Zaręczyny - Netkobiety.pl

To było porównanie i nie porównywałam jego do damskiego boksera, lecz Ciebie do kobiety, która bez względu na okoliczności znajdzie powód, żeby zostać/wrócić, mimo ze dzwony biją na alarm, bo a) jest słaba b) ma niskie poczucie własnej wartości c) straciła poczucie godności i szacunek do samej siebie d) jest współuzależniona od chorych emocji d) blednie interpretuje miłość. Bo tak, jesteś JAK kobieta, która zniesie wszystko w imię złe pojętej miłości.

VS

A jak do tego dodać poniższy fragment, który świadczy o niebywałej wręcz niedojrzałości, żeby nie napisać ostrzej:

To wyłaniania się trol roku. Bo nie wierze, ze chodzą po świecie osoby równie ślepe, głuche, niepotrafiące wyciągać wniosków, a przede wszystkim aż w takim stopniu niedojrzałe i po prostu niemądre. I ze istnieją tacy „specjaliści” jak ta rzekoma psycholog.

Ale każdy sobie poukładać może. Chyba po to jesteś na terapii i deklarujesz chęć zmian

Tak z ciekawości w jakim celu ta Twoja pani psycholog chce żebyś pisała do byłego?

Ten psycholog to bardzo, bardzo, BARDZO nieprofesjonalna osoba, a skutki jej zachowania mogą być katastrofalne dla wielu jej pacjentów, w stosunku do których ona tak bardzo "angażuje" się w ich sprawy.
Psycholog nie ma prawa doradzać w ten sposób, nie ma prawa plotkować, wypytywać, oceniać, uznawać że coś tam, a przede wszystkim nie ma prawa mówić komukolwiek - zrób to, zrób tamto, zrób tak, lub siak.
Takie działania są skandalicznie karygodne i powinny być zgłoszone do jej superwizora.

Istnieje, dane mogę podać na priv.

Nigdy wcześniej nie korzystałam z porady psychologa więc tak naprawdę nie wiem, jak to wszystko ma wyglądać. W sumie to były tylko dwie wizyty, w przyszłym tygodniu następna. Nie wiem, ja ogólnie i tak mam jakieś uczucie... Niedosytu? Nie wiem czy druga wizyta powinna opierać się dalej na moim wylewaniu żali czy już coś powinno być z jej strony?

Czyli bylas dopiero na 2 wizytach, a psycholog juz Ci zdagnozowala calkowicie Twojego ex partnera i zdazyla poznac na wylot Wasz zwiazek? ja myslalam, ze chodzisz do niej juz przynajmniej z pol roku, ze ona takie tezy wysnuwa. Zwlaszcza po Twoich zapewnieniach, ze ona Cie tak dobrze rozumie i tak duzo rzeczy Ci pokazuje.

Ale to jeszcze bardziej pokazuje jej brak profesjonalizmu.

Terapia nie polega na tym, ze psycholog Ci wiele rzeczy mowi. Terapeucie NIE WOLNO narzucac Ci konkretnych dzialan czy mowic, co masz robic w swoim zyciu prywatnym. Mozesz dostac zadania do wykonania na kolejne spotkanie, ale terapeuta nie powinien Ci mowic, ze np. masz zerwac z facetem, albo masz sie z nim zejsc, bo to zupelnie nie jego rola.
Terapeuta tez nie powinien diagnozowac osoby trzeciej na podstawie tego, co Ty mowisz, bo to jest nieprawdziwe i nieetyczne.
Terapeuta powinien rozmawiac z Toba i naprowadzac Cie na pewne schematy Twojego myslenia, ale nie masz co oczekiwac jakichs wielkich wywodow z jej strony, bo to nie jej rola.

Na pewno to nie wygląda tak jak pisze Lady Loka, poszłam do psychologa ukierunkowana na zmianę siebie, swoich zachowań, otrzymanie pomocy. Pod koniec pierwszego spotkania powiedziałam, że chcę rozpocząć terapię, ale drugie wyglądało bardzo podobnie do pierwszego... Opowiedziałam o wszystkich swoich lękach, obawach - wszystkim, co mnie trapi. Póki co na pewno nie wygląda to tak, jak piszecie. Może na zbyt dużo sobie wyobrazilam albo zbyt skupiłam się na niepotrzebnych rzeczach? Mam jeszcze w zanadrzu inną psycholog...

Liczyłam już na jakąś reakcję od psychologa, zaproponowanie jakiegoś działania, a nie kiwania głową podczas słuchania mojego monologu i mówienia rzeczy, które tak naprawdę ja sama wiedziałam. Brakowało mi dialogu, bo wyzalic to się mogę też mamie czy przyjaciółce, za darmo...

Jakie działanie masz na myśli? Coś w stylu "niech pani spróbuje codziennie robić listę silnych emocji które odczuwa i kiedy się one pojawiają i potem je omówimy na sesji" czy "niech pani da druga szanse swojemu ex"?

No dobra tylko pytanie co to takiego ma być co Cię oświeci. Moje pytanie wzięło się stąd, że jeśli chcesz usłyszeć jakaś prawdę typu "powinna pani zrobic x" albo "źle pani zrobiła rozstajac się z nim" to tego nie dostaniesz a jak już to powinnaś wiać od takiego specjalisty gdzie pieprz rośnie. Psychologa nie można traktować jak ortopedy do którego pójdziesz na dwie wizyty z bolaca stopa on przepisze Ci lek na zapalenie ścięgna i po dwóch tyg będziesz jak nowa.

Natomiast, ja miałam sytuację że nie byłam zadowolona z tego jak przebiega terapia, miałam właśnie wrażenie że jakoś mało robimy i stoję w punkcie (ale uwaga miałam takie wnioski po miesiącach terapii a nie kilku sesjach). Wtedy psychiatra doradził mi zebym spróbowała nurtu poznawczo behawioralnego i to był strzał w dziesiątkę bo oprócz klasycznej rozmowy robiłyśmy też ćwiczenia (właśnie np. spisywanie i analiza swoich emocji na podstawie konkretnych sytuacji z ubiegłego tygodnia) które mi ogromnie pomogły najpierw zrozumieć swoje schematy a potem zacząć robić coś by z nich wyjść. I od razu zaznacze że wnioski były zawsze moje, ona tylko pod rzucała ćwiczenia i je ze mną omawiała dając mi pole do samorefleksji.

Więc jeśli coś takiego możnesz nazwać działaniem z jej strony to może spróbuj zgłębić czy jesteś w dobrym dla siebie nurcie. I przede wszystkim dać terapii czas. Tylko podstawowe pytanie to takie czy to "działanie" na terapii o którym mówisz to coś co da się zrobić (np moja sytuacja powyżej) czy oczekujesz czegoś czego na terapii nie dostaniesz i wtedy należałoby zmienić swoje myślenie o terapii

Nie, to czego oczekujesz określasz sama. Pamiętam że to zawsze od terapeuty wychodziło pytanie czego oczekuję i jakie cele chciałabym osiągnąć przez terapię (a kilku terapeutów zaliczyłam zanim trafiłam na takiego dla siebie). Terapeuta nie zajrzy Ci do głowy i nie odgadnie czego Ci trzeba. Specjalista może podrzucić Co pytanie, zagadnienie, ćwiczenie dzięki którym sama dojdziesz do autorefleksji. Bo myślenie, kompleksy i podejście do życia siedzi w głowie także tylko autorefleksja je zmienisz, ja Ci mogę podać 8163538 konkretnych rzeczy które "powinnaś" zrobić żeby iść "dobra droga" ale nawet jak wykonasz je wszystkie to Twoja głowa będzie w punkcie wyjścia

Ja jeszcze tylko uczule że nurt dobiera się na podstawie problemów z którymi ktoś się zmaga. Nie każdy nurt będzie nadawał się do kazdego rodzaju problemów. Tak więc warto to skonsultować z kimś kto się zna na rzeczy

Kolejne skojarzenie które miałam to jak wizyta u doradcy podatkowego - on spojrzy na Twoje dokumenty dot księgowości i powie Ci obiektywnie jak prawidłowo rozliczyć się z podatków bo przecież prawo podatkowe jest (mniej więcej) określone i takie samo dla kazdego. Ale z Twoim życiem tak nie jest bo nie ma uniwersalnej drogi dzięki której poczujesz się lepiej albo wyjdziesz na prostą; zapewne istnieją dziesiątki potencjalnych ścieżek które możesz obrać ale nie na każdej z nich znajdziesz to czego chcesz. Nawet ktoś z pozornie podobnym problemem do Twojego robiąc te same ćwiczenia i rzeczy osiągnie inne rezultaty bo ma po prostu inny charakter, inny bagaż doświadczeń i przekonań. Więc nierealne jest zrównanie terapeuty z takim właśnie doradca podatkowym który obiektywnie oceni od czego będzie Ci lepiej

Dzięki dziewczyny, zastanowię się nad tym - wiem, ze to może potrwać, ale mimo to "wypróbuję" jeszcze inną panią.

Zbaczając z tematu:

na to ostatnie spotkanie eks wziął wszystkie moje rzeczy, ale koniec końców kazał mi je zostawić w aucie. Ja mam w domu torbę z jego rzeczami (+pierscionek i wszystkie prezenty, które od niego dostałam). Podczas tej rozmowy, kiedy jednak zmienił decyzję, na moje pytanie odnośnie oddania ich, odpowiedział, że "teraz nie wie, chce być sam itp. itd". Ja chciałabym te rzeczy odzyskać i oddać mu jego - nie będę mu tego zawozić do domu, ale póki co on w ogóle się w tym temacie nie odzywa. Drażni mnie to i nie rozumiem na co on czeka i czemu nie chce mi tego zwrócić, jak dorosły mężczyzna. Boi się czy co?

Pomijam już fakt, ze dalej nie uslyszałam w twarz słowa "koniec"...

Jesteśmy po ślubie nie cały rok.. zaręczyny były piękne, ale w moim wnętrzu nie miałam pewności mimo to się zgodziłam.. Mimo iż cały czas doświadczałam że to nie ten.. i tak jest do dziś.. Nie ma bliskości bo on jej nie potrzebuje tak mówi, że dla niego bliskość to spędzanie czasu i przytulenie których i tak prawie w ogóle nie ma. Jestem na codzień taka sfrustrowana i pusta.. eh. Jego rodzina nie lubi mnie, a moja jego. I każdy się do siebie nie odzywa. Ciężko nam się na codzień dogadywać każdy się czepia.. Gydbym miała go zostawić to i tak się boję... raczej z lęku tego nie zrobie..

Wlasciwie to jezeli mu napiszesz i to zostanie bez odzewu, to on tylko pokaze swoj poziom.
Ja bym napisala jednego oficjalnego smsa, ze chcesz dostac swoje rzeczy.

Sa tam rzeczy wazne dla Ciebie?

Załatw sprawę z tymi rzeczami jak najszybciej, bo tak to cały czas masz pretekst, żeby jeszcze się z nim zobaczyć. Napisz SMS, wymiencie sie swoimi własnościami, a potem zero kontaktu.

A nie mozesz Ty mu powiedziec, ze to koniec?
Mozesz mu wyslac jego rzeczy poczta, albo rzucic pod drzwiami. O jego rzeczy bym poprosila oficjalnie z wypunktowaniem, co tam ma byc. Skonczyl to skonczyl i tyle. Widac po nim, szybko przyszlo, szybko poszlo.

On Ci tego nie powie prosto w oczy, nie wiesz tego?
Gdyby miał cywilną odwagę, to już byś to usłyszała bezpośrednio.
Prosto w oczy będzie kręcił, stękał i jąkał się. Usłyszysz, że on sam nie wie, że może tak może nie, że taki zmęczony, że ma mętlik w głowie, że odpocząć musi, że dajmy sobie trochę czasu.
I on będzie zadowolony, że wreszcie to wykrztusił i UFF ma to za sobą, a Ty będziesz zadowolona, że przecież nie zerwał, jednak mnie kocha, dał mi nadzieję - i nadal będziesz się łudzić.
Jeśli nie dostałaś od niego elementarnego szacunku w postaci rozmowy twarzą w twarz - to i tego nie dostaniesz i nie jesteś w stanie tego niczym wymusić. Bo niby czym? Wrzeszczeć będziesz?

Wymuszanie spotkania, to pomysł tak zły, jak wiele poprzednich.
Jego rzeczy zostaw mu pod drzwiami, napisz sms, że prosisz o zwrot swoich i tyle.
Nie szukaj sobie pretekstów do kontaktu, to Ci przyniesie tylko więcej rozczarowania.

tylko teraz przedluzasz to wszystko w imie tego, ze chcesz go czegos nauczyc? A to jest bez sensu. To dorosly facet, nie zmienisz go teraz. Predzej mozesz pozegnac sie ze swoimi rzeczami jezeli bedziesz tak naciskac, bo gosc w koncu Cie zablokuje wszedzie i tyle bedzie z Twoich rzeczy.

Ależ zrozum wreszcie, że chcieć to Ty sobie możesz. Świat się nie kręci wkolo Twoich zachcianek. Ja kumam, że chcesz się na nim odkuć, chcesz, żeby się przed Tobą tłumaczył i generalnie mu dokopać, ale pojmij, że to kompletnie bezcelowe. Jeżeli nie mial odwagi zerwać z Tobą twarzą w twarz, to i teraz nie będzie mial jaj tego zrobić. Jest jak jest i pewnie dlatego ten związek się rozpadł, bo po prostu nigdy do siebie nie pasowaliście. Przecież te 9 miesięcy spedziłaś na "przerabianiu" go i guzik z tego wyszlo.

Skup się na sobie i swojej terapii, a nie rób sobie bajzlu w glowie próbami kontaktu. Rzeczy mu możesz zostawić w pracy, tak jak i on może przynieść Ci Twoje. Chyba macie jakąś szatnie czy coś.

CC przestan wchodzic w ludzmi w rozkminy odnosnie tego, ktory z Was jaki jest. Okreslanie go psycholem jest chyba jednak dosyc na wyrost patrzac na to, ze Ty tez swieta nie bylas w tej relacji.

Ja rozumiem, ze masz potrzebe wygadania sie, ale unikalabym ludzi, ktorzy tak jasno wszystko oceniaja. I nie rozkminiaj z kim on siedzi i co on teraz robi, bo to tez nie ma sensu.

A co do rzeczy, to ja uwazam, ze kazdy dzien zwloki w napisaniu do niego czy w zawiezieniu mu/wyslaniu poczta jego rzeczy to jest dzien stratny dla Ciebie, bo masz ciagle niedomkniete to rozstanie. Domknij to po prostu. Dobrze wiesz, ze on tego nie zalatwi. Chcesz te swoje rzeczy? To sobie je ogarnij. Nie chcesz? To olej sprawe, podrzuc mu pod plot jego i zablokuj w telefonie i sayonara.

Nie uważam za owocne siedzieć teraz i gdybać co ktoś może mówić, myśleć, co się może stać w pracy itd. Z dużą dozą prawdopodobieństwa wszystko się rozejdzie po kościach ale najpierw, jak mówi Loka, musisz to domknąć. Jak i Ty i on poczujecie że sprawa zamknięta to myślę że nie będzie mu się chciało kręcić dalszych dram, na moje oko on się chce wywinąć z tej sytuacji jak najszybciej stąd nagle zerwanie, odmowa spotkania itd. Więc daj mu się wykręcić i zapomnij, wtedy według mnie żadnych wielkich konsekwencji nie będzie. A o smród w pracy lub wśród znajomych będziesz się martwić jak do takiej sytuacji dojdzie, teraz równe szanse jak na smród są na to że za dwa miesiące nikt w robocie o Was pamiętać nie będzie. A to wszystko pod warunkiem że Ty też nie będziesz dalej do tematu wracać przed wspólnymi znajomymi czy ludźmi z pracy

Nie, nie potrafię. Zbyt dużo dobrych wspomnień mam, nie potrafię kogoś tak znienawidzić. Moze on mnie tak, ja jego nie. Bardziej teraz myślę chłodno i haj mija, zaczynam widzieć negatywne aspekty..

Beyondblackie, jjbp, Lady Loka - odpada szatnia, bo nie wiem, która jest jego (nie każcie mi tego tłumaczyć, my nie pracujemy w "zwykłym zakładzie"). I ja jego rzeczy chcę oddać, tylko, ze tą sprawę miał załatwić on, nie ja. Dopiero bym była desperatką, gdybym to ja za nim biegała i jeszcze mu pod nos je podstawiła...
Druga sprawa - ja naprawdę chciałam rozstać się w zgodzie. Dodam, ze byłam nawet skłonna zaproponować mu zwykłe koleżeństwo, na zasadzie "cześć co u Ciebie?", nie chcę kończyć narzeczeństwa w jakiś chamski sposób, nikt nikogo nie zdradził, nie było jakiejś wielkiej krzywdy...Spotkać się, podziękowac sobie za miłe chwile, życzyć powodzenia i szczęscia. Tak o po prostu, jak dorośli, normalni ludzie.

Fajnie ze on miał załatwić ale nie załatwia. Więc albo oboje żegnacie się ze swoimi rzeczami i ich nie odzyskujecie albo podejmujesz jakieś działanie. Ja pisałam o poczcie (płatność przy odbiorze jak nie chcesz pokrywać kosztów), dać wspólnej koleżance żeby mu przekazała, podrzucić pod drzwi i napisać SMS albo zostawić w jakiejś portierni Waszego zakładu. Opcje są.

Druga sprawa że chcialas rozstać sie w koleżeństwie - ale again on chyba nie chce. I nie zmienisz tego, nie zmusisz go. Jedyne co możesz zrobić to powiedzieć okej próbowałam i odpuścić. Bo taplanie się w tym że on powinien i dlaczego nie chce i a jak go zmusić żeby chciał jest BEZ SENSU

Nie wiem, moze to skutek tego, że ja naprawdę byłam w niego wpatrzona (mimo, iż święta nie byłam) i  liczył się dla mnie tylko on...

Przez cały czas trwania naszego zwiazku dał się poznać jako naprawdę dobry chłopak i kiedyś obiecaliśmy sobie jedno: jeśli miałoby dojść to rozstania, zrobimy to z klasą, szacunkiem i jak dorośli ludzie. Bez "kwasów". To mnie boli, jak byliśmy razem, zawsze dotrzymywał słowa, a teraz nawet nie potrafi tego zrobić...mimo tylu miłych chwil, oswiadczyn, miłosnych wyznań...wiele błędów robiłam ale po prostu nie umiem zrozumieć tego zachowania, to prędzej on mnie znienawidził - pytanie: za co? Wiem że nie mogę nad tym siedzieć i myśleć, ale to ciagle wisi mi w głowie. Powiem jeszcze inaczej - po tym wszystkim, jak było, jego obecne zachowanie po prostu mnie DZIWI.

Lady Loka - potrafił mi NAPISAĆ, że życzy mi wszystkiego dobrego, ale nic w twarz, wszystko messenger lub telefon. Nie sądzę, że oczekuję niemożliwego. Skoro nic do mnie już nie czuje to jaki w tym problem powiedzieć kilka ludzkich slów na pożegnanie?

Powiem Ci tak: w pewnych kwestiach jest dojrzały, od 11 lat nie ma ojca, chłopak, trzeba przyznać, ogólnie jest zaradny życiowo, ale...jeśli chodzi o sferę emocji/uczuć - tu się chyba zgodzę - jest niedojrzały. Albo tak wybitnie udawał te płacze i histerie, albo to po prostu jakaś niestabilność, ale całkiem inna niż u mnie. U mnie kierunkowała się ona w złosć, u niego w płacz i reakcje takie jak opisywałam wcześniej. U nas obojga ta sfera kuleje. Byłam jego pierwszą dziewczyną...i łapie mnie czasem taka myśl, czy on po prostu nie wyobrazał sobie tego inaczej - że ciągle będzie pięknie, kolorowo i że związek dwojga ludzi to wieczna bajka, stąd jego słowa: "ja nie chcę ciągle żyć w kłótni". To słowo "ciągle"...jakbyśmy my codziennie się brzydko mówiąc, żarli. Być może widział to w inny sposób i to go przerosło. Nie wiem - nie potrafiłabym komuś jednego dnia mówić, ze go kocham, a następnego zrywać przez telefon. A potem płacze na mój widok, zmiana decyzji nr 1 i zmiana decyzji nr 2......

Jego kuzyn powiedział mi, że on każdą naszą sprzeczkę skrajnie przezywał. Czy to jest normalne? Ja o tym nie wiedziałam, rozumiem - awantura, męczy się jedno, męczy się drugie, stres. Ale jakąś głupią sprzeczkę...? Naprawdę, po tym, co zdążyłam go poznać, ciężko mi uwierzyć, że tak o mnie nagle znienawidził. Dziewczynie, która go 1,5 roku zwodziła, potrafił napisać miłe życzenia na urodziny i wybaczyć jej a byłej narzeczonej nie może powiedzieć ostatniego słowa i oddać rzeczy...?

Jakoś pominęłam ta informacje. Serio tak było z ta 4h rozmowa? Jesli tak to co jeszcze jest z nim do wyjasniania?

Ty już wiesz o co "nam" chodzi:) Ja (A nie my) uważam, że chciałabyś spotkać sie z nim, żeby użyć wszystkich technik manipulacji jakie masz w arsenale (być może nieuświadomionych). Nie będziesz to błagała, a raczej nie będziesz tylko błagała. Moim zdaniem (jak w ostatnim poście) raczej będziesz mówić mu co z niego za mężczyzna, że jest tchórzem, a Ty taką "uczciwa, lojalna, odważna). Nie dziwię się, że młody chłopak wymiotuje, ma mętlik w głowie, płacze i miota się od ściany do ściany. Ty mu zafundowalas takie jazdy...

Nie twierdzę, że nie ma uczuć, ale raczej nazwałbym to uzależnieniem od Ciebie. Fajnie byłoby, gdyby chłopak uwolnił się spod Twojego wpływu i znalazł jakaś fajna dziewczynę, która nie przeora mu mózgu. Myślę, że jego rodzina widzi to i dlatego woleliby gdybyście nie byli razem. P.s. Nie musisz pisac: "Jestem potworem, nie czlowiekiem" - na mnie to nie działa

Tu mały cytat z ciebie:
"
Nie umiem mu zaufać i ciągle wydaje mi się że mnie oszukuje. Nie daje mi podstaw, bo niby o wszystkim mi mówi, ale ja to czuję w środku... Mówi że gdzieś jedzie, ale we mnie wzbiera podejrzenie, że może nie pojechał tam gdzie mówił, a np. siedzi z jakimiś innymi dziewczynami i nie wiadomo co robi."
Też bym nie wytrzymał z Tobą.

Powiem szczerze dalej zadziwia mnie całe to podejście żeby się nie przejmować i ignorowac. Nie wiem jak to by się miało udać a już zwłaszcza w tak wczesnej fazie związku (bo może po 40 latach małżeństwa faktycznie się olewa jakieś zachowania małżonka, nie wiem ale łatwiej mi to sobie wyobrazić niż od samego początku budowania związku). Szczególnie jeszcze w kwestii bezpodstawnego braku zaufania względem mojej osoby - jak się tym w sumie można nie przejmować?

Beka, to troche tak, jakby komus zdradzonemu dogryzać, że widocznie byl taki fantastyczny, że zasłużył na zdradę. Zerwanie zaręczyn z dnia na dzień bez uchwytnej przyczyny NIE jest w porządku i tyle. Są pewne deklaracje w związku, z których nie da się wycofać bez wyrządzenia drugiej osobie ogromnej krzywdy i dlatego nie składa się ich pochopnie. A jeśli już się je odwołuje, to chociaż wypadaloby w jakiś inny sposób. Spójrz obiektywnie na tę sytuację zamiast kopać leżącego.