Zaręczyny - Netkobiety.pl

Ale to też przecież nie wyglądało w ten sposób, że ja wracam wściekła z pracy, przyjeżdża on, a ja od razu krzyk - bo miałam zły dzień w pracy i musiałam się wyżyć. Negatywne emocje, których tam doswiadczałam z pewnością oddziaływały na mnie, pewnie w jakiś sposób też na nas. Ogólnie jeśli coś mi nie szło/denerwowało, częściej mu płakałam i żaliłam, niż wywoływałam kłótnię. Nie był moim "workiem treningowym", nigdy. Ogólnie ten stres związany z pracą na pewno nie byl głównym czynnikiem - z perspektywy czasu największą rolę odegrał brak zaufania, moje kompleksy, podejrzenia o zainteresowanie innymi kobietami.

Jak było wcześniej? Chyba wspominałam, on mówił, że go ranię i miał pretensje o brak zaufania. Ja pracowałam nad tym, on wiedział o pewnych moich przejsciach z meżczyznami, które w pewien sposób zmieniły moje podejscie do nich (na negatywne - to ta tajemnica, o której wczesniej pisałam), moim niskim poczuciu wartosc, walczyłam - ale miałam swoje "upadki" bo jestem tylko człowiekiem. Jako osoba wierząca zawsze mi powtarzał, ze jesteśmy słabi, choć pochodzimy od Boga, przytaczał nawet przykład jednego ze swietych, który mordował ludzi, a później został świętym. Żyliśmy normalnie, kryzys pojawił się, kiedy po konsultacji z ksiedzem sam podjął decyzję o wstrzemiezliwosci od seksu i miał chyba "duchowe uniesienie". W międzyczasie szukałam psychologa, on bardzo naciskał na to. Trochę się tego bałam, nie ukrywam. Wpierw chciałam porozmawiać z mamą, by mnie jakoś naprowadziła, opowiedziała o początkach związku z tatą, czyli mieli kryzysy i jak z nich wyszli. Podbudowała mnie swoimi słowami. On też miał z mamą rozmawiać, ale koniec końców nie wiem co z tego wynikło.

No tak, zgadzam się. Po co więc w takim razie on mówił, ze drugiego człowieka "kocha sie nie za coś a pomimo czegos" i "woli naprawiać, niż wyrzucać", a "rozstanie się jest najłatwiejszym wyjściem". To wszystko teraz tak fałszywie brzmi. Kieruje do mnie filozoficzne okreslenia, których sam później poniekąd się wypiera. To jest takie kłujące w tej chwili...

No ale cóż, trzeba żyć dalej. Mam do siebie wyrzuty, bo może mogło się to potoczyć inaczej. Z drugiej strony wiem, ze trochę jego winy tez tu jest. Pozostają tylko rozmyślania, czy to faktycznie było skazane na porażkę, czy miało szansę przetrwania i odbudowania.

Wiesz, powiem Ci tak. Biorąc pod uwagę fakt, jak szybko zlapaliśmy wspólny język, jak dobrze nam się spędzało razem czas, jak wiele rzeczy nas łączyło...to tak zwana chemia. Pierwszy raz w życiu poczułam do mężczyzny AŻ TAK WIELKĄ chemię, mimo tego, ze do ideału w kwestii wizualnej to uuu, lata świetlne. Ale prawda się potwierdziła - to faceci są większymi wzrokowcami. Ja też zawsze inaczej w wyobraźni widziałam swojego wymarzonego faceta, ale to inna kwestia...

Wracajac - biorąc pod uwagę powyzsze, patrzac na rozwój znajomości, późniejsze wyznanie sobie swoich uczuć...przeplatały się te sprzeczki, kłótnie...ale szliśmy do przodu, hen przed siebie. Posmakowaliśmy wspólnego pomieszkiwania, poznaliśmy swoje zwyczaje, słabości. Wtedy obojgu nam się wydawało, ze to ma szanse powodzenia, skoro ciągle idziemy dalej. Wiedziałam, że szliśmy szybko, że nie zawsze było idealnie ale z drugiej strony wierzyłam, że z czasem się "dotrzemy", jeszcze lepiej poznamy, jeszcze bardziej zaakceptujemy ale też nad sobą oboje popracujemy.

Autorko, chemia, motylki to nic innego jak... zauroczenie. Jako takie może trwać kilka dni, kilka tygodni bądź kilka miesięcy, ale nie jest to podstawą do poważnego związku. Do tego musialoby dojśc do rozwoju zauroczenia w glębsze uczucie. Mnie Twój związek przypomina bardziej wakacyjny romans, a nie coś co kiedykolwiek kwalifikowaloby się na przyszłość do małżeństwa.

Do momentu w którym będziesz w stanie odróżnić romansowy haj od autentycznego uczucia, to ja bym sie wstrzymywała na Twoim miejscu od przyjmowania jakichkolwiek przyszłych oświadczyn, bo przejedziesz się tak jak z eks.

3 miesiace? chyba 3 lata generalnie motylki umieraja po kilku latach dopiero.
Dla mnie po 3 miesiacach to czlowiek jeszcze nie wie nic. A juz na pewno nie jest to wystarczajacy czas na realne pojawienie sie milosci.

3 miesiące? Dobre

Jeszcze dobrze człowieka się nie zna, a co tu mówić o wspólnych planach na życie..Zresztą już sam fakt, żę w swoim związku człowiek patrzy na jakieś dane, opracowania itp..Dogadywać dobrze to się mogę też z przyjacielem czy nawet szefem. Natomiast wspominanie o ideale pod względem wyglądu te zjest znamienne..

Beyond, nic dodać, nic ująć!

Co tak naprawdę można wiedzieć o drugim człowieku po 3 miesiącach? Przecież ludzie nie żyją ze sobą na codzień i nie spędzają ze sobą każdej wolnej chwili od samego początku, bo jeśli ktoś tego oczekuje to ewidetnie spłoszy od razu potencjalnego partnera..

U nas tak było i to on do tego dążył nie ukrywam że ja też chciałam, ale czasem go stopowalam, śmiałam się, żeby ode mnie odpocząl ale nie chciał, bo uważał że 'nie ma od czego'. I tak było przez cały czas.

Ale ja też nie uważam, że po 3 miesiącach wiemy, że to miłość na całe życie. Ale też uważam że jak minie jakiś czas, choćby te 3 miesiące to wiemy, czy chcemy dalej spotykać się, coś próbować budować z tą osobą.

Lendy no może dlatego postrzegasz go podobnie bo zakochanie trwa właśnie kilka lat i jeszcze jesteś na chmurce

A może po prostu dobrze się dobraliście

No to przecież po 3 miesiącach zdecydowaliście że chcecie się dalej spotykać i próbować. Minęło kolejne 6, podjeliście rzeczone próby no ale decyzja się zweryfikowała. Nie widzę w tej sytuacji nic bardzo dziwnego, podejrzanego, tajemniczego

Sieczka zamiast mózgu to chyba najbardziej odpowiednie okreslenie na stan emocjonalnego haju, kiedy to podejmowanie jakichkolwiek poważnych decyzji dotyczących życia razem nie jest wskazane..

No to przynajmniej widzisz na przyszłość że takie rzeczy trzeba omawiać. W związku nie raz zdarzy się że z czymś się nie będziecie zgadzać albo Ty sie z czymś nie będziesz czuć w pełni okej. Ale takie rzeczy da się przegadać, rozsądny partner powinien to uszanować

Chyba już ci kiedyś pisałem, że w twoich postach najczęściej występuje: "chyba" i "może". Tak to jest z mistrzami teorii. Po pierwsze gdzie jest jakakolwiek zasada, że zaręczać należy się po 2, 3, 7 czy 72 miesiącach? Tym bardziej dlaczego odwlekanie zaręczyn miałoby być gwarantem czegokolwiek? W tym temacie facet autorki oświadczył się, ona przyjęła oświadczyny i nie wypaliło. Nie ma co tego roztrząsać - dobrze się stało, że nie doszło do ślubu czy do poczęcia dziecka z tego nieszczęsnego związku. Problemem jest to, że od początku nie dogadywali się...

Jeśli ludzie nie kierowaliby się reklamami, to by nikt za nie, nie płacił.

Nie "pierwszy lepszy", ale "pierwszy lepszy, który Ci ZAIMPONOWAŁ". Tak jak reklama może zwrócić uwage na jakąś daną marke, bo jest dobrze zrobiona, ma fajna muzyczkę i samochód dynamicznie się prezentuje, tak samo z kimś można zlapać szybką chemię. Ale chyba samochodu nie kupujesz tylko na podstawie spotu reklamowego? Raczej sprawdzasz dobrze czy obietnice producenta pokrywają się z rzeczywistością. Podobnie uważam, że decyzji o dozgonnym malżeństwie nie dokonuje się na podstawie kilku miesiecy randek- czyli ekwiwalentu reklamy produktu.

Ty tak uważasz, na podstawie swoich doświadczen. Ale nie jest to jakaś zasada uniwersalna.

Oczywiście, że tak Nie trzeba do tego wielkiej filozofii, aby stwierdzić że jest większa szansa na lepsze poznanie człowieka po dłuższym, niż krótszym czasie. To nie żadna uniwersalna zasada, tylko zdrowy rozsądek.
Jeśli ktoś twierdzi, że po kilku miesiącach zna się człowieka niemal na wylot, to jest to raczej wątpliwe. Nic dziwnego, że ktoś może nie obdarzyć zaufaniem osoby, jeśli ta oznajmia, że po tak krótkim czasie się deklaruje na wspólne życie. Lepiej się lepiej poznać dłużej, niż się przejechać.

Człowiek się zmienia ale to jest proces który trwa latami. Nikt nie zmienia się diametralnie rok albo dwa po ślubie, nie bez powodu mówi się że "widziały gały co brały". Fakt, można wziąć ślub i być super dopasowanym, być razem od lat, przemyśleć decyzje sto razy a i tak się potem z ta osoba rozstaniemy bo po 10 latach razem rozjedziemy się w różne strony i będziemy kompletnie innymi ludźmi. Natomiast to jest proces. I tego się nie przewidzi, każda relacja obarczona jest ryzykiem rozstania. Nikt zresztą nie mówi o tym że mamy wróżyć z fusów czy naszemu małżonkowi odbije palma podczas kryzysu wieku średniego za 20 lat czy nie, no to jest nierealne. Natomiast mi (i mam wrażenie kilku innym użytkownikom) chodzi o sytuację że ktoś deklaruje się nie poznawszy odpowiednio wybranka i po paru latach okazuje się że ta osoba wykazuje zachowania przemocowe, albo że mamy kompletnie inne wizje życia albo że gdy emocje opadły mamy tak naprawdę niewiele wspólnego. Bo sorry, wtedy to nie małżonek zmienił się przeciągu 2 lat ale już taki najprawdopodobniej był a my się po prostu przeliczyliśmy o co mega łatwo gdy jest się zakochanym.

Jeśli ktoś naprawdę promuje zaręczyny czy ślub po kilku miesiącach, to albo jest cyborgiem i mu SIĘ WYDAJE, że przejrzał drugiego człowieka na wylot, albo mu jeszcze nie spadły z oczu różowe okulary, wywołane zakochaniem. Pomijam jakies wyjątki, które tylko potwierdzają regułę. Jak można twierdzić, że warto brac ślub czy się zaręczać nie bądąc pewnym drugiej osoby? To jest oczywiste, że należy się dobrze poznać, choć i tak nigdy nie wiadomo, co się stanie po iluś tam latach. Ale im dłuzej się ze sobą jest, tym jest większa szansa, że ta druga strona niczego przed anmi nie ukryje, co mogłoby się nam nie spodobać..Skoro komuś bardzo zależy na tej rodzinie, to powienien mieć pewność, zę to ta osoba. W ekstremalnej większości przypadków jest to nierealne po kilku miesiącach. Potem nagle pojawia się rozczarowanie, bo niby się ktoś zmienił.
Nie, nie zmienił się, tylko zaślepiona zakochaniem osoba  tego nie widziała.

Bagiennik, z takim nastawieniem to Ty nigdy ślubu nie wezmiesz, bo 100% pewność bez umiejętności przewidywania przyszłości jest nieosiągalna
Niech się każdy zaręcza kiedy chce, byle brał za to odpowiedzialność. Promowanie zaręczyn po kilku miesiącach jest slabe, tak samo jak ich krytykowanie. To jest indywidualna sprawa kiedy ktoś jest gotowy.

Lendy, powiedz po jakim czasie prędzej poznasz kogoś? Czy przynajmniej poznasz lepiej? Po 3 miesiącach czy po roku lub dwóch latach? Oczywiście, żę w zdecydowanej większości przypadków ludzie chcą ze sobą być, więc są zwyzajnie bardziej ostrożni, chcą mieć pewność(choć i tak jej nie zdobęda na 100 %), że ta osoba jest właściwa. Ja nikomu nie będę mówił, kiedy ma się zaręczać, ale potem niech się nie dziwi, jak coś nie wychodzi i nagle się okazuje, że tak naprawdę partnera się w ogóle nie znało. Daltewgo prędzej puknę się w czoło, jeśli ktoś oczekuje, żę się zaręczę czy ożenię po kilku miesiącach znajomości.

Widzicie, piszecie o ostrożności. Ja byłam ostrożna i jemu to bardzo nie pasowało, bo on niby mi powierzyl w pełni swoje zaufanie a ja jemu nie potrafiłam przez ten czas tak na maksa. Poznać drugą osobę na 100% nigdy nie jest w pełni możliwe. Ani w związku, ani w normalnym życiu. Ludzie żyją że sobą po kilkanaście, kilkadziesiąt lat, a potem okazuje się że partner to psychol albo inny zwyrodnialec.

Sytuacja jest prosta o tyle, żę im krótszy czas, tym większa szansa, że decyzję podejmuje się na podstawie impulsu lub pozostawania w fazie zauroczenia, kiedy jeszcze nie pojawiła się tzw szara codzienność.
Trochę się odbiegło od tematu, ale właśnie ta zazdrość, o której mówi jjbp jest tutaj największym problemem.

Rozsądna doza ostrożności i bezpodstawna podejrzliwość & zazdrość są równoważne chyba w jakiejś bardzo odległej galaktyce......

Powiedz, zdecydowałaś coś z terapia?

Oboje byliście niedopasowani do siebie, przerażeni samotnością i bardzo niedojrzali, dlatego on się oświadczyl pomimo ciąglych konfliktów, a Ty je przyjelaś. Dlatego on też się wycofał. Na tym etapie żadne z was do związku się nie nadaje. Dobrze, ze zaczęlaś chodzić na terapię, bo tylko to może Ci pomóc.

Ja nie byłam przytloczona samotnością, mimo swoich kompleksów ponoć jestem atrakcyjną osobą.

A tak reasumując to wszystko... Myślę że on mógł mieć kogoś na boku, mógł z kimś pisać od jakiegoś czasu i stwierdził, że to może wypalić i mnie po prostu zostawił dla innej, a że taki katolik to jakąś wymowke musiał znaleźć.
Szkoda że nigdy nie dowiem się prawdy.

Tzn to moje, ponoć tak bardzo krzywdzące zachowanie mogło go owszem, do tego popchnac i wyszło jak wyszło. Każdy w moim otoczeniu twierdzi że jakby mu zależało to byśmy dalej byli razem i jakoś to budowali a nie jakieś dziwne płacze i zmiany decyzji. Być może później byłam już tylko dla niego kołem zapasowym...trudno. Żyję dalej ale pewnie już nigdy nikomu nie zaufam.

Też uważam że bez sensu szukać powodów. Wiem że człowieka aż skręca aby się dowiedzieć ale teraz raczej nie ma na to szans. A mnożyć potencjalne powody można w nieskończoność - a możne znalazł inna, a może planuje wstąpić do zakonu a może się znudził a może a może a może.... Dalej ie zabrniemy

Zastanawiam się zawsze, po co ludziom wiedza na temat szczegółowych przyczyn i detali, które doprowadziły do rozstania, skoro w danym moemencie i tak nie ma to już kompletnego znaczenia. Natomiast, wydaje mi się, że Loka ma rację: nawet, jak się do kogoś coś czuje, to jednak istnieć możę jakiś powód, dla którego nie możemy dalej z nim być. Facet być może sobie to przekalkulował, że mimo przyjemnych chwil z Autorką, nie dał rady znieść niektórych jej zachowań.

Chodzi mi raczej o takie szczegóły lub powiedzmy składowe całośći. Tutaj wiadomo mniej więcej, co kierowało facetem Autorki, zaś ona próbuje rozbić to na czynniki pierwsze od każdej możliwej strony. Szuka też na siłę innych możliwości czy przyczyn, kiedy ta jedna podstawowa jest raczej znana.

Tylko dlaczego ma to aż takie znaczenie w odniesieniu do tej konkretnej osoby, która odchodzi?  I tak się jej nie odzyska..Dostaje się konkretną wersję od kogoś takiego i co to zmieni w tej kwestii?
Prędzej korzystneijsze byłoby wyciągnięcie wniosków z błędów, które mogłyby przeszkodzić w nawiązaniu znajomości w póżniejszym czasie..Natomiast bardzo często to takie mnożenie scenariuszy, które możę jedynie prowadzić do zadręczania się..

O tak, a ja nienawidzę niewyjaśnionych, niedokończonych spraw. Jeśli coś ma się skończyć, ja przed zamknieciem chce wiedzieć, co się stało itp i wtedy moc wyciągać ewentualne wnioski.

Dzisiaj prawdopodobnie zwróci mi moje rzeczy.

Autorko wybacz, ale równie dobrze o Tobie możmna powiedzieć dziewczynka, zamiast kobieta..Ładujesz się w takie dziwne relacje, angażujesz się w tak szybkim tempie a jednocześnie nie potrafisz przezwyciężyć swoich lęków. Popracuja nad sobą, to może uda Ci się kiedyś zbudowac coś trwałego.
Poza tym, skoro nie jesteście razem, to jaka to różnica w tym, co było powodem odejścia. SKończyło się i tyle.