Brzydki chłopak rzuca piękną dziewczynę..? - Netkobiety.pl

Roxann, Olinka - ale kobietki, ja się z wami w 100% zgadzam i swoją drogą, sama przestałam się kierować wyglądem przy wyborze partnera. Nie uważam, że ktoś jest gorszy bo jest po prostu 'brzydszy' (chociaż pewne rzeczy obiektywnie można stwierdzić). Głupotą jest staranie się w jakiś sposób 'dorównac' partnerowi, chyba że jedna strona tego wymaga, a druga potulnie się na to godzi.
Ja wiem, że sensem związku nie jest coś takiego, ale poniekąd zaintrygowala mnie ta kwestia, bo uważam że to w ogromny sposób wiąże się z niskim poczuciem wartości i kompleksami...

I ktoś wcześniej mi zarzucił, że skupiam się wyłącznie na wyglądzie - NIE. To że temat wątku jest taki, to wciąż zostaje tylko tematem.

bagienni_k - a co jeśli ta osoba, która czuje się gorsza, brzydsza i słabsza od atrakcyjnego i silnego partnera, żyje w jakiś poczuciu strachu, że straci tą osobę? (nie chodzi tu o mnie uściślajac), właśnie dlatego, że jej nie dorówna i obawiajac się, że znajdzie kogoś 'lepszego' od niej, sam woli zrezygnować i odejść..?

bagienny, nie chodzi o brak doświadczenia, ale o wyolbrzymianie wszelkich trudności, które mogą i pojawiają się w związkach i katastrofizowanie, jakie to straszne jest związkowe życie, to docieranie się, to czasami rezygnowanie z czegoś na rzecz partnera, te kompromisy, itd. więc lepiej już być singlem. No pewnie, że jak na każdym kroku w związkach czają się zagrożenia, to lepiej trzymać się od nich z daleka :-D wcale mnie nie dziwi, że w każdej Twojej relacji, która może jakoś rokowała, znajdował się jakiś feler nie do przeskoczenia :-P Jak coś z tym nie zrobisz, to samo nie zniknie, bo ludzie zawsze jakoś się od siebie różnią, a to wymaga dopasowania. Tylko że w związkach trzeba JEDNOCZEŚNIE 1)umieć dopasować się oraz 2)umieć wyrazić siebie. Jak nie umiesz pierwszego, to nie zbudujesz więzi, a jeśli masz problem z drugim, to stracisz autonomię.
Związkofoby biorą się stąd, że gdzieś w przeszłości za bardzo musiał dostosowywać się do opiekuna, aby mu się przypodobać, bo od opiekuna zależał jego byt, więc robił wiele, żeby być kochanym. Jednak za to nadmierne dopasowanie płacił wysoką cenę w postaci rezygnacji z siebie. To im zostaje w dorosłości, ten lęk przed związkiem, gdy każde ustępstwo staje się dla nich od razu wielkim poświęceniem, końcem świata, zatraceniem siebie itd. A z drugiej strony jest lęk przed utratą kogoś. Może więc lepiej zawczasu się nie angażować, znaleźć przeszkodę, której nie da się ominąć. Trzeba zwiewać i trzymać się do tego z daleka i chwalić sobie życie singla, gratulując sobie w myślach jakiego to zniewolenia uniknęło się dzięki własnej roztropności.

Było się nie wiązać z zakompleksioną zazdrośnicą :-D

Trochę też za bardzo własnego stylu nie miałeś, albo byłeś elastyczny jak modelina skoro pozwoliłeś się tak lepić ;-)

Dokładnie o tym pisałam, problem z zachowaniem autonomii i zachowanie możliwość wyrażenia siebie vs dopasowywanie się  :-)
Powodzenia w takim razie w spotykaniu ;-)

Wiesz co, jakiś czas temu, gdy z kimś tylko rozmawiałam o relacji z moim facetem, planach itd., to ta osoba stwierdziła, że dużo dla niego poświęcam. Bardzo mnie to zaskoczyło, bo sama nie miałam takiego wrażenia. Schodziłam po prostu z rzeczy i spraw, które nigdy nie były dla mnie jakoś szczególnie istotne, nie stanowiły o mnie, a dla niego są ważne. Tak mniej więcej wygląda dopasowywanie, chociaż z boku wydawać się może poświęceniem.

Rox, to powiem Ci, jak to z boku wygląda: trochę tak, jakby facet rzeczywiście nie był w stanie albo nie chciał wprowadzić do swojego życia tych zmian sam z siebie. Chodzi mi o to, że niektóre, podkreślam niektóre zmiany, o jakich wpsominacie, jawią mi się tak, jakby były prawie niemożliwe do zrealizowania, gdyby nie partner. Takie wrażenie, jakby osobisty rozwój był łatwiejszy i możliwy u boku drugiej osoby czy też zmotywowany prawie wyłącznie jej obecnością(niekoniecznie nawet sugestiami czy radami albo nie daj Boże narzucaniem się).

Zatem pytanie czy Kolega A. nie schudłby, gdyby nie był z Tobą w związku? Nie neguję tych wszystkich wspaniałości, jakie wynikają z bycia w relacji, ale takie właśnie odnoszę wrażenie, jakie opisałem. Ponadto "ograniczenie" jest moim zdaniem zbyt mocnym słowem. Gdzieś w innym wątku, któraś z Pań wpsomniała, że Wy, choćby w kwestii mieszkania,wystroju czy takich przyziemnych spraw, bardzo często dążycie do doskonałości. Pragniecie, aby wszsytko było dopieszczone w najdorbniejszych szczególikach i detalach. Być może często jest tak, że granica rozsądku( w naszym rozumieniu) co do tych detali jest dawno przekroczona i pewne rzeczy budza zwyczajne zażenowanie. Natomiast tutaj, w całej tej dyskusji, chodzi akurat o kwestie, które ja przynajmnije nie traktuję tak poważnie, jak 99 % kobiet Z góry mogę Cię zapewnić, że o wiele łatwiej byłbym chętny na wszelkie kompromisy czy rady w kwestii mieszkania, samochodu, miejsca na wakacje czy rodzaju obiadu na dany dzień, niż przejmowania się czy kolor mojej marynarki pasuje do koloru sukienki mojej partnerki.

Magda Nie będę wnikać o jakie sprawy chodziło w Twoim zyciu, ale z pewnością były to bardziej poważniejsze kwestie niż gusta co do ubioru?

Nie wiem czy to kwestia wyolbrzymiania problemów dot. związku czy po prostu samoświadomości, i niechodzi mi tu o przykład Bagienni_ka, tylko ogólnie o ludzi. Są ludzie o tak dużej potrzebie niezalezności, indywidualności i przestrzeni, bycia wiernym sobie i swoim upodobaniom, o tak niskim poziomie elastyczności, że problemy dot. bycia w związkach i dzielenia z kimś przestrzeni, w tym kompromisów są nie do przeskoczenia i ok. Może czyni ich to życiowo trochę kalekami, bo trudno buduje się relacje, ale dalej to jest ich i jest ok.  Magda napisała fajną rzecz, że schodziła z rzeczy i spraw, które nigdy nie były dla niej szczególnie istotne, nie stanowiły o niej, a były dla drugiej ważne i to jest dopasowanie. Dokładnie tak, ale właśnie- kluczowa kwestia- schodzenie z rzeczy, które nie były szczególnie istotne, nie stanowiły o niej. WIec owszem, podpowiadanie i doradzanie nie musi być tożsame z zatracaniem indywidualności, ale może, skoro dla tej konkretnej osoby właśnie te rzeczy o niej stanowią. Ja mam tak własnie z ubraniami, one mnie mocno wyrażają. Mimo dużego minimalizmu w tym aspekcie niemal wszystkie ubrania które mam są skrupulatnie dobierane i szyte z materiałów bezpośrednio na mnie. One mnie wyrażają swoją formą, barwą, oryginalnością. Zatem wszelkie uwagi i sugestie, że powinnam coś w tym aspekcie zmienić lub poprawić, lub do kogoś pasować są dla mnie nie ok i ulegnięcie im byłoby tożsame z zatracaniem indywidualności. Ktoś mógłby powiedzieć "a co Ci robi różnicę, czy masz marynarkę czy narzutkę"... Ktoś to nazwie wyolbrzymianiem? Ok, niech nazywa. Równie dobrze mogłabym odwrócić sytuację i nagle kazać partnerowi przestać tyle uwagi poświęcać na wygląd, ubrania i pielęgnację i sugerować, że powinien coś olać i nie przywiązywać tak wagi. Czy wyolbrzymiałby twierdząc, że próbuję go zmieniać? Może dla wielu osób tak, bo przecież chodzi tylko o ubrania... No a właśnie dla niektórych to aż ubrania. Coś co ich określa. Jestem też wnętrzarską minimalistką, wystarczy mi biała ściana i dwa meble na krzyż i sugerowanie teraz partnerowi, że powinien oczyścić dom z obrazów, rzeźb, dodatków, dywanów, zasłon bo "po co taki przesyt" to też uderzanie w coś, co wyraża jego osobowość. I znowu- ktoś by powiedział "co mu robi, czy ten dywan leży czy nie, czy ta misa stoi na stole czy nie"... no a robi. Więc wszystko jest subiektywne.

Ok, Ty tak masz ale ktoś inny ma inaczej i chętnie zdaje się na gust partnera w pewnych kwestiach. Nie wiem dlaczego u Ciebie jakieś sugestie czy rady automatycznie wiążą się z tym, że ktoś ma się w tym czymś źle czuć bo na pewno jest mu to narzucone wbrew jego woli. Trochę zaufania Przecież w interesie obojga jest dobrze wyglądać i podobać się sobie nawzajem. Ja lubię dbać o partnera i on to docenia tym bardziej, że nie znosi chodzić po sklepach a na kosmetykach się zwyczajnie nie zna. Ja z kolei z chęcią zostawiam mu inne, bardziej męskie obowiązki.

I też nie rozumiem takiego zacietrzewienia, że sam wiem najlepiej w czym wyglądam i czuję dobrze dlatego zdanie partnera mnie nie interesuje. Facet ubierając coś, w czym mi się najbardziej podoba, sprawia mi nie mniejszą przyjemność niż np. kiedy wręcza mi kwiaty. W drugą stronę działa to podobnie. Oczywiście dbam(y) o siebie w pierwszej kolejności dla siebie samych ale nie ukrywam, że też dlatego by czuć się atrakcyjni w oczach ukochanej osoby.

Dlaczego od razu zakładasz, że musiałoby być to coś, co Ci niespecjalnie odpowiada? Przecież znam partnera i widzę, wiem w czym się najlepiej czuje i co lubi. Jedno nie wyklucza drugiego.

Widzisz, a mi mój partner najbardziej się podoba nago Także moja miłość bynajmniej nie jest uzależniona od ubioru. Nie zmienia to jednak faktu, że dbaniem o siebie, o swój wygląd sprawia mi przyjemność. Ja bynajmniej nie należę do kobiet, które będą ubierały faceta w łachy byleby miał mniejsze powodzenie u innych kobiet A jak słyszę komplementy pod jego adresem, to jest mi zwyczajnie miło.
A w dobieraniu krawatu do koloru sukienki partnerki nie widzę nic nadzwyczajnego. Lubię się dobrze prezentować i dbać o detale, a jak gdzieś wychodzimy, szczególnie na jakąś oficjalną imprezę, to chcę byśmy się również dobrze prezentowali jako para.

Nie wiem czy potrzebuje i pewnie sam by pewnych rzeczy nie kupił (nie używał), natomiast ja wychodzę z założenia, że faceci też powinni dbać np. o kondycje skóry dlatego nie raz robimy sobie razem maseczki albo jakieś kąpiele czy masaże olejkami. Sucha skóra dodaje lat Ty młody jeszcze jesteś, ale mój A. jest ode mnie sporo starszy dlatego zależy mi by się dobrze trzymał jak najdłużej

Zdumiewające, że wszystko co mogłaby zrobić dla Ciebie kobieta, odbierasz jako jakiś atak na Twoją szeroko rozumianą wolność.  Mam przeczucie, że miałbyś nawet problem z dotykiem, który jest przecież namacalnym przykładem przekroczenia granicy komfortu
Mi to z kolei sprawia po prostu przyjemność i takie domowe spa to też jest jakiś ze sposobów spędzania czasu razem. Raz mu kiedyś nałożyłam maseczkę bardziej dla zabawy (potem sam polubił bo widzi efekty ), a masaże olejkami nie tylko relaksują i poprawiają wygląd skóry ale też są bardzo przyjemne i można je wykorzystywać w różny sposób

No cóż, widocznie każdy preferuje inne rodzaje przyjemności

Jakoś nie widzę siebie łączącego słowo "rytuał" czy "przyjemność" z zabiegiem pielęgnacji ciała..

Co do samego dotyku, to poniekąd masz rację Rox Nie przepadam specjalnie za zbyt częstym macankiem, w szczególności zaś w miejscach publicznych. Razi mnei to często, kiedy widzę, żę tzw granica dobrego smaku zostaje przekroczona. Od razu uprzedzę Twoje pytanie: nie, nie chodzi mi o trzymanie się za ręce, jakieś pocałunki czy przytulanie się, ale raczej ich intensywność..
Co do zmarszczek to się nie przejmuję póki co i nie muszę się specjalnie odmładzać. Jak facjata prawie 35 letniego faceta wygląda jak twarz 19 letniego młokosa to nie trzeba się bać

Widzisz, to ja miałem swego czasu odwrotnie: wcześniej regularni "lubiałem" się taplać w wannie dłużej niż to potrzeba do umycia się Napisałem w cudzysłowie, bo największą i wymierną korzyścią z niego było to, że po intensywnym wysiłku, półgodzinne leżenie w wannie odprężało i rozluźniało wszystkie mięśnie. Przynajmnije tak, że nie było na drugi dzień zbytnich zakwasów Chociaż samo leżenie w gorącej wodzie nie było specjalnie ekscytujące.

Olej to ja toleruję tylko na patelni do smażenia ewentualnie do sałatek

Poza tym nie pamiętam, czy kiedykolwiek byłem na profesjonalnym masażu..

Można to też potraktować jako grę wstępną W końcu seks to najlepszy zastrzyk młodości
Po takim rytuale człowiekowi od razu ubywa 10 lat

Mi właśnie o to chodziło, co Roxann napisała, ale nie chciałam tak wprost

O to właśnie mi chodziło.
Wszystko ma swoją przyczynę i to, że komuś brakuje tak bardzo elastyczności, że każde, podkreślam każde ustępstwo traktuje jak zamach na własną niezależność i rzekomą konieczność podporządkowania się, wydaje się czymś jednak oddalonym od normy; rodzajem niezdrowej fiksacji, polegającej na kurczowym trzymaniu się tego, za kogo się uważa, jakby każde ustępstwo stawało się zdradą siebie. Widzę w tym obawę, że inni są zagrażający, że potraktują taką osobę instrumentalnie, będą władcze, a w dalszej kolejności uzależnią od siebie, podporządkują sobie, wykorzystają, pozbawią wolności a dana osoba nic na to nie będzie mogła poradzić.
Racja, że czyni to z takiej osoby kalekę związkową, bo chcąc niechcąc, związek to współzależność. To w wieku nastoletnim szukamy swojej tożsamości, bronimy niezależności jak Zawiszy, a potem dojrzewamy do tego, aby z drugą równie odrębną i niezależną osobą związać się, zdając sobie sprawę, że jest to relacja wzajemnie zależna oraz każde z dwojga coś ważnego i cennego chce drugiemu dawać, ale także chce coś dostać.

Dla mnie wszystkie te aspekty są ważne. Dom, jego wnętrze, ma być przytulne i komfortowe. Kolor kafelek lub krój firanek może skutecznie zepsuć cały efekt (choć akurat firanki jest dość łatwo zmienić, tak przy kafelkach trochę więcej roboty).

Akurat ja mam pełno różnorakich aspektów, które mnie wyrażają, więc probę ich naruszenia traktuję jak zamach na własną wolność :-D
Paradoks, nieprawdaż? Dlatego na pewnym poziomie rozumiem Ciebie, bagienny :-)

Z drugiej strony raczej każda ukształtowana i dojrzała osoba ma mniej elastyczne podejście do pewnych spraw. Nawiązując do niedawnej dyskusji w innym wątku, to np. nie wyobrażam sobie związku z facetem, który chciałby, abym została kobietą domową, czyli poświeciła się życiu rodzinnemu, wychowywaniu dzieci, praniu, sprzątaniu itd. Dla mnie to - mówiąc wprost - jest poniżej moich ambicji i życiowych aspiracji, już nie wspominając o ewentualnej zależności ekonomicznej.

A co do zakupu i urządzania mieszkania, to niedawno miałam realnie taki problem i to on wybrał miejscówkę, a mnie też ono odpowiada, więc przyklepałam. Za to np. ja wybrałam projekt, który on też zaakceptował. Tutaj akurat się uzupełniliśmy :-)

Co do pierwszego pytania- szczerze mówiąc, to jestem na etapie tak dużej rewolucji życiowej, etapie takiego wew. przewartościowywania wielu kwestii wynikających z odarcia się z lęków, pancerzy i dopuszczania do głosu swojego prawdziwego Ja i prawdziwych potrzeb, uwolnienia psychicznego od własnej matki, że zadziwiam samą siebie, bo aspekty, o które jeszcze 3-2 lata temu a może i rok temu bym się ciskała, dziś nie robią mi różnicy i latają, a rzeczy, które nie miały dla mnie dawniej znaczenia nagle stały się istotne. Faktycznie te ubrania są takie ważne, ale wiem, że tu dużym podłożem jest dalej moja matka, która zawsze mi wciskała, co się powinno "Wszystkie dziewczynki w sukienkach, a ty tylko te portki", "nie wypada", "przebierz się" więc na tym polu jestem lekko przewrażliwiona. Do dziś pamiętam, że na bierzmowanie poszłam w glanach na złość matce. Także ja znam źródło mojego przewrażliwienia na punkcie ubrań. Znam też takie podłoże jeśli chodzi o alergię na punkcie rzeczy i gromadzenia dóbr.

2. Aż śmiechłam Bo przypomniała mi się sytuacja jak tłumaczyłam partnerowi, że argument "ładna i stylowa" to za mało, by kupić czarną wolnostojącą wannę bo: zostają ślady od wody i kto to będzie czyścił, bo rozchlapana woda będzie na około  i kto to będzie sprzątał, trudniej do podłączenia, bo na nóżkach (strzelałam). Tak samo z umywalką "stylowa i ładna" to za mało, bo okrągła i nablatowa jest niepraktyczna, woda ścieka po łokciach, kapie na podłogę, trzeba ciągle wycierać, wpuszczona w blat i dłuższa jest praktyczniejsza. Także u mnie zdecydowanie dominują kwestie praktyczne, niż estetyczne.

Magda Właśnie coś takiego miałem na myśli

Akurat wspominasz teraz o westiach n atyle istotnych i ważnych moim zdaniem, że ciężko z tym dyskutować. Kto dzisiaj z własnej woli i rozmyślnie marzy o tym, aby nie pracować i nie realizować się w żadnym aspekcie? Raczej niewielki odsetek Do tego kwestia domu: wybór miejsca lub ogólnego projektu warto przedyskutować wspólnie.
Od początku mam raczej na myśli przywiązywanie wagi do czegoś, co jest jedynie dodatkiem i ozdobą a nie ma bezpośredniego wpływu na faktyczny cel i skutek, czyli tzw przerost formy nad treścią

Tak, jak z tą łazienką: możę ja po prostu nie spędzam w niej aż tyle czasu, bo w łazience to raczej tylko się myję czy załatwiam potrzeby, ale raczej się nie relaksuję Na to, czy się dobrze czuję nie będzie miał wpływu kolor czy wystrój łazienki, bo nie mam się tam jaoś super czuć a jedynie załatwić to, co muszę Wymagam przede wszystkim, żęby było schludnie i czysto

Jeśli już mówimy o ideałach, to właśnie swój znalazłem, chociaż kolor niektórych elementów mógłby być ciemniejszy a pomieszczenie ciut mniejsze.
Rox, możesz mnie po tym ocenić, jeśli uważasz, że się da

Taką łazienkę, to ja bym mogła mieć na działeczce na Mazurach czy w górach ale nie w domu, w którym mieszkam na co dzień.

Bagienni_k, ale tak szczerze- jakby Twoja kobieta przyszła do Ciebie z tymi olejkami i się chciała troszku wzajemnie popielęgnować, choćby wcieraniem tych olejków, bez różnicy czy z perspektywą erotycznych uniesień czy bez... no to co, definitywnie byś się nie zgodził? I nie mam tu na myśli zgody na to by "miło jej było" ale dlatego, że zawsze to jakieś ciekawe doświadczenie, coś nowego. A nuż by się i Tobie spodobało. Ot, eksperyment i jakaś wartość dodana dla związku. Wyjście poza znane.

No widzisz Rox, tutaj mamy podejście jak ogień i woda Ja nie jestem aż tak uduchowiony a świec używam, jedynie wtedy, kiedy brakuje prądu W samej łazience przebywam zwykle jak najkrócej się da a nie myśłałbym nad tym, żeby mniała duszę czy klimat, grunt, aby sie dało w niej zrobić co trzeba Szybki a dokładny prysznic - mycie się traktuje jako pozbycie się brudu i zapewnienie higieny.
To zapewne kwestia przywiązywania wagi to konkretnych czynności czy roli danego pomiesczenia. Biorąc przykład z brzegu, to akurat kuchnię wolałbym mieć trochę większą, niekoniecznie z niewiadomo jakimi sprzętami,a le właśnie bardziej przestrzenną. W pokoju sypialnym może być i nawet ciasnawo, ale już salon przydałoby się mieć ciut większy. W parze to wyjdzie z pewnością inaczej, ale mieszkając samemu, to takie 40 m kwadratowych wydaje mi się idealne.

Powiem szczerze, że teraz jakby mnie ktoś miał przekonywać do tych olejków czy rytualnym przygotowywaniu kąpieli, to przypominałoby trochę działania zaborców wobec Polaków w dawnych czasach - wszelkimi środkami z marnym skutkiem

Rit_a
Szczerze?
Tak, jak mówiłem: olej to co najwyżej do smażenia albo ewentualnie ten silnikowy. Nowe, ciekawe doświadczenia nie obejmują kwestii CAŁKOWICIE przyziemnych

Hmm, sęk w tym, że jeśli ktoś chce taką niepsodziankę sprawić, to raczej musiałby wiedzieć, że ta soba to lubi, zresztą czy lubi w ogóle niespodzianki Ciężko ocenić, co byłoby  po iluś tam razach próby, ale początków nie wróżę udanych Coś w stylu: nieważne kto to robi, ważne CO robi

W dużej mierze jest tak jak piszesz, Roxann, wiadomo, że źródła wielu postaw- zarówno tych zbieżnych z moją jak i Twoją można a pewnie i należy szukać w dzieciństwie, bo przecież  jest kluczowe w wykształcaniu wielu rzeczy,  ale czynników składających się na to  myślę, że może być więcej. Czasem to też po prostu usposobienie. Ważne by pamiętać, że obu postaw nie należy rozpatrywać w kwestii dobre-złe, one są po prostu indywidualną kwestią, składową danej osobowości i to też jest ok. I właśnie- grunt, by dobrać się z drugą osobą tak, by to było akceptowane i by nie dochodziło  chociażby do sytuacji której opisałaś- że np. czułabyś się odtrącona w zderzeniu z kimś, kogo usposobienie byłoby np. zbieżne z moim czy tam Bagiennik_a, czy kogoś innego. No, to o oczywistościach pogadane No i pamiętajmy- na wspólne życie składa się dziesiąt obszarów, wątek ubraniowy to zaledwie jeden z nich. W mojej opinii najwazniejsze jest to, by przejawiać elastyczność, otwartość i chęć kompromisów jak i nowych doświadczeń w sprawach kluczowych dla związku, wspólnej codzienności i przyszłości z poszanowaniem strefy komfortu drugiej strony. Kwestia ubraniowa to tam mały pikuś przy pozostałych obszarach. Zresztą, sama widzę po sobie czy partnerze, jak wiele rzeczy łatwo nam aktualnie przychodzi i jak cieszy nas ta otwartość, co nie zmienia faktu, że są kwestie, gdzie dalej jesteśmy jak te osły : )

Ale to jest to o czym mówimy, bagienni_k teoretyzuje bo nie ma jeszcze tej drugiej połówki u boku i zakłada, że nie to kategoryczne nie. Ty jednak pokazujesz, że w związku perspektywa nieco zmienia i sama jesteś skłonna na kompromisy czy akceptację czegoś co wcześniej wydawało Ci się nie do przeskoczenia. Relacje rodzic-dziecko są jednak zupełnie inne i rządzą innymi prawami.
Ja nie twierdzę, że i ja i mój A. mamy coś z tych osłów w pewnych sprawach, jednak jest też ciekawość i otwartość (choćby w pewnych granicach) na drugą osobę.
To co mnie w wypowiedziach bagienni_k'a razi, to kategoryczność, że to nie, tamto nie, właściwie wszystko co by wykraczało poza jego dotychczasowe życie i przyzwyczajenia. On z góry zakłada, że jakiś prezent czy niespodzianka mu się nie spodoba. A to, że ktoś by chciał od niego dbać od razu odbiera jako zamach na jego indywidualność i strefę komfortu. Nie chce mi się szukać cytatu ale pisał, że gdyby kobieta mu powiedziała, że coś jej się nie podoba, np. koszula to kupiłby 3 takie (czy coś w tym stylu).
Ja tego nie rozumiem i nie zrozumiem. Mojemu facetowi też nie wszystko podoba czy pasuje, ma swoje zdanie ale też jest otwarty i skłonny do kompromisów, podobnie w drugą stronę.
Może ja mam skrzywione podejście do związku bo moi rodzice odkąd pamiętam albo nie gadają ze sobą albo kłócą (relacja 90;10), ogólnie żyją obok siebie zachowując "swoją indywidualność i przestrzeń". Na mnie to działa jak czerwona płachta na byka Ale tak jak piszesz, ważne by trafić na odpowiednią osobę. Mój partner w poprzednim związku, z tego co mówił, miał tak że żyli razem ale osobno. Teraz zobaczył, że można inaczej. Kiedyś nawet mi mówił, że więcej czułości i zainteresowania ma ode mnie w ciągu dnia niż przez x lat małżeństwa. Ja mu trochę matkuje, a on trochę jest dla mnie jak ojciec. Nie czuję by czyjaś granica komfortu została przekroczona bo każdy ma swoje zdanie. Po prostu trafił swój na swego

I chyba trochę o to chodzi w związku. Z tego co piszesz, to ja jestem trochę jak Twój partner, a mój partner jak Ty

A i jeszcze jedno, by nie odbiegać od wątku i tego, że w związku ktoś "wyrabia" czy ogólnie zmienia. Ja nie słyszałam komentarzy ad mojego wyglądu ale takie, że straciłam "pazur, przebojowość" już tak, ale.. ja jestem na takim etapie kiedy kocham i czuję kochana i chyba z natury jestem łagodna i pogodna. Czy to źle? Nie wiem. Moi podwładni na pewno na tym korzystają
To też zmienia perspektywę bo wcześniej myślałam i co tu mi wmawiano, że nie nadaję na stałe związki, że tylko adrenalina (pozdrowienia dla Becketta), jak widać ważne by trafić na odpowiednią osobę.

Dlatego mówię, że to kwestia naleciałości z dzieciństwa i uprzedzeń. Ja miałam zupełnie na odwrót. Nigdy nie musiałam walczyć o swoją indywidualność i niezależność bo jej miałam aż nadto od najmłodszych lat. Moi rodzice byli tak pochłonięci kłótniami, że mogłam robić co chcę. A jak nie odzywali do siebie to więcej mojej uwagi chcieli dla siebie niż mieli dla mnie. Nie ważne ile miałam lat. Dlatego teraz to sobie trochę odbijam i cieszę, że trafiłam na A. bo w końcu tę potrzebę bliskości i dbania o kogoś mogę wcielić w życie.

Edit: ogólnie ciekawe, że wszyscy staramy uciec od tego co mieliśmy w domu. Wy w indywidualność i przestrzeń, ja w bliskość.

To prawda. Ja wydorośleć musiałam w wieku 12 lat. Więc ta potrzeba niezależności do mnie nie przemawia. Z wiekiem potrzeba bliskości wraca.

Beka Jako, że do niedawna byłem mocno mobilny, bo służbowo się przemieszczałem cały czas, to albo wynajmowałem albo po prostu sypiałem w hostelach czy tego typu kwaterach. Ceniłem ponad wszystko swobodę i to, że mogłem gospodarzyć na innych zasadach, niż w domu rodzinnym. Teraz, pandemia zrobiła mi kuku, bo nie dałem rady wyjechać za granicę, żeby zarobić na swoje, więc wyboru nie miałem i wróciłem na rodzinne włości. Odkładam na swój kąt i to będzie najprzyjemniejszy moment życia, jak sobie człowiek załatwi swoje 4 kąty. Całe szczęście kawalerki są ciut tańsze..