Męcząca matka - Netkobiety.pl

Nie rozumiem tych porównań że albo się opiekuje w każdej wolnej chwili albo zrywa kontakt i tylko Wielkanoc i Wigilia

Jeśli  wieczorem w piątek są kilkadziesiąt km od matki i brata to przecież mogą iść gdzie chcą sami, bez brata i matki.
Ale nie idą. Dlaczego?

Bo mógłby bez problemu zerwać kontakt gdyby opieka nad bratem mu doskwierała.
Nie jest zależny od rodziny mieszkaniowo czy finansowo.
Na utyskiwania matki, że za mało czasu im poświęca mógłby jakieś wytłumaczenie znaleźć. I po prostu nie przyjechać.
Wątpliwe czy ona pojechałaby do niego z chorym i na siłę mu go narzuciła.
Lecz on tak nie robi.
Ma widać wewnętrzną potrzebę pomocy im.

Ja myślę że to coś więcej niż zwykła wewnętrzna potrzeba pomocy bliskim jak każda chwila ktora poświęci na siebie i swój związek ma w tle grane poczucie winy i pretensje.

Ogólnie zgadzam się z Tobą że chłop dorosły i nie ma co go autorka próbować zmieniać, natomiast wypracować albo przynajmniej porozmawiać o kompromisie można.

Autorka pisała, że na początku źle podchodziła do tematu, przez co chłopak odebrał jej postawę jako pretensje. Rozumiem, ze takie sytuację się zdarzają, mi też się zdarzyło w związku wyrazić swoje oczekiwania lub zdanie w taki sposób, że krzywo wyszło i druga osoba odczuła że na nią naskoczyłam, pomimo że nie to było moja intencją i tak naprawdę meritum tego co miałam do zakomunikowania miało ręce i nogi (tylko forma nieadekwatna). Zdarza się. Tak więc osobiście nie widzę nic złego w próbie naprostowania tematu i porozmawiania jeszcze raz o wzajemnych oczekiwaniach. Że wyjdzie nikt nie obieca, ale jeśli faktycznie źle podeszła do tematu to why not

To jest sytuacja wymagająca podejścia niepomiernie subtelniejszego, niż truizmy - wybacz- o przepisach.
Matka z całą pewnością drży o przyszłość niepełnosprawnego dziecka i w tej intencji zapewne pielęgnuje w chłopaku Autorki potrzebę opieki nad nim.

Nie mnie, ani Tobie osądzać, czy jest to wygodnictwo, czy obawa, że jak starszy syn raz przestanie się zajmować młodszym, to już na dobre i młodszy ostatecznie skończy w przytułku.

Tutaj żadne - tak lubiane na Forum - ostre cięcia nie mają racji bytu.

Autorka, wiążąc się z chłopakiem w takiej a nie innej sytuacji rodzinnej, z automatu godzi się na wynikające z tego niedogodności.
Druga sprawa - znalezienie rozsądnych granic. To już sprawa między chłopakiem, a jego matką. Autorka może tu posłużyć dyskretną i przemyślaną radą.
Pretensje i ultimata niepotrzebnie uprzykrzą zerwanie, które w przypadku ich użycia i tak nastąpi.

Na pewno próba zrozumienia motywacji każdej ze stron jest tu punktem wyjścia do jakiegokolwiek działania - a nie podział na dobrych i złych.

To, że jego matka wywiera na niego ciąglą presję i wpędza go w poczucie winy, daje mi jasny obraz tego jakie mechanizmy panują w tej rodzinie. To jest normalne wyręczanie się własnym synem, a że wtłaczała mu to całe życie, wątpię, że nagle teraz ustąpi bez postawienia jej jasnych granic. I to jest rola dla partnera Autorki by zamiast latać na każde skinienie palcem, potrafił wyraźnie powidzieć: Przyjadę na x godzin w dany dzień, ale poza tym jestem zajęty, bo mam swoje życie.

Oczywiście istnieje duże prawdopodobieństwo, że on jest tak wytresowanym maminsynkiem, iż nie będzie w stanie się tak postawić i związek z Autorką się rozpadnie. Ale tak jak jest nie może być, bo ona w końcu pęknie.

Tak tylko zacytuje odnośnie brania brata do siebie - autorka chyba się z tym liczy.

Jeśli chłopak z autorka chce układać życie to jej zdanie liczy się nieco bardziej niż 'dyskretna rada'.

I każdemu, ale to każdemu w tej sytuacji całkowite i bezwzgledne oddanie się jednemu zadaniu (tj opiece nad bratem) rozwali życie. Nie da się żyć i ładować energii w jedną jedyną rzecz. A może i się da ale liczmy się z wieloma ofiarami takiego podejścia. Tak więc i matka, i chłopak, i autorka, i każda inna osoba włączona w sprawę potrzebuje odskoczni dla własnego zdrowia psychicznego. Dlatego kompromis i granice super ale między wszystkimi uczestnikami, a nie wybrańcami. Szczególnie jak wszyscy uczestnicy dalej żyją i mają się na tyle dobrze by podzielić się opieką

Nie. To chłopak w takiej sytuacji powinien przemyśleć, czy jest w stanie tworzyć z kimś związek. Jest dorosły, jeżeli na to się zdecydował, autorka ma pełne prawo oczekiwać bycia w związku i wszystkiego, co z tego wynika. Nie musi myśleć za niego i zastanawiać się, czy on może, czy jej prawa będą ograniczane itd. Powtórzę: dorosły facet. Decyduje się na związek? To niech weźmie za to odpowiedzialność, bo w tym momencie ma w życiu kogoś, z kim wiąże przyszłość i o kogo powinien dbać bardziej niż o brata. Nie chce/nie umie tego pogodzić? To on się nie nadaje do związku, nie autorka.

To chyba jednak nie Tobie, ani nikomu postronnemu oceniać, co kto powinien.

Wydaje się, że w tej sytuacji potrzebny - jak to często bywa - złoty środek. Rzeczywiście tak jest na pewno, że matka niepełnosprawnego dziecka przygotowuje syna do przejęcia opieki nad bratem, gdy będzie taka potrzeba. Potrafię zroumieć lęk matki o los niepełnosprawnego syna. Może nie do końca sobie zdaje sprawę z tego, że angażując brata już teraz tak mocno, może unieszczęśliwić także jego. Bo przez to on także może stać się w przyszłości samotny i sfrustrowany. Z drugiej strony jego samotność jest dla niej gwarantem, że podejmie się w przyszłości pełnej opieki nad bratem. Bo z żoną, dziećmi nigdy nie wiadomo. Mogłaby z czasem mieć na niego większy wpływ (przecież kochałby swoje dzieci, pewnie bardziej niż brata, nie chciałby, by żona zabrała je i się wyprowadziła).
Może więc nawet mniej lub bardziej świadomie odciąga teraz chłopaka od partnerki, bardziej niż bieżąca sytuacja tego wymaga.

Wydaje mi się, że chłopiec partnerki musi sam sobie odpowiedzieć na pytanie, jak chce ułożyć swoje życie. Jeśli chce, by w jego życiu było miejsce dla kobiety, a w przyszłości na stworzenie z nią rodziny, musi też znaleźć dla niej czas, energię. Inaczej będzie tracił każdą partnerkę. A jeśli któraś jakimś cudem zostanie, będzie nieszczęśliwa.

Myślę, że tylko rozmowa coś jest w stanie zmienić. Może powinnaś na jakiś czas się odsunąć, dać mu czas na to,by zastanowił się, jak widzi Wasze dalsze relacje. 
Jeśli będzie się upierał, że problem nie istniej, a tylko Ty się czepiasz, rzeczywiście pomyśl o rozstaniu.
I nie, nie masz obowiązku się poświęcać. Możesz wiele zrobić dla partnera, także dla osoby, która dla niego jest ważna, ale masz prawo też oczekiwać, że ion dostrzeże Ciebie i Twoje potrzeby.

Przepraszam, że tak wprost, ale - czy Ty potrafisz w ogóle czytać ze zrozumieniem?
Jak się mają Twoje posądzenia o zamknięcie niepełnosprawnego w ośrodku, do tego co naprawdę napisała Diamanda?

Dokładnie, nic nie pisze o zamykaniu w ośrodku. Te programy maja na celu odciążenie np. Rodziców od opieki nad niepełnosprawnym. Pomimo że nasz rząd jest jaki jest, tak uważam że te programy sa dość mądrze pomyślane. Pisze o tym, bo mogłoby to odciążyć matkę partnera i jego samego od opieki. Taki asystent sprawdza się bardzo dobrze, pracuje przy tych programach o wiele osób sobie bardzo to chwali i są zadowoleni.

Ale tu nie chodzi tylko o opiekę nad bratem, ale też o to, że autorce po prostu nie podoba się, że oni ciągle spędzają czas z jego rodziną. Chciałaby chyba żeby byli bardziej niezależni, chciałaby mieć większy wpływ na to co robią, jak spędzają czas.

"Raz mama go opieprzyła że są ferie a on nie zajmuje się bratem. Przypominam, ze oboje pracujemy. W te wakacje brat jest z nami wszędzie. Na koncertach, na basenie. We dwoje siedzimy tylko w domu albo ewentualnie spacer. Większe wypady tylko z jego rodzina. On nie chce słuchać ze to nienormalne wychodzić z nimi wszędzie. Jak jedziemy do nich na weekend przykładowo jesteśmy tam o 13 a wracamy o 23. On uważa ze ja się czepiam o to samo i nie wyjdzie mam jak tak się będę dalej zachowywać"

Chęć spędzania czasu wolnego z partnerem nie jest egoizmem, tylko czymś normalnym. To, że razem mieszkają, niczego nie zmienia. Nie może być tak, że z autorką tylko codzienność, a wszelkie rozrywki - z bratem. Bo co to za podział? Razem śpią i sprzątają chałupę, więc ma być szczęśliwa i zrozumieć, że w każdej wolnej chwili będzie im towarzyszył brat chłopaka?

Piszesz tak, jakby oni musieli wynagrodzić bratu chłopaka, że razem mieszkają. No rzeczywiście, jak dorosły facet śmiał zamieszkać z partnerką.
Ani chłopak, ani autorka nie muszą bratu wynagradzać niczym tego, że razem mieszkają, bo to naturalna kolej rzeczy. Nie jest to krzywda wyrządzona autystycznemu bratu.
Ani chłopak, ani autorka nie muszą mu też wynagradzać w żaden sposób tego, że jest niepełnosprawny, bo - znowu - to nie jest krzywda, którą musieliby odpokutować.
Natomiast dorosły facet, który zdecydował się z własnej woli na związek, a zachowuje się, jakby wciąż jego podstawową komórką rodzinną była mamusia z braciszkiem, jest niepoważny. Albo nie traktuje poważnie partnerki.