ciąża, a partner nie chce dziecka - Netkobiety.pl

Po tygodniu? Czyli on się wyprowadził tydzień temu? Czy to trwa dłużej, bo chyba się pogubiłem trochę

a zapytałaś kiedyś swojego partnera co zrobicie jak się okaże, że masz kiłę? choroby weneryczne to też fundamentalna kwestia.
albo co zrobicie jak cię kiedyś walnie po pijaku? przedyskutowaliście to?

napisałam już raz - nie planowałam potomstwa więc nie czułam potrzeby dywagować o tym i snuć hipotez.
tym się właśnie różni wpadka od planowanego rodzicielstwa - że się tego nie planuje.
podobnie jak ty nie planujesz i nie zakładasz, że kiedyś dostaniesz od partnera z liścia albo zarazi cię kiłą.
nie da się przewidzieć i przegadać każdego scenariusza w związku.

bagiennik - tak, poszedł mieszkać do siebie w zeszłym tygodniu.

wielki szacunek za wysyłanie kogoś na badania przed seksem, robię w chorobach zakaźnych i jesteś tym promilem społeczeństwa, który to robi.

no to wyobraz sobie, że ja mówiłam mu, że dzieci nie chce i nie planuje. a jak wpadłam to co się okazało? że chce.
i co nam z tego gdybania o dzieciach? nic.
bo jak się już okazuje, że się wpadło to już nie jest to gawędzenie i teoretyzowanie tylko życie. i w życiu się zdanie czasem zmienia. zwłaszcza w kwestii życia osoby trzeciej jaką jest dziecko.

wiesz ile kobiet sobie myśli, że jak ją walnie to odejdzie?
a wiesz, co później życie pokazuje?
że teoria to jedno a praktyka to drugie.
wiemy o sobie tyle, na ile nas sprawdzono.

żeby nie było- jest to przykład, nie życzę ci żeby ktoś cię kiedyś walnął, mnie też nikt nie walnął.

Widzisz, a on nie dał rady być ojcem dla tamtego dziecka. W życiu nie uwierzę, ze to jedynie wypadkowa niesprzyjających okoliczności. Jak ktoś chce, znajdzie sposób. A on nie chciał. Czy teraz będzie inaczej? Może tak, może nie. Może wyciągnął wnioski z tamtej sytuacji i teraz będą tego owoce. Może z uwagi na fakt, ze Ty jesteś zupełnie inna osoba niż jego była partnerka i inna jest Wasza relacja - teraz będzie inaczej. Może.

Jego reakcja była dramatyczna, bo to taki typ człowieka (przykład z wypadkiem). On nie podchodzi do życia zadaniowo. Ty piszesz, ze podchodzisz do niespodziewanego rodzicielstwa jak do przygody. On nie. Mało tego - on już raz się nie sprawdził jako ojciec i doskonale o tym wie. Dlatego tak bardzo się teraz rozmijacie. Zgaduje, ze to tyle trwa, bo zastanawia się, jak pogodzić Twoja decyzje o urodzeniu dziecka i Twoja chęć stawienia czoła sytuacji i swoją niechęć do zmian i do bycia ojcem. Bo na te chwile wolałby nim nie być. Życzę Wam - mam na myśli Ciebie i dziecko - żeby to się zmieniło.

Ja pisałam że jego wyprowadzka świadczy o nim fatalnie. Nie ma usprawiedliwienia i to nie jest to samo że Ty byłaś zdziwiona ciążą. Odpowiednikiem jego wyprowadzki byłoby, gdybyś usunęła ciążę.

"Czy wspólne życie jest możliwe po takim epizodzie?"

To co zrobił to zdrada. Nieważne że nie zdradził z kobietą. Zdradził Ciebie i Twoje zaufanie.
Niektórzy po zdradzie potrafią być razem, inni nie... Więc trudno powiedzieć jak będzie u Was. Życie pisze rózne scenariusze a nawet nasze uczucia są w stanie nas zaskoczyć. Może mu wybaczysz, a może go znienawidzisz.

Moim zdaniem straszne jest że jednak ma Wasz związek za nic. On dobrze wiedział czym ryzykuje tak się zachowując - że straci Ciebie, że mu nie wybaczysz, a jednak postawił na SWOJE samopoczucie.
Facet mógł być przerażony ciążą, ale mógł dalej przy Tobie trwać bo bałby się Ciebie stracić. On się nie bał.

Jeśli przeżywa, to moim zdaniem w jakims sensie dobrze o nim świadczy, bo znam takich, co nawet nie przeżywają. No i może to przeżywanie oznaczać, ze on jednak rokuje jako ojciec.

Pisałaś, ze jego wyprowadzka była poniekąd z Twojej inicjatywy, ze jest szacunek, wiec ja bym tego ze zdrada nie porównywała jak ktoś wyżej, bo zdrada to właśnie brak szacunku. Wszystko zależy od szczegółów, od tego jak to rzeczywiście wyglądało, wyglada i będzie wyglądać. Poza tym każdy ma swoją granice. Jeśli czujesz, ze Twoja została przekroczona, to może być trudno wrócić na tory para. W każdym razie ja nie widzę nic szokujacego w szczerym przyznaniu, ze:

Rozumiem doskonale, ze nie to chciałaś usłyszeć, ale patrząc obiektywnie, nie powiedział nic strasznego.

.

Moim zdaniem pisanie, ze ma Wasz związek za nic, bo:
- sytuacja go przerosła
- zaliczył już porażkę jako rodzic
- nie chce być znowu ojcem
- nie chce zmian
- ma taki a nie inny charakter - jest mocno na wyrost. Zaryzykuje stwierdzenie, ze gdyby tak było, nie byłoby tego wątku albo pierwszy post brzmiałby zgoła inaczej. Sadze, ze wtedy nie potrzebowałby czasu na poukładanie sobie tego w głowie, bo wszystko byłoby jasne od początku i od razu wiedziałabyś, ze ten wóz będziesz ciągnęła sama.

.

Ja widzę to inaczej. Na podstawie tego co czytam odnoszę wrażenie, ze jego wyprowadzka nie jest wymierzona w Ciebie, autorko, ale jest przejawem jego charakteru i wyrazem jego złych doświadczeń i nieprzepracowanych problemów. Przepraszam za być może nieodpowiedni przykład, ale gdybym na przykład spowodowała wypadek i z powodu moich słabych umiejętności prowadzenia auta (zakładam na potrzeby tego wątku, ze właśnie to byłby powód wypadku) zginąłby człowiek, być może już nigdy więcej nie wsiadłabym za kółko, bo uznałabym, ze nie powinnam prowadzić, skoro robię to gorzej od większości kierowców. Ktoś powie - umiejętności można podszkolić. Tak, ale nie każdy jest urodzonym kierowca, nie każdy ma smykałkę do wszystkiego. No i ludzie są rozni - jeden się nie zrazi, a inny po raz drugi nie zaryzykuje.

Dziwi mnie, ze w innym wątku wiele osób pisało, ze pewien mąż miał pełne prawo zmienić zdanie co do potomstwa (przed ślubem i krótko po chciał, a potem mu się odmieniło), a tu człowiek, który ma już dziecko i się w roli ojca kompletnie nie odnajduje, jest przez niektórych odsądzany od czci i wiary.

To akurat nie ja pisałam, bo tu w pełni się z Tobą zgadzam, że chwilowe zawahanie jest jak najbardziej naturalne. Jeśli jednak sytuacja "szoku" nadmiernie się przedłuża, to już można mieć obawy, że w głowie dzieje się coś niepokojącego, co zamiast kazać zmierzyć się z problemem, podpowiada ucieczkę od odpowiedzialności.

W każdym razie ja sama w pewnych kwestiach, które mnie zaskakują, jestem mało elastyczna. Jeżeli jednak dam sobie chwilę na ogarnięcie problemu, poukładanie wszystkiego w głowie i oswojenie się z nową sytuacją, to gotowa jestem temat wziąć na klatę i w 100% udźwignąć. Jestem jednak zadaniowcem, a partner Sosenek raczej nie.

No nic, dziś rozmowa, miejmy nadzieję, że okaże się konstruktywna i owocna.

Pomimo swojego podejścia do tematu, podpisuję się pod tym stwierdzeniem. Myślę nawet, że wykazał się swego rodzaju odwagą tak szczerze mówiąc o swoich lękach i obawach. To może nawet świadczyć o dużym zaufaniu do Ciebie, Sosenko.

Autorka poczuła w dość nagłym trybie chęć do macierzyństwa i zmierzyła się ze zmianami. Natomiast facet zgodnie ze swoim sumieniem powiedziął wprost, jaki ma do tego stosunek. Nie mamił zatem Autorki jakimiś fałszywymi deklaracjami. Pozostaje mieć nadzieję, że będzie w stanie sobie uświadomić, że bycie rodzicem to(chyba) nie koniec świata

Uważam tak samo. Zresztą, w swoim pierwszym poście w tym wątku pisałam, że nie zabrakło szacunku, bo nie wymierzył niczego w stosunku do Sosenka oprócz prawdy jak się z tym czuje- a to dobrze, że nazwał obawy, niczego nie udawał, co mogłoby wpłynąć na dalsze odsuwanie się, a w dalszej perspektywie może jakiś ukryty żal względem siebie, gdzie niewypowiedziany oddalałby ich jeszcze mocniej. W każdym razie ta historia jest kolejnym dowodem, że lepiej pewne rzeczy ustalać i nazywać za wczasu, a nie zostawiać samymi sobie. Widać, uczucia to za mało.

niestety. wszystkiego zawczasu nie da sie ustalić. Nie każdy też ujawnia swoje przekonania, niektóre rzeczy muszą wyjść w praniu.
U niektórych na to "pranie czeka się kilka lat, u innych kilkanascvie.
I coi z tego że ktoś sobie pogada czy obgada to czy owo- jak dojdzie co do czego może całkowicie inaczej sie zachować.

Bardzo dobrze powiedziane. Chociaż do końca chyba to zjawisko nie jest możliwe, raczej chodzi prędzej o jakieś wzajemne dopasowanie. Z drugiej strony wiele osób j4est przekonanych, że partner sie właśnie błyskawicznie zmieni a tu niespodzianka..

Ja na miejscu partnera Sosenek poczułabym się oszukana. To troche tak jakby Misiek ni z gruchy ni z pietruchy nagle mi oznajmił, że wprowadza się do nas jego dziesięcioletni/a syn/córka, spłodzony/a przed naszym poznaniem, o którym nigdy mi nie powiedział. No sorry, ale to jest cios poniżej pasa, bo zupelnie inaczej się umawialiśmy. Dla mnie zawsze podstawą było, że oznajmiałam na początku znajomości, że nie chcę mieć własnych dzieci ani nie chcę cudzych- dzieci nie lubię, i tyle.

Także choć życzę Autorce wszystkiego naj w związku z ciążą, to dla mnie to bylby koniec związku.

Zgadzam się, szczególnie, że ten facet już dorosłe dziecko ma i raczej nie za dobre z nim relacje, więc wątpię, że ojcostwo mu w smak. Dla mnie ta ciąża nie bylaby żadnym powodem do radości, na jego miejscu, a raczej poważnym dowodem na to, że partnerka mnie oszukała, bądź podejmuje decyzje jednostronnie, kompletnie się ze mną nie licząc.

Piszesz jakbyś naprawdę czytał wybiórczo. To już trwa wiele tygodni, a Ty dalej uparcie że nie ma chwili do zastanowienia i ma skakać z radosci.

Tia.. a wcześniej Sosenek wzięłą urlop by na nim wisieć i nie miał chwili. daj spokój.

Różnie może być. Czasem dochodzi do takiej sytuacji w skutek rozwodu i dziecko zostawione z matką jest nastawiane przeciwko ojcu latami, także potem nie ma co zbierać. Czasem ojciec nie jest zbyt dobrym ojcem i nie chce powtórki z rozrywki. Jak było, nie wiemy. Liczy sie bardziej to, że WYRAŹNIE Autorce zakomunikował od początku, że potomstwa nie chce mieć, a ona nie tyle traktowala antykoncepcję lajtowo, to teraz kompletnie zmienila zdanie co do posiadania dzieci. Może jestem dziwna, ale na jego miejscu, stracilabym od razu zaufanie do niej.

Co by facet nie zrobił, jest teraz na przegranej pozycji. Jak zdecyduje się zostać, to nie ma wcale żadnej gwarancji, że zapala wielką ojcowską milością do tego dziecka. Wręcz przeciwnie, dzieciakowi może się rykoszetem dostać, bo tata bedzie patrzał na niego z urazą jaka żywi do matki za akt, jak by nie było, zdrady zaufania. A jak odejdzie, to będzie musial płacić alimenty, na które się przecież nie pisal i zawsze będzie naznaczony, że jest "tym złym".

Beyond, jesli nie chcesz miec dzieci, to w przypadku mezczyzny, albo nie uprawiasz seksu, albo robisz wazekotomie.
Jak mozna w takiej sprawie polegac tylko na antykoncepcji, ktora jest zawodna, lub co gorsza obarczac caloscia winy partnerke?
Szokujace sa takie wypowiedzi kobiet, a zakladam, ze nia jestes.

Też o tym pomyślałem, chociażby o tym nastawianiu przez jednego rodzica dziecka przeciwko drugiemu a tutaj czasami środki, jakimi się ludzie posługują są zwyczajnie przerażające. Natomiast kwestia zabezpieczania leży ewidentnie po OBU stronach i tu niestety facet zawiódł, co nie oznacza, że gość ma sobie wazektomię zrobić, a dziewczyna przestać stosować tabletki.
Słusznie jednak ktoś zauważył, że facet nigdzie nie wspomniał wyraźnie, że nie chce mieć dzieci.

Czyli jeżeli ta teoretyczna dziesięciolatka staje się nagle sierotą i mąż musi przejąć nad nią opiekę, to Ty mu mówisz, że nie na to się umawialiście i rozwodzisz się ?

Prawdopodobnie, bo a) nie lubię byc oszukiwania co do istnienia czyjegoś potomstwa, b) nie tak się umawialiśmy.

Loka jqa się ogólnie zgadzam, ale staram się wziąć pod uwagę ludzką chwiejność emocjonalną A przede wszystkium to, JAK ktoś reaguje na sytuacje takie, jak ta. Nagła zmiana, przewrócenie życia do góry nogami nie uprawnie do porzucania bliskiej osoby, ale tez nie sprawia, że każdy ma tak samo i momentalnie się ogarnąć. Akurat przypadek tego gością jest szczególny, bo Autorka trochę o nim opowiedziała i jak się okazuje, taka reakcja jest raczej dla niego typowa. W takim ujęciu pozostaje pytanie co takiego atrakcyjnego sosenek w nim widziała? Może bycie tą osobą zadaniową i twardo stąpającą po ziemi jej odpowiada?

Nie rozumiem jednak tego błyskawicznego sądu nad facetem. Rozumiem go, że chce wszystko dobrze przemyśleć, nawet teraz. Poza tym, ktoś tu wcześniej napisał jedną rzecz: facet był całkowicie szczery z Autorką, wyraził opinię zgodną ze swoimi obawami. Co dalej postanowi to inna sprawa. Uznaję, że nie ma uniwersalnego czasu, w jakim powinno się podejmować takie decyzje, tym bardziej że wcześniej zamiary obojga były całkowicie inne i całkowicie rozumiem kogoś, kto nie jest w stanie ot tak przejśc z tym faktem do porządku dziennego. Jeśli po usłyszeniu tej nowiny nie zacznie skakać z radości, to nie widzę powodu, żeby go od razu skreślać. Zresztą Autorka nie mówiła nic, jakoby facet się całkiem od niej odciął.

Dają do myślenia opinie Pań, które całkiem gościa nie zmieszały z błotem i myślę, że są one odpowiednie do zaistniałej sytuacji. Poza tym śmieszy mnie to licytowanie się kto miał/powinien się zabezpieczyć przede wszystkim. Bo jeśli, zgodnie z wcześniejszymi sugestiami Autorki, oboje nie chcieliby mieć dzieci, to przecież oboje mogliby zastosować radykalne zabiegi, pomijając już fakt, że podwiązaanie jajowodów jest w Polsce nielegalnym zabiegiem. Z drugiej strony, sam facet mógł zwyczajnie gumę założyć, ale Autorka była tak pewna, że w ciążę nie zajdzie, żę pewnie nie chciał z nią dyskutować, bo to mogłoby być odebrane jako brak zaufania..
Ciekawe co winiknie z rozmowy..

Z czystej ciekawości - a co jakby on sam nie wiedział wcześniej że ma potomstwo?

Cisza ze strony autorki sugeruje, że jest zajęta czym innym niż przygotowaniami do niej (rozmawiać mieli wczoraj).

To jest inna sytuacja- trudno kłamać o czymś o czym się nie wie. Chociaz wątpię czy chciałabym to dziecko wychowywać, bo do wychowywania dzieci się nie nadaję, a takie dziecko pewnie lepiej by mialo wychowujac się w dalszej rodzinie matki, a nie z dwojgiem praktycznie obcych ludzi.

Są. Bo skoro dla wielu osób nadrzędnym celem w życiu jest bycie rodzicem, równie dobrze można mieć cel pod tytułem - przeżyć życie bez własnych dzieci. Albo inaczej: cel - nie przekazywać genów. 

Albo jeszcze inaczej - bycie szczęśliwym (bo to wszystko, co napisałam wyżej, sprowadza się do tego, ze celem każdego człowieka - może za wyjątkiem masochistów i/lub ludzi mocno zaburzonych - jest bycie szczęśliwym). A tak się składa, ze nie dla każdego szczęściem jest rodzina 2+1 lub inna zbliżona konfiguracja. Przeciwnie - wiele, ale to naprawdę wiele osób (mimo ze to i tak mniejszość) bycie rodzicem unieszczęśliwia i sprawia, ze tracą radość życia, nie kochają swoich dzieci, porzucają je, a w skrajnych przypadkach zabijają.

Zgadza się. Tyle ze ciąża do nich nie należy. Gdyby tak było, nie byłoby aborcji, która w wielu krajach jest legalna. Rzecz w tym, ze niechcianej ciąży nie trzeba brać na klatę, można usunąć. Tyle ze dotyczy to wyłącznie kobiet, bo gdyby mężczyźni zachodzili w ciąże, nie byłoby tego wątku, gdyż ciąża zostałaby najpewniej przez partnera autorki wątku rozwiązana. A tak autorka i jej partner bedą musieli rozwiązać ten węzeł. A jeśli się nie da, to go przeciąć.

Lady Loka, naprawdę  uważasz, ze te sytuacje można porównywać? Osoba, która zostawia partnera, bo stracił rękę, nogę czy jest sparaliżowany itp. nigdy tego partnera nie kochała. Tymczasem można kogoś kochać i nie chcieć mieć z ta osoba dzieci. Ani z żadna inna. Naprawdę nie każdy pragnie mieć własne dzieci, nie każdy się do tego nadaje i nie każdy powinien mieć. Można tez chcieć, ale się nie decydować ze względu na chorobę genetyczna albo po prostu dlatego, ze dla odpowiedzialnego człowieka pragnienie posiadania dziecka nie powinno być silniejsze niż choćby zdrowy rozsądek. A wiele osób nie jest materiałem na rodzica i wyrazem dojrzałości jest zdawać sobie z tego sprawę i nie chcieć się w takiej sytuacji rozmnażać.

To jest myslenie zyczeniowe, ktore niewiele ma wspolnego z dojrzaloscia, jednak masz prawo miec inne przekonania.

Jeżeli celem czyjegoś życia jest nie zostanie rodzicem i nie przekazanie genów, to niech do tego celu dąży i albo podda się wazektomii, albo zachowa wstrzemięźliwość seksualną. Tymczasem partner autorki nie zrobił nic w kwestii antykoncepcji, zdał sie całkowicie na partnerkę. Mógł chociaż przypominac jej codziennie  o braniu tabletek i kontrolować czy przyjmuje je o odpowiednich porach. Nie zrobił nawet tego. Ten mężczyzna absolutnie nie brzmi jak ktoś, czyim życiowym celem jest nie posiadanie więcej potomstwa.

A mnie się wydaje, że w związku powinno być zaufanie i szacunek. Jak partnerka mi mówi, że dzieci mieć nie chce, to WIERZĘ jej, że się odpowiednio zabezpiecza, a w razie zajścia usunie ciążę. Podobnie jak jeżeli facet deklaruje nichęć do potomstwa, to WIERZĘ mu, że po kryjomu nie przekłuwa gumek przed stosunkiem. Co to za związek gdy jedno drugiemu nie może zaufać w prawdziwość poważnych deklaracji?

Loka, ogólnie się zgodzę, ale w takim razie co teraz? Dajemy sobie jakieś uniwersalne przedziały czasowe, w których wzajemnie należy brać te sprawy na klatę? Bo tak to wygląda, jakby rzeczywiście człowiek nie miał prawa do chwili szoku i zastanowienia. Już pomijajam akurat faceta Autorki, bo u niego to się trochę przeciąga(a to przestaje być dziwne, jeśli przeczytamy, co o nim napisała Sosenek) i teraz można się zastanowić, co w nim takiego ciekawego, skoro niby zachowuje się jak "pi**a". Po prostu dla mnei to jest normalne, że każdy inaczej reaguje na takie zmiany. Jeśli nie miesiąc po wyprowadzce to nawet kilka dni, kiedy jedna strona przyjmuje to z niedowierzeniem i szokiem, nie oznacza przecież, że ktoś położył na tym lagę. No, nie mogę do tego podchodzić zero-jedynkowo. Tym bardziej, jeśli wiemy, że intencje obojga były zupełnie odmienne.
Zgodzę się też z Apogeum, odnośnie porównywania wypadku, które zagraża życiu a kwestią ciąży. To jednak dwie różne rzeczy.
Tzw "myślenie życzeniowe" jest z kolei niczym innym, jak właśnie chłodnym spojrzeniem na temat i logicznym wywodem, które ulega zaburzeniu, ale nie musi oznaczać, że wszsytko jest stracone.
Jeśli ten facet po rozmowie uzna, że nie chce mieć z Autorką nic wspólnego, to wtedy będzie wszystko jasne. Tak samo, gdyby facet się OD RAZU ulotnił bez słowa i nie utrzymywał z nią w ogóle kontaktu.

Nie lubię oceniać ludzi pochopnie, nie znając wszystkich faktów.

Podzielone zdania KOBIET w tej kwestii mówią wszystko.

Kochać kogoś moge, ale niekoniecznie, z różnych powodów, mogę chciec z ta osoba się rozmnażać. Całkiem oczywistym jest dla mnie, że gdybym była mężczyzną, a ta kochana osoba "wrobilaby" mnie w dziecko, to dla mnie by to byl koniec związku.

To jest wersja Sosenek, w którą baaardzo - mimo szczerych chęci- trudno uwierzyć.

Więc owszem - tu chodzi o brak zaufania.

Kobieta niby nie chce dzieci, dlatego łyka tabsy jak jej się akurat przypomni. Gdy się okazuje, że jest w ciąży, to stwierdza, że w sumie to jednak chce dzieci bo to taka nowa przygoda życiowa.
To naprawdę brzmi słabo, w kontekście wiarygodności. Sorry.

No dobrze, ale jeśli tak bardzo bardzo zależało mu na nie posiadaniu potomstwa, to mógł się tym faktem sam zainteresować. Napisać do partnerki SMS o godzinie przyjęcie tabletki albo codziennie zadać krótkie pytanie czy wzięła tabletkę. Całość zajęłaby mu około 30 sekund. Jeśli ich celem było nie posiadanie potomstwa to obydwoje powinni do tego celu dążyć.