Zaręczyny - Netkobiety.pl

No właśnie.

Ja rozumiem kiedy wybranek ma, powiedzmy sobie, jedną wadę. Nie wiem, może bałaganiarz z niego albo ma jakieś dziwne hobby albo siorbie herbatę. To się da przeżyć i nawet się do tego przyzwyczaić. Problem jest wtedy jak na praktycznie KAŻDYM kroku dochodzi do spięć, bo światopoglądy obu osób są diametralnie różne. Wtedy to ja nie widzę przyszłości dla takiej pary.

Wybacz moja droga, ale w tej chwili przegielas. Żadna osoba nie będzie obrażala moich rodziców - tak, to była obraza. To, że tata potrafił dogadać się z mamą i to że mama dogadała się z tatą i są kupę lat szczęśliwym małżeństwem nie oznacza, że któreś z nich jest lepsze a któreś gorsze.

Nigdy nie chciałam sobie nikogo tresowac bo drugi człowiek to nie pies. Byliśmy zgrani w wielu kwestiach a pojawiające się po drodze problemy rozwiązywalismy wspólnie. I ten kolejny tekst: 'dzień w dzień'... Ludzie opanujcie się. Wiem, że osoby takie jak ja są tu grubo szykanowane, ale musiałabym być psychopatka, żeby kłócić się o coś CODZIENNIE!

I tak, byliśmy tak diametralnie różni, że nasz seks mimo wszystko był wspaniały, poglądy, hobby i mnóstwo różnych rzeczy, podejście do wielu spraw identyczne, ale wg was byliśmy zbyt różni.

Niczego Ci nie wmawiam i wmawiać nie zamierzam. Ale widzisz, mi nikt nie wmówi, ze osoba, która jest z szczęśliwa z inna osoba, zrywa zaręczyny, i to po dwóch miesiącach. To oczywiste, ze były i dobre momenty, może nawet wrażenie bycia szczęśliwym, skoro doszło do zaręczyn, ale gdybyście rzeczywiście oboje byli w tym związku szczęśliwi, nie byłoby tego wątku. Moim skromnym zdaniem, dopoki będziesz sobie wmawiała, ze byliscie szczęśliwi, dopóty nie stworzysz szczęśliwego związku. I to nie tylko z tym człowiekiem, ale i z innymi. Bez zrozumienia, ze szczęśliwy człowiek tak nie postępuje i bez poznania i zrozumienia przyczyn tego, co i dlaczego się stało, i tego, co i dlaczego się nie stało, nie wróżę Ci sukcesu.

Wszystko zrozumiałam. Wiem, ze to miałaś na myśli, ale to, ze gro ludzi kontynuuje związek po zdradach i krzywdach, nie oznacza z automatu, ze są szczęśliwi. Niektórzy na pewno, a inni nie, tylko z różnych przyczyn tych związków nie kończą. Innymi słowy, ta druga grupa pozostaje w toksycznych związkach. Naprawdę wierzysz w to, ze każdy, kto pozostaje w związku po zdradzie, te zdradę przepracował i na nowo zaufał zdradzaczowi? W takim razie zachęcam do wnikliwej lektury forum. Bo tylko to forum pokazuje, ze mnóstwo osób zostaje ze zdradzaczem bez odbudowania zaufania. Stad przetrzepywanie telefonu i/lub niepokój i niepewność. Powodów jest pewnie tyle, co samych związków. Może to być brak odwagi, może to być niska samoocena i wiele, wiele innych powodów. I dlatego to nie jest żaden argument.

Jeśli rzeczywiście psycholog Ci tak powiedziała, to lepiej zmień psychologa. Wielkie uczucie to nie jest zaden gwarant przetrwania wszystkiego. Osobna kwestia, ze w związku i w miłości nie chodzi o to, żeby przetrwać wszystko. Miłość przetrwa wiele, w tym wiele złego, bo miłość jest na dobre i złe. Ale pod pojęciem złe nie kryją się toksyczne zachowania, krzyki, niepanowanie nad emocjami, brak szacunku itd.

Jestem absolutna zwolenniczka naprawiania, a nie wyrzucania. Co zreszta uskuteczniam, ale w związku nie chodzi o naprawianie bez względu na okoliczności i do skutku. Musisz zrozumieć, ze każdy ma inne granice, a on do swojej granicy doszedł, skoro zerwał zaręczyny. Nie istnieje żadna uniwersalna granica, której nie można przekroczyć, żeby związek trwał. Jedni wybacza, przepracuja i przekują w złoto „wielkie krzywdy”, a inni zerwa zaręczyny, gdy alarm zawyje o raz za dużo. Wszystko zależy od okoliczności i od człowieka.

Sporo tych sprzeczek i kłótni jak na 9 miesięcy. Sama zaręczyłam się po 9 miesiącach i choć były sprzeczki i kłótnie wynikające z docierania się, to nie było ich sporo (choc uważam, ze i tak za dużo) i mimo to były to raczej miodowe miesiące. Tak typowe dla początków znajomosci. Jakiś czas póżniej przez pewien czas z różnych powodów, w tym takich problemow, o których większości tutaj piszących na szczęście nawet się nie śniło, bywaly kłótnie cięższego kalibru. Ale problemy zostały rozwiązane, a szczególnie te problemy, które nie były wina i zła wola człowieka. Gdyby tak się nie stało, to rozstalibysmy się. Oboje jesteśmy co do tego zgodni, bo toksyny to nie związek.

Potrafisz się zmienić, ale jednak na przestrzeni niedługiego związku niejednokrotnie szybko wpadałas w złość. To jak to w końcu jest?

Poza tym jeśli myślisz, ze można sobie szybko wpadać w złość, a potem szybko przeprosić i po sprawie, to wiedz, ze bardzo się mylisz. Pierwszy raz można zrzucić na temperament, drugi na trudny dzień, ale gdy takie sytuacje i wybuchy się powtarzają, a deklaracje zmiany pozostają bez pokrycia, każdy zdrowy człowiek wyciągnie wnioski i wypisze się z takiego związku.

Czasami - słowo klucz. Już samo to, ile trwał Wasz związek i słowo czasami się wykluczają. Dlatego - czytaj wyżej.

Ten fragment jest nieco przerażający. Partner nie jest od tego, żeby nas okiełznać. Ani od tego, aby walić pięścią stół i jeszcze nauczyć się, kiedy to robić, a kiedy wystarczy zachować spokój, żeby partner nie fikał. A z tym braniem partnera na przetrzymanie to już popłynęłas. Ty tak serio? To bardziej przypomina relacje rodzic-dziecko, a nie relacje dwojga dorosłych. Partner nie jest tez od tego, żeby olewać pewne nasze zachowania, których nie powinnismy przejawiać. W związku nie chodzi tez o to, żeby wiedzieć, jak druga osobę podejść. A nazywanie problemów emocjonalnych temperamentem, a stabilności emocjonalnej byciem nudnym może i zaprowadzi Cię kiedyś do ołtarza, ale wielce prawdopodobne, ze i na sale rozwodowa.

A ja sobie wyobrażam. W miarę poznawania można dojść do wniosku, ze nie chce się żyć w takim związku i to zakończyć. To ze ktoś przez jakiś czas coś akceptuje albo wydaje mu się, ze akceptuje coś u drugiej osoby, nie oznacza, ze w którymś momencie nie powie dość. Pomijam tu w ogóle fakt, ze Twój niedoszły mąż nie jest na te chwile materiałem na męża. Rozumiem, ze dziś Cię to boli, ale jeśli przepracujesz swoje problemy, to kiedyś mu za te zerwane zaręczyny podziękujesz.

Mężczyzna, który nie jest szczęśliwy w związku z kobietą przede wszystkim się tej kobiecie nie oświadcza. Mam wrażenie, że spora część osób nie dostrzega w całej tej sytuacji winy eks narzeczonego, który mi osobiście wygląda na człowieka z dużymi zaburzeniami emocjonalnymi. CCCatch popelniła wiele błędów, ale wina ewidentnie leży nie tylko po jej stronie.

To olej te zaręczyny; zignoruj...

Normalny, rozsądny facet nie zrywa zaręczyn po takim czasie, dlatego się zastanawiam, co musi się stać, żeby kogoś pchnąć do tak radykalnych decyzji...?Albo jest mocno niestabilny emocjonalnie, albo doszedł po prostu do ściany i nie mógł dłużej w tym wszystkim tkwić. Oboje się chyba za bardzo nie dobrali.
Pytanie, dlaczego Autorka żałuje tego, żę się rostała z kimś takim, pomimo jego, niby znaczących, wad..?

Trolem raczej nie jest, może ma po prostu zły ogląd na to, jak powinno wyglądać życie w związku, kto wie..
Autorka ma z pewnością wiele do przepracowania, bo wcześniejsze wątki dobitnie pokazywały, że wciąż  tkwi w swoich głębokich lękach.

CCC ale powiedzmy sobie szczerze - czy gdybyście byli w ostatecznym rozrachunku szczęśliwi to on by te zaręczyny zerwał? No nie.

A gdybyśmy byli nieszczęśliwi to czy by się oświadczył? No właśnie, i tu możemy się wzajemnie zasypywac tego typu pytaniami.

Lady Loka - halo halo, ja tam właśnie poszłam po to, by przepracowac siebie, ale bez poruszenia tematu eks nie jest to do końca możliwe. 3/4 rozmowy skupione było na mnie, na moim postępowaniu, ale z ust żadnej ze stron nie padło stwierdzenie że on jest ZŁY. Nie, psycholog powiedziała że zarówno moje emocjonalne wybuchy, ale też jego podejście do pewnych sytuacji doprowadziło do tego, co się stało. Ja, z powodu lęków, kompleksów - podejrzliwa i momentami nieopanowana, on - niestety niedojrzaly w sferze uczuciowej, z wewnętrznym 'czymś', co powoduje tego typu postępowanie, niezdecydowanie. Nikt nikogo nie oceniał jako złego czy dobrego - obie strony winne i tyle, poza tym w jaki inny sposób miała ocenić to wszystko, jak nie po moich słowach? I nie, nie wybielalam się z żadnej z zaistniałych sytuacji, byłam szczera do bólu.

Nie tylko.

Gdy pisałam te słowa, również miałam to na myśli. I podtrzymuje swoją wypowiedz, bo gdy przepracujesz swoje problemy, będziesz się cieszyła, ze dzięki zerwanym zaręczynom nie zostaniesz żona człowieka, który nie dojrzał do małżeństwa i ze nie dojdzie do ślubu, który rychło zaprowadziłby Was na sale rozwodowa - co to w tym przypadku wcale nie byłaby najgorsza opcja.

Ale zauważ, ze to ty założyłaś wątek poświęcony zerwaniu z „bardzo kruchą osoba, osoba, która nie potrafi się zdecydować na konkretny krok, która mały problem potrafi odebrać jako kamień milowy”. To Ty przyjęłaś zaręczyny człowieka, który aż dwa razy nie znalazł w sobie odwagi, aby wycofać się z zaręczyn oko w oko, człowieka, który ma tak wybiórcze podejście do religii i seksu, ze już dawno powinnaś pomachać mu na pożegnanie, zamiast przyjmować zaręczyny i rozprawiać nad ich zerwaniem. Do tego dopuszczasz w związku zachowania, które mogą się co najwyżej odnosić do relacji rodzic-dziecko. Oczywiście nie wszystkie. Piszesz o podejściu do partnera w taki sposób, ze aż włos się jeży na głowie, gdy się to czyta (wziąć na przetrzymanie, podejść, okiełznać, olać, uderzyć pięścią w stół w sytuacji, gdy druga strona przejawia zachowania, które należałoby wyeliminować). Dlatego obawiam się, ze pani psycholog się myli, jeśli rzeczywiście tak powiedziała - i to jednak Ty jesteś swoim największym problemem. Tak samo jak każdy kto przejawia toksyczne zachowania oraz godzi się na czyjeś toksyczne zachowanie wobec niego.

JEŻELI

No ja tam nie wiem, dla mnie to, to jest jasna ocena, wskazujaca wresz na bardzo nieprofesjonalna diagnoze na odleglosc:

CC nikt tutaj nie mowi, ze on jest bez winy, bo to jest jasne i logiczne, ze wina jest po obu stronach, natomiast to Ty tu jestes, Ty tu piszesz i Ty masz temat, a nie on. Doradzamy Tobie, wiec wybacz, ze nie skupiamy sie na Twojej relacji na temat psychiki Twojego ex.

CC nie wierze, ze bylabys w stanie latami ignorowac to, ze ktos na Ciebie krzyczy. Naprawde nie wierze. Jasne, ze trzeba niektore rzeczy olewac, ale niektorych sie nie powinno olewac, bo powinny wywolywac wyjacy alarm w glowie. Krzyki i klotnie to ta rzecz. Przynoszenie emocji z pracy do domu i wyzywanie sie na partnerze, bo w pracy bylo zle, to powinno wywolywac syrene.

Oceniając, jak się związek Autorki układał na podstawie tych zaręczyn i/lub ich zerwania, można patrzeć w sumie dwojako. Z jednej strony skoro facetowi zależy na kobiecie i jest pewny swoch uczuć, to się oświadcza. Z drugiej zaś, pomimo uczucia, jeśli druga strona zachowuje się w sposób, który dla kogoś jest męczący i frustrujący, że ta decyduje się odejść, to można jedynie się zastanawiać, jak bardzo musi to być dołujace, że się odchodzi i zostawia partnera.. Znamienne jest dla mnie to, co kilka osób wyzęj wspomniało: podejście do partnera czy sposób rozwiązywania drażliwych spraw. Jeśli czuje, żę ktoś mnie próbuje ustawiać czy brac na przetrzymanie albo olewać moje potrzeby, to ciężko chyba to tak po prostu zostawić bez żadnej reakcji..?

Autorko, od pierwszej strony pisalam, że bardzo podejrzanie patrzę na zaręczyny oferowane po paru miesiącach. Osoba, która oświadcza się tak szybko jest albo niesamowicie młoda albo niedojrzala, albo po prostu niezrównowazona. To, że są pojedyncze wyjatki od reguły, ma się tu do niczego.

Tak naprawdę to oboje jesteście niedojrzali, bo żeby przyjąć takie zaręczyny jak i zerwac je po dwóch miesiacach, to trzeba być dosyć rozchwianym. Konkludując, ten związek nie mial żadnej przyszłości. Biorąc pod uwagę, że oboje jestescie koło 30, to trochę włosy się jeżą, bo trajektoria waszej znajomości przypomina bardziej "chodzenie ze sobą" nastolatków, a nie relację doroslych ludzi.

I sorry, skupianie się na zachowaniu tego faceta, to wygodny unik by nie pracować nad sobą. Jeżeli faktycznie masz terapeutę, który zamiast pomóc Tobie dywaguje na temat osoby trzeciej i nieobecnej, ja wątpię czy jest to osoba kompetentna.

Sam nie wiem, czy to można uznać za zaburzenie, ale ktoś się naprawdę musi spieszyć, żeby po kilku miesiącach się oświadczać...

Zaręczyny po paru miesiącach same w sobie może nie ale całokształt związku dla mnie już owszem - krótki okres bycia razem, spędzanie że sobą każdej wolnej chwili, problemy od samego początku (autorka sama mówi że początki w związku zazwyczaj są ciężkie - nie zgadzam się z tym ale potwierdza to że u nich akurat tak było), zaręczyny z zaskoczenia & w tempie błyskawicy i równie szybkie ich zerwanie. I na dodatek oni oboje wykazujący cechy nad którymi warto popracować (nie żeby było w tym coś złego i fajnie że autorka pracować chce no ale to jest fakt)

Tak wiec według mnie to jest nie to tempo na taki typ związku, ta łódka od początku się kołysała za mocno

No popatrz, ja jakoś zauważyłam, że jednak brnie w to stwierdzenie wiele osób.
Jakbym robiła z siebie ofiarę to nigdy bym się nie przyznała do swojego zachowania i złych emocji...
I kolejna rzecz: widzicie tylko moje rzekome przejaskrawianie. Znów ja ta zła, a jak zasugeruje, że mój eks momentami to robił, to od razu się zaczyna...

A mnie zastanawia cel tego wątku.

Autorko, pewnych zachowań ignorować z pewnośćią NIE należy. Zatem pytanie brzmi, jakie to zachowania mogły spowodować, że facet zwyczajnie stracił cierpliwość, co być może też przyczyniło się do zerwania przez niego zaręczyn. Póki co, z Twoich wypowiedzi można wyczytać, że to olewanie dotyczyć mogło zbyt ważnych spraw, aby mogły one zostać zbagatelizowane.

Może dla niektórych te kilka miesięcy wystarczy, aby kogoś poznać, ale osobiście uważam, że to zbyt krótko. Nawet, jakby wszystko prezentowało sie sielko-anielsko.
Tak czy inaczej, w tym wypadku jest to zdecydowanie bardziej skomplikowane. Jeśli prawdą jest to oczekiwanie od faceta, że będzie siedział cicho, kiedy zdaniem Autorki nic się nie stało,
podczas gdy gość czuje, żę już granice zostały przekroczone, to nie ma się co dziwić, że to się rozpadło.

O widzisz, a ja znam sporo takich par, gdzie zaręczyny miały miejsce niecały rok po poznaniu i mają się dobrze, nikt żadnych pozwów rozwodowych składać nie zamierza. To bardziej zależy od dojrzałości, stabilności emocjonalnej, umiejętności brania odpowiedzialności za swoje decyzje i stosunku do problemów, które napotyka się po drodze. To prawda, że poczatkowo patrzy się przez różowe okulary, ale związek cały czas ewoluuje, nie tylko po tym pierwszym okresie zauroczenia. Po 10 latach zapewne przychodzi jeszcze inny etap zwiazku, wiec też można by było czekać z zaręczynami, żeby sprawdzić czy po tylu latach dalej pasujemy itd. I tak w nieskończoność.
Niech się każdy zaręcza kiedy chce, szybsze zaręczyny ni są ani gorsze, ani mniej wazne.

Ja bym zaburzeń z tempem związku nie wiązała, ale uważam, ze szybkie oświadczyny i szybki ślub są po prostu obarczone większym ryzykiem porażki, bo wtedy jeszcze nie wiadomo, czy jak motyle przestaną fruwać na wysokości lamperii (jeśli fruwają), zakochanie przekształci się w miłość. Ja po niespełna 9 miesiącach związku w dniu zaręczyn i 10 w dniu ślubu i byłam zakochana, i kochałam, ale co oczywiste, nie taka miłością jak dziś. Dziś kocham bardziej, ale tez cały czas jestem zakochana. Ale w dniu ślubu miałam świadomość, ze teoretycznie ryzyko jest większe niż w sytuacji gdyby ślub był pozniej.

A dlaczego nie wiązałabym tempa z zaburzeniami? Choćby dlatego, ze i po 10 latach można wychodzić zaręczyny lub zaręczyć się wyłącznie w celach prokreacyjnych albo pod wpływem presji dziewczyny/chłopaka, rodziców czy ogólnie presji otoczenia lub presji społecznej - branie ślubu lub zakładanie rodziny przez gejów. Przykłady dla obi płci można by mnożyć, a zdecydowanie nie świadczą one o dojrzałości emocjonalnej.

Olinko Naprawdę fajnie się czyta, że Wam się udało Czasami można to tłumaczyć wyczuciem, czasami pewnością, ale sama przyznajesz, że jednak warto spokojnie się dojść, aby się wzajemnie poznać
Może się ludzie za bardzo skupiają na tym pierwszym etapie zakochania i podejmują decyzję na tej podstawie..?

Beyondblackie, nie wiem, czy czytałaś cały mój post, bo nie od razu dodał się w całości i dopisywałam, ale ja właśnie o tych wszystkich rzeczach/powodach, o których wspominasz w pierwszej części posta, tez napisałam - tyle ze akurat w kontekście związków z długim stażem. Bo tu i tu mogą, ale nie musza się występować. Poza tym - tak jak już pisałam - ja akurat miałam świadomość ryzyka i tego, ze teoretycznie jest ono większe, niż gdyby staż związkowy był dłuższy. Osobna kwestia, ze akurat np. mój mąż różowe okulary miał na nosie jednak dłużej niż 2 lata, wiec ten dodatkowy rok raczej niewiele by zmienił. Nie bez powodu mówi się, ze zakochanie/patrzenie na druga osobę przez różowe okulary może się utrzymywać chyba nawet i do czterech lat. Z kolei jak ktoś gra kogoś kim nie jest (chocby Twój były mąż) i nie zamierza pokazywać swojej prawdziwej twarzy przed ślubem, to może po prostu dłużej udawać. Mało to jest sytuacji, ze ludzie są ze sobą przed ślubem naprawdę długo, a krótko po ślubie biorą rozwód? Innymi słowy, nie ma reguły.

Masz samych kretynów w swoim otoczeniu....
Bez urazy.

Ani Ty, ani on nie jesteście mentalnie gotowi na jakikolwiek normalny związek, o małżeńskim nawet nie mówiąc.
Najgorsze co Wam się może przydarzyć, to ponowne zejście się.
Bo to będzie tylko preludium do kolejnego ro- zejścia.
Tylko bardziej bolesnego i z większym hukiem.

Nie, nie ma szansy bo oboje jesteście niedojrzali i macie też inne problemy ze sobą, więc jak się znowu zejdziecie, to będzie kolejna drama. Popracuj nad sobą z DOBRYM, OBIEKTYWNYM terapeutą (a nie konowalem, który zadowala swoich klientów klepaniem ich po plecach) i daj temu facetowi spokój. On nie nadaje się do związku, Ty na ten czas nie nadajesz się do związku, a oboje do siebie nie pasujecie- tworzycie jedynie burzliwą, toksyczną więź.

Pytasz, co myślimy. Ja myślę, ze 4 strony postów na nic.

Co do tego nie mam wątpliwości, bo wszystko wskazuje na to, ze Ty nie uczysz się na błędach i nie wyciągasz wniosków. Poza tym, wybacz, ale mam wyrażenie, ze albo jesteś w desperacji, albo gdzieś zgubiłaś poczucie godności. Jak ta ćma lecisz do ognia i sama siebie nie szanujesz. Uważasz, ze na więcej nie zasługujesz czy po prostu toksyczny związek i niedojrzały partner to Twój żywioł? Widocznie nie bez powodu mówi się, ze ciągnie swój do swego... Albo jesteś aż tak bardzo niedojrzała i niedowartościowana, albo jesteś trolem.

Niestety drogie Panie mam tą wadę, że przywiązuje się do ludzi, których obdarzam uczuciem, nie potrafię szybko przestać kochać i nie wiem kiedy nadejdzie dzień, że to się stanie. Wiem że wiele z was myśli o mnie właśnie jak o desperatce, ale jak napisałam, mimo tego wszystkiego niedobrego, było również wiele dobrego. Można mi nie wierzyć, ale jestem bardzo wierna i lojalna wobec drugiej osoby, nigdy nie byłam typem kobiety, która zmienia mężczyzn jak rękawiczki, może stąd moje zachowanie.
Swoją drogą i tak zostaje nierozwiazana kwestia nie oddanych rzeczy i pierścionka.. Na ostatnie spotkanie wziął moje ale ostatecznie kazał mi je zostawić w aucie, ja wciąż w domu mam jego i kolejna kwestia - ja chcę w końcu usłyszeć prosto w twarz, że to koniec naszego związku.

Sprostowanie.
Podziwiam radosną twórczość i oczekuję kolejnych zwrotów akcji.

Desperatka? Nie. Osoba mająca frajdę z wodzenia za nos.

Tempo, charakter czy ilość wzlotów i upadków jak na tak krótką relację to wręcz wybuchowo się robi..Może pomyśl nad przepracowaniem pewnych kwestii, jak Ci tutaj wiele Pań doradza, bo może niestety być tak, że w kolejnym związku będzie podobnie. To, że się kogoś kocha nie oznacza, że jest się gotowym do wspólnej relacji. Zastanawiam się co oznacza dla Ciebie miłość, skoro przydarzają Ci się takie akcje..?

Ja nie neguję tego, że mam problemy do przepracowania, ale skąd zarzuty, że 'wodzę kogoś za nos'? Może faktycznie jestem nadal ślepo zapatrzona w niego. Z drugiej strony porównania do żony doświadczajacej przemocy od męża są nie na miejscu, bo przecież ja sama przyznalam, jak wiele jest mojej winy w tym wszystkim.

bagienni_k - ja po raz któryś piszę, że tych upadków nie było nie wiadomo ile, były częstsze potknięcia, nie same upadki. A miłość to dla mnie - cytując ponownie mojego eks - spijanie miodu z kolców róży.