Żony aseksualnych mężczyzn - gdy on nie chce seksu. - Netkobiety.pl

Idiotkaaa napisał/a:

Dzięki Klauss były tez plusy i miłość ale ja już chyba nie daje rady.. zreszta widzę ewidentny brak uczucia do mnie.. on chyba myśli ze mi to wszystko dawał, a jak tłumacze to nie rozumie
Chciałabym żeby ułożył sobie życie z kimś innym takim jak on ale mówi ze nikogo sobie nie znajdzie wpędzając mnie znowu w poczucie winy
Zryło mi mózg staram się myśleć o sobie a za chwile myśle juz o nim

Manipuluje tobą. Nie powinno cię obchodzić, czy kogoś sobie znajdzie czy nie, jego problem. Walcz o swoje szczęście, moim zdaniem z obecnym partnerem nie znajdziesz go.
Chyba, że jesteś matka Tersa i chcesz całe swoje życie i szczęście poświęcić dla niego. Tylko, czy warto? Dla kogoś kto nie docenia i tak mało daje w zamian?

Witam.

Od 4 lat jestem żoną aseksualnego mężczyzny (aseksualni to osoby dla których sfera seksualna może nie istnieć, nie mają potrzeby seksu).

Temat ten postanowiłam założyć ponieważ ja już nie radzę sobie z problemem i chciałabym zwyczajnie pogadać z kimś kto zdoła zrozumieć moją sytuację.

W skrócie:

Przed ślubem nic nie wskazywało na brak zainteresowania seksem ze strony mojego męża. Było normalnie.Nie mieszkaliśmy razem.  Po ślubie, w tym czasie gdy powinniśmy być sobą zafascynowani móż mąż zupełnie sie mną nie interesował. W pierwszym roku małżeństwa kochaliśmy się może z 4 razy - a i to zazwyczaj z mojej inicjatywy.

Po roku nie wytrzymałam i zaczęłam rozmawiać.
Mąż stwierdził że nie ma potrzeby seksu, ale po moich namowach udał sie do seksuologa.
Seksuolog stwierdził że problem istnieje i aby zbadać czemy tak jest mieliśmy chodzić do niego wspólnie z mężem.
Niestety jak przyszło co do czego mąż zrezygnował twierdząć że problemu nie ma więc to może ja mam problem i może ja powinnam sieudać do specjalisty.

Nadal seks inicjowałam ja, i kochaliśmy się średnio raz na 2-3 miesiące. Inicjatywy męża praktycznie nie było.

Zaczełam wymyślać inne metody zwrócenia na siebie uwagi:
1)
- seksowne koszulki nocne
- fajna bielizna
- zawsze ładna fryzyra i makijaż
Efekty marne - seks ze strony mojego męża był jakby z litości... i tez z mojej inicjatywy :( Częstotliwosć bez zmian.

2)
- aby troszkę zaniepokoic męża zaczęłam wychodzić wieczorami z domu, wracać później do domu po pracy , zawsze ładnie ubrana, elegancka itp. Do domu wracałam zadowolona, szczęśliwa...
Specjalnie wszędzie nosiłam ze sobą telefon, jak ktoś dzwonił to wychodziłam by widział że nie chce by słyszał z kim o czym rozmawiam.
W rzeczywistości gadałam z przyjaciółką a jak wychodziłam to albo na spacer albo poszlajać sie po sklepach...
Po prosty chciałam wzbudzić zazdrość męża, chciałam by zaczłą sie zastanawiać czy faktycznie między nami jest wszystko ok.
Ta metoda równiez nie przyniosła efektów...

Ostatnio znowu podjęłam temat braku seksu w naszym małżeństwie.
Mąż dał mi do zrozumienia ze on problemu nie widzi, że ja sobie szukam problemów na siłę i że jak mi sie nie podoba taki układ to droga wolna...

Problem w tym że ja bardzo kocham swojego męża ale nie jestem w takim związku szcześliwa.
Czyję sie nieatrakcyjna - bo jak ma sie czuc kobieta która nie podnieca swojego męża... ?
Czuję się jak obleśna baba która siedzi całymi dniami w szkafroku przed tv, z wałkami we włosach, petem w ustach  w towarzystwie kilku kotów :(
Nie chcę być dłużej "córeczką" swojego męża a ŻONĄ!!

Wiem że seks nie jest najważniejszy ale ma istotne znaczenie w związku a tym bardziej w małżeństwie. A ja mam już dość żebrania o zainteresowanie.

Przechodzę załamanie nerwowe po załamaniu nerwowym...
Jak kładę siedo łóżka do męża który w tym momencie odwraca sie do mnie tyłkiem zdaję sobie sprawę jaka jestem do niczego.

Mam ochotę schować sie gdzieś pod ziemią i sie nikomu nie pokazywać :(
Płaczę po nocach, płaczę w pracy... po prostu już nie daję rady  :(

Jutro ide do Pani psycholog-seksuolog bo muszę z kimś porozmawiać o tej sytuacji - sama już nie daję sobie rady.

Rozwód?? Myślałam o tym ale nie umiem sie na to zdecydować :(

Tak bardzo chciałabym aby ktoś mnie zrozumiał :(
Tak bardzo chciałabym zmienić moje relacje z mężem :(

Poza sprawą seksu mój mąz jest dobrym troskliwym człowiekiem. I gdyby nie ten jeden problem byłabym szcześliwą mężatką :)

Polecam dla równowagi przeczytać ten wątek:
https://www.netkobiety.pl/p3822064.html#p3822064

Zobaczymy wtedy, jakie będą opinie...

Hej!

Mam podobny problem, tyle że jako mężczyzna . Ja chcę, ona nie. Kochamy się mniej więcej raz na miesiąc (dla mnie za rzadko!), i to praktycznie tylko z mojej inicjatywy - z jej zdarza się tylko w sytuacjach po spożyciu alkoholu - co potęguje moją frustrację.

Nie jestem osobnikiem który nie próbuje zrozumieć. Wielokrotnie o tym rozmawialiśmy, problem trwa już długo (trudno mi powiedzieć, ok. 2 lata)

Ale to co miało być rzekomo przyczyną problemów z seksem - i nie tylko, również z
kłótniami o byle co, złością, itd to:
niekomfortowe mieszkanie (mieszkaliśmy do niedawna w mieszkaniu "studenckim"),
moja praca (nieregularne godziny, i średnio płatna), czy też mój "licealny" wygląd są już nieaktualne.

A tymczasem - Przeprowadziliśmy się do pięknego własnego mieszkania, mam dobrze płatną pracę, i znacznie bardziej dbam o siebie niż gdy się poznaliśmy.

Naiwnie liczyłem że to coś zmieni. NIE. ABSOLUTNIE NIC.

Wiem, nie jestem bez wad, nie jestem bez winy. Jednak dawno temu postanowiłem by w konfliktach w związku ZAWSZE dążyć do porozumienia, nie dawać się ponieść emocjom.

Bo po co obrażać drugą osobę, robić jej na złość, upokarzać, jeśli chcę z nią dalej być? A jeśli nie chce to też nie ma sensu - wystarczy zakończyć związek.

Jaki jest skutek gdy stosuję taką taktykę? Ona krzyczy ze złością:
"I co, uważasz się za tego lepszego?"

A co mam robić, odpłacać tym samym? :/

Poza tym problemem jesteśmy dobraną parą.

Wybaczcie ale w to nie wierzę! Można być "dobraną parą" poza problemem że mąż zostawia skarpetki gdzie popadnie. Ale nie w sytuacji gdy nie ma seksu!!!

---------------------------------------------------

tak, też próbowałem, nie cudów, ale "sprawdzonych sposobów" by to zmienić.
Nic z tego - wachlarz odmowy był pełny  - od "super że tak o mnie dbasz, ale dzisiaj po prostu nie mam ochoty",  po wyrzuty, łącznie z takimi: "co, chciałeś mnie tylko zaciągnąć do łóżka?"

to potęguje frustrację i sprawia że po prostu się nie chce nic robić.

Dochodzę więc do wniosku, że pierwsza musi być dobra wola i chęć z drugiej strony. Jak jej nie ma, to nic nie pomoże.

U mnie kiedy się poznaliśmy, wyglądałem jak niechluj, byłem niewątpliwie bardziej niedojrzały, a warunki do intymności były średnie - i nie przeszkadzało to w codziennym seksie...

----------------------------------------------------

I jeszcze jedno: współczuję wam (a wy mam nadzieję - mnie :) ) moje drogie panie.
Ja NIE WYOBRAŻAM sobie odmówić kobiecie seksu.

Gdybym był waszym partnerem - nawet gdy samemu miałbym taką-sobie ochotę, starałbym się was zaspokoić i dać z siebie wszystko. Na tym przecież polega związek - na poświęcaniu się dla drugiej osoby! A to jest po prostu Egoizm.

Seks z ukochaną osobą gdy nie ma się wielkiej ochoty - co to za poświęcenie??? Niewielkie. Nieraz robimy rzeczy które są nam obojętne, ale ważne dla naszych partnerów/partnerek.

Ja jestem narzeczoną seksualnego mężczyzny. I tak jak u większości kiedyś nie miałam takiego problemu. Może nie było porywów typu w kinie czy w przebieralni, ale był czasami nawet w niekonwencjonalnych miejscach. Ale od pewnego czasu go po prostu nie ma;/ Początkowo tłumaczyłam to (w styczniu) to stresem że nie skończymy remontu mieszkania do czerwca i tym że każdy week spędzaliśmy z wałkiem i pędzlem, później przesileniem wiosennym, później końcem projektu mojego TŻ i stresem z oddaniem budowy w terminie, później przeprowadzką i końcowym wykańczaniem mieszkania a teraz tłumaczyłam (do momentu przeczytania tego wątku) to sobie tym że mój TŻ jest kierownikiem na 2 obiektach i dodatkowo ma jeszcze jedno wymagające stanowisko. Tak jak większość próbowałam, ale nie mam już sił. Czuję się starą, obleśną babą, którą trzyma się w domu tylko po to by miał kto kibel wymyć i wyczyścić kocią kuwetę, uzupełnić lodówkę i ugotować obiad. Babą, która z racji tego że jeszcze studiuje wraca wcześniej do domu po to by siedzieć pod drzwiami i nasłuchiwać kiedy pan wróci bo jej poczucie obowiązku każe jej ugotować obiad na czas... Babą, która musi się prosić 4 miesiące po 4 latach razem o kwiatka...
Piszecie żeby próbować... ale jak, kiedy jak się próbuje przytulić słyszę że mam się odsunąć bo go łaskoczę, kiedy próbuję go pocałować zostaję odsunięta (jedyne całusy to te na dzień dobry - cmok - jakbym była co najmniej 80-cio latką ze sztuczną szczęką),prowokować mogę ale jego plecy ( bo po powrocie z pracy trzeba sprawdzić stany kont, indeksy giełdowe, napisać 50 służbowych maili, znaleźć "tysiąc pięćset siedemdziesiąty piąty" błąd w projekcie, pobuszować na allegro a później poodpisywać wszystkim (nawet tym co nie pisali) na nk. W tym czasie rób co chcesz byle żebyś była cicho, nie chciała nic ode mnie. Najczęściej jest tak że ja próbuję czegokolwiek po czym usypiam zrezygnowana ( a później - jeśli cokolwiek wspomnę - słyszę że "trzeba było poczekać jak coś chciałaś". Jeśli nie sprawdza kont to cichcem wymyka się do sypialni tuż po obiado/kolacji i jeśli dotrę zanim uśnie słyszę od jego pleców słyszę " obudź mnie za 2 godzinki ".Oczywiście te 2 godziny kończą się tym że zrzuca spodnie i odwraca się nadal tyłem do mnie. I tak jest w sumie od 10 miesięcy...
Owszem ma czasem swoją potrzebę (średnio raz na miesiąc) to najlepiej żebym nabrała ochoty w 2 sekundy na 5 sekund seksu z zaspokojeniem tylko jego potrzeb.

Próbowałam rozmawiać, mówić że ja też mam swoje potrzeby ( nawet mu czasem przypominam że jestem kwiatkiem co potrzebuje wody i nie jestem kaktusem), że źle się czuję jak się odwraca "plecami" i od razu zasypia, że potrzebuję czasami czułości i "normalnego" całusa. Tłumaczenia że czuję się w tym związku jak praczka, sprzątaczka, kucharka i rozkładaczka nóg gdy on ma ochotę i że mnie to nie satysfakcjonuje nie dociera i spływa jak po kaczce.

Kiedyś usłyszałam że jak mi jest tak źle to zawsze mogę to zmienić. Poczułam się jak rzecz, którą jak się znudzi wynosi się do piwnicy albo kupuje się na jej miejsce inną. Tyle że ja go kocham i nie chcę odchodzić. Chociaż nie powiem że nie raz już się zastanawiałam jakby to było z kimś innym....

elmischael też się czasami zastanawiam czy nie zdradzić i nie przyjść do domu z prawdziwym uśmiechem na ustach i obudzić się z zakwasami.... Tyle że to już nie było by to samo, bo byłaby świadomość że zrobiło się coś nie fair...

Co do obawy nt ciąży itd to jej nie ma bo od samego początku biorę tabletki. A czy jest ktoś inny? Nie wiem, jeśli tak to w godzinach pracy lub przed (bo wyjeżdża dużo wcześniej do pracy "by w spokoju napić się kawy" i " i tak jestem ostatni z kadry zarządzającej"

Eh co robić?

Ps. Dobrze do Was wrócić po dość długiej przerwie:) Dziękuję że jesteście

Ponad 3 lata temu w innym temacie napisalam tak: "Ja mam 40 lat i jestem z moim mezem 23 lata razem, zawsze mielismy inny temperament ale czlowiek byl mlody, on byl moim pierwszym partnerem i nie zdawalam sobie sprawy, ze takie cos moze kiedys przeszkadzac.
Przez 2 lata znajomosci przed slubem seks uprawialismy raz w tygodniu, zawsze to ja inicjowalam zblizenie, ja zawsze chcialam wiecej. Jakos wtedy nie wydalo mi sie to dziwne, nie mialam porownania, z kolezankami nie rozmawialam na takie tematy.
Po slubie byla ciaza, pozniej kilkumiesieczna przerwa. Dopoki dziecko nie skonczylo pol roku nadal byl seks co tydzien, a pozniej standardowo raz w miesiacu. Majac 22 lata (maz rok starszy) musialam sie prosic o seks, kilka razy rozmawialam na ten temat ale on twierdzil, ze pracuje i jest zmeczony i nie ma ochoty. Poszlam do pracy, tez bylam zmeczona ale ochote mialam.
Wiem na pewno, ze maz nie ma nikogo na boku, poniewaz pracujemy razem i praktycznie zawsze wiemy, gdzie kazde z nas z kim przebywa. Po prostu moj maz nie ma potrzeb wiekszych niz raz w miesiacu. Jak juz to ma miejsce to nie raz bylo tak, ze on byl zaspokojony, a ja zostalam z niczy albo ja sie naprawde staralam, a on tylko lezal.

Cos sie zmienilo na krotki czas kilka lat temu, po prostu pojawil sie przy mnie inny facet, ktory sie mna interesowal i moj maz w koncu po kilku miesiacach trwania tej sytuacji postanowil o mnie zawalczyc. Wtedy byl seks kilka razy w tygodniu i nie trwal 15 minut tylko nawet po 2-3 godziny, bylo fantastycznie. To trwalo pol roku ale, gdy maz mial pewnosc, ze zaden rywal mu nie zagraza to znowu wrocil to dawnych przyzwyczajen i seksu raz w miesiacu.
Teraz od 2 lat jest tragedia, seks co 3-4 miesiace, nawet sie nie stara aby mnie zaspokoic jak on juz skonczy, wszystko trwa moze 2-3 minuty, jest to dla mnie zenujace.
Dodam, ze otwarta bylam na wszystko i wiele probowalismy, no bo jak juz byl ten seks raz w miesiacu to i byly zabawki, oral, anal, masturbowanie na oczach partnera itd. Maz jest typowym domatorem, dba o nasza rodzine, nie chodzi po knajpach, nie ugania sie nigdzie z kolegami, nigdy mnie nie ponizyl, ublizyl, duzo rozmawiamy ze soba, zawsze fajnie sie do mnie zwraca ale co z tego jak w tym wszystkim brakuje i zawsze brakowalo seksu. Po prostu dobralismy sie pod kazdym wzgledem tylko nie pod seksualnym. Z nikim o tym nie rozmawialam, bo nie mam do nikogo, az takiego zaufania aby o tym mowic. Zreszta jak ktos patrzy na mojego meza i uslyszalby, ze on nie ma ochoty na seks to popukalby sie w glowe, poniewaz moj maz wyglada na takiego co moze to robic non stop (pozory myla)."

Co sie zmienilo? Nadal jestesmy razem, nadal swietnie sie dogadujemy, maz nigdy mi nie ublizyl jednak w lutym mina 3 lata kiedy ostatni raz uprawialismy seks. On ma po prostu zerowe libido, zawsze mial niskie juz jako 19 letni chlopak ale teraz nie ma go wcale, a ma 45 lat. Z nikim sie nie spotyka, bo pracuje w domu, w necie z nikim nie pisze, bo nie korzysta z netu, gazetek nie kupuje, w tv porno nie oglada. Nie potrzebuje, jest mu tak dobrze i juz. Czy jestem szczesliwa? Sama nie wiem, niby tak jednak brakuje mi tej bliskosci, intymnsci i dotyku. Sama nic nie inicjuje, bo kazda moja proba, dotyk czy chec pocalowania go konczyla sie krzykiem i jego fochem, ze jak smialam go dotknac i czego ja znowu chce?
Kiedy go poznalam bylam mloda, niedoswiadczona i nie wiedzialam, ze mozna uprawiac seks czesciej niz raz w tygodniu, myslalam, ze to normalne i teraz ponosze tego konsekwencje. Seks codziennie, dwa razy dziennie, zwiekszone libido po 2 drinkach co to takiego, nigdy tego nie doswiadczylam? Juz mi sie nie chce probowac, rozmawiac. Zaczynac zycia od nowa z kims nowym tez mi sie nie chce i tak sie zastanawiam czy mozna byc w szczeslwiym zwiazku nie uprawiajac wcale seksu? Bo ja juz sama nie wiem czy jestem szczesliwa czy udaje tylko to szczescie? Do tego przez jego ozieblosc i ciagle odpychanie mnie od roku chyba jestem oziebla, nie sprawia mi przyjemnosci juz zadnej moj wlsny dotyk, nie podnieca mnie scena seksu jaka widze w tv/necie, zero reakcji z mojej strony ale teraz przynajmniej moj maz ma spokoj, bo nie prosze o seks, ktorego i tak nie dostalam.

eh...mam podobną sytuację,ale to jeszcze nie jest mój mąż.
1,5 roku razem, seks raz na miesiąc,ostatnio 2 miesiące bez... co prawda nie mieszkamy ze sobą,ale dla mnie to za mało...
Ja mam 25 lat (wcześniej aktywna seksualnie - lubiłam seks , czerpałam z niego radość) , on 35 na początku niby on lubił seks...ale teraz jest coraz gorzej.
Seks to nie tylko akt kopulacji,dla kobiety to też poczucie bezpieczeństwa,atrakcyjności,bliskości... a bez bliskości czy to dalej związek? może relacja.. z przyzwyczajenia...
A teraz? mi już przy nim i seksu się odechciało... moje libido również zmalało... Nie tak powinno być... myślę często o seksie z innymi mężczyznami...zdradzić nie zdradzę,chociaż sama nie wiem.. wolę nie prowokować takich sytuacji..bo nie wiem jak bym się zachowała.
Ktoś kiedyś powiedział: życie jest zbyt krótkie na nieszczęśliwe związki , słaby seks. Znajdź kogoś kto Cię szczerze pokocha i dobrze przeleci.
Badania wskazują,że wiele mężczyzn ma problemy z erekcją przez oglądanie filmów. Ostatnio mu nawet wprost powiedziałam,że jasne lepiej siedzieć przed kompem i lecieć "na ręcznym".
Niektórzy faceci są już przyzwyczajeni do samozadowalania i filmów porno - to rodzaj uzależnienia wg.seksuologów. Ale szczerze? zdrowy facet woli seks z kobietą...
Ja też nie wiem czy jestem w stanie tak żyć, brak seksu wg seksuologów budzi niechęć do partnera,agresję i złość. Mi już stał się obojętny szczerze mówiąc. Najgorsze to,że takiej sytuacji w której są takie osoby nie da się zmienić. Zmuszanie do seksu? I co zmuszę go raz dwa,zrobię awanturę i seksu też się odechciewa jak mam kogoś o to prosić. Seks to namiętność,uczucie,spontaniczność, a nie ustalona czynność............. Też moja frustracja jest co raz większa. A uwierzcie mi jestem bardzo atrakcyjną kobietą.

Zaklinanie rzeczywistości w niczym nie pomoże, a wręcz przeciwnie - doprowadzi do smutnego końca w związku. To, że partner nie ma ochoty na seks z czegoś wynika. Z reguły tłumaczy się to rutyną i monotonią w związku, ale to tylko część problemu.
Zrozumcie kobiety, że mężczyzna jest zdobywcą, a seks zawsze będzie dla niego narzędziem do zdobycia kobiety, a następnie utrzymania jej jako swojej. Gdy już kobieta zostanie zdobyta i to osiągnięcie zostanie po stokroć przypieczętowane, a na horyzoncie nie pojawią się perspektywy utraty tej kobiety i we wszystko wplecie się proza dnia codziennego  to najzwyczajniej w świecie mezczyzna będzie tracił pożądanie wobec partnerki aż stopnieje ono do zera. Jeśli w tym trudnym czasie oboje nie zdecydują się na wpuszczenie do związku świeżego powietrza w postaci np. realizacji fantazji, o których wcześniej wstydzili się nawet pomyśleć, to kwestią czasu będzie rozstanie. Albo zdrady, o których partner będzie dowiadywał się jako ostatni. O ile w ogóle się o nich dowie.

Witam ja od 2 lat jestem mężatką od 4 w związku i od 4lat jestem w celibacie. ja mam 25lat a mąż 32. wydawalo mi się że mężczyzna w tym wieku potrzebuje seksu ale on nic. ciągle jakieś wymowki nawet za dzieci się nie bierze choć marzy mu się 2 niby. cóż na codzień jest kochany, troskliwy czuły i Wogole aż się brzydzi he he a potem gdy przychodzi wieczór odwraca się zadem do mnie i od razu zasypia rano często się spieszy do pracy i Znow nic. wy przynajmniej macie dzieci a ja nie mam nic. a bardzo pragnę dziecka bo zegar biologiczny tyka.

Dziewczyny, kilka miesięcy temu wypowiadałam się w tym temacie. Byłam pełna nadziei, że coś się zmieni. Ale niestety nic nie ruszyło. Po 7 latach on nadal milczał, gdy tylko zeszło się na temat seksu i nie zrobił NICZEGO (mimo obietnic i zapewnień), żeby naprawić nasz związek.
Zaproponowałam rozstanie. I tak sobie mieszkamy razem, w osobnych pokojach.
To bardzo boli. Nie potrafię zrozumieć jak on może mnie tak ranić? Wciąż mi pomaga, troszczy się o mnie, rozmawiamy normalnie.
Płaczę niemal każdego dnia i mam poczucie winy, ze rozstaje się, bo on nie inicjował seksu (poza tym wszystko układało nam się doskonale).
Może teraz za bardzo idealizuję, już nie pamiętam depresyjnych dni z powodu odrzucenia, utraty kobiecości i atrakcyjności...
Czy jest na forum kobieta, której się udało?
Wyjeżdzam wkrótce za granicę, czas zacząć nowe życie. Ale to poczucie winy, żal i rozczarowanie jego milczącą postawą nie daje mi żyć :-(

Dawno tu nie zaglądałam i proszę jak temat się rozwinął:)
Snake może dokładnie nie przeczytałam Twoich wypowiedzi ale kontekst chyba zrozumiałam. Otóż właśnie żeby nie było, iż sprowadzam związek do jednego, że jestem nie wyrozumiałą egoistką, nie potrafię zrozumieć, iść na kompromis, itd. itp. tkwię w związku bez seksu od nawet nie wiem ilu lat. Próbowałam zrozumieć, pomóc, żyłam w przeświadczeniu, że to tylko chwilowe problemy i nawet nie wiem kiedy tyle czasu upłynęło. I powiedz mi, że jestem egoistką, bo w końcu zaczęłam szukać czegoś na boku, choć wcale nie jest mi z tym dobrze. Jestem zmęczona i zniechęcona wszystkim. Dwa tyg. temu zapytałam męża wprost dlaczego nie chce się ze mną kochać. Nawet wyjątkowo mnie nie zbył, powiedział, że sam nie wie, ma blokadę ogólnie, nie związaną ze mną, ale postara się to zmienić stopniowo małymi kroczkami, chce żeby było dobrze. Oczywiście byłabym świnią totalną, gdybym nie dała mu szansy. Na koniec niby niechcący mi wypomniał, że on na początku też wiele musiał wytrzymać i mnie zrozumieć ale jakoś dał radę, teraz moja kolej. Tylko to na początku wyglądało tak, że ja dopiero zaczynałam, z nim straciłam dziewictwo, nie mieliśmy gdzie się kochać, jemu nie przeszkadzał dom pełen ludzi, drzwi bez możliwości zamknięcia, które w każdej chwili ktoś mógł otworzyć co się zdarzało, bo np. młodsza siostra chciała coś pożyczyć albo mama przyniosła ciasto, nawet jak pukali to było puk, puk i od razu klamka. Mnie to strasznie stresowało, nie mogłam się rozluźnić, czułam ból. Ale nie było tak, że całkiem rezygnowałam. Już wtedy chodził obrażony a ja miałam ciągłe poczucie winy. Potem zamieszkaliśmy sami i jeszcze jakiś czas nie mogłam pozbyć się tego napięcia ale stopniowo ustępowało. Pamiętam, zaledwie dwa-trzy lata po ślubie, służbowo wyjechał na dłużej, czekałam na niego stęskniona, gdy wrócił prawie rzuciłam się na niego (oczywiście nie w progu). Ale mnie odepchnął, wtedy pierwszy raz. Nie wiedziałam co się dzieje, dziwnie się zachowywał. Nigdy wcześniej ani później tego nie robiłam ale wtedy sprawdziłam mu komórkę i bingo !!! Czułe smsy od innej i od niego do niej. Wtedy rozpętało się piekło. Wyparł się wszystkiego, a ja nie byłam tam, nie miałam dowodów, nie wiedziałam co zaszło dokładnie i do dzisiaj nie wiem, tak sobie dawał radę! Potem kajał się i ja mu wybaczyłam, teraz wiem, że to był najlepszy moment aby zakończyć to małżeństwo. Teraz jestem dorosła wiem więcej,  ale wtedy...  zahukane, skrzywdzone, odtrącone zwierzątko, rodzina była ze mną ale nikomu nawet w głowie się nie mieścił rozwód z tak błahego powodu. I to był moment od którego wszystko zaczęło się sypać. Ja się nie mściłam, do dzisiaj mu tego nie wypomniałam. Ale seks był coraz rzadziej, coraz bardziej wymuszony, nie chodzi przecież tylko seks jako stosunek, ale brak dotyku, bliskości. Sygnałów zdrady więcej nie było, do dzisiaj nie ma. Jesteśmy 16 lat po ślubie. Od 8 lat dwa razy, właściwie pod moim przymusem. A teraz mi tamto wypomina, i porównuje sytuację, która zresztą trwała stosunkowo krótko i jak mówię nie odtrącałam go całkowicie, była bliskość, pieszczoty i czasem seks. Gdybym pociągnęła temat i wyrzuciła mu wszystko tak jak teraz tu piszę skończyło by się płaczem i awanturą bo tak się we mnie zagotowało. Ale była noc, synek właśnie zasnął, sąsiedzi. Potem przyszła refleksja, że to i tak nic nie zmieni. Od tamtej rozmowy nie zauważyłam żadnego "kroczku" z jego strony i go nie będzie. Nie mam siły na rozwód, jestem zbyt rozdygotana emocjonalnie. Co miałabym powiedzieć rodzinie, bliskim, z jego rodziną jestem bardzo zżyta, nie chcę prać publicznie brudów. Nie potrafiłabym tego powiedzieć nikomu, nawet w sądzie. Co z dzieckiem, jak mu wytłumaczyć. Czuję się okropnie. Zwłaszcza, że nawet jeżeli jego szantaż jest nie uzasadniony, musiałabym z wszystkiego się tłumaczyć, wyjaśniać, to zbyt upokarzające dla mnie. A on na pewno nie odpuści, jest wojownikiem, znam go, ma silne poczucie własności, będzie walczył do końca. Ja jestem zbyt słaba.
I powiedz mi Snake, że jestem egoistką a życie w małżeństwie sprowadzam do jednego.