Nikt mnie nie chce... - Netkobiety.pl

to, co odczuwasz wewnątrz generujesz na zewnątrz.  Jeśli potrafisz stanąć z boku i spojrzeć na siebie jako na odrębną jednostkę to pomyśl, czy będąc facetem, chciałabyś związać się z taką smutną, pełną złości i nie lubiącej siebie kobietą?
Jesteś tak skupiona i skoncentrowana na sobie i swoim smutku oraz nieszczęściu, że przyciągać możesz tylko podobne wibracje.

Zdradź mi proszę przepis na to jak po latach samotności, stracie nadziei i patrzeniu jak kolejni faceci mają cię gdzieś zachować radość życia i dobry humor?
Kiedyś byłam radosna i umiałam się śmiać a mimo wszystko nawet wtedy nikt na mnie nie zwracał uwagi.
Jak mam więc teraz się cieszyć?

Normalnie, jak ja. Nie miałam faceta, trochę mi tego brakuje, nie sprawia to, że zaraz zaczne tracić nadzieję w życie i być samotna. Mój dobry humor zależy ode mnie, a nie do tego, czy się komuś podobam. Moja samoocena nie zależy od tego, czy kogoś pociągam seksualne. Śmieję się z zabawnych rzeczy, a nie dlatego, że jest obok mnie jakiś mężczyzna. Nie jestem samotna, bo mam wokół siebie ludzi i nie stawiam całego swojego życia na jedną kartę, na jedną osobę.

W życiu wiele się wydarzy poza jakimś romansem czy związkiem. Nie rozumiem ludzi, którzy upierają się, że ta "jedna, jedyna rzecz" da im szczęście, czy to będzie partner, czy jakaś praca, czy kariera, czy dziecko, czy pieniądze. A potem się okazuje, że się je ma - i człowiek nadal jest nieszczęśliwy, bo i tak nie potrafi być ze sobą. Albo jeszcze inaczej, okazuje się, że nie może tej rzeczy mieć, traci pracę, ukochany partner zdradza, jest się bezpłodnym, traci się pieniądze w jakiś sposób.
Prosty przepis? Przestań czekać, żyj.

owszem, życie nas doświadcza, ale spojrz na wypowiedz Monoceros, jakie ma podejście.  A moglaby usiąść w kącie i być "zasmutana" jak Autorka, patrzeć na pary i myśleć - ale im zazdroszczę, a mnie nikt nie chce, bo jestem do dupy...
Kwestia podejścia wiele zmienia. Nie ma faceta, ale przynajmniej nie jest nieszczęsliwa z tego powodu i nie ma poczucia winy, że coś z nią nie tak.  Podejrzewam, że facet w jej życiu to kwestia czasu. Bo jest otwarta na związek . Autorka jest wewnętrznie zamknięta, bo ma przekonanie, że nikt jej nie chce i że będzie sama.
Reasumując, dostanie to, czego nie chce i czego się boi, bo tak to zazwyczaj działa.

Zdaję sobie sprawę, że to brzmi trochę jak czary mary, ale to tak działa. Piszę nie tylko z teorii, ale też na podstawie własnych doświadczeń.
Przekonania sterują naszym życiem.
"Zmień sposób w jaki patrzysz na rzeczy a rzeczy, na które patrzysz zmienią się".

Co się wydarzyło z tym facetem co chciał mieć dzieci?
Czy zdarzali się faceci, którzy się tobie nie podobali? Proszę o szczerość.

Myślę, że Autorka nie to miała na myśli. Na samoocenę jednak w jakimś stopniu ma wpływ, czy się komuś podobamy (zwłaszcza jeśli od zawsze jestem sami). To prawda, że różne rzeczy cieszą, śmiejemy się w danej chwili, bardziej chodzi o samotne wieczory, święta, uroczystości rodzinne na ktorych zawsze jesteśmy sami. Sam fakt, że mamy dookoła siebie ludzi nic nie znaczy, można być samotnym w tłumie.

Faktycznie wydaje nam się wiele, ale dobrze by było mieć szanse na zweryfikowanie tych marzeń. W pragnieniu posiadania rodziny nie ma nic złego. Jako osoba samotna od wielu lat jestem już przyzwyczajona do tego stanu. Znalazłam spokój, ogarnęłam się życiowo, mam sporo pasji i znajomych, ale szczęśliwa nie jestem. Nie rozpaczam, nie rozmyślam nad moim stanem bo to generuje niepotrzebny ból, zwyczajnie jak to nazwałaś - żyje

Znosić się da, ale nie tak powinno wyglądać szczęśliwe życie Widzisz Lady Loka u Ciebie był zaledwie moment, u niektórych on trwa całe zycie. Stella ma rację, nie zrozumiemy się

Zgodzę się z koleżankami powyżej. Jak byłam rok czy dwa sama, owszem narzekała, Ale dużo jednocześnie wychodziłam, spotykałem się że znajomymi, pozapisywalam się  na różne pilatesy języki , miałam dużo aktywności. Ale mi było samej Ale też potrzebowałam przerwy po byłym związku, aby sobie poukładać w głowie  . Historia jakich wiele i w tym momencie, jak się często czyta powinien się ktoś pojawić. Nie pojawił się wtedy, a lata poleciały . Myślę, że na takie A nie inne podejście wpływa też czas bycia samemu  . Jak jesteś sama rok, dwa, trzy, zdarza się. A jak 10 lat? To już coś nie halo. I ciągle czytasz, że ktoś też był sam dwa lata i nie wiesz, czy się śmiać czy płakać. Z resztą jakby teraz niektórym związki się posypały, to też szukaliby po czasie drugiej osoby, a nie osiedli i stwierdzili, że Już teraz chca być zawsze sami.
Inaczej podchodzi do tego osoba będąca rok sama A inaczej od wielu lat sama.

Tu nikt nie napisał, że sensem życia jest znalezienie partnera, tylko, że by się chciało żyć z kimś a nie samemu.
Loka ile masz lat, jesteś przed 30? Jesteś w związku tak? Masz inne spojrzenie niż np ja, po 40 sama około 7 lat A i przed tem z zero związków na koncie przed 30ką. Umiem być samą, radzę sobie sama że wszystkim, ale stwierdzam, tzn już dawno do tego doszlam, że nie dla mnie życie samej. Pewnie podobnie jak dla 99 procent uczestników forum, inaczej nie wchodziliby w związki. Rozwiesv się z ukochaną osobą też nie jest żaden problem. Można to zrobić i żyć samemu . Podobnie jak się facet oświadcza  przecież nie trzeba brać ślubu. Ba, nawet nie trzeba się z nikim spotykac, wystarczy powiedzieć, że chcesz być samą.

A potem piszesz "jak kolejni faceci mają Cię gdzieś"...
W końcu jeden, czy byli kolejni?

O serio? A dlaczego? Potrzebujesz pieniędzy na dzieci? Czy zmieniasz im pieluchy?

Samotność jest straszna... Ale często myślę, że Ci co nie są samotni robią coś inaczej niż Ci co są samotni. Owe "coś inaczej", to są rzeczy, które samotni ludzie uznaliby za głupotę i niewłaściwe postępowanie.
Przyszło mi to do głowy, gdy powiedziałaś, że dzieci stanowią przeszkodę...

Jest duże prawdopodobieństwo, że tak będzie. Wsomniałaś, że życie samej nie jest dla Ciebie .. jak dla wielu z nas. Lady Loka ma jednak rację w kwestii smutku/użalania się nad sobą/rozpaczania (nie wiem jak to konkretnie wygląda), ale domyślam się, że sensu nie ma. Ja zwiększyłam jeszcze aktywności, wrzuciłam piąty bieg, ledwo czas na spanie i jakoś leci. Mi jest może łatwiej bo już się pogodziłam z samotnością, próbowałam ją zrozumieć, wytłumaczyć sobie, ale nie udało mi się ... więc odpuściłam i ciśnienie ze mnie zeszło Życzę Ci Rossanka, żeby w NOwym Roku spotkało Cię coś/ktoś zaskakująco pozytywnego co zmieni Twoje myślenie na bardziej pozytywne

Zwiększenie aktywności świadczy jednak o czymś innym. Rozum a emocje i potrzeby to dwa różne światy.

Radzimy sobie jak możemy

Bardzo chciałabym Ci pomóc, ale nie wiem jak. Zdaję sobie sprawę, że motywujące frazesy w stylu 'Nie przejmuj się i żyj' niczego nie załatwią, a nawet budzą irytację. Nie potrafię sobie wyobrazić co czujesz, moja samotność jest inna. Jedyne co mi przychodzi do głowy to terapia, psycholog. Sama zaczęłam korzystać z porad, bo są chwile, że samemu się nie da przetrwać tej 'nocy'. Rozumiem, że masz dziecko/i więc nie do końca jesteś sama. Porady w stylu 'skup się na dzieciach' też wydają się mało pomocne, bo nie można rezygnować z własnych potrzeb i marzeń. Mam chyba za małą głowę i jeszcze mniejsze serce, bo nie wiem jak Ci pomóc, a bardzo bym chciała;/

Gary, nie. Własnie jak zaibserwowałam, to przychodzi samo i znienacka.
Im bardziej ktoś szukał tym bardziej nie znajdował.
No może faktycznie jak się zawziął na jakiegoś Tindera czy inna Badoo i umówił się z wieloma, ale to wieloma osobami i to nie było 10 osób czy 20 ale i 100ka to moiże rzeczywiście sie udało, ale to hardcore.
Patrząc po rodzinie,l znajomych bliższych i dalszych, te wszystkie związki powstały nie wiadomo skąd, ludzie poznawali się zupełnie przypadkiem w codziennych okolicznościach. Również typowi domatorzy, co to tylko trasa praca-dom.
Koleżanki, które najbardziej szukały (i szukają) długo bardzo były same, albo są do dziś same.

Prawda jest taka ze kazdy z nas "ma" coś czego ..nie ma W sensie lukę, której zapełnienie nie bedzie możliwe nigdy albo nie w takim samym stopniu jak maja to inni. Takie jest życie i jak napisala Lady Loka "nie będzie dla wszystkich" i odnosi się to do różnych sfer życia.  Pytanie tylko co z tym zrobimy. Bo możemy przezyc życie skupiając się na tym czego brakuje albo na tym co mamy i co jeszcze mieć możemy.
Rossanko piszesz ze samotność nie definiuje i nie dominuje Twojego życia ale mam wrażenie że jednak tak jest. Co z tego ze koleżanki widza i myślą ze Ci tak pasuje, ze praca, zajęcia, kursy,zakupy robią Ci za cały świat a facet nie jest potrzebny skoro Ty sama wewnętrznie tak nie czujesz i udajesz przed nimi? Bo jeśli Cie ta praca, kursy, zakupy prawdziwie nie cieszą i nie angażujesz się w nie bo chcesz tylko stanowią temat zastępczy dla posiadania partnera i wypelniacz czasu to czy Ty nadal nie żyjesz tak po prawdzie byciem singielka? Bo takie mam wrażenie i nie chce by to zabrzmiało oskarżycielsko a raczej z troską. Widzisz ja mam też coś czego mieć nie będę, dzieci. Swiadoma bede tego do końca życia ale to mi nie dominuje świata. Bo ja poza tym mam inne osoby, sprawy które mnie cieszą i to cieszą prawdziwie a nie na siłę bo musze jakoś zabić instynkt macierzyński. Może pomyślę o adopcji kto wie a może nie. Mam poczucie niepełności mojego życia i nie zamierzam udawać ze tak nie jest ale dla mnie to jest chyba naturalne odczucie u każdego człowieka. Jeden nie może chodzić i nigdy nie pobiegnie, inny ma chore ciężko dziecko i nigdy nie zobaczy jak ono tanczy na swoim ślubie a jeszcze ktoś inny nie ma partnera, dzieci. Masz tyle lat ile masz wiec pewnie dzieci biologicznych się nie doczekasz podobnie jak ja ale pojawienie się kogos w Twoim życiu to jeszcze otwarta gra, kto wie może na 60tke się znajdzie ktoś z kim zechcesz dzielić życie i będzie to 20 najpiękniejszych lat związku, których nie zamienilabys na długoletnie zwiazki Twoich znajomych. Zyj kochana, poprostilu zyj ale prawdziwie a nie żeby zabić czas, smutek. Kup zwierzaka i tul go jak Ci smutno, poza tym kto wie może na spacerze z azorem poznasz miłość życia   A nawet jeśli nie to będziesz miała przyjaciela, zajęcie i pretekst do ruszenia się z domu.Nie marnuj czasu który  jeszcze masz (miejmy nadzieję dłuuuugiego czasu) nad rozpamiętywaniem brakow bo to trochę tak jakbyś żałowała każdego grosza i przeżyła zycie w skrajnym ubóstwie mając pełne konto.

Czy to nie jest tak, że Twój ból/brak rozkłada się na dwie osoby - Ciebie i męża/partnera. Myślę, że każdy brak jest inny, radzimy sobie z tym również różnie. Tylko, że za brakiem drugiej połówki ciągną się też inne braki tj, brak potomstwa, rodzinnych Świąt, przekazywania mądrości, dzielenia się doświadczeniem. Oczywiście, że jesteśmy otoczeni mnóstwem ludzi (rodziną, znajomymi, współpracownikami, sąsiadami) i mamy swoje pasje (i jest ich co raz więcej ) i są momenty, że o wszystkim co boli zapominamy .. ale to wraca, a czasami ze zdwojoną siła. Tak już jest .. wzloty i upadki .. oby tych wzlotów było więcej

To już bardzo 'grubymi nićmi szyte', w sensie bardzo mało prowdopodobne. Poza tym sama myśl życia 80 lat to jakaś udręka, 60 wydaje się być starsznie dużo. Zawsze miałam nadzieję, żę szybko się zawinę

Każda/y z nas daje z siebie wszystko

Podepnę się jeszcze.
Wielokrotnie tutaj na forum mówiłam, że paradoksalnie nie będąc w związku było mi dużo wygodniej niż jak już w związku jestem.
Wcześniej nie musiałam swojego czasu dostosowywać do drugiej osoby. Nie musiałam z nikim konsultować kiedy chcę iść do kina, na co chcę iść, co chcę zjeść, gdzie jechać na wakacje. Po prostu brałam i to robiłam. Nie musiałam się zastanawiać czy jak pójdę na kurs szydełkowania to partner mi powie, że nie poświęcam mu wystarczająco czasu. Brałam i szłam.

Wchodząc w związek świadomie podjęłam decyzję, że sama siebie ograniczę, ale dopiero jak w ten związek weszłam to zauważyłam, ile czasu wcześniej poświęciłam na marudzenie, że nikt mnie nie chce, a mogłam robić tyle różnych rzeczy, że głowa mała.
I dlatego poza tym, że uważam, że na randki po prostu trzeba chodzić, bo samo nie przyjdzie, to warto przepracować problem samemu w sobie i stanąć samemu ze sobą w sytuacji, kiedy partner się w życiu już nie pojawi. Przeboleć, przepłakać, przemarudzić i wywalić ten smutek ze swojego życia. To jest jak najbardziej wykonalne, trudne, ale wykonalne i jest bardzo uwalniające psychicznie.

Ja mam szansę na biologiczne dzieci, ale ta szansa jest na tyle mała, że przepracowywałam w sobie sytuację, co będzie, jeżeli nie będzie dzieci. Płakałam, marudziłam, przeżywałam niesamowicie. Ale kiedy się z tym pogodziłam, poczułam ulgę. Mam scenariusz na życie z dziećmi i bez dzieci i nawet momentami to życie bez dzieci jawi mi się jako dużo bardziej atrakcyjne.

I wiecie, dopiero wtedy będziecie w stanie cieszyć się z tego, co Wam życie przyniesie i z tego, jakie życie macie. Bo facet to tylko jedna część życia. A jedna część życia nie powinna definiować całej reszty.

Loka chapeau bas!

To jest przykra prawda o związkach...
Dlaczego nie można iść do kina kiedy się chce i na co się chce? W imię czego?
I dlaczego trzeba poświęcać czas, a nie po prostu być ze sobą?
Dużo egoizmu, który szkodzi drugiej osobie, jest w związkach.

Przeczytanie akapitu LadyLoka jest bolesne...

Kiedyś myślałem, że gdybym miał iść do kina sam na dowolny film bez fochów, to musiałbym to zrobić potajemnie. A skoro potajemnie, to jaka zabawa byłaby najlepsza? Seks oczywiście...

Oby tylko ten ciąg pogodzenia się z takimi lub innymi rozstrzygnięciami losu nie stał się normą. Człowiek który nie ma celu jest nieszczęśliwy. Cele sami wyznaczamy. Warto walczyć o cele.

Pokonanie samotności to bardzo ważny cel.
Posiadanie dzieci również.

Można przegrać w ważnej dla nas kwestii, byleśmy będąc starsi o 20 lat mogli sobie powiedzieć "Zrobiłam WTEDY wszystko co należało zrobić. Nie udało się. Taki los.".

@moderacja: napisałem posta pod postem bo myślałem, że ktoś pisał w międzyczasie...

Te zajęcia wypełniają mi lukę tych zajęć: np potrzebuje nowych ubrań - idę na zakupy - jestem zadowolona. ALbo: chce poćwiczyć- biore rowr - jade na wycieczke - jestem zadowolona. Czasem faktycznie "zabijam tym" problem, ale sądze, że lepsze to niż siedzenie w domu i rozmyślanie?

Ja też. I pomyślałam: dobrze, dzieci mieć nie będziesz, ok, zdarza się, odpuszczam . ALe kiedyś też pomyślałam: ale partnera też mam nie mieć i też odpuścić? ANi tego ani tego. tROCHĘ KANAŁ.

Poza tymi jękami na forum, to ja cos ciągle robię, ale o tym nie pisze, już Poegowatej to pisałam, więc to wygląda jakbym cały czas tylko o tym jednym myślała.
Coś jak forum cukrzyków, gdzie osoba pisze o swojej cukrzycy i wygląda na to, ze nie ma swojego życia tylko tą cukrzycę.
Ostatnio przeszło mi też przez głowę, że to nie jest akurat dziwne. Tyle lat bycia samej, każdemu by już się wylewało uszami i nie ma się co dziwić. Bywały okresy, gdy zastanawiałam się, czy ja się jeszcze nadaje do życia w związku i mieszkania razem.

Ten problem mnie nurtuje i z nim tu przyszłam. Dziwne, ale o innych rzeczach nie mam jakoś chęci tu pisać. Co innego prywatnie, albo przy osobistym poznaniu.
Ja ogólnie chę zostać anonimowa, o ile się da, po parę osob tu ma moje namiary. Mam nadzieję że sie one nie wydadzą

Teoretycznie ja też mogę, ale praktycznie jest to niemożliwe. Coś w stylu -- jeśli odłożę każdego dnia 1zł, to w końcu będę miał milion.

Poświęcanie czasu - to zabrzmiało tak, jakby sie myślało, kurcze, jutro musze dwie godziny spędzić z moim Maćkiem, bo jestem w związku to tak trzeba. Muszę wygospodarować dla niego czas.
Myślę, że to ma przyjść naturalnie, chce się z kimś spędzać czas, a nie myśli o tym, że powinno się z kimś czas spędzać bo to związek i trzeba dbać o związek.

Nawet z koleżankami. Po prostu chcesz, to spędzasz z nimi czas. A nie myślisz- kurcze z Kaśką ostatnio mam mniejszy kontakt,l musze jej poświęcić więcej czasu , może jutro między 13 a 14tą. Takie rzeczy wychodzą naturalnie.

Ti ja tak tego nie czuje, że poświęcam czas komuś kosztem czeghoś.
Okres przebywania z daną osobą w ogóle nie traktuje jak poświęcenie czegoś.
Chyba, ze byłoby to spotkanie z osobą, z którą się nie chcę spotkać.

Łapiecie mnie za słówka i analizujecie jak opowiadanie na polskim i dlatego nie rozumiecie.

Nigdzie nie napisałam, że spędzanie czasu z drugą osobą jest wielkim poświęceniem i liczy się to jako koszta bycia w związku.
Napisałam natomiast, że będąc w związku nie ma się siłą rzeczy takiej swobody jak w momencie, kiedy jest się singlem. Wiadomo, że wchodząc w związek rezygnujemy z niej świadomie i dobrowolnie.
Natomiast jak się w związku nie jest, to warto wykorzystać ten czas na coś innego niż gorzkie żale.

Też tak kiedyś myslałam, że to rezygnacja z niektórych rzeczy, ale sądzę że to było niewłaściwe.
Jedyne co by się u mnie w zwiazku zmieniło to to, że nie bywałabym na portalach randkowych i nie umawiała na randki z innymi.
Poza tym nic by się nie zmieniło. Pracy  nie musiałabym amieniać, nie zrezygnowałabym np z jazdy na rowerze, z telefonów do koleżanek, z zakupów odzieżowych, z nauki,  z czytania takich a nie innych ksiązek i tak dalej. Kompletnie nic by się tu nie zmieniło.
Doszłyby za to rozmowy, wsparcie wzajemne, seks, no i na zakupy czy na rower czasami moglibyśmy jezdzić razem. Chyba, ze on nie lubiłby hipotetycznie roweru, to bym jezdziła sama.
A to, ze np więcej czasu bym spędzała z partnerem i np na rower zamiast 2 godzin zostałaby godzina - tego tak nie widzę, bo samą radością byłoby przebywanie z partnerem, a nie z rowerem

Aaa widzisz, dzięki. Czyli dobrze interpretowałam. Wybacz dociekliwość

To czemu jak singielka spotyka odpowiedniego mężczyznę ochoczo porzuca stan singielstwa?
A Kobieta będąca w związku nie odchodzi od partnera? (pomijam alkoholików, problemy ze zdradami, nieustanne kłótnie, czy małżeństwo, bo jest dziecko to się trzeba pobrać pomimo, ze miało być rozstanie).

Rossanka, masz bardzo nierealistyczne spojrzenie na związek. Brzmi jakbyś uważała, ze bycie w związku to robienie wszystkiego co dotychczas + rozmowy, wsparcie i seks. Pewnie dlatego tak idealizujesz bycie w związku. W praktyce wyglada to inaczej. Poza wymienionymi plusami, masz jeszcze sprzeczki, przemyślenia, dyskusje mające na celu wypracowanie różnych kompromisów itd. Ponadto towarzyszysz partnerowi w jakichś tam jego spotkaniach rodzinnych, albo w spotkaniach ze znajomymi, poznajesz jego pasje  itd. To są fajne sprawy, ale siłą rzeczy nie masz już tyle czasu dla siebie i Twoje życie się zmienia. Jednak z wielu rzeczy musisz zrezygnować. Wiadomo, ze ogolnie bycie w związku jest fajniejsze od bycia samemu, ale ma tez minusy, a bycie samemu ma tez plusy. Ja rozumiem o czym pisze Loka.

Jaka długa ,już nie ściemniej i nie strasz ludzi tę "pracą nad sobą " ,raptem 4 lata Ci to zajęło
Co to jest ? w skali życia.Ach te "bohatery zmęczone"
to taki żarcik płochy
Oczywiście pozdrowienia

To ja pracuje nad sobą 20. I nadal nie widzę siebie jako singielki. To już lepiej byl9, jak nigdy nikogo nie miałam. Potem był związek i dopiero wtedy poczułam się jak na właściwym miejscu, że to tak ma być w moim życiu i to jest to.
Potem mi tego brakowało.
Ale co poradzić. Jest jak jest. Nie jest źle, ale zawsze jest jakieś Ale.