Samotna 30+ tracę nadzieję - Netkobiety.pl

Rossanko, pamiętam jak w którymś poście pisałaś, że nawet w tamtym związku byłaś znacznie bardziej szczęśliwa niż sama. A to zdecydowanie zdrowy związek nie był. Moim zdaniem to ukazuje, jak bardzo nieszczęśliwa jesteś sama ze sobą i jak wiele masz do przepracowania. Z takim podejściem żaden, absolutnie żaden mężczyzna nie da Ci szczęścia, bo nie nadrobi tego, co zaniedbali rodzice.

Tak było. Bo mimo tego czasem mogłam z nim spędzić czas, wyjśc do kina, na spacer, bardzo ważna była dla mnie bliskość fizyczna - bo sama sobie takiej nie zapewnie i cały czas miałam nadzieję że nam się jeszcze uda (małżeństwo i takie rzeczy).
Byłam sama w liceum. Na studiach też., Po studiach, do 30ki też. Dopiero po 30 mniałam jaką taką relację a teraz 10 lat będzie niedługo jak już znowu jestem sama. Uważam, że dużo osób by się już dawno załamało.O d mężczyzny szczęścia nie oczekuję, bo będąc w związku też będę nieszczęśliwa (bo np będę miała kłopoty zdrowotne, albo kłopoty w rodzinie, pracy). Tylko życie z kimś ma inną jakośc niż samemu. Nigdy się samą nie widziała, to nie moja bajka.
Przepracowywać jużnie mam czego, dzieciństwo obgadałam na terapii niemal co do dnia, morze łez i złości, pznałam mechanizmy i źródła i tyle.
A rozwijać się i ulepszać można też będąc w związku, co to komu przeszkadza?
Życie ucieka, mogę być jeszcze 10 lat w terapii i sie terapeutyzować, a w międzyczasie mogłabym przecież kogoś poznać. Co to przeszkadza. Z resztą spodziewam się, ze partner też by miał swoje ciemne strony.
Co do dzieciństwa, to się już go nie nadrobi, bo już nie istnieje tamta osoba. Trzeba życ dalej ze świadomością błędów, chociaż jest to takie bardziej wyuczone nić na poziomie odczuć.
Bo inaczej to by znaczyło, ze ja nigdy sobie nikogo nie znajdę, a mój każdy związek będzie nieszczęśliwy.

Nie szukam ratunku u faceta. Facet nie jest mi potrzebny ze względów mieszkaniowo finansowych. Nie potrzebyje go do rozwiązywania problemów i do organizowania mi hobby i czasu wolnego. Nie jest mi potrzebny do zakładania rodziny (mam na myśli dzieci). Jedynie jako toważysz życia codziennego plus fizyczność. Chyba nie są to duże wymogi.

Potrafię to sobie wyobrazić. Nie jest to chyba łatwo naprawić. A długo chodziłaś na terapię? Miałaś terapię indywidualną?
Miałaś w dzieciństwie / masz teraz kogoś bliskiego (już wiemy, że nie rodziców), kto Cię docenia, kocha za to jaka jesteś, a nie za osiągnięcia?

U mnie w dzieciństwie taką rolę najbardziej spełniała babcia, a po jej śmierci nawiązałam kontakt z daleką ciotką, która mnie.. hmm .. "duchowo adoptowała" ;-). Traktuje mnie jak kochaną córkę.

Możesz też starać się sobie dać to czego nie dostałaś jako mała dziewczynka, dawać sobie to czego potrzebujesz niezależnie czy uważasz, że "zasłużyłaś" na nagrodę, starać się traktować się z miłością.

Myślę że warto więcej do ludzi wychodzić, miejsca gdzie dobrze się czujesz dla mnie zawsze koncerty Punk/Metal lub klimatyczny Pub/Bar oraz warto zrobić pierwszy krok. Nie jestem ciachem, ale zdarzało się że kobiety robił ten pierwszy krok, zgadały o coś prostego. Chociaż towarzystwo zawsze łatwo znaleźć gorzej z miłością też coś o tym wiem tym bardziej że ma wewnętrzną potrzebę rodzinnego ciepła, miłości itp.

Co do wyglądu to że do obgadania... wiadomo są ekstremalne przypadki, ale jeśli jest się osobą przeciętną czy kobieta ma troszkę w plusie to nic strasznego straszne jest nastawnie i niezgranie.