Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Dziękuje, Snake.
Moje dylematy, napędzane emocjami, w ciągu roku straciły na intensywności i zawartości. Grupa ludzi jaka tu się zebrała dała mi dużo wsparcia. Różni ludzie, różne temperamenty. Jak to bywa w życiu, wszystko ulega zmianie, więc także to miejsce uległo rozproszeniu.
A może, jak sugeruje Pasławek- fochy i obrażalstwo przesiały towarzystwo?
W każdym razie- sama sobie życzę, żebym w następnego Sylwestra mogła napisac tu coś megapozytywnego.

Daje, Ajko. Trochę rzeczy, takich powcikanych i tłumionych wyszło na wierzch. Bagatelizowanie ich, nieufanie iniedoce ianie swoich odczuć odbija się negatywnie i tworzy problemy.
To tak ogólnie.

W tym roku powinno być już lepiej, jeśli nadal będzie zero kontaktów z ex, zobaczysz. Tylko pewnie będzie to powoli, bo widzę, że jesteś z tych, które długo trzyma. Tak to juz widzisz jest, może się nagle zmienić na gorsze i związki, które wydawało by się, że są udane  i "na zawsze" (w cudzysłowie, bo na zawsze to nic nie ma) rozpadają się i nic nie pozostaje, albo odwrotnie, po latach posuchy za miesiąc można już być w udanej i obiecującej relacji. Tego nie wiesz. Albo i nie zmieni się nic.
Na gardło proponuje płukanie tantumverde, pomaga.

Kobieca duma jest dla mnie trudna. Właściwie to to samo co poczucie wartości, nie?
Mocno zachwiane.
Jestem z tych co potrzebują wsparcia, moja wewnętrzna siła nie jest wystarczająca.
Ale bez niej przecież sié nie uda. Nie jestem bluszczem, ale baobabem też nie

No nie wiem.. bluszcz nie ma własnego " ja " w związku i obsesję kontroli. Potrzebę. Ja potrzebuję przestrzeni a jednocześnie zaangażowania i zaufania.
Gadałam trochę z Jolą o tym, bo też myślałam że jeśli mam takie potrzeby to może jednak to w roślinę.
I domyślam się że sporo osób Ci tak pisało.

Tak Adelo, to to samo, co poczucie wartości. Nie ma to jednak nic wspólnego z kobietą bluszczem. To jedynie sposób na odcięcie od toksycznych emocji, od tego co wraca jak bumerang i nie chce przeminąć. To nic innego jak zostawienie przeszłości za sobą. To sposób na to, aby nie darzyć uczuciem kogoś, kto sam już więcej nie chce darzyć uczuciem, lub z innych powodów mnie nie chce. To wyjaśnienie sobie, że skoro ten ktoś nie chce, to nie zasługuje na nic ode mnie. To wypracowanie sobie zdrowego emocjonalnego egoizmu. Brak wzajemności zasługuje wyłącznie na brak wzajemności. Nie wyklucza to jednak potrzeby przepracowania emocji, (na swój sposób oczywiście), o ile ktoś czuję taką potrzebę.

Panowie nie dojrzewaja wogole i sa dziecmi w roznym stopniu, do konca swoich dni - no i to jest najfajniejsze.
Kobiety natomiast dojrzewaja ogolnie za wczesnie - no i to jest najniefajniejsze -  i to je wkurza ze nie moga byc juz dziecmi:)

Adela, tu działa taki system, że im więcej dla siebie chcesz w sensie szacunku, zainteresowania, okazywania miłości,  tym wiecej dostajesz wbrew pozorom.
Dlaczego? Bo od gości co nie mają wiele emocjonalnie do ofiarowania po prostu Cię odrzuca.

Z pępowiną zupełnie nietrafione..
A co do ostatniego zdania- pozostaje tak myśleć.
Ale naprawdę, znam tyle kobiet, młodych" duchem" i energicznych, że faceci zostają w tej kwestii trochę w tyle.
Także tego. Chaos, panie.

Koty rządzą i grzeją czasem chrapią
Czyli dziecko też zmogło
Trzymajcie się tak jak koty czyli ciepło

Adelko, ale ta kwarantanna obowiązuje Cię tylko w Warszawie

Adela, kuruj się!! Jesteśmy przecież umówione a ślizgawka to nie byle co!

Wyzdrowiałam, ale powiem Wam, że takie uziemienie mi nie służy. Brak codZiennej rutyny odbił się niemiło. Smutki, tęsknoty...
Zawsze lubiłam takie niespodziewane " wolne", i rozkoszowałam się, że "nic nie muszę".
Kurde, jakie to życie jest popieprzone.!
I nie chce mi się w ogóle umawiać przez Sympatię. Już ciekawość się wypaliła.

Tak. Rozjeździmy. A wcześniej rozpuszczę nieco w saunie- w piątek.

Panowie w pracy dostali dziś po podelku słodyczy, którymi częstowali nas.
Nas- czyli panie.

To ja rozdawałabym krówki

Nie powinnam.
Zauważyłam , że ostatnio "spodnie mi się skurczyły".

Misinx, dużo by pisać...zdaję sobie sprawę że proces żałoby pozwiazkowej jest długi i nudny, więc jak zauważyłeś nie produkuję tu przebiegu swoich zmagań. Niemniej miło, że pytasz.
Samopoczucie- istna sinusoida.
Terapia...no cóż, czuję że doszłam do muru, którym jest próba odbudowy (stworzenia na nowo?) poczucia wartości. Mam wrażenie, że  zdradę i tamte sprawy mam przewalkowane. Na prawie przeźoczysty placuszek. Problemem pozostaje " pozwolenie temu odejść".
Niezmienne przekonanie o tym, że " najlepsze już za mną". Że byłam niewystarczająca. Że teraz już nie uda mi się spotkać nikogo interesującego ( i Vive versa- raczej mną nikt się nie zainteresuje).
Nie wiem, czy Jolka jest w stanie coś z tym zrobić, bo nasze spotkania wyglądają tak , że ja przychodzę i opowiadam co się wydarzyło, a że  najczęściej nic, to skupiam się na emocjach.
Podzieliłam się z Nią obawami, że już niczego się " nie dokopie", że to już długo trwa, i chyba więcej zrobić się nie da. Usłyszałam, że rok terapii, to nawet nie jest długo.
Nie jestem przekonana, czy to do czegoś zmierza.

Ja doskonale znam to przekonanie, że "najlepsze już za mną". Miałem dokładnie to samo. Też miałem poczucie, że nie zainteresuję już nikogo. Ale życie bywa przewrotne. Uwierz w to. Wiem, że jest cholernie trudno, bo wszystko co nam przychodzi do głowy wydaje się potwierdzać tą tezę. Jednak nawet biorąc pod uwagę ten Twój ostatni feralny związek, to czy nie jest tak, że oceniasz się tylko przez pryzmat jego ostatniego akordu, czyli rozstania. A przecież ten związek to była cała melodia i tam nie było wszystko złe i na pewno wiele mówiło, że jesteś świetną kobietą, partnerką. To jesteś Ty i to się nie zmieniło. Dawałaś wiele wtedy i wciąż możesz dawać, wciąż masz wiele do zaoferowania. Musisz tylko trafić na kogoś kto to doceni.

Ale jednak w lumpeksie też można trafić na Pradę, albo chociaż tego całego Hilfigera. Chociaż oczywiście "zgniłych jajek" też jest pełno. Ale to tak samo jak w ogóle w życiu.

Zapał nie jest potrzebny. Szczęście i cierpliwość owszem.
Widzisz rehabilitant fajny się trafił. No żonaty, ale są też fajni "rehabilitanci", którzy nie są żonaci

Elu, liczyłam na to przy okazji wolontariatu, ale jakoś nic się nie zadziało.

Zgadzam się z tym nieoczekiwaniem. Niemniej jednak zawsze jakoś " oko leci".

No właśnie spodnie noszę, toć jeszcze zimno.;)

Poza tym to mnie oko leci za płcią przeciwną, a nie odwrotnie,..to chyba dobrze.. znak że rod męski mi jeszcze tak bardzo nie obrzydł.:)

No ale w sesie ze obrzydł ze obrzydł czy raczej ze niesmak pozostał?

Chyba tylko nieliczni zyja wg silnego kregoslupa moralnego...zadko bo zadko ale bywaja. Wpisy a zycie "z" lub "w" to inne bajki:).
Nie istnieje cos takiego jak ying-yang plci raczej obrazek z puzzli powoli z czasem tworzy sie obraz...jedni nie chca czekac, inni za szybko ukladaja, innym sie szkic juz nie podoba, jeszcze innym brakuje puzzli i nie radza sobie z dziurami, jeszcze inni dlugo ukladaja jak juz uloza to ciesza sie chwile i szukaja innego obrazka, sporo tego i jeszcze wiecej:)

"Silny kręgosłup moralny" jest bezcenny. Tylko określenie jest bardzo patetyczne.
Jak myślę o swoim " kręgosłupie" , to nie czuję jakiejś wyjątkowej siły, czy twardych zasad...nie wiem , jak to dobrze określić.
Po prostu kochałam i tyle, z dobrodziejstwem inwentarza. Jakoś te rzeczy zwane " zasadami" były czymś jak powietrze- oczywiste, i działające jak oddychanie.
Ale ja chodzę na terapię, więc dowiedziałam że conieco o swojej naiwności...

Hmm.pewnie takiej że wszyscy myślą tak samo.
Wiele osób myśli jednak mocno korzyściami, a nie wartościami.
To jest moje odkrycie o związkach dokonane po 40
Czyli jeśli partner przestaje być źródłem wzmocnień oczywistych: wygląd, pieniądze, prestiż to staje się bezwartosciowy.
Albo jak ktoś taki trafi na kogoś kto chce się z nim związać a oferuje więcej korzyści to przeskoczy na inną gałąż.
Po prostu kocham Cię znaczy różne rzeczy U różnych ludzi.

Ale nie każdym kosztem.

Bagienniku, może tutaj zaglądniesz. Mam do ciebie pytanie. Byłam dziś w parku i widziałam jak wrona atakuje, wydawało mi się gniazdo. Było dużo wrzasku i nagle spadł jakiś ptak, za nim wrona. Chyba nie powinnam, ale pobiegłam tam. Wrona uciekła, a na ziemi siedział w szoku, chyba młody dzięcioł. Chciałam gdzieś zadzwonić, np. Ekostraży, by spytać się co robić, ale zanim znalazłam kontakt, po ok 15 minutach, młodziak  zaczął skakać i oddalać się ode mnie. Próbował machać skrzydłami, ale wzbijał się tylko na ok 20- 30 cm nad ziemię. Gdy podeszłam by jeszcze ostatecznie sprawdzić sytuację okazało się, że ptaszor wszedł po pniu na drzewo i zniknął. Napisz proszę coś na ten temat, czy uważasz, że on sobie poradzi, czy raczej już po nim? Czy to faktycznie dzięcioł? Czy nie powinnam się wtrącać? Czy to jest już taka forma młodziaka, który opuścił gniazdo, czy jeszcze był za młody?
Na zdjęciu on się wydaje mniejszy niż był w rzeczywistości, chociaż dorosły to na pewno nie był.

Nie zaglądam tu, ale Rossanka mnie tu skierowała

Wprawdzie wrony ostatnio przeżywają rozkwit w wielu regionach kraju, ale to tylko naturalne drapieżnictwo, także na drugi raz lepiej nie interweniować..

Skoro się już zdarzyło..

To dzięcioł, młody(podlot) dzięcioła zielonego(Picus viridis). Nazwa koloru odzwierciedlona jest w nazwie naukowej i wielu językach europejskich Gnieżdżą się one dziuplach, więc ten musiał mieć wyjątkowego pecha, ale z drugiej strony wygląda na wyrośniętego, kiedy właśnie powinien opuszczać gniazdo na tym etapie. O tym, że to młody osobnik świadczą krótkie pióra ogona i skrzydeł, ogólny koloryt i opisane przez Ciebie zachowanie.
Tak wygląda dorosły, akurat to samiec
One lubią rzadkie lasy, parki, cmentarze, zadrzewienia, zalesione doliny rzeczne itp. Na ziemi często żerują też dorosłe, bo lubią rozgrzebywac mrowiska. 
Otóż KATEGORYCZNIE I POD ŻADNYM POZOREM NIE NALEŻY zabierać takich ptaków(ani żadnych innych, ssaków też)! Ssaki mogą wyczuć zapach człowieka na swoich młodych i je wtedy porzucają a ptaki po prostu w takim etapie są często jescze karmione, pozostając pod czujną opieką rodziców(nawet jeśli w danym momencie tych ostatnich nie widać). Mimo, że słabo(albo w ogóle) nie latają to jeszcze dorosłe ptaki je karmią.
Najlepiej po prostu je zostawić, jeśli nie pozostają bezpośrednio w strefie zagrożęnia(koty, samochody itp) albo są wyraźnie ranne. W tym ostatnim przypadku należy ptaka zapezbieczyć, np w pudle i choć na krótki czas odizolować od stresu a potem skontaktować się z najbliśzym ośrodkiem rehabilitacji zwierząt dzikich.
W tym przypadku nie wygląda, żeby coś mu dolegało, więc raczej należy go tam zostawić a rodzice powinni się nim zająć.

Dziki w wielu polskich miastach czy terenach podmiejskich to widok jeśli nie powszechny, to na pewno nierzadki..