Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Jeśli w takim centrum które powoduje kontrolę i nas blokuje to minus.

Adela, to super że dostałaś taki pozytywny przekaz od terapeutki.
ja za radą niektórych forumowiczów też zainteresowałam się terapią, nawet odbyłam rozmowę z jedną panią psycholog, ale konkluzja z rozmowy była taka, że właściwie terapii nie potrzebuję. Zdziwiło mnie to,  ale wniosek mam taki, że ja to jestem wielki teoretyk, Wiem dużo,  wnioski mam nie najgłupsze, jednak praktyka niekoniecznie mi wychodzi.  Może jeszcze to spotkanie powtórzę,  bo mam taką możliwość, żeby podrążyć temat.

Rossanko,  trochę się obawiam wcinać w wypowiedź Eli,  ale ja to widzę tak, że gdy człowiek nie zastanawia się nad swoim zachowaniem, nad sobą, tylko po prostu ciekaw jest drugiego człowieka, troszkę jakby o sobie zapomina,  to kontakt odbywa się bardziej na luzie, swobodniej, łatwiej.

Małgorzata Musierowicz fajnie to ujęła w jednej ze swoich książek dla młodzieży: trzeba uwierzyć w siebie, a potem o sobie zapomnieć.

To niestety jest konieczne ( mam na myśli zakończenie terapii), bo dzidziuś będzie. Dziewczyna mówi, że na jesieni planuje wznowienie działalności, no ale może być różnie. No ale to już w formie odpłatnej.
Trochę się obawiam, że zabraknie mi wsparcia specjalisty. Co prawda jestem silniejsza, ale jeszcze się chwieję.
Właściwie obawiam się bardziej niż trochę.

Ross, dobrze znam to poczucie spięcia i niepewności w relacjach damsko-męskich.  To jest również mój problem.  Na poziomie koleżeńskim radzę już sobie całkiem fajnie, ale wejść w bliższą relacje sięgnąć po miłość –  To jest  dla mnie bardzo trudne.

Ela czasami formułuje myśli w trochę niezrozumiały sposób, więc po prostu ją dopytaj.  Co tam do niej mam to mam, ale to konkretna kobieta.

Trudno mi się na ten temat wypowiedzieć to chyba jest robota dla Ciebie – poszukać źródeł.
o sobie akurat coś już wiem.  miałam w życiu bardzo silny przekaz o odmienności, ułomności,  spotkałam się z okrucieństwem rówieśników.  byłam prześladowana fizycznie i psychicznie.  od chłopaków w podstawówce zaznałam przemocy również seksualnej.  Izolowałam się I coraz bardziej odstawałam  od rówieśników, a to potęgowało moje nieprzystosowanie. Za tym znowu szły reakcje otoczenia  i powstało błędne koło.
Chłopaków bałam się do tego stopnia że jak ktoś do mnie zagadał to potrafiłam odwrócić się i uciec.
niestety z tego się wyłazi latami i bywa ciężko.

szczerze mówiąc kiedy to pisze bardzo się dziwię temu stwierdzeniu że nie potrzebuję terapii.  tego co prawda nie powiedziała terapeutka ale też nie zaproponowała kolejnego spotkania.  nasza rozmowa dotyczyła spraw na które bez większego trudu znalazłam odpowiedź więc wszystko wyglądało cacy.

To może po prostu działaj małymi kroczkami, żeby nie było za trudno. Jak człowiek widzi że małe kroczki działają to ośmiela się na troszkę większe.

Czasami jednak Obawiam się że małymi kroczkami to już za życia z niczym nie zdążę.
Zawsze powtarzam że mogę być zupełnie szczęśliwa sama, ale chciałabym czuć że to był wybór,  ewentualnie okoliczności a nie wynik autosabotażu,  stawania sobie samej na drodze.

Małe kroczki też są bardzo dobre. Lepiej jest utrzymać małe stopniowe zmiany, niż taką grubą linię.

Myślisz? Zdaje mi się , że drobię w miejscu, jeśli wiesz, co mam na  myśli. Tu trzeba radykalnego kroku.

Sama prosiłam o opinie, więc proszę.
U mnie tak samo było. Terapeutka spytała, co sprawia, ze Pani jest gorsza od innych, że czuje się nic nie warta. Obiektywnie nie potrafiłam jej wskazać odpowiedzi. Obiektywnie nic tego nie potwierdza.
Ja to mam, z domu, jak w domu czujesz, ze jesteś nic nie warta i nie zasługujesz, to jak możesz być coś warta i zasługiwać w dorosłym życiu? Znam dobrze ten mechanizm, ale co mi po tej znajomości? Nadal się tak czuję.

To robię. Przed pandemią musiałam pojechać pociągiem w jedno miejsce. Miałam bardzo sympatycznego towarzysza podróży, fajny mężczyzna, w moim wieku, przegadaliśmy ze 3 godziny, nawet do książki nie zerknęłam, którą specjalnie zabrałam na podróż.
Ale on był zupełnie obcy, mogłam zachowywać się swobidnie.

Mnie chwalili, ale za szkołę, stopnie, jak siedziałam cicho i inne takie du..rele. Wiesz, jak by łaś grzeczna i posłuszna, bo inaczej nie było wolno.
Pewnie w dobrej wierze to robili, ale co mi z tego teraz.
Co by tu zrobić?

Ja tam wiecznie od ojca słyszałam  Ty cielęcino, klipo.  Matka wiecznie zagoniona, jak przynioslam czwórkę, to słyszałam Dlaczego nie piątka, a jak miałam piątkę, to bez reakcji.
Dużo przemyslałam pod wpływem wykładów ks. Pawlukiewicza (są dostępne na yt), jesli ktos nie ma oporów, że to ksiądz.. I praktyka wdzięczności.

Może na początek być sobą w każdej sytuacji?

Do mnie to przyszło, kiedy sobie uświadomiłam, że nie każdy musi mnie lubić. Wcześniej 'wchodzilam w tyłek', a efekt był różny. Nie każdy musi byc moim kolegą. A i faceta chcę takiego, przy którym mogę łazić w legginsach i spiętych włosach.

Co dalej ?
Na dobry początek Ross po prostu się przyglądaj sobie i jak się osądzasz określasz pozycjonujesz odnośnie innych,różnicujesz porównujesz i jaki tego skutek do czego to wykorzystujesz i do czego Ci to niby potrzebne.Te mechanizmy to bywa właśnie kontrolowaniem otoczenia i sytuacji - w skoncentrowaniu się na sobie w skutkach i w gruncie rzeczy najbardziej oscyluje to nie w dbaniu o siebie ale odwrotnie jest egotycznym i frustruje .Ja akurat mam na to określenie odpierd...lić się od siebie i od własnego kultu komfortu ciepłego "kuwidołka" psychicznego ,który jest lękiem.
Tu przydaje się nauka uważności wnikliwości w obserwacji siebie w stronę nie osądzania się surowo .
Z początku pewnie to trudne bo widzi się własne oceny i to co nam robią ,ale po jakimś czasie nabierzesz do tego zdrowego dystansu,to że widzimy,pewne zjawiska dostrzegamy je znamy źródła w dzieciństwie i przeszłości niestety jeszcze nie sprawia że znikną ,a taki agresywny odwyk walką i " wymazywaniem bywa mało skuteczny, "wypalaniem" wręcz miewa odwrotny skutek wzmacnia niektóre mechanizmy .
Porównywanie się z innymi ma swoje miejsce i rangę można to zmienić dla siebie i nie ranić siebie osądami a to problem wielu wielu ludzi
poczucie wartości i samoocena oparta na porównywaniu się i różnicowaniu .
Na razie się łagodnie obserwuj nawet złość gniew niechęci i awersje staraj się nie analizować i komentować tego bo to automatyczne i nakręca spiralę racjonalizowania uczuć emocji celem być może ich st€mienia regulując je intelektualnymi akrobacjami wyuczonymi niestety na tym etapie życia te stare wzory już nie działają i przynoszą rodzaj cierpienia w hmm rożnych formach użalania się nad sobą i wymuszania przemocą idealności doskonałości na sobie dlatego ciągle ludzie są głodni niekompletni niewystarczający w swoich stanach i uczuciach tak się czują jak o sobie myślą a pewne fragmenty kultury filozof i ideologi niestety podbijają ten pęd do bycia kimś innym niż się jest .

A i oddychanie spokojne i łagodzące uspokajające wibrowanie uczuć, ćwiczenia oddechowe ale też takie w życiu nie tylko na siedząco normalnie w akcji .

Dokładnie chodziło mi o to co Piegowata napisała i zdanie Musierowicz też pasuje.
Jak interesujesz soię kimś innym, to zapominasz o sobie, i czasami bardzo dobrze. Czyli nie martwisz się jak wypadniesz bo masz bardziej interesujący obiekt niż Ty sama. nie myślisz o tym czy wypadniesz głupio, czy wszystkie fałdy w spódnicy masz równo, czy to, czy tamto. Po prostu jesteś sobą i inni to czują.
Jak spotykasz np ciekawego męzczyznę to nie widzisz w nim od razu potencjalnego partnera, nie zastanawiasz się czy kogoś ma, tylko coś Cię zachwyca, chód, tembr głosu, fajne zachowanie, uśmiech.
Dbanie o siebie to jedno- ale pozwolenie sobie na zachwyt światem to drugie.
Zobacz, Piegowata to ma co tam dalej sobie knuje i kontroluje czy nie to druga sprawa, inny etap
ale przez te pierwsze drzwi kontaktu przechodzi nie potykając się.  Czasami w taki etap nie wpadamy od razu- Ty na przykład mozesz być bardziej nieśmiała, ja bardziej wnikliwa, ktoś tam jeszcze inny- ale to musi następować. Jedne nawijają bo potrafią i lubią , inne są nieśmiałe i mogą pięknie słuchać- jak się na kimś skupią nie na sobie to ciekawych rzeczy się o kimś dowiedzieć.
nie wiem co Rossanko robisz, ćwicz w pracy- z klientami, z kolegami w pracy, z szefostwem nie radzę
musiałabyś podac przykład takiej interakcji z której jesteś niezadowolona, by coś więcej powiedzieć.

Co do mówienia o czymś, to tu się nie zgadzam, bo uważam że ma moc spełniającej się przepowiedni czasem- u mnie ma. Np jak mam jakiś pomysł nowego zajęcia w życiu to o tym mówie na głos i kogoś w to wtajemniczam- jest jakby zaklepane i zwykle się mi dzieje.  Chociaż są jakieś sprawy przebiegające w głowie i bum !
a pozbycie się nałogu tytoniowego to same plusy.

Rossanko, a może przeprowadź sobie takie ćwiczenie- robiłam to na terapii, czytałam u Nosowskiej, to chyba niespecjalnie odkrywcze, ale na mnie działa.
Wyjmij swoją fotografię, z dzieciństwa. Spójrz na siebie sprzed lat, poczuj , że to dziecko , to Ty, że masz jej lęki, jej doświadczenia, strachy. Potem obiecaj tej dziewczynce, że nigdy jej nie opuścisz, będziesz o nią dbać i nie pozwolisz nikomu jej skrzywdzić. I stosuj to- ilekroć źle o sobie pomyślisz, przypomnij sobie, co jej obiecałaś
Nie możesz przecież zawieść dziecka! Ona ma tylko Ciebie. Nie ma od tego odwrotu. W ten sposób obdarzając ją troską i miłością, zadbasz o siebie.
Nie wiem, czy dobrze to przekazałam. Odsyłam do "Powrotu z Bambuko".

Tak, to dokładnie to samo Ale z dzieckiem bardziej do mnie przemawia.
Patrzę na fotografię, widzę małą siebie- bezbronną, niewinną- no nie mogę jej zawieść!

Nico, bo nic z tej terapii nie wyniosłaś. Terapia to wstęp, Ty musisz potem wykonać tę brudną robotę.

Oglądałam wieczorem filmik, którego bohaterem był czternastoletni pies z pewnymi problemami. Razem z właścicielką pojechali na tygodniowy kurs, który miał być początkiem zmian. Dzień po szkoleniu właścicielka oddała psa do schroniska, bo okazało się, że tydzień terapii prowadzonej przez trenera to za mało, żeby zmienić psa, że trzeba jeszcze samemu włożyć w to wysiłek. Ale z tego pociągu superwłaścicielka już wysiadła. Pies miał się zmienić natychmiast, bez jej pracy. W jej przekonaniu trener miał to zrobić za nią.

Rossanko, oczywiście, że znajomość źródła to jest nic. Jeśli znałabyś metody na naukę języka, ale być ich nie wprowadziła, to sama znajomość technik byłaby wystarczająca?

W ogóle nie chodzi też o to, żeby robić 10 rzeczy tylko po to, żeby je robić i żeby zdobyć 10 punktów do atrakcyjności. Czy Ty to wszystko robisz, bo chcesz i lubisz, czy musisz to robić, żeby lepiej samą siebie postrzegać? Czy rozwijasz się w danej dziedzinie, ale nie dlatego, że szef każe lub po to, żeby ktoś się Tobą zainteresował, tylko dlatego, że po prostu chcesz to robić, jesteś tym naprawdę zainteresowana, daje Ci to przyjemność i oderwanie od rzeczywistości i dzięki zajmowaniu się tym czujesz się lepiej? Masz w sobie pasję, chęć do działania i radość, że możesz poświęcać wolne chwile na to, co uwielbiasz?

Jeśli nie, to nic Ci nie dadzą te wszystkie konkursy. To, co robisz w życiu, powinno stać się celem samym w sobie. A jeśli celem tego jest znalezienie partnera, to nic z tego.

Traktuj samą siebie jak traktowałabyś własne dziecko. Tak bardzo chcemy czasem zajmować się innymi, a sobą nie potrafimy. A to jest przecież punkt wyjścia. Jeśli całe dotychczasowe życie i to wszystko, co zdobyłaś, nie dało Ci jeszcze szczęścia i przekonania, co do tego, że jesteś wartościową osobą, to partner na pewno tego nie zrobi. To jest samodzielna praca do wykonania.

.

.

Nie wiem, w jakim świecie wyczytałaś, że go pochwaliłam.

Ja bez żartów, za to dostałam prezent na święta - słodycze i lwowski ajerkoniak.

Czuję się "zraniony"

Co Ci zrobili faceci aż strach pomyśleć ,wiele uraz masz w sobie .

Pasławku, to tylko moja perspektywa, ale nie wnikam, z czego wynika.

Adelo, dobrze, że się tym dzielisz. Ja niczego nie narzucam, mam po prostu silne własne zdanie na ten temat i stąd może tak jest to czasem postrzegane. Nie da się tego przyspieszyć, ale zobaczysz, że za rok będzie dobrze. Nie będziesz już odczuwać takich emocji i już nie będzie Ci się chciało płakać.

Ross,  do mnie z kolei bardzo przemówiło Twoje proste zdanie, że część rad, opinii przemawia, a część nie.   z burzy mózgów i wielu danych można jednak coś dla siebie wygrzebać.  Nie lubię tylko tego że 20 raz powtarzam że jest tak czy siak, a ktoś twierdzi, że zupełnie inaczej,  A ktoś lepiej ode mnie wie, co we mnie siedzi.
Wczoraj udało mi się porozmawiać z siostrą która mieszka bardzo daleko bo za granicą  i na ogół jest ogromnie zajęta osobą a teraz ma więcej czasu z powodu pandemi.  Prosto mi powiedziała: no. jak cię to nie rozwala psychicznie to zostaw to jak jest i patrz, czy ci głupich numerów nie robi.
To przemawia do mnie najbardziej  i najbardziej zgodne jest ze mną samą.  psychicznie jeszcze się trochę czasem chwieję, chwile rozterek mam,  ale radzę sobie.  Potrzebuję tylko podtrzymania gdy się chwieję i niczego więcej.  stwierdzam jednak że tego się w wirtualu nie szuka.
życzę miłego dnia wszystkim.

Dodam jeszcze, bo Adela lubi Rozmawiać o snach,  że dzisiaj śniło mi się coś niesamowitego.
niezmiernie rzadko śni mi się mój tata. dziś we śnie przyszedł do mnie w takim zielonym garniturze w którym został pochowany. poskarżył się że stracił pracę że czuję się zagubiony i niegodny miłości – mój tata który zawsze był dla nas oparciem. ja mu wtedy Oznajmiam że na moją miłość zasługuje zawsze po czym Przytulamy się do siebie.
Bardzo bardzo mnie ten sen poruszył. w rzeczywistości nasze relacje były pogodne serdeczne ale nigdy wylewne, był raczej żart dobroduszność ale nie było  tak otwartych wyznań jak w tym śnie.  w tym samym śnie przyszła też do mnie koleżanka z liceum. Nie pamiętam już szczegółów Ale najważniejsze było że ona, osoba w klasie popularna, wyrazista i przebojowa, daje wyraz swojej potrzebie wsparcia zwierzenia się i smutkowi, a ja jej wskazuje miejsce obok siebie i mówię siadaj i gadaj. to najważniejsze i najwyraźniejsze, co pamiętam z ego snu. Jestem poruszona i zaintrygowana.

Adelo, każde następne święta przejdziesz lżej.

A tego Ci życzę (oczywiście bez utraty miejsca pracy)

To i ja dla towarzystwa polałam.

Też mam kolorowe.

Sny  przeważnie mam w kolorach,z tym że teraz rzadko który pamiętam.
Natomiast wyjątkowym i dość przerażającym wspomnienie jest to jak widziałem na jawie czarno biało szaro jak na starym filmie przez kilka godzin
dość okropne doznanie.

A, Rossanko, masz sny o lataniu?

Jakkolwiek nigdy nie brałam narkotyków, wiem, że chemia mózgu potrafi płatać niezłe figle, jjedno ze wspomnień to takie, jak weszłam w necie na popularną stronę plotkarską i nagłówki artykułów na mnie "spojrzały", powiększyły się dosłownie jak w filmach to pokazują.
Na sny zwracam uwagę, bardziej pod kątem zachowania zdrowia psychicznego niż doszukiwania się znaczenia;  swego czasu dziwaczność moich snów wyszła mi nawet w testach psychologicznych.
Adelo, ten sen o zanieczyszczonym klozecie nie musi się sprawdzić w ciągu jednego dnia, miałam kiedyś sen, że idę po robakach i ekskrementach, jakiś czas potem były mąż założył firmę, poszło nadspodziewanie dobrze. Więc jeśli wierzysz w sny, daj im czas na spełnienie się

Więc, Adelo, sama widzisz. Daj czasowi czas, a może znowu jakiś zwrot z urzędu przyjdzie.