Rozstanie po 17 latach? Potrzebuję porady - Netkobiety.pl

Uważnie przeczytałam Twój wątek i zastanawiam się nad tym, po co ci jakieś
dochodzenia, pytania, wiercenia, jeśli jak sam twierdzisz związek się wypalił.
Nie jesteś wyjątkiem, takie sprawy zdarzają się i nic już nie będzie takie samo.
I na ten moment nie jest sensowne rozważanie win i okoliczności, bo nie ma na
to jednoznacznej odpowiedzi.
W każdym przypadku rozpadu małżeństwa wina leży po obu stronach i zamiast wyciągać w sądzie brudy z pożycia może lepiej rozstać się bez orzekania o winie?
Macie małe  dzieci, zatem wiele lat wspólnych kontaktów.
Chyba to najlepszy sposób, by zachować twarz i ewentualne poprawne relacje,
bo inaczej stworzycie sobie piekło na ziemi, a i nie daj Boże dzieci staną się Waszą kartą przetargową, co odbije się na ich przyszłości.
Jeśli żona jest w depresji to stanowić może zagrożenie dla siebie i dzieci i może
z pomocą specjalistów, należałoby się zająć  sprawą bezpieczeństwa  dzieci przede wszystkim?
A gdy już uporządkujecie jakoś te sprawy, to po Ci domek tuż obok żony?
Chcesz mieć ich i ich życie pod ciągłą kontrolą i niemożliwość ułożenia sobie nowego życia z dala i w intymności?
Stoisz finansowo dobrze, więc i dysponujesz samochodem, może więc zamieszkać dalej, a podjeżdżać pod ich dom po umówieniu telefonicznie tej wizyty?

Tak czy inaczej życzę spokojnego rozwiązania tego węzła, żeby nie zacisnął się
jeszcze mocniej.

Dzięki - dużo mądrych słów. Nie zakładam orzekania o czyjejkolwiek winie. Raczej ustalimy wszystko między sobą i wspólnie złożymy pozew - to się powinno dać zrobić. Sporo wody upłynie, zanim dojdę do tego, że "takie jest życie, zdarza się, nie wyszło wam" - jak będę na tym etapie to pewnie będzie oznaczać, że faktycznie ruszyłem do przodu oraz wybaczyłem jej i sobie. Na razie na to chyba dużo za wcześnie.

Jż już jest pod opieką terapeuty, pozbiera się prędzej czy później. Zresztą, tak jak piszesz kontaktów ze względu na dzieci będziemy mieli dużo, zauważę gdyby coś niepokojącego się działo.

Miejsca zamieszkania i tak będziemy mieli blisko siebie - ze względu na dzieci nie widzę lepszego rozwiązania (chociaż faktycznie mieszkanie przez płot byłoby błędem, a taki był mój pierwszy pomysł). Chciałbym, żeby dzieci niezależnie od ustalonej formy opieki miały jedno otoczenie i jednocześnie oboje rodziców w zasięgu, a nie z doskoku.

Jż chciałaby, żeby opieka była jak najbardziej wspólna, ale żeby zostały z nią w mieszkaniu, a ja będę mile widziany kiedy będę chciał. W miarę możliwości będzie wtedy wychodzić z domu (bo ja z kolei nie wyobrażam sobie, że będzie "prawie" jak było do niedawna, tj. że będziemy się mijać w jednym mieszkaniu). Jest to jakiś pomysł (chociaż zakłada moją wyprowadzkę, a nie jej - nie wiem na ile moje pomysły wynikają ze złości, a na ile z rozsądku). Daliśmy sobie czas na przemyślenie tego aż wrócę, czyli ok. miesiąca.
Wizja przyszłości jż - "nie wiem, na chwilę obecną nie widzę szans dla nas, muszę poradzić sobie z depresją, wrócić jakoś do pracy, nie chcę nakładać na siebie presji ani nic obiecywać bo na teraz tego nie widzę" itd.
Czy jak ochłonę, to byłbym w stanie wrócić i spróbować jeszcze raz - nie wiem, jeszcze nie zdecydowanie nie ochłonąłem:)
Czy jestem nadal okłamywany co do jej relacji na boku - obiektywnie to też nie wiem. Jak się okazało co wiem i skąd wiem to już to źródło nie zadziała. Tutaj kolejne kłamstwa mogłyby zniszczyć szansę na porozumienie w jakiejkolwiek kwestii. Pewne rzeczy w tym zakresie pewnie wyjaśnię sobie dzisiaj. Skoro jednak nie ufam, to w przyszłości może się to nie zmienić. Brak zaufania chyba skutecznie jest w stanie strącić różowe okulary z moich oczu.
Co do zarzutów dla jż za wcześniejszy okres - ok, zaczynam pewne rzeczy dostrzegać:
Wyjedźmy gdzieś bez dzieci - nie.
Niech idą do przedszkola albo niech przyjdzie opiekunka na dłużej bo dostajemy świra w 4 ścianach - nie.
Zostawmy dzieci dziadkom, nic im nie będzie - nie.
Wróć do pracy, bo oszalejesz w pieluchach - nie, bo dzieci.
Faktycznie, wygląda jak łatwe wymówki, żeby nic nie zrobić z narastającymi problemami.
Zakładam, że będę wkrótce na tyle silny, żeby moje żale odsunąć na bok. Czy jż będzie w stanie zrobić to samo i nie będzie manipulować i kłamać - oby się udało.

Nie chcę w to wierzyć, ale czytałem dużo wątków na tym forum i może lepiej wziąć to pod uwagę i się najwyżej dać pozytywnie zaskoczyć.
Tak czy inaczej dowiem się po powrocie.

Bardzo mądry post i podpisuję się pod tym. Co jednak do tych osobnych domów, to uważam, że najlepiej, gdy można zajść na piechotę. Dzieci tak szybko rosną i ani się obejrzeć, mogą spędzać czas, u kogo zechcą w swoim stałym otoczeniu.
Znam też przypadek zamieszkania na jednej ulicy i było to ciągle źródło konfliktów.

.. zdrowie najważniejsze, u Ciebie fizycznie (nie tylko ale teraz to na cito) do naprawy, u jż psychiczne - Ty ją wspierasz w leczeniu depresji, zobaczymy jak będzie w drugą stronę...   powodzenia..

Może wreszcie nadszedł czas (co z tego, że wymuszony problemami zdrowotnymi) przywitania się z samym sobą i kontakt z własnymi emocjami.
Siły i determinacji życzę.

Jak jest lepsza chwilą, jak teraz, to dostrzegam rozbieżność między tym co bym chciał, a co powinienem zrobić. Robię wtedy to co powinienem i coś z tego mam (informacje potwierdzające/wykluczające moje podejrzenia, poczucie kontroli nad swoimi działaniami i przydatnymi efektami efektami, kierowanie się obiektywnym dobrem dzieci i swoim itd., zabezpieczanie się na wypadek totalnie niespodziewanych zachowań jż).

Jak jest gorzej, to snuję czarne scenariusze (ew. działam na swoją szkodę).

Może wystarczy czekać i działać tylko w lepszych chwilach, będzie przynajmniej jakiś postęp:)

Dzięki za mądre słowa. Staram się pomyśleć o tym na chłodno i nie widzę innej drogi niż rozstanie, rozwód. Cholernie to przykre, ale nie da się kochać za dwoje. Zresztą, przy moim obecnym poziomie zaufania do jż - może szybciej mi przejdzie. Niedługo, może wcześniej niż zamierzałem wrócę do domu - wtedy chyba musimy się szybko i bez cyrku dogadać w sprawie opieki, podziału majątku, złożyć pozew i rozstać. Oby się udało, bo historie z tego forum czasem przerażają - pojawiają się wielkie wojny, ktoś wygrywa, ktoś przegrywa, a dodatkowo przegrywają zawsze dzieci. Bez nich pewnie byłoby znacznie lżej - będą wychowywać się w rozbitej rodzinie i niezależnie jak bardzo się postaramy jako rodzice, nadal będzie to dla nich strata rzutująca na całe życie.
Z jednej strony nadal emocje rzucają mną jak szmacianą lalką, z drugiej trzeba zaakceptować rzeczywistość, żeby ruszyć dalej.

Sama nie wie czego chce, z jednej strony nowość, zauroczenie, ciekawość ale i niepewność, obawa, resztki sumienia i dawnej miłości a z drugiej znane, bezpieczne, przewidywalne, pewne i rodzinne (nigdy nie stworzy związku takiego jakiego miałaby szansę stworzyć kobieta nie zdradzając). Jeżeli widzisz iskierkę w ratowaniu małżeństwa to czekaj i obserwuj (nie osaczaj jej) to jej wewnętrzna walka gdzie jeszcze dochodzi wstyd za to co zrobiła a ty o tym nie wiesz. Może być tak że odejdzie od ciebie i równocześnie zerwie wszelki kontakt z XXX. W wolnej chwili możesz się zastanowić czy chciałbyś, byłbyś w stanie dalej z nią tworzyć małżeństwo niestety już ,,inne" nie wypominając jej przez lata tego co zrobiła i choć trochę zaufał jej? Powiedzieć to jedno a zrealizować to drugie. Kolejna sprawa to czy chciałbyś poznać całą prawdę co i jak , czy wersje lajtową a może lepiej dla ciebie by było by zamilkła na wieki nie poruszając nigdy tego tematu.

Jesteś jeszcze w szoku. O co Ty chcesz walczyć? Jeśli miałabym powiedzieć jakiej jednej rzeczy, najważniejszej nauczyło mnie rozstanie z mężem i potem ta cała jego szopka z udawaniem, że żałuje - to tego, że DO MIŁOŚCI NIE DA SIĘ NIKOGO ZMUSIĆ. Ani Ty swojej żony. Ani ona samej siebie. Gdyby nawet do Ciebie wróciła - to TYLKO z kalkulacji (dzieci, kasa, podległy mąż z którym może robić co chce), a NIE z miłości. Czułbyś to na każdym kroku, bo ona leżąc z Tobą - wzdychałaby do innego życia.
Odbudowanie siebie po zdradzie i rozstaniu polega w największej mierze na skonfrontowaniu się z samym sobą, nawiązania z sobą fajnej relacji i w efekcie - pokochaniu siebie. Jak to się stanie to zobaczysz, że nie będziesz już potrzebował na siłę kogokolwiek obok. Tym bardziej niewiernej żony. Nowa partnerka będzie fajnym, wartościowym dodatkiem do życia - a nie jego sensem.
Wiem, że dla CIebie to dziś abstrakcja bo jesteś w fazie załamania, szoku i bólu, który większość z nas zna aż za dobrze. Pamiętam te dni, gdy bylam w tym stanie co Ty teraz. Leki antydepresyjne, lęk, czarne myśli, z nerwów wymiotowałam nawet. Dziś nie potrafisz sobie wyobrazić życia bez jż mimo, ze wzgardziła Tobą jako człowiekiem, jako mężczyzną, zakwestionowała Twoją wartość. Dlatego dziś Twoja samoocena leży na dnie.
Ale to minie. This too, shall pass.
Jak się podniesiesz za jakiś czas to mam nadzieję poczujesz, że Twoja samoocena NIGDY nie powinna być zależna od drugiego człowieka. To jest wlasnie ten dar, ktory dostałam od ex męża w pakiecie ze zdradą:) Jak się podniosłam i zaczęłam odbudowywać siebie już jako ja sama, zadbałam o siebie i swoją relację ze mną - to zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na siebie, inaczej wymagać od siebie, inaczej zachowywać się w relacjach, inaczej reagować na czyjeś odrzucenie. Nie musimy pasować do wszystkich. Nie wszystkim musimy sie podobac. Nie wszyscy muszą myslec o nas dobrze. Mają do tego prawo. Ale to nie znaczy, że my nie jestesmy fajni:)
Co do błędów popełnionych w małżeństwie - nie zgadzam się, że wina jest po równo i tak dalej. KAŻDEMU można coś zarzucić. Każdy ma gorsze dni, gorsze zachowania, wady. Myślenie "gdybym tylko był taki i taki" oznacza, że stawiasz sie w pozycji osoby, ktora w zwiazku ma spelniac oczekiwania drugiej strony - czyli nie jest przez nią akceptowana...
Wiesz ile moj mąż miał wad? Jezuuuu. Ale akceptowałam je razem z zaletami. Każdy czlowiek to pakiet i z fajnymi rzeczami dostajemy tez te słabsze. Jesli wiec Twoja jż wyrzuca CI jakies wady - to rozumiem, ze sama ma czystą kartę, jest człowiekiem idealnym? Zapewne znam odpowiedz.
Walcz o siebie. Sport pomaga - ja w tym okresie co Ty biegałam z tak ciężką muzą na słuchawkach, że cała złość i ból na chwilę znikały. Teraz już nie mam takiej potrzeby.
I NIGDY, prosze NIGDY nie wpuszczaj tej kobiety z powrotem do swojego życia. Zasługujesz na więcej, bo NIKT nie zasługuje by trwać obok zdrajcy. Twoja żona CIe nie kocha i nie wsparłaby CIę w cięższym okresie życia, gdybyś na przyklad mial diagnoze raka. Ona mentalnie jest juz od dawna poza tym związkiem bo discard zaczyna się duzo wczesniej niz następuje akt zdrady.
Nie jestes w stanie jej odzyskac. To znaczy jestes - ale wroci tylko dla wymiernych korzysci. Nie by byc z Tobą. Po co Ci taka kukła w zyciu? Nie wolisz żywej, kochającej Cię kobiety, dla ktorej wazne są Twoje uczucia i Ty? Dzis jeszcze ich nie widzisz, ale one tam są, naprawde.
Prosze uruchom wreszcie złość na swoją żonę, bo ewidentnie ją blokujesz, biorąc razy na siebie. Niszczysz sam siebie.
A co do dzieci - ja tez mialam ogromne poczucie krzywdy w ich imieniu. Rozbita rodzina. Jasne, czasem mnie jeszcze zakłuje jak w weekend ja sama z nimi a rodzinka idzie w parku. Ale dzieci dadzą radę. Lepsza rodzina z pogodnym tatą, który spędza z nimi wartościowo czas (mimo, że nie cały miesiąc) niż smutny, ciagle zamyślony, rozbity snujący się za przybitą mamą, wzdychającą do niebios...Uwierz mi. Pierwszy raz w tym roku byłam sama z dziećmi na zagranciznych wakacjach i było...super. Kupa radości, śmiechu, zabawy. Zrobiliśmy sobie fajną wycieczkę na własną rękę do pobliskeigo miasteczka, jechalismy lokalnym autobusem z lokalsami, dużo rozmawialismy, żartowalismy. I wiesz co? TO TEŻ JEST RODZINA. Trzyosobowa, ale rodzina. Mi tam lepiej było niz na poprzednich wakacjach gdy moj maz sie wymykal zeby zadzwonic po kryjomu do kochanki i chodził zamyślony i nieobecny. Jak odzyskasz kontrolę nad sobą i swoim życiem - to od CIebie zalezy czy zbudujesz dzieciom fajne dziecinstwo, bo MOZESZ. Bycie w malzenstwie nie jest tego gwarantem.
Powodzenia!

Dzięki za mądre słowa. Dopiero teraz wiele raz otrzymanych wcześniej do mnie teraz dociera. Widziałem się dzisiaj z jż i po raz pierwszy rozmawiałem z pozycji osoby silniejszej mentalnie - odnoszę wrażenie, że moje jednoznaczne stwierdzenia o rozwodzie, podziale majątku, ustaleniu opieki burzą jej wyobrażenie przyszłości, w której mielibyśmy praktycznie mieszkać razem, "wspólnie" zarządzać majątkiem, tylko bez zobowiązań.
Umówiliśmy się na piątek na ustalenie wszystkich szczegółów. Stoję na stanowisku, że albo do wtorku domknięmy komplet i składamy wspólnie pozew + umawiamy notariusza na podział majątku, albo sam złożę pozew z orzeczeniem o winie jż (co ją zszokowało, w jej oczach praktycznie wepchnąłem ją na siłę w inne ramiona i nadal odpowiadam za całe zło tego świata) i możemy wyciągać wszystkie brudy, bo mi jest wszystko jedno.

Pójdzie do adwokata w tygodniu (niby podpytać jak to zrobić technicznie, ale w rzeczywistości pewnie zorientować się czym może mnie przycisnąć) i będziemy rozmawiać... Jeśli się dogadamy, to będę zadowolony. Jeśli nie, to dowody będą jednoznaczne, jej przyjaciółki będą musiały zeznawać na moją korzyść (inaczej wykażę ich krzywoprzysięstwo, a dla części z nich taki zarzut oznacza utratę pracy). Wolałbym tego uniknąć ze względu na późniejszą opiekę nad dziećmi i konieczność wzajemnego kontaktu, ale mogę nie mieć wyjścia i z tym też się godzę.
Bardzo budujące jest to, że wspierają mnie osoby, po których bym się tego nie spodziewał (raczej z grona jej znajomych - i trudno traktować to jako coś fałszywego, gdy dostaję od nich dowody na moją korzyść, bo "przykro nam, też jej nie poznajemy, od***ło jej").

Dla mnie zdrada i wiedza o niej jest wbrew pozorom dobra. Inaczej nie zauważyłbym kłamstw, nie straciłbym do niej zaufania, nadal idealizowałbym jej obraz w moich oczach, pielęgnował winę i wszystko trwałoby bardzo, bardzo długo, bo moja miłość była jednak głęboka, prawdziwa, z tych "na zawsze, za nic i mimo wszystko". A kłamstwa i brak zaufania strąciły różowe okulary w miesiąc - nagle poczułem się spokojny z myślą, że ten rozdział się zamyka i patrzę w przód z jakimś tam optymizmem (co nie zmienia faktu, że będę łapał też emocjonalne doły i dojście do równowagi zajmie długie miesiące - jakoś to przetrwam, bo po prostu nie mogę się rozsypać na amen nawet w gorszych chwilach ze względu na dzieci).

Jak ktoś z czytających to kiedykolwiek będzie w podobnej sytuacji - posłuchajcie maku2, nawet jeśli (albo zwłaszcza wtedy) wydaje się wam to działaniem na wyrost. Podsluchy, kamery, detektywi, keyloggery - pełna inwigilacja nawet z założeniem "to niemożliwe, upewnię się tylko że to anioł w ludzkiej skórze, nie muszę tego potem używać". Ja tego nie zrobiłem, ale tylko przypadkiem dostałem do ręki komplet potrzebnych mi faktów i dowodów  (może kiedyś to tutaj opiszę) - dzięki temu szybciej zacząłem postępować racjonalnie i jestem znacznie spokojniejszy o to, że uczciwie ustalimy warunki rozstania, bo mam mocne karty na wypadek wojny w sądzie. Gdybym został w sferze domysłów, to w najgorszym razie skonczylbym z ciężka depresją, goły, finansowo zapewniający jż i jej nowej miłości fajne warunki do zabawy w nowe życie.

Długo.

Pocztaj sobie tu różne wątki, gdzie ludzie już będąc po rozwodzie nawet usatysfakcjonowani wyrokiem, mają różne momenty zwątpienia. Choćby głupi sen może zepsuć Ci humor na kilka godzin. Tak więc nie śpiesz się. Czas leczy rany, ale jego upływu nie przyspieszysz.

Nie musisz wszystkiego pozałatiwać od razu. Może być też tak, że znajdziesz w tym wszystkim jakiś pozytyw (taki trywialny przykład jak znacznie więcej wolnego czasu, gdy dzieci będą z żoną), a jeśli za szybko wszystko poustalasz, ten pozytyw się nie zrealizuje, bo go na wstępie uniemożliwisz, zanim go w ogóle odkryjesz. Daj sobie czas. Ani żona, ani dzieci nigdzie się nie wybierają.

I nie patrz na to jak na cofanie się. Lepiej popatrz na to jak na wykres sinusoidy, gdzie X to oś czasu. Wszystko co pod kreską to Twoje dołki i porażki, ale wszystko nad to Twoje zwycięstwa. Na osi czasu jednak niezależnie, czy jesteś pod/nad kreską, jesteś do przodu.

Emocje i pośpiech to źli doradcy.

Wyłącz jednak jakiekolwiek (nawet najmniejsze) skrupuły względem żony, bo bądź pewien, że takie u niej w Twoim kierunku nie istnieją i że walczysz w tej chwili o swoją przyszłość oraz o przyszłość swoich dzieci. Nie musi być super sprawiedliwie. Ugraj dla siebie jak najwięcej, by po czasie nie żałować.

Twoja żona może i cierpi też, ale nieporównywalnie do Ciebie, skoro ma czas i ochotę na babskie wypady w obliczu tak poważnej sytuacji, w dodatku, gdy jej mąż dochodzi do siebie po operacji.

Ja tak do tego nie podchodzę. Uważam, że osoby, które zdradziły też cierpią. Nawet, jeśli nie na początku, to w dłuższej perspektywie. Przez jakiś czas są w amoku i wtedy wszystko mają w nosie, ale to też ludzie, często może nawet dobrzy ludzie, którzy po prostu odtwarzają jakieś schematy lub w których działają podświadomie destrukcyjne i autodestrukcyjne mechanizmy. Z reguły te rzeczy są wyniesione z domu rodzinnego.

Niemniej sam fakt, że w jakimś sensie te osoby też są ofiarami, nie zmienia tego, że Autor powinien się wyzbyć wszelkich skrupułów i (jeśli chodzi sricte o rozwód) myśleć w pierwszej kolejności o własnej osobie, a nie na siłę patrzeć na to co jest sprawiedliwe, a co nie.

Już wiem, że tego nie posklejam, nie chcę tego i długo nie będę chciał.
Wiem więcej, mam dużo informacji, które obniżyły mój poziom zaufania do jż do zera - dla mnie dyskwalifikuje to możliwość budowy relacji niezależnie od miłości, która za nic nie chce ze mnie zejść. Nie wiem, czy jż za niedługo czas nasze rozstanie się nie odwidzi, a ze mną nadal nie jest psychicznie dobrze.
Korzystam z jej stanu zakochania (stan bardzo aktualny, potwierdzone), we wtorek będę chciał dokończyć ustalenia i zlecić (rękami jż) adwokatowi na szybko przygotowanie pozwu + umówić notariusza na podział majątku. Jeśli zamknę to w przyszłym tygodniu to będzie ok.
Jż w szoku, że nadal stoję przy "albo zamykamy to już, albo sam złożę pozew z orzeczeniem o Twojej winie i będziemy prac brudy".
Psychiatra zwiększył jej dawkę, więc jakoś się trzyma, ale ledwo - kochaś kopnął w d.... (to znosi najgorzej i wciąż kombinuje jak to zmienić, do upadłego), mąż jednak nie czeka jak zbity pies jak obiecywał tak na samym początku, będzie trzeba pracować... trudne sprawy.

Moja siła jej słabością - faktycznie, sprawdza się.

Teściowie namawiali mnie dzisiaj (byłem u nich z dziećmi, bardzo fajni i wyważeni ludzie) na przemyślenie przez nas sprawy. Usłyszeli, że nie będę o tym rozmawiał, bo niewiedza jest dla nich błogosławieństwem i zależy mi na tym, żeby nikt o nikim nie zmieniał zdania. Chyba załapali, że to nie jest tak, że "znudzilismy się, ale da się to odkręcić".

No to Merle czy to wszystko jest tego warte? Przecież z tą osobą z którą się zdradza pewnie za jakiś czas(nie wiem rok,dwa ) będzie tak samo.Fascynacja i namietnosc zamieni się w codzennosc...Z tym,że pozostaje zawsze świadomość,że się skrzywdziło swoją rodzinę,dzieci...I co wtedy? Pozostaje szukanie następnej osoby ,która będzie"miłością życia"???

I u nas jest dokładnie taka sytuacja. Nie zadbaliśmy z jż o związek, oddaliliśmy się mocno od siebie, pojawił się ktoś z boku i poszło. Nie zmienia to dla mnie faktu, że zdrada to świństwo. Nawet jak mieliśmy jakieś kryzysy, to przez myśl mi nie przeszło, żeby iść w bok a okazji nie brakowało. Po prostu takie zachowanie nie mieści się to w moim postrzeganiu świata, a ja głupi myślałem, że z jż patrzymy na świat podobnie.

Im więcej kłamstw i pewnych zachowań jż widzę (nie chcę ich tu opisywać, bo w razie gdyby jż to przeczytała, to domyśliłaby się którzy ludzie dostarczają mi informacje, a to byłby duży szok), tym szybciej mam nadzieje się wyleczyć z tej miłości, bo na razie łapię się na tym, że nadal miewam nadzieję na odwrocenie tego wszystkiego i regularnie jż mi się śni (a od lat nie pamiętałem swoich snów)...

Na razie tego nie obejmuję umysłem.

Sama znasz odpowiedź. Na dłuższą metę pewnie nie jest, choć ciężko się wypowiadać, kiedy się nie zdradziło i nie zna się tego uczucia. Oczywiście podczas fazy amoku te osoby czują się wniebowzięte, nie boją się niczego, tak jest zawsze podczas zauroczenia. Ale zauroczenie prędzej, czy później minie. Może po prostu jedni są stworzeni do monogamii, inni nie i stąd jedni zdradzają, inni nie.

Sęk w tym, że nie ma małżeństw kotraktowych, a obiecujemy sobie bycie razem do końca i większość ludzi tak do tego podchodzi. Ci, którzy nie są stworzeni do monogamii, nie powinni brać ślubów i nie powinni mieć dzieci. Rodzina to zbyt poważna sprawa, by ją rozwalać z powodu nieumiejętności udźwignięcia szarości życia. Ale to tylko moje zdanie.

Nie mam poczucia, że ją zaniedbywałem (cyt. "(inna rzecz, czy słusznie)"). Oczywiście mogłem zrobić rzeczy inaczej i bardziej dbać o związek, ale w codziennej gonitwie nie jest to proste i tak naprawdę nie mam sobie wiele do zarzucenia, szczególnie dlatego, że żona wcale o ten związek bardziej nie dbała. Piszę tylko, że to też ludzie, którzy chcą być szczęśliwi, tylko pewne mechanizmy/schematy, które w nich siedzą, są od nich silniejsze. Przecież to są ludzie, którzy błądzą i nie wierzę, by kiedykolwiek zaznali prawdziwego szczęścia w życiu, takiego poczucia spełnienia. Moja żona mówiła o sobie "kwas nienasycony". Całkiem trafne określenie.

Spokojnie mógłbym się podpisać pod Twoimi słowami, ale też jest jakaś druga, tragiczna (dla zdradzacza) strona w tym wszystkim, i nie wierzę, by w życiu tych ludzi nie przyszedł moment konfrontacji z samymi sobą, gdzie poczucie winy spada na nich jak grom z jasnego nieba. Być może to tylko moje życzeniowe myślenie. Może jestem naiwny... po prostu patrząc na żonę, widzę osobę, która być może nigdy nie zazna szczęścia, o ile kiedyś się nie ogarnie. Jak jednak się ogarnie, będzie ogromne poczucie winy. Więc tak, czy inaczej będzie miała ciężko.

Nawiązując jeszcze do pytania Manuelki... nikt z nas nie młodnieje, a model życia, którzy uprawiają ci nazwijmy ich "poligamiści" powoduje, że co kilka lat musi być ktoś nowy. Tylko, że sami są coraz starsi i w końcu staną się nieatrakcyjni. Więc kończą na starość samotni (a to bankowo nie jest już takie super jak singlowanie w wieku np 30 lat) lub z kimś poniżej ich standardu.

Karma wraca, a w rozpadzie małżeństwa nie ma zwycięzców.

Przez całe moje małżeństwo wspierałam słabego, z ciężkimi przeżyciami z dzieciństwa męża.
Z miłości. Tylko że to była miłość głupia bo malo dla siebie żądająca.
Czy to Twoja wina Merle że żoną miała takie dzieciństwo?
Widzisz takie współczucie pozwala drugiemu człowiekowi  hodować w sobie potwora. Kogoś kto mało z siebie jest w stanie dawać.
Niestety.
Tylko to sprzeczne z wieloma teoriami które mamy w głowie z mass mediów i nie tylko.
Windyboy. Z boku patrząc dasz radę.
Trzeba najpierw przetrawic rozczarowanie.
Potem jest z górki.
Gdybym miała z perspektywy obecnej podsumować wygrane i porażki.:
Finansowo na początku  wszyscy stracili bo wiadomo że rodziną funkcjonuje lepiej jako całość.
Emocjonalnie: dzieci przegranym największymi moim zdaniem no chyba że rozpada  się patologiczny związek, mój taki nie był.
Ex przegrany bo rozpadają mu się kolejne relacje obwinia mnie bo gdyby nie ja..To by był bardziej szczęśliwy w małżeństwie: ble ble..
Moim zdaniem osoby która sobie porządku w głowie sama nie zrobi nic nie uszczęśliwi.
Okazuje się że emocjonalnie najwięcej ja zyskalam na tym kolowrotku bo to nie był dobry partner dla mnie w perspektywie dojrzałości co by musiało wyjść pewnie i tak.
Oczywiście pozycja szczęśliwej mężatki 40 plus jest lepsza:) ale fakty są takie jakie są.
Ps.
Jak się kogoś było zdolnym kochać to nie należy z tego powodu rozpoczać tylko się cieszyć.  Bo wiele  osób takich zdolności do kochania kogoś jest pozbawionych.

Nie bedzie puste bo czasem tam beda dzieci wiec pod tym kątem je też przygotuj.
Po drugie nie przeprowadzaj sie do miejsca ktore Cię będzie dolować. To wyraz troski o siebie.

Przeceniasz Merle swój udział,wpływ,oddziaływanie na żonę,jednocześnie nie doceniasz jej możliwości samodzielnego dokonywania wyborów ,wydeptane ścieżki i wzorce tylko do pewnego poziomy w dojrzewaniu mogą być jakby mimowolne,podświadome/nieświadome
na wielu etapach życia jednak dochodzi do konfrontacji,kryzysów i te wybory "silniejsze od nas " stają przed oczami,z Twojego wątku pamiętam że i jż miała takie doświadczenia,braki dochodzą do świadomości nawet momentami nie da się być cały czas nieprzytomnym nie ,wtedy po takich zdarzeniach ścieżki,wzory zachowań stają się świadomymi wyborami lub nie ,każdy ma okazję i szansę do zmiany nie ma to tamto ,nikt moim zdaniem nie jest wyłączony od tego i usprawiedliwiony ,prowadzi się życie determinowane jakimś motywem też wybranym różnie jest najczęściej chciejstwo, emocje, pragnienia  czasem potrzeby wypełniania deficytów nimi są 
Ludzie widzą ludzi,nie żyjemy w próżni i na bezludnych wyspach nie tylko rodzice mają wpływ na dzieci .
Co prawda nieco inaczej pojmuje słowo współczucie ,ale mniej więcej rozumiem że chodzi wam z Elą o litość,poświęcanie się ,uległe ,rezygnowanie z własnych potrzeb,poglądów i przekonań ,w rozczulaniu się nad rolą ofiary skutkiem jest karmienie potwora ,nie odbyło by się to bez zgody i przyzwolenia ofiary,która czerpie korzyści z tego świadomie i ekspresowo decydując o tym w podświadomości.
Te poziomy są ważne jeżeli określmy sprawę odpowiedzialności i winy ,inna sprawa czy na tym etapie Twojego rozstania jest to potrzebne Tobie ,zrozumienie wcale nie nie oznacza jak dla  mnie aprobaty na na-przykład zdradę ,łamanie słowa ,kłamstwa - nie dajmy się zwariować usprawiedliwiając takie akcje racjonalizując hurtowo jak leci każde zachowanie i działanie podświadomością ,tak nie działa ludzki mózg i psychika która jest jego wytworem ,nie da się zrzucać wszystkiego na siłę wzorców i mimowolność to dość powierzchowne tłumaczenie odpowiedzialności niestety dość powszechne bo wielu ludziom potrzebne i wygodne stwarza pokrętny komfort przekonań jet to jak zaraza po części za zgodą zmowa jakąś po prostu trochę z niewiedzy trochę z życiowego zabiegania i rozproszenia codziennością .
Twarda miłość  i współczucie bywa skuteczna ,ale nie w stu procentach będzie mieć wpływ na osobę która decyduje o wpływach inspiracjach które dopuszcza je lub nie do siebie.

Czyli przez przyjaciółkę być może jż bada grunt i jednak zostawia sobie otwartą furtkę do syndromu harlekina ,a z drugiej strony niszczy to co zostało ,niezły mętlik ma jak tak w głowie .
To ukrywanie romansu i stwarzanie wrażenia odrzucenia przez kochanka to widocznie też zasłona dymna jak u Kubusia w wątku tylko on odkrył i ujawnił romans żony,możliwe że tego typu informacje przypadkiem mają do Ciebie trafiać .
Jż jest niewąsko rozchwiana ,ale nie licz na to że nie będzie działać z jakąś logiką choć czasem może Ci się wydawać szalona w tym jest logika jej logika i ona jej w jej stanie odlotu wystarcza ,czasami jednak być może na krótko dochodzi niepewność wątpliwości więc się rozeznaje w sytuacji i zabezpiecza na paru frontach różnymi sposobami .kochanek widocznie nie stwarza możliwości finansowych zgodnych z oczekiwaniami jaśnie pani jeszcze żony . Tylko w tym też nie ma się z czego cieszyć.

Status związku z kochankiem znam na bieżąco - z różnych względów nie mogę napisać skąd. Zresztą czy ten status się zmieni nie ma dla mnie obecnie znaczenia - ją do niego ciągnie i to ona kombinuje, jakby do związku doprowadzić. W ogóle nie widzi, że kochaś domyślił się, że ja wiem, a zamiast relacji chciał sobie poużywać znudzoną żonką. Dlatego mimo "bycia takim fantastycznym facetem, bratnią duszą itd." wycofał się z tego bardzo szybko wietrząc problemy zamiast zabawy. Czy ona go w końcu do łóżka zaciągnie - nie wiem (pewnie będzie próbować), ale jeśli tak to będę miał następny dowód i tyle. Ja tylko nie chcę go spotkać, bo obiektywnie to nie jego wina a i tak może ode mnie wyłapać prezent w szczękę (wiem, takie rozwiązanie to dla mnie same problemy, dlatego nie chcę go nawet przypadkiem spotkać).

I tak to właśnie widzę - rozstanmy się jak ludzie, dajmy sobie czas, a życie pokaże jak to się dalej potoczy, bez żadnych oczekiwań i presji. Może moje uczucie się utrzyma i u jż odnajdzie, a może to tylko różowe okulary, które mi nie do końca spadły i za jakiś czas to dostrzegę - nie wiem.
Teraz nie byłbym w stanie zaufać 5-latce w ciele jż, gdyby zmieniła zdanie odnośnie naszego rozstania. Pojawiają się różne emocjonalne gadki, ale fakt, że przez 17 wspólnych lat nie okłamałem jż ani razu zbija każdą próbę wybielania się i usprawiedliwiania (nie wiem, czy pod kątem stworzenia furtki do ew. powrotu czy żeby zagłuszyć poczucie winy u jż).
Nie podoba mi się, że zamiast rozmawiać o naszych problemach w związku i ew. możliwości ich naprawy w przyszłości skupiam się na zdradzie, ale to nie ja o niej zdecydowałem i takie a nie inne zachowanie jż zdominowało wszystko, zmieniło moją optykę i zmusza mnie do myślenia o sobie.
Ci, którzy nie wiedzą o zdradzie muszą mieć przerąbane w trakcie rozstania - ja do teraz bym się obwiniał o wszystko.

W sumie gorsze od zdrady były: perfidia, kłamstwa, egoizm. Po czymś takim nie można wrócić do tzw. "normalności". Ja nie mogłam.

Z grubsza zgoda Pasławku, ale jednak trzeba pamiętać też o swoim udziale w rozpadzie związku, choćby po to, by w przyszłości ustrzec się tych samych błędów (i nie związać się kolejny raz z niewłaściwą osobą).

U mnie nie ma absolutnie przyzwolenia na zdradę, łamanie słowa, itd. Nieważne co jż wcześniej przeżyła, nie tak się umawialiśmy. Jednak nic nie poradzę na to, że patrząc na żonę, widzę teraz osobę, która w głównej mierze zrobiła sobie kuku (choć sama o tym jeszcze nie wie), a rykoszetem odbiło się całej rodzinie. Nie wiem... nie umiem patrzeć na nią inaczej niż na ofiarę.

Mnie już nic nie jest potrzebne. Wiem wszystko co trzeba i mam rzeczy poukładane w głowie. Teraz tak naprawdę negocjuję z żoną, by uzyskać dla siebie jak najwięcej, oczywiście nie kosztem dzieci. Gdyby nie dzieci już dawno poszedłby pozew o rozwód z orzekaniem o winie. Więc współczucie i zrozumienie, okej, ale nie kosztem siebie. Już nie.

Natomiast czasem mam wrażenie, że w nas ludziach jest ogólnie za mało empatii i próby zrozumienia, co kieruje innym człowiekiem. Za to mega łatwo oceniamy (w tej kwestii nie mógłbym pierwszy rzucić kamieniem).

Śpieszę wyjaśnić, że gdyby moja jż zachowała się tak, jak opisane wcześniej, to by nic nie zmieniło. I tak byśmy się rozstali. Z tymże szybciej, łatwiej i z mniejszym uszczerbkiem dla wszystkich. Moja jż też nie widzi swojej winy. Nic, a nic. I to, moim zdaniem, jest gorsze niż sama zdrada. Czasem niewinny flirt może wymknąć się spod kontroli. I choć to nie usprawiedliwienie, po ludzku można to jeszcze zrozumieć. Natomiast to, że że ktoś przerzuca całą odpowiedzialność na Ciebie, no to już jest poziom wyżej. To są ludzie, którzy w kółko będą powtarzać ten sam schemat, niszcząc wszystkich dookoła.

Twoje prawo. Jestem jednak gotowy założyć się o niemałe pieniądze, że z czasem zmienisz zdanie ;-)

Dokładnie tak. To nie zdrada, a zachowanie przy/po niej pokazuje prawdziwy charakter człowieka.

Dokładnie tak. Dopiero po czasie można spojrzeć z dystansem. Empatia, zrozumienie jego pogubienia - ok, ale żyć już z takim człowiekiem nie chcę i szczęśliwie nie muszę. I to nie z powodu zdrady, ale dlatego, ze był zdolny do takich perfidnych, przemyślanych świństw wobec swojej jeszcze niedawno rodziny. Bo tylko rodziny z krwi  się nie wybiera, ale człowieka do życia razem i owszem. Natomiast zemsta nie popłaca, bo najbardziej niszczy mszczącego się. Do obojętności (czy pożądanej życzliwej obojętności) jednak potrzebny jest czas.

Dlatego nie żyj tylko rozwodem,rozstaniem,dziećmi  ,zrób coś tylko i wyłącznie dla siebie ,nie przeszkadza to być ojcem i dzieciom krzywda się od tego nie stanie wręcz przeciwnie,czasem zrób sobie przerwę i nabieraj dystansu ,nie żyj tylko tym co dzieje się w domu i w pracy ,świat się nie zawali,co i jak zrobić to spora dziedzina do zbadania ,tylko że bardzo indywidualna.

Windy... bardzo podoba mi sie Twoje podejscie do tematu, racjonalnie, konkretnie, jak do projektu.. . my kobiety (chyba wiekszosc) mamy zbyt emocjonalne podejscie, ta jeszcze Twoja chyba jest zbyt wrazliwa skoro az wpadla w depresje i tak odleciala (nie wiem czy nie trafila na innego pana, ktory mial wobec niej takze jakis.. projekt, kto to wie, w sumie chyba niewazne)...  Wazne by dzieci jak najmniej odczuly to co sie dzieje....  Dlaczego bedac w zwiazku nie staramy sie byc najlepsza wersja siebie tylko po fakcie?? Czy to codziennosc, pewnosc "zaklepanej" osoby, czy... no wlasnie.. dlaczego 2 kochajacych sie kiedys tam ludzi z czasem nie potrafia nawet szczerze ze soba porozmawiac zanim bedzie za pozno....

I tak najczęściej się dzieje. Po pewnym czasie przestajemy stawiać na podium zdradzacza i widzimy go takim jaki jest naprawdę. Stajemy się wobec niego obojętni uczuciowo (ani miłość ani nienawiść). Wtenczas dochodzimy do wniosku że dobrze się stało tylko szkoda że tak długo to trwało zanim w agonii konania małżeństwa dokonał się rozwód. I znowu wina zdradzacza bo powinien od razu powiedzieć o zdradzie, romansie, chęci odejścia i rozwodu umniejszając cierpienie zdradzonej osoby łudzącej się że nic się nie stało, że nie zdradzony został, że to da się uratować, że ... i ciągnąć to w nieskonczoność aż wkoncu psychicznie się załamie. A może to specjalne działanie aby zyskać jak najwięcej, ograbić ze wszystkiego i przerzucić winę na zdradzonego któremu będzie wszystko jedno. Z rodziny i znajomych nie znam powrotu po rozwodzie a i z forów wynika że to rzadkość (nawet katolickich) i nie wiadomo czy wytrzymali tych min 5 lat razem.