości i chęci współpracy w poukładaniu waszych relacji. To że cisza jest z papierami rozwodowymi może być powiązane z jej przeprosinami, może na coś liczy, ma nadzieje albo rzeczywiście zrozumiała co narozrabiała w amoku a teraz chce to jakoś uporządkować. A co jak zacznie działać w kierunku ratownia związku tak naprawdę ?

Nie wiem dlaczego, ale odnoszę wrażenie, że Twoja jż nie posunie się do rozwodu sama z siebie. Wydaje mi się, że nie bez powodu się ociąga w tej sprawie - tak jakby chciała... kontrolować przebieg, zdaje sobie niby sprawę z konsekwencji ale... w gruncie rzeczy może ją to po prostu przerastać.
Sprawia to takie jakby wrażenie manipulacji trochę.
Przeprosiny chodź to fajne i miłe, że się na to zdobyła mogą być też formą... wybielania.
Generalnie jeszcze przed moją "zadymą" jż też za coś tam przepraszała, gdzie w sumie sknociła coś po całości. Myślałem że skrucha ją w końcu dopada, że zaczyna rozumieć żeby... przy najbliższej kłótni i amoku mieć to wytknięte, że w sumie przeprosiła bo wypadało, ale uważa inaczej i ma to w d...
Mimo wszystko wygląda jednak, że jesteś prawie na końcu tej drogi... kurz opadł, chodź to ciężkie do przeżycia, to może jednak szczęście stoi w końcu za rogiem?
Obyś był szczęśliwy, a przykładowo adwokat mój przy rozwodzie z żoną prawie się pozabijał... a 3 lata po tym mają ze sobą dobry kontakt, dziecko wychowują naprzemiennie i... jest ok naprawdę, zaczęły się inne związki - życie poszło dalej i się udało. I to, co mi powtarza jak mantrę - czas, czas i jeszcze raz czas sobie dać na pozbieranie się, chodź to banalne, a póki co sam podejście mam... mocno zbliżone do Twojego.

Pewnie dociera do niej powoli w jakiej jest sytuacji, jak byliście razem to chciała czegoś innego,
jak Ciebie nie ma a i amanta żadnego na horyzoncie też pewnie nie ma,
to zaczyna myśleć bardziej trzeźwo.

Ty dobrze wiesz Windy, że ja od początku Twojej historii kibicowałam Wam, myślałam, że ona sie opamięta, doceni Twoją miłość, rodzinę, stabilizację,
ale teraz widze to inaczej już.

Ty już jesteś inny przez to doświadczenie, dzieciom jest dobrze, a żona naprawdę potrzebuje przepracować swoje problemy, nie rycerz na białym koniu jej potrzebny a terapeuta dobry.
A czas pokaże co dalej.

Nam terapeuta radził rozstanie czasowe, nie zdecydowaliśmy się bo dziecko bo rodzina bo covid,
a on został wtedy żeby mną się opiekować, bo bał się o mnie, nie jadłam nic i byłam w załamaniu.
wiem, że jakby ono u nas bylo, to rozstanie nawet czasowe, to nas by nie było, bo ja wstaje z kolan i ide dalej gdy muszę, a jak nie musiałam to taplałam się w swoim bólu i paradoksalnie obraz męża skaczącego koło mnie potęgował ból i nie dawał mi wyzdrowieć.

W sytuacji gdy zostaje się razem, to paradoksalnie ofiarą z czasem jest zdradzacz, bo bo zdradzony to idzie dalej z bagażem doświadczeń, a zdradzacz pozostaje zdradzaczem i musi z tym żyć.

To samo mam zdanie... od początku kibicowałem, ale teraz... jak miałbyś odbudować zaufanie?
Wydaje się, że kolejny katalizator byłby tylko... kwestią czasu, ale mogę się mylić oczywiście, bo mierzę swoją miarą i podobnym problemem.

Dokladnie o to mi chodziło.
Moj maz jest ostatnią osobą, która bym o zdrade posądzić mogla.
Dlatego uważam, ze po czasie to on siebie skrzywdził najbardziej, mnie to wiadomo, ze tak,
ale to jest człowiek, który wie co mi zrobił, co stracił, jak zranił i on z tym musi żyć.

Ja tez wybaczyłam ale nie zapomniałam, dokładnie tak samo. To doświadczenie mnie zmieniło.

Acine, jz żadnych ruchów w kierunku związku nie robi, my sobie tak tutaj gdybamy. Bez miłości się nie zejdziemy i to jest dla mnie jasne.

Poniewaz nie moam mozliowosci edytowania poprzedniego mojego posta to pisze tutaj ( sorry administacjo ).
Przeczytalem caly watek windyboya i wg mnie z duzym prawdopodobeinstwem jest to czyjes spedzanie czasu i umilanie sobie swojego zycia na forum. To jest fikcja moim zdaniem.

Właśnie dla tego typu komentarzy odechciewa się przychodzić po rady na forum.
Z całą pewnością facet nie ma co robić i podkręca zainteresowanie na wątku kolejnymi fantazjami
"Moda na sukces" mogłaby się uczyć ;-)

Niektórym forumowiczom nawet ciąg przyczynowo-skutkowy nie pasuje, nieścisłości się pojawiają. Bo w myśl zasady, jak czegoś nie dopuszczasz w głowie, to się to na pewno nie wydarzyło.
Mógłbyś Windy "lepiej" dawkować nam fakty ;-)

Sorry, za ten offtop i upust złości, ale też zostałam o to samo posądzona i nie bardzo wiem, czemu tego typu zarzuty mają służyć?

Nie zawsze "boczna relacja" ma na celu szukanie innej galezi, czasami wzajemnie uzupelnia braki, ktore sa w tym malzenstwie... tylko tyle...... tu jz odleciala bardziej, facet jej odmowil (nie kazdy facet to swinia i korzysta z okazji) co ja jak widac troche jeszcze nakrecilo, teraz oprzytomniala i przeprasza - chociaz tyle... Dla mnie nie ma tylko bieli i czerni - zycie jest bardziej skomplikowane.. chociaz wydaje sie takie przewidywalne i szablonowe..
..... Jak to na anonimowym forum, wypowiedziec sie kazdy moze...

Najbardziej absurdalnie w tym wątku wypada ten facet odmawiający mężatce seksu.
Facet odmawiający seksu, to się wyklucza
Co do reszty, to też mnie już nic nie zdziwi.

Też sądziłam, że fajni faceci (czytaj Dyzio) nie są w stanie robić z siebie "błaznów", tylko po to, by mieć seks. No i myliłam się

Na szczęście jest sporo mądrych ludzi w tym miejscu i od nich warto czerpać.

Nie wiem dlaczego sie dziwicie ze podejrzewam ze wpisy Windyboya to sciema. ja na tym forum jestem juz jakis czas, oczywiscie sie pojawiam i zniakam ale mam tu bardzo duzo watkow ktore sledze i sledzilem wiec sporo jestesm jakby to powiedziec tutaj "obczytany"
wracajac do w/w watku.
watek nie powstal jakos strasznie dawno temu bo bodajze w polowie pazdziernika a ma znacznie wiecej postow niz watki ktore sie dzieja przez rok. Nawet pojawiajace sie tutaj rozgoroczkowane kochanki opisujace caly proces od zaplonu do wypalnia romansu maja czesto mniej postow. czytajac autora ma sie wraznie jakby to byla telenowela, tu sie nic nie dzieje, w kolko sa poruszane tematy jego dzieci a seks u niego jakby nie istnial- jakby jakis czlowiek z zelaza czy marmuru. Nagle sa wrzucane przez autora w trakcie informacje np o obiekcie zakochania zony, typu ze ma coreczke ktora bardzo kocha ( skad to autor wie? ) tak wrzucone jakby mimochodem bo przez caly okres opisu nie wiemy nic o owym "kochanku", potem nagle sie pojawia ze ma coreczke, potem z kolei ze wczesniej z zona w parku spotykali sie z nim i ta coreczka ( czyliszyk wydarzen odwrtotny albo pominiety ) a te opsiy powinny byc przeciez na poczatku a nie gdzies na 256 przyslowiowej stronie. Brak jest opisow emocji autora na to co robi w mieszkaniu u siebie, wycieczka w polnocne sniegi jest tylko podana ze byla plus 2 zdjecia, zero opisow jak sie tam czul. serio jest tam naprawde sporo takich nienaturalnie rozwleklych niewiadomo z jakigo powodu rzeczy a tu gdzie powinny byc emocje wkurwu, zazdrosci, niepewnosci ich nie ma, zero, null. wezcie sobie poczytajcie watki artiego czy pwgena dla kontastu. Ja naprawde sporo tego tu na forum juz "przemlucilem"" i tak rozlazlego watku w tak krotkim czasie z tak duzym laniem wody nie spotkalem. Watek Kubusia Puchatka z liczba postow dla porownania tak na koniec. Ja wiem ze sie sporo ludzi wkurzy ze taka spiskowa teoria jade ale to napawde wyjatkowy watek, taki nienaturalny.

Raczej "spanikował" bo to ktoś ze środowiska zdaje się a Windy nie ułomek podobno i alternatywnych opcji ze względu na
swoje "myśliwskie hobby" fagas ma sporo w okół
więc mężatka z dziećmi i depresją może nachalna i roszczeniowa jeżeli chodziło o związek i zaangażowanie to dla niego niewielka strata
Nie ma też jednego wzoru na romans i proporcje w nim na "ilość","zawartość"seksu,afektów ,oczekiwań ,marzeń.
Jest i wiele rodzajów z powtarzającymi się podobnymi wspólnymi mianownikami .

Rozumiem, że nie wszystko piszesz.

Taki amant z niego, że się aż zakochała? Jesteś w stanie go obiektywnie ocenić, poza tym, że jest toksykiem?
Ile trwał ten proces od poznania do zakochania?
Z atrakcyjnymi kobietami może być taki problem, że one wiedzą, że są atrakcyjne, widzą jak mężczyźni patrzą, no zdarzają się komplementy, ale takich "odważnych", którzy walą prosto z mostu z podrywem jest mało. Myślisz, że to jej mogło zaimponować? W sensie, że leciał na nią wprost bez skrępowania, jak inni faceci dookoła?

Wątek niektórych drażni, bo Windy się za szybko pozbierał zamiast się załamać.
Wziął sprawy w swoje ręce i nie potrzebuje tak bardzo wsparcia jak podzielenia się refleksją i z czasem skorygowania  spojrzenia.
To niektórych drażni i znam to że swojego wątku, a raczej  już postów w innych tematach, że są ludzie którym wydaje się to nienaturalne, poradzić sobie. Mieć jakiś plan, patrzeć do przodu. .
Zaraz dostaniesz wnioski że żoną biedna, pokrzywdzona, a autor pewnie zasłużył  na zdradę, bo nie jest sierotą, tylko tyranem.
W realu zresztą podobnie.
W mojej sytuacji wiele osób ulozyloby mi życie inaczej, tam gdzie miejsce porzuconych Pań w średnim wieku
Windy powinien się stoczyć,  zacząć pić, oddać żonie majątek albo błagać ją o przebaczenie  spełniając kolejne zachcianki, albo przymykać oczy na romanse. Albo przynajmniej dłużej nad sobą się użalać.
Wtedy byłby prawdziwy.
Niemniej są tu wątki gdzie ktoś trolluje.
Jednak nie po ciągu wydarzeń odnosi się taki wniosek, ale po fałszywie brzmiących emocjach. 
Zwykle to nastolatki z dużą wyobraźnią na feriach. .

Aga ja to ogólnie pisałam:) na zarzuty ostatnie o trolling.
Mam duży sentyment do Windego i super, ze tak sobie dzielnie radzi, a co do zony to zgadzam sie z Toba

Ja przyszedłem tu po obiektywny, ale damski punkt widzenia:)
Dostałem za to dużo wsparcia, dużo trafnych rad, od obu płci, za co zawsze będę darzył to forum i grupę ludzi tutaj sentymentem:)
On raczej nie podrywał jej prosto z mostu, ale to raczej moje wrażenie. Raczej zadziałało, jaki on empatyczny, jak super poświęca się córce, pewnie skrzywdzony przez byłą żonę, czekający na wielką miłość, z mocnym kręgosłupem moralnym, bo jego romans nie interesuje wcale itd. Część to moje gdybanie, część potwierdzone fakty.
Bardziej zastanawia mnie Wasze stwierdzenie, że jż postradała zmysły. Sporo mógłbym o niej napisać, ale na pewno nie to, że jest głupia. Albo czegoś nie dostrzegam w swoim zachowaniu wobec niej, albo ona widzi tylko moje zaniedbania (a swoich wcale), albo jej problemy emocjonalne są większe niż myślałem (co mi sugerowały wziąć pod uwagę bliskie jej osoby). Żadna opcja fajna nie jest.
A że się w miarę pozbierałem? A co mam za wyjście? Dzieciaki potrzebują taty, jż jest trochę niestabilna (chociaż sumarycznie jest już jakiś postęp, co mnie cieszy), życie mam jedno. Na razie uciekam w podróże (tyle mojego szczęścia, że mogę), bez tego byłoby znacznie gorzej.

Edit: Ela ma moim zdaniem rację - jż było niewygodnie w tym związku.

A odwagi wystawiania się na jakiś hejt w internecie bym sobie nie przypisywał. Byłem naprawdę w bardzo kiepskim stanie i w ogóle o tym nie pomyślałem pisząc swoją historię, a swoją drogą nieuzasadniony hejt i tak spływa po mnie jak po kaczce, spotkało mnie to już parę razy - to pokazuje tylko problemy atakujących, nie atakowanych.

Kolejny tydzień tuż tuż - dzieci z mamą, a ja pakuję rzeczy na kolejną małą podróż.

Każdy ma swoje tempo. Wcale nie jest powiedziane, że i mnie jeszcze ciężki dół nie dosięgnie. Na razie boję się mieć czas na nicnierobienie - wolę nie sprawdzać i dać czasowo czas na działanie.

Chyba już nie rozpatruję. Dużo dostałem od przyjaciół bliższych i dalszych, czego od części bym nie oczekiwał. Aż głupio mi było brać, jak w sumie wąskim gronie zaczęło brakować czasu, bo wszyscy niezależnie od siebie uznali, że trzeba mnie z domu wyciągnąć. Wlasnie zdałem sobie sprawę, że nie wszyscy z nich wiedzą, ile mi to dało. Cóż - wyciągają mnie nadal, dowiedzą się:)

Nie napisałam, że jest głupia. Miałam na myśli, że dostała "małpiego rozumu".
Pierwszy raz wtedy, gdy pozwoliła sobie się zakochać, drugi raz wtedy, co z tym zakochaniem na boku zrobiła. A trzeci raz gdy nie próbowała walczyć o rodzine.
Mam nadzieję, że nie zalatuje ode mnie hipokryzją

Może i przypominają telenowele,może wydają się niewiarygodne, ale gdy przeżyje się coś podobnego to wierzy się, że wszystko jest możliwe. Gdybym w swoim wątku opisała różne szczegóły, myślę, że z 90% z Was nie dałoby wiary w te opowieści. Sama czasami uważam, że jestem w takim momencie swojego życia, które przypomina telenowele i to kiepskiej klasy...

Z tym trollingiem na forum to od zawsze był jakiś problem ,nawet jak była moderacja
kontrowersyjny właściwie nie rozwiązywalny temat
zauważyłem że po jakimś czasie wielu użytkowników łącznie ze mną stara się jakoś chronić innych przed pewnym rodzajem trolli jest w tym pokusa i jak ktoś jak ja ma zacięcie do rozwiązywania zagadek popada w stan łowienia ich ,widzę że w jakiś sposób to faza na forum dla też wielu innych
ale wydaje się to bez skuteczne i tak i łatwo w gruncie rzeczy się pomylić
a w ogóle to najlepiej robić swoje i się nie przejmować i nie podniecać tym zbytnio bo to też okazuje się szkodzi i powoduje dodatkowe kwasy niekoniecznie potrzebne miedzy starymi użytkownikami ,nie zawsze konflikt oczyszcza atmosferę niestety a sporów o trolli się nie rozwiąże

Aga - u Ciebie i u mojej jż to w ogóle nie jest kwestia płochliwości i zachowań potencjalnego kochanka. Tak jak to był jej wybór, tak samo w Twojej sytuacji jest Twój i sprawczości po stronie ew. bocznego nie ma.
Ja nawet miewałem takie myśli, że może lepiej, jakby jż poszła na całość i oddemonizowała sobie temat "jakby to było z innym" - teraz jednak nie wzbudza to u mnie aż tak wielkich emocji (jak już ktoś tu napisał - zdrada to zdrada, nie ma "częściowej" zdrady). Jż ma swoje problemy do przepracowania i poukładania, w sumie całkowicie niezależnie od naszego rozstania. Ja staram się być lepszą wersją siebie, co pewnie wychodzi mi raz lepiej, raz gorzej:)
Dla mnie dzieci mimo oczekiwań były wielką niewiadomą. Jeśli mnie ktoś pyta, to posiadanie dzieci uważam (teraz, jak już je mam) za fantastyczne, wzbogacające przeżycie mimo wszystkich problemów z tym związanych. Tylko na takie a nie inne odczucia wpływa tak wiele czynników, że nie da się takiej rady przyłożyć do sytuacji innych osób. U Ciebie (i ogólnie u kobiet) zegar jest nieubłagany, więc nie można samego faktu decyzji odwlekać w nieskończoność.

Moze tez juz bez przesady z tym kalendarzem
Są pary które mają problemy z zajściem w ciążę z przyczyny kobiecej lub męskiej i takie ktorym raz bez zabezpieczenia wystarczy.
Mnóstwo młodych par ma problem i wiele starszych wpada. A nawet z powodu  głupiego gadania lekarzy w stylu: no co Pani,  dobiega Pani do 50 więc szansę bliskie zeru.
A potem pieluchy zamiast podróży dookoła świata.
Więc nie ma co przesadzać.
Tym bardziej że częsty model jest taki że kobieta wycofuje się z życia zawodowego w momencie jego rozpędu A po 40 zostaje czesto z niczym w wyniku kryzysu wieku średniego męża .
Więc jeśli Aga ma szansę zrobić teraz przez 3 lub 4 lata coś dla swojego zawodowego rozwoju to mąż jak ją kocha to poczeka.
Tym bardziej że jak to twierdzą Panowie nawet koło 40 czy 50 bez problemu założy rodzinę.
Bo taka panuje opinia na męskich forach że kobieta do trumny A mężczyzna rozkwit 

Niestety ale tak nas stworzono że tylko kobieta może urodzić dziecko, czyli ktoś się musi "poświecić".
I tak samo często z niczym zostaje facet gdy żona zapragnie kogoś/czegoś innego i na dodatek postanawia zabrać lwia część wspólnego majątku pod hasłem - mi się należy.
Tak że każdy wchodząc w związek ryzykuje w podobnym stopniu.

Ogólnie z tym się zgadzam z małym ale
- często gęsto wpadamy tutaj w pułapkę rozwoju kariery że zawsze jest nam mało i za każdym razem gdy już wdrapaliśmy się na szczyt widzimy jeszcze większy i...znowu się zaczynamy wspinać.
Aga zrobiła karierę(chyba) teraz chce zrealizować projekt który ma jej pomóc w dalszej karierze(jeśli dobrze zrozumiałem) czyli jeśli projekt wypali otworzy się przed nią kolejna możliwa ścieżka kariery czyli mąż będzie musiał znowu poczekać ze stworzeniem rodziny. I nie będzie miał pewności że się doczeka.
- oraz kwestia wieku, z każdym rokiem będzie trudniej i to z różnych powodów. Późne macierzyństwo uważam jest do bani.

Nie do końca jestem pewien Twojej myśli -znaczy że jak mąż nie zaczeka to może od niego odejść bo i tak wejdzie w inny związek?
Jeśli dobrze zrozumiałem to - tak. Będzie mogła mieć innego partnera czy partnerów, znowu może wyjść za maż ale rodziny nie założy -chyba że urodzi dziecko.

Tak nieśmiało zauważę że kobiety żyją średnio 10 lat dłużej, to kto do trumny?

Dokładnie tak. Mąż autorki wie że ona nie chce dziecka i każda jej propozycja poczekania z dzieckiem może być odbierana jako próba mydlenia mu oczu.
Mąż może się upierać że teraz bo nie wierzy żonie że ona urodzi.
Miałem znajomych którzy właśnie z powodu "niechcenia" dziecka rozstali się, tylko oni mieli po 20 kilka lat.

Mi tam taki offtop nie przeszkadza, jako rodzic czuję się spełniony i dla mnie rozterki "nie wiem czy chcę mieć dzieci" to bardzo trudna sprawa dla posiadających takie dylematy (chociażby z powodu, w którym się nie zdecydujesz i za 15 lat nagle zaczniesz żałować). Z drugiej strony znam bezdzietne z wyboru pary i są zadowolone ze swojego wyboru. Tak czy inaczej - trudna sprawa. Obyś z podjętej decyzji była koniec końców zadowolona teraz i w przyszłości:)

U mnie tymczasem jest... stabilnie. Za granicę nie poleciałem (covid w domu u gospodarzy mojego pobytu), więc pakuję się i jadę na parę dni w góry - przebywanie w domu samemu nadal powoduje smutek. W tygodniu jż czasem biorę dzieciaki (i w drugą stronę też to działa). Jż do pozwu się nie zabrała (przynajmniej mi nic o tym nie wiadomo) - prędzej czy później będę musiał ten temat poruszyć.