Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Chyba muszę sobie odświeżyć ten film
No i zrobiłaś mi apetyt na gulasz. Tak to jest, jak się ma wegetariankę w domu.

Był jeszcze jeden, taki Tomuś. Chodziła wieść, że pokazał ptaszka jednej koleżance, zresztą ona sama tak twierdziła. Kiedyś siedziałam z nim na ZPT, ale nic nie zaszło. Był trochę nerwowy, i rozrzucał śrubki. Ale to nic, bo robiliśmy karmniki dla ptaków, i ja przybiłam go do podłogi, wbijając jakiś gwoździk ( w szkole był parkiet).
Tak... Teraz nie do pomyślenia... dzieci, młotki, gwoździe..

Siedziałam z nim nie z własnej woli wcale, i prawdę mówiąc byłam lekko spanikowana, ale przyznam że komentarz pierwszorzędny
:)

Coś sugerujesz?

Myślałam, że polecisz rybką Dory :"Ja?Ale co? Pani do kogo?"

Jeśli już to bałabym się Wielkiego Ptaka.

A wiesz, Ajko, że jakoś jeszcze tego ochrzanu nie dostałam?

Przepis, z którego korzystałam, nie wspominał ani słowem o jajku.
Spróbuję następnym razem, a te rozwalone kartacze i tak zjem

Ech, przypomnieliście mi tym sadzaniem chłopców z dziewczynkami o moim serdecznym przyjacielu z czasów bardzo wczesnoszkolnych. Z wlasnej nieprzymuszonej woli siedzieliśmy razem w pierwszej ławce - dwoje okularników. Wołali za nami "zakochana para", bo dużo czasu spędzaliśmy ze sobą. Zabawy w lekarza też były Nasi rodzice się przyjaźnili, więc odwiedzaliśmy się, łączyły nas niemal rodzinne więzi.
Kontakt przetrwał te wszystkie lata, choć mnie losy rzuciły daleko. Czasami rozmawiamy przez Fb, on zaprasza mnie w swoje - i moje niegdyś - rodzinne strony. Mam dziką ochotę przyjąć to zaproszenie - i nie mniejszą tremę.
Gdy po dłuższej przerwie wznowił nam się kontakt, bolała myśl, że zamiast męża, z którym było słabo, mógłby być on, gdyby nie ten koczowniczy tryb życia. Ale cóż...
Mam wielki sentyment do tego człowieka.
Rodziny nie założył, jest sam.
Nie mam pojęcia, czy możliwe byłoby coś więcej między nami. Tyle lat się nie widzieliśmy, każde z nasz szło swoją drogą i nie ma co sobie za wiele wyobrażać, ale kocham go jak brata i zawsze bardzo ciepło o nim myślę. Wiem, że to dobry, porządny, taki swój człowiek.

Trudne pytanie, ale najbardziej identyfikuję się z...

Stamtąd rodzice i dziadkowie się wywodzą. A z Mamy strony jeszcze i Roztocze ma coś do powiedzenia

Witam wszystkich, zajrzałam przypadkiem ale wpis piegowata76 coś mi przypomniał, robiąc porządki w albumie znalazłam listy od kolegi ktroy pisał 25 lat temu z wojska, bardzo w nich o mnie zabiegał. Odnalazłam go przez fb serce zabiło, ale cóż ma wspaniałą rodzinę 3 synów. Zawsze zostaje pytanie co by było? Gdybym wtedy chciała. Pozdrawiam

Też przechowuję stare lsty. Piękne były te od imiennika mojego syna. Perfumowane!
Okuninkę znam i lubię. Bardzo blisko tej miejscowości mieszka jedna z moich cioć.
Mam dość przeprowadzek, ale za Polesiem tęsknię. Las miałam na wyciągnięcie ręki, a dziś to odświętność.

Przyjaciel obiecuje mi nostalgiczną wycieczkę po miejscach naszego dzieciństwa. Gębula mi się śmieje na samą myśl
Synowi gorliwie się nie spowiadałam ze swoich facebookowych poczynań, być może jakoś to przeoczył, choć nie sądzę. Teraz jednak ważniejsi są koledzy niż stara matka

W wakacje, urlopowy czas.

Mam taką książkę "Listy niezapomniane". To zbiór wszelakiej korespondencji, na przykład Kuby Rozpruwacza do policji, albo Liz Taylor do  Burtona, czy też angielskiej królowej z przepisem na babeczki.
Świetnie się to czyta.

Klaruje mi się taki obraz mojego związku:  ja bardzo zaangażowana, on mniej. od kiedy, nie wiem. Plany na wspólne mieszkanie bardzo się odalaja w czasie. Niezależnie od nas. On urzadzony w swojej kawalerce, ma swój kąt, umowę najmu. Autko kupione, przy mojej pomocy (postarałam sie o pożyczkę). Ja nadal w wynajmowanym, zaczynam się denerwować, że to za długo, że kasa idzie dla kogoś, a ja zostaję na zero na koniec miesiąca. On w tym czasie zaczyna kręcić sie koło dziuni, ja zaczynam być irytująca, on nie może nic poradzić, bo przecież "mieszkania nam nie kupi". Blednę przy dziuni, bo ona nowa, młodsza, wesoła itp. Ego podbite. Przyparty do muru przyznaje się do zdrady, twierdzac jednocześnie, że się do mnie zniechecił, i że już mnie nie kocha tak jak kiedyś. Sposób, w jaki to skończył, bez szacunku, bez refleksji
dał taki efekt, że poczułam się nie jak długoletnia partnerka, ale jak zwykła dupa na dochodne.
Z takim to obrazem kładę się dziś spać.

To nie jest tak, że jakoś specjalnie się żalę. Spojrzałam na to trochę z boku, i tak mi wyszło.
Dzięki, Symbi.

Rozumiem to. Czasem pomaga takie otrzeźwienie i spojrzenie z boku. Nie trzeba stawiać się tylko i wyłącznie w roli ofiary.
teraz jestem mądra, ale ja na początku też patrzyłam tylko przez pryzmat swojego cierpienia, dopiero z upływem czasu zaczęłam analizować również swoje zachowanie.
Nie wpadaj jednak w przesadę i nie obwiniaj się o wszystko. Na tamten moment dawałaś z siebie tyle, ile uważałaś za stosowne.

No to dobre wieści, bo złość to stawanie po swojej stronie .

U  mnie też pięknie pada. Słucham sobie Marka Niedźwieckiego w radio i tak mi tylko tego męskiego ramienia brakuje. I wspólnych planów na łikend.
Mogę za to dokształcić się z biologii, bo córka zaraz korepetycje zaczyna.

Idę we wtorek na ostatki. Mam już błękitną koszulkopiżamkę z bobasem, czepek z koronką, getry w paski i śmieszne podkolanówki. Chciałam kupić jeszcze smoczek. Wiecie, jakie drogie są smoczki? Najtańszy był za 13 złotych. Po co mi potem takie cos. Kupiłam zamiast tego wino, a smoczek może w jakims chińskim markecie znajdę.

Szczerze mówiąc, to co roku w ostatki się przebieram i wychodzę na miasto. W tym nie planowałam, bo za bardzo mi się kojarzy, ale koleżanka której trudno odmówić zadzwoniła. Skompletowałam coś na szybko, bo zazwyczaj robie to duzo wczesniej, sama szyje albo poluje w lumpach i przerabiam.

W zeszłym roku trafilismy na imprezę, gdzie były tańce tradycyjne. Tańczyłam prawdziwego oberka, pierwszy raz w życiu, ale to był czad!

Takiej zorganizowanej,miejskiej to raczej nie. Wyjścia sa zazwyczaj spontaniczne, a na miescie zawsze cośtam można znależć ( w tym roku nie, jak wiadomo).

No to tego obertasa byś chyba nie wytrzymała, bo tak mną kręcił ten tancerz, że nie wiedziałam, gdzie jestem.T tam dużo wirowania jest, jak facio dobrze nie trzyma, to mozna szybko wyladować i to z niezłym odrzutem.

Nie ma sensu dzwonić i wywalać. Żadnego efektu to już nie da. Po prostu trzeba czasu, żeby to się zagoiło.

Ja pisałam sobie, a muzom ciągle, aż do bólu. Jak poszłam do terapeutki, to byłam "wygadana". Eksowi nie gadałam. Dziś z  mojego punktu widzenia to, co miałam mu do powiedzenia nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Po prostu zrozumiałam mechanizmy.

A ja uważam, że właśnie nie szkoda czasu na smutki. To część etapu dojrzewania człowieka. Teraz mało mnie co dziwi, w dziale 'Rozstania' wciąż te same schematy.
Edit: Podejdź do tego jak do dziecka: każde nowe życie rodzi się w bólach, potem pamiętasz, że bolało, ale już nie czujesz tego bólu wciąż i wciąż.

Adelo, ależ możesz wszystko mu wywalić, tylko niekoniecznie on musi o tym wiedzieć.
Możesz napisać, co tylko chcesz, a potem choćby podrzeć kartkę i wyrzucić do ubikacji.
Ja całe życie coś z siebie wywalam, piszę pamiętniki od dziecka, przelewam to, co potrzebuję z siebie wyrzucić. Mam zapiski z porozwodowych czasów, mam niewysłany nigdy list do mamy, zwracałam się czasem do męża a czasem do Boga. Napisałam kiedyś na przykład tekst, w którym zwracając się do "wyższej instancji" każde zdanie zaczynałam od "wybacz", m.in.: "Wybacz łzy mojego syna".
Całe życie tak postępuję, nie umiem niczego dusić w sobie.
Jak gadam, to mi się w głowie układa

Płaczu nie trzeba się bać, zgadzam się z Symbi.

Już o tym pisałam nieraz, ale niezapomnianą chwilą było pewne wyjście do osiedlowego warzywniaka w deszczową pogodę i zaskoczenie, że zupełnie spontanicznie uśmiecham się do ekspedientki, żartując z ceny cebuli, cieszę się szumem deszczu i radośnie zagaduję do dzieci pod blokiem. Jedno z moich piękniejszych wspomnień. Poczułam, że się odradzam.
Ten trudny czas był bardzo wartościowy. Dziś wiem, że każdy dół minie i mam czasami wrażenie (obym pychą nie zgrzeszyła!), że nic mnie nie złamie. Najwyżej podłamie, ale to da się przeżyć.

Adelo, chyba każdy musi swoich sposobów poszukać. Zapoznałam się niedawno z techniką uwalniania emocji i jakoś bardzo mi przypadła do serca, czasami się w to "bawię". Uważam jednak za naturalne, że emocje wracają czasem z mniejszą, a czasami z większą siłą. W miarę upływu czasu jednak ta siła się osłabia
A może na głos się wygadaj po prostu? Może nawet przeczytaj głośno swój list.

Jest taka piosenka Stachury ze słowami: "Tylko dajcie mu czas. Dajcie czasowi czas". Stare Dobre Małżeństwo śpiewa i nie tylko.

Tak, Elu. Dlatego trzeba być świadomym tych wszystkich emocji, patrzeć co z nami robią. Moja terapeutka twierdzi, że czas jest kluczowy, ale sam czas nie wystarczy. Pracując z emocjami możemy wyjść bogatsi o wiedzę jak z nim mi sobie radzić. Trochę "Jak wytresować smoka"
Ja  poranki mam takie nieprzyjemne. A tak naprawdę są miłe- cisza, kawa pachnie, koty się proszą o poranne mizianie. Ja to widzę, staram się doceniać, ale to cholerna gorycz  mi to zatruwa.

Film właśnie zaplanowany na dziś.

"Tak właśnie będę robić na następnej terapii. Głośno i emocjonalnie czytać, bez cenzury."

Może to jest Adelo dobry pomysł, może faktycznie  trzeba tak aby to wyszło z wnętrza na świat, ja tak robiłam i  dziś robiłabym tak samo, czyli nie jest to złym czy jakimś wstydliwym wspomnieniem, ja miałam o tyle dobrze że jm wysłuchiwał pokornie tych moich napadów ( to była złość, ona mnie rozrywała i musiałam ) nie byłam ordynarna ale elegancko nie było, a sms to z grubej rury, obecnie ciężko było by stworzyć 'tamte teksty' bo to już energetyka nie ta.... ale rozumiem siebie doskonale ; na tamten czas to było dla mnie dobre i nie, nie żałuję