Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Ja akurat nie należę do "wypominalskch".
Raczej do tych co za szybko wybaczają ( jeśli przewinienie dotyczy mnie). Mam też "miękkie serce", lub zbyt rozwiniętą empatię
Nie używam czyichś zwierzeń, oraz okazywanych słabości jako argumentów, na przykład w jakichś kłótniach.
Rozumiem, Bagienniku o czym mówisz.

Szpakami karmione

P.S. Kleyffa tekst kopiowałam z internetu, nie ręczę za zgodność z oryginałem (interpunkcja itd.)

Adelo, z czasem się wszystko ostoi, a teraz po prostu żyj, choćby na huśtawce.
Moja huśtawka zwalnia wyraźnie. Mniej miałam do przerobienia

Adelo, piszę to nie dlatego, żeby upajać siebie swoją historią, ale żeby dac przykład, że nawet z najczarniejszej otchłani da się wydobyć.
Pomogło mi praktykowanie wdzięczności między innymi. Poukładanie spraw finansowych. Praca, która daje satysfakcję. Kontakt z ludźmi w pracy. Dostrzeżenie własnych błędów w związku i akceptacja ich. Akceptacja zachowania byłego męża. Wybaczenie sobie. Wybaczenie jemu, jej (była moją koleżanką). Dużo prócz pisania bloga czytałam, zwłaszcza o pozytywnym myśleniu. Wiele razy oglądałam film "Fireproof". Wymyślałam sobie na siłę argumenty, dlaczego dobrze być singlem.
Miałam ze 3 spotkania z terapeutką. Dostałam skierowanie na Oddział Dzienny na terapie grupową, ale byłam tylko jeden dzien i jak zobaczyłam, w jakim stanie są tam ludzie (złym), to uciekłam.
P.S. Poniższe tytuły czytałam
Melodie Beattie „Koniec współuzależnienia”
Susan J. Elliot „Rozstanie to nie koniec świata”
Bruce Fisher, Robert Alberti „Rozwody i rozstania. Sprawdzony program odbudowy życia”.
Elizabeth Kubler-Ross „Rozmowy o śmierci i umieraniu”
Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się i kochaj”

I cała masa książek o kształtowaniu umysłu pozytywnym myśleniem.
1. Dale Carnegie „Jak przestać się martwić i zacząć żyć”
2. Ewa Foley „Powiedz życiu tak!”
3. Marci Shimoff Carol Kline „Sekret szczęścia. 7 fundamentów życiowej radości”
4. Peter Kummer „Chcę! Mogę! Osiągnę!”
5. Beata Pawlikowska „Trening szczęścia”
6. Kristine Carlson „Nie zadręczaj się drobiazgami, kobieto”
7. Anthony Robbins „Obudź w sobie olbrzyma”
8. Searfino Falvo „Jak zwyciężyć depresję”
9. Joseph Murphy „Potęga podświadomości”
10. Gregg Braden „Boska matryca”
11. Florence Scovel Shinn „Gra życia {i jak w nią grać)”
12. Rhonda Byrne „Sekret”
13. Regina Brett „Bóg nigdy nie mruga”
oraz
Michaela Haas „Niezniszczalni. Rozwój po traumie”
Poniżej notatka z jednej z ksiązek
16 marca 2016
Droga ku uzdrowieniu nie zawsze jest prosta i krótka. Dzięki zastosowaniu kilku działań może być jednak pokonana z powodzeniem.
ZERWANIE KONTAKTÓW Z BYŁYM PARTNEREM
Kiedy związek się finalnie rozpada, nie wszyscy potrafią zerwać kontakty. Chcąc uporać się z rozstaniem nie ma innej rady, trzeba się emocjonalnie, fizycznie i psychologicznie odseparować od związku. Najlepszym i najskuteczniejszym na to sposobem jest unikanie rozmów z byłym partnerem, dzięki czemu można z powrotem odnaleźć przestrzeń konieczną do odzyskania spokoju, zdrowia i rozpoczęcia życia na nowo. Choć to niezwykle trudne zadanie, zwłaszcza na początku, najlepiej zaprzestać wszelkich form komunikacji. Można się spodziewać, że wraz z zerwaniem kontaktów pojawi się ogromna pustka, co grozi szukaniem pocieszenia z powrotem u osoby, z którą właśnie się rozstajemy. Początkowo może być trudno poradzić sobie z niektórymi przeżyciami, jednak w dłuższej perspektywie czasu będzie to korzystne działanie. Szczególnie w chwilach smutku i zdenerwowania może być trudno zaprzestać nawiązywać kontakty, ale należy to przeczekać albo zająć się czymś innym. Kontakty z eks tylko pozornie przynoszą ulgę, w rzeczywistości odwlekają w czasie to, co nieuniknione: w końcu i tak trzeba będzie zmierzyć się z własnymi emocjami.
Próba przyjaźnienia się z byłym partnerem najczęściej kończy się porażką, nawet gdy rozstanie nastąpiło w przyjaznej atmosferze i nie było pełne dramatyzmu i chaosu. Cisza między byłymi partnerami potrzebna jest przede wszystkim po to, by pozbyć się tożsamości pary, a od nowa zbudować dwie indywidualne tożsamości. Dopiero po jakimś czasie, gdy atmosfera nie jest już naładowana emocjami, niektórym parom udaje się zostać przyjaciółmi, Zastanów się jednak, jeśli były partner prosi, abyście zostali przyjaciółmi. Zadaj sobie wtedy pytanie „Czy cenił mnie tak bardzo, gdy byliśmy razem?” Przyjaciele powinni dobrze cię traktować, dlaczego więc masz uznać byłego partnera za swojego przyjaciela?
Może się zdarzyć, że będziesz oczekiwać wyjaśnień od byłego partnera, będziesz chciał/a zadać mu wiele pytań – musisz jednak pogodzić się z tym, że na niektóre nigdy nie uzyskasz odpowiedzi. Musisz wierzyć, że odpowiedzi na twoje pytania nie mają żadnego znaczenia, nie usatysfakcjonują cię, nie są one potrzebne. Aby wyzdrowieć ze związku, nie musisz wiedzieć, co twój były partner myśli lub co zrobił, zwłaszcza, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że twój były partner wykorzysta twoją próbę nawiązania kontaktu, by cię skrytykować.  Jeśli twój były partner postanawia wytknąć ci wszystkie błędy, zakończ rozmowę. Nikt cię nie może zmusić do tego, byś ciągle wysłuchiwał/a, co jest z tobą nie tak, ani tłumaczył/a, że to nieprawda. Niech on myśli co chce. Jeśli ciebie oskarża o wszystko, pomyśl sobie „I co z tego?”. To co myśli były, jego rodzina czy przyjaciele, nie ma żadnego znaczenia.
Ciągłe analizowanie związku tylko wzmocni twój ból.
Jeśli partner cię porzucił, a ty uważasz, że postąpił niesłusznie, on sam musi to zrozumieć. Nie możesz zmienić jego sposobu myślenia. Jeśli źle ocenia wasz związek, twoje wyjaśnienia tego nie zmienią. Najlepiej dla ciebie będzie, gdy pogodzisz się z faktem, że byłeś/byłaś z osobą, która ma inne podejście do życia niż ty.
Nie przetrzymuj rzeczy partnera, by nie było okazji do nawiązania kontaktu. Najlepiej, gdy w ciągu paru dni po rozstaniu oddacie sobie swoje rzeczy. Nie żądaj zwrotu prezentów ani nie przyjmuj ich z powrotem. Jedyny wyjątek to pierścionek zaręczynowy.
Seks po rozstaniu wprowadza jeszcze większe zamieszanie i niepotrzebne komplikacje, zdecydowanie więc go unikaj. Doświadczenia wielu osób pokazują, że nawet jeśli seks okazał się być udany, w rezultacie poczujesz się zdezorientowany/a, a nawet wykorzystany/a.
Opieka nad dziećmi, praca w tym samym miejscu, bycie członkiem tej samej społeczności może sprawiać, że całkowite zerwanie kontaktów nie będzie możliwe.  W takiej sytuacji nie powinniście rozmawiać ze sobą, gdy nie jest to niezbędne. Rozmowy powinny być rzeczowe i krótkie i dotyczyć przykładowo wymiany informacji o dzieciach lub o pracy.
CO ROBIĆ, KIEDY CZUJESZ POTRZEBĘ SKONTAKTOWANIA SIĘ Z EKS?
Najlepiej zająć myśli jakimś działaniem, które ułatwi nam przeczekanie tej potrzeby. Przykładowo może to być:
opisanie sytuacji w dzienniku
telefon do przyjaciela
napisanie posta w internetowej grupie wsparcia
prysznic lub pachnąca kąpiel
zajęcie się hobby
spacer
siłownia
zakupy
pójście do kina
ZDROWIENIE POPRZEZ ŻAŁOBĘ
Mówi się, że czas leczy rany, jednak kiedy nie zmierzysz się z bólem i stratą, której zaznałeś/zaznałaś, ten ból, zamiast minąć, zacznie się potęgować. Niemal wszyscy nie chcą dopuścić do siebie poczucia straty, którą powoduje rozstanie i zacząć przepracowywać ból po rozstaniu.
Więcej na temat żałoby po stracie czytaj we wpisie Rozwód – jak sobie poradzić cz. 2 – proces smutku i żalu w kontekście rozstania.
DBANIE O SIEBIE
Przekonałeś/przekonałaś się, że zdystansowanie się od zakończonego związku wymaga przeżycia kolejnych faz żałoby po stracie. Nie możesz jednak zapominać o teraźniejszości – musisz zacząć wychodzić do świata, robić nowe rzeczy i nauczyć się nowego stylu bycia. Traktuj siebie dobrze codziennie, jednocześnie pracując nad swoimi emocjami. Możesz tego dokonywać wykonując codziennie czynności z poniższej listy:
zapisuj w dzienniku myśli i uczucia – dziennik może stać się twoim przyjacielem na dobre i złe; za pomocą niego wyrazisz swe emocje i zaplanujesz nowe cele
myśl o sobie z miłością- zanim zbudujesz udaną, zdrową relację z innym człowiekiem musisz mieć udaną, zdrową relację z samym sobą; nikt cię nie pokocha tak bardzo, jak sam możesz pokochać siebie
powstrzymuj się od myślenie o sobie w negatywny sposób  – walka z negatywnymi myślami polega na powstrzymaniu tych myśli i wprowadzeniu pozytywnych twierdzeń
zrób listę rzeczy, za które czujesz wdzięczność – w stanie przygnębienia przestajesz widzieć to co dobre w twoim życiu. Walcząc z tym codziennie zastanów się nad tym, z czego możesz się cieszyć, możesz też zapisywać to w dzienniku. Pewnie dostrzeżesz, że możesz czuć wdzięczność za dzieci (jeśli je posiadasz), za ładną pogodę, posiłek, krótką kolejkę w sklepie. Po jakimś czasie zauważysz, że cieszą się drobiazgi.
nie poddawaj się obsesyjnym myślom – znajdź sobie jakieś hobby lub naucz się czegoś nowego, co cię interesuje. Możesz zacząć kolorować kredkami, układać bukiety z kwiatów, dziergać na drutach, zacząć pisać książkę, zrobić kurs fotografii lub zapisać się na studia.
traktuj dobrze swoje ciało – odżywiaj się prawidłowo, wysypiaj się, ćwicz, unikaj alkoholu i narkotyków, idź do lekarza i bierz przepisane lekarstwa. Spraw sobie nową fryzurę i ubranie
czas dla siebie – spędź jeden wieczór w tygodniu tylko ze sobą (albo ranek w weekend). Wyłącz telefon i inne urządzenia, przez które ktoś mógłby się z tobą skontaktować. W tym czasie możesz wciąć długą kąpiel, nałożyć maseczkę na twarz, poczytać dobrą książkę, zrobić sobie wycieczkę rowerową, iść na spacer, wybrać się na zakupy, iść do kina, pograć w golfa, wybrać się na masaż,
psychoterapia i grupy wsparcia – jeśli czujesz, że nie możesz sobie poradzić z rozstaniem, skorzystaj z pomocy nie tylko przyjaciół, ale także psychoterapeuty lub grup wsparcia. Może okazać się, że dużo skorzystasz na spotykaniu się z osobami, które borykają się z podobnymi problemami.
WYBACZENIE
Wkrótce po rozstaniu niektórzy mogą ci mówić, że jeśli pozbędziesz się gniewu i wybaczysz, poczujesz się o wiele lepiej, Jednak wybaczyć możesz dopiero wtedy, gdy przepracujesz gniew i ból. Natychmiastowe wybaczenie jest mało prawdopodobne, jest to długi proces i każdy przechodzi przez niego we własnym tempie. Wybaczenie przyjdzie, gdy będziesz na nie gotowy/gotowa, a wtedy przyniesie ci mnóstwo korzyści,
Więcej o wybaczeniu pisałam w poście Łagodność podarowana, czyli słowo o sztuce wybaczania.
NOWA MIŁOŚĆ CZY ŻYCIE W SAMOTNOŚCI
Nawet jeśli pragniesz znaleźć nowego partnera, istotne jest, by się przekonać, że życie w pojedynkę może być satysfakcjonującym stylem życia, obojętnie czy żyjesz sam/sama, czy też masz rodzinę i przyjaciół. Musisz nauczyć się żyć solo i zrozumieć, że nie jest to kara, ani coś sprzecznego z naturą. Pierwszym wyzwaniem bywa często zignorowanie tego, co inni myślą lub mówią o twojej samotności. Ludzie mogą namawiać cię, byś kogoś sobie znalazł/znalazła, myśląc, że to jest właśnie to, czego chcesz i potrzebujesz. Może nawet będziesz odczuwać presję ze strony społeczeństwa. Bez względu jednak na to, co mówią przyjaciele, znajomi, rodzina, media czy popkultura – bycie w związku nie zawsze jest równoznaczne ze szczęściem, zważywszy fakt, że w wielu małżeństwach ludzie są ze sobą z powodu współuzależnienia, z lęku przed nieznanym lub ze strachu przed samotnością. Nauka życia w samotności daje wielką wolność – potrafisz być sama ze sobą i z tego powodu nie zgadzasz się na związek z kimś kto źle cię traktuje. Ponadto wiesz, że jesli będziesz w związku, niezależnie od wszystkiego dasz sobie radę. A przede wszystkim świadomość, że w samotności radzisz sobie z życiem, da ci szacunek dla samego/samej siebie, czego będziesz wymagać od innych.
Więcej o życiu w pojedynkę pisałam we wpisie Siła w samotności, czyli czy singiel może być szczęśliwy?
Kiedy jesteś gotów stawić czoła życiu w pojedynkę i znalazłeś szczęście jako osoba samotna, wtedy jesteś gotów stawić czoła życiu z drugim człowiekiem. Dwoje kompletnych ludzi, którzy wspięli się na szczyt samoświadomości i rozwoju osobistego, powinno stworzyć bardziej dynamiczny związek niż dwoje ludzi łączących się w próbie stania się jednością.
Pewnie dojdziesz do takiego momentu, gdy ogólnie poczujesz się dobrze, a twoje życie będzie się układać. Może będzie to odpowiednia pora, by zacząć z powrotem randkować. Aby nie czuć presji, potraktuj randki jako okazje do miłego spędzania czasu w obecności obcych ludzi i ewentualnego zainteresowania się kimś. Niezależnie od faktu, czy randka będzie udana czy nie, ucz się obserwować, być sobą i akceptować siebie.
Po wykonaniu pracy nad sobą, możesz zacząć myśleć o nowym partnerze i poważnym związku.
W niniejszym poście inspirowałam się pozycją „Rozstanie to nie koniec świata” Susan J. Elliot.

Adelo, spokojnie, myślę, że wszystko wróci. Mnie się też wydawało, że nie umiem już odczuwać przyjemności, wzruszeń, emocji pozytywnych, jest tylko morze cierpienia. Zastanawiało mnie, jak to możliwe, skoro przed tym wydarzeniem potrafiłam uronić łzy na reklamie czekoladek Merci czy oliwki Johnson's Baby i wciąż odczuwałam radość.
Po prostu każdego dnia rano dawaj sobie szansę na przeżycie dnia inaczej, niż wczoraj. A jak nie wyjdzie, nazajutrz zabawa od nowa. Jesteś pewnie ambiwertykiem, ja też.
Myślę też, że warto zastanowić się nad tym związkiem, czy on Ci dawał, to czego pragniesz. Czy miałaś tylko zabawę i spędzanie przyjemniejszej części czasu, czy też wsparcie w trudnych chwilach, pomoc w razie potrzeby. Co wyniosłaś z tego związku, jakie doświadczenia na przyszłość, jakie zachowania byś powtarzała, a jakich unikała.
A poniżej mój pierwszy post z 2014, kiedy to na siłę wymyślałam sobie plusy singlowania - żeby do nich przekonać samą siebie.
Jestem 4 lata po rozstaniu z mężem (rozwód po kilkunastoletnim związku). Dla samej siebie już kiedyś zastanawiałam się nad plusami bycia samej. I po przeklikaniu internetu wypisałam sobie takie:

  -  nie jestem zazdrosna o partnera, bo zwyczajnie go nie mam, więc w mojej głowie panuje spokój;
   - mogę cały wieczór spędzić przed komputerem nie słysząc ani jednego negatywnego komentarza;
    -nie muszę oglądać pleców partnera, jak garbi się przed komputerem;
    -nie muszę oglądać filmów dla dorosłych chłopców o facetach, którzy zawarli pakt z diabłem i muszą dla niego jeździć z płonącymi głowami na motorach. W ogóle mam wyłączną władzę nad pilotem w domu;
    -kiedy eks bierze dzieci do siebie, mam czas wyłącznie dla siebie. Mogę bez ograniczenia leżeć z książką w łóżku, urządzić sobie domowe SPA czy bumelkę po sklepach, wyjść z koleżanką na disco lub do knajpy;
   - mogę bezkarnie łazić po domu z maseczką na twarzy czy przed telewizorem depilować sobie łydki lub moczyć sobie stopy w misce z ciepłą wodą;
    -w ogóle mam więcej czasu dla siebie;
    -mam czas, żeby się doszkalać i podnosić kwalifikacje bez szkody dla partnera;
    -gotuję wyłącznie dla dzieci i siebie to, co lubi nasza trójka, poza tym nie muszę oglądać samca zanurzonego w lodówce polującego na ?coś na ząb?. Gotowanie nie jest moją pasją, więc zdarza się, że na szybki obiad serwuję dzieciakom naleśniki i nikt nie zagryza obiadu kiełbasą. Kiedy dzieci są u eksa w ogóle nie muszę gotować ;
    -mogę spać w łóżku małżeńskim z dziećmi i żaden facet nie czuje się z tego powodu odrzucony ? więc śpię z dziećmi;
    -nie budzi mnie chrapanie ani mlaskanie partnera;
    -nikt nie narzeka, że mam zimne stopy w łóżku;
    -mogę czytać książki przed zaśnięciem i nikogo nie razi światło lampki nocnej;
    -mogę ustawić budzik na funkcję ?drzemka? i nikt nie marudzi, że nie może już spać po pierwszym dzwonku;
    -nie muszę sprzątać ani prać brudnych skarpet. Generalnie mam dużo mniej prania i prasowania;
    -nie muszę znosić wad partnera!;
    -15 lutego mogę obchodzić ?faustynki? ? święto singli;
    -cały wystrój domu jest zgodny z moimi upodobaniami;
    -nie widzę penisa i jestem szczęśliwa!
    -jest czysto i nie denerwuje mnie nieopuszczona klapa w toalecie  czy niepozmywane naczynia;
    - nikt nie może mnie krytykować (z wyjątkiem przełożonych i służb mundurowych);
    - mogę iść do łóżka z kim chcę (jeśli mam na to ochotę) nie raniąc przy tym drugiej osoby;
   - nie muszę niczego konsultować z partnerem;
    -mogę wydawać więcej na swoje zachcianki;
    -mogę słuchać ulubionej muzyki w domu na cały regulator;
    -robię, co chcę  bez kłótni i konfliktów;
    - zajmuję wszystkie półki w szafie;
   - nie muszę z nikim dzielić przestrzeni życiowej;
    prezenty mogę kupować sama sobie i sama mogę się porozpieszczać;
    - nikt mnie nie zrani ani ja nikogo nie zranię;
   - nie muszę nikomu udowadniać, że jestem inna niż w rzeczywistości;
    od dziecka słyszę ?kocham cię?, a mąż nigdy mi tego nie mówił, więc nie ma mi czego brakować;
    -w związku samej ze sobą nikt mnie nigdy nie zdradzi;
   
    w związku samej ze sobą nie zastępuję samotności w pojedynkę samotnością we dwoje;
    w związku samej ze sobą wiem, że o mojej wartości nie świadczy posiadanie mężczyzny.

pewnie z listy Symbi wykreśliłabym połowę rzeczy, nie dlatego że mi ich brakuje , ale dlatego że nie były dla mnnie problemem w mieszkaniu razem.
ale najwiekszym plusem jest zdecydowanie spokój i swoboda decyzji.
Po utracie zaufania tego spokoju już nie ma po prostu. Ja nigdy nie byłam zazdrosna, a swobody mieliśmy oboje mnóstwo, w sumie to ex na początku chciał się sam bardziej poddawać kontroli, a na koniec wyznał mi, że nie do końca akceptował moje wyjscia np na kawę po pracy z ludzmi których nie znał- wymienił ich listę nawet, ludzi o których ja zapomniałam- wiec był informowany , ALE po tym jak zawiódł moje zaufanie, to najmniejszy fałszywy dzwięk uruchamiał niepokój. I zawsze intuicja była słuszna. 
więc z nim by tego spokoju nie było już nigdy.

Na poczatku pomyślałam Adela że związek mieliscie dość lużny, nie mieszkajac razem- ale wiem że to nieprawda i mieszkanie razem nie ma tu nic do rzeczy- rozpadają się związki gdzie ludzie są jak papużki nierozłączki.

W sumie jak się zastanowię coi jest najbardziej uciążliwe w byciu singlem po tylu latach- to chyba to że to z lekka niewygodny status towarzysko czasem.
Ludzie spotykają się parami, na imprezy chodza parami.
Mam wspaniałe przyjaciółki one mają mężów, z którymio tez się przyjażniłam i myślałam ze tu nic się nie zmieni-  ale zonk- bo jeden z Panów postawił mnie w niezręcznej mocno sytuacji gdy umówił spotkanie we 3 niby, tylko szkoda że żona o tym nie wiedziała.

nie chcę takich sytuacji- chcę by moje życie towarzyskie się nie zmieniło- tutaj pasuje ktoś u boku- by nie być na cenzurowanym.
by ktoś nie bał się zaprosić Cię na grilla, jeśli zaprosi to nie będzie Cię swatać z nikim

Gdy przez długie lata byłam sama, albo potem w sumie sama z dzieckiem- nie czułam jakiejś palącej potrzeby bycia w związku.  Nie patrzyłam zazdrośnie na pary. Swoją sytuacj3 przyjmowałam zupełnie naturalnie, na zasadzie "co ma być to będzie, może jakiś fajny facet pojawi się na widoku, a może nie". Fajnie kogoś mieć, no ale nie mam i już.
Doskonale znam życie życie singla.
W związku znalazłam kilka rzeczy, których mi brakowało: adoracji jako kobieta, poczucia bezpieczeństwa, wsparcie, przyjemność z odbierania i dawania miłości. Okazywanie tego uczucia, dbanie o partnera sprawia mi przyjemność, poczucie spełnienia. A jak to działa w obie strony, no to to jest to.:)
Ela, mój pierwszy wpis, opis tej relacji jest trochę powierzchowny. Pamiętam jak w emocjach zaczęłam to pisać, i pierwszy post mi wcięło, (a był dużo obszerniejszy), potem drugi tak samo...trzeci wyszedł, jaki jest.

non grata to za dużo powiedziane- ale.. jak przyjaciółki niby żartem po drinku powiedzą- ale naszych męzów oszczędzasz? ok, ? to niby żart, ale przykro Ci z powodu ich niepewności.
Zauważyłam Piegowata że nie masz problemu z tym spotykasz się z Meczowym który ewidentnie na Ciebie leciał i jego żoną i macie układy ok.
To ja dzikus krakowski jestem jednak ))

Adela, coś wiem o pierwszych wpisach pisanych w emocjach to nie to samo co klepać posty w tematach innych.

Haaalo adele duzo stron do czytania tutaj przede mna, ale zanim je przejrze to nie wytrzymam z niecierpliewosci jak nie zapytam, jak u Ciebie sprawy sie maja? Jak sie trzymasz? Stare smieci juz za plotem czy jeszcze tworza metlik w glowie?

Cześć, Życzliwy
No niestety jeszcze nie za płotem. Mozolna robota, nie jestem z takich jak Artii, niestety.
Miło Cię widzieć.
A jak u Ciebie?

Jestem ciekawa, co tam napiszesz. Jeśli miłość kwitnie, to zapewne przegania te fatalne rozkminy.

Ale fajnie, ma poczucie humoru, więc jest dobrze. Macie jakiś konkretny plan na wspólnie spędzony czas?

Mam nadzieję, że spotkanie będzie udane i dowiemy się w weekend, jakie jest Twoje pierwsze wrażenie.

A może to jakiś pirat, jeśli z jednym okiem. Jakiś Johnny Depp.

Widmo się śmieje, bo kobiety myślą, ze mężczyzna który spełnia wszystkie ich zachcianki to mężczyzna dojrzały. A kiedy kobiety dojrzewają? Bo po 20 roku życia coś nie ma już stabilnych kobiet dających nadzieję na trwałość, są za to tony seksu bez zobowiązań, zdrady i polowanie na zasoby. I mowi się wtedy, ze taka kobieta jest dojrzała, a facet nie. Może warto zacząć od siebie? Widmo widzi w tym temacie 30, 40 letnie kobiety z mentalnoscia dzieci i przede wszystkim zero refleksji, tylko narzekanie i hipokryzja.

Czy taki znowu "nowy" W1dmo jakoś brzmisz znajomo

Czyli że co Adela rozpoczęła sezon łowiecki - polowanie na zasoby ? .
Oj Adelo,Adelo

Dla mnie też brzmi znajomo. Paru kaznodziei już tu na forum było. Może któryś się znów "zmaterializował". Formułę przybrał pomysłową, przyznaję. Ja czekam, aż zacznie uderzać w bardziej podniosłe tony. Może będzie cytował Biblię ?

Misinx mędrkuj dalej, na razie ogarnąłeś życie intymne na poziomie 15 latka, ale młody jesteś, dopiero 48 lat...

Nie uderzam w autorkę, natomiast z tym dojrzewaniem to część mężczyzn już dawno się połapała. I jakiekolwiek wypominanie dojrzałości nie powinno mieć miejsca. Widmo radzi spojrzeć na siebie ponownie. Robić można co się tylko chce, ale wciskać kity innym potem - nie wypada.

Edit : Widmo pisze Wam, ze za dużo sobie wyobrażacie. Widmo to Widmo.

I to wydaje mi się chyba najbardziej kręci W1dmo

Ale wieje, co?
Nie pojeżdżę na rolkach.
Wczorajsze spotkanie: było miło. Facet jest sympatyczny, ciepły, umie słuchać , raczej spokojny. To pierwsze wrażenie. Pewnie jeszcze się spotkamy, bo w knajpie można siedzieć tylko 1, 5 godziny.
Coś krytycznego? Brakuje pazura, może gość się rozkręci, zobaczymy.
W każdym razie czas spędziłam fajnie.

Mogę napisać.
Ma córkę, 14 letnią, z nieformalnego związku. Jest 1, 5 roku po rozstaniu.
Ona się zawinęła, niespodziewanie, ponoć. Nie drążyłam  zbytnio tego tematu, niech wyjdzie przy dalszych rozmowach. Przecież wiwisekcji na pierwszym spotkaniu nie będziemy robić
Rok starszy, gra w siatkówkę, jeździ na rowerze. Pracuje jako szef kuchni.
Wygląd- no cóż, mogłoby być lepiej, ale bez przesady, ja też piękna nie jestem.
Taki zwyczajny facet, zadbany. Ja już nie wiem, czy mam jakiś określony typ, działa na mnie całokształt.
Oczywiście, wielki brzuch albo wąsy skutecznie zniechęcają.
Ogólnie- chyba Go bawię.

Tak, Miętusiej, dokładnie. Letnie.
Tak ma być widocznie.
Do M , odkąd zobaczyłam Go jako mężczyznę, wolnego, do wzięcia przyciągnęło mnie od razu.
No ale chyba nie zawsze tak jest?
Zobaczymy

Elu
O żadnym wścibstwie nie ma mowy. W końcu po cos Wam sie tu zwierzam.
Po spotkaniu napisał, ze dziekuje za miły wieczór, i że czas za szybko minął.
Bo mieliśmy 1,5 godziny plus spacer do przystanku.
Wymieniamy smsy, co tam kto robi, ale tak niezobowiazujaco, nie ma tak, że "ojej, dzis nic nie napisał cały dzien". Tak normalnie, jak między świeżo poznanymi ludżmi.
Nie ma w nim nic odpychajacego. Fajny kolega. Małomówny trochę. Ale może go trochę onieśmieliłam,bo gadulec mi się właczył. Własnie chciałabym, żeby trochę się otworzył, dlatego jeszcze się spotkamy.
Wiem, ze partnerka go zostawiła, 1,5 roku temu. Umówił sie z kimś z randek, ale " zjedli kolację, pogadali i tyle".

Rozglądałam się w sprawie terapii na NFZ.
"Termin za rok"
Za tydzień mam ostatnią sesję, i już czuję lekki niepokój, bo czuję, że kończy mi się wsparcie.
W dodatku byłam u fryzjera, i kobita nieco spitoliła  prostą skądinąd robotę.
Co prawda narzekała, że boli ją to i tamto, ale nie sądziłam, że odbije się to na mojej fryzurze. Mała skomplikowanej, dodam.
Wniosek:
Jak się źle czujeta, siedźta w domu, a nie łazita do roboty!

Napiszę co nieco, ale później.

No to tak:
Miałam wczoraj zaległe spotkanie z M, o którym jakiś czas temu pisałam.
Moim zamiarem było wyrzucenie z siebie, a wprost do niego tych niedopowiedzianych rzeczy, które nagromadziły się w mojej głowie, i nie dawały spokoju.
Denerwowałam się, to oczywiste, ale jak już zaczęłam, poszło jak lawina.
Po pierwsze- jak się czuję, po drugie- jak widzę jego, z dystansu, i co z naszego zwiazku zobaczyłam, jak mi zaćma zakochania ustapiła , w czym pomogla też terapia (i Wy, kochani). Uprzedziłam, że nie będzie to przyjemne, i nie znajduję przyjemności w mówieniu tych wszystkich rzeczy. Że miał zaplecze w razie czego, że nie dążył do mieszkania razem, zobowiązania go nie interesowały. Że zachował się jak gnojek podczas rozstania, że musiałam z niego to wyduszać, że zostawił mi wielką kupę gnoju, sam się zmył , a jego argumenty, czemu mnie zdradził były żenujace.. Nie omieszkałam dodać, że sam się ustawił, a ja zostałam w dupie..
Dwie godziny gadałam.
Przyznam, że nie starał sie bronic. Nie komentował na swoja korzyść. Momentami nie mógł patrzeć mi w oczy. Przyznał mi racje we wszystkim. Że nie ma w tym kawałka mojej winy. Że zachował się tak paskudnie w czaie rozstania, bo nie umiał, nie potrafił tego mi powiedzieć, tym bardziej, że nie miał nic na swoja obronę. Nawet przeprosiny go przerosły, gdyż "jak przeprosić za takie coś".
Nie miał miny zbitego psa, ani nic z tych żenujących zagrywek. Nie próbował sie usprawiedliwiać, ani mi słodzic. Po ludzku, autentycznie widziałam, że jest mu przykro. Powiedział, że nie szukał przygód i ekscytacji na boku, w sensie nie celowo- po prostu się trafiło.
A potem stwierdził, że zaufania po czymś takim nie da się odbudować, więc uznał, że lepiej się rozstać. Że to był wybryk, ale laska niczego sobie.
I spotyka się z nią. Nie odpowiedział na pytanie, czy jest zakochany. Wahał się, więc odpuściłam. Powiedział, że jest mu dobrze, więc nie odczuwa tego rozstania w takim stopniu, jak ja. Że miał poczucie straty, ale przez to, że jak wspomniałam, "jest mu dobrze", te przykre uczucia są u niego stłumione.
Laska jest 13 lat młodsza, więc on ma nieco obaw, że zaraz będzie za stary, i jak twierdzi " są rozmowy na ten temat'. O mało mnie nie zatkalo. Zwierzył mi się!!
:0
Trochę łez mi poleciało, przyznam, ale szlochów nie było.
Dodałam jeszcze to, ze jest mi przykro, że nie możemy być znajomymi po prostu. Jak kolega i koleżanka. NIE PRZYJACIÓŁMI.  Że leży to poza moim zasięgiem. Za bardzo mnie to wszystko boli.
No i zdziwiło go moje stwierdzenie, że "jest ustawiony'. " Jeśli tak uważasz...." , stwierdził. Ale nie rozwinał.
Powiedziałam, że nie wiem , czy uda mi sie to kiedykolwiek mu wybaczyć. Zdradę, i to, że nie zawalczył, że odpuścił. Że przez to czułam sie upokorzona , jak ta dupa na dochodne. I że to wybaczenie jest potrzebne mi, bo życie z takimi uczuciami jest trudne, i nie leży to w mojej naturze, przeszkadza mi i zjada od środka.

Podsumowujac- chyba dobrze, że to zrobiłam. Pozbyłam sie sporej ilosci złosci, poczułam ulgę, a zapłaciłam smutkiem.
To chyba tyle. Jak mi się co przypomni, dopiszę.

Adela cokolwiek by mówić o Twoim spotkaniu z M ja odbieram je jako potrzebne i pomocne w Twojej drodze do uzdrowienia, brakowało w Twojej historii tego rozmówienia, to wszystko co powiedziałaś jemu siedziało by nadal w Tobie a tak poszło w tę stronę w jaką powinno, z tego co piszesz o jego wyznaniach, domyślam się w jakim on jest miejscu, pamiętam ten okres u mojego jm, nastrój rozmów z tego czasu też był inny niż na ten przykład dziś, ja wtedy byłam inna............zwierzenia jm ze swoich obaw i niepokojów też miałam, jestem pewna że dziś, on nawet nie pamięta co wtedy mówił
Oglądałam jakiś serial i tam padł taki dialog
" - w jakim Ty jesteś związku !??....związek zaczyna się po trzech latach, wy nawet roku nie jesteście razem
- no to w czym ja jestem teraz ? 
- teraz to jesteś w komedii romantycznej "
coś w tym stylu było powiedziane i pomyślałam że  ta opinia może być prawdziwa i może to tak jest że u niego ciągła niepewność a nie ' ustawienie się ' Ja też tak uważałam że jm się ustawił....... a teraz postrzegam że mnie z każdym dniem  coraz lepiej i jego życia na pewno nie chciałabym

Adela     my z pewnych względów musimy mieć kontakt, mamy honorową separację, wszystko stoi na mnie, majątkowo, to pogmatwane , on dzwoni codziennie bo to taki kontrolujący typ i chyba sprawdza czy żyję minęły trzy lata od ' radosnej nowiny' obecnie jest miły, pomocny, z żadnymi płatnościami nie zalega, wręcz odwrotnie, z dziećmi ma kontakt żaden ale to wynik całokształtu, nie tylko po zdradzie, ja nie ruszam tematu kochanki ani zdrady, czas minął kiedy to był gorący temat i chciałam rozmawiać, wtedy on unikał rozmów, dziś ja nie pytam, nie wiem jak się sprawy mają bo dzieli nas 500 km a ja nie węszę

Pewnie to co wysłałaś to właściwie proporcje.
Mój EX czasem coś opowiada na tematy wydarzeń  przeszłych kiwam głową ale połowa tego gadania to bzdury . Czasami się zastanawiam czy sam wierzy  w to co mówi i jak mu się  to kupy trzyma.
Nie mam mu czego zazdrościć.  Momentami to czuję  wdzięczność  że uwolnił mnie  od siebie teraz a nie za 10 lat..
Czasami serio mu współczuję myślenia o świecie. A czasami myślę  że jego świat jest prostszy chociaż plytszy.
Ludzi oceniam zwykle po pobudkach A nie po wykonania skutkach.
Piegowata, czemu Ty się włóczysz z facetem  jakiejś innej Pani po wycieczkach?
Nie boisz się gniewu tamtej?

Możesz mnie  zabić Piegowata ale muszę zauważyć że poleciałaś tekstem kochanki w odpowiedzi Eli

nie szalejesz w wątkach byłych obecnych/kochanek Piegusie ,one też się tak tłumaczą ,"jego ich związek to ich problem" a potem płacz i zgrzytanie zębów, nawet raz przeczytałem że jedna nie ma żadnego moralnego obowiązku wobec żony
trochę niebezpiecznie się bawisz Piegusie do kochanki to może ci daleko jeszcze ,ale możesz robić za tak zwany tampon emocjonalny
jak wam pasuje to spoko tylko znowu mam wrażenie że nie określasz jasno granic i sytuacji charakteru relacji na zasadzie jakoś to będzie
taki spontan w znane nieznane rejony ,nie widzisz chyba jeszcze korelacji pomiędzy tam jak się czujesz przy PP a jak czujesz się 3-4 dni później .Dołki przypisujesz różnym zjawiskom i rzeczom ale nie spotkaniom i po spotkaniach z PP .

Tak nie ma zagrożenie jest bezpiecznie jak głupie są te motyle to nie ma co się bać.

Sytuacja Adeli i M przypomina mi moje przygody trzydzieści parę  lat temu ,zrobiłem podobny numer jak M tylko nie odszedłem ale też się nie przyznałem i trwało to dłużej.

Adelu jak masz smutek to pewnie jeszcze trochę żalu i złości powoli się ulotnią z czasem.
Tez nie wiedziałbym co powiedzieć jak bym został przyciśnięty do muru .
Nie usprawiedliwiam M ale co można sensownego powiedzieć .

Nie miałam odwagi  tego samego napisać Ranna Panno. Ale skoro to nie klub wzajemnej adoracji  A dojrzałe kobiety mówią  sobie prawdę to podpisuję  się obiema rękami.  I doświadczenia  mam podobne.
To że udaję  że w to wierzę  to nie wiem czy to wyraz miłości, którą go darzylam kiedyś. Czy litości..czy wstydu że mężczyzna którego wybraliśmy nierzadko na ojca dzieci to zwykły tchórz co chce ratować  swój  wizerunek skacząc po Twoich plecach nie biorąc  nic na klatę..ot los nie decyzja.

Adela, ja uważam, że ta jego próba zbagatelizowania sprawy o czymś jednak świadczy. On wie, że jest nie w porządku. Nie bronię go, bo to tchórzostwo, ale i nie dziwię się jego postępowaniu.
Paslawek, nie będę tupać nóżką i się oburzać, może i cała sprawa z Pepkiem na na mnie wpływ, ale i bez niego miałam podobne problemy.
Trochę było szkoda, trochę musiałam się "pobujać" z tym wszystkim, ale określiłam się już. Jeśli chce być moim znajomym, bo ja o to nie zabiegam, nie piszę, nie wydzwaniam, to niech sobie będzie, Od czasu rąbnięcia go patelnią nie zdarzyło się nic, czego mogłabym się przyczepić. Raz czy dwa chciał większą kasę pożyczyć - odmówiłam bez owijania w bawełnę i jakoś go to nie zraziło.
Pannę ma na odległość, więc ja chyba za czasoumilacz robię. W sumie on mi też.
Może być.