Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Ja bym powiedziała, Adelu, że samoocenę mam niestabilną. Wiele sobie wypracowałam pod tym względem, ale wracają czasem stare demony i echa dawnych dni.
Nie bardzo mogę o tym pisać, bo nawet rozpłakać się potrafię na wspomnienie, ale byłam kiedyś takim kozłem ofiarnym. Gdybym to rozgrzebała u jakiegoś psychologa, pewnie łzy lałyby się rzęsiście.
Z drugiej strony jestem cholernie z siebie dumna, że z tyloma rzeczami dałam sobie w życiu radę, że miałam siłę i odwagę, że nie dałam się stłamsić tym, którzy próbowali mnie, za przeproszeniem zgnoić. Wiem, że mam parę zalet, ale słabe punkty też.
O, widzę, że Paslawek z ust mi wyjął o tej niestabilności.

No i są różne obszary, gdzie samoocena się różni.
Wiem na przykład (uwaga: będzie zarozumiale), że jestem dość inteligenta i trochę nawet mądra. Może mnie ktoś nazwać kretynką, a nie ruszy mnie to, bo swoje wiem. Wiem, że mam "dryg" do pisania, że nieźle sobie radzę w kuchni, nawet jeśli mi czasem coś nie wyjdzie.
Natomiast jako kobieta - porażka. Teoretycznie wiem o sobie coś pozytywnego, ale jest z tyłu głowy niepełnosprawność, mankamenty fizyczne, pewne problemy w codziennym funkcjonowaniu. Nie będę się nad tym rozwodzić, sporo można odszukać śledząc moje wątki, bo w desperacji kiedyś się tym wszystkim podzieliłam. Jeśli Cię to interesuje, mogę opowiedzieć przez Messengera. Koncertowo to ze mnie wyłazi po aferze z Pepkiem. Pomimo, że wszystkie racje przemawiają przeciw tej znajomości.

No, cóż... wiem, że to nie jest tak, jak mi te stare demony plują w ucho Czas swoje zrobi, przerobię do końca sprawę i w końcu emocje opadną. Poradzę sobie, ale czasem pogadam, bo taka moja durna natura, że potrzebuje się wygadać.

To jeszcze Ci Adelo dam takie coś

     "Troje dzieci przyszło dzisiaj ze wsi, żeby pobawić się z Thanh Thuy. Wszyscy czworo pobiegli się bawić na stoku wzgórza za naszym domem, a mniej więcej po godzinie wrócili, żeby poprosić o coś do picia. Wyjąłem ostatnią butelkę soku jabłkowego domowej roboty i nalałem każdemu z nich po pełnej szklance, na końcu podchodząc do Thuy. Ponieważ dostał się jej sok z dna butelki, były w nim drobiny miąższu. Gdy zobaczyła, że sok jest mętny, nadąsała się i nie chciała pić. Tak więc cała czwórka wróciła do zabawy na wzgórzu, a Thuy nic nie wypiła.
Pół godziny później, gdy akurat medytowałem w swoim pokoju, usłyszałem jej wołanie. Thuy chciała sobie nalać szklankę wody, ale nawet stając na paluszkach, nie mogła dosięgnąć kranu. Przypomniałem jej o szklance soku na stole i poprosiłem, żeby wypiła go w pierwszej kolejności. Spojrzała na sok i zobaczyła, że miąższ osiadł na dnie, a sok stał się klarowny i apetyczny. Podeszła do stołu i wzięła szklankę w obie ręce. Wypiwszy połowę, odstawiła szklankę i zapytała:
– Czy to inny sok, wujku mnichu? – tak się zwykle zwracają wietnamskie dzieci do starszych mnichów.
– Nie – odpowiedziałem. – To ten sam sok co wcześniej. Posiedział sobie trochę spokojnie, i teraz jest przejrzysty i apetyczny.
Thuy przyjrzała się szklance jeszcze raz i stwierdziła:
– Jest naprawdę dobry. Czy on medytował tak jak ty, wujku mnichu?
Roześmiałem się i pogłaskałem ją po główce.
– Powiedzmy raczej, że to ja, kiedy siedzę, naśladuję sok jabłkowy. To będzie bliższe prawdy.
[…]
Sok w szklance ma bardzo stabilną podstawę. Co innego ty, w twoim siedzeniu nie ma takiej pewności. Tym maleńkim drobinkom miąższu wystarcza, że poddadzą się prawom natury – i już łagodnie opadają na dno szklanki. Ale twoje myśli nie poddają się żadnemu takiemu prawu. Przeciwnie, kotłują się gorączkowo jak rój pszczół i wydaje ci się, że nie jesteś w stanie osiąść w sobie jak ten sok jabłkowy."

pod medytację

Paslawek, świetne to!

Ślub?!? Ile czasu oni są ze sobą? Przepis na rozwód chyba...
Latorośl twierdzi, że "średnio", nie jest orłem z polskiego, a tu jeszcze odniesienie do Ferdydurke.
Ja tam z polskiego byłam dobra, ale tego nigdy nie trawiłam. Nawet chciałam przeczytać znowu, jak córka czytała , i NIE.

Jeszcze druhną zostaniesz na weselu także uważaj ."Pycha kroczy przed upadkiem" - taki drobny złośliwy żarcik z sympatii co by nie popadać w samozachwyt
"Życzliwi donieśli"czyli pewnie kuzynka Pepe niewyczerpane i niezastąpione, źródełko newsów - plotkary .
Do dentysty a nie bujać o Pepe w obłokach i się dowartościowywać wyśmiewając go (dzielnego bohatera ) i nie bujać nas .

a mi się dzisiaj mój dentysta śnił Przyszłam do gabinetu i byłam straaasznie śpiąca. a On mówi- nie ma problemu, niech sie Pani położy.I poszłam spać na tym fotelu, pamiętam nawet jak się obudziłam, i zdziwiłam że Pan doktor odwołał pacjentów i stracił kasę, abym ja się wyspała

Ano tak, bo to przecież dentysta jeszcze czeka..

Adela, o jak miło: biologia i chemia matma chyba obowiązkowa(żałuję, że za moich czasów nie była). To co, na lekarza się córa szykuje?

Obudziłaś się i miałaś zęby jak Ibisz

Jakie zęby ma Ibisz?

" Jak zobaczysz, to się zdziwisz"

Przesadził

Ja nie mam tv, nie wiedziałam, że jest taki trend jeśli chodzi o uzębienie.

Eeeee nie znasz się Pewnie kosztowały więcej, niż mój samochód.

Adela nie chce pisac w temacie zelldy. Tu w koncu jest Twoj  kąt i może szkoda klawiatury na zęby Ibisza..
Twoja terapeuta nie sugerowała Ci spotkać się z M i mu wygarnąć?. Mi by chyba tego brakowało po tylu latach.. Ale nie wiem czy to dobry pomysł..
Niedobre są ciągnące latami rozstania ..Ale takie nagle  to coś  jak nagła śmierć.  Mieszkacie jakoś blisko czy macie jakieś pole kontaktu? Wspólnych znajomych?

Nie, Elu. Moja terapeutka raczej nie sugeruje mi, co mam robić. Raczej ukierunkowuje mnie, żebym rozpoznała, co mi to da, jakie emocje mogą mi towarzyszyć, i czy nie mam jakichś intencji, które ukrywam, lub chce wyprzec. Decyzja zawsze nalezy do mnie.
To, co napisałam u Zelldy to nie tyle pochwała "wygarniecia byłemu", co umiejetności wyrzucenia złych emocji. Jesli po takim czymś czuje się dobrze, to znaczy, że było jej to potrzebne. I wcale nie oznacza, że kiedys nie będzie jej głupio z powodu rzeczy, które powiedziała w furii. Wazne jest działanie terapeutyczne, czyli uwolnienie tej złości w kierunku exa. Ja też czuję taka potrzebe, a jestem osobą, tłumiacą złość, nie potrafiaca czasem jasno wyrażac swojego niezadowolenia, ale to mniejszy kaliber. Ja nie potrafie wywalać kawy na ławę, zawsze staram się delikatnie, aby unikac konfliktów. Teraz mam do czynienia , ze złoscia i rozgoryczeniem, poczuciem wykorzystania, a nie są to łatwe uczucia. I też czuje potrzebę wywalenia ich exowi, bo uwolniłam  go od siebie w bardzo elegancki sposób.
Więc zrobiłyśmy taka próbę, jak mogłaby wyglądać taka rozmowa między nami, biorąc pod uwagę moje zahamowania. Trudne to było dla mnie, ale lekko ulżyło. Zostałam pochwalona, ale usłyszałam, że było "elegancko'. W moim odczuciu brakło własnie tej "furii", albo chociaz złosci, żebym lepiej się poczuła.
Dlatego pochwaliłam Zelldę, bo zrobiła to, czego ja nie potrafię, nawet jesli zamiast M mam przed soba terapeutkę.
Nie mieszkamy jakoś blisko siebie, ale bywam koło M, jak jeżdżę do ojca.
Wspólnych znajomych mamy, ale nie są mi tak bliscy jak np moja przyjaciółka.

Nie widziałam. Czemu pytasz? Nadrobię w łikend

No, dzięki, Ela, to ja jestem baba ze ścierą
Awantury, niestety, nie są mi obce, wyniosłam to z domu i musiałam nauczyć się innego funkcjonowania, zmiany wyuczonych schematów, tego, że jak czasem ustąpię, a raczej odstąpię, nie dopuszczę do eskalowania emocji, to wcale nie oznacza, że przegrałam i doznałam upokorzenia (nawet wręcz przeciwnie).
Czasami jednak i dziś odzywa się we mnie ten wulkan. Paslawek kiedyś "powiedział", że gdy się przestaje o sobie dbać, demony podnoszą łeb.

Ty to, Elu, jesteś siłą spokoju

Paslawku, nie zamierzam wpadać w samouwielbienie, ale niedzielna dawka ironii świetnie mi zrobiła. A w ślub kolegi wiadomego tak wierzę, jak w kranosnoludki. Szpanuje zaręczynami jak smarkacz. Miałyśmy z koleżanką ubaw, że jesteśmy jak te plotkarskie baby w jakimś "Ranczo".

On sam mi zacytował słowa terapeuty, że na początku to jest taki miesiąc miodowy, wszyscy go chwalą, zachwycają się jego talentem, bo za malowanie się wziął (widziałam, szczerze podziwiam) znowu po latach. Że później będzie trudniej.
Cóż, jeśli mu się jednak uda wyjść na prostą, pogratuluję szczerze.
Nie zakładam z góry, że jestem już wolna i ogarnięta, ale poczułam po tym niedawnym śnie i po tym ostatnim plotkowaniu jakiś luz i spokój. A wspomnę se pewnie jeszcze nieraz, jak to ja.
Miałam już w życiu sytuacje, gdy coś we mnie "puszczało" niemal w jednej chwili, powodując dużą ulgę.

Co do wrzucania na różne portale typu fb zdjec epatujących szczęściem związkowym to daleka jestem do uwielbienia i wiary w tego typu "ogłoszenia". Znam wielu ludzi, którzy tam pokazują nawet nie tyle tylko dobre aspekty swego życia co wręcz to jak chcieliby zeby one wyglądały. Dla przykladu: mam kolegę który z żoną zyje jak pies z kotem. Praktycznie  ze sobą nie gadają, żyją pod jednym dachem jak sąsiedzi, osobne sypialnie, nawet lodówki. Jak juz rozmawiają to kloca się o wszystko, dzieci, kase i plany weekendowe. Ona jest od niego uzależniona finansowo a on nie chce widywać dziecka z doskoku jak się rozstaną. Ale wkolo wszystkich znajomych wręcz zadrecza opowiesciami jaka jest głupia, pusta i wyrachowana i jak ich uczucie umarło. A na fb... No love jak się patrzy. Wspominki rocznicy zareczyn i ślubu, słodkie serduszka i kwiaty w wazonie dla "zonki", zdjęcia rodzinne z całuskami itp.
Zapytałam go kiedys o co w tym chodzi ? Czy on klamie ludziom w twarz ze mu tak z żoną zle czy to na fejsie tworzy taki slodkopierdzacy ideal ich życia? Powiedzial mi ze on siebie samego oklamuje najbardziej tymi postami. Bo jak sobie tak wstawi zdjęcie z ich wyjazdu 5 lat temu, zakochanych i za rączki albo wspominkowe z rocznicy ślubu to w nim te wspomnienia z tamtym chwil odżywają i przez chwilę chociaz sam wierzy w to ze nic sie nie zmienilo od tamtego czasu.  To mu pomaga nie zwariować i lepiej czuć się ze sobą i tez przed ludźmi ze taki z niego człowiek "sukcesu" co to i dobra prace  ma i kase, piekny dom i atrakcyjną, kochająca zone. Takie zaklinanie rzeczywistości. Dla mnie żałosne ale może dla kogoś to jedyne wyjście.
I tak myślę sobie ze i Pępek zaklina rzeczywistość, że od teraz to juz tylko miód i malina w jego życiu obecne. Nie pije, zakochany i zaręczony i będą żyli dlugo i szczęśliwie. A co tak naprawdę siedzi w jego glowie i w glowie Nowej ktora rzuca się na oslep w zaręczyny z tykającą bombą to tylko oni wiedzą. Ja wiem jedno, jak człowiek jest szczęśliwy to nie musi tego światu ogłaszać, po nim to widać  i po jego zachowaniu.

To jest dość powszechne zjawisko. Szczególnie jeśli ktoś z uporem maniaka wrzuca historie z raju. Mam koleżankę, mieszkającą w Holandii ona miała takie posty, że można było odnieść wrażenie że została "gwiazdą celebrytką". A że zawsze miała takie zapędy, styl bycia ( znamy się ponad 20 lat), to pomyślałam, że się jej to udało może. Tymczasem w rozmowie telefonicznej, pierwsze jej słowa brzmiały " to piękne życie z fejsbuka, nie?". Po czym okazało się, że jest w totalnej rozsypce, a ten obraz to iluzja jej samej.

Stanowczo i dobitnie podkreślam że zamieszczane przeze mnie na fb fotografie mojego kota są wyrazem mojego świra na jego punkcie,
świr jest najprawdziwszy w świecie,autentyczny i ma się znakomicie,dementuje ewentualne domniemania, że coś jest na pokaz i udawane.
Rzekłem
Zamieszczanie fotek Mecheła na forum netkobiety.pl też jest tego wyrazem.
będę to robił i już
i ooo !

To się da nadrobić

można jeszcze w jajku obtoczyć, orzechami posypać i strudel będzie

Pamiętacie Agnieszkę Wagner w ciemnej stronie Wenus ?

Też wolę rybkę

Ja tam lubię czasami jakieś miłe wspomnienie wrzucić na Facebook. Dziś portal przypomniał mi zdjęcie syna sprzed pięciu lat
Afiszowania się mężami za bardzo nie lubię, choć oczywiście w granicach rozsądku nie miałabym nic przeciwko temu. Ponieważ jednak nie układało mi się z moim ślubnym, nie zamierzałam przechwalać się, jaka to z nas cudowna rodzinka, może ze dwie jego fotki gdzieś tam zamieściłam. Tak samo z Pepkiem nie czułam do końca, że jest, jak być powinno, więc zdjęć z nim nie publikowałam. Gdyby wszystko było o.k., pewnie coś bym wrzuciła z jakichś fajnych chwil razem. Swoją drogą takie opory to też niezły sygnał...

A ja się dzisiaj ambitnie za kartacze zabieram

M? Moje dziecię masz na myśli? Nie zna kartaczy, więc nie wiem, jaka będzie reakcja. Część planuję zrobić z mięsem, a część bez farszu.
Lubi kopytka i pierogi, więc te drugie powinien zaakceptować.
Szpinak uwielbiam. Na działce obowiązkowy.
A topinambur ktoś z Was zna? Mam obiecany od pani D., tej ze szpitala. Nigdy nie jadłam.

Imię najprawdziwsze na świecie. Odkąd poznałam kiedyś pewnego pana o tym imieniu, mam do niego wielki sentyment. Mąż z kolei miał dziadka, który nosił to imię, więc obojgu nam się podobało (nie informowałam męża dokładnie, skąd moje upodobanie, ale gdy zaproponowałam, przystał ochoczo). To jest teraz napiękniejsze imię na świecie!
Rozważałam jeszcze Stasia, bo tak miał na imię mój tata, a ja w ogóle lubię te stare imiona, ale mąż jakoś się na Stasia krzywił. Szymona też nie chciał, bo twierdził, że Szymon to cieć

No, tak, konisko z niego już jest. Wysoki po moim teściu i męża braciach. Sam mąż był niepokaźny. Ale od pewnego czasu mam zakaz publikowania synowego wizerunku
Pochwaliłabym się, bo strasznie się czuję dumna, gdy na niego patrzę

Swego czasu było to wręcz banalne imię. Dopóki tego niedoszłego amanta nie spotkałam, też nie widziałam w nim nic nadzwyczajnego.
Pawełku też byłoby uroczo mówić do swojego dziecka

Taki jeden Paweł oprowadzał mnie kiedyś wzdłuż pewnego jeziora na Polesiu Lubelskim. Leżeliśmy na molo, żaby rechotały jak szalone, pomost ziębił w plecy, a on mi pokazywał, gdzie leży Mały Wóz i Kasjopea

Dobra, spadam, bo nie skończę tych kartaczy.

Narka, dobre ludziska!

A ja miałam w klasie jednego Pawełka, który miał zęby jak królik i w dodatku się ślinił. Kiedyś pożyczyłam mu gumkę do ścierania, to mi ją pogryzł. Pani sadzała z nim w ławce za karę, szczególnie dziewczynki. Ja za gadanie tam często siedziałam.

Jakos mam wrażenie, że byłes lekko krnąbrny...

A nie było obślinionej z wystającymi zębami?