Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Normalne chłopy nie występują w przyrodzie

" Dom bez kota to głupota"

Weź dwa. Jednemu będzie nudno. Serio. Lepiej się chowają razem. a poza tym:
"Koty bierze się parami-  ludzie nie skacza tak szybko po szafkach"

Chciałabym zobaczyć ta scenę z patelnią. Ja to nawet awantury nie umiem urządzić.

Koty lubię i na pewno jakiegoś kiedyś przygarnę, ale postanowiłam, że dopiero, gdy się wygrzebię z grubszych wydatków. Przynajmniej z dosyć wysokiego abonamentu za telefon. Nie chcę sytuacji z lata, gdy z braku pieniędzy odwlekałam wizytę u weterynarza, aż w końcu gdy się wybrałam, wet. wpisał: "Rokowania wątpliwe". Kotka wyzionęła ducha w pokoju syna, jeszcze się pożegnać przyszła.
Wibratorek był kotem wychodzącym i pewnego dnia już nie wrócił do domu.
Mnie chodzi po głowie kot i jakiś mały piesek (żeby mnie na regularne spacery wyprowadzał ), ale co do tego drugiego mam dużo wątpliwości. Pies to bardziej wymagające zwierzę.

Adelo, awantury mam we krwi
Żartuję, ale rzeczywiście i wbrew pozorom, bo na ogół jestem spokojną osobą, bywam wybuchowa i kilka rozbitych o podłogę talerzy mam na sumieniu.
Lepiej dzisiaj panuję nad sobą, jednak czasami drzemiący wulkan się odzywa.
Patelnia akurat pod rękę się nawinęła, bo stała na kuchence, więc było filmowo i melodramatycznie

Mecheł obce koty przegania z podwórka choć jak był mały to oczywiście podchodził ale się cykał,natomiast smali cholewki do kotki sąsiadów która do nas przychodzi często w gości,
z początku go totalnie ignorowała jak był mały , taka damessa z niej jest prawie rasowa, dopiero jak urósł zaczęła odpowiadać na jego zaczepki,teraz się bawią fajnie.
nasz jest wykastrowany i jakoś nie ma na razie ciągot do łazikowania po okolicy,ale koty uczą się od siebie podobno.

Wracam sobie z tego Sylwestra. Czekam na pociąg i czuję jak mi niepokój wzrasta. Normalnie, jeszcze niedawno podzieliłabym się z M spostrzeżeniami na temat znajomych, dzieci, ich związku, może spóźnili byśmy się na pociąg, przytulanie po powrocie do domu...
A teraz czuję, jakbym wracała na plac boju. Z codziennością, wypełnioną tęsknotą i rozgoryczeniem. Takie chwilowe oderwanie dobrze mi zrobiło, choć zasmuciło mnie to, jaki etap przechodzi małżeństwo przyjaciółki.
Jeszcze nie dojrzałam do rozmowy z M o niedokończonych sprawach, ale kusi mnie bardzo. Nie mam dystansu, i podniosłyby mnie emocje, za bardzo.

Domyślam się, że pewnych rzeczy się nie zapomina. Chodzi mi o to, że tej rzeczywistości nie chcę w takiej formie, jak się przedstawia. Miałam taką jak chciałam, w jakiej było mi dobrze, świetnie i o lepszej nie myślałam.
Mam zbudować lepszą? Będę musiała,ale nie mam złudzeń, że lepszej nie potrzebuję. Lepsze  jest wrogiem dobrego.

A jaką potrzebujesz ?

Taką, w której czułabym podobną więź z partnerem, 
kompatybilność, otwartość, i żebym czuła że ten człowiek to TEN, i nie miała wątpliwości. Nie chodzi mi o tego samego partnera, raczej o  to, jak czułam się w tym układzie. Że byłam pewna, że mnie nie skrzywdzi, że nie muszę być podejrzliwa, że nie zawiedzie zaufania.
Że istniała przewidywalność, ale jednocześnie ten powiew świeżości od czasu do czasu.
Nie wiem, czy będę umiała powrócić do swojej wiary( być może naiwności) w to, że, użyje banału " wszystko będzie dobrze". I że żadne z nas nie odpuści tak łatwo, jak będzie trudno.

I piszę o tej rzeczywistości w kontekście partnera, bo wiem, że w relacji żyje mi się lepiej. Jestem stadna. Lubię się dzielić, potrzebuję kogoś do kochania, wspierania, wspólnego przeżywania. Długo bywałam sama, i to już przerobiłam. Lepiej mi w parze.

Dziękuję, Symbi. O przytulaniu pisałam, nie?

To ja Ci adele powiem, ze nastepna relacja bedzie inna rownie dobra lub lepsza niz poprzednia. Zawsze mialem w glowie „kurde tu mi bylo tak cudownie, nie chce innej relacji, chce taka jak byla tamta”. No.. i kazda nastepna wnosila cos nowego, cos lepszego czego nie mialem wczesniej, co ciekawe, bedac w nowej, nie teskni sie w ogole za poprzednia, oczywiscie jezeli nowa byla przemyslana. Taki paradoks. Ogolnie fajnie dziala jak sobie w glowie ukladasz jakich wartosci i czego bys chciala od nowego partnera i od zwiazku, w to wierzyc, tego szukac i to sie predzej czy pozniej przyciagnie. Przynajmniej u mnie 4x sie to sprawdzilo jezeli chodzi o relacje damsko-meskie.

Żeby iść do przodu, nie trzeba nie doceniać tego, co się ma.

Piegusie-m pewnie tak. Ale spójrz na te wszystkie osoby, których partnerzy posiadąjac rodziny, domy, kochajacych małzonków mówia " a ch... z tym ... i ida po lepsze( w ich mniemaniu)

Pasławku

Racja. Też złapałam się na tym, że " widocznie w końcu wyszła prawda, że jestem beznadziejna", czyli dopełnienie mojej niskiej samooceny.

Niestety, zdarza się. Przykre.

A co do tej niskiej samooceny, to czasami z nas wyłazi, nawet jeśli ogólnie nie uważamy się za byle co. Ale wiedząc o tym, coś z tym możemy zrobić.
Ze mnie ostatnio wylazła, że hej, a uruchomił ją taki drobiazg, że aż mi wstyd opowiadać. Rozbita byłam dłuższą chwilę.

Już od bardzo dawna nie mam poczucia, że cokolwiek jest na zawsze. Najcudowniejszy związek może przerwać śmierć, nie mówiąc o mniej spektakularnych przeszkodach.
Podczytuję czasem wątek o śmierci męża, bo i ja jestem "połowiczną wdową". Podziwiam i zazdroszczę, a jednocześnie zdumiewam się, że aż tak wiele może znaczyć drugi człowiek. Może mnie po prostu nie dane było takiego spotkać?

Dziewczyny, właśnie teraz wpadło mi do głowy, że tej Waszej miłości, wspomnień, minionych, ale przeżytych chwil nie odbierze Wam już nikt. To skarb.
Ja tego nie miałam i nie wiem, czy kiedykolwiek mieć będę.

Skoro jeden mężczyzna odkrył to co masz w sobie, to możliwe że jest to prawdą niezależną od niego od nikogo suwerenną  ,sam M mógł się potem pomylić co do siebie samego ,zmienić zdanie,zaniedbać swoją duchową więź z Tobą,bo to tylko człowiek ,ale to nie jest ostatni egzemplarz faceta zdolny do takich odkryć.

Miłe wspomnienia, chwilę radości i ciepła miewałam oczywiście. Związek z wielkiej miłości jednak mi się nie przydarzył. Z mężem była to wielka pomyłka od samego początku, a PP, którego mogłabym pokochać, z którym świetnie się czułam, okazał się zupełnie nieodpowiedni.
Mnie niestety sporo w życiu ominęło, ale za długo by o tym opowiadać, nie chcę też pogarszać sobie nastroju.

Oczywiście, że może.
PP nie znaczy poprzedni, to taka ksywka na użytek forum. Był to drugi z moich dwóch związków.

Dziękuje do mnie pasuje.

Swobodnie piszecie coś dla mnie.

Gburowaty, ale o wyglądzie Hugh Granta...
Natomiast Twój, Misinx skąd się wziął?

Wygląd tutaj nie ma znaczenia, kompleksów nie ma.

Przesrane miały kobiety. To prawda. Ja dzisiaj oglądałem "Mansfield Park". To też historia z tej epoki.

Kiedy wskoczyłam do małżeństwa?

Jest Pan Ujmujacy, Panie Darcy.

No zobaczył tu kulturalne panie i się zahaczył. Może salonowa wymiana zdań się spodobała. Bo jeszcze o nic nie chodzi. Ale na potrzeby tej konwersacji zaraz wyciągnę z półki Jane Austin.:)

Przeceniasz mnie. Zresztą nie wiem, czy Pan D o czymś napisze.

A no fakt. Był jeszcze ten Darcy

Nie szukam. Odwyk. Po poprzednim jeszcze mam czkawkę.

A co Pana tu sprowadza? Adela?

No są takie co dałyby się pokroić za to spojrzenie

Panie Darcy

Nie ma Pan śmiałosci? Nie uwierzy Pan, jak to miejsce otwiera. Tematy czasem bywają wręcz nieprzyzwoite. Ja osobiscie po kilku dniach przebywania tutaj  rozmawiałam z nieznajomym dżentelmenem o ( Pan wybaczy) oddawaniu moczu oraz o owulacji .
Osobiście posiadam także sweter z reniferem. Garderobiana nabyła go w second handzie który zajmuje się dobroczynnością.

Misinx-

No powiem Ci że trafiłeś w sedno.

Panie Darcy
Czyżby zarzucał Pan Pani Ćmie nieobyczajne zachowanie? Po czym Pan to wnosi?

Nie był dżentelmen ma się to w  krwi, mało pani poznała takich osób.