Zaręczyny - Netkobiety.pl

Owszem, jak chyba każdy człowiek na świecie mam skłonności egoistyczne, może ciut większe niż przeciętne. Nie zmienia to faktu, że NIE JESTEM egoistka. Czasem człowiek chce dobrze a skutek jest oplakany i zupełnie odwrotny od oczekiwanego lub myśli że to, co zaplanuje, zadziała pozytywnie i bum, nie zadziałało.
Mam dużo empatii i ciepła w sobie, mój były nie raz miał okazję się o tym przekonać i sam mówił że jestem dobrą osobą, tylko czasem źle postępuje.
Fochy ma każda kobieta, nawet koledzy, w różnym wieku, sami mi o tym mówią. Nigdy nie powiedziałam że to jest dobre, super itp ale jak widać nie jestem wyjątkiem w tej kwestii, że czasem strzele focha, przyczepie się ale potrafię przeprosić i się pogodzić. Złość? Kwestia charakteru, nadmiaru emocji, nerwów. Dużo ciężkiej pracy nad tym i nie zawsze z szybkim i zadowalającym skutkiem. Dorosły człowiek nie zmieni się z dnia na dzień, każdy ma swoje wady, każdy ma swoje diabły. Nie ma ludzi świętych i idealnych.

bagienni_k - dlaczego ciągle wspominasz, nie Ty jeden, o ignorowaniu własnych uczuć? Ja nigdy nie powiedziałam 'nie masz prawa się tym przejmować bo tak i koniec' - powtarzam, to były prośby - 'nie myśl tyle o tym, było minęło, to tylko głupia sprzeczka i nie chciałam Cię urazić'. Żadnego zabraniania uczuć. Tak jak wspominałam, jak był foch, to nie zawsze dlatego, bo coś on zrobił, więc nie chciałam, żeby takie sytuacje brał do siebie i broń Boże obwinial siebie. Ale nieważne co napiszęm, moje zamiary nie były złe, może nieudolne, ale i tak nikt nie zrozumie.

A nie myślałaś o tym, że ludzie tak się do tego odnoszą dlatego, że to po prostu nie jest dobra postawa do budowania związku?
To, że zapytasz go, czy może zignorować Twojego focha nie oznacza od razu, że Ty jesteś super wybielona, a on musi z biegu o tym zapomnieć.

Ale ja nad tym właśnie też rozmyślalam - to co ja uważam za drobnostke dla niego mogło być wielkim ciężarem i to mnie męczy. Ja naprawdę nigdy nie chciałam celowo ranić. Staram się walczyć ze swoimi słabościami ale często przegrywam, ale skoro już sama uznałam że czas na psychologa, to naprawdę nie zasłużyłam na ostatnią w swoim życiu szansę..?
PS i co do nadawania się na partnera - dlatego właśnie pisałam o jego słabej psychice. Ja też się wieloma rzeczami kiedyś tak przejmowalam, ale w dużym stopniu uporalam się z tym.

Lady Loka - ale fochy, kłótnie i inne takie nie były głównym budulcem naszego związku. U nas naprawdę było wiele radości, swobody, wspólnych pasji, języka, czułości... Może to za mało, na pewno z mojej strony w jednej kwestii, zabrakło zaufania, ze względu na moje niskie poczucie wartości, chociaż obiecałam że zrobię wszystko żeby to zmienić. Prosił bym uwierzyła w siebie - zaczęłam to robić. Myśleć o sobie lepiej. Myśleć inaczej w wielu innych kwestiach...

Nie chce mi się żyć w tej samotności.

Po pierwsze decyzja o pójściu do psychologa była słuszna natomiast ja mam wątpliwości czy się z niej nie wylamiesz (patrząc na Twoje podejście). Tak więc to jak zdeterminowana do zmiany jesteś i ile w niej wytrwasz też się liczy

Po drugie o ile uważam że ludzie często zasługują na drugą szansę, to na 15 już nie, to juz nie jest wyrozumiałość a kręcenie się w kolko. I może w jego oczach to by nie była druga a właśnie 15 szansa

Właśnie, fakt, żę Ciebie męczy to, żę on się czymś przejmuje, czymś, co jest dla niego ważne, wydaje się już symptomatyczne. On prawdpodobnie to widział i stwierdził, że nie dasz rady zmienić swojego podejścia lub/i zdał sobie sprawę, żę nie zniesie dłużej tego typu zachowania.

Ja nie uważam żeby CCC była jakaś wiedźma. Fakt ma takie wady a nie inne, jeśli chce nad nimi pracować to powodzenia. Natomiast nie powinno być norma wymaganie że partner nasze wady oleje. Właśnie na tym między innymi polega dobranie się, nie żeby wziąć kogokolwiek i potem męczyć się z czymś co nam ewidentnie nie pasuje (a jemu w ostatecznym rozrachunku właśnie chyba nie pasilo) tylko być z kimś kogo wady są dla nas do zaakceptowania

Dlatego właśnie ludzie mówią że błyskawiczne zaręczyny są obarczone większym ryzykiem. Bo są, na logikę im mniej kogoś znamy tym większą ruletka jest zadeklarowanie się w mega ważnych sprawach co do tej osoby. I oczywiście, jak to w ruletce bywa, można wygrać więc nie mówię że to musi skończyć się fiaskiem ale w przypadku tak szybkich zaręczyn trzeba się liczyć z tym że partner nie zna nas od każdej strony więc leci na intuicji a nie na konkretach.

Aczkolwiek nie przeczę że dla autorki to może być trudne. Każde zerwanie jest trudne

Bardzo mieszasz. Bo mówisz o tym, że strzelałaś fochy, ale jak ktoś Ci na to zwróci uwagę i podejmie temat, to zaraz mówisz, że to wcale tak nie było, bo było wiele radości, a fochów mało.

CC, widocznie po prostu dla niego to było za dużo. Ma prawo do takiej opinii.

No ale też pytanie czy jak się jej zdarzyło to przeprosiła "słuchaj poniosło mnie, nie powinnam była na Ciebie naskoczyć, przepraszam" bo wie że partner nie zasłużył na jej naskakiwania, czy mówi mu "słuchaj misiek ja tak czasem mam, nie przejmuj się i olej jak na Ciebie czasem naskocze"

Wszystko to jest prawdą, mi chodzi bardziej o to, że chłopak wiedząc jak jest się oświadczył, a potem z tego wycofał. To świadczy o jego niedojrzałosci i CCC mogłaby być świętsza od Papieża, a i tak guzik byc może by z tego wyszedł.

Warto też zauważyć, że mężczyźni to nie jest jeden worek i niektórzy wolą impulsywne, temperamentne kobiety od tych spokojniejszych.

Zdarzyło się mi powiedzieć coś zgryźliwego czy naskoczyć- swięta nie jestem- ale od razu przepraszam i absolutnie nie oczekuje, ze partner ma to olać. Przepraszam i zaszywam się gdzieś sama by nie psuć bardziej atmosfery. Często też później robię Miśkowi jakiś fajny obiad, który szczególnie lubi.

A ja znam, moja bliska kolezanka jest choleryczką, i jej mąż flegmatyk ją nieustannie od 9 lat uwielbia. Cholerycy poza wadami, mają też sporo zalet - są aktywni, często wychodzą z różnymi inicjatywami, mają wiele pomysłów, nie lubią nudy.
Wiadomo, że nie każdemu to odpowiada, i tak jak flegmatyk powinien pracować nad swoją biernością, tak choleryk nad wybuchowością.

Ale chodzi mi o to, że to wcale nie jest tak, że z choleryczką nikt nie wytrzyma, bo i one miewają szczęśliwe związki. Kwestia tego, co partner jest w stanie zaakceptować. Jak ktoś się oświadcza to przeważnie to akceptuje.

jjbp, absolutna zgoda. Ja od ponad dwóch lat wiedzialam, zanim zamieszkalismy razem, że Misiek to straszny balaganiarz. Doslownie nic nie potrafil odlożyc na miejsce. Ale w generalnym rozrachunku to mi nie przeszkadzalo w porównaniu z tym jakie ma zalety. W końcu w domu calymi dniami nie siedzial, a bajzel jaki mógł zrobić rano czy wieczorem byl minimalny. Tylko, że do tego można dojść dopiero po znacznym czasie, nie po kilku miesiacach. Szczególnie jak te pierwsze miesiące to love haj i nikt nie myśli racjonalnie.

Przede wszystkim bycie cholerykiem nie równa się wyładowywaniu emocji na innych. Ja też zaklasyfikowalabym siebie jako choleryczke ale zdaje sobie sprawę że to że mnie szlag trafia i mi się uzbiera emocji to nie znaczy że mogę je wyladowac na Bogu ducha winnych bliskich. Z wybuchowoscia można sobie radzić, jest wiele sposobów upuszczenia sobie pary

Ja tez mam wybuchowy temperament i jestem niecierpliwa, co nie znaczy, ze wrzeszcze na Misia, przyjaciól, rodzinę jak mnie najdzie fantazja. Mam cisnienie, to lecę na rower, robie trening, puszczam jakąś fajną muzykę i sobie z tym radzę. Jak mi przejdzie faza wybuchu, to dopiero wtedy rozmawiam o czymś co mnie wkurzylo. To się da zrobić.

Jedna ze świetnych technik jest rozmawianie na glos. Mam problem, gniecie mnie, to sobie sama ze sobą rozkladam to na części i jak Misio wraca wieczorem, to juz caly wulkan mi przeminąl i potrafię normalnie rozmawiać.

Ale ten chlopak ma 26 lat, z tego co pamietam. Ja biore poprawkę na to, że jest młodszy od chyba wszystkich nas wypowiadajacych się tutaj i mniej doswiadczony życiowo zapewne. Byl na haju emocjonalnym w zwiazku i pod wplywem haju sie oświadczył. Nie powinien, nie bylo to dojrzale, mogl poczekac, ale stalo się. Autorka zamiast mu dac na wstrzymanie, to się zgodziła.
A on potem sie obudził, ze to jednak nie to i postanowil się wymiksować. Czy to pod wplywem fochow CC czy pod innym. Nie ciagnąl tego 5 lat, nie planowal slubu, tylko powiedział, ze koniec.
A teraz pewnie mu wstyd bo jest świadomy tego, ze przede wszystkim te zaręczyny byly niedojrzałe i zbyt wczesne i nie wie jak ma sie zachowywać przy CC, stad zwlekanie z rzeczami.
Co nie oznacza, że CC ma sie na to godzic, bo jak jej na tych rzeczach zalezy to powinna je odebrac i sayonara.

Tak naprawde oboje maja nauczkę na przyszłość.

Ja bylam w podobnej sytuacji 2 razy. Mój ex chcial sie zareczać po 3 miesiącach, ja powiedzialam, ze za wczesnie i 3 miesiące potem mnie rzucił stwierdzajac, ze on tak nie umie. Z dziewczyna, z ktora zaczal sie spotykac pod koniec trwania naszego zwiazku zareczyl sie po miesiacu.

Moj obecny partner tez mial takie zapedy po kilku miesiacach, ale to przegadalismy. Potem chcial po 1.5 roku ale dla mnie ciagle bylo za wczesnie. On to uszanowal i w koncu wspolnie podjelismy te decyzje po 3 latach bycia razem. Dla mnie to powinno byc normalne, ze decyzje o slubie podejmuje sie razem, a potem partner moze isc kupic pierscionek, a nie, ze ja sie niczego nie spodziewam a on mi wyskakuje z pierscionkiem. Przeciez to decyzja obu stron.

To jest decyzja obu stron - kobieta może się zgodzić lub nie. A mężczyzna w momencie wyciągnięcia pierścionka powinien być już zdecydowany.
Według mnie część facetów pierścionkiem chce sobie "zarezerwować" kobietę - ślubu nie trzeba planować od razu po zaręczynach, a kobieta będzie myśleć że to poważna deklaracja.

Właśnie dlatego ja ciągle nie rozumiem, po co były te zaręczyny. Poznał moje wady, widział że mam trudny charakter, więc nikt mi nie wmowi że było inaczej. Mówił że ta decyzja była przemyślana.

Eks wspominał czasem o ślubie, pytał mnie o to. Ja póki co ograniczałam się do odpowiedzi, że jeśli będziemy dalej razem, to kiedyś oczywiście, ale że świeżo po zaręczynach to pożyjmy razem jako narzeczeni.

Ja nigdy nie darlam się na niego dla przyjemności albo żeby pokazać jak to go zdominowałam. Przy pierwszych sprzeczkach zazwyczaj się rozchodzilo po kościach, zapomnialismy, z biegiem czasu jak coś się pojawiało to przepraszalam. I też zawsze chciałam mu to jakoś wynagrodzić, a to namiętny wieczór, a to jakieś jedzonko itp itd. Najbardziej uwielbialam dawać mu taki seks, po którym nie miał nawet sił się ruszyć. Ehh... Widziałam jaki wtedy był zrelaksowany. Kochałam sprawiać mu przyjemność, wszystko, żeby nie myślał o tym co się stało w co niekoniecznie było miłe.

A jeszcze jedna rzecz co do zaręczyn...nie wiem czy o tym wspomniałam - wiedziałam 2 tygodnie wcześniej, wygadal się podczas jednej z kłótni. Miałam czas na przemyślenie. 80% chciałam, pozostałe 20% dopełnił fakt, że bałam się co zrobi jeśli się nie zgodzę. Nie do końca rozsądne, co nie zmienia faktu że przewazylo uczucie.

Myślę, że dla większości osób zaręczyny oznaczają właśnie to, że chce się wziąć ślub i rozpoczyna przygotowania. Wiadomo, że nie trzeba od razu dzień po zaręczynach szukać sali, ale jeśli para po zaręczynach w ogóle tematu ślubu nie podejmuje lub jedna ze stron chce coś konkretnie planować, a druga nie jest gotowa, to coś jest nie tak.

Lady Loka, zakładając że to mężczyzna wtedy decyduje, a kobieta boi się odmowic, tym bardziej dziwi fakt mężczyzny zrywającego zaręczyny.

Tylko tutaj mój strach bardziej był bardziej ukierunkowany na to, że chłopak będzie rozpaczał, jeśli powiem "nie". Wyobraźcie sobie - skoro on taki wrażliwy - klęka przede mną, wyciąga pierscionek, zadaje pytanie a ja na to: NIE. A ciąg dalszy to tłumaczenie skad taka decyzja lub w ogóle jego brak. Skoro on potrafił płakac po klótni, co zrobiły wtedy...? Nie zmienia to faktu, że ja tego CHCIAŁAM. O czymś to dla mnie świadczyło, myslałam, ze dla niego także.

Może faktycznie teraz jest mu wstyd. W szale miłości podjął taką decyzję, chociaż, ten kuzyn przyznał mi się, że wiedział o naszej kłótni, z której dowiedziałam się o tym pierścionku - i odradził mu to, zasugerował wstrzymanie się. Nie posłuchał jego, "posłuchał serca". Te słowa padły z ust bliskiej mu osoby i - co ważne - doświadczonego męża z trójką dzieci.

Aaa, przyznał mi się też, że jeden jego starszy, bardzo dobry przyjaciel, powiedział mu, ze jeśli zaręczyny mają na celu "naprawić zwiazek" - to żeby tego nie robił. Zrobił. Czyli chyba nie chciał naprawiać?

Dlaczego się nie wstrzymał?

Widzisz, a na takiego dojrzałego się kreował, a tylko ja taka dziecinna.

Siedzę i myślę, czy to naprawdę była miłość. Czy to nie było tylko wspólne, miłe spedzanie czasu. Robiliśmy dla siebie naprawdę wiele - choć często to on był stroną przeważajacą (a co, facet się musi starać!), wszystko, co miałam dobre, starałam się dawać jemu. Z gniazda os (tj. mojej głowy), wyciągałam plastry miodu, pełne uczuć i oddania. Był pierwszym facetem, któremu zdecydowałam się zrobic dobrze ustami i on mi także. Zdradziłam mu ze szczególami swoją największa i bolesną tajemnicę...tak naprawde oddałam mu się CAŁA, ale wciąż nie miałam pewności, czy on mi takze. Zaufanie ciągle się wahało. Naprawdę nie potrafię tego pojąć, po co ze mną właściwie tworzył i chciał rozwijać ten związek, skoro wiedział, ze mam trudny charakter? Może to nie ja a on myślał, ze mnie zmieni na siłę?

Moja przyjaciółka ciągle była i jest zaskoczona, że byłam o niego zazdrosna. Fakt, mój były to zaden model, ale ja mimo zgoła innych opinii z zewnątrz, też nie uważam się za modelkę. Mój eks czuł przy mnie taką swobodę, że puszczenie "bąka" nie było niczym krępującym. Mojemu eks koledzy zazdrościli, że ma kobietę, z którą może pojechać pod namiot bo ona takie wypady uwielbia. Mój eks się cieszył, że mamy identyczne poglądy polityczne i podejście do różnych kwestii społecznych. Mój eks wiedział, ze nie potrzebuję do szczęścia pieniędzy i drogich prezentów. Mój eks wiedział, że jakakolwiek głupotę palnie, to będę się z niej śmiać. Mój eks nie krępował się chodzić przy mnie w 'wypierdzianych" dresach. Wiedział, ze akceptuję go ze wszystkimi jego wadami. Wiedział, ze mimo tego, ze (rzekomo - to nie są moje słowa)mogę sobie znaleźć kilku lepszych i przystojniejszych od niego, ja będę z nim i tylko z nim...ja niestety tego nie wiedziałam. Skończyło się jak się skończyło.

jjbp - zrozumiałaś kontekst tej metafory? To nie jest zadne wybielanie. Czy to, ze popełniałam błędy, wyklucza mi możliwosć wyliczania moich zalet? Przecież ja wiem, ze takowe też posiadam. Mnóstwo ludzi mi mówi, ze jestem wartosciową osobą. Ci, którzy znają moją "gorszą stronę" twierdzą, tak samo, ale dodają, ze mam swój "temperamencik". W końcu chyba coś musiało eksa do mnie przyciągnąć, skoro byliśmy razem? Mam zalety, mam wady - jak każdy człowiek. Ja swojego eks nie linczuję, wrecz przeciwnie, ale to, ze zachowywał się niedojrzale, wiele z was potwierdziło.

Chyba, ze pijesz do kwestii wizualnych? On sam często mnie pytał, dlaczego z nim jestem, co mnie przekonało do tej decyzji, "bo ja jestem taki mały, chudy i brzydki". No problem w tym, ze dla mnie był (w sumie nadal jest, postawcie mi Ryana Goslinga przed nosem to powiem ze mnie nie jara) najprzystojniejszy i najpiękniejszy.

Tak. Masz rację.
Uważam, że to jest taki wybieg psychologiczny. Żeby uniknąć cierpienia, ale też zaangażowania w odkrycie prawdziwych przyczyn i wysiłku związanego z pracą nad tym wszystkim.
Łatwiej i o wiele prościej jest powiedzieć - przecież było tak idealnie, ja nie rozumiem dlaczego zerwał, czemu się skończyło. O ja biedna, nieszczęśliwa, jakie to straszne, jak on mógł, na pewno mnie nigdy nie kochał.
Bycie ofiarą jest wygodne, a przy tym jakie praktyczne.
Nie wymaga odwalenia całej tej roboty, z jaką mierzy się partner, który uważa się za WSPÓŁODPOWIEDZIALNEGO za rozpad relacji.

Może być tak, że on miał nadzieję, że Ty sama będziesz nad sobą pracować i z czasem sie wszystko ułoży? Niby związek to wspólnota, ale pewne sprawy warto przepracować samemu. Z tej perspektywy wygląda na to, jakby jego decyzja o zerwaniu zaręczyn była szybka, ale bardziej przemyślana niż decyzja o oświadczynach. Wspominanie o trudnym charakterze brzmi tutaj właśnie jak wygodne usprawiedliwienie, o którym można zawsze wpsomnieć, kiedy dojdzie do sprzeczki czy awantury. Ponadto, biorąc pod uwagę, że kłótnie zdarzają się pzecież w kazdej relacji i nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie podejmował decyzji o rozstaniu z tego powodu. Zatem, jak bardzo odbiegało to od normy(jakby ona nie była określona), że wszystsko się posypało..?

Tak, tylko że ja pracowałam nad tym, chciałam i dalej chcę, ale ludzie, NIE DA SIĘ ZMIENIC CHARAKTERU CZŁOWIEKA Z DNIA NA DZIEŃ! Zaraz znów zarzucicie mi wybielanie się, ale kiedys byłam naprawdę niedobra - knąbrna, złośliwa, dumna, nieskłonna do kompromisów. Pracowałam nad i wypracowałam wiele. Z perspektywy czasu bardzo wiele. Bliscy zauważali moją zmianę - że złagodniałam, nauczyłam się dogadywać, spokorniałam. Temperament pozostał, ale został trochę opanowany. Nerwowa byłam, jestem i pewnie będę do końca zycia - nie wiadomo tylko z jaką intensywnością. Kompleksów nie opanowałam. Wzrosły problemy z brakiem zaufania. Też żyłam w stresie, bo bałam się, że wrócą jego kontakty z jego "pseudobyłą" dziewczyną lub, że po prostu mnie zostawi dla innej, lepszej. I nie, nic nie odbiegało do normy. Znów robisz ze mnie potwora i tyrana. Jaki jest sens zaręczyn, jeśli druga strona robi to tylko mając nadzieję, że "z czasem się wszystko ułozy"? Dla mnie żaden. Albo akceptacja i zaręczyny, albo brak i tego i tego.
Myślicie, ze on nie miał wad? No to się mylicie, tylko, ze ja je wszystkie zaakceptowałam. Zostawilibyście narzeczoną samą w mieszkaniu podczas urlopu, zeby wyjść na godzinę i rozmawiać z przyjacielem-ksiedzem o naszym życiu seksualnym lub podjęlibyscie sami (a przeciez zwiażek to 2 osoby) o decyzję o zaprzestaniu uprawiania seksu...? Zaakceptowałam to, że zawsze wiara będzie nade mną, mimo, ze mi do bycia wierzącą daleka droga. Raz zostałam przez neigo zignorowana, bo spotkawszy jego kolegę i nawet mnie mu nie przedstawiwiszy, wolał rozmawiać z nim o jego byłej "dupie", która takze była kiedys jego koleżanką i o której kilkukrotnie mi wspominał. Myślicie że to było miłe? Ja przy nim nigdy nawet nie poruszałam kwestii moich kolegów, bo po co?Jesteśmy my dwoje, on i ja, nikt trzeci.
Bo ja taka zła, niedobra, kłótliwa - to znaczy, ze mam tylko wady? Nie mam prawa wymieniać swoich zalet, no bo to przecież wybielanie się. W tej chwili chyba powinnam siedzieć i się biczować, płakać, jak złym i zepsutym człowiekiem jestem bo chyba mam same wady?

Argument o "poduszce do bicia" jest dużą hiperbolą. Ja mam wrażenie, że wy czytajac moje posty, kreujecie sobie własne wizje: ja drąca mordę, rzucajaca garnkami, biegajaca za nim z nozem po mieszkaniu, rzucająca stekiem wyzwisk, plujacą i z piorunami w oczach. No niestety nie macie racji. Nigdy nie potraktowałam go z brakiem szacunku bo z reguły szanuję ludzi - chyba, ze ktos mnie mocno skrzywdzi, wtedy zdarza mi się postapić wg (złej, wiem, ze złej) reguły "oko za oko" - ale bez przesady, bardziej nauczyłam się ignorować i "rozwalać" spokojem, a to też wymagało i wymaga wielkiego wysiłku.

Dociera, bo każdy człowiek ma wolną wolę. Zastanawia mnie po prostu to, ze ja mogłam i chciałam zaakceptować i przymykać oko na rzeczy, które mi się w nim nie podobały, ale on, mimo deklaracji tak wielkiej miłosci i oświadczyn, nie potrafił. Piekła mu na pewno nie zgotowałam. Widać nie kochał aż tak.

Właśnie. Niby to takie proste a jednak czasami nie końca zrozumiałe czy niepojęte dla osoby, która została porzucona. Skoro ktoś od nas odchodzi, mimmo, że może nawet coś do nas czuć, oznacza, że jednak nasze wady okazują się nie do zaakceptowania. Bywa tak, żę dopiero po jakimś czasie sobie to ludzie uświadamiają, tym bardziej jeśli słyszą z jednej strony o poprawie czy przeprosinach a z drugiej patowe sytuacje się wciaż powtarzają.

No on najwidoczniej widział to inaczej niż Ty. Tym lepiej że do tego ślubu nie doszło i się rozstaliscie

Masz wolna wolę i możesz zaakceptować albo i nie dowolne cechy partnera. Nie oznacza to że on w zamian musi zaakceptować wszystkie Twoje. To tak nie działa. Wracamy do punktu wyjścia tj tematu dobrania się.

Bingo i pełna zgoda CCC. Tylko kłóci mi się to z Twoim obecnym podejściem do terapii. Widzę tu pewien zgrzyt przez który ciężko mi rozgryźć ta Twoja chęć zmiany

Ja kilkakrotnie pisałam już że nie uważam Cię za wiedźmę. Nie podejrzewam Cię też o żadne ekstremum typu aktywna przemoc fizyczna względem partnera. Natomiast faktem jest że wyladowywanie swoich emocji na partnerze jest niezdrowe i rozwiązaniem nie jest wmawianie partnerowi że to jest no big deal i powinien to po prostu zignorować bo Ty tak masz. Pomiędzy wizja która opisalas w powyższym cytacie i zdrowym związkiem jest ogromne spektrum i Ty się chyba właśnie gdzieś tam w nim plasujesz (jak i multum innych ludzi)

Podejście typu "wszystko się jakoś ułoży" przypomina nieco sytuację, kiedy kobieta święcie wierzy, że zmieni partnera pod swoje wyobrażęnie, choćby miało go to np. wyleczyć z jakiegoś nałogu. COś na kształt "moja miłość go naprawi". Facet być może miał nadzieję, że będzie tutaj podobnie, ale doszedł do ściany i stwierdził, ze to bezcelowe. Fakt jest taki, żę podjął taką decyzję i miał do niej prawo.
Tak, jak Olinka napisała jakiekolwiek wyładowywanie złych emocji na drugiej osobie jest nie do zaakceptowania.

No i właśnie w tym rzecz, że on tak postąpił - tutaj widać jego niedojrzałość, objawiającą się w pochoponości podejmowanych decyzji. Z drugiej strony zaś, u kogoś takiego widocznie gdzieś tam istnieje jakaś nadzieja czy może nawet głos rozsądku, żę dłuższa relacja czy sformalizowanie związku pomoże problem rozwiązać..Zatem i tutaj facet był zwyczajnie naiwny. Dlatego jego decyzja o zerwaniu zaręczyn była raczej bardziej przemyślana niż same zaręczyny, kiedy zdał sobie sprawę, żę pewne przywary Autorki są dla niego nie do zaakceptowania. Zatem w pewnym sensie nie miał wyjścia. Dlaczego? Bo coś go do tego zmotywowało i najprawdopodobniej było to zachowanie Autorki. Nie ma go tutaj ,więc ciężko się dowiedzieć czeoś dokladnego o nim, nie wiadomo co on tam dalej ze sobą pocznie. W jego odczuciu najpewniej przyczyną rozstania jest coś, czego nie akceptowął u Autorki, tlyko za późno zdał sobie z tego sprawę. Oboje muszą nad sobą popracować, bo teraz można obstawiać w ciemno, że jeśli każde z nich trafi na kogokolwiek innego, to nie będzie happy endu.

Swoją drogą, prawie każdy zdradzacz w ten sposob się tłumaczy, nie widzi żadnej winy w sobie, lecz obwinia partnera np. o brak zaintereoswania..

Treść rozmowy między Autorką a jej facetem nei jest znana, ale należy oczekiwać, żę facet właśnie naiwnie założył, że może wszystko się jakoś dalej dobrze potoczy. Zatem tym bardziej, jeśli nei wpsoniał Autorce o swoich wątpliwoścaich, co do jej zachowania, tylko nagle zerwał znajomość, nie jest podoedm do tego, aby tak bardzo żałować tej znajomości.