Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

przecież usunięcie konta i tak nie daje możliwości usunięcia wpisów wiec czy najlepiej po prostu ..NIE PISAĆ?

Powodzenia w kontaktowaniu się z zarządzającymi danymi ja próbowałam i bez odzewu.

To tak odnośnie Twojej edycji wczesniejszego posta.

Sushi domowej roboty. Zazwyczaj dziecko się tym zajmuje.

Jasne. Ale mussz mieć matę do zwijania. Kupusz w marketach, czasem w Biedrze można dostać.

Piegus, żywej nieamal ryby nie ćwiartuję, a w japońsjiej knajpie wygląda to trochę inaczej.
Ale ftajda jest.
PodeślęCi coś , a i zadzwonię wieczorem.

Ostatnio z ciekawości zajrzałem na audiostereo też forum ale tematyczne,nikt już ze znanych mi użytkowników nie został oprócz odwiecznych handlarzy sprzętu/staroci  i dalej kłócą się między  sobą ,także pewne rzeczy się zmieniają inne nie bardzo i nie tak szybko

Forum to jeszcze ma się dobrze i nic lub bardzo niewiele ,wskazuje że umiera,jak reklamodawcy odpłyną masowo to wtedy upadnie i forum ,ludzie przychodzą i odchodzą normalna rzecz nie ma to wpływu na upadek czy nie upadek.Nie ma chyba  na horyzoncie znaczącej,nowej konkurencji,która zwiększyłaby masowy odpływ użytkowników i reklamodawców netkobiet.pl
A wspomniane audiostereo ma się w sumie nieźle ,nowi userzy też się kłócą zawzięcie : ) o to co lepsze lampy czy tranzystory oraz czy kable grają,spór nierozwiązany tak jak 20 lat temu i nie do rozwiązania Ze dwa razy właściciel się zmienił po drodze a starzy zmienili miejsce na inne inni odeszli całkiem gdzieś tam,przyszli nowi  interes się kręci.
Takie rzeczy jak upadek podmiotu opierają się na regulacjach rynkowych a nie  na jakichś osobistych frustracjach, sentymentach czy życzeniach dobrych/ nie dobrych to marginalny wpływ na upadek ma.
Prawdopodobnie netkobiety.pl zmieniają właściciela tak domniemywam po doświadczeniach z innych for, to tylko mój domysł niepotwierdzony w żaden sposób.
Jak dotąd netkobiety.pl mają dość dobą opinię,a negatywne opinie nie są niczym niezwykłym i są w zdecydowanej mniejszości jak na razie.
Nic oczywiście wieczne nie jest nawet wieczne pióro ,naszą klasę, gadu gadu dobił fb po prostu - czysty biznes .

Nie, nie odnoszę wrażenia, że Netkobiety się kończą, chociaż odeszło sporo osób, do których się jakoś tam przywiązałam, które mocno były tu obecne.
Zmęczenie materiału się zdarza, sama to zaobserwowałam u siebie. Robię się wtórna i czasami zbyt pochłonięta tym pisaniem, zbyt nim rozemocjonowana (podkreślam: czasami... ale za to jak).

ja siedzę na swojej kanapie i nie tęsknię za nikim i niczym. Dobrze mi tu i teraz. W piecu napalone, kot mruczy, herbata smakuje.
Wycyganiłam od kolegi z pracy świetny kubek:

Z błędem ortograficznym, co mnie razi, ale i tak świetny.

Adela,jest jak jest, ale wierzę w tę najdłuższą żmiję

P.S. Syn po aferze chodzi do szkoły jak człowiek

Byłam dziś świadkiem pewnego pięknego zbiegu okoliczności, ale o tym Wam nie opowiem. Chcę tylko powiedzieć, że życie jest nie-sa-mo-wi-te. I ludzie - ci zwyczajni, nie zwracający na co dzień niczyjej uwagi.

Dziękuję, Pasławku.
Hako stary pancur, znasz zapewne Jacka Bieleńskego. Obchodzi 70 urodziny. Będzie fajna impreza muzyczna.
Niestety obawiam się że M się tam pojawi. A nie chcia£abym tego odpuścić.

Piegus- to że kot mruczy, jest nie do przecenienia.

Misinx, jak kawa?

Osobiście też nie znam, ale to człowiek legenda. No i Marynarze Łodzi wymiatają. Podeślę Ci plakat na priv.

Nam z Adelą nie straszne porykiwanie szarpidrutów i mruczenie kota mamy i jedno i drugię
Subkultury na początku są antymodą ,później wkracza komercja która spłyca powierzchownie takie zjawisko ,i coś alternatywnego staje się bardziej masowe, kompletnie nie o to chodziło w punku ,ale tak się dzieje z każdą subkulturą nawet z norweskim prawdziwym black metalem takie życie.

Ano jeździło się po koncertach, ale muzycznie to nie tylko jazgot mi odpowiada. W każdym niemal gatunku mogę znaleźć coś co mi odpowiada. Na koncercie Moskwy byłam jakieś 3 lata temu, sle to raczej z sentymentu.
Z ostatnim rokiem zbladłam nieco przez te wydarzenia przestalo mnie kręcić prawie wszystko. Okopałam się nieco i nie bardzo "czuję bluesa".
Ale marzyła mi się taka impreza z big bandem, jazz, swing i szalone tañce.

Ross , ja po prostu staram się pogodzić z tym jak jest. Nie ma innego sposobu , żeby odzyskać poczucie szczęścia, a przynajmniej pogodę ducha. Idzie mi to bardzo opornje. Nie będę się przekonywać że samej jest mi dobrze, bo wcale tego nie czuję. Boprzez prawie 30 lat, odkąd zaczęłam wchodzić w relacje damsko męskie, właśnie te 10 ppreżyłam w przeświadczeniu, że jestem w dobrym, moim,  bezpiecznym miejscu.
Tak jak zapewne wiele innych dziewczyn w podobnej sytuacji.
No i jestem teraz sama, radzę sobie, ale nie czuję szczęścia bardziej chyba przez ranę, brak szacunku i poczucie " wyrolowania" niż przez singielstwo.
Chociaż brak wsparcia, bliskości i intymności z najbliższą osobą też bardzo mi dokucza.

To rozumiem. Pewnie te dwie rzeczy dają w kość. I to rozstanie po latach i obecne singielstwo.
To normalne, że 10 lat czułaś się będąc w związku bezpiecznie, choć pewnie ktoś zaraz napisze, że uwiesilas się na facecie i dlatego teraz nie możesz sobie poradzić. To Ci powiem, że to akurat bzdura.

Poza tym nie wiem Ci napisać. Myślę, że w ciągu kolejnego roku pomału odczujesz ulgę, przypominasz mi mnie po rozstaniu.  Przeszło mi prawie pi 1,5 roku, a po 2 latach zupełnie. Także jest nadzieja, choć teraz pewnie myślisz, o matko to jeszcze tak długi czas.
Powinno Ci przejść.
Czy i kiedy kogoś znajdziesz, nie wiem. Ale myślę, że tak. A ten Twój ex jak chciał sobie iść to niech idzie. Znajdziesz lepszego:)

Mnie pisali. A byłam takim stanie emocjonalnym jak Adela i miałam takie same rozterki. Dlaczego więc mi można było pisac:naucz się być sama, za bardzo koncentrujesz się na facetach, będziesz sama dopóki nie nauczysz się żyć samotnie. Spodziewam się więc, że Adela otrzyma te same rady. Bo jak inaczej, że nie?
Też nie byłam uzależniona od ex, pomyślałam prostu przezywałam rozstanie. A sama umiałam żyć i to wiele lat przed związkiem. Nie wiem , czy da się jeszcze bardziej umieć żyć samemu.

Dzięki, Ross. Ten rok minął w sumie szybko, chociaż w męczarniach. Perspektywa następnego j3st mi już chyba...nie to że obojętna, ale po prostu jestem z nią pogodzona, chociaż wkurza mnie że życie mi ucieka. No i obawiam się jednak utknięcia na pogrzebie trupa związkowego.
To, czy piznam kogoś lepszego... hmmm to często się słyszy. I nie chodzi mi o to że nie ma lepszego faceta, tylko o prawdopodobeñstwo spotkania owego.

Szczerze, to było kiedyś.
Teraz nie uważam, że nie jestem fajna, nie jestem mądra jestem do niczego i że nie zasługuję. Nie ma już tamtego myślenia nic a nic.
Jednocześnie chyba tak się już przyzwyczaiłam do bycia samej, że nie wyobrażam się siebie obecnie w jakimkolwiek związku, nie mówiąc już o mieszkaniu razem.
Stałam się z zamian za to taka, jak te kobiety, które po latach nie są zdolne do koegzystencji z kimś.
To się nauczyłam bycia sama ze sobą.
Dziś byłam sama w domu, coś tam robiłam, sama na spacerach, sama na aktywności fizycznej, teraz będzie samotny wieczór, mam do zrobienia coś w komputerze, potam mam zamiar zając się swoim hobby )jeszcze nie wiem którym) i zupełnie nie przeszkadza mi, że nie będzie obok nikogo. To by było na tyle co do związków.
Co do miejsca zamieszkania (bo tak tu piszecie Adeli), to niby większe miasto to większe możliwości , więcej ludzi, okazji do wyjść, więcej eventów, zajęć grupowych, skąd te więc epidemie samotności w metropoliach? W Warszawie. W Nowym Jorku? Tylko proszę nie pisać mi, że ludzie są wybredni. Jeszcze nie słyszałam, zeby facet spotkał kobietę, z którą chciałby spędzić życie, a kobieta mężczyznę, poza którym również świataby nie widziała i innych facetów dookoła, ale oni obydwoje pomyśleliby :hmm dobrze mi z Moniką/Pawłem, to jest TO, ta właściwa osoba,... ale w sumie poszukam dalej, bo może ktoś lepszy mi się trafi.
Jak ktoś kogoś rzuca, czy rezygnuje ze znajomości, to coś musi być na rzeczy, a nie, ze szuka lepszego czy lepszej. A najpewniej jest to brak uczucia i to cała filozofia.

Temat mnie jak najbardziej obchodzi, ale zastanawia mnie, czy jeszcze cokolwiek mam w nim do powiedzenia.
Poczucie osamotnienia nie jest mi obce. Marzenia o związku nie są mi obce. Przykrość po rozstaniu nie jest mi obca. Miałam, jak wiadomo, ogromny problem z nawiązywaniem relacji, a te nieliczne wylały mi kubeł zimnej wody na głowę i sprawiły, że mocno sceptycznie podchodzę do poznawania mężczyzn, jakoś nie bardzo sobie wyobrażam, by zakochać się natychmiast, z punktu. Nie ma we mnie przekonania, że związek to dobro nadrzędne.
Sama już nie wiem, czy chciałabym związku, ale powiem Wam: nie jest mi źle w pojedynkę. Nie czuję się dziś samotna, nie potrzebuję wielkiej intymności, zresztą mam wokół siebie osoby do głębokich rozmów, porozumienia i zrozumienia. Przytulenie, seks... owszem, fajna sprawa, ale jakiegoś dojmującego braku nie odczuwam.
I czasem myślę: fajnie by było, a kiedy indziej, na przykład dziś: a właściwie po co?

Co nie znaczy, że odmówię, gdy mnie spotka miły zbieg okoliczności. Ostatnie przejścia były, jakie były, ale właśnie ta relacja pozwoliła mi uwierzyć, że związek MOŻE dawać radość i satysfakcję i można czuć się wspaniale z kimś obok.

Lubię (też) jednak czuć taki spokój i zgodę na życie jak dziś. Wolę chyba to niż kolejne randkowe fiasko i poczucie straconego na nieudanej randce czasu.
Podobno w związku też można taki spokój i wytchnienie czuć. Może mi się jeszcze uda?

P.S. Ross, były i na forum wątki samotnych z dużych miast. Znam też historie, gdzie się szukało daleko, a znajdowało dosłownie za płotem
A pewna koleżanka była tak odważna, że nawiązała znajomość z Włochem, bynajmniej w Polsce nie mieszkającym. Ona była w Polsce. Zaczęli pisać... i dziś są małżeństwem z dwójką podrośniętych już córeczek. Próbowali sobie układać życie to tu, to tam, aż w końcu on w naszym mieście zajął się wypiekaniem pizzy. Świetną mają tę pizzę!

Chociaż mam okazję na wyjście w najbliższą sobotę. Jest koncert, będzie tłoczno, rokendrolowo,no ale nie mam z kim iść!
Nie każdy gustuje w takich wydarzeniach, a te które się nafają akurat w rozjazdach.
No nie chce mi się samej...

Paslawek na pewno ma jakiegoś nieżonatego kumpla w klimatach

No tak, w końcu to " kierownik magla"

A , no i Sylwester się zapowiadał, ale zdechło.

Mój szwagier ma lat czterdzieści kilka, zadbany, wysportowany, ogarnięty, języki zna, oczytany. Nie jest paskudny, nieżonaty, bez zobowiązań

Niestety:
1. Wkrótce wraca za granicę.
2. Nie pociągają go stałe związki.
3. Już jest na celowniku jakichś pań, które jeżdżą przez pół Polski do niego.
Z ostatniego mniemam, że jest jakaś posucha No ale coś w tym jest, bo znajomy rozwodnik, facet lat ok. 35, wykształcony, obyty, gładki z gęby i postawy, samodzielny, również nie pali się do kolejnych, stałych związków. Po rozwodzie już kilka lat, a on zamiast baby poszukać mieszkanie sobie kupił, samochód, tytuł naukowy zrobił. Nie widać żeby facet chodził w depresji.

Skąd pomysł że kobiety 40 plus polują na mężów? 
To bezpieczna strefa
Dzieci mamy już na studiach.
Paslawek jednak szukaj u siebie luzaka dla Adeli w papilotach

Słyszałam Snake że masz wolnego teścia
Może sobie teściową z forum zorganizujesz?, bo ten kuzyn czy szwagier to jakiś zając nie facet

Taka się nie liczy
Ale dobrze że dochodząca  .

A ja siedziałam biernie 9 lat, zniechęcona kilkoma randkami z S., pasujący mi adorator sam się wziął z przypadku, nigdzie nie szukałam, sam mnie zaczepił i jakoś siedzi mi dwa lata. Właściwie to już miałam postanowione być singlem -rozwódką i jeśli ten aktualny zrezygnuje ze znajomości, to nie będe szukać, bo mi dobrze. Mam na wszystko pieniądze, a do prania dodatkowych "gaci" komuś nie spieszy mi się. Dzieci w średniej szkole - miałam przed 30-tką, więc jestem rozmnożona i zaspokojona na tym polu, następnych dzieci nie chcę. Jak ten aktualny adorator się wziął, to się inni znajdują, zwłaszcza zaczął mnie atakowac na fb jakiś bardzo daleki kuzyn, ale nawet mu nie odpowiadam, bo nie mam ochoty na znajomość z nim - nie ma tego czegoś i jak  na początku mu odpisałam, to pisał z błędami, co mnie odrzuca. W międzyczasie miałam propozycję związku daną wprost, ale 1. nie było chemii. 2. jarał szlugi i śmierdział, musiałam z nim siedzieć na tarasie, żeby mi w chałupie nie śmierdziało, zimą awykonalne, nie chciałabym całowac się z kimś takim 3. miał włosy obcięte na 2mm. 4. zamiast podniecić mnie intelektualnie, wyznał mi, że lubi kobiety w czerwonej bieliźnie. Thank you, next!
Ja Wam powiem, że lubię sobie obejrzeć "Chłopaków do wzięcia" i skoro oni mają swoje wymagania, to dlaczego ja mam nie mieć?
Oczywiście w trakcie tego siedzenia miałam swoje różne rozkminy, ale im bardziej poprawiał się mój status finansowy, tym mniej zależało mi na związku. A jak zaczęłam jeździć na zagraniczne wakacje z synami, to już w ogóle. A do teatru i do kina chodzę sama, bo często spontanicznie sobie taką rozrywkę wymyślam, a do tego koleżanki albo bezrobotne i kasy nie mają, albo po 30tce urodziły dzieci i siedzą z nimi w domu.
Edit: A jak Ci Adela źle, to po co przed sobą udajesz, że jest dobrze? Nazwij to wyraźnie i powiedz sobie: jest mi do bani, mam żal, jestem zła na M. Niech te emocje się nazwą i przepłyną przez Ciebie. Dopuść je do głosu. Wyraź je. Jak skryjesz i będziesz udawać, że ich nie ma, to wybuchną z podwójną siłą. I pamiętaj, że żaden potencjalny facet nie może być Twoim terapeutą od poczucia szczęścia, bo na tym polu masz już Jolę. Niestety, tę drogę musisz przejść sama.

Napisała bodajże w piątek, że pije wino i udaje, że jest dobrze, a Pasławek puścił jej piosenkę na pocieszenie. Stąd mój wniosek.

To jest właśnie to. Już człowiek ciągnie do nowego, a siedzi po uszy w starym. Rozumiem, bo ja też tak miałam.

Oj tak, dobrze mi nie jest. Już rok pozwalam plynąć tym uczuciom, mówiąc o nich, pisząc i oglądając ze wszystkich stron.
Nie sądze, żebym je bl9kowała. Czasem mam już dosyć i mam ochotę na " znieczulenie". Stad może wrażenie Symbi, że udaję przed sobą. A może czasem udaję- z zewnątrz widać co innego.
Powiedziałabym, że nie cucę w tym utonąć.
Stąd potrzeba wyjścia , zaczerpnięcia powietrza i pozytynych wibracji.
Mówię Wam, czasem jestem zła sama na siebie, że życie mi ucieka a ja tkwię jeszcze, bo blizna za wolno się tworzy.
A czasem się poddaję i mówię " kurde walczysz z wiatrakami". A czasem pytam Joli jak ruszyć dalej.
Rozbawiliście mnie z tym swataniem. To miłe. Ale papilotów nie jestem w stanie teraz zrobić, obcięłam włosy na krótko.

Misinx, może skoro fajna, to niech trochę " odleży".

No, właśnie - po jakiego grzyba mydlić oczy?
Dla mnie to jest potwierdzeniem obserwacji, że ludzie zamiast szukać miłości, TEGO człowieka, szukają ucieczki od samotności. Tylko czy to jest w porządku wobec drugiego człowieka? Bo o porządku wobec siebie nie wspomnę, to już osobista sprawa.
Nie bardzo sobie wyobrażam rok po rozpadzie czegoś poważnego być już w nowym związku.

Tylko widzisz, Misinx, jak to się kończy.
Ale pomylić się też można, zdarza się.
No, dobra, może zbyt radykalnie to ujęłam.

Misinx, dla mnie nie ma nic nagannego w takiej relacji z byłą jak Twoja, jestem pełna uznania, że ludzie zachowując rozsądne granice jednak potrafią być dla siebie wciąż ludźmi po związku.

Trudno mi powiedzieć, czy był to z jej strony "kosz ze znieczuleniem", bo inaczej nie wiedziała jak to powiedzieć. Bardzo możliwe. Ja też w takich sytuacjach czuję się bardzo niekomfortowo. W zeszłym tygodniu nie wiedziałem jak to powiedzieć i powiedziałem właśnie o "braku chemii". Chyba to zostało zrozumiane.

Tu nie chodzi o jakieś poczucie honoru. Absolutnie. Gdybym dostał jakiś komunikat, oznakę tego, że ma sens do tego wrócić, to bym pewnie wrócił. Ja po prostu mam taką naturę, że jak ktoś mi daje do zrozumienia, że mnie nie chce, to się dalej nie narzucam. Są tacy co w takiej sytuacji dalej "drążą" i czasem ponoć im się udaje, ale ja tak nie umiem.

Chyba ma jakąś przyjaciółkę też po rozwodzie, bo coś o niej mówiła.

A tak trochę a propos tematu, to znalazłem dzisiaj konto kobiety z takim opisem:
"O MNIE
Trochę nieułożona ale mam nadzieję, że ktoś kiedyś będzie miał na tyle cierpliwości, żeby wspólnie nad tym popracować. Przez to „nieułożenie” straciłam miłość swojego życia. Nie chcę tego powtórzyć.
Nie jestem pewna czy chcę jeszcze cokolwiek powtarzać…
MÓJ WYMARZONY PARTNER
Wymarzony… wymarzony już był. Przestałam marzyć. Inteligentny, zabawny, czuły. Taki który będzie dbał o mnie i dla którego będę ważna, nawet gdy się pokłócimy. Taki, który nie będzie karał mnie milczeniem. Nigdy. Szukam mężczyzny, który będzie mnie kochał i każdego dnia starał się żeby było dobrze a kiedy mi to umknie gdzieś w codzienności - przypomniał.
Niewiele a tak dużo...."

Jak dla mnie to hardcore To tak jakby ktoś z góry zakładał, że to co najlepsze już miał i stracił, więc każdy następny facet będzie gorszy od tego "jedynego". Masakra. Ewidentnie ktoś tu nie przepracował rozstania

Tak, ale w kontekście tego co napisała wyżej w "O sobie" wynika, że ten "wymarzony" właśnie był i odszedł, więc każdy następny już nie ma szans w tym porównaniu. Zresztą jak zwał, tak zwał. Dla mnie w oczy wali wręcz to, że ta kobieta jest jeszcze wciąż "zabujana" w swoim byłym. I weź tu próbuj...