Pomoc dla zdradzanych - blogi, filmy, refleksje... - Netkobiety.pl

Rzecz w tym, że często po odejściu partnera, z którym miało się dobry związek następuje poczucie  pustki. Szczeg9lnie, jeśli to z nim dzieliło się ulubione aktywności, a żadne ograniczanie nie miało miejsca, wręcz przeciwnie. Myślę, że nie ja jedna mam to doświadczenie. Naturalną rzeczą w takiej sytuacji jest "zajęcie się czymś". Bez chęci i zapału? Miałam dwa pomysły, jakiś miesiąc temu, ale to był słomiany ogień, bo szybko mi przeszła chęć, a wręcz wyjście do ludzi sprawia coraz większy problem. Nie daję rady patrzeć, jak inni żyją normalnie. A już zrobienie czegoś wymagającego wysiłku to Himalaje.

Wsparcie psychologa i to forum jest bezcenne. Codzienne czytanie tutejszych historii, i interakcja+to właściwie wypełnia mi dzień. A, no i medytacja ( nieporadnie, ale do przodu).
Wiem, że słabo to wygląda, ale ekstrawertyczką nigdy nie byłam, i chyba muszę to strawić w spokoju, jak wąż antylopę:)

Właśnie córka kupiła dla nas ( dla mnie i dla niej) książkę Okuniewskiej "Ja i moje przyjaciółki idiotki". Znacie ten podcast?
Książka przepiękna,pachnąca, a o rozstaniach też jest trochę.

Tak, ja Okuniewską słuchałam nawet w tym tygodniu. Ten typ facetów wychowanych przez wilki - wow! Trafiła w sedno.
Ja się często śmieję słuchając jej

Polecam wykłady wspomnianego już Ajahna Brahma. Między innymi "jak radzić sobie z emocjami". Tutaj ważną rzeczą jest zatrzymanie, i przyjrzenie się swojej emocji, aby zamienić ją na "lepszą". U Ajahna raczej akceptacja, przyjęcie jej ale w obu przypadkach  jest ta chwila zatrzymania i rozpoznania jej.

O oddechu nie slyszalem, ale np sam po sobie widze, ze jak mnie cos wkur.. albo mam smuta, za kims tesknie, ogolnie lapie gorszy humor to pomaga mi rozmowa.
Tutaj uklony dla jednej z moich eks, ktora mnie tego nauczyla. Jak lapalem gorszy moment - automatycznie przestawalem sie odzywac i dlawilem myslami. Jej sposob byl taki, ze zaczynala ze mna rozmawiac, omawiac, dorzucajac jakies zarty, przekierowujac moje mysli na inne rzeczy, bez naciskania, tak zebym wyrzucil to z siebie i o dziwo, po wygadaniu sie totalny spokoj w glowie..
Tak tez to forum dziala, ze wyrzuce cos z siebie i przechodza wszystkie smuty. A jak jeszcze komus moge pomoc rada, itp to radosc podwojna!

Okres "rekonwalescencji" po rozstaniu uważam, za idealny moment by poznać siebie, pobyć samemu ze sobą z emocjami, ale też popróbować różnych rozwiązań na różne przypadłości, w końcu człowiek po rozstaniu zyskuje przeważnie więcej czasu dla siebie. Kontrolowanie oddechu, zapisanie się na jogę, udanie sie do psychoterapeuty, itd uważam za najlepsze co można sobie zacząć fundować w okresie po-rozstaniowym. Jakoś ten umysł jest bardziej chłonny i chętny do takich rozwiązań, ze względu na silną potrzebę szukania rozwiązania, ukojenia, leku na przypadłość. Zresztą jest większe zaangażowanie, że człowiek chce z tego wyjść i to jest dobre. Najgorzej jak zaczyna się wycofywać i zamykać, wtedy jest tylko gorzej bo depresja wrogiem jakichkolwiek kroków do przodu.

Prawda, mnie rozmowa bardzo rozładowuje, strasznie uwielbiam to robić, biorąc też pod uwage fakt, że jestem ekstrawertykiem.

Dokładnie, taka grupa wsparcia, to jest bardzo kojące, w końcu człowiek zwierze stadne..

Czy szybko podniósł się z dołka..? Tylko którego po pierwszym zajęło mi to ponad 1,5 roku, przy drugim.. myśle, że 3-5 miesięcy. Co więcej teraz też jestem w dołku, tyle, że trochę inaczej podchodzę do sprawy. Może gruboskórność, może to wrażenie "aha, już w takiej sytuacji kiedyś byłem, nawet kilkukrotnie to mniej więcej wiem jak sobie z tym poradzić" więc jest nieco łatwiej, ale kolorowo nie jest, wręcz przeciwnie - jak budzę się w nocy albo przed budzikiem i myśli wokół tego co było to powtarzam sobie, żeby ta osoba i te myśli dały mi spokój i wiem, że za jakiś czas będzie ich coraz mniej i że to normalne, nie wprowadzam paniki i lęku i faktycznie od razu udaje się zasnąć.

Mi forum daje coś jeszcze poza samospełnieniem, dowiedzeniem się czegoś nowego, jak np schematy postępowania ludzi w przypadku zdrady itd i że nie jestem sam z takim problemem, ba czasem inni mają 100 razy gorzej. Mam taką teorię, że człowiek po rozstaniu jest taką galaretką emocjonalną, generalnie niby się trzyma kupy i ma w głowie poukładane wszystko, ale wystarczy kilka myśli, emocji i nastrój się zmienia a w tym to "poukładane" się rozsypuje. Tutaj dodam od siebie, z obecnej autopsji, że jest wszystko okej, temat gdzieś w głowie zamknąłem, ale.. przychodzą chwile, myśli, nastroje, czasem jakaś informacja, albo spotkam na światłach eks i potrafią emocje czy też myśli zabuzować i trzeba czasu by doprowadzić się do pionu. To forum mi tak pomaga, bo jak załączy się myślenie i tryb idealizacji partnerki, to zaczynają się smuty, wyrzuty sumienia i samoocena potrafi mi spaść, czuje się gunwem z myślami, że była partnerka jest ponad tym wszystkim i ona szybko wylizała sobie rany (oczywiście tutaj dużą robotę robią te media społecznościowe o których mówiłem, żeby poblokować eks, bo każdy w mediach społecznościowych pokazuje to co chce pokazać, często jest to nieprawda i częśto ludzie pokazują jak są szczęśliwi, poukładani, a wewnętrznie gniją - tak mnie to drugie rozstanie godziło w serce). No i pojawia się to forum, przeczytam jeden temat, drugi temat, wrócę do jakiegoś swojego tematu poczytać co mi inni bardziej doświadczeni wtedy pisali i nagle pstryk coś w głowie i z galaretki staje się drewnianym kijem i na kilka godzin spokój.

Niestety dobre słówka i pisanie na forum to nie wszystko i jak tylko pojawia się lepszy nastrój to staram się go wykorzystać do granic możliwości, czyli mnożę radość idąc na trening, oglądając kabaret, wybieram się na zakupy, nawet sprzątam. W głowie mniej myśli o tym co było albo w ogóle ich brak, to takie przeciąganie liny do momentu kiedy te smuty i tęsknota nie wygasną, a sam widzę po sobie, że ta radość z pierdół powoduje, że człowiek widzi światełko w tunelu, że można być szczęśliwym nie będąc w relacji z eks.

Tutaj jeszcze dodam refleksje na temat szukania sobie plasterka na złamane serce. Zrobiłem tak po poprzednim moim rozstaniu o którym też pisałem na forum, w ciągu jednego tygodnia od rozstania już zacząłem spotykać się z inną dziewczyną, trochę namówił mnie kumpel żebym sprobował i ot poszła moja ciekawość. Dziewczyna niestety ani wizualnie ani intelekturalnie nie była tym czego szukałem, ale tłumaczyłem sobie, że to dlatego, że mam obraz byłej przed sobą. Mimo wszystko szedłem w to i.. no niestety wspólne wyjście do kina skończyło się moimi łzami i wewnętrznym strachem, bólem i cierpieniem, bo ciągle czułem coś do eks, a jednocześnie widziałem, że ktoś inny zaczyna się angażować i coraz bardziej otwierać w moją stronę. Dość szybko to zamknąłem, oczywiście nie lubię nikomu w głowie mącić, więc uprzedziłem na samym początku dziewczynę, że niedawno związek zakończyłem i nie wiem czy coś z tego będzie. Oznajmiła, że nie ma problemu. Finalnie skończyło się podwójną frustracją, a mnie kolejna nieudana relacja w tamtym momencie i wyrzuty sumienia dobiły doszczętnie, że upadłem niżej niż byłem. Ot tak taka historia..

Życzliwy

Jak było, gdy spotkałeś ex na pasach?

Ja na myśl o przypadkowym spotkaniu wpadam w panikę. Czy coś w tym stylu.

Dzięki za dobre słowa Artii. Myślę, ze i tak dużo do przepracowania jeszcze przede mną, ale pre do przodu, widzę znaczącą różnice w swoim podejściu w relacjach damsko-męskich, bardziej jako mężczyzna niż jak chłopiec, ale to może bardziej wiek robi swoje.. z doborem jeszcze ciężko, ale wygląd niegrzecznego chłopca niestety szarych myszek z bibliotek nie przyciąga.

I tak i nie, generalnie w ostatnim czasie wolałem życie singla, bo nie tyle same kobiety, co ja sam w związkach się mocno ograniczałem/ograniczam, a jednak perspektywy jakie daje mi życie jeżeli chodzi o kariere bardzo mocno się kłócą z normalną relacją. Jednakże, przez ten rok duży progres, bo czuję po kościach, że rodzina? why not. Tylko na pewno nie z byle kim:) to forum mi to zobrazowało wiele razy przykłady w jakie związki i z jakimi kobietami lepiej się nie wiązać.

Różnie, dziewczyny z drugiego związku ani razu np jeszcze od rozstania nie spotkałem, swoją pierwszą tylko raz i to bez faceta jakoś 8 miesięcy po rozstaniu i finalnym zakończeniu, ale gdzieś tam jeszcze się widywaliśmy pomiędzy, bo (pierwsze kilka miesięcy wszedłem w "przyjaźń po rozstaniu") to pamiętam, że ja byłem spokojny, a to jej się język plątał ze stresu. Jeżeli chodzi o ostatni związek, to dość dziwnie, bo w ciągu 1 dnia minęliśmy się 3 razy i to w dwóch różnych miejscowościach. Jakie temu emocje towarzyszyły? No nie ukrywam, zrzuciło mnie to z tego wygodnego hamaka na którym leżałem, tylko że to było bardzo świeżo, może z 2 tyg po oficjalnym papa. Trochę paniki, trochę lęku, trochę jakiejś tęsknoty, stres i myśli w głowie "cholera, to nie przypadek i ktoś kogoś ściąga myślami", pamiętam, że kolejny dzień też miałem od czapy, miliard myśli, wszystko wróciło. Dobra szklanka whiski wieczorem, muzyka która mnie relaksuje, segregacja myśli, bez emocji do kupy, jakiś komentarz na Netkobietach i minęło, ale ruszyło to mną to na pewno.
Wydaje mi się, że jak już rany wygojone po byłych to nie robi to żadnego wrażenia jak się spotka gdzieś przypadkiem, ale warun że głowa spokojna jest.

Los łaskawy, że tych swoich byłych nie spotykam za często i za to bardzo dziękuję:)

Proponuję posłuchać czasem tej piosenki:

na dłuższe posłuchanie