Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

W takich przypadkach "nagłej śmierci" związku jak u Ciebie Adela brakuje mi jakiegoś rytuału przejścia..
Nie wiem co by to miało być bo ja bym chyba nie zdzierżyła i poszła na starcie z takim facetem po tylu latach związku. Ale może to głupie..szkoda że nie masz jakiegoś brata co by mu nos przestawił.

Ja moich ledwo powstrzymałam.:)

O pracę zawód itp.
To uczy w szkole czy kręci lody na angielskim znaczy uczy prywatnie ?

Może stąd bierze mi się ta potrzeba dopowiedzenia pewnych rzeczy- nieprzyjemnych dla niego. Taka moja wersja obicia mordy. Bo ja na koniec powiedziałam, że więcej zrobić nie mogę, i że go "puszczam". A teraz mam niedosyt, tym bardziej , że widzę jasno kwestie, których nie widziałam (albo nie chciałam).

odrobina endorfin

Jeszcze się zagęściła? Już dawno nic o nim nie słyszałam. Wziął sie za wnuczkę?
Chociaż ostatnio mało ze świata co do mnie dociera.

No wyszedł teraz jakiś dokument o Allenie. Poza tym ciągle wychodzą na wierzch niekorzystne dla niego fakty. Skończy raczej jak Polański.

Nie bardzo rozumiem Twoją terapeutkę. Pchnęła Cię w kierunku tego spotkania, czy Ty tak naprawdę tego chcesz ? Jakby Cię poniosło to pamiętaj, że teraz można powiedzieć, że masz zespół Touretta
Ta rozmowa Cię rozczaruje.

Nie pchnęła mnie. Ja jej o tym mówiłam od jakiegoś czasu. Ona raczej jest sceptyczna, ale nie może ingerować w moje decyzje.
Wiem, będzie pewno płacz. Albo mi ulży. Jedno z dwóch. Jak nie spróbuję, nie dowiem się, chociaż wiem, co przewidujecie.

Co przewidujemy Adelo ,że będziesz prosić o powrót czy że będziesz oczekiwać przeprosin,samokrytyki od M ?
Nie będzie tylko jednego uczucia w Tobie,będzie ich wiele pojawią się stopniowo a jednocześnie niektóre błyskawiczne.
Pulsująco uderzeniami.

A z pamiętnika drania - to tak naprawdę nic nie spływa nawet po zdradzającym - wypiera się skrupuły niemal perfekcyjnie różnymi sztukami i na różne sposoby usprawiedliwiając tłumacząc itp, ,teraz może były strugać różne role bo niby zakochany i znieczulony,ale jak w miarę jest normalny bo większość ludzi jest w miarę normalna i nie specjalnie zaburzona to prędzej czy później go dopadnie sumienie choć może się zapierać,robić slalomy,fikołki ale tego możesz nie zobaczyć nigdy w nim,a nawet jak zobaczysz coś to będzie za mało.

To nie jest sytuacja jak z podwyżką. Moim zdaniem potencjalny pozytywny dla Ciebie efekt tej rozmowy jest żaden. Gdybym miał nakreślić scenariusz tej rozmowy w którym Ty wylewasz mu Swoje pretensje, wyzywasz go, a on pełen skruchy pada na kolana, wkłada włosienicę, zaczyna się biczować to naprawdę wyszedłby z tego straszny kicz. A mowa tu o wariancie najbardziej pozytywnym dla Ciebie, gdzie Ty dajesz upust emocjom i widzisz oczekiwaną reakcję. Ale na to jest naprawdę tylko promilowa szansa.

Ale wyzywanie nie byłoby wcale złe i całkowicie uzasadnione Możesz się zainspirować Obajtkiem "Brudna pała" itd.
Ja po prostu nie widzę korzyści z tego. A widzę to, że prawdopodobnie "opróżnisz magazynek" w jego kierunku, a "kule" przez niego przelecą i polecą dalej. I poczujesz się w efekcie głupio.

Rozpocząć proces wymazywania go ze swojego życia.

Adela . Ja uważam z to dobry ruch o w trakcie rozmowy dasz sobie radę, ale po niej mozesz czuć się do D..
Jak się nie zmierzysz z tym, to będziesz sobie coś roić w głowie latami.
Musisz zobaczyć że tego człowieka już nie ma, albo jest i nie ma powrotu. Może Cię przeprosi a może na Ciebie zwali nie  wiem
Trzeba to pochować i to czym prędzej.
Zadzwoniłaś to siłę masz.
Trzeba zamknąć ten rozdział otwierając ranę i ją czyszcząc. Chyba że masz jakieś oczekiwania wobec niego?
Taka rozmowa to też szansa na ocalenie tego dobrego co było.
Potem można to oplakac.
Zgodził się od razu?

Pięknie napisane naprawdę.

chodzi o to żeby dać temu niedopowiedzianemu szansę, nie spieszyć się i odpuść sobie kontrolę nad żądaniem natychmiastowych odpowiedzi,które i tak w pewnych stanach powodują głód jeszcze "większej odpowiedzi"
zdać się na "siły wyższe" czy co tam.

Ludzieńki kochane , ja Was dzisiaj tylko pozdrawiam. Właśnie wróciłam z małej popijawki u siostry i tylko tak sobie Was  podczytuję do poduszki.
Pozdrawiam serdecznie, trzymajcie się dzielnie  i ciepło!

A od samej Adeli

Jak Adela powie mu co o nim myśli i że on jest egoistą to z ogromnym prawdopodobieństwem i między innymi usłyszeć może gadki szmatki o tym że np "każdy jest egoistą" ,"życie ma się jedno o szczęście trzeba walczyć" ,a marzenia trzeba spełniać nawet jak się kogoś skrzywdzi zrani ,bo on przecież ni chciał itp itd.cały zestaw sześciopak banałów i filozofia "zdrowego egoizmu" i że mu przykro i przeprasza ,ale.... potem Adela dostanie możliwie że złagodzona wersję osądu swojej osoby i przerzucenie na nią "winy" po części bo winny i kara musi być .
Facet w jego stanie nie jest gotowy przyjąć niczego od Adeli.
Jedynie to co może Adeli coś dać to tylko wyrzucenie z siebie emocji ,bez zbytnich oczekiwań wobec niego.
a reszta to to co nieprzewidywalne

Niezależnie co on powie a trzeba nastawic się na wszystko Adela go sobie w głowie urealni
I będzie miała szansę mu powiedzieć czego bo powiedziała, wywalić emocje.
Po  męsku kalkulujecie i uważacie to za niepotrzebne na linii:cel - zadanie-wykonać.  My mamy więcej emocji o czasem trzeba nam nad celem przelecieć i bombę spuścic celnie czy niecelnie.
Oczywiście jeżeli Adela tego chce, bo niech idzie za swoimi emocjami .

Czasami dobrze zobaczyć ,że się tego NIE dostanie, by przestać ładować energię w budowanie jakiś obrazów w głowie.
Naprawdę nie róbcie założeń bo to nie o to chodzi, tylko właśnie o zmierzenie się z tymi emocjami. No chyba że psychoterapeutka odradza znając stan psychiczny koleżanki Adeli. A chyba nie bo mimo sceptycyzmu powiedziała ,e wesprze ją.

Warto znać doświadczenia innych, i dlatego tu piszę. Żeby zobaczyć, czy ten mój pomysł jest tak niedorzeczny i szkodliwy, czy też jest jeszcze druga strona. Bo czasem w głowie rodzą się naprawdę kiepskie pomysly.
Cenię sobie to miejsce za szczerość, życzliwość, brak bezinteresownej złośliwości i tonu pouczania.
I macie dużo racji, że "ukorzenie"z jego strony dałoby mi satysfakcję. I że raczej nie mogę na to liczyć. Chcę dopowiedzieć, że widzę, jak zdążył się ustawić w czasie tego związku, mnie zostawiając na lodzie. Ja tego wtedy nie widziałam, bo nie sądziłam, że mój partner może zrobić coś, co mnie skrzywdzi. Że to mieszkanie-jego i moje jest tylko tymczasowe. Mniejsza o szczegóły. On cały czas miał swoje zaplecze. A ja wszystko, co miałam traktowałam jaki wspólne.
Czy się zgodził od razu? Tak, ale powiedział, że jest sceptycznie nastawiony, bo przecież wiem, że mówienie o emocjach ma zablokowane.
Także możliwe, że te naboje pójdą w pustkę, albo też trafią, a on i tak nie powie, co mu zrobiły.
W każdym razie muszę powiedzieć, co mi  zalega, bo pisanie i mówienie w przestrzeń nie pomaga. Chciałabym uniknąć tej rozmowy, ale chyba nie mogę.
Piękna rzecz zdarzyła się, Misinx u Ciebie. Jest to bardzo potrzebne, wam obojgu. Takia próba wejrzenia w siebie i wyraz szacunku, jakim obydwoje się darzycie. No i cząstka odpowiedzi na pytanie, czemu ona właściwie odeszła. Czyli zasadnicze pytanie, na które oboje powinniście znać odpowiedź.
To podstawa do przyjaźni.
Ja niestety szacunku z jego strony nie widzę, a zmieniło się to w jednej chwili u mnie.
Cieszę się, że Was mam.

Terapia też poniekąd miała na to wpływ, ponieważ długo walkowałyśmy temat blokady w wyrażaniu uczuć i potrzeb, jaką u mnie występuje. Że powinnam postarać się mówić, co mi zalega i czego potrzebuję.
Z obawy o reakcję otoczenia, wyjścia na "głupka" mam z tym klopoty, więc może to mnie trochę popchnęło.
Czuję, że powinnam sobie na to pozwolić, choć może być trudno.
Czas nie przyniesie mi raczej dopowiedzenia, bo ex nie jest osobą, która nad sobą pracuje.
Ech, zobaczymy. Będzie o czym pisać.
Dzięki, jeszcze raz. Idę na rolki.

To dopowiedzenie to raczej z mojej strony. To, co zobaczyłam, jak zaćma zakochania zaczęła spadać. Nie liczę na jakieś "niedopowiedziane" od niego.
Dzięki za wsparcie, naprawdę.

Zapomniałam dodać, że ex wspomniał o naszej wspólnej koleżance, która "dowaliła mu prosto między oczy", i że to nieładnie z mojej strony, że jej opowiedziałam wszystko.
Dzwoniłam do niej, jakoś w listopadzie, bo wiedziałam, że będą nas na Andrzejki zapraszać. A że zawsze dzwonili do M, bo to znajomość jeszcze ze studiów, wiedziałam, że on im powie, że przyjedzie sam, bo coś tam. Na pewno się nie przyzna, co zrobił. A facet to najlepszy przyjaciel M. No więc w rozmowie z koleżanką opowiedziałam, czemu nie będzie mnie na Andrzejkach. Jak solidarność jajników zagrała, to dowiedziałam się jeszcze, że nasi wspólni znajomi też się razstali, bo facet od ponad roku miał dupę na boku, a w t czasie jako dobra  długoletnia paczka jeździli na wczasy, wycieczki itp. I nawet żartowali, z gościa "taka, on tyle pracuje... kochankę ma". Wiecie, znali się jak łyse konie, a on pukał na boku, a przed wszystkimi udawał, że wszystko ok.
Nie wiem, ma co liczył M. Że będę gładkie gadki wstawiać, jak życie mi się wali ? Jakby miało to jakieś porównanie do tego, co on mi zrobił. Zresztą on bardzo dbał o swój wizerunek, nigdy nie przyznając że coś tam zrobił źle. Nawet przede  mną. Taki typ, jak coś odwalił, to krótko kwitował, a samokrytyka to pojęcie odległe mu jak stád do Saturna.

Wiedziałem, że coś nie tak z moim mózgiem.

Jest nas więcej :)

A tak poważnie... Już się tyle nasłuchałam i naczytałam różnych rzeczy, że wiem: należy być bardzo ostrożnym z ocenami i zarzekaniem się, że "ja tobym nigdy...". Jednak pewne sprawy są dla mnie proste i dość kategoryczne. Zdrada jest świństwem, koniec, kropka. Podobnie jak kradzież, jak budowanie swojego szczęścia na cudzej krzywdzie itd.
Nie mogłabym spać spokojnie, czułabym się, za przeproszeniem, brudną szmatą mając pewne rzeczy na sumieniu, więc trzymam się od nich z daleka. Kto się tego dopuszcza, ten po prostu sobie na to pozwolił i nie zmieni tego wymyślanie tysiąca usprawiedliwień.
Okej, bywa, że związek przestaje mieć sens, że coś się wypala, że nawet ktoś nowy całkowicie zawrócił w głowie, ale wtedy wypadałoby mieć odwagę powiedzieć to wprost, uczciwie i wziąć na klatę własną niedoskonałość.

W "Krystynie córce Lavransa" pada gdzieś taka parafraza fragmentu modlitwy: zamiast "i odpuść nam nasze winy" - "odpuść tym, których skrzywdziliśmy" - jakoś tak to leciało. Czasami najbardziej właśnie nienawidzimy tych, wobec których jesteśmy winni. Na niewielką, wręcz niewinną skalę, jednak znam to uczucie z autopsji.

Co do dbania o wizerunek - dla mnie to, co opisałaś, Adelo, to dbałość o pozory, to podtrzywamanie własnego dobrego samopoczucia.
Uważam, że jeśli się nie robi tego, co moralnie uważa się za naganne, to niepotrzebne staje się żadne "dbanie". Mnie tam wisi wizerunek, żyję najuczciwiej jak potrafię i nic nie mam do ukrycia.
Pepek kiedyś mi zarzucił, że komuś wspomniałam o jego piciu (przypadkowo spotkana kolezanka zapytała, jak tam kawaler, więc powiedziałam, że już nie jesteśmy razem z powodu alkoholu) - no i jak to w małym miasteczku dotarło do jego rodziców, że niby gadam na niego. Miał pretensje i twierdził że swoje brudy powinniśmy prać w swoim "domu". "A kurde, jak ci tak na reputacji zależy, to sam o nią zadbaj. A co to, nie widzą ludzie, jak stoisz z żulami pod sklepem i co w sklepie kupujesz?" - odpowiedziałam mu na to.
No, kurde, niech sam za siebie odpowiada, dużym chłopcem już jest.

Znaczy,że pozwalacie sobie myśleć o sobie żle, i widzieć błędy, przyznawać się do nich? Jak napisała Symbi- tylko osoby pokorne sa do tego zdolne. Ja powiedziałabym, że są  to jednostki skłonne do autorefleksji i empatyczne. Pokorne- w sensie umiejące przyjać niekorzystną dla siebie prawdę. Nie wszystkich na to stac, a mózg, jak to mózg- chce nagrody, wiec szuka możliwosci jej zdobycia, w tym przypadku chęci uzasadnienia  postepowania.

Ale wyobrażacie sobie- no biedaczysko, teraz będzie mieć zła opinię.
W pewnym sensie go rozumiem, bo z kilkoma bliższymi znajomymi jestem w kontakcie i trudno mi ściemniać przed nimi, że nic takiego się nie stało. Może poczuć się "niekomfortowo", i rozmyslać- " no nie spodziewałem się ,ze wszystkim rozgada". Tak, jakby lojalnoscia było krycie takiego postępowania. Przecież mówiłam tylko prawdę. I wydaje mi się, że nic nie mówiąc byłabym nielojalna wobec siebie samej.

W sensie relacji? O wszystkich paniach do których kiedyś czułem miętę myślę ciepło. Pierwsza nic nie zawiniła, co było do schrzanienia, schrzaniłem ja i miałem tego bolesną świadomość. Druga nie wiedziała, że jest plastrem na pierwszą i niebożę się zakochało, a ja odkryłem, że mogę być tak w oczy sk********* i nawet mi to nie przeszkadza więc co tu racjonalizować? Żadna jej wina. Trzecia była przyjaciółką i być może na szczęście została tylko przyjaciółką. Czwarta została żoną i tu już historia bogatsza i dłuższa Oczywiste, że kiedy to wygodne, to winę odsuwa się od siebie jak trzeba podbudować morale ale jak się rozumie te mechanizmy, to raczej niegroźne. Co najwyżej zasłuży się na łatkę manipulanta

Właśnie- jak sie rozumie mechanizmy. Wtedy przynajmniej wiesz, czemu robisz tak a nie inaczej. To juz autorefleksja.
I nie, nie chodzi mi tylko o relacje.
U mojego ex przyznanie się do błędu lub chujowego zachowania wymagałoby nie wiem, chyba kosmicznej interwencji. Nie to, że chwalił sie jaki to mądrala z niego, ale zwyczajne zwierzenia typu " ale dałem dzis ciała" w ogóle u niego nie wystepowały.

To akurat może być elementem zwyczajowej rozgrywki interpersonalnej, bez związku z autonomicznym poczuciem winy.

Ej, Adelo, czy aby nie oceniasz po sobie innych ludzi?
Mnie przykładowo nic nie gryzie, na obecną chwilę niczego nie żałuję, co zrobiłam w przeszłości i nie czuję się tą przeszłością obciążona, jak również nie żałuję teraźniejszości, czerpię z niej to, co najlepsze dla mnie.  Cieszę się, że byłam w długim związku i teraz uważam, że słusznie, że eks mnie zostawił. Z wielu powodów, choćby niedopasowanie charakterów. Nie żałuję się, że poświęcałam się dla niego.
Pewnie Twojego byłego też nic nie gryzie, najmniej sumienie.
Nawet jak popełniam błąd, przykładowo jak moja zeszłoroczna inwestycja, to szybko przechodzę nad nim do porządku dziennego). Jestem tylko człowiekiem i tylko ten, kto nic nie robi, się nie myli.
Zastanawiałam się, dlaczego tak jest i doszłam do wniosku, że jest to związane z czasem trwania żałoby po poszczególnych decyzjach i wydarzeniach życiowych. Przykładowo, ktoś dostaje mandat - jeden będzie płakał dwa tygodnie, drugi po 5 minutach zapomni; jeden przestępca w sądzie wyraża skruchę i prosi o łagodny wymiar kary, drugi nie przyznaje się i ogłasza wszem i wobec, że sędzia się na niego uwziął.

Symbi, ja już nie mówię o przyznawaniu się do jakichś życiowych błędów, ale na przykład do zwyczajnych życiowych potknięć. Bo jeśli na przykład z kimś się pokłócisz, poniosą Cię emocje i powiesz kilka słów za dużo, albo kogoś obrazisz w nerwach, albo upijesz się na imprezie, a miałaś trzymać fason i nie potrafisz potem przyznać się do tego, że głupio zrobiłaś, to co dopiero jakieś poważne i duże przewinienia.
Przy tamtych małych można jeszcze liczyć na puszczenie płazem, jeśli druga strona jest pobłażliwa. Przy dużych, mając świadomość ich kaliber, trzeba chyba  zniknąć, unikać osoby pokrzywdzonej, ale najpierw wyrazić lekceważenie, żeby, chociaż w obronie swojego ego "zachować twarz", przed sobą oczywiście.

Adelo, nie wiem. Tak sobie gdybam. Wszystko każdemu może się zdarzyć. Po przepracowaniu zdrady i jej następstw jestem wyraźnie bardziej tolerancyjna na ludzkie zachowania i chyba nic mnie już nie dziwi. Wiem, że nic nie jest dane na stałe i nie ma musu, by ktoś był ze mną po kres dni. Daję dokładnie tyle, ile dostaję,  nic więcej. Nie chcę szczegółow opisywać na forum.
Zdrada? No tak, 99% osób odchodzi wtedy, jak ma się czego złapać. A co dziwnego w zdradzie, była od wieków. Nie trzeba było w dzieciństwie karmić sie bajkami o Kopciuszku i  Śnieżce, tylko poczytać choćby "Dzieje grzechu", "Chłopów".
Własne doświadczenia mówią mi, że cierpiałam początkowo, gdy eks mówił robił ze mnie potwora do swojej nowej pani, bardzo chciałam zmienić jego opinię na mój temat, wykrzyczeć mu, że to nieprawda, teraz mam to w d***ie. Znajoma osoba miała tak samo.
Przeszło z czasem. Po prostu przestałam karmić tego wilka. A doznałam takiego szoku po odkryciu zdrady, że doznałam psychozy i wylądowałam w wariatkowie. Przestałam jeść, mówić. Jak dostałam relanium w żyłę, to spałam non stop 4 dni, mam wyrwę w życiorysie. Do tej pory biorę leki przeciwpsychotyczne, bo zaczęły się nawroty i kolejne pobyty na OZ. Muszę je brać do końca życia. Cała rodzina była rozwalona, dziecko z powrotem zaczęło się moczyć. Nie chcesz nawet wiedzieć, z jaką diagnozą wyszłam po ostatnim szpitalu, bo to zamyka drogę do normalnego życia, piętnuje na każdej płaszczyźnie, robi z Ciebie idiotę.

Co do wygadania się: - ja pisałam bloga, tam wywalałam żale i nieżale, miałam duży kontakt z czytelnikami, nierzadko moje wpisy lądowały na pierwszej stronie Onetu. Były i jego pani też czytali, bo bloga zaczęłam jeszcze w małżeństwie. Więc w sumie poznali przez net moją opinię na ich temat. Wiem, że ich też bolało - choćby z demonstracji zachowania w czasie jego przyjazdow po dzieci. Krótko mówiąc, na każdym kroku podkreślali swoją miłość. A potem ktoś napisał do mnie anonimowo na maila z pracy eksa, jak on podrywa baby w pracy i lata szczególnie za jedną ulubienicą.
Ostatni raz na temat eksa wypowiedziałam się w urzędzie skarbowym, w czasie kontroli ulgi prorodzinnej, o którą wystąpił. Urzędniczka, która to czytała, była zakłopotana. Szczerze opisałam, jaki miał stosunek do dzieci w początkowej fazie po rozwodzie.

Znajomi i rodzina opowiedzieli się, jak Ela napisała, chcąc nie chcąc, czy to po jego, czy to po mojej stronie. Moi znajomi zostali moimi znajomymi, jego - jego. Kto chciał być po jednej i po drugiej stronie, tego sama wyrzuciłam (była to wprawdzie tylko jedna osoba).
Teraz, jak nowo poznany facet źle mówi o swojej byłej, jest to dla mnie jednoznaczny alarm do odwrotu. Na pewno jest to znak, że nie przepracował jeszcze żałoby po rozstaniu.
Ja jak słyszę, że nowy facet ocenia mnie tylko pozytywnie, mówię pół żartem, pół serio: "Opinie na mój temat są podzielone".

Rozumiem Cię, ale spróbuj znaleźć siłę, by przestać karmić złego wilka. Chcesz mu wygarnąć - OK, Twoja sprawa, ale nie myśl, że on nie będzie się bronił.

No i znowu, że wilki złe