Rozstanie po 17 latach? Potrzebuję porady - Netkobiety.pl

Trudno mi uwierzyć w depresję żony. Jak się ma depresję to się nie romansuje, nie robi planów na przyszłość w postaci budowy 2 domków aby dzieci do obojga rodziców miały blisko.

Wybacz ale zdaje się że jesteś kolejnym białorycerzem.
Wziąłeś całą winę na siebie tak jakby Twojej żony w tym nie było.
Otóż była i jest tak samo współwinna za kryzys i problemy w Waszym małżeństwie jak Ty.

Zaczęliście być razem będąc jeszcze dzieciakami i uważam że Twoja zona zaczęła myśleć że to życie jej ucieka, że coś jej umyka - na zasadzie króliczka którego teraz ona zaczęła ganiać.

To znaczy ilu i na czym to oddalenie polegało - tylko braku seksu?

Owszem zdarza się ale dlaczego uważasz że SAM miałeś tym się zająć - a gdzie Twoja ŻONA? Przecież to jej rzekomo odechciało się seksu, czyli problem miała ona i co ona z tym zrobiła?

A zdanie później

To jak było bo mi wychodzi że Ty próbowałeś a Twoja księżniczka co w tym czasie robiła? leżała i pachniała?

A ja myślę że jej "depresja" wynika z czegoś innego - otóż poszła w romans i zaczęła panikować gdzie ją to zaniesie jak również mogłeś być blisko odkrycia jej romansu. I później standard - konta, telefon za hasłowane, nie pytaj, nie wnikaj, rób na mnie i dom. Jak poczytasz to również jej tłumaczenia to standard - pełno takich samych lub podobnych znajdziesz tutaj i innych portalach. A mówi tak bo musi siebie w swoich oczach wybielić, bo przecież - WSZYSTKO TO TWOJA WINA - a Ty łykasz jak pelikan wszystko co ona gada.
A żona kiedyś pracowała? Po porodach i macierzyńskim wróciła do pracy?

Chłopie Ty nie tylko łykasz ale uwierzyłeś w te bzdury że jesteś winny - i to na dodatek mając teraz wiedzę o jej romansie wciąż w to wierzysz?
Ty zmieniłeś się na gorsze czyli uważasz że ona zmieniła się na lepsze? 
A możesz podać parę przykładów jak ona się zmieniła na leprze a Ty na gorsze?

Piszesz że jest osobą wrażliwą ale kiedy Ty chciałeś rozmawiać rozmawiać o waszych problemach ona Ciebie zlewała.
To gdzie ta jej wrażliwość? na czym ona polegała? na oszustwie? kłamstwie? zdradzie? to te wrażliwości?
Prosiłeś żeby oddać dzieci do żłobka, przedszkola? Żeby jej ulżyć? Żeby mogła pójść do pracy pomiędzy ludzi? Prosiłeś ją o to?

Taka przemiana na siłę nie wiele daje jeśli nie jesteś do niej przekonany. Zacząłeś słuchać ludzi  - dodrze nie można żyć we własnej wizji małżeństwa, życia.

Może to Ciebie zdziwi ale w takich jazdach małżeńskich kiedy nie wiadomo o co chodzi to w ogromnej części chodzi  kogoś trzeciego.
I jak sam widzisz wystarczy patrzeć na małżonka jak na człowieka a nie na jakiś cud żeby widzieć jego wady.
Zobacz jaki byłeś zaślepiony że otoczenie wiedziało o jej romansie a Ty dowiadujesz się o nim ostatni.

A jak to zdanie brzmiało, co powiedziała?
Ty cokolwiek wiesz o zdradzie żony czy też bałeś się sprawdzić na zasadzie - kocham, wybaczam?
Sprawdziłeś chociaż billingi żebyś wiedział jak długo robiony byłeś w wała przez żonę?
Która rzekomo jest osobą wrażliwą, schorowaną, żyjąca w depresji?

Z jednym się zgadzam - WAS jako małżeństwo już nie ma.
I ona również ponosi współodpowiedzialność za to co działo się w Waszym małżeństwie nie tylko Ty.
Ale to ona ponosi całkowitą i jedyną odpowiedzialność za własną zdradę.

Czy Twój stan zdrowia spowodowany jest problemami w małżeństwie?
Proponuję Ci zakup dyktafonu z jak największą dostępną baterią - myślę że po powrocie jak odsłuchasz nagrań zmienisz radykalnie zdanie o żonie.

Problem polega na tym że Ty chcesz żeby było jak dawniej. A Waszego małżeństwa już nie ma i nie będzie. Żona tylko z wyglądu jest taka jak kiedyś teraz to zupełnie inna osoba która zmieniła się chodź by pod wpływem innego faceta, jego myśli, dotyku. Nawet gdybyście się zeszli musielibyście wszystko budować na nowo.
Problem polega na tym że Ty chcesz czegoś innego niż jż.
Problem polega na tym że ona chce tamtego gościa.
Wiesz kim on jest?

Naprawdę uważasz że ona jeszcze z tamtym nie spała? Że czeka aż wyjedziesz do sanatorium/szpitala?
Ty nie masz teraz przejmować się jej samopoczuciem tylko skup się na własnym zdrowiu, na sobie i dzieciach bo tylko one na końcu pozostaną Twoją rodziną.

I dobrze. Oraz to że są za małe na zrozumienie sprawy.
Czyli decyzja - rozwód? Z winą bez?

A tak naprawdę kto tak ustalił? bo odnoszę wrażenie że jż? I jak bardzo dla niej wygodne.

Ty naprawdę nie rozumiesz czy wypierasz ze świadomości prawdę? ONA JUŻ JEST Z INNYM. Naprawdę musisz złapać na gorącym "uczynku" żeby to zrozumieć?
Teraz jesteś jej potrzebny bo masz spełnić jej plany - budowa domu.
I pewnie oczekuje że przy rozwodzie będzie ze wskazaniem na Ciebie bo misio weźmie na klatę?
Jak nie zawalczysz o swoje to tak Ciebie sponiewiera że jeszcze przez lata będziesz pytał - ale coś się stało ale o co chodzi.

I już wiesz w jak ogromnym byłeś błędzie.
W Twojej wizji ona nią była ale postawiłeś ją na piedestale i zamiast traktować jak normalną kobietę/osobę Ty pozwoliłeś jej na bycie pępkiem Waszego małżeństwa.
Cokolwiek jej teraz powiesz, cokolwiek zrobisz ona nie zrozumie - bo jest ktoś trzeci.

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Jeśli macie rację, to ciężko będzie się pozbierać, ale nie będę miał wyjścia.
Żona ma trudny zawód, pracowała do pierwszej, ciąży, potem trochę dla mojej firmy.
Pomysł z domami blisko siebie jest akurat mój - staram się oddzielić temat naszej relacji od dzieci - wydaje mi się to najlepszym rozwiązaniem dla nich właśnie, zwłaszcza że pieniądze nie są w tym przypadku żadnym problemem.
Moje kwestie zdrowotne są niezwiązane z naszym związkiem - mam nadzieję, że jak mnie nie będzie kilka tygodni, to emocje opadną i łatwiej będzie trzeźwo na to spojrzeć.
Żona wiele razy zarzucała mi, że idę w pracę zamiast spędzić z nią czas bez telefonu lub laptopa.  Siedzenie sobie na głowie przez całą pandemię też pewnie zrobiło swoje.
Gościa znam, poznaliśmy się na placu zabaw. Rozwodnik z kilkuletnią córką. Nie zagłębiając się w temat skąd to wiem - ona się zakochała, a on nie chce z nią rozmawiać (o ile coś się nie zmieniło). Co się wydarzyło w międzyczasie - nie wiem, to krótka znajomość. Mało brakowało, a rozwiazałbym z nim temat po swojemu, ale po co potem tłumaczyć się policji - to nie on jest problemem w tym przypadku.

Papierów rozwodowych nie składam, nie mam siły. Ona na razie też nie. Jeśli do tego dojdzie, to raczej nie będzie problemów (chyba). Bez orzeczenia o winie, majątek podzielimy i tyle.
Co do zmiany siebie - to mnie najbardziej boli, że teraz widzę swoje cechy, których nie lubię. Więc je zmienię, bardziej dla siebie niż dla kogokolwiek. Szkoda, że nie chciałem tego zauważyć wcześniej.

Nadal czuję się winny. Wiem, że mogłem bardziej zadbać o związek i to pewnie dlatego.
Chociaż przyznaję, daliście mi do myślenia...
Jak się spędziło z kimś pół życia, to ciężko znieść myśl, że to koniec, pozbierać się i ruszyć dalej.
Heh... Może przymusowa separacja pozwoli mi się zdystansować, inaczej zwariuję.

nie będę się powtarzał z powyżej postami ( w sedno rady) tylko od siebie dodam że powinieneś się trochę odseparować i zacząć stosować ,, 34 kroki "  które pomogą Ci przetrwać trudny okres rozstania. To czy był to ,,pełny" romans czy tylko gadanie ( zdrada psychiczna) to się nigdy nie dowiesz chyba że ruszy ją sumienie i powie ci laitową wersję. Już wcześniej poruszyłeś  fakt że przestała do ciebie czuć cokolwiek więc ktoś wykorzystał ten jej stan wchodząc z nią w romans. Jak się zorientował że żonka chce coś więcej niż seks to się wycofał stąd jej nastawienie do niego negatywne. Spowodowane takie podejście może być pełną wersją romansu. Musisz sobie odpowiedzieć czy chcesz tkwić w związku gdzie ona już nigdy nie pokocha ciebie jak dawniej a w głowie będzie mieć tamtego i ewentualnie poszuka innego. Możesz też w miarę szybko i bez cyrków rozejść się , przeboleć cały związek i po latach wejść w nowy z osobą która cię kocha a nie tylko jest. I jeszcze jedno tak jak napisano nie bierz całej winy na siebie nawet dodam że mniej niż 50% to twoja wina w rozpadzie małżeństwa (pomijając zdradę ) gdyż zachowywałeś się jak biały książę gdy księżniczka nic oprócz szukania emocji u innych robiła

Nadal uciekasz od odpowiedzi Tobie stawianych.

Ale zdajesz sobie sprawę że nawet gdybyś stanął na głowie i zaklaskał uszami to by nie pomogło. A dlaczego nie? Bo ona zdecydowała za Was, za Ciebie że Was nie ma.

Jak ona dbała/zadbała o Wasz związek? Podaj przykłady?

Myśl ale i działaj.
Czy żona pracuje? jak nie to z czego się utrzymuje? Czy wiesz ile i na co wydaje pieniądze?
Czy masz nadzór nad jej telefonem, laptopem? Dlaczego pytam, bo jeśli ona nadal utrzymuje z nim kontakt to wszelkie jej działania wobec Ciebie są fałszywe. A Ty w ułudzie walisz głową w mór.

Tak jest ciężko. Ale masz 35 lat a nie 60. Jesteś poukładanym facetem jeśli chodzi o zarobek i jeśli nie jesteś z wyglądu potworem przez duże P (a przecież wszyscy wiemy że każda potwora ma swego amatora) To sobie ułożysz życie z kimś kto Ciebie będzie kochał jako mężczyznę a nie jako bankomat.

I wyjazd do sanatorium(tam jedziesz?) będzie dobrą okazja do złapania oddechu. Tylko nie zamykaj się tam na nowych ludzi.

Unikam odpowiedzi, bo są bolesne. Poza wielokrotnym wskazywaniem, że zaniedbuję relację i to się źle skończy innych prób ze strony żony w zasadzie nie było. Z atrakcyjnością  u mnie nie jest źle poza rodzinną aerodynamiczną fryzurą:)
Do sanatorium nie jadę, po operacji będę mógł ledwo leżeć na prochach przez parę tygodni, przeniosę się do rodziców na ten czas - gdyby któreś dziecko na mnie wskoczyło to miałbym powrót do szpitala. Przeczytam drugi wątek i tu wrócę.

I to jest chyba jedyna metoda. Niezależnie czy się zejdziemy czy nie, skupiając się na sobie wyjdę na tym finalnie lepiej. Tylko nadal ciężko przekreślić tak po prostu wspólne lata:/ może po prostu muszę mieć parę miesięcy dla siebie, żeby spojrzeć na to z dystansem.
Gdyby nie dzieci, to wyjechałbym na parę miesięcy/lat w świat, żeby się pozbierać. W obecnej sytuacji trudno będzie się od tego odciąć.

No proszę... doczekałem się powołania na swój wątek... dzięki Pasławku

@Autorze,

maku2 pięknie pisze. Mi też pisano, a ja wiedziałem swoje... no i byłem w błędzie.

Z opisu wygląda, że żona ma romans i stąd rezygnacja z Ciebie. Oczywiście wcześniej, przed romansem, mogliście obydwoje zrobić więcej i próbować naprawić relację. Rację ma jednak maku2, że nie możesz brać całej winy na siebie, bo jesteście współwinni i serio nie ma sensu patrzeć na to które z Was, jeśli w ogóle, jest winne bardziej. Natomiast żony do romansu nie wepchnąłeś. To była jej autonomiczna decyzja i w momencie, gdy się na to zdecydowała, jakiekolwiek wcześniejsze winy nie mają już znaczenia. Teraz to tylko i wyłącznie ona jest winna, bo przekroczyła granicę, której przekraczać nie wolno, choćby ze względu na rodzinę.

Koniecznie nie daj sobie wmówić winy i nie pozwól nadal sobą manipulować (a już jesteś manipulowany, bo żona wmawia Ci, że wszystko co złe, to przez Ciebie, nie chce z Tobą właściwie rozmawiać).

Im bardziej uda Ci się zdystansować, tym lepiej. Niestety o wiele łatwiej jest to napisać, niż zrobić.

PS - No i wybij sobie z głowy myślenie, że to kobieta Twojego życia. Gdyby nią była, wątek by nie powstał. Piszesz sensownie i spójnie. Widać, że analizujesz rzeczy i dobro rodziny jest u Ciebie na pierwszym miejscu. Jeśli takiego gościa ktoś po 17 latach traktuje w taki sposób jak żona Ciebie, uwierz, to z nią, nie z Tobą, jest coś nie tak.

Powodzenia!

Wiadomo że sytuacje i okoliczności różnią się w życiu,jednak mam nieodparte wrażenie że Twoja żona zeszła tylko z romansem głębiej ,ale to przecież trudne do sprawdzenia ,równie dobrze facet dał jej kopa bo najprawdopodobniej nie miał ochoty na nic więcej niż romans i bzykanie ,a możliwe że swoim gadaniem na Ciebie i narzekaniem,facetowi Twoja żona przypominała jego byłą więc wiesz, to moje domysły tylko żadne prawdy objawione.
Wygląda jeszcze to wszystko co opisujesz w zachowaniach żony i z tego co ona mówi ,że przeprowadza swój plan bez specjalnych zakłóceń po swojej myśli,podałeś się z tym poczuciem winy na tacy,najpierw gładko  wyprowadzi Ciebie z mieszkania to jest najłatwiejsze ,potem zgarnie swoją działką waszego majątku i zabezpieczy się finansowo ,na ten aspekt zwróć uwagę  idź do prawnika ,nie chodzi mi tu o alimenty na dzieci bynajmniej.

Zdrowie najważniejsze oczywiście.:)

robisz najważniejszym punktem to czy była zdrada czy nie.
a najważniejsze czy za miesiąc czy dwa On będzie z tą kobietą chcioał być czy nie i na jakich zasadach.
To ma się wyjaśnić.

Wiedza pomaga w podjęciu decyzji.
Samo się nie wyjaśni.

Jeśli się wyjaśni. Na chwilę obecną jż nie chce być razem i prze do rozstania, a mi zawalił się świat.
Dla równowagi (na tyle, na ile dobrze odczytuję jej motywacje), gdybyście zapomnieli na chwilę o moim wątku i przeczytali takie coś, co byście doradzili? Piszę to dlatego, że Wasza ocena na razie przynajmniej jest dla mnie zbyt trudna do przełknięcia.

Topic: nie kocham już męża
Mam 35 lat, od kilkunastu lat jestem w związku z mężem, ale nie kocham go już. Od wiosny leczę się z depresji i im lepiej się czuję, tym bardziej widzę, że ten związek jest pusty. W naszej relacji nigdy nie było wielkiej namiętności, ale od kilku lat nie jestem w stanie zmusić się do jakiejkolwiek intymności. Przez te lata na moje pretensje w tym temacie (i ogólnie, zaniedbywania głębszych potrzeb naszego związku, posiwecania każdego wolnego czasu na pracę) słyszałam tylko, że "mam okres chyba". Mąż zawsze miał problem z tym, że nie słuchał na poważnie, tylko raczej traktował mnie jak kumpelę.
Gdy urodziły się dzieci, skupiłam się na nich (były bardzo problematyczne, przez 4 lata nie przespałam jednej nocy nawet), mąż zaparł się i zapisał je do przedszkola w pewnym momencie, ale wybuchła pandemia i temat znowu został na mojej głowie (aż do teraz, chociaż rozważałam zerówkę w formie domowej). Teraz mam męża, którego nie kocham, życie, które muszę odzyskać po takim czasie siedzenia w domu (dawniej byłam bardzo aktywną osobą). Na dodatek przypadkiem poznałam jednego faceta (w sumie razem poznaliśmy - w parku) z dzieckiem w wieku naszych. Parę wspólnych wyjść, basen z dzieciakami, porozmawialiśmy i.... się zakochałam. Zorientowałam się, jak bardzo brakuje mi czułości. Nie zagłębiając się w szczegóły - olał mnie, a ja nie mogę o nim zapomnieć. Mąż w końcu zauważył, że zachowuję się z jeszcze większym dystansem, przycisnął mnie i powiedziałam mu, że między nami koniec, a dla mnie nasz związek nie istnieje od dawna. Chciałabym to uratować, ale ja kompletnie nic do niego nie czuję jako mężczyzny. Co robić?

Mamy klasyka. Miałem podobną, niemal identyczną sytuację. Najważniejsze to zdać sobie sprawę, że tego małżeństwa już od dawna nie ma. Prawdę mówiąc Twój zdrowy rozsądek już na bank Ci to podpowiada. Emocje niestety będą robić swoje. Twoje zadanie to się z nimi uporać. Teraz zacznij myśleć tylko o sobie. Jedyne zmiany jakie możesz zrobić to zająć się sobą i swoim rozwojem, całkowicie egoistycznie. Rób w wolnym czasie dokładnie to co przynosi zadowolenie. Jest mnóstwo porad na Internecie ale znajdź własną drogę. Może to być sport, a może całkowite tracenie czasu na netlixie. Nie ma to znaczenia jeśli pomoże będzie dobre. W jej oczach przestałeś istnieć. Z tego co piszesz finansowo dobrze sobie radzisz. To bardzo ważne. Nie zaniedbaj pracy.  Co usłyszysz od żony:

1. To Ty rozwaliłeś małżeństwo, bo za dużo/za mało pracowałeś
2. Przeznaczałeś mi za dużo czasu, osaczałeś mnie/za mało czasu
3. Miałam za dużo na głowie
4. Nie miałam wsparcia

Etc. Nie możesz pod żadnym pozorem się temu poddać. To manipulacja która w jej głowie ją wybiela. No i najgorsze. na 90% będzie grała dziećmi i robiła problemy z widzeniami. Oczywiście w między czasie będzie nastawiała dzieci anty. Jest to tak normalne jak śnieg zimą. Z dobrych wiadomości jak dzieci podrosną wszystko obróci się przeciwko jej samej.

Jak najszybciej uciekaj z tej relacji. Jeśli masz dowody rozwód z orzeczeniem o winie żony. Jak nie rozwód bez orzekania. Jeśli się nie zastosujesz do rad randomów z forum obudzisz się w wieku 40 lat ze zrypaną psychą. Z plusów to, że tu napisałeś świadczy o tym, że masz dużą szansę wyjść z tego w miarę cało. Pamiętaj, że Twoje życie po rozwozie dopiero się zacznie.

A czy Ty zdałeś sobie sprawę odnośnie własnego małżeństwa?

Zrobiłeś co radzisz?

"Zakochałem się w mężatce, lecz odrzuciłem ją.To źle?"

A czy to czasem nie wątek gościa, w którym zakochała się twoja żona? 

Kilka wątków poniżej twojego.

Wiecie jak dodać nowy wpis?

post dodałaś wiec pewnie chodzi o nowy temat.
W każdej zakładce podforum jest w prawym górnym rogu "przycisk" pt "Utwórz nowy temat" i już.
tylko trzeba wybrać odpowiedni dział dla swojego tematu/problemu/historii po prostu.

Sama jestem po rowodzie i kiedy uświadomiłam sobie że to koniec, mimo wszystko chciałam ratować związek. Teraz wiem, że czasami nie ma już nic do uratowania i chociaż uświadomienie sobie tego boli to jednak z czasem jest lepiej.
Zastanów się na spokojnie czy warto ratować ten związek? Czy dzieci nie byłyby szczęśliwsze przy szczęśliwych rodzicach, nawet jeśli rodzice żyliby oddzielnie?
Rozwód będzie nieprzyjemny, bolesny ale ból z czasem minie. Nie bój się zmian.

Tylko ja nadal nie wiem, czy faktycznie nie ma co ratować. Jeśli terapeuta mówi jej wielokrotnie, że czas terapii to zdecydowanie zły czas na decyzje życiowe, to dla mnie oznacza to, że już może mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości na tyle, że po terapii może diametralnie zmienić zdanie. Mimo wszystko poważny związek traktuję jako taki, w którym wspieramy się w trudnych chwilach, a nawet zwłaszcza w takich, nawet jeśli oberwę. Jeśli się łudzę i mylę - trudno. Przy odpowiednim podejściu w swojej psychice poradzę sobie w każdej sytuacji. Tak czy inaczej chcę pozostać w zgodzie ze sobą, żebym za rok nie spojrzał do tyłu i nie żałował, że nie zrobiłem wszystkiego. Powoli godzę się z tym (choć to trudne), że wpływ mam tylko na siebie (gdzie mam dużą chęć zmian dla siebie samego), a resztę mogę tylko obserwować. Co się wtedy wydarzy i co zrobię mając różne wybory - zobaczymy. Mam nadzieję, że będę na tyle mocno stał na nogach, że decyzje będą słuszne, cokolwiek zdecyduję.

Z dobrych rzeczy w ogóle nie biorę pod uwagę walki o dzieci i wierzę, że dogadamy się w razie czego bez problemu. Gdybym w tym miejscu się pomylił, to znaczy że faktycznie nic z tego nigdy nie poskładamy.

I dlatego proponowałem kamery czy dyktafony czy GPS bo one Ci prawdę powiedzą.
To nie Ty jesteś problemem w tym związku(żadne Twoje wady nie są przyczyną jej postępowania) tylko ona. A Ty cały czas(oby tylko do tej pory) ją usprawiedliwiasz i szukasz Bóg wie jakich przyczyn w jej zachowaniu.
Uważam że zostałeś zdradzony i że będziesz nadal zdradzany.
Dlaczego nie odchodzą tylko zdradzają?
BO IM TAK WYGODNIE.
Bo tamten jest od emocji.
Bo stały partner ma więcej do zaoferowania(rzeczy materialnych, rodzinnych)  niż kochaś.
Bo...ale czy to ważne?
Nie trać czasu na jej zrozumienie bo ona Ciebie wskazywać będzie jako winnego jej zachowania.
Znajdź 34 kroki powinny Ci chociaż trochę pomoc.

Nie Ty jeden... Tylko, że to co piszesz to racjonalne myślenie, a racjonalnie nie wytłumaczysz zachowania nieracjonalnej osoby.

Wiem, co czujesz, bo do dziś o wiele bardziej boli nie zdrada, a właśnie to w jaki sposób jż zachowywała się wobec dzieci i mnie, gdy wdała się w romans.

Na szczęście po jakimś czasie przestajesz to rozkminiać i zostaje Ci tylko: "bo to zła kobieta była"

W sumie to może nawet nie zła, bardziej jak doktor Jekyll i Mr. Hyde ;-) gdy nagle kompletnie przestajesz poznawać osobę, z którą przez wiele lat kroczyłeś przez życie.

Byle dzisiaj u psychologa, zwróciła mi uwagę na parę rzeczy - poza skupieniem się na sobie zauważyła, że źle czuję się z myślą, że miałbym jż zostawić w takim stanie jakim jest i zasugerowała, że skoro obecnie czuję się odpowiedzialny za to, żeby pomóc jej się pozbierać jako matce moich dzieci to ok, o ile będę w stanie oddzielić to od rozmyślań na temat naszego nieistniejącego związku, czym zdecydowanie zajmować się nie powinienem, dopóki nie ogarnę sam siebie.
Wtedy jak kiedyś spojrzę wstecz, to nie będę wyrzucał sobie, że nie zrobiłem wszystkiego, żeby rozstać się z czystym sumieniem, co przy moim charakterze mogłoby mnie długo gryźć.
Jeszcze tylko nie dać się zmanipulować w winę za wszystko, jeśli takie próby znowu się pojawią.
Po dzisiejszej cichej kłótni (dzieci w domu) dostrzegam rozpad jej niezachwianego dotąd poczucia mojej odpowiedzialności za wszystkie grzechy tego świata i kompletnego braku jej wpływu na podjęte przez nią decyzje.
Na razie stoję na stanowisku, że jak wrócę do mieszkania, to raczej ona powinna się wyprowadzić i to był dla niej duży szok. Zobaczymy jak się sprawa rozwinie - muszę zrównoważyć potrzeby moje i dzieci.

Memo, też zwróciłam na to uwagę, może to jest tak że ktoś wymyślił sobie taką sondę pt: punkt widzenia a punkt siedzenia

Nie bardzo rozumiem....  Chodzi o inne wątki?

Heh, już rozumiem. Ja próbuje się dzięki wam pozbierać, zrozumieć to wszystko, a pieniądze nie są dla mnie żadnym problemem - jeśli, tak jak piszecie, może dojść na tym etapie do wojny to dojdzie - czy zostanie mi potem kilkaset tysięcy mniej czy więcej, nadal będzie to tyle, że po domknięciu pewnych spraw nie będę musiał w ogóle pracować. Poza tym nadal mam dwie ręce i problem z nadmiarem zleceń.
Po tym co tu czytam i po tym co się dowiaduję dociera do mnie wspólna odpowiedzialność za rozpad związku.
Kiedy i czy w ogóle zrozumiem, że pewne rzeczy się dzieją i efekty są nie do odwrócenia - nie wiem. Jak szczerze uwierzę, że wyjdę z tego wszystkiego lepszy i (kiedyś) szczęśliwy, to wtedy uznam że będzie ok.
Znalazłem post o wdowcu - zbyt dużo się nie zgadza (ja wiem teraz o całej sytuacji dużo więcej), więc to raczej przypadek.

Obiektywnie rzecz biorąc - zwracała uwagę wielokrotnie, ja uważałem że przesadza. Teraz mogę sobie gdybać, że ja mogłem słuchać, a ona mogła wstrząsnąć mną wcześniej. Żadne z nas się wystarczająco nie postarało. Widzę po sobie, że trudniej jest wybaczyć sobie samemu i dlatego jest mi tak ciężko. Mam nadzieję, że z czasem to poczucie winy za swój udział w kryzysie/rozstsniu się stępi.

Jż w mojej opinii nie wie czego chce, ale na obecnym poziomie żalu i pretensji, paroletniego okresu, w którym się od siebie oddaliśmy nie widzi szans żeby to posklejać. Tu może mieć rację - każde z nas potrzebuje czasu, żeby nabrać dystansu, ja na pewno. Jaka potem będzie sytuacja i czy oboje będziemy wtedy chcieli próbować od nowa - nie wiem. Jeszcze niedawno chciałem wierzyć w takie rozwiązanie, ale teraz bardziej przesuwam się w stronę skupienia na sobie i nie nakładania sobie żadnych założeń, presji czy oczekiwań. Wtedy może moje decyzje będą lepsze - teraz obiektywnie nie myślę trzeźwo, tylko tonę w emocjach.

Napisałeś  że oddalaliscie się od siebie:
Ale sprecyzujmy:
To ona Cię odrzuciła fizycznie po urodzeniu się dzieci.
Pytanie: dlaczego?
Zmieniłeś  się tak bardzo
Nie opiekowała się rodziną?
Dałeś jej odczuć  że jest dla Ciebie nieatrakcyjne?
Jeśli zadba z tych rzeczy nie miała miejsca to wybacz. Ale jesteś na etapie produkcji różnych bzdur w głowie, by ją usprawiedliwić, a jednocześnie znaleźć jakiś kawałek któremu Ty jesteś winny i Ty możesz naprawić.

Naprawdę musisz wziąć wagę: I popatrzeć sprawiedliwie na wasze uczynki w małżeństwie.
Głową muru nie potrzebujesz więc zaprzestanie walenia w ten mur nie jest zbrodnią.
Czy Ty sam otrzymywaleś to, czego deficyty w małżeństwie żoną Ci zarzuca?
Czy teraz walczysz o powrót  rzeczy dla Ciebie cennych w damsko męskiej relacji, czy tylko o zachowanie rodziny?

Dla mnie punkt krytyczny nie jest nawet przy nawiązaniu romansu.
To nie romans przecina więzy: to zachowanie zdradzającego po wykryciu tego romansu.

musielibyśmy podyskutować co oznacza zdrada..... .... odsunela się jakis czas temu (znaczy obydwoje się odsuneli jakos od siebie), a ostatnio ONA jeszcze bardziej... widać że się zakochała, ale nie w mężu, pomijam telefon i to co palnęla kolezanka po pijaku... jasne jak slonce że w glowie juz zdradziła, a moze i nie tylko w głowie -  czy to ważne?