Ambicje i praca vs. atrakcyjność - Netkobiety.pl

Bardzo sobie cenię ambicje i zaangażowanie mężczyzny w sprawy zawodowe. Dla mnie to dowód takich cech  jak umiejętność wkładania wysiłku w postawione cele (czyli żaden tam słomiany zapał, nie słowa a czyny), determinacja, inteligencja, zaradność i przyszłościowe myślenie nie tylko w kontekście finansowym, ale po prostu w kontekście konkretnych cech, umiejętności i wiedzy, która bez względu na sytuację życiową pozwoli przetrwać.

Co do przeszkadzania dużej ilości pracy i braku miejsca bądź uwagi wobec mnie, która może przytłaczać lub "bycia gorszym"- ja jestem osobą, która nie szuka zbytniej atencji, umie zajmować się sobą i bardzo lubi swoje towarzystwo, może to jeszcze nie typ samotnika, ale po prostu nie bluszczu, który tej atencji potrzebuje- ja mam swoje pola rozwoju, swoją dużą potrzebę przestrzeni więc takich obaw nie miałam (a mój ostatni facet pracował dużo i miał bardzo odpowiedzialne stanowisko). Nie powodowało też to we mnie poczucia bycia gorszym- bo mimo, że cenię ambicje innych i pochwalam duży rozwój zawodowy, tak dla mnie takowy celem nigdy nie był więc nie wartościuję ludzi poprzez pryzmat wykonywanej pracy.

A no i ja bardzo lubiłam słuchać o pracy, bo to znowu porcja ciekawej wiedzy, która poszerza moje horyzonty- czy w aspektach prawnych, biznesowych, menadżerskich, socjologicznych, zarządzania itd. Ja uważam, że jak ktoś ma coś do zaoferowania to powinniśmy z tego czerpać i dawać się ciągnąć w górę a nie chować i czuć gorszym.
W myśl powiedzenia "Lepiej być najgorszym wśród najlepszych niż najlepszym wśród najgorszych".

Zależy. Ja nie lubię się czuć gorsza i głupsza od mężczyzny.  Ale to nie znaczy że mam się z kimś ścigać to bez sensu.
Ale jakiegoś większego znaczenia czy jest prezesem czy naprawia tramwaje nie ma.
Ważniejsze są inne rzeczy.
No i musi mieć czas na bycie w związku co nie oznacza papuzek nierozlaczek.
Bieganie wokol kariery jednej osoby w domu się nie sprawdza i nie opłaca tak z mojego doświadczenia.  Tzn z rodzinnego domu  mam pozytywny obraz tego. Powtórka w moim wydaniu  miała oplakane skutki

Dzięki za odzew Już teraz widzę, że muszę deczko uszczegółowić pytanie

@Rit_a - z Twojej wypowiedzi nic nie cytuję, bo musiałbym przytoczyć całą, a jest bardzo wyczerpująca (i to dobrze) Bardzo podoba mi się Twoje podejście, pod każdym względem, bo bierzesz pod uwagę różne aspekty takiej "zapracowanej" osobowości. Tym bardziej, że jak piszesz - sama byłaś z taką osobą, więc wiesz jak to wygląda od środka, nie tylko z tej zewnętrznej strony

No właśnie, tutaj muszę uszczegółowić - założenie mojego pytania dotyczyło sytuacji, w której facet potrafi wygospodarować dla partnerki czas, natomiast z zewnątrz jest widziany tylko lub w większości przez pryzmat pracy (tak jak w przypadku osób, które go zbyt dobrze nie znają i widzą tylko "wersję służbową")

Jasna sprawa - jeśli można dzielić się nie tylko życiem, ale też pracą i/lub pasjami to jak dla mnie jest to ogromny plus

Tu się w pełni zgadzam i zupełnie nie taki model miałem na myśli Pojawia się pytanie - czy "z marszu" zakładasz, że taki facet będzie świadomie lub nie starał się zdominować swoją pracą życie w związku/rodzinie?

Zapewne w niektórych przypadkach tak. Te wersje o których piszesz (tj. "do czego w jego życiu potrzebna mu jest kobieta? ") sa kwestią osobniczą, jedni chcą po prostu ułożyć sobie życie i wejść w związek, w którym obie strony znajdą to, czego potrzebują, inni będą szukali kobiety, w której będą się mogli (cytat filmowy): "przeglądać jak w lustrze". I to prędzej czy później samo wyjdzie w związku. Ale moje pytanie dotyczyło tego, jak Ty patrzysz kobiecym okiem (aka. "jakie założenia przyjmujesz w pierwszym podejściu") na człowieka, o którym wiesz, że dużo pracuje i ma ambicje, ale nie znasz go od strony osobistej.

No to jeżeli facet pracuje i jednocześnie gospodaruje czas dla swojej partnerki, to po co w ogóle zastanawia się co myślą o tym osoby, które go dobrze nie znają i widzą tylko wersję służbową? Nie ich cyrk, nie ich małpy.

Z tematu wynika dla mnie, że chciałbyś mieć partnerkę, ale słyszysz z każdej strony, że kobiety nie lubią ambitnych mężczyzn, więc jesteś ciekawy jak to faktycznie wygląda

Przyjmuję do wiadomości.
Tylko tyle i aż tyle. Dopóki nie znam go od strony osobistej, dopóty patrzę na niego jak na drzewo. Widzę, że istnieje i uśmiecham się. Bo... diabeł tkwi w szczegółach. A dla mnie najbardziej istotnym jest to, kto jakim jest człowiekiem i jak traktuje innych. Reszta, w tym ambicje zawodowe, to tylko dodatek.

Albo czytałaś moje wcześniejsze posty, albo czytasz między wierszami Przyznaję bez bicia - zmagam się z poczuciem straconych lat, choć od pewnego czasu staram się zmienić tryb myślenia na taki, który opisałaś, tzn. potraktować to co do tej pory wypracowałem jako inwestycję na przyszłość. Z jednej strony zdaję sobie sprawę, że z cech związanych z rozwojem zawodowym (odpowiedzialności, determinacji czy przyszłościowego myślenia, które ładnie opisała w swoim poście R_ita) skorzysta także przyszła partnerka, z drugiej... no właśnie. Po drugiej stronie barykady stoją wątpliwości, które opisałem zakładając ten temat

Z każdej strony to może nie, ale ileś razy spotkałem się z takim stwierdzeniem I owszem, chcę poznać Wasze kobiece spojrzenie, żeby lepiej zrozumieć sytuację - dlatego pytałem o spojrzenie osób "z zewnątrz" bo wiadomo, że będąc w związku nie mam potrzeby zastanawiać się aż tak bardzo, jak mnie widzą inni

Także się z Tobą zgadzam Zazdrość motywująca (pozytywna) - ok, zazdrość prowadząca do wymuszania zmiany stylu życia - nope
Ja również pracuję nad "wymuszeniem" większej ilości wypoczynku, u mnie sprawa sprowadza się do wyboru którą z pasji wybrać w danym momencie, bo (nie)stety trochę się ich nazbierało

Okej - inne podejście, ale też dla mnie zrozumiałe

Rywalizowanie faktycznie mija się z celem, bo nie o to tutaj chodzi Co do drugiej części Twojego posta - patologiczny pracoholizm, jak każde uzależnienie, rzutuje negatywnie na najbliższe osoby takiego "pacjenta" - fajnie, że poruszyłaś ten temat i oddzieliłaś taką sytuację od zdrowego przywiązania do pracy "z wyboru". Zauważyłem, że często umiłowanie do pracy jest mylone z pracoholizmem, a przecież to zupełnie dwie różne sprawy

Jasna sprawa - nawet widziałem tutaj na forum kilka opisów tego typu sytuacji, w której kobieta jest "na siłę" wbijana w rolę satelity wokół pracującego faceta. Moim zamysłem zakładając ten temat było wysondowanie, na ile prawdopodobne jest, że potencjalnie zainteresowana kobieta z góry może założyć taki właśnie scenariusz, mimo, że nie ma do tego realnych podstaw

To mi na szczęście nie grozi - cały czas mam poczucie, że mogłem w pracy zrobić więcej i dojść wyżej Dlatego też, kiedy nowo poznana osoba pyta, czym się zajmuję, to po prostu przekazuję taką informację zupełnie normalnie, jednym zdaniem i bez jakiegoś rozwodzenia się nad tym (chyba, że sama chce ten temat rozwinąć)

Tutaj dochodzi jeszcze jeden aspekt (z którym zresztą wcale się nie kryję ) - nie mając z kim dzielić swojego czasu, siłą rzeczy staram się go efektywnie spożytkować, zwykle właśnie na pracę i różne swoje dodatkowe zajęcia. Tylko że to z kolei może powodować wrażenie braku "miejsca dla drugiej połówki" i powstaje błędne koło (:

Trochę mnie zadziwia takie postawienie problemu. Logicznym się wydaje, że mając do wyboru faceta pracowitego i z ambicjami vs. nieambitnego lenia, to większość kobiet postawi na tego pierwszego. Bo jedną z najważniejszych umiejętności, którą posiada ludzki mózg jest zdolność antycypowania i łatwo sobie wyobrazić przyszłość z facetem jednym i drugim. Ogarnięcie życiowe faceta, dbanie o swoją pracę, status itp. sugeruje, że jest on osobą odpowiedzialną, a większość kobiet unika jednak lekkoduchów. Zatem ewidentnie pracowitość i ambicje działają na konto atrakcyjności.

Problem więc nie leży w atrakcyjności takiej osoby, ale pewną wątpliwość budzi to, czy taki ambitny i pracowity facet w sytuacji stworzenia rodziny potraktuje ją jako priorytet, czy może rodzina będzie tylko dostawką do pracy i realizacji ambicji zawodowych. Czy dla tego faceta życie będzie stanowić praca, a reszta to dodatek, czy dla niego życie zaczyna się dopiero po pracy. Innymi słowy, czy potrafi zachować w swoich ambicjach zawodowych i życiu rodzinnym równowagę. Ale bez poznania danego faceta bliżej, trudno to zweryfikować.

Ambicje i zaangażowanie w sprawy zawodowe są raczej ogólnie na plus bo świadczą m.in. o zaradności i odpowiedzialności danej osoby. Oczywiście, jak ze wszystkim, przesada i w tej kwestii nie jest wskazana. Jeżeli ktoś żyje tylko pracą czy pasją i poza nią nie ma czasu na dbanie o relację czy potem rodzinę, to jest to raczej na minus. To jest też pewnie kwestia ogólnego dopasowania, zrozumienia itd.
To, co chyba najważniejsze w tym temacie, to powód dla którego ktoś ambicje zawodowe czy pasje stawia na pierwszym miejscu. Znam bowiem wiele osób, w większości płci męskiej, którzy "odkryli" w sobie te ambicje po tym jak np. dziecko im się urodziło i nagle praca po godzinach stała się dla nich szalenie ważna. A prawda taka, że po prostu nie śpieszyło się im do domu i woleli zostać dłużej w pracy by wrócić, kiedy dziecko już spało.

Tak sobie przeczytałam koleje posty localhost i mam mieszane uczucia. Facet ma 29l i pisze o ambicjach i skoncentrowaniu na pracy a zarazem mam wrażenie, że z innego powodu te jego relacje nie wychodzą. Może źle zrozumiałam jego wypowiedzi ale on uważa, że traci na tym, że jest skupiony na pracy. I w tym dopatruje niepowodzeń (przepraszam, jeśli źle to rozumiem).
Ktoś ambitny tylko przez swoją determinację nigdy nie odstraszy kobiety. Tak myślę. Wręcz przeciwnie. Kwestia, co poza tym ma do zaoferowania drugiej osobie. I nie mówię, że jak awansuje w korpo to będzie zarabiał 5-cyfrową sumę, tylko o życie, bycie razem.
Może i znajdą chętne panie (na pewno) co z takim zwiążą tylko po to by mieć łatwiejsze życie i dostęp do kasy.
Jeżeli jednak się szuka partnera/partnerki, nie bluszcza to poza pracą trzeba coś sobą reprezentować.
Przepraszam za uogólnienie ale w moim środowisku za takich facetów jak autor pisze brało informatyków. To jest specyficzne środowisko.
Ja jednak myślę, że problem Autora jest inny, tylko chce zasłonić go ambicjami zawodowymi. I nie sądzę, że się mylę.

Jak widzę zapracowanego, żyjącego pracą człowieka, który prezentuje się tylko i wyłącznie jako profesjonalista to... uciekam czym prędzej. Jeśli stwarza takie wrażenie, że tylko praca się dla niego liczy, jest najważniejsza, o niczym innym nie mówi, to nie mam ochoty go poznawać - oceniając po pozorach. Nie pociąga mnie to, raczej odstrasza.
Ale duża ambicja, pracowitość? Spoko, cechy jak każde inne.
Więc dla mnie to raczej kwestia natężenia tych cech, a nie samego istnienia.