Granice zazdrosci w zwiazku - Netkobiety.pl

Autorko a on ma kolegów? Wraca czasem pózniej z pracy? Wychodzi czasem gdzieś z kumplami albo sam?

Słusznie Ci się wydaje, bo to JEST chore. Sama noszę opięte dżinsy, bo w takich czuję się i wyglądam najlepiej, nie stronię od podkreślających figurę bluzek, butów na wysokim obcasie, wychodząc niemal zawsze robię makijaż (naturalny, podkreślający urodę, ale jednak jest), mam pomalowane paznokcie, a przy tym wcale nie tak rzadko na czerwono i NIGDY nie usłyszałam od męża komentarza, z którego mogłoby wynikać, że coś mu się nie podoba. Uznałabym to zresztą za próbę ograniczenia mojej swobody, a tego bardzo, ale to bardzo nie lubię.
Rozumiem, jeśli kobieta wygląda i/lub zachowuje się wyzywająco, wulgarnie, ale sądząc po Twoich opisach nie wydaje się, aby cokolwiek takiego miało tutaj miejsce.

Obawiam się, że Twój mąż, który ma problem z chorobliwą zazdrością, mimo wszystko posuwa się tak daleko, bo mu na to pozwalasz. Przypuszczam, że na pewne rzeczy przyzwalasz dla świętego spokoju, a on manipulując i szantażując Cię emocjonalnie, sięga coraz dalej. Musisz sobie uświadomić, że to jest niebezpieczne i destrukcyjne zarówno dla związku, jak i dla Twojej psychiki.

Czy Ty mu mówisz jak się z tym czujesz i że jego brak zaufania odbierasz jako krzywdzący? Czy próbowałaś kiedyś wprost nazywać to, co dzieje się w Waszym domu?
Dlaczego uważasz, że jego komfort jest ważniejszy od Twojego poczucia bycia wolną osobą? I wreszcie: kiedy stanowczo zaczniesz stawiać granice i pokazywać, że nie wyrażasz zgody na takie traktowanie?

Taka chora zazdrość nie bierze znikąd. Coś musiało się wydarzyć, co spowodowało, że przestał Ci ufać. Poza tym ta różnica wieku i Twoi znajomi. Może i on dobrze wygląda i nie czuje przy Tobie staro ale jednak pewnie chciałby już bardziej stabilnego życia, dziecka, a Ty wciąż masz potrzebę spotykać się ze znajomymi, i to młodszymi, wracać późno itd. Życie i priorytety 20-stolatków różnią się od prawie 40-stolatka. Podejrzewam, że on w towarzystwie Twoich znajomych nie czułby się zbyt komfortowo.
Między mną i partnerem jest podobna różnica wieku tyle, że jesteśmy odpowiednio o 10l starsi. Wiem, widzę, że on jest o mnie zazdrosny (zresztą ja o niego też) ale raczej w granicach zdrowego rozsądku. Zauważyłam też u niego pewną zależność, a mianowicie: jak mam się spotkać u koleżanki, która ma rodzinę, to nie ma żadnego problemu ale jak umawiałam na "babski wieczór" z singielkami na mieście, kręcił nosem mimo, że nie zabraniał. Podobnie z ubiorem. Jak jesteśmy czy wychodzimy razem, lubi jak jestem seksownie ubrana ale na spotkanie z koleżankami (singielkami) nie bardzo. Niby pół żartem pół serio rzuca uwagę, że to przecież one 'polują', nie ja... Zresztą ja też nie czułabym się zbyt komfortowo gdyby na spotkanie z kumplami przygotowywał pół dnia w łazience przed lustrem czy choćby wychodził często i wracał nie wiadomo o której.
Myślę, że ufamy sobie ale też nie dajemy powodów do zazdrości bo wiemy, że to wcale fajne nie jest. Dlatego ta zazdrość mi nie przeszkadza.

Dokładnie :-)
Wszystko rozbija się o to, że on Tobie nie ufa autorko. Gdyby Tobie ufał, to nie widziałby niczego niestosownego w Twoim ubraniu, Twojej fryzurze, Twoim makijażu. Nawet jakbyś wyglądała wybitnie wyzywająco, a z tego, co piszesz, to wyglądasz jak przeciętna kobieta na ulicy, jakich wiele. A ten brak zaufania do Ciebie ma swoje podstawy w jego kompleksach i niskiej samoocenie, bo osoby tego pokroju, czyli zazdrośnicy, uważają, że niewiele są warte i to nie jest możliwe, że ktoś może go kochać i z szacunku do niego nie robić nic niewłaściwego, więc tylko szuka haków w postaci zbyt krótkiej spódniczki, zbyt obcisłej bluzki itd. do czego mógłby się przyczepić i kontrolować, żeby choć trochę ulżyć swojej zazdrości.

Przykład:
Uważam mojego partnera za atrakcyjnego. Dobrze też wiem z kim mam do czynienia, ufam mu, No i wiem, że drugiej takiej jak ja to ze świecą szukać ;-) :-D, więc i jemu i mi wisi, czy on się komuś innemu podoba czy nie, bo cudze zainteresowanie spłynie po nim, jak po kaczce i grzecznie wróci do mnie. Ale ja znam mojego partnera i znam swoją wartość, a tego brakuje Twojemu partnerowi.

Czesto przyzwalam na takie zachowanie dla spokoju zgadzam sie. Mowie mu ,ze Jego zachowanie jest dla mnie raniace,bolesne i ponizajace. Ze ja sama jestem zazdrosna o niego ale tego nie okazuje bo mu ufam . Pytam sie za kazdym razem jakby sie czul gdybym dzwoniac do niego uslyszala jakas kobiete obok i zaczela chore teksty, ze moze jej sie podoba  i go podrywa,ze ubral sie za bardzo seksownie i opieta koszula kusi laske to odpowiada ,ze to nie to samo bo kobiety sa mu obojetne , ze nie maja szans na podryw a faceci sa bezposredni,czesto nachalni ,brutalni itp

Ktos wyzej pytal czy maz ma kolegow.  Ma kolegow,przyjaciol ale niemal wszystcy pozakladali rodziny I brak czasu powoduje ,ze nie spotykajs sie razem . Pracuja w roznych godzinach np. Maz do 13.00 jest w pracy a potem od 17.00 do 20.00 ponownie pracuje wiec ja w tych popoludniowych godzinach wychodzilam rowniez spotkac sie z przyjaciolmi na co przestal zezwalac od jakis 3 miesiecy bo mezatce nie pasuje choc ta mezatka nie jestem od teraz i wczesniej nie mial z tym az takiego problemu . Nie lubi moich znajomych

Nie chciałam Autorki przestraszyć, ale skoro już to napisałaś, to od siebie dodam, że u mnie pojawiła się dokładnie ta sama myśl, a podobne sytuacje znam z otoczenia. Zdarza się, że ludzie projektują na innych własne zachowania i kiedy sami mają coś na sumieniu, to u drugiej strony doszukują się podobnych sygnałów.

Już wcześniej sugerowałam i teraz powtórzę, że popełniasz błąd ustępując, bo mąż tę granicę będzie sukcesywnie przesuwał. On widzi, że odpuszczasz, a równocześnie tego co słyszy wyraźnie nie poddaje żadnej refleksji, a wręcz ogranicza Cię coraz bardziej. Żadne Twoje tłumaczenia do niego nie przemawiają, dlatego czas zacząć działać.

Chciałabyś, by mąż zmienił swe zachowanie wobec Ciebie. Rzecz w tym, że on nie jest tym w żadnym stopniu zainteresowany. Ma w domu, na wyposażeniu, podporządkowaną żonę. A że ona od czasu do czasu mówi o swoich chęciach, to nic nie znaczy, to tylko słowa. One nie są istotne, gdy zachowanie mówi coś innego.
Planujesz z nim dziecko. Mało jednej ofiary przemocy?

Jeśli chcesz zmian, wprowadź je we własnym sposobie myślenia i zachowania.
Znajdź strony (jest ich kilka) Niebieskiej Linii, przeczytaj zawarte tam informacje, także prawne, skorzystaj z oferowanej pomocy.

I co zrobiłaś w kierunku, aby zaprzestał swoich kontroli?
Mam nadzieję, że zrozumiałeś z postów, które się tu pojawiły, że to nie w Tobie jest problem, ale w nim. Rozumiesz, że jego przyczepianie się do stroju, makijażu itd. to tylko szukanie haków, dzięki którym może usprawiedliwiać swoją zazdrość? Niewiele na to możesz poradzić, gdyż to on musi sobie poradzić z własną zazdrością. Sama też widzisz, że on nie za bardzo liczy się z Twoimi słowami i rozwija przy Tobie swoje zazdrosne skrzydełka, bo - jak słusznie zauważyła Rita - Ty mu na to pozwalasz.
Strasznie mizerny ten Twój związek. Odpowiada Tobie taka relacja, w której jesteś podejrzanym, przesłuchiwanym, kontrolowanym?
Niektórym dziewczynom (facetom) odpowiada, bo tylko wtedy czują, że drugiej stronie zależy. Może Ty z tych?
Chcesz takiego związku? To go miej. A jak nie chcesz, to przestań szukać wymówek dla swojej bierności i sposobu myślenia. Popracuj w zamian nad sobą. Jeżeli nie wiesz jak, to skorzystaj z pomocy specjalisty albo propozycji Wielokropka. Bo my możemy sobie tu strzępić klawiaturę w nieskończoność, ale dopóki sama nie postanowisz się ogarnąć i nie będziesz w tym konsekwentna, to wszystko na nic.

Wiem,ze nie tak wyglada milosc I nie jestem szczesliwa z tego powodu. Maz zaraz po slubie chcial bym zaszla w ciaze . W koncu Udalo sie nam dojsc do porozumienia ,ze dziecko pojawi sie po 2 latach ,ze nie ma co sie tak spieszyc. I wlasnie wtedy pomalu zaczely sie problemy .Maz niby sie zgodzil ale zaczely mu przeszkadzac moje kontakty z przyjaciolkami ,ktore sa wolne wiec pewnie mnie namawiaja na wyjscia niekoniecznie w gronie samych dziewczyn. Na poczatku bylo ok nie okazywal az takiej zazdrosci ,nie ograniczal ,nie zakazywal .Z czasem zaczelo sie to robic mocniejsze ,intensywniejsze. On mnie chce w domu z dzieckiem,na spacerkach z wozeczkiem a nie latajaca a kolezankami gdy ten pracuje. Ja rowniez pracuje ale duzo mniej. Weekendy mam wolne.. Niestety moi rodzice rowniez uwazaja ,ze przesadzam ,ze jestem mezatka a nie nastolatka ,ktora biega po miescie albo przesiaduje w domach kolezanek zamiast u siebie .

No ale to czekaj.
Wiesz, ze tak nie wyglada milosc, wiesz, ze w Twoim zwiazku cos jest baaaardzo nie tak, ale nic z tym nie robisz.
To moze pora, zebys zaczela cos z tym robic? Np. przestala sluchac meza? Albo zaczela walczyc o swoje? Albo odeszla od meza, bo to co on robi to normalne nie jest.

Dlatego rozmawialam z mezem ,ze zgodze sie na dziecko tylko wtedy gdy przestanie mnie kontrolowac . Niestety doszlo do klotni i mamy ciche dni. Powiedzialam mu by przemyslal swoje zachowanie i ze nie bede odbierala telefonow bo maja charakter pezesluchaniowy. Meczy mnie jednak rowniez mocno ten stan ,ktory jest od kilku dni miedzy nami

No niestety takie docieranie się i ustalanie zasad gry w związku moze wiązać się z kłótniami albo jakimiś nie przyjemnościami. Tylko że albo wyjdzie kilka kłótni teraz ale za to zapewnisz sobie i waszemu związkowi lepsza, zdrowsza przyszłość, albo będziesz teraz milczała to też przyjemne nie będzie i utkwisz w układzie który Cię unieszczęśliwia na dobre (bo z czasem o zmiany będzie tylko ciężej)

Viki, zaglądasz tu? Udało się nie ulec tej... "karzącej ciszy"?