on nie może pogodzić się z tym, że mam swój "pierwszy raz" za sobą - Netkobiety.pl

myślę, że warto żebym uzupełniła trochę swój post o kilka dodatkowych informacji

1. poznaliśmy się 9 lat temu w szkole i przez około 3 lata świetnie się ze sobą dogadywaliśmy, flirtowaliśmy itd., niestety po szkole nasze drogi trochę się rozeszły (wtedy weszłam w związek z poprzednim chłopakiem), mimo to utrzymywaliśmy kontakt, jednak dopiero odkąd teraz jesteśmy razem rozmawialiśmy o tym i jak się okazało ja czekałam na jakiś znak od niego, że coś do mnie czuje, a on nie będąc pewny tego, że ja czuję to samo po prostu nie chciał wpieprzać się w mój związek
(jak wspominałam jest trochę introwertyczny, było mu smutno, czuł się samotny i dobiło go to, że weszłam w związek z kimś innym zanim on wyznał mi to co czuł)

2. po tej długiej przerwie oboje rozmawialiśmy o naszej przeszłości i zarówno on dla mnie jak i ja dla niego byłam pierwszą prawdziwą miłością, której nigdy nie wymazał z pamięci (a ja zdałam sobie sprawę że szukałam właśnie JEGO w innym mężczyźnie)

3. jestem pewna, że nie myśli o mnie jak o pani na jakiś "etap"; wielokrotnie powtarzał mi, że jestem dla niego najważniejsza i chce ze mną spędzić resztę życia, że bardzo mu na mnie zależy; rozmawialiśmy też o planach na przyszłość (takich poważniejszych), więc uważam, że o takich rzeczach osoby szukające kogoś "na chwilę" nie rozmawiają

4. jeśli chodzi o ta zadręczanie to nie nazwałabym tak tego - na początku wspomniał kilka razy, później po naszej poważnej i szczerej rozmowie (przebiegła w spokojnej atmosferze, bez żadnych krzyków czy czegokolwiek) przez 5 miesięcy nic takiego nie miało miejsca, aż do wspomnienia o tym kilka dni temu. To właśnie wtedy powiedział te 3 zdania, które zamieściłam w tym wątku (tylko dlatego, że to wróciło po 5 miesiacach sklonilo mnie do napisania tego wątku tutaj)

5. Jeśli chodzi o to jak wyglądało to wypominanie to było bardzo krótkie, rzucenie jakiegoś krótkiego tekstu, np. powiedziałam że nigdy czegoś tam nie robiłam i dodałam że to byłby mój pierwszy raz, a on skojarzył od razu z TYM pierwszym razem i odpowiedział "no nie byłby dla ciebie pierwszy";
ogólnie to jak już na chwile schodziliśmy właśnie na ten temat (co prawda z jego inicjatywy) to on zawsze po chwili szybko mówił, że już mu przeszło (w sensie ta złość) i żebyśmy już o tym nie rozmawiali, bo tylko się będzie nakręcał; mówił też że nic na to nie poradzi, że ma takie myśli czasami i musi sam się z tym uporać, on wszystko rozumie, nie ma mi tego za złe, nie chce mnie wpędzać w żadne poczucie winy ani nic to jego problem i on musi to sam zmienić, tylko czasem nad tym nie panuje jeszcze;
dodał jeszcze, że już tak prawie wgl nie ma (że o tym myśli tyle i jest zły), wspomniał że na początku znajomości często o tym myślał, ale teraz to się zmniejszyło i to bardzo, że o wiele mniej go to rusza niż wcześniej (powiedział mi to teraz, gdy te kilka dni temu znowu to do niego wróciło)
P.S. oczywiście za każde takie "wypomnienie" zawsze mnie przeprosił

6. jeśli chodzi o mnie to nie mam żadnego problemu (bo ktoś tu sugerował, że to ze mną jest coś nie tak, że szukam jakiejś akceptacji - nie)

7. mówiąc, że chciałabym przeprowadzić z nim ostatnią rozmowę miałam na myśli, że ostatnią na TEN TEMAT, żeby go zamknąć i obserwować, a nie żeby stawiać ultimatum typu wóz albo przewóz, bo uważam że to nie o to chodzi w relacji, chłopak się naprawdę bardzo stara we wszystkim, wspomniał też w jakiejś rozmowie, że nie ma doświadczenia (takiego ogólnego, bo nie był w poważnym związku nigdy) i boi się, że coś spieprzy, bo za bardzo mu na mnie zależy; po krótce napomknął również o tym, że to piętno bycia porównanym też wpływa na jego myślenie, że obawia się że mógłby wypaść gorzej

Olinka w jakim sensie coś pójdzie nie po jego myśli w kwestii naszego pierwszego razu?

Fakt, ze (niby) ilość tych mysli sie zmniejszyła, i to bardzo!, i ze teraz (po pół roku!) o wiele mniej go to rusza, pokazuje, ze wbrew temu, co piszesz i o czym on usiłuje Cie zapewnić - on ma z tym bardzo duży problem. Bo jeśli cos się BARDZO zmniejszyło, to znaczy, ze wcześniej było ogromnych rozmiarów. A jeśli po pół roku to coś nadal jest, tylko trochę mniejsze i tylko czasami nad tym nie panuje, to znaczy, ze problem w jego głowie jest poważny. Nie widzę opcji, ze - tak jak on Cię zapewnia - problem tak bardzo stracił na sile. Jeśli po takim czasie te mysli go nie opuszczają, to wskazuje na jakas fiksacje na tym temacie. Sam powiedział, ze musi się z tym uporać. Coz - jeśli nie uporał się z tym do tej pory, to czarno to widzę.

dodał jeszcze, że już tak prawie wgl nie ma (że o tym myśli tyle i jest zły)

on zawsze po chwili szybko mówił, że już mu przeszło (w sensie ta złość)

Moim skromnym zdaniem złość w ogóle tu nie pasuje. ON NIE MA POWODU I PRAWA BYĆ ZŁY I WKUR... (cytatu o jego wkurw... nie będę po raz kolejny przytaczać). Mógłby być zły, wkurw... i mogłoby go to bolec (bo o bólu tez była mowa), gdyby jego dziewczyna została zgwałcona, ale takie odczucia, jakie on ma, i to przez tyle czasu, nie przystają do opisanej sytuacji. Być/bywać złym, wkur...itd. tylko dlatego, ze weszlas swego czasu w związek z innym, jest mocno nie halo i daleko wykracza poza normalne odczucia niedoświadczonego i niepewnego chłopaka, który boi sie porównania.

Poza tym tak to już jest, ze „na każdym etapie przegrywają gapie”. A on przegapił swoją szanse w przeszłości, ale nie ma prawa Cię tym obciążać, a robi to. Obciąża Cię swoją nieadekwatna do wieku niedojrzałością i kompleksami.

Na podstawie Twojego opisu wnoszę, ze poza tym, ze on ma zapewne masę istotnych dla Ciebie zalet, to naprawdę ma problem, który teoretycznie może stracić na sile, a kiedyś w końcu zniknąć, ale z tego co piszesz - bardziej prawdopodobne jest to, ze może nie zniknąć, a się nasilić. Bo będą nowe okoliczności (choćby te, o których wspomniała Olinka), które mogą ten problem powiększać. I Olinka wspomniała tez o czymś, o czym ja już wcześniej pisałam - nie stawiając wyraźnych granic oraz tłumacząc się i tłumacząc jemu to i owo jak pięcio czy tam piętnastolatkowi, pomagasz mu zatapiać sie w tych myślach.

Odnoszę wrazenie, ze Twoje zakochanie i pewnie tez inne - dla odmiany pozytywne - cechy tego chłopaka nie pozwalają Ci dostrzec, ze ten jego problem, z ktorym, jak deklaruje, sam musi sobie poradzić, jest większy niż Ci się wydaje. Dlatego sam sobie z nim nie poradzi. Z Twoja pomocą tez nie, bo ani nie jesteś w stanie mu pomoc, ani nie jest Twoja rola. Bo to nie jest żaden obiektywny problem, a jedynie wyimaginowany, który istnieje tylko w jego głowie. Obym się myliła, ale odnoszę wrażenie, ze wydaje Ci się, ze złapałaś pana boga za nogi, a tak naprawdę wdepnęłas w bagno. Nie daj się wciągnąć.

Jałowe dywagacje.
Chłopak chciał dziewicy i tyle.
To jest taki sam układ, jakbyś Ty się związała z rozwodnikiem. Całe życie marzyłaś o pójściu do ślubu w białej sukni, ale z nim to niemożliwie. No po pro stu jakieś rozczarowania, że nie wszystko jest tak, jak miało być. Tyle.

Prawdopodobnie słuchałaś konferencji Ojca .Szustaka o `czystość z odzysku , bo on bardzo podobnie to tłumaczył  . I podawał historię Ozeasza za przykład.
Posłuchaj trochę audycji Księdza Dziewięckiego w takim razie ,ona ma bardziej radykalne podejście i nie zachęcał do związku z osobą która prowadziła normalne życie seksualne .

Jak to mowia "Jeden rabin powie tak, drugi rabin powie nie".
A sens jest taki, ze nauka Kosciola nie mowi wprost czy trzeba czy nie mozna z taka osoba byc w zwiazku. Kazdy ma swoj rozum, na cale szczescie.

że co???

Zapisz sobie te słowa i czytaj, aż zrozumiesz co Wielokropek napisała.

Facet od początku waszej relacji, która powinna być nacechowana bliskością i radością z poznawania się i akceptowania nawzajem, robi wyboje i obserwuje, ile zniesiesz. Powolutku cię oswaja z tym, że jesteś od niego gorsza, w ogóle gorsza od innych kobiet które miałby szczęście poznać, ale wspaniałomyślnie wybral ciebie i teraz cierpi jak Konrad za miliony. Jak myślisz, ile czasu upłynie zanim zacznie przerzucać to swoje cierpienie na ciebie?

Ależ on już to robi, choć na tym etapie hamulce jeszcze nie puściły do końca, dlatego pewnych rzeczy nie mówi wprost, nadal nie padają obraźliwe oskarżenia. Niestety intuicja podpowiada, że jest to tylko kwestią czasu.

Tak będzie na 100%. Wiem po prostu po sobie.
Razem tego nie przepracują.

W moim przypadku największą świadomość zyskiwałem wtedy kiedy się rozstawaliśmy (o ile można to tak nazwać, bo wtedy to nawet nie był związek) na jakiś czas (4 miesiące bodajże). Wtedy poszło sporo złych słów w obie strony. Ale udało się potem pogodzić. Co było błędem który kosztował kolejne niedawne rozstanie.
Teraz rozstaliśmy się 2 miesiące temu w koszmarnej atmosferze. Mam się do niej nigdy nie odzywać. Ale ona jest świadomą, dojrzałą osobą, więc myślę, że jak podejdę do tematu z głową i na prawdę przepracuje problemy to może jakoś odbuduje kiedyś kontakt. W przypadku autorki tematu też skończy się tragedią, jeśli dalej będą to ciągnąć.
W te dwa miesiące zrobiłem wręcz krok milowy w odzyskaniu męskości, emocjonalności, empatii.
Da się to zrobić samemu, ale z pomocą terapeuty, seksuologa będzie po prostu znacznie szybciej.
Ewentualnie przyjaciel, przyjaciółka, ale nie partnerka!!

W myśleniu faceta autorki tematu największym problemem jest to, że on nie dopuści do zakończenia relacji, bo będzie sądził, że Kinga znajdzie sobie kogoś innego, albo z kimś innym się prześpi.
Dopóki facet autorki nie zda sobie sprawy, że jedyne zakończenie tej zepsutej, toksycznej relacji może paradoksalnie dać szansę na stworzenie nowej, zdrowej, normalnej kiedyś z tą samą kobietą to będzie tak samo i będziecie w błędnym kole jak ja.

W związek nie wchodzi się jako wybrakowany człowiek, bo to prowadzi do toksyczności w przeróżnej maści. Ta relacja od początku była na toksycznych i słomianych fundamentach.
Więc moim zdaniem zostaje zakończenie znajomości -> solidna praca nad sobą -> o ile zechcecie budowanie na nowo relacji.

Jest coś takiego jak przemoc psychiczna. Co facet autorki właśnie stosuje.
Niedługo u autorki może zaczną się nerwobóle, rzyganie i inne bóle fizyczne spowodowane wyżywaniem się psychicznie przez partnera.

[post bez wartości merytorycznej, agresywny, naruszający przyjęte zasady]

Britan, dokładnie wiadomo o co chodzi bohaterowi wątku? Dla Ciebie, dla mnie i kilku jeszcze innych osób cel jego działań jest jasny i oczywisty. Ale autorka tego nie wie i szuka pomocy dla niego, a i noben ma zdanie przeciwne do naszego.

Bierna agresja to domena nie tylko osób narcystycznych.

nie ukrywam, że trochę mnie wystraszyliście opiniami na ten temat, fakt wygląda to niepokojąco (skoro przez pół roku jeszcze się tego nie wyzbył)

czyli przydałaby się pomoc - psycholog czy seksuolog?

P.S. macie rację, trochę chyba zachowuję się jak samarytanka

to jak? zasugerować mu po prostu tą wizytę u specjalisty?

Zdecydowanie tak, ale żeby "misja" miała szansę powodzenia, musisz wykazać się wyczuciem, czyli w taki sposób poprowadzić rozmowę, aby na niego nie naciskać, co może wywołać skutek odwrotny do zamierzonego, za to wyrazić swój niepokój i troskę - o jego komfort i przyszłość Waszego związku. Jak najbardziej możesz też dodać jak Ty się z tym wszystkim czujesz i w jaki sposób odbierasz jego obecne zachowanie.   

Osobiście sugerowałabym konsultację u psychoterapeuty, który przypuszczalnie zaproponuje terapię. Jeśli partner odmówi albo będzie grał na zwłokę, poważnie zastanowiłabym się czy warto brnąć w to dalej.

Moim celem nie było wystraszenie Cię, chciałam, byś była świadoma tego, co w Twej relacji się dzieje i jak Ty w niej funkcjonujesz. Twój "partner" sam kiedyś mówił o skorzystaniu z pomocy specjalisty, więc spokojnie możesz ten fakt wykorzystać w swej rozmowie.

Specjalistą, mym zdaniem, powinien być psychoterapeuta, bo nic nie wskazuje na to, by "partner" chorował psychicznie; jeśli chce zmienić swój sposób myślenia o sobie, innych ludziach, relacji między kobietą a mężczyzną, to psychoterapia jest metodą, która może mu w tym pomóc. Nie każdy psychiatra jest psychoterapeutą, podobnie jak nie każdy psycholog zajmuje się psychoterapią.
Czytając propozycje, byś to Ty wyszukała psychoterapeutę, umówiła wizytę i w dodatku też poszła na to spotkanie, krew w żyłach mi zawrzała. W ramach rezygnacji z relacji opiekuńczo-wychowawczej masz poprowadzić "partnera" za rękę, by - biedaczek - się nie wystraszył.

Rozmowa z "partnerem"? Tak.
Traktowanie go jako osoby niepełnosprytnej, wymagającej ochrony? Nie.

W żadnym momencie nie napisałam, ze niewykluczone, ze zrobiłabym tak na miejscu autorki, żeby chłopak „się nie wystraszył”. Moje powody takiego działania miałyby zupełnie inne motywy niż opieka, wychowywanie, prowadzenie za rękę czy ochrona. Przed czym niby? Zreszta co nieco o tych powodach napisałam. Umówienie wizyty połączone z wyraźnym określeniem swojego punktu widzenia to w mojej opinii nic strasznego. Przy czym ja bym go do pójścia na te wizytę (ze mną czy beze mnie) nie namawiała. W pójściu tam we dwoje również nie widzę nic strasznego. I tu również w żadnym wypadku nie poszłabym w roli trzymającej za rękę - gdybym w ogóle zdecydowała się pójść. Po prostu zakładam, ze w analogicznej sytuacji mogłabym mieć taka potrzebę, żeby poznać punkt widzenia specjalisty i być może czegoś pomocnego (także dla siebie) się dowiedzieć. Bo mam wrażenie, ze nie tylko chłopak bagatelizuje problem, ale i autorka tez widzi go mniejszym niż jest. Mimo ze to wyłącznie on ma problem z tymi myślami i z przeszłością autorki, to w sytuacji, gdy autorka jest tak bardzo w te relacje zaangażowana (tak odczytuje jej posty), jako para tez maja problem. Dlatego wspólna wizyta nie jest według mnie pozbawiona sensu. I dlatego pozostanę przy swoim zdaniu. Co nie zmienia faktu, ze bym się na te wizytę (pierwsza czy kolejna) jakoś specjalnie nie pchała.

Moim zdaniem każda ingerencja partnerki będzie generowała toksynę.
U mnie tak było.

Upora się z tym sam lub nigdy prawdziwie z tego nie wyjdzie. Zapewne będzie się ukrywać, chować, tuszować, ale w środku niego dalej będzie toksyna.
Takie jest moje zdanie. Ja dopiero jak jestem sam zaczynam się zmieniać i zyskiwać świadomość błędów jakie popełniłem.
Wcześniej w relacji było tylko błędne koło. Identyczne jak u autorki tematu. Myślałem, że coś zrozumiałem, przyszła konfrontacja i dalej to samo. Dlaczego? Zmiana to nie kwestia chwili. Potrzebny jest czas, cierpliwość, praca nad sobą i brak kontaktu z partnerem z którym generowała się toksyna. Takie dostałem wytyczne od terapeuty. Kontakt z partnerem w trakcie zmiany to jak rozdrapywanie ran. Nie dajecie sobie szansy na gojenie rany, tylko cały czas ją rozdrapujecie. W tej konkretnej sytuacji czas leczy, a nie przyzwyczaja do bólu.

Takie matkowanie dla dorosłego faceta nie jest zdrowym zachowaniem i generuje toksyczność. Stawia kobietę w męskiej energii.
Rozumiem jakby był chory, niepełnosprawny, ale to zdrowy fizycznie człowiek.

Alez ja nie namawiam na wspólna wizytę. Wspomniałam o tym jedynie jako o jakiejś tam opcji. Co istotne (a tego nie doprecyzowałam), ja brałabym teoretycznie pod uwage wspólna wizytę jedynie u seksuologa, psychologa. Jeśli chodzi o wspólna psychoterapie to absolutnie nie widzę dla niej uzasadnienia. A co do wspólnej wizyty u seksuologa bądź psychologa, ewentualnie jakiejś jednorazowej wspólnej wizyty u (tez) seksuologa czy psychologa prostu nie uważam tego rozwiązania za całkowicie pozbawione sensu z powodów, o których wspomniałam w dwóch wcześniejszych postach. I moje powody nie maja nic wspólnego z matkowaniem. Ale nie wykluczam, ze mogę się mylić. Może rzeczywiście kolejność nie ta.

Akurat tutaj facet nie pytał. Powiedział za to jasno i wprost, że
"Wku*wia mnie to, że ktoś cię dotykał i tobie się to podobało"
"Smutno mi, że pierwszy raz będzie tylko po mojej stronie"
"Boli mnie to, że dla ciebie to nie będzie już takie wyjątkowe jak dla mnie, bo ty już wszystko przeszłaś z byłym"
Autorka wątku nie robiła żadnych tajemnic ze swojej przeszłości, niczego nie zostawiała domysłom i nic z tych rzeczy nie stanowi dla niej problemu, jest za to  problemem dla jej partnera właśnie.
To, że była w wieloletnim związku z kimś innym, nie jest żadnym powodem do tłumaczenia, czy do rozliczania się - jak to ująłeś. Czy to jakaś zbrodnia, coś wstydliwego, czy obrzydliwego, że trzeba się z tego rozliczać? Przecież to jakieś brednie.
W tym, że w swoim poprzednim związku miała ze swoim byłym partnerem normalne, czy też satysfakcjonujące życie seksualne nie ma nic nagannego, nic co można by potępiać, oceniać negatywnie. Nie ma w tym nic wku-wiającego, nic bolesnego, ani smutnego.
To jest normalna sprawa, cały świat pełen jest byłych partnerów i partnerek, którzy kiedyś mieli sex z kimś innym.
Tylko osoba głęboko zakompleksiona, agresywna i niedojrzała emocjonalnie może takie rzeczy potępiać, robić z nich problem i w ogóle nadawać temu jakiegoś specjalnego, negatywnego znaczenia. Robienie z tego powodu do braku zaufania jest chore.

Warunkiem zaufania jest spowiedź z dotychczasowego życia?
Śmiem wątpić.

Kluczowe jest tu słowo "jeśli". Zgadzam się, jeśli ktoś (niezależnie od płci) ma potrzebę rozliczania się z czegokolwiek, to warto to zrobić, bo niezaspokojone potrzeby rodzą frustrację i są prostą drogą do agresji.
Na szczęście nie musimy wiązać się z osobami o takich potrzebach, a także nie musimy rozliczać się, mimo presji "partnera", nie mając tej potrzeby.

Chyba zupełnie inaczej patrzymy na te sprawy. Nie wyobrażam sobie, aby oczekiwać spowiedzi partnera z jego przeszłości, o ile nie ma w niej nic, co mogłoby rzutować na moje postrzeganie jego osoby i co należałoby powiedzieć ze zwykłej uczciwości. Nie są to jednak informacje dotyczące zdrowej przeszłości związkowej.

Terapia jest potrzebna partnerowi Autorki, żeby poukładał sobie w głowie co jest do poukładania, bo teraz dręczą go demony, które zatruwają mu myśli i rzutują na związek. Równocześnie pojawiają się oskarżenia, które padają w kierunku partnerki, nawet jeśli w nieco zawoalowany sposób, a to już jest dla Autorki krzywdzące.
I zdecydowanie nie jest to kwestią braku szczerości z jej strony, tutaj problem wynika z nieumiejętności przyjęcia wiedzy, którą otrzymał. W tym przypadku to ona ma prawo mu nie ufać, skoro zdobyte informacje wykorzystywane są przeciwko niej.

Jesteście ze sobą od pół roku, na początkowym etapie, gdzie powinny być różowe motylki, zachwyt, itd., a on Ci tak truje, że nie jesteś dziewicą tak jak on sobie wymarzył. Zgadzam się z innymi, że potem to już będzie tylko gorzej. Potem musi przyjść rozczarowanie, przyzwyczajanie i proza życia, wtedy o ile nie poradzi sobie ze swoimi kompleksami do tego czasu, pokarze Ci swoją prawdziwą twarz toksyka, skoro już na tym etapie nie potrafi się nawet kamuflować.

To, że on Ci coś tam mówi, że jesteś najważniejsze, to nic nie znaczy. Słowa są tanie i nic nie kosztują. Liczą się tylko czyny, nie słowa.

Jak mu pomóc? Rzuć go i powiedz żeby poszalał sobie z dziesięć lat i dopiero brał się za poważne związki

A bardziej serio - oddałaś komuś innemu najlepsze lata swojego życia i teraz dziwisz się że obecny facet ma problem żeby zaangażować się w tę relację? Serio? Kpisz czy o drogę pytasz?

Pojazd na chłopaka ze strony pań i obecnych tu cuckholdów standardowy - że zakompleksiony, że toksyczny, wysyłanie na terapię itp. bzdety. A jak on ma się czuć. Znają się z Autorką od czasów szkolnych a ona dopiero teraz sobie uświadomiła że on jest tym właściwym ;] Pewnie sensowne studia zdążył skończyć w międzyczasie, czy dorobić czegoś, a Ty autorko potrzebujesz stabilizacji, więc zrozumiałaś że zawsze o nim marzyłaś? Widać chłopak nie jest kompletnym frajerem

Twoja opinia skłoniła mnie do przejrzenia wątku o poprzednim związku i... włosy zjeżyły mi się na głowie.
Te same zachowania "partnera", te same zachowania autorki wobec niego.

kingo1996,
niezależnie od zachowania aktualnego "partnera" wobec Ciebie, niezależnie od tego, czy on zdecyduje się na własną terapię czy też nie, poszukaj psychoterapeuty dla siebie.

Nie przyjrzałam się profilowi, mea culpa

niemniej polecam oglądać poprzednie tematy, zwykle magicznie łączą się z tymi obecnymi

Jeśli partner ma powyżej 15 lat, to tłumaczenie mu takich oczywistych rzeczy jest dla niego po prostu obraźliwe.

Terapeuta i co dalej ? To jest takie uciekanie od odpowiedzialności rozwiązaniem problemów między sobą przez osoby trzecie. Może w ostateczności terapeuta. Rozwiązywanie problemów powinno odbywać się między sobą, problemy i kryzysy są całe życie...., a terapeuta terapeutowi nie jest równy. Różne są pary różni są ludzie, inaczej wychowani, każdy inaczej reaguje. Oczywiście jak jest przemoc to się leczy.....kłótnie to normalna sprawa w małżeństwach po burzy jest spokój, tylko żeby nie dochodziło do przemocy. Zazdrość wsteczna była jest i będzie. Jeden czy drugi partner nie ma na to wpływu, ale zasada jest taka odpowiada się krótko było minęło nie wracam do tego...wystarczy. Mówi się Ty jesteś najważniejszy i z Tobą buduje przyszłość...tak się odpowiada na złość partnera. Jak wspomniałem rozmowa, zachowanie, stonowanie emocji. Nie musimy mówić o sprawach seksu intymności, można powiedzieć - Ty jesteś lepszy/sza, zagłębianie się w szczegóły niszczy obraz swój wizerunek, zależy jak to powiemy. Nie wiem czy terapia jest do końca dobra bo sfrustrowany partner właśnie na takiej terapii może się dowiedzieć prawie wszystko o swojej partnerce....także zależy jak Ta terapia przebiega i w jakim kierunku idzie i co chcemy osiągnąć. Na pewno kompromis emocjonalny. Więź emocjonalną, równowagę emocji. Nie wydaje mi się żeby terapia jest dobra. Raczej spokój. Każdy z tych ludzi jest odrębny dla jednego coś jest oczywiste, dla drugiego coś nowego, coś co nie mieści się w głowie. Najważniejsze aby zachować odrębność bo inaczej dochodzi do fuzji emocjonalnej przez frustrację partnera. Trzeba zachować własne Ja, nie wolno w związku skupiać uwagę tylko na słabości partnera nie bacząc na swoje życie. Kryzysy każdego spotykają i dziwne pytania też się pojawiają niskąd nizowąd. Trzeba mieć to na uwadze. Jesli problemy się pojawią no to spróbować rozmawiać jak nie to można się udać na porady małżeńskie lub par.