Czy komuś sie udalo zostać i nie myśleć? - Netkobiety.pl

Uważam, że warto dać szansę. Sobie, Waszej rodzinie. Pozdrawiam ciepło.

Piszesz na podstawie doświadczenia czy z teorii?
Jakoś tak mi mignęły Twoje posty, z których wywnioskowałam, że byłaś w związku z żonatym facetem. Więc gdzie ta lojalność w związku o której piszesz? Chyba, że źle zrozumiałam posty.
I żeby nie było też uważam, że zdrada to zbrodnia na miłości. Ale również wiem, że życie nie jest czarno białe.

BADAS

Znam osobiście kilka przypadków kiedy kobiety postanowiły "dać szansę" swojemu mężowi. Uwierz mi,żadna nie tryska szczęściem i raczej została z musu. Bardzo, bardzo mi ich żal. To fajne, mądre babki zniszczobe przez to doświadczenie dokumentnie  Dwie z nich zwierzały mi się. To są zniszczone osoby. Znałam je z czasów wspólnych studiów - w tej chwili są kompletnie inne. Od zdrady minęło odpowiednio 4 i 7 lat. To się w nich osiedliło na stałe. Jak robal Bardzo przykro obserwuje się to, co się z nimi dzieje. Klasycznie - wiarołomny w każdej z nich zasiał poczucie winy. Zdradziłem, bo byłaś taka - sraka.  I one się męczą. Totalnie wypalone.

Autorka pisze, że męczy się prawie drugi rok. Terapia  przerwana.  Nie znam ani jednego przypadku zdradzanych kobiet, którym zdrada dała powera do dalszego życia, za to całe mnóstwo zniszczonych emocjonalnie kobiet. Znam przypdek zdradzanego kolegi, który rozszedł się z wiarołomną żoną i żyje teraz w szczęśliwym związku.

LOJALNOŚĆ jestem winna ja swojemu partnerowi/mężowi. I on mnie. Nie jakaś kobieta. Ani jakis facet. Gdyby on mnie zdradził, przerwałabym ten związek. Może mam po prostu taki luksus. Nauczyłam się być sama, tylko z dzieckiem. Mam pracę, która pozwala mi się utrzymać.  Pewnie możliwość bycia samodzielną to prawdziwy luksus.
Autorka nie uczestniczy z mężem w terapii.  Nie widzę możliwości naprawy jej związku bez tego. Piszę tez trochę z własnej perspektywy. Świadomość, że bliska mi osoba patrząc mi w oczy wciskala mi kity o wydlużonych godzinach pracy/delegacjach/czymś tam - po to, by spędzać miłe chwile z kimś innym, kogo w tej chwili wolała bardziej niż mnie, sprawiłaby, że nie potrafiłabym już uwierzyć, przytulić się do tej osoby - jak lubię. Wszystko stałoby się dla mnie drętwe, udawane, fałszywe. Może ktoś potrafi inaczej.
Nie widzę radości życia w związku w postach autorki. Raczej ten związek trwa, bo trwa. Bo dzieci, kredyty, wspólne sprawy. Bo wygodnie.  Komu wygodnie? Wydaje się (z lektury postów), że autorkę wszystko tam uwiera, gniecie. Bez solidnej terapii małżeńskiej z tego związku zostanie wielkie NIC, podtrzymywane przez dzieci, wygodę, strach, kredyty. Przeczytaj post Roxann. Ile jej rodzice się męczą. Żyją tym wciąż, choć minęło wiele lat, a ona (jak zrozumiałam) jako dziecko też tym żyła.

Ale o czym Ty piszesz? Bo mam wrażenie, że nie o tym samym co ja. Piszemy o sytuacji autorki, która ma męża - a nie kochanka.
Tak, lojalność jest winien partner partnerce i na odwrót.  Nie zależnie czy to związek małżeński, czy konkubencki.
Nie mam męża. Mam stałego, wolnego (tzn teraz juz nie - bo jestesmy razem ) partnera i od niego wymagam lojalności. Do tego nawiązuję. Nie od ewentualnej jego kochanki. O to mi chodziło. Jestem pewna, że gdybym go zdradziła, on by ze mną już nie był. W drugą stronę to samo. Nie miałby sensu taki związek. Zdrada = brak miłości. Tak to widzę. Jak nie ma miłości, to po kij ze sobą być?

Nie rozumiem dlaczego nawiązujesz do relacji męża z kochanką? Przeciez nie o tym jest ten temat.

Piszesz, że nie moglabyś być z kimś, kto z tobą zdradza partnera - ale widzę, że już bycie z kimś, kto by Ciebie zdradził problemem by nie było, gdyż - cytuję: "życie nie jest czarno białe". A nie wynika to też z jak to wyżej napisałaś - "wyrachowania"? Trochę się chyba w tym gubisz. Przecież to to samo podejście jest, tylko z drugiej strony historii trójkąta. Nie wiem - czy zostałaś zdradzona? Tak mi to wygląda.

Nie da się, moim zdaniem wrócić do związku, w którym była zdrada. To znaczy da się - tylko po co? W dodatku bez solidnej terapii małżeńskiej. Życie z myślą z tyłu głowy (on mnie zdradził/ona mnie zdradziła - czy to się znowu nie dzieje?) musi być koszmarem. Widzę przez co przechodzą moje koleżanki. I to nie trwa miesiąc. Tylko lata. To atrapa związku utrzymywanego tylko przez urzędniczy papierek i wspólne sprawy. Wydaje mi się, że to bardzo trudne, męczące, bolesne.
Toksyczne. To chyba właściwe słowo. A życie jest tylko jedno. Nie będzie powtórek. Będzie tak, jak sobie same na to pozwolimy.

Badas, przecież SAMA zaczęłaś, a teraz traktujesz mnie jak prowodyrkę.  Daj sobie spokój ok? Nie obraź się, ale w nosie mam twoją historię - sama napomknęłaś o czymś i próbujesz wyciągać cos ode mnie, grzebiąc po jakichś moich postach i wyciągając z nich własne wnioski. Spotkałam MASĘ żonatych facetów - zwłaszcza tuż po rozwodzie, ktorzy bardzo szybko zaczynali swój łabędzi śpiew o żonie złej i swym zmarnowabym życiu. O żonach słyszałam hostorię nie jedną i wolałabym resztę życia sama spędzić niż z kimś, kto mnie obgaduje z kimś tam. To TEŻ brak lojalności. Wystarczyłoby palcem kiwnąć, żeby nawiązać z nimi romans. Problemem moim zdaniem jest nie to,że w końcu ktoras pani kiwnie palcem, tylko to,że każdy z nich AKTYWNIE SZUKA.
Nieważne zresztą. To temat Ani.

Piszę o własnych odczuciach co do tej historii, opierając się na znanych mi z mojego bliskiego otoczenia historiach oraz np na tym, co pisała Roxann.

Pisałam,że to trauma. W sensie zdrada. Dlatego zostawanie z kimś po zdradzie, to masochizm emocjonalny. Może być to w danym momencie opłacalne z powodów ekonomiczno - organizacyjnych, ciężko też jest gdy są jeszcze te uczucia do wiarołomnej osoby, ale Ania sama pisała, że to tak trwa, bo trwa.
Autorka sama pisała o jakiejś wygodzie, choć samo stworzenie tego tematu pokazuje, że nie jest jej wygodnie.Tym bardziej,że nie ma tu terapii ani jakiejś woli ze strony wiarołomnego by zadośćuczynić.

Jasne. Nie mniej jednak wciąż uważam, że zostanie ze zdrajcą raczej Ani szkodzi niż pomaga. I to właśnie usiłuję przkazać w tych ochnastu postach. Wiem co za rzeczy opowiadają żonaci panowie, bo mi się niby "przy okazji" paru zwierzyło. Jednemu nawet uwierzyłam i się przejęłam jego losem. Na szczęście nie zmarnowałam czasu na romanse,choć zaangażowałam się emocjonalnie. Chodzi mi tylko o to, że szukający okazji pan wszystko o żonie powie. Najgorsze rzeczy.  Czy to już nie jest wystarczające by utracić wiarygodność? Przecież jak kumpela by nas obgadała, to byłby absolutny koniec naszej znajomości.
Wracając do głównego pytania autorki -nie spotkałam NIKOGO w tej sytuacji, kto został i nie myślał, kto został i nie utracił zaufania, kto został i nie zgasł. Kto został i się nie męczył. Te przypadki, które poznałam, to osoby nie uczastniczące w terapii - więc może tutaj jest rozwiązanie problemu autorki? Terapia małżeńska? Choć liczyć należy się też z tym, że uświadomi ona autorce, że dalsze bycie razem nie ma sensu - a odnoszę wrażenie, że nie chce ona dopuścić do siebie tej myśli...

Czytam od kilku miesięcy forum. Mam podobną sytuację do Ani. O zdradzie myśląc wcześniej miałam pogląd jak niektórzy, że to koniec, że nigdy bym nie wybaczyła itd. Dopóki to mnie nie spotkało, dopóki nie uderzyło to we mnie. Przeżyłam załamanie nerwowe, grunt usunął mi się z pod nóg, to było tak traumatyczne i bolesne, że do dziś jestem na lekach psychotropowych. Jestem jeszcze z mężem, nie ufam jeszcze, jeszcze bardzo boli, nie wiem co będzie. Macie rację, że to jest koszmar, ale czasami nie można tak po prostu wszystkiego przekreślić. Wiem, ktoś napiszę: "on przekreślił"...a może on żałuję, może się zmieni, może to będzie jak nowy związek, może mocniejszy i lepszy, a może nie przetrwamy, może nie dam rady z nim żyć. Tego nie wiem do końca i nikt z was nie wie. A czasami te słowa kategoryczne do zdradzonych tu na forum "on cię nie kocha", "zdradzi znów", "odejdź i zostaw go" itp.jakby wszyscy byli jakimiś wyroczniami, wiedzieli o innych absolutnie wszystko i znali przyszłość. Nigdy nie wiemy do końca wszystkiego, zwłaszcza opierając się tylko na wpisach. Nie oceniajcie, nie piszcie jak będzie na pewno, bo tego nie wiecie i nawet jeśli okażę się, że pozostanie z kimś kto zdradził będzie błędem, to każdy jest dorosły i ma prawo także do błędów swoich.
Ja sobie doskonale zdaję sprawę, że różnie może być, ale na ten moment nie mogę inaczej i nie potrafię.

"Bo wejść w romans można w amoku.
Ale jeśli po wykryciu romansu mówi się żonie że się nie kocha, że ona taka owaka i jej wina to tu już nie ma troski o MY,
Ania cały czas go usprawiedliwia, kosztem siebie."

Zgadzam się Ela z Tobą, u mnie wprawdzie nie twierdził że nie kocha ale że kocha też nie, taka owaka byłam i dodatkowo okazało się że to ja kazałam mu szukać kochanki, w jakiejś kłótni tak powiedziałam !? nie myślałam że tak się będzie słuchał parę innych rzeczy też chciałam ale jakoś tę jedną zapamiętał i wypełnił
          Ania nie ma lekko bo niby mąż chce tylko mało widowiskowo to robi i motywy do końca nie znane, czas pokaże, Ania musi dać wiarę ale z ograniczonym zaufaniem to znaczy może wierzyć że on szczerze chce tylko czy zdoła tego nie wiemy, inwestowanie w swój rozwój i skupienie na sobie może być pomocne, szansę trzeba dać i jemu jak prosi i sobie

1. mam wspaniałego męża, jest cudownym człowiekiem
2. mąż miał seks z inną...
3. mój mąż jest draniem.

Nie jest już cudownym człowiekiem?

1. mój mąż pije, pali, syfi w mieszkaniu, i traktuje mnie z buta
2. to dlaczego nie odejdziesz?
3. jest wierny, pracuje, w sumie jest dobrym mężem...
4. yyyy... gumki z domu zniknęły...
5. czyli zdradził...
6. mój mąż to drań i muszę od niego odejść, bo pije, pali, brudzi i nie szanuje mnie.

Czyli już nie jest dobrym mężem.

Ta historia powtarza się ciągle i ciągle... Zdrada urasta do takiej rangi "jak śmierć najbliższej osoby". Obietnice, układy, terapie małżeńskie, to jak grzebanie w ranie milimetr po milimetrze, aby tę ranę dokładnie poznać... a mogła się zagoić sama.

Prawdopodobnie te wszystkie wartości, które wymieniłaś są dużo, dużo, dużo... dużo niżej niż wierność.

"ktoś okazał się ważniejszy" -- niekoniecznie jest to prawdą
Oddałaś się w zamian za wierność.

Źródło e-darling:

Wierność i zaufanie stanowią bezsprzecznie jeden z fundamentów udanego związku. Oczywiście partnerzy powinni starać się nawzajem uszczęśliwiać, by utrzymać odpowiedni poziom satysfakcji w związku i unikać zbędnych pokus, które mogłyby prowadzić do zdrady i utraty zaufania.

Udany związek wymaga nieustannej pracy i starań obojga partnerów. Od samego początku powinniście wyjaśnić kwestie dotyczące wierności. Jeśli jednemu z Was odpowiada model związku otwartego , a druga osoba nie dopuszcza tego typu relacji, powinniście to od razu przedyskutować. Według 90 % osób, które wzięły udział w przygotowanym przez nas badaniu – wierność i szczerość to najważniejsze wartości w związku.

Brzmi rozsądnie. Ale prowadzi do nieszczęść gdy ktoś pójdzie na seks poza związkiem.
Ciekawe jak wyglądają te dyskusje, gdzie się negocjuje "otwartość" związku...
I w tym artkule nawet jest napisane wprost -- wierność to fundament... a uszczęśliwianie się wzajemnie to drugi plan...
Związek wymaga pracy? Uff... a myślałem, że ludzie są dla siebie mili bez wysiłku.

Można mieć  seks na boku, ale o miłości  nie można na chwilę zapomnieć.  Ale to moje zdanie, może jestem zbyt podejrzliwa
W końcu czy związki tylko z miłości są?.
Jest wiele innych powodów  i zasad które ustalają miedzy sobą zainteresowani.
Wizja padła? Niech żyje wizja! Byle jakaś była..
Jeżeli Twoja nowa wizja Aniu Ci się jakiś składa, możesz za nią iść.  Tylko skąd to cierpienie?
Jak zdecydowalaś że będziecie razem to nie rozumiem  tej depresji.

zauważyłam iż w zależności w jakiej jesteśmy energetyce taką mamy percepcję postrzegania, byłam w takim stanie że gdyby mój mąż uderzył w pokorniejsze tony i jakoś wyraźnie, śmiało prosił o szansę, pewnie bym się zgodziła.. wtedy... bo teraz to pada na mnie blady strach jak pomyślę że chciałby wrócić - inna energetyka u mnie
  Dziś Ciebie Aniu też odebrałam w takich bardziej optymistycznych tonach i że patrzysz jakoś jaśniej na życie, u Ciebie była ogromna wiara w wierność Twojego męża a tu niestety za Norwidem można powiedzieć 'ideał sięgnął bruku'
                   Aniu nie przejmuj się pamięcią bo to naturalne że nie zapomnisz, jeśli nie będziesz jednak karmić tych bóli one zbledną, staną się bezbarwnym wspomnieniem, mglistym faktem, który nie boli......

Dzieki Wam Kochani

Nie warto było tracić zdrowia na to wszystko, kortyzol od tego stresu spowodował straszne spustoszenie w moim organiźmie i uruchomił choroby autoimmunologiczne.

Ale emocjonalnie wychodzę na prostą

Hej Dayzee ja mam córkę.
Mieszkamy z mężem, nadal tworzymy "rodzine", ale to już zupelnie cos innego niż kiedys.
Z pozoru jest tak samo, maz jest nawet jakby lepszy, ale ja juz nie jestem ta sama osoba, zmieniło sie moje podejście do swiata, do ludzi.
Jestem bardziej asertywna, stanowcza, nie przejmuje sie glupotami, nauczylam sie tez w koncu myśleć o sobie.

Dowiedziałam sie o zdradzie juz po wszystkim, a dokładniej dokopalam sie do dowodów zdrady, bo czułam, ze cos jest nie tak, cierpiałam, miotałam się.
I tak zaczela sie moja choroba. Świat stanął, przed oczami zaczal leciec film. Po okresie szoku i odrętwienia miałam różne fazy - milosci, agresji, zalamania... w różnych kombinacjach.
On nie odszedł, a raczej nie dał się wypędzić, nie obwinial mnie o nic, byl tu, pomagal mi jak umiał, byla terapia, moj psycholog i psychiatra. Jak patrze wstecz to zal mi siebie, tego co sobie sama zrobilam i żal mi nawet czasem męża, bo widzę ze cierpi i wie że stracil wszystko, niby nas ma, ale to jest inaczej.
Corka przeżyła wszystko bardzo, chociaż staraliśmy sie ze zeby nie wiedziala, ale to sie nie da, zamknela sie sobie, plakala bez powodu. Do tego covid, zdalne lekcje, miala tez epizod onkologiczny, psychologa, byliśmy razem i silni, to dla niej jest jak jest.
Teraz jest już chyba szczęśliwa, z nami razem, smieje się, wyglupia. 8 klasa, musi mieć spokój, duzo nauki, stresu, chociaż my w domu podchodzimy do tego spokojnie, ostatnie dwa lata to byl bardzo zly czas i wiem, ze ona bardzo potrzebuje wsparcia.
I tak sobie zyjemy, uważni na siebie, a co dalej, zobaczymy.
Ja już nic nie planuję, a tej jego pannicy mogę tylko podziękować, bo wiem kim jest mój maz, do czego jest zdolny i dzieki tej sytuacji mimo ze stracilam zdrowie (nadal się leczę), to zmieniłam swoje życie i nastawienie.

Duzo czytam, chodzę na spacery, na fitness, mam nową pracę, myślę o nauce hiszpańskiego, realizuje swoje plany i marzenia, kiedys ciągle odkładałam wszystko na pozniej. Marzyłam o psie, mam psa, nie chce mi sie gotowac, to zamawiam pizze, kocham pewna malarkę, to mam jej obraz i wpatruję sie w niego, piję kawę z pięknej filizanki, stawiam kwiaty na stół, zerwałam kajdany, które sama sobie nałożyłam, cieszę się życiem i mąż jest jego częścią tylko nie jest już częścią mnie.
Leczę sie nadal, do tego organizm mi wysiadl przez stresy ostatnich lat, wiadomo ze bywa roznie, ale więcej jest dobrych dni.

Jakbym czytał swoją historię, tylko jeszcze nie doszedłem do Twojego etapu.... a pewnie będzie wyglądać tak samo.

... dzieci... to dla nich godzimy sie na przerozne rzeczy, trudne "normalnie" do zaakceptowania..  czy jest to dobry krok, tego sie chyba raczej nie dowiemy... swiadomie nikt nie chce narazac dziecka na traume rozwodu, no ale roznie w zyciu bywa..
Aniu2019... czy myslac teraz o przyszlosci gdy corka dorosnie i pojdzie na swoje, czy widzisz sie razem z mezem?? Czy wybiegasz tak daleko teraz czy raczej nie??
bardzo duzo ciekawych i madrych wpisow w tym watku..  dajacych do myslenia..

Drodzy, wiem po prostu, że jakbym się z mężem rozstała, to nie zwiąże sie z nikim przez dłuższy czas, bo nie przyprowadzę nastolatce żadnych wujków do domu. Sama przez to przeszłam i pamiętam tamto uczucie.
Poza tym jak patrzę jak oni się świetnie ze sobą dogadują, jaka ta relacja ważna, to nie mam wątpliwości.
Pewnie jakby mnie mąż bił, pił, zdradzał dalej, obrażał itd albo krzywdził dziecko to by go tu dawno nie było.
Ale w domu jest przytulnie, spokojnie i miło, miedzy nami jest dobrze, on jest taki jak kiedyś, teraz czuję z jego strony i bliskość, dzwoni, pisze, jak kiedys,
ale nie planuję już nic na dalszą przyszłość, wiem, że nic nie jest na zawsze
i nie umiem też odpowiedzieć na pytanie czy po tych dwóch latach odkąd wiem nadal go kocham - nie wiem.
Jakoś tak powolutku i niezauważalnie zaczęło się u mnie zmieniać uczucie do niego, jakbym zobaczyła go jakim jest naprawdę, akceptuję to, ale to chyba juz nie jest miłość, a może jest ale inna, nie wiem.
Po tym co było, latających przedmiotach, wyzwiskach, somatycznych dolegliwościach z mojej strony i tym, że był, zbierał skorupy i kładł mnie spać dałam szansę.
Pamiętam jak kiedyś jak byliśmy jeszcze młokosami i widzieliśmy dziadków w parku co chodzili za rączki i mówiliśmy, ze my tak będziemy, teraz inaczej patrzę na życie i na świat, twardsza jestem. Nie wiem czy mężczyźni to wyczuwają we mnie, czy tez spadła mi zasłona z oczu, ale ostatnio jakoś stało się tak, że pojawiają się różne opcje. Nie, nie wdam się w romans, ucinam od razu takie znajomości, ale zyskałam przyjaciela cudownego, tylko muszę uważać na jego uczucia, żeby go nie skrzywdzic i żeby nasza przyjaźń pozostała przyjaźnią (a chyba zmierza nie w tym kierunku).
Organizuję się w akcje charytatywne, dużo pracuję, muszę tylko dołożyć wiecej sportu, bo to bardzo pomaga na nie-myślenie no i patrzę w lustro i znowu się akceptuję.

Dziękuję Merle

Dziękuję pjack.
Nie wiadomo co będzie, czas pokaże, ale zrobilam co mogłam, dla dziecka, jeśli nawet kosztem siebie to nie ma to znaczenia, bo ważny jest jej spokój i zdrowie.

Buduję siebie od nowa teraz powolutku, a męża mi żal tak po ludzku, bo zniszczył samego siebie.

Mam nadzieję, że wszystko się u Ciebie ułoży.

"Nie, nie wdam się w romans, ucinam od razu takie znajomości, ale zyskałam przyjaciela cudownego, tylko muszę uważać na jego uczucia, żeby go nie skrzywdzic i żeby nasza przyjaźń pozostała przyjaźnią (a chyba zmierza nie w tym kierunku)."

Bardzo Ci współczuję przez co przeszłaś, ale wisi nad Tobą widmo następnej traumy.
Jesteś na najlepszej drodze do wpadnięcia w friendzone lub wejście w romans.
Uważność tu nic nie da, bo nami rządzą uczucia, nie odwrotnie.
Nie ma zdrowej przyjaźni damsko męskiej.

Ten cudowny facet nie jest bezinteresowny, inaczej nie byłby taki cudowny...

zdublowany post do usuniecia

Bardzo ważne słowa, żeby w tych wszystkich kotłujących sie wydarzeniach, być wiernym sobie
Cieszę sie ze ktoś tez podziela moja opinie, bo już myślałam, ze ze mna jest cos nie tak..

Odejdź i daj sobie szanse na szczęście.
Zasługujesz na nie, pozdrawiam