Zaręczyny - Netkobiety.pl

Mój pierwszy, czyli przedostatni facet oświadczył mi się szybko, po roku od rozpoczęcia spotykania- czyli po 9 miesiącach bycia razem. Twierdził, że to się albo wie albo nie czy to "ta kobieta" i on wie i czy zostanę jego żoną (był starszy 9 lat, może stąd takie zero jedynkowe podejście) . Będąc w szoku i stresie zgodziłam się, ale po dwóch tygodniach wycofałam niestety używając tych samych słów "że to się albo wie albo nie i... niestety ja teraz wiem, że on nim nie jest". Tak sobie dorzucę, że potem żałowałam i 3 lata mi siedział w głowie

po żadnym :-))

żona :-)

I tak źle, i tak niedobrze. Gdy zaręczyn nie ma, kobiety narzekają i są pełne obaw. Gdy są, kobiety zastanawiają się, czy "ten" czas jest odpowiedni. Nic to, że jest tak, jak chcą oboje, "lepiej" ? porównać z "normami".

Znam pary, które wzięły ślub po dwumiesięcznej znajomości (tak, dwa miesiące minęło od momentu poznania do ślubu), znam taką parę, gdy zaręczyny były po 10 latach wspólnego życia, a ślub - po kolejnych dwóch, znam takie pary, które są ze sobą od kilku dziesiątków lat i ani zaręczyn, ani ślubu nie było.
Jak to było u nas? Pierwsza powiedziałam, że kocham. Oświadczyny przyjęłam jakiś czas później, ale pierścionek wybieraliśmy kilka miesięcy po pytaniu "Czy wyjdziesz za mnie?", na które też od razu nie odpowiedziałam.

Wniosek? Nie oglądać się na innych, nie porównywać. I cieszyć się, gdy są do tego powody.

Wydaje mi się, że to zależy od wielu rzeczy, w tym przede wszystkim od tego jak relacja wygląda oraz czy za tymi szybkimi zaręczynami też ma iść szybki ślub czy też nie. Mój partner oświadczył mi się dość szybko bo po ok pół roku znajomości ale raczej to był symbol chęci bycia razem i traktowania siebie poważnie niż zapowiedź rychłego ślubu do którego mi wcale nie (było) śpieszno.
Pewnie też inne jest podejście do tych spraw jak się jest młodym, a inne kiedy człowiek ma już za sobą jakieś doświadczenia i co najmniej "3" z przodu.
Ogólnie patrząc na znajomych wokół, szczególnie tych młodszych powiedzmy dwudziestolatków, którzy są w raczej udanych jak do tej pory związkach małżeńskich, zaręczyny były tak średnio od 1-3 lat bycia razem i potem ślub do 1,5 roku.  Znam też pary, choć to raczej wyjątki, które w jeden rok się ze wszystkim uwinęły i są razem już kilkanaście lat.
Przechodzone związki, w sumie nie ważne czy z wczesnymi zaręczynami czy nie ale takie powyżej 6-7lat raczej długo po ślubie nie przetrwały. Nie wiem z czego to wynika, może dlatego, że wtedy ślub był brany pod jakaś presją czy to chęć zmiany, wniesienia czegoś nowego do już nieco albo bardzo wypalonego związku albo bo dziecko (albo jedno i drugie).
Ot, takie moje obserwacje.

Poznaliśmy się w wakacje, w październiku zostaliśmy parą, dwa lata później w grudniu zaręczyny, ślub w czwartą rocznicę poznania się (czyli jakieś półtora roku od zaręczyn).
W przyszłym roku będziemy mieć dziesiątą rocznicę ślubu.

Zaręczyny nie były niespodzianką, chociaż były same w sobie spontaniczne. Od kilku miesięcy rozmawialiśmy o ślubie i zaręczynach. Patrząc z perspektywy czasu trochę naciskałam, chociaż to nie jest do końca dobre słowo - raczej tłumaczyłam, że zaręczyny nie oznaczają ślubu już za miesiąc, że raczej gdzieś dwa lata potrwa zanim na spokojnie uzbieramy pieniądze i wszystko ogarniemy. Mój (wtedy jeszcze nie) mąż niby chciał zaręczyn i ślubu ale za bardzo siedziały mu w głowie teksty mamusi (bo ma być odpowiednia kolejność, czyli najpierw studia, potem szukanie stałej pracy, dopiero ślub. A my chcieliśmy jeszcze na studiach wziąć ślub, bo praca już była).
Po tych dziesięciu latach wiemy, że to była bardzo dobra decyzja, nigdy nie było dnia żebyśmy żałowali i mój mąż często mówił, że dobrze że trochę go nacisnęłam, bo inaczej ciągle słuchałby się mamusi, a ta decyzja pomogła mu odciąć pępowinę.

Nieprawda. My zamieszkaliśmy razem dopiero po ślubie, wcześniej nawet weekendowo ze sobą nie pomieszkiwaliśmy czy coś takiego i jak już razem mieszkaliśmy to nic mnie nie zaskoczyło i zdziwiło względem zachowania lub przyzwyczajeń męża. Wiedziałam jaki jest i jak się zachowuje i dokładnie tak samo było po ślubie na wspólnym mieszkaniu.

Jeśli się zastanawiasz czemu taki pośpiech to chyba świadczy o tym, że potrzebujesz jeszcze czasu by się upewnić co do relacji. Nie ma jednego sposobu, jedni po króciutkim czasie są już pewni, a u innych wymaga to dużo czasu. Nie ma co wartościować. Najważniejsze abyś Ty się czuła z tym bezpiecznie i czuła się na to gotowa. Nie śpiesz się ze ślubem, nie ulegaj i mów o swoich potrzebach. Najgorsze są decyzje pod presją, albo dlatego, że wszyscy tak robią.
Znam i słyszałam o takich co się zaręczyli po 3 miesiącach, szybko pobrali i stanowili dobraną parę. I takich co się pobrali po ponad 10 latach bycia razem i tak trwa od liceum przez 20 lat i jest im świetnie.

Elu, jak się razem zamieszka to po slubie tez jest loteria - zmieni się czy nie zmieni, wykręci mi numer czy nie.

U mnie po 1 roku i 3 miesiącach oficjalnego bycia parą. Dość szybko, ale dłużej bym czekać nie chciała (ja 30, on 31)

Pół roku to tez nie tak znowuz szybko. Gorzej, ze przyjęłaś zaręczyny, a nie chcesz rozmawiać o ślubie - jak się nie chce jeszcze planować slubu to równie dobrze można byc dalej parą, nie narzeczeństwem

Brak zaufania też nie bierze się z powietrza i bardzo często jest wewnętrzną informacją, że albo nie jest się gotowym na poważny związek, albo nie jest się gotowym na poważny związek z tą konkretną osobą. Nie musi to od razu świadczyć o powtarzaniu schematów, toksycznym myśleniu czy jakichś zaburzeniach, bo przecież nie jesteśmy w stanie przekonać samych siebie, że ufamy czy kochamy. Gdybyśmy wiązali się w pary tylko na podstawie tego, czy ktoś jest dla nas dobry, czy nie, to bylibyśmy w związkach z rodzicami, znajomymi czy innymi przypadkowymi osobami. A do tanga trzeba dwojga, szczególnie wtedy, kiedy myśli się o spędzeniu z kimś reszty życia.

Według mnie wątpliwości czy to TEN, pytanie innych co myślą na temat naszych relacji, zastanawianie się czy czyjeś intencje w stosunku do nas są dobre, czy też nie, już jest czerwoną lampką, że to chyba jednak nie do końca "to" czego chcemy i czego potrzebujemy do szczęścia.

Kobietki, ale to nie jest tak, że mając ogólnie w życiu problem z zaufaniem, nie ufam narzeczonemu. Wiele się w ostatnim czasie zmieniło - na lepsze. Gdybym mu jednak nie zaufała, nie przyjęłabym oświadczyn i nie robiłabym z nim i przy nim tych wszystkich rzeczy, które robię (wiele różnych i bez krępacji). Czasem w mojej głowie coś się zrodzi, ale walczę z tym i jeśli coś mnie bardzo dręczy, to rozmawiamy o tym, a pierdoły ze swojej głowy szybko wybijam. Naprawdę bardzo staram się zmienić swoje podejście i z jego pomocą naprawdę wiele się zmieniło.

Co do ślubu - nie napisałam nigdzie, że nie chcę, tylko, że póki co ja nie poruszam tematu. Na pewno jeszcze za szybko a i stabilność finansową na poziomie 100% trzeba mieć - ale w przyszłości jak najbardziej bym chciała z nim stanąć przed ołtarzem - zakładając i mając nadzieję, ze nic złego się nie wydarzy..

Założyłaś na forum już przynajmniej cztery wątki o swoim związku i o problemach z nim związanych. Tymczasem nasz regulamin wyraźnie mówi, że problemy jednego związku, opisujemy w jednym temacie.
Tutaj również, zaczęło się niby od zaręczyn, a rozwija się dalej wyłącznie o Waszej relacji.
Nie można tak zaśmiecać forum. Uprzedzam, że jeśli pojawią się tutaj dalsze posty o Twoim związku - wątek zostanie zamknięty jako kolejny dubel.
Moderator IsaBella77

Mój były mąż oświadczyl się jakoś po roku, twierdząc, że on 100% jest pewny, że jestem tą jedyną. Dziś wiem, że ten pośpiech wynikał z nalegań jego matki, a nie jakiegoś szczególnego przekonania czy milości, czego dowodem bylo nasze okropne malżeństwo. Misiek oświadczyl się po pieciu latach, ale, że oboje jakoś do żeniaczki się nie garniemy, to do dziś nie noszę obrączki, a nasz związek dobrze się ma.

Także nie ma reguły. Chociaż sklaniam się do wątpliwości jeżeli ktoś wyskakuje z oświadczynami po paru miesiącach znajomości, bo to raczej wskazuje na brak powagi. Jasne, że można znać kogoś kilka lat i też podjąć zlą decyzję, ale raczej nikt nie jest w stanie dobrze poznać drugiej polówki w kilka miechów.

Mój ówczesny chłopak, a dziś mąż, o tym, że chciałby iść ze mną przez życie, po raz pierwszy wspomniał po ok. dwóch miesiącach intensywnych spotkań. Parą zostaliśmy bodajże na drugiej randce - nie było żadnych stwierdzeń, pytań, było to dla nas obojga oczywiste, że my już jesteśmy razem. Oświadczyny z pierścionkiem nastąpiły po sześciu miesiącach związku, ślub rok później.

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj!  
Dzieląc się swoją opinią pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)

Zdarza się, że ktoś ma takiego farta, ale to rzadkość.

W moim otoczeniu dwie pary, które lecialy taką super prędkością do ołtarza, równie szybko składały papiery rozwodowe, bo nagle sie okazalo po ślubie, że różowe okulary im spadły i w ogóle do siebie nie pasują. Także ja bym byla ostrożna z tak szybkim przyjmowaniem oświadczyn. Jak wszystko jest w porządku, a partner kocha, to poczeka, a jak kierują nim niepoważne czy blahe powody, to przynajmniej nie wdepnie się w guano.

Olinka, a w jakim byliście wieku? Koło 30 takie tempo jak u Was nikogo nie dziwi, wcześniej moze tak.

Zerwał z Tobą i mimo próśb nie dał Ci kolejnej szansy, więc odpuść sobie, on nie chce z Tobą być. Roztrząsanie dlaczego i jaki wpływ na to ma matką/siostrą/babcia niczego nie zmienią. Skup się na sobie, bo z Twoich wypowiedzi wynika, że potrzebujesz psychoterapii. Dopiero jak dojdziesz do ładu ze sobą wchodz w związki. Inaczej to będzie katastrofa za katastrofą.

Więc po co były te płacze na spotkaniu? Po co sugerowanie, byśmy byli dalej razem, naprawiali i pytanie mnie, czy obiecam, że się zmienię? Przypływ emocji? Dla mnie to było jednoznaczne z daniem kolejnej szansy, lecz coś/ktoś chyba nie przyjęło pozytywnie takiej decyzji. I to emocjonalne zachowanie w piątek - wymiotowanie w pracy, zwalnianie się do domu...aż taki stres? A przecież zerwanie ze mną miałoby być dla niego ulgą od "emocjonalnej huśtawki", choć sam mówił, że nie może spać nocami, tęskni, płacze i ciągle o mnie myśli.

Zrozumiałam wszystko - emocjonalna huśtawka. Nie wypierałam się żadnego ze swoich negatywnych zachowań (aczkolwiek on też kilkukrotnie mnie porządnie zdenerwował), obiecałam mu poprawę, poszłam do psychologa. Tak z dnia na dzień zmienia zdanie? Człowiek, który sam mi kazał "wierzyć w ludzi" i kochać kogoś "nie za coś, a pomimo czegoś", deklaruję kolejną szansę, chce naprawiać nasz związek, a kilkanaście godzin później co innego. Ja nie wyrządziłam mu swoim zachowaniem nie wiadomo jak ogromnej krzywdy - ogólnie uważam, ze wiele kwestii wyolbrzymił, ale każdy człowiek ma prawo inaczej pewne rzeczy odbierać. Coś, co dla mnie było pierdołą, dla niego mogło być wielkim ciężarem, bo intensywniej to odbiera.

Od każdego z kim rozmawiałam (rodzina, przyjaciele) usłyszałam, że gdyby kochał i by mu zależało - dalej byłby ze mną, bo - tak jak napisałam - ludzie robią sobie gorsze rzeczy, a początki związku nie zawsze należą do mlekiem i miodem płynących, a charakteru człowieka nie da się zmienić z dnia na dzień i jest to droga pełna przeszkód, chciałam mu pokazać, że ją dla siebie, jego i nas pokonam z sukcesem, ale on mi na to nie pozwolił. A tak ponoć kochał. Znam pary, które kilkukrotnie się rozchodziły i schodziły, pary, które więcej się kłóciły niż normalnie rozmawiały. Pary, gdzie jedna osobą zdradziła, a i tak zyli dalej razem.

Uważasz, że lepiej dla takiej osoby jest się rozstać, cierpieć, tęsknić i żyć w samotności niż dać ostatnią szansę i dać winnemu się wykazać i naprawić błędy...?

Ja wiem, że walczyłabym do skutku. Zrobiłabym wszystko, żeby się ułożyło, pomogłabym, siły bym nawet użyła - BO KOCHAM SZCZERZE i ukochanej osobie wybacze wiele.
Nie wiem, czy jeszcze jest jakaś szansa. Tamto spotkanie zapaliło iskierkę nadziei, która została szybko zdeptana. Przecież życie w związku i ogólnie życie, nie jest wieczną sielanką. Nie ucieka się, gdy problem robi się większy. Ja w tym związku także poszłam na kompromisy - choćby zaakceptowałam fakt, ze rozmawia o naszym zyciu (takze intymnym) z przyjacielem...księdzem. Zaakceptowałam to, że nie jestem i nie będę dla niego tak ważna, jak jego wiara. Jakoś mi się to jednak udało...

Tylko Twój były wie, co czuł, co przeżywał będąc z Tobą. I tylko on wie, jaka decyzja jest dla niego lepsza, jaka gorsza. Jak widać z Twego opisu decyzja o zerwaniu nie była dla niego łatwa.

Czyżby? Jeszcze nie tak dawno rozważałaś rozstanie. Zapomniałaś? [pytanie retoryczne]

Jasne, Twój były nie kochał szczerze. Ciesz się zatem, że zerwał.
To, że Ty wybaczysz wiele (pomijając chęć zakończenia przez Ciebie związku), to nie dowód, że jest takie postępowanie jest obowiązkowe dla wszystkich. Można wybaczyć i zdecydować o zakończeniu związku.

Takie słowa słyszały miliony porzuconych pozniej kobiet, ja też. Z Twoich opisow wynika, że Twój BYŁY narzeczony jest niedojrzały. Mężczyzna, który się oświadcza, przeważnie nie porzuca kobiety kilka miesięcy po tym wydarzeniu. Ty też wydajesz się mocno niedojrzała. Związki dwojga niedojrzałych ludzi rzadko trwają długo, a jeżeli nawet to są toksyczne. Zajmij się pracą nad sobą.

Moim zdaniem przeciwnie. Właśnie początki związku sprzyjają idealizowaniu partnera i patrzeniu na niego przez te słynne różowe okulary. Jeśli on już dziś stwierdził, że nie chce takiego życia, to aż się boję myśleć jak te Wasze początki wyglądały, tym bardziej, że sytuację mamy przedstawioną tylko z jednej strony, czyli Twojej. Byliście ze sobą raptem 9 miesięcy, to krótko, a mimo to pojawiło się między Wami mnóstwo złych emocji, napięcia, problemów. Tak nie wygląda ani związek oparty na zdrowych zasadach, ani relacja, która rokuje na przeżycie ze sobą całego życia.

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj!  
Dzieląc się swoją opinią pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)

Zależy od podejścia. Jedna osoba w takiej sytuacji stwierdzi, że teraz trzeba się docierać, a druga, jak Twój narzeczony, że straciła siły i już nie ufa. To są mocne słowa i wiele mówią. Na tym etapie znajomości na brak zaufania trzeba sobie naprawdę zapracować. Z drugiej strony trzeba mieć w sobie bardzo dużo wiary i siły albo desperacji, żeby się w taki związek pakować.
Prawdę mówiąc ja patrzę na to dokładnie odwrotnie niż Ty, bo teraz on traci tylko 9 miesięcy, więc jak to się ma do całego życia, którego może nie warto marnować? Przykro mi, ale tak to widzę.

Pytasz również jak to możliwe, że tak nagle zmienił zdanie? Tu nic nie wydarzyło się nagle. Podczas spotkania zadziałały emocje, pojawił się jakiś impuls, któremu dał się ponieść, ale to późniejsze przemyślenia są tym, co czuje naprawdę.

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj!  
Dzieląc się swoją opinią pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)

Racjonalizacja - odmiana "słodkie cytryny."

Po 3,5 roku. Przy czym mielismy wtedy skończone 24 i 22 lata.

Jest, ale i nie jest, biorąc pod uwagę dość oschle traktowanie mnie przez jego mamę i jej ogromny wpływ na niego (on robił wszystko co mu kazała, miewala do niego wyrzuty że spędza tyle czasu poza domem - czyli ze mną, podczas gdy brat nie musiał robić nic, wszystkimi obowiązkami zajmował się mój były). Reszta rodziny też niekoniecznie 'ku mnie', jak pisałam wcześniej, nie traktowali mnie jak moi rodzice jego, bo on został przyjęty jak syn, a przez moją siostrę i jej męża jak brat. Od nich tego nie czułam niestety od początku. Czułam się tylko jako 'konkurencja'...

Ja 29, on 26. Jego pierwszy poważny związek, wcześniej sparzony, po utracie ojca, ja po różnych nieprzyjemnych przejściach i też niejednokrotnie sparzona. I jedno i drugie z nas z 'historią'.

Bo mimo tych mankamentów bardzo go kocham i wiem, jak dobrą jest osobą, ale też chciałabym mu pomóc ustabilizowac jego emocje i wyleczyć lęki, wyrwać go z domu i z rąk matki, dać mu szczęście. Pokazać że ja też mogę być dobra mimo oczywistych wad, które posiadam i które często biorą górę w moim zachowaniu. Kocham go pomimo tego, a nie za coś, akceptuję wszystko, choć nie zawsze jest mi łatwo.

CCCatch, a jesteś pewna, że to co czujesz, to jest miłość? Poważnie pytam, bo moim zdaniem z miłością nie ma to wiele wspólnego, także, a nawet przede wszystkim, z miłością do siebie samej.

Gdzieś po drodze napisałaś, że poszłaś do psychologa. Czy to było jednorazowe spotkanie, czy po nim podjęłaś terapię? Jeśli tak, to porozmawiaj z terapeutą również na ten temat. To nie jest złośliwość, zapewniam.

Regulamin Forum Netkobiety.pl - koniecznie przeczytaj!  
Dzieląc się swoją opinią pamiętaj, że po drugiej stronie siedzi drugi człowiek. Hejt może ranić!

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)