Męcząca matka - Netkobiety.pl

Z Twego postu wynika, że w tej rodzinie ojciec jest nieobecnym, a jego obowiązki przejął Twój chłopak. To od niego, dorosłego mężczyzny, dorosła (i jak rozumiem sprawna) kobieta oczekuje pomocy nie tylko w sprawach jej dotyczących, ale także  w wychowaniu i opiece nad swym młodszym dzieckiem. Do tego chłopak uważa taki stan rzeczy za naturalny i nie ma zamiaru wprowadzić jakichkolwiek zmian.
Z tej perspektywy masz do wyboru: zaakceptować rzeczywistość, czyli przyjąć za naturalny opisany stan rzeczy i spodziewać się eskalacji oczekiwań matki chłopaka (bo ona będzie coraz starsza a i brat autyzmu się nie pozbędzie), albo mimo miłości rozstać się już teraz.

Ja bym dorzuciła trzecią opcję - uświadomić partnerowi, że nie jest opiekunem brata, tylko bratem. Że matka może poradzić sobie sama z wieloma rzeczami, a partner nie jest odpowiedzialny za to, jak ferie i wakacje spędza jego brat.
Zapytać partnera, jak widzi założenie własnej rodziny przez Was. Będziecie z dzieckiem w wózku i bratem pod opieką?
Uświadomić partnerowi, że jest dorosły i odpowiedzialny za swoje życie, a nie matki i brata.

Ja miałam podobną sytuację (tylko brat męża nie ma autyzmu, ale za to jest 14 lat młodszy i teściowa oczekiwała, że mąż będzie się bratem zajmował w każdej możliwej okazji). Pogadaliśmy i te relacje się wypracowały z czasem.

Twój facet jest jak sprężyna -- tkwi w pewnej napiętej pozycji w której osiągnął stabilizację. Czas spędza z rodziną, zajmuje się bratem.

Możesz się w tę sytuację jakoś wpasować i zaakceptować aktualną sytuację i w niej żyć. Nie będziesz szczęśliwa pewnie...

Możesz próbować tę sytuację zmienić. Czyli przegiąć tę sprężynę w inną stronę. Będzie to wymagało dużego wysiłku, a gdy Ci się uda, to będziesz musiała się silić, aby sprężyna nie wróciła w swoje dawne ułożenie. Nie będziesz szczęśliwa pewnie...

Przestań więc naciągać tę sprężynę. Daj luz. Oddalisz się nieco od chłopaka, on to zauważy i widząc, że dziewczyna odchodzi zmieni swoje zachowanie.

Jak nie zmieni zachowania, to oddalisz się jeszcze bardziej... On widząc...

A jak nie zmieni zachowania, to oddalisz się bardziej i bardziej... aż pójdziesz w siną dal tam gdzie może znajdziesz szczęście.

PS> uważam, że ludzi się nie da zmienić; możesz zmienić swoje zachowanie aby się dopasować... ale najczęściej trzeba iść swoją drogą...

Sytuacja autorki trochę przypomina związek z rozwodnikiem z dzieckiem. Zazdrosna o nowe życie była żona ciągle wydzwania i żąda pomocy w opiece nad dzieckiem. Tylko nawet w sytuacji dzieciatego rozwodnika, to może on ustalić kwestie jego kontaktów i opieki nad dzieckiem, a tutaj u partnera autorki brakuje asertywności i dbałości o własne życie.

WiosennyDeszczu, czy dostrzegasz u swojego partnera poczucie zobowiązania wobec matki i brata? Czy ma poczucie winy wobec nich, gdy odmawia pomocy (jeśli to się w ogóle zdarzyło)? Jakie argumenty on przedstawia, aby uargumentować swoją postawę i odsuwać Twoje potrzeby? Czym on się kieruje wg Ciebie?

@LadyLoka... Jako że nie są to rozmowy w delikatnej materii seksu... Ani drażliwe o pieniądzach, to zgadzam się z Tobą że rozmowa może dużo zmienić...

"Za dużo", bo to pojęcie względne, według i dla kogo? I dlaczego to chłopak ma dostosować się do opinii innego człowieka?

Proponuję, byś przestała się czepiać a zaczęła z chłopakiem rozmawiać, ale by celem rozmowy nie była zmiana jego zachowania wobec brata. Bez waszej wspólnej rozmowy temat jego rodziny/brata staje się tematem tabu.

Ja mogę mu pomoc jak najbardziej w opiece nad bratem ale nie kosztem całego naszego życia. Któregoś dnia i tak może tak być ze weźmiemy go do siebie do domu ale jesteśmy młodzi i chyba tez z życia coś możemy mieć prawda? A brat ma rodziców.

No właśnie. I tutaj jest ten problem. Wychodzimy od początku wakacji tylko z nimi sami wcale

i to jest cos, o co mozesz miec pretensje, ze chcialabys cos tez porobic i z nim. probowalas cos zaplanowac? np ze wtedy i wtedy leci w kinie film i chcesz zobaczyc? albo masz ochote na RANDKE  w restauracji? kurcze, przeciez na randke brata chyba nie weznie?
mozesz tez sprobowac zaczac wychodzic bez niego, moze sie obudzi?! bo taka sytuacja mnie tez by wkurzala. okej, moze jest przemeczony, bo i obowiazki i brat, ale raz w miesiacu mozna chyba zrobic cos razem!

"Tez tak uważam. I to z rówieśnikami powinien nawiązać jakiś lepszy kontakt. A ogólnie jego mama tez nie pracuje. Wiec ona się poświęciła synowi ok ale moim zdaniem nie powinna oczekiwać tego od niego"

ohohoho, bo na bank miala inne wyjscie. dziecko z autyzmem, nawet lekkim nie chowa sie tak jak normalne. nie dosc, ze sie dostaje niezle w kosc, to ze szkolami itd itp wiecznie sa problemy.
+jest robotem. moze 24 ha na dobe, 7 dni w tygodniu.
jak sie nie ma dziecka z autyzmem czy z jakims adhd tak latwo kazdemu mowic. niestety kazdemu jeszcze moze sie to przytrafic. tym bardziej autorce, bo nawet genetycznie po rodzinie chlopaka prawdopodobne.
a brat nie jest 5 woda po kisielu. poza tym ON sam CHCE. i nie musi czuc sie winny, wystarczy, ze czuje do niego milosc i mu po ludzku wspolczuje. to wy mu chcecie wmowic, ze to zle.
normalnie, gdy chodzi o wyjscia z przyjaciolmi (nawet z kolezanka/przyjaciolka), dziewczyna ma cos przeciw to tu na forum:
hurr durr, nie mozesz nic zabraniac, twoj parner jest wolnym czlowiekiem, inaczej jak wasz zwiazek sie rozpadnie to zostanie sam
brat: jak on moze, na pewno czuje sie winny, bo to nie jest normalne, powinien przestac, a czas spedzac z dziewczyna

xD xD xD

W tym hurr durr zawsze jest mała gwiazdka:
* tak długo jak przez te wyjścia nie leży czas poświęcony partnerowi.

Tutaj leży.

WiosennyDeszcz, skoro rozmowy nic nie dają, on nie widzi problemu, nie rozumie Twojej racji, to może rostanie będzie najlepszą opcją?

Jeżeli on jest tak uczony od małego, że ma się bratem zająć, to się tego nie przeskoczy. I wbrew pozorom w dalszym ciągu opieka nad autystycznym dzieckiem nie jest obowiązkiem rodzeństwa. Ja znam takie rodziny i tam wręcz pozostałe dzieci są wypychane, żeby układać sobie życie po swojemu. Bo inaczej to leży cała rodzina.

Moja ciocia jest w takiej samej sytuacji plus do tego pracuje. Organizuje mu czas po szkole ma on dodatkowe zajęcia z takimi dziećmi. A jego brat ma swoje życie i nie krze mu się nim opiekować bo on tez ma swoje potrzeby inne niż jego autystyczny brat. Nie wywiera presji i nie zabiera mu życia. Moja koleżanka ma ciocie i tutaj ta sama sytuacja. Pomoc ok ale nie 24 na dobę. Z reszta pomyśl. Chciałabyś tak? Jak będziemy mieli normalne dziecko to co będzie be bo będzie się trzeba zając chorym bratem?

Napisałam ci wcześniej co będzie. Będziesz opiekować się dziećmi i jego bratem, bo przecież ktoś będzie musiał to robić, a twój partner nie przyjmie do wiadomości, że są odpowiednie instytucje, ośrodki opiekuńcze itp. Nie, bo tak zostało mu to wpojone na wieki wieków amen. Nawet kosztem jego własnej rodziny, którą założy.

Uważaj, bo możesz skończyć jak moja znajoma. Po 12 latach opiekowania się jego psychicznie chorą siostrą, sama dziś jest wrakiem człowieka. Do tego facet obsmarował ją gdzie tylko się dało, bo musiał sobie wyrobić carte blanche dla nowego związku. Jej trudno udowodnić cokolwiek, bo nijak się nie zabezpieczała, ufała we wszystkim jemu. Ona opiekowała się jego siostrą, a on brał na siostrę dużą rentę, bo ich ojciec był pracownikiem ONZ i po jego śmierci naprawdę spora kwota przeszla na konto tej psychicznie chorej siostry, a on był jej prawnym opiekunem. Dziś, gdy z nią rozmawiam, to często słyszę; Jak mogłam być tak naiwna...

Salomonka - a skąd ty możesz wiedzieć jak będzie ? Z opisu wynika, że to on jest zaangażowany w opiekę, a partnerka grymasi, że tyle czasu im poświęca. Jakim trzeba byc człowiekiem żeby tak doradzać ? Rozumiem ,że według ciebie osoby, które posiadają chorych w rodzinie i są zaangażowani w ich opiekę nie mają prawa posiadać partnera i z tego powodu należy się ewakuować ze związku? Opisałas jakiś przypadek, a bladego pojęcia nie masz o niepełnosprawnych. Partnerzy takich osób powinni być wyrozumiali i wspierać, a nie uciekać. To jest chore co piszesz.

Partnerzy powinni wspierać a nie uciekać, to prawda. Tylko trzeba wiedzieć, gdzie jest granica tej pomocy aby z siebie nie zrobić osoby niepełnosprawnej przy okazji.
Autorka już dziś czuje się źle w roli którą jej partner próbuje narzucić, a jeszcze żyją rodzice którzy sprawują faktyczną opiekę nad chorym chlopcem. Jeśli ich zabraknie, to nie trzeba być Nostradamusem, żeby wiedzieć co się stanie. Nie uważam, aby zmuszanie  kogoś do czegoś, czego nie chce i czego nie czuje było dobrym rozwiązaniem. Nikt nie ma prawa do tego, ani autorka nie ma obowiązku w imię jakiś melodramatycznych sentencji poświęcać się dla kogoś tylko dlatego, że ten ktoś jest chory. Może znajdzie się gdzieś ktoś, dla kogo opieka nad nim nie będzie cięzarem a nawet znajdzie w niej jakieś spełnienie dla siebie, ale nic na siłę, bo można tylko zmarnować kilka żyć.

Jakim trzeba być człowiekiem, żeby tak doradzać?
Odpowiem ci: Realnie myślącym i znającym doskonale środowisko osób niepełnosprawnych. Im nie potrzebny cukierkowy romantyzm i czyjeś poświęcanie się.

Jeśli ktoś nie chce się kimś takim opiekować to nie musi tego robić, bo jego życie i szczęście jest tak samo ważne jak tej osoby chorej. Nawet jeśli nie ma w sobie powołania do opieki nad kimś, kto tej opieki wymaga.

WiosennyDeszcz, a czy Twojemu chłopakowi brakuje wyjść tylko we dwoje? Pytałaś go o to? Bo jeśli tak, to zawsze możesz spytać, dlaczego to, czego chce jego brat, miałoby być ważniejsze od tego, czego chcecie Wy. Ewentualnie odwrotnie, jeśli nie będzie umiał mu (albo matce) czegoś odmówić, na czym ucierpią Wasze plany, zapytaj zwyczajnie, dlaczego woli sprawić przykrość Tobie niż im. Bez pretensji, z ciekawością. Pamiętaj, że ze względu na autyzm brata chłopaka Ty nie masz mniejszych praw ani nie odczuwasz innych emocji niż każda inna dziewczyna. Masz prawo oczekiwać tego samego (czasu tylko we dwoje) i masz prawo do smutku, jeśli on będzie stawiał ciągle innych ponad Tobą. I myślę, że to warto mu uświadomić - że skoro zdecydował się na związek, to nie jest zwolniony z dbania o niego, bo brat. Ty też masz prawo (i to większe, moim zdaniem) do swoich oczekiwań. Nie może być tak, że musisz dopasować się do osób trzecich. Bez rozmowy się nie obejdzie, ale patrząc na to, że on już się spina na każdą wzmiankę o bracie, lekko nie będzie. Tak czy siak, innego wyjścia nie masz, jeśli chcesz coś zmienić. Jeśli się nie uda - Twój wybór, czy to zaakceptujesz, czy się rozstaniecie. Zastanów się tylko, czy chcesz takiego życia i takiego hm... partnera, który jest przede wszystkim partnerem matki i brata, a nie Twoim.

Ja tam nie winię matki.
Jest matką i chce jak najlepiej dla swojego chorego dziecka.
Chce zbudować silną więź pomiędzy synami.
Aby gdy jej zabraknie nie było problemu w adaptacji chorego do zamieszkania ze starszym bratem.
Bo raczej żadne z nich nie bierze pod uwagę, ze po śmierci rodziców ten chory trafi do ośrodka opiekuńczego.
Nawet jeśli dziś autorka wywalczy mniej czasu spędzanego z chorym to za parę lat może być postawiona przed faktem, ze brat będzie musiał być na stałe w ich życiu.

Bardzo mi się podobają te słowa. Totalnie popieram. Zmuszanie do "altruizmu" - to jest paradoks.

Ale kto tu kogo zmusza do altruizmu? No trochę się zapedzilyscie w słowach. Na razie mamy doczynienia z dziewczyną, która głównie myśli tylko o sobie i zwyczajnie nie nadaje się na jego partnerkę, bo ma problem z tym, że brat partnera jest chory. Może rzeczywiście lepiej żeby się rozstali i ten facet znajdzie sobie kobietę, która to zrozumie, a takich kobiet jest wiele. Jakie to chore co piszecie, mówi się ,że o niepełnosprawnych trzeba dbać i się o nich troszczyć, a tutaj są doradzacze w stylu "uciekaj", czy niepełnosprawność drugiego człowieka powinna powodować syndrom ucieczki ? Jedynym problemem może być matką, ale nie niepełnosprawny brat. Chore i obrzydliwe co piszecie. Nic dziwnego, że tyle kobiet lub ojców zostaje samych z niepełnosprawnymi dziećmi.

To zdanie powinnaś sobie, WiosennyDeszczu, wydrukować i powiesić w widocznym miejscu, by móc przeczytać jak tylko pojawią się jakiekolwiek wątpliwości.

Jesteście na etapie budowania związku, oboje powinniście czuć się dla siebie ważni, tymczasem Ty jesteś zmuszana do ciągłego stawiania się w hierarchii niżej od brata chłopaka. Oczywiście, że jego choroba wymaga troski i uwagi, chwała Twojemu partnerowi, że podejmuje się tej roli, ale równocześnie nie powinno być tak, że świat kilku osób kręci się wokół jednej tylko dlatego, że bratu się nudzi (ten argument pojawia się tu na tyle często, że wydaje się głównym).

Nie wiem co dokładnie kieruje Twoim chłopakiem, ale skoro pojawiają się u niego wyrzuty sumienia, kiedy nie poświęca bratu tyle czasu, ile oczekuje od niego matka, ponadto gotów jest zepchnąć swoje własne dobro na bok, byleby ją zadowolić, to coś tu zostało wyraźnie zachwiane i na pewno nie funkcjonuje na zdrowych zasadach.

Candy2, ja o wronach ty o dzwonach.. Czym innym jest odpowiedzialność za bliskiego człowieka, a czym innych poświęcanie się gdy żadnej więzi nie ma. Autorka wątku także nie zostawiłaby swojego dziecka, co nie znaczy że ma czuć to samo w stosunku do kogoś z rodziny partnera i nie można jej za to winić.

O ile doskonale rozumiem, że partner autorki czuje się zobowiązany do opieki nad bratem, to jednak wymaganie aby jego partnerka czy żona robiła dokładnie to samo gdy ona tego nie chce i jej się to nie podoba, już takie fajne nie jest. Dlatego autorka powinna dokładnie przemyśleć, czy chce takiego związku w "trójkącie" z bratem partnera wymagającym opieki, bo jeśli się do tego zmusi i poświęci się dla związku, to rokuje to piękną, wielką katastrofę za jakiś czas. I całkiem możliwe, że to właśnie ona zostanie za nią obarczona odpowiedzialnością, choćby przyczyny były zupełnie inne.
Widziałam już wiele dramatów ludzi którzy sobie nie radzą ze swoim życiem, bo wzięli na siebie ciężar którego  nie potrafią unieść. Właśnie ciężar opieki nad kimś chorym czy niepełnosprawnym, ale to nie ten temat.

Nie należy, ale ma takie prawo i wydaje mi się, że nie ma powodu, by ją o to obwiniać, bo nie każdy ma w sobie misję pomagania, poświęcania się, a brat chłopaka to zupełnie obca dla niej osoba, a jednak odbiera jej coś ważnego. Pozostaje pytanie na ile sam chłopak jest dla niej ważny i na ile ona ważna jest dla niego, bo może się okazać, że żadne z nich nie będzie skłonne zaakceptować punktu widzenia drugiego i wtedy najlepszym wyjściem będzie rozstanie.

Jak najbardziej autorka ma takie prawo i nie musi robić tego czego nie chce, nie lubi. nie zaakceptuje, nie polubi.
Dlatego najbardziej rozsądnym rozwiązaniem jest rozstanie.
Może jej się uda poznać kogoś bez zobowiązań a jemu kogoś komu jego zobowiązania wobec rodziny nie przeszkadzają, potrafi je zaakceptować.

On zrobił dużo dla tego związku. Wyprowadził się od rodziców i to dość daleko. Autorka i on mają dużo czasu do spędzania razem bo mieszkają sami.
Jeżeli jej trudno zaakceptować chęć partnera do pomocy jego rodzinie to nie ma sensu ciągnąć tego dalej bo to ma zły wpływ na jej samopoczucie i prędzej czy później bomba wybuchnie. Po co tracić cenny czas?

Jasne że ma prawo spędzać czas z bratem, a ona ma prawo chcec pójść na randkę ze swoim chłopakiem bez całej reszty jego rodziny. A jej chłopak ma też prawo budować własne życie i relacje poza rodzinne. Problem jest taki, że nie ma wypracowanego kompromisu który by uwzględniał wszystkie strony.

Ty Candy piszesz jakby ona kompletnie zdane na ich łaskę niemowlę chciała na śmietnik wyrzucić żeby po randkach latać. Brat ma dwóch sprawnych opiekunów prawnych. Czy naprawdę byłoby taka tragedia gdyby zamiast spędzać piątek, sobotę, niedziele z jego rodzina przykładowo:
A) w piątek poszli gdzieś we dwoje
B) w sobotę zabrali ze sobą brata
C) w niedzielę zamiast spędzać z nimi 10h wpadli na powiedzmy 3-4?
To już jest kompromis.

Ja akurat mam dziecko z autyzmem. Ma 16 lat. Więc wiem, jak to może wyglądać.
Wiem też, że czasami mam ochotę pójść z mężem gdzieś nie taśtając za sobą dziecka, które słucha naszej rozmowy i wtrąca swoje trzy grosze w każde wypowiedziane zdanie, albo głośno komentuje otoczenie, albo ni z gruszki ni z pietruszki mówi do kogoś (np. kelnera): moja mama ogląda porno (w romantycznym filmie na końcu był pocałunek), albo gdy zamawiam wino do obiadu: miesiąc temu piłaś wino, czy nie zostajesz alkoholikiem? Lub też: nie uprawiajcie seksu - nie chcę mieć kolejnego brata, ja Wam wystarczę. Tak wygląda wyjście z autystycznym synem na miasto. Racja - fantastycznie, szczególnie, gdy mamy tłum ludzi wokół i po takich hasełkach wypowiedzianych dość głośno (specjalnie ) wszyscy się na nas gapią.
Na dodatek mieszkam z tym moim mężem więc przecież mogli byśmy porozmawiać w domu, co nam broni?
Tylko czasami egoistycznie i bezczelnie chcieli byśmy wyjść z domu, i pobyć razem bez dzieci.

Jako potwór zabieram moje dziecko jednak na miasto - chodzimy do kina, restauracji, na baseny i inne tego typu wyjścia. Żeby się obyły, żeby poznały zasady funkcjonowania w społeczeństwie. Tylko nie ciągle, nie zawsze.

I rozumiem, że przy budowaniu związku można nie chcieć, aby młodszy brat im towarzyszył. Brakuje tu równowagi.

I jeszcze jako klepka dodam, że mam drugie dziecko. Bez upośledzenia. Nie obciążam jej w najmniejszym stopniu odpowiedzialnością za autystycznego brata. To nie jej rola. Ona ma przeżyć swoje życie najlepiej jak potrafi.

Dodam także, że autystyczne dzieci potrafią powiedzieć, czego chcą. Ostatnio mój syn powiedział, że nie chce iść na rodzinne wyjście. Zapewnił nas, że ma już 16 lat i potrafi przetrwać bez nas kilka godzin. Rzeczywiście, przetrwał. Dom stoi.
Więc może warto zapytać, czy brat chce z nimi spędzać tyle czasu, i ciągle gdzieś za nimi łazić? Może ma inne pragnienia?

Jeszcze tak dodam że brat partnera (czy ktokolwiek inny w sumie) w niczym by mi nie przeszkadzał jak faktycznie głównym celem wyjścia jest zrobienie 40 basenów czy posluchanie ulubionej muzyki na żywo. Ale jeśli celem byłoby stricte zacieśnienie więzi i spędzenie czasu sam na sam z moim partnerem to ja już widzę kolizję. I raczej sporo osób ma tak, że jak idzie na kolacje albo jakiś event z chłopakiem/dziewczyna to głównym celem nie jest skonsumowanie schabowego (w czym owszem, osoby trzecie nie wadzą), a pielęgnacja związku.

Ale ja nie odnoszę wrażenia że autorka nigdzie nie chce brata zabierać albo spędzać czasu z jego rodzina. Przecież pisała parokrotnie że pomoc jasne, ale chciałaby troszkę czasu mieć też we dwoje. Czemu niby nie mogą jednego weekendu odciążyć mamę żeby odetchnęła, a drugiego pobyć sami żeby to oni odetchnęli? Albo soboty dla rodziny, niedzielę we dwoje? Czemu cały aspekt trzymania w ryzach rodziny (ratowania brata przed nudą, rodziców przed wypaleniem) ma spadać na jednego jej członka, jeśli reszta jest na tyle sprawna by podzielić się obowiązkami?

Kleoma, ale to jest jej dziecko i jej odpowiedzialność. A nie brata. Naprawdę tego nie widzisz?
Ja nawet ze zdrową osobą trzecią, moją siostrą czy rodzeństwem partnera nie poszłabym na randkę. Towarzyskie wyjście ok, ale nie randka. Nie restauracja. Przecież to są zupełnie inne klimaty.

Przecież oni ją odciążają. Problem w tym, że odciążanie zaczyna sprawiać, że nie mają czasu dla siebie.
Bratu zawsze można załatwić zajęcia czy opiekę, żeby matka też mogła sama gdzieś wyjść. A niekoniecznie zwalać to na rodzeństwo.

Rodzeństwo osób z niepełnosprawnościami ma przesrane, serio. Nie dość, że od samego początku jedno dziecko jest ważniejsze, to jeszcze muszą się nim zajmować i często kończy się to tym, że sami nie potrafią założyć własnej rodziny, albo nie są w stanie, bo tak bardzo są zaangażowani w opiekowanie się osobą chorą, a to nie jest dobre rozwiązanie.

edit. Wiesz Kleoma, moze Tobie wystarcza siedzenie z facetem tylko w domu przez cały czas, ale generalnie ludzie chcą jednak czasem z domu wyjść. A ona nie jest w stanie wyjść nigdzie poza spacerem ze swoim partnerem, bo od razu mają towarzystwo.
Już widzę ten widok, oni sobie w kinie, całują się przy zgaszonym świetle, a obok siedzi jego brat. No super atmosfera, nie ma co.

Lady Loka

Ja napisałam przecież, że nie gra coś w czasie gdy są bez rodziny. Wieczorami.  Siedzą w domu lub tylko spacer gdy mogliby pójść całować się do kina czy na kolację do restauracji.

Przypomnę to, bo mam wrażenie, że niektórzy już zapomnieli, co autorka na początku wątku napisała:

Między pomocą/wsparciem/rodzinnymi kontaktami a przejęciem opieki jest różnica. Olbrzymia.

Partner autorki jest dorosły. Mniemam, ze niezależny finansowo bo pracuje jak autorka wspomniała.
Mieszkają 30 minut drogi autem a więc co najmniej 30 km dalej.
On może się odciąć od tej rodziny, odwiedzać ich na Wielkanoc i Boże Narodzenie.
A jednak nie robi tego, opiekuje się bratem gdy tylko ma czas. Kosztem czasu, który mógłby spędzić sam na sam z autorką.
I to raczej się nie zmieni.
Zapowiedział autorce, że jeśli ona nie zmieni swojego nastawienia do sytuacji jaka jest to popsuje się między nimi.
My możemy sobie tu pisać co powinien, jak to rozegrali inni ludzie, inne matki chorych dzieci a on swoje wie i zrobi.
Autorka ma wybór.

No ale nie idą, bo jak chcą iść, to idzie z nimi brat. Pewnie z inicjatywy partnera, który jak podejrzewam, jest po prostu tak nauczony, że się brata zabiera, albo żeby sam nie siedział, albo żeby odciążył matkę. Tak czy inaczej to matka tutaj powinna powiedzieć synowi, żeby zaczął żyć własnym życiem.