Zaręczyny - Netkobiety.pl

Niewykluczone, ale to będzie chyba osoba o charakterze odwrotnym od mojego o 180'. Ja, jak pisałam, jestem czasem wybuchowa. Walczę z tym ze wszystkich sił, chociaż bywa ciężko i zapominam ugryźć się w język. Koleżanka powiedziała, ze on po prostu nie potrafił sobie z tym poradzić i tego okiełznać, bo jestem wspaniałą osobą - ale trzeba też umieć "mnie podejść", "olać" pewne moje zachowania i wiedzieć, kiedy "walnąć pięscią" w stół i nie próbować walczyć z tym wyłącznie spokojem (nie mówię tu o przemocy fizycznej i psychicznej ). I to mogło go wystraszyć, ze faktycznie się nie zmienię. Ale jak wspominałam, moje zachowania NIE były skrajne do przesady. Szkoda tylko, ze nie dał mi szansy pokazać, że nie bez powodu podejmuję radykalne kroki. On chyba potrzebuje kogoś bardzo łagodnego, ugodowego i troszke...nudniejszego. Ze mną miał wrażenia, oczywiście i pozytywne ale też negatywne. Fakt, że tak to mocno to wszystko przeżywał, świadczy wg mnie o pewnego rodzaju niestabilności (nieco innej niż u mnie) i fakt zrywania zaręczyn przez telefon...na naszym spotkaniu dalej mi nie powiedział tego prosto w twarz, argumentował to tym, ze nie potrafił, bo "jest miękki i tak mnie kocha".

Wspomnę też o kwestii rodziców. Przyznał mi się, ze o każdej kłótni wiedziała jego mama. Niestety nie wiem, jak on to przedstawiał - mógł wyolbrzymiać. Ja swoim rodzicom mówiłam niewiele, jeśli juz - to bez szczegółów. Moja mama zawsze powtarzała, ze jako dorośli ludzie sami musimy rozwiazywać swoje problemy. Mozemy prosić o pomoc, ale nie weźmie odpowiedzialności za to, jeśli jej rady nie zadziałają tak, jak byśmy tego chcieli. Uważam, ze podejście mojej mamy było złote i ona nigdy się nie wtrącała, nawet jak widziała, ze jest mi źle. Nigdy nie ingerowała, u niego moglo być inaczej. Mozecie mnie linczować, ale dalej uważam, ze naciskali go, by zerwał, skoro ma się tak "męczyć".

są ludzie których emocje widać jak na dłoni, możliwe, że jesteś ekspresyjna w wyrażaniu uczuć.
a on wręcz odwrotnie- tłamsi je w środku. wydawało ci się, że jest ok, a w nim się gotowało aż wykipiało i cię rzucił.

żadna ze skrajności nie jest dobra. ale też nikt z was nie był lepszy ani gorszy. ot, za bardzo się rózniliście.

Chyba powoli chłonę i muszę przyznać Ci rację. Ja ogólnie jestem ekspresyjna - w wyrażaniu uczuć także, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Potrafiłam go zalać tymi pozytywnymi, ale także stłamsić negatywnymi. Jedno jest pewne jeśli chodzi o mnie - nigdy nie chciałam go celowo zranić. Moze faktycznie się pogubił, może faktycznie to co, było pozytywne, zostało przysłonięte przez negatywne. Dodatkowo żalił sie mamie i z jej pomocą decyzja zapadła, jaka zapadła.
Dogadywać się w innych rzeczach, ale nie dotrzeć się w charakterach - chyba naprawdę przepis na klapę.

Docieranie to łagodne i pokojowe dostosowywanie własnych nawyków do nawyków partnera, a nie darcie ryja z byle powodu...

Dokładnie - ja mam trochę wrażenie ze autorka zdominowała tego chłopaka a on w końcu to zrozumiał i postanowił ze takie zycie mu nie odpowiada. Z tego co czytam to nie ma chęci zrozumienia jego działania ( może teraz po 70 postach już bardziej ) jest tylko pretensja ze czemu nie postępuje tak jak autorka by chciała. I w zasadzie go już miała spowrotem ( płacz w telefonie i chęć powrotu) ale chłopak wychodowal w końcu jajka i stwierdził ze jednak nie. Wiec jest obwinianie wszystkich naokoło.

Ja tez kiedyś myślałam ze zrobienie kłótni prowadzi do czegoś - ale nauczyłam się w końcu ze nie prowadzi do niczego prócz zmarnowanych nerwów. Ja tez mam charakter dominujący wiec moim problemem było zazwyczaj to ze dominowała tych swoich chłopaków i później już za wiele szacunku do nich nie miałam.  Sama autorko pisałaś ze potrzebujesz takiego ze będzie potrafił przysłowiowa pięścią w stół uderzyć - doskonale sobie zdajesz sprawę ze to nie ten i jakkolwiek byś się nie starała to bys z niego takiego faceta nie zrobiła.
Podejrzewam ze do dobrze dla ciebie ze zakończyło się to tak jak się zakończyło bo w końcu zrozumiesz ze tak naprawdę jakbyście zostali razem to oboje byście się męczyli.

No no, widzę niezłego potwora co niektórzy ze mnie robią - ciekawe czy samo tacy święci jesteście..

noben - gdzieś pisałam o "darciu ryja"? Byłaś, widziałaś i słyszałaś?

BEKAśmiechu - tak samo, byłeś, widziałeś, słyszałeś, ze określasz to mianem "chamstwa"?

Bbaselle - napisałam niejednokrotnie, nie neguję, że postępowałam źle, nie mam o nic jako tako - pretensji, nie rozumiem tylko teraz, skoro tak mogło być mu źle, po co mi się oświadczał, po co chciał spędzac cały swój wolny czas? Z nudów? Ma kolegów.

Kolejny raz mnie źle zrozumieliście - nigdzie nie napisałam, ze "docieranie" okreslam jako celowe wywoływanie kłótni. Jedna osoba poznaje drugą, jej wady, zalety i obie strony próbują się wzajemnie porozumieć, pomóc sobie i isć na kompromisy. I owszem, chyba mam dominujący charakter, ale jak wspominałam- pracowałam nad tym non stop, nigdy nie powiedziałam, ze jestem bez winy, poza tym ja mam też taką cechę, ze szybko się denerwuję, za przeproszeniem - popierdzielę sobie to i tamto - i szybko mi przechodzi i wracam do "normalnego" życia.

Skoro uważasz, że wyhodował już jajka, to czemu boi mi się to - po raz kolejny - powiedzieć prosto w twarz, a nie jak tchórz przez telefon? Coś takiego nie jest oznaką dojrzałości i odwagi.

Ps. ten płacz był na żywo, twarzą w twarz - nie przez telefon.

Olinka - taak, na początku było wielkie zauroczenie, nie było kłótni ani sprzeczek, po czasie zaczęły wychodzić pewne cechy i jednej i drugiej strony. Ja osobiscie nie znam pary, która w ogóle by się nie kłóciła. Nawet ponad 40-letnie małżeńswo moich rodziców z początku nie było łatwe, choć byli i są ze sobą bardzo szczęśliwi. Siostra też z początku często kłóciła się z obecnym mężem, teraz po ponad 10 latach od ślubu sama mówi, że im się już nawet nie chce kłócić.

Lendy123 - tak, my już jak zaczęliśmy ze sobą pisać, dałam mu się poznać jako osoba ironiczna, ze specyficznym poczuciem humoru, skmplikowana - mimo to, ciagle ze mną pisał, chciał utrzymywać kontakt, a poźniej dostał próbkę moich "umiejętności" - patrz mój wątek: "czy kobiecie wypada zrobić pierwszy krok"?
Wiedział o tym, że potrafię szybko wpaść w złość, ale potrafię też przyznać się do błędu i przeprosić - zmienić się. Oświadczył mi się pod koniec listopada, wiec nikt mi nie wmówi, ze mnie nie zdążył poznać, na tyle, żeby wiedzieć, jakie mam mankamenty a jakie walory. Mimo tej swiadomości, spytał mnie, czy zostanę jego żoną. Podjął taką a nie inną decyzję. Spędzilismy ze sobą naprawdę kupę czasu - niektórzy nasi znajomi aż dziwili się, ze my nie dajemy sobie od siebie odetchnąć...ciągle razem, razem i razem...

Cccatch- to, że czas najwyższy zrobić porządek samej ze sobą i się ustabilizować- to jest tak oczywiste, że nie będę powtarzać się po innych. Targają Tobą emocje, dziwne zapędy do zbawiania świata i uleczania innych, co jest śmieszne, skoro ty sama wymagasz uleczenia. Ale...

1.Pamiętaj, że ludzie tu doradzają przez pryzmat własnych doświadczeń i filtrują Twoje treści przez własne "Ja". Zajrzyj sobie do działy "rozstania, zdrady". Niemal każdy wątek dot. zdrady zaczyna się od "Byliśmy idealnym małżeństwem, nie kłóciliśmy się, początki były z wysokiej półki". I co? I gó...no jak zwykle. Nawet jak prześledzisz posty, osób które Ci doradzały w różnych wątkach. Psychologowie zgodnie twierdzą, że nie związki, w których kłótnie są, są bardziej destrukcyjne ale, gdzie owe nie występują. To cisza jest dla miłości destrukcyjna. Zgodnie z badaniami  wynika jasno, że w związkach z dużym poziomem emocjonalności podczas wymiany zdań (czyli umówmy się, kłótniami) rozwiązywanie konflitków przebiega skuteczniej, niż u par zachowujących spokój i tam gdzie zapada cisza. Tam są ukryte rany, ukryte pragnienia, ukryte urazy, podkopywanie intymności i emocjonalnego bezpieczeństwa dla związku. Mediacje rozwodowe pozwoliły udowodnić, że 80% rozwiedzionych par, rozstaje się dlatego, że brakowało komunikacji i zgodnie twierdzą- lepsza nieumiejętna, niż żadna. Taka cisza i sztucznie wyuczony spokój to niezwerbalizowane rozłączenie, prowadzące do osamotnienia. I nie, ja Ci nie mówię, że masz się kłócić. Po prostu nie dobraliscie się, jesteście jakby z dwóch różnych szkół. Ty się musisz uczyć zdrowej komunikacji, to jest oczywiste. Nie daj sobie wmówić, że jest dramatem, że nie było z początku idylli i spijania z dziubków, tylko od razu spiny- to jest bardziej autentyczne. Znowu zapraszam do działu "zdrady" (Zapraszam też do zjedzenia mnie).

2. Nawet jeśli masz ogromne problemy ze sobą (a masz) to nic nie zrobisz na własny temperament i osobowość. To, że teraz ludziom się w dupkach poprzewracało od psychologicznych artykulów, które określiły wytyczne na wszystko i ty się w to nie wpisujesz, to nie znaczy, że jesteś zła. Gorzej Ci wyjdzie udawanie kogoś innego, niż bycie sobą z wadami które posiadasz. Po prostu musisz znaleźć odpowiednia osobę, o podobnym poglądzie i poziomie tej emocjonalności. O co mi chodzi... Wiesz, ja wczoraj czytałam wykaz zwrotów które zostały uznane, za pasywno- agresywne. Wierz mi, praktycznie wszyscy ją stosujemy, łącznie z osobami, które Ci tu ścielą złote rady, jaka okropna jesteś. Cóż. Zaraz strach będzie powiedzieć "dzień dobry" nie tym tonem, bo ty na pewno masz złe intencje.

3. Daj spokój temu związkowi. Uporządkuj się. Poszłaś na terapię to zacznij w końcu pomagać samej sobie. Żadnego związku nie stworzysz, aż się sama z sobą nie uporządkujesz. A przynajmniej nie z osobą z tak odległego bieguna, jak ten chłopak. Bez różnicy czy za jego decyzją stoi mama, czy on sam- pozwól mu na to odejście i wyciągnij lekcję. I pamiętaj, że medal ma zawsze dwie strony. Ale wy raczej do siebie nie pasujecie.

Nie muszą, ale tak samo chłopak Autorki nie musiał jej się oświadczac, jeśli mu nie odpowiadaly.

Zgadza się, konflikty wydają się nieuniknione, o ile ktoś nie boi się konfrontacji, są też bardzo ważnym elementem każdej długotrwałej relacji, ale muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: muszą być konstruktywne i musi być w nich zachowany szacunek dla drugiej strony. W przeciwnym razie podkopują fundament związku, burzą poczucie emocjonalnego bezpieczeństwa, zaufanie, nierzadko niszczą poczucie własnej wartości i ostatecznie okazują się być destrukcyjne.
W życiu nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że kłótnia sama w sobie wnosi do relacji cokolwiek dobrego. Ponadto jeśli częste konflikty mają miejsce już na początku związku, kiedy ludzie dopiero się poznają, wciąż starają pokazywać z dobrej strony, a równocześnie patrzą na siebie przez pryzmat zauroczenia, to też budzą potężne wątpliwości co do intencji co najmniej jednej ze stron, jak również przyszłej jakości tej relacji.

Nie jest...
Nie ma w ogóle czegoś takiego jak ''specjalista'' od związków. Gdyby był, to stanowiłby najlepiej płatne zajęcie na świecie.

To co piszesz jest Twoją prywatną opinią - albo wymyśloną, albo wyczytaną w ''super expressie''.

Brak kłótni nie oznacza problemów w komunikacji. Co to w ogóle za pomysł..?

Znowu popadacie w skrajność.
Pomiędzy kłótnią a ciszą jest jeszcze cała masa innych sposobów na dyskusję, rozmowę i porozumienie się.
Może ja mam złe skojarzenia, mnie kłótnia kojarzy się z krzykiem, emocjami, trzaskaniem drzwiami, rozwalonym dniem, podniesionym głosem i potem koniecznością ochłonięcia.

W moim związku kłótni nie ma. Nie ma też ciszy. Jest rozmowa, która przebiega na spokojnie i z kulturą. Nie uważam, żeby mój związek był patologią. My po prostu nie mamy potrzeby na siebie wrzeszczeć.

Nie. Odnosiłam się do tego posta, a on był wcześniej.
Tutaj wpadasz w skrajność kłótnia - cisza.
Tymczasem chodzi o to, żeby ludzie nauczyli się ze sobą rozmawiać i sprawnie poruszać się między kłótnią a ciszą.
Szkoda, że to widocznie taka zapomniana umiejętność

A najprawdziwsza prawda jaka jest, to taka, że każdy będzie osobiście odbierał to inaczej.

Ja jak wspomniałam, nie uważam że kłótnia to coś złego i niszczącego. Z checiami i dobrym nastawieniem z każdej da się wyjść i wyciągnąć jakąś lekcję. Dla mnie gorsza jest.. awantura. Z wrzaskami, waleniem pięścią w stół itp itd.
Mieliśmy taką jedną i to było 2 miesiące przed zareczynami. Wszystko reszta to były kłótnie, sprzeczki lub zwykłe zaczepki.

Z kimkolwiek nie rozmawiam, każdy jest zdania że to nie jest powodem zrywania zaręczyn 2 miesiące po ich odbyciu zwłaszcza że wcześniej miało się możliwość poznać drugą osobę również z tej gorszej strony.

Nie do końca, on już miał okazję zobaczyć to zanim zaczęliśmy się spotykac, pamiętasz mój wątek 'czy kobiecie wypada zrobić pierwszy krok?' - tam wszystko opisałam jak się wobec niego zachowałam, gdy jeszcze byliśmy wyłącznie znajomymi... Już wtedy wiedział, zresztą jemu nawet nasza wspólna koleżanka (która zna mnie od ponad 4 lat) mówiła, że ja jestem wspaniała kobietka, tylko czasem wychodzi ze mnie 'diablica'...

Ogólnie z perspektywy czasu uważam, że to wszystko poszło za szybko. Kiedyś go o to spytałam, uznał że to chyba kwestia tego, że tak dobrze się dogadujemy. Jak spotkaliśmy się wtedy w połowie czerwca, to poszło jak po maśle. Od tamtego dnia staliśmy się wręcz nierozlaczni, we wrześniu wyznalismy sobie nasze uczucia... Może oboje za bardzo chcieliśmy po prostu kogoś mieć?

Analizując te 9 miesięcy, ja widzę więcej dobrych niż złych chwil. Ale może to było tylko złudzenie...

Pracowałam i nadal pracuję. Nie da się się tak łatwo zmienić ludzkiego temperamentu, czasem emocje biorą górę i nie utrzymasz języka za zębami.
Wiele osób mnie pytało, po co ja chcę się zmieniać? Przecież nie można kazać drugiej osobie się zmienić. A ja mimo to chciałam coś w sobie poprawić, nie słuchać ich.

Miedzy pracowaniem nad swoimi zlymi stronami a kazaniem drugiej osobie sie zmienic jest jednak troche roznicy.
Krzyczenie, wewnetrzna diablica, momenty, kiedy emocje biora gore i kiedy przestajesz nad soba panowac, to zachowania, ktore sa dla relacji destrukcyjne. Dla jakiejkolwiek relacji.
I nad nimi trzeba i warto pracowac, zeby po prostu samemu sobie nie rozwalac zwiazkow z innymi ludzmi. Bo od przemocowcow sie ucieka, a jak Ty nie umiesz panowac nad swoimi emocjami, to do przemocy slownej zapewnie niedaleko.

Nie zarzucam. Natomiast ja osobiscie nie wyobrazam sobie bycia w zwiazku, w ktorym ktos regularnie podnosi na mnie glos. Dla mnie to jest brak umiejetnosci rozmawiania.
To jest przeciez oczywiste, ze trzeba nad soba pracowac, ale to sie robi dla siebie, a nie dla innych. Ale w sumie masz racje, bo ja w takiej sytuacji nie kazalabym partnerowi nad soba pracowac, tylko po prosto po ktorejs kolejnej klotni z podnoszeniem glosu bym odeszla.
Uwierz mi, ze da sie zyc bez tego (i nie wpadac jednoczesnie w cisze, o ktorej pisala Rita)

Mi bardziej chodziło mi o to, że poznał konkretnie tą moją gorszą stronę - wiedział, że jestem impulsywna, mam swoje chimery, może faktycznie do momentu zaręczyn myślał, że jakoś się ułoży, ale od tego wydarzenia minęły tylko dwa miesiące, a on mnie zostawił.
Wiedzieć, że druga połowa ma trudny charakter - mimo to pytać ją, czy zostanie jego żoną - po 2 miesiącach rzucać i tłumaczyć się 'brakiem sił'. Nie wyobrażam sobie postąpić w taki sposób.

jeszcze czekam na odpowiednią chwile ;p

Sorry, ale parę miesięcy to żadna wielka milość, szczególnie jak juz od początku, zamiast spijać sobie z dziubków, wy się kłóciliście. Powiem tak, niewazne jak by mi się facet podobał, odeszlabym od niego gdyby mnie osaczal, usilowal przerobić na swoją modlę i generalnie był konfliktogenny. A już na pewno nie parłabym na oświadczyny, po zaledwie kilku miechach. Pisalam wczesniej w tym wątku, że za tak rychlymi zapędami do oltarza zwykle się kryją się powody majace zero związku z milością.

Na Twoim miejscu zajęlabym się swoim rozchwianiem emocjonalnym, a nie dywagowaniem dlaczego Cię zostawił.

Myśmy ciągle spijali sobie z dziubkow, on sam powtarzał: 'związek to spijanie miodu z kolców róży', i między tym spijaniem pojawiały się kolce czyli sprzeczki i kłótnie.
Ja go nie osaczalam i nie próbowałam zmieniać w żaden sposób. To on nalegal, abym ja się zmieniła. Nie jestem konfliktogenna, nie wywołuje celowo żadnych sporów ale mam trochę wojowniczy charakter.
I przede wszystkim - to nie ja parlam na zaręczyny. Ja byłam w szoku kiedy się o tym dowiedziałam, a on mimo wiedzy o moim momentami ukazującym się trudnym charakterze, znając już mnie trochę, oświadczył mi się. Powtarzam po raz kolejny - wiedział że nie zawsze będzie ze mną łatwo lekko i przyjemnie.

Jest jeszcze taka opcja, że wcale nie Twoje werbalne ADHD go odepchnęło, tylko coś zupełnie innego.

Więc zluzuj trochę z tym 'pracowaniem nad sobą''. Jeśli ograniczysz konfliktowość to na pewno dobrze, ale też nie oczekuj, że świat się nagle zmieni i podejście ludzi do Ciebie również.

Ja znam dosyc sporo facetow, dla ktorych zareczyny sa po prostu pokazaniem, ze sie o sobie mysli na powaznie, a nie konkretnym czasem przygotowania do slubu. Ba, w takich przypadkach mozna byc zareczonym i 20 lat i tego slubu nie miec, bo sie zadna strona nie zbiera do organizacji.
Moze to po prostu ten typ.

Może tak być. Może tez mialy na to wplyw kwestie religijne lub naciski rodziny. Niestety ciągle sa tacy rodzice, że jak ma się juz te dwadziescia iles lat, to zaczyna się ciagłe suszenie odwłoka o zareczyny, slub i dzieci. Trudno mi powiedzieć, bo przeciez w jego głowie nie jestem. Ale watpie, że motywowało nim głebokie przekonanie, że jest to "ta jedyna".

R_ito, początkowo zacytowałam tylko fragment Twojego posta i tylko do niego się odniosłam, uwaga była zresztą dosyć ogólna i wyrażająca moją własną opinię na ten temat. W w moim odczuciu to znacząco zmienia postać rzeczy. Na koniec dopisałam, być może zbyt mało precyzyjnie, że kłótnia pozbawiona tych dwóch elementów, o których wspomniałam, nie jest niczym dobrym i nadal to podtrzymuję, bo wówczas nie ma mowy o tzw. zdrowej kłótni. Można ewentualnie spierać się co kto rozumie pod samym pojęciem "kłótnia", ale tu już do głosu dochodzi semantyka. Nie było moim zamierzonym celem zastosowanie ataku w żadnej formie i zupełnie nie wiem dlaczego rozdmuchałaś to do takiego rozmiaru. Uważam natomiast, że pewne rzeczy należy pisać wprost i na tyle mocno, aby drugą stronę skłoniły do zastanowienia się.

Nie rozumiem także dlaczego aż kilkukrotnie zarzuciłaś mi, że nie widzę nic pomiędzy dwiema skrajnościami, co jest oczywistą nieprawdą i co w kolejnej wypowiedzi starałam się przedstawić. Jeśli mi nie wyszło, zrzućmy to, proszę, na późną porę i potężne zmęczenie. Zatem raz jeszcze powtórzę, że moje wypowiedzi podczas wymiany zdań z Autorką odnosiły się do TEJ konkretnej sytuacji, która została opisana w tym wątku, czyli JEJ sytuacji, potem do słów:

Cokolwiek by nie pisać, to dla mnie te spiny, ich jakość i ilość, zwłaszcza na tym etapie związku, który przedstawiony został w niniejszym temacie, to jednak jest dramat, naprawdę. Gdyby mój syn w ten sposób traktowany był przez swoją dziewczynę, z którą planowałby spędzić życie, a przyszedłby po radę, to powiedziałabym, że to zalatuje mocną toksycznością, a nie czymś, co dobrze rokuje na przyszłość, nawet gdyby w ten sposób usiłowali ustalać jakieś zasady. 

Ludzie w początkach relacji zdają się wielu rzeczy nie zauważać, a dopiero po latach, kiedy pojawiają się poważne kryzysy, nagle okazuje się, że sygnały były, owszem, ale zostały zbagatelizowane. Mam już na swoim koncie parę lat, mam długie małżeństwo i naprawdę wiem o czym piszę i sama zdaję sobie sprawę, że byłoby mi w życiu łatwiej, gdybym lata świetlne temu miała swoją dzisiejszą wiedzę i zauważała to, co wówczas powinnam była zauważyć. Równocześnie z racji życiowego doświadczenia dziś na wiele sygnałów jestem mocno wyczulona i nie ma u mnie przyzwolenia na żadne formy przemocy, nawet tej pozornie nieszkodliwej.
To również dlatego w pełni rozumiem narzeczonego CCCatch, jej z kolei nie mam zamiaru oszukiwać, uznając, że właściwie nic wielkiego się nie wydarzyło.

Zauważ, że równocześnie z mojej strony pojawiły się podszyte jak najlepszymi intencjami stwierdzenia, że bardzo pozytywnym efektem zaistniałej sytuacji jest fakt, że CCCatch zdaje się pewne rzeczy coraz wyraźniej dostrzegać, a przede wszystkim, że bardzo dobrym posunięciem było podjęcie decyzji o rozpoczęciu terapii, bo dobrze poprowadzona pozwoli jej z jednej strony nauczyć się dobrej komunikacji, a z drugiej poradzić sobie z własnymi problemami, a tych zdążyło się trochę nazbierać. To da jej również narzędzia na przyszłość i jeśli nauczy się dobrze z nich korzystać, to w NOWYM związku już tych błędów nie popełni.

Tak, to się wyczuwa, choćby w słowach "oburzenie", które zostało mocno przesadzone, "stosujesz agresję bierno-pasywną" czy właśnie "w odróżnieniu od niektórych tutaj", a potem w dwóch ostatnich zdaniach, a jest tego jeszcze więcej.
I nie, ja również nie kreuję się na mistrza komunikacji, ale też nie mam w zwyczaju czegoś, co jest wyraźnie złe, destrukcyjne albo wskazuje, że na pewne zmiany jest już za późno, ubierać w ładne słowa, aby dawać komuś tzw. fałszywą nadzieję. 

Napisałaś, że z Twojej strony to pas. Myślę, że także z mojej będzie do dobry moment, aby zakończyć te rozważania, tym bardziej, że choć poruszamy się w temacie, to chyba jednak odciągamy uwagę od problemu Autorki.
Chciałabym jednak wyraźnie zaznaczyć, że biorę pod uwagę Twoje sugestie i na pewno je przemyślę.

No myślał że wiedział na co się pisze ale w pewnym momencie się okazało że ups jednak nie jest taki znowu pewny czy się chce na to pisać. To jest absolutnie normalne że ludzie myślą na początku wow to jest mężczyzna/kobieta dla mnie a po kilku miesiącach czy roku się okazuje że pudło. Tak to bywa zwłaszcza z decyzjami podejmowanymi w porywie chwili jak np zaręczyny po kilku miesiącach. Nigdy gwarancji nie ma ale łatwiej sobie wyobrazić że gość wie co robi oświadczając się partnerce która zna dłużej aniżeli dziewczynie z która jest niespełna rok

Do tego jeszcze dodam że nie zgadzam się osobiście z teza która tu już padła minimum dwa razy że jak się kogoś kocha to wszystko się da. Nie wszystkim osobom po drodze razem, a związki na siłę "bo się kochamy" mimo że nie pasuje nam pierdyliard rzeczy prowadzą co najwyżej do sfrustrowanej pary która żyje obok siebie a nie ze sobą

Nie, ale ludzie są różni a on widocznie tak robił.
Poza tym znowu się tłumaczysz. Jakby partner chodził mi po domu jak chmura burzowa, to bym mu powiedziała, żeby zmienił pracę, bo to zdrowe nie jest ani dla niego ani dla relacji.
Instynkt samozachowawczy po prostu.
Widocznie dla niego tych sprzeczek było tyle, że mu się przelało.

To tak jakby ktoś Cię regularnie uderzał w ramię. Ty mu mówisz "nie rób tego, nie podoba mi się to", a on Ci mówi "to zignoruj, bo ja tak mam". No tak relacje po prostu nie działają.

A druga sprawa to to, że takie bycie zawsze razem 24/7 też sprawia, że związek się wypala szybciej. Nie ma miejsca dla siebie, miejsca na oddech. W efekcie jak już człowiek ma czas na oddech to stwierdza, że nie chce wcale być w relacji, która wymaga od niego zaangażowania na 100% cały czas.

Hmm, to zabrzmiało trochę jakby zaręczyny po 2-3 latach to były takie prawdziwe zaręczyny, a po krótszym czasie już nie. Tylko czemu akurat 2-3 lata? Ktoś inny powiedziałby, że dopiero po 5 latach można powiedzieć, że się kogoś kocha na dobre i złe, jeszcze inna osoba, że po 10, a 2 początkowe lata związku nazwać fazą motylków w brzuchu. Liczne przypadki na forum i w życiu pokazują, że zarówno zaręczyny po kilku miesiącach, jak i po kilku latach mogą prowadzić do happy endu (Olinka po pół roku) lub do katastrofy. To bardziej zależy od dojrzałości, stabilności emocjonalnej, umiejętności brania odpowiedzialności za swoje decyzje, postawy wobec drugiej osoby itd. A jakiś element ryzyka będzie zawsze, bo ludzie się zmieniają i cały czas pojawiają się jakieś nowe okoliczności, których nie przewidzieliśmy.

Lady Loka - nie tłumaczę się, pracujemy w jednym zakładzie i on zna specyfikę mojej pracy i sam zawsze mi powtarzał, że fochy szefowej trzeba czasem zignorować i usluchalam jego próśb. Nie zmienia to faktu że zdarzały się takie dni, że nawet przy ogromnym wysiłku, gdzieś te nerwy wychodziły. Tak samo uważam, że on moje fochy-pierdoły mógł, ba, miał prawo, ignorować. 'Pogadaj sobie kobieto, zaraz Ci przejdzie..' - ale może tak robią dopiero ludzie w związkach o dłuższym stażu.

jjbp - nie przenosilam non stop pracy do naszego życia - można powiedzieć, że moja praca wiązała się z jego pracą i oboje mieliśmy powody, by z jej powodu się stresować. On też niejednokrotnie wracał zły i zmęczony. Zawsze powtarzał mi: '0 pracy po pracy', a raz zadzwonił do mnie w sobotni wieczór, bo nasz wspólny kolega z zakładu nie wiedział... jak napisać meila. Było tak tsk ekstremalnie pilne, że zapomniał co mówił wcześniej, bo kolega poprosił.

Jeśli chodzi o pierdoly? Uważam że nie. Można, a czasem nawet trzeba. Nieważne jak bliska jest ta osoba, można ją po prostu wziąć na przetrzymanie. Czasem olanie potrafi zdziałać wiele, bywa gorsze niż największa kłótnia.
A jeśli z mamą łączy mnie bardzo silna emocjonalna więź, a ja często ignoruje jej fochy to znaczy że jestem zła?

Nie kazdy bedzie ignorowal Twoje fochy. To nie jest glowna zasada dzialania swiata. Jeden zignoruje, a drugi postanowi nie miec z Toba wiecej kontaktu.

edit.
Poza tym mamy sobie nie wybiore, a partnera juz tak. Wiec jak fochy mamy mnie wkurzaja, to sie wyprowadze. A jak fochy partnera mnie wkurzaja, to odejde.