Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Wobec tego co znaczą slumsy w senniku ?

"Sen, że jesteśmy w slumsach jest oznaką trudności, smutku i możliwości, że niektórzy krewni mogą sprawić nam niedogodności.
Zazwyczaj sny, w których spotykamy się w slumsach, odzwierciedlają nasze obawy przed utratą naszej obecnej stabilności gospodarczej."

Współczuję, Adelo. Wiele lat wynajmowałam mieszkania i jestem najszczęśliwszą osobą na Ziemi, że wreszcie z tym skończyłam. Najgorsza w tym jest permanentna tymczasowość i wieczna prowizorka.
Co do kosztów, bałam się nieraz, że sobie nie poradzę, a ze wszystkim dałam radę. Jeszcze się i piwa napiłam albo do kina poszłam, co już uważam za namiastkę luksusu. Może mam ekstremalne podejście, ale bieda to dla mnie jest wtedy, gdy nie ma co jeść i czego na grzbiet włożyć
Czytałam kiedyś, jak rodzice Ireny Sendlerowej dzielili się jednym płaszczem. Gdy pan Sendler wracał z pracy, pożyczał swój płaszcz żonie, by ta mogła się przespacerować i łyknąć świeżego powietrza. Jak czasami bierze minie chęć na marudzenie, to sobie to przypominam.
Dasz radę!

Adela  Ty nie zginiesz, wyglądasz na ten gatunek co ze starości trzeba będzie dobić (taki gruboskórny żarcik ) mnie tak mówili i chyba mieli rację, prowadzę działalność i sama muszę zarobić na żywot jaki taki ( wyszło że japoński ) teraz czasy trudne, muszę odstawiać takie hołubce aby' być lub nie być ' że klękajcie narody - jak mawia jeden znajomy,  zawsze jak sięgnę wstecz do najdalszych dziecięcych lat wierzyłam że będzie dobrze i tego się trzymam,  życie sprawdza mnie non stop i dzieją się różne historie ale " staram się i do przodu "( koko dżambo ) chyba tak to było)
   Może to banał, ale czas zrobi swoje, wierz w to bo tak jest, nie miej do siebie pretensji że masz takie chwile jakie masz bo to też naturalna kolej rzeczy i nie porównuj się do innych, Ty jesteś Ty, i jak tak masz to znaczy że tak może być, zazdroszczę Ci tych plastycznych snów, ja miałam okres że chyba nie śniłam ( myślę że to coś nie tak, nie badałam) jak mi się śni policja to coś to znaczy jeno teraz zapomniałam co, koszmarów mam parę rodzajów; Powstanie Warszawskie i ja pod ostrzałem z ulicy na ulicę, gorszy - w mieszkaniu kocioł, oczywiście gestapo itp albo pacyfikacja jakiejś wsi i ja oczywiście ze swoimi malutkimi dziećmi w liczbie trzech, a nadjeżdża SS na motocyklach z przyczepką w tych długich, czarnych, skórzanych płaszczach i oczywiście hełmach z hakenkrojcem i piorunami a ja mam się ogarnąć, dzieci zebrać i jeszcze uciec - masakra, z tej pozycji Twoje slamsy Adela to przytulisko dodam że nie muszę być po seansie filmowym typu 'Bękarty wojny'

Mi się zdarzają sny, gdzie występuje wojenna rzeczywistość, ale to raczej efekt oglądania filmów historycznych. Jakoś w każdym z nich jest taki moment, kiedy używam broni przeciwko niemieckim formacjom. Tylko, że nie traktuje tego, jako koszmaru..Jakoś tak...

Coś w tym jest. Tyle lat po wojnie a tu ciągle Wermacht, Gestapo, ,Wilki jakieś...

Jakie znowu wilki ???

Tak myślałem

Drobne sprostowanie do wczorajszego postu: oczywiści rodzice Sendlerowej nosili inne nazwisko

Dziś i ja miałam zastanawiający sen.
Śniło mi się, że mam upragnione drugie dziecko... i nie cieszę się tym. Dzieciątko cudowne, jak to niemowlaki, przyznaję to, a jednak jestem jakaś... pusta, obojętna. Choć zdaję sobie sprawę, że to powód do radości, boję się, jak sobie poradzę z wychowaniem. Tymczasem dzidziuś okazuje się zupełnie niekłopotliwy. Śpi długo i praktycznie nie domaga się karmienia - to ja mu o karmieniu przypominam, a gdy mi się zdarzy zapomnieć, spóźnić - maleństwo nie protestuje i nic, ale to nic złego mu się nie dzieje. Jest to dziecko, a jakby go nie było. A we mnie zdumienie i lekki niepokój, że to nienormalne. I jakoś brak tej wielkiej radości, jaką daje obcowanie z maluchem.
Zastanawiam się, jak to intepretować. W senniki nie wierzę, uważam, że do snów każdy musi znaleźć swój indywidualny klucz, własne odniesienia i konteksty.

Dzień mam dzisiaj nie najlepszy. Koszmarnie przygnębiająca jest pogoda: roztopy, brud, czerń i szarość - ohyda do kwadratu! Spać poszłam po północy i braki senne dają się odczuć spotęgowane aurą.
Byłam wczoraj u koleżanki, powtórnej mężatki. Widzę, że nie jest z tym "powtórnym" zbyt szczęśliwa, męczy się, choć nie jest to zły facet i nie wątpię, że mu na niej zależy. Mam swoje spostrzeżenia co do tego małżeństwa, ale zachowałam je dla siebie ograniczając się do roli cierpliwego słuchacza.
Kobita po pięćdziesiątce mówi mi, że on przed ślubem był inny - a ten ślub "zaklepali" niemal natychmiast po podjęciu decyzji, że będą razem. On parł, ona uległa. Teraz piszą sobie "skarbie" i "kochanie" pod zdjęciami na Facebooku, a rzeczywistość nie jest taka słodka.
To już chyba wolę to moje "czajenie się", choć ono mi też życia nie ułatwia i czasem powoduje obawy, czy ja w ogóle umiałabym jeszcze kogoś pokochać.
Koleżanka gdzie się razem nie ruszyłyśmy, tam budziła zainteresowanie panów, a jednak to szczęścia nie gwarantuje.
Zawsze po takich spostrzeżeniach stwierdzam, że trawa u sąsiada tylko wydaje się bardziej zielona i że może jednak w moim życiu wszystko jest tak jak być powinno. Że tylko spokój i zaufanie losowi...
Czy to jakoś nie koresponduje z moim snem? Sto tysięcy obaw o dziecko, a ono żyje i ma się znakomicie. I takie jest niekłopotliwe, że aż się szuka dziury w całym.

Piegusko ja uważam, że ludzie za szybko się decydują na śluby, jeszcze się nie poznali, bajkowe wizje im w głowach, a potem jest jak u twojej koleżanki. Ile razem sobie żyli bez ślubu?

Twój sen moim zdaniem to jakaś tęsknota za byciem ponownie mamą małego gnojka, ale i strach przed różnymi konsekwencjami. Nie sugeruję, że ona jest non stop, ale czasami pojawią się takie przebłyski. Dodatkowo może jakieś niepokojenie sie o syna. Mamy sobie zawsze cos znajdą do zamwrtwiania . Czy z koleżanką rozmawiałyście o dzieciach?

Cześć .
Śnieg stopniał u mnie przez noc pogoda taka sama jak u Ciebie Symbi .
Co do snów to mam podobne refleksje to takie wypacanie się z nie i podświadomego.świadomego również (myślenie i uczucia są-bywają wielowątkowe na różnych poziomach świadomości moim zdaniem,a  ten dialog/monolog wewnętrzny to jeden z wątków bywa na przykład deklaracjami przekonań itp) myślenia te który bywa tłem i kontekstem jednocześnie w bliskich okresach na ogół sygnalizuje jakieś obawy,lęki,niepokoje ale nie tylko,czasem bezradność ,napięcie,bezsilność.
Senniki traktowałem zabawowo choć kilka symboli archetypów z nich zidentyfikowałem u sienie ,np węże,ptaki,bieg,nagość wśród tłumu i wstyd z tym związany w snach.Tych symboli i archetypów idiomów psychicznych jest całe mnóstwo ,biorą się z opowieści,baśni,bajek,filmów,literatury najbardziej zakorzeniają się oczywiście w dzieciństwie i zostają tam mózg i pamięć dziecka lubi jakby wzory symbole skróty ,a ponieważ nasze wychowanie bywa podobne w gruncie rzeczy mimo różnic to i te symbole są podobne
systematyzowanie ich zbieranie klasyfikowanie interpretowanie to nic dziwnego to jest szukanie nieświadomych zbiorowych mianowników między nami stąd senniki ,ale to trudne pewnie tak to wszystko poukładać raz na zawsze ,bo jednak się różnimy w doświadczeniach ,traktowanie snów jak wróżby dla mnie jest wątpliwe i nie ma co się nimi sugerować nazywać tego losem,przeznaczeniem,ponieważ jeszcze o snach wiele jest do odkrycia i pewnikiem nie wszystko wiadomo.

Ale jednak, Symbi, trzeba bardzo być w kontakcie z tym, co się czuje i nie zamiatać pod dywan żadnych problemów, wątpliwości, niepewności.
Miałam już od życia dwie poważne lekcje co do tego.

Tak, Misinx, masz rację.
I to mniej więcej też mi ten mój sen mówi. Że czasami naprawdę nie ma sensu się zadręczać, bo coś po prostu się dzieje.
Łączę sobie te wszystkie przemyślenia z najświeższym ex: po co sobie dopieprzać i szukać dziury? Stało się jak się stało, kości zostały rzucone i nie warto roztrząsać. Podjęłam decyzję, a decyzję poprzedziły przemyślenia.
I basta, tego się trzymajmy.
Dajmy spokój temu dziecku: śpi i nic mu nie jest!

I spokój. Cokolwiek się stanie, damy radę.

To tak zwany temat ocean ,jedno jest pewne nie ma gwarancji i wejście w związek to jak skok w przepaść tyłem z zawiązanymi oczami mając jakiś tam bagaż ze sobą,ale z drugiej strony nie ma co się tak napinać i traktować życia w związku ze śmiertelną powagą na ostrzu i na krawędzi .

Co do intuicji i jej nieomylności to jak czytam czasem o tym to w ogóle rożne sytuacje nawet nie podpadają pod żadną definicje intuicji - wyczulonego instynktu ,opisywane sytuację często po prostu są najzwyklejszym uprzedzeniem,projekcją urazów,lęków itp nie ma to nic wspólnego moim zdaniem z intuicją i instynktem.
Taki niestety jest skutek uboczny cywilizacji i wygody z nią związanej - różne stymulacje stępiają instynkty i rozróżnianie intuicji od projekcji niestety staje się bardzo trudne.
Nawet spotkać można opinie że intuicja jest mitem,do tego stopnia absurdu już dochodzimy jako ludzie.

Nie prowokuj losu

Wiosna panie sierżancie

Jakoś bałwochwalczo intuicji nie traktuję, ale i nie lekceważę. Bliskie mi jest jej rozumienie przedstawione przed niejaką Anię Bajorek-Dołbę, ktorą śledzę na Facebooku. To taka otwartość na różne sygnały, znaki, gotowość do czerpani z nich, umiejętność wychwytywania ich. Ja to sobie na swój prywatny użytek nazywam znakami.
Ot, na przykład w trudnym momencie życia dostałam od koleżanki używana torebkę, a w torebce znalazłam zapomnianą karteczkę z cytatem z Biblii. A cytat - w sam raz dla mnie, jak ulał w moje sytuacji. I poczułam spokój oraz wiarę, że wszystko będzie o.k. I wiedzialam już, co robić.
Zwykły zbieg okoliczności, ale to ja nadałam mu wagę i wzięłam z niego dla siebie.
Mam bardzo wiele takich sytuacji, sny również tak traktuję. Może to trochę wygodnictwo, takie interpretacje "pod siebie", ale jeśli wspierają, to czemu z tego nie skorzystać.

P.S. Pamiętacie, jak Snake pisał, że wyczuł śmierć swojego ojca? Moim zdaniem to jest właśnie intuicja. Jeśli się ją nawet zwykłym przypadkiem nazwie.

Olałam portale. Nie wątpię, że i tam bywają normalni ludzie, ale ogólna tendencja tudzież męcząca konieczność przedzierania się przez gąszcz spraw nieakceptowalnych nie jest warta kosztów emocjonalnych. Wolę być sama niż złościć się i frustrować kolejnym niepowodzeniem.
Spokój jest bezcenny.

Powiem wam że jak by tego wszystkiego nie klasyfikować,rozróżniać,kombinować to i tak mamy w życiu to co mamy do dyspozycji w mózgach ciele w sobie tylko tyle i aż tyle tego co zdrowe, naturalne i nienaturalne,niepożyteczne  ,reszta to nieznane,nienazwane czasem niechciane "siły wyższe" zasady prawa,chaos i porządek wymieszane ze sobą.
Ciała warto słuchać jak coś boli ,jest spięte,niespokojne coś jest nie tak wtedy z nami ,nawet jak bolą zęby .

Poleganie na intuicji i (prawie) bezgraniczne jej ufanie może moim zdaniem zaprowadzić nas na zupełnie fałśzywe kroki. MOże to kwestia mojego empirycznego i racjonalnego podejścia do świata, ale wolę w życiu polegać na faktach a nie przypuszczeniach. Tym bardziej, że przecież często można kogoś skrzywdzić oceniając kogoś powierzchownie na podstawie przeczucia.

Bo z intuicją nie jest tak czarno-biało, to subtelna sprawa i trudno uchwytna.
Ja na przykład bardzo poczułam, że za nic nie chcę mieszkać w pewnym ciemnym podwórzu, choć wiele przemawiało na korzyść. Do obecnego mieszkania wyrwało mi się serce i kocham je ze wszystkimi nieidealnościami.
Kiedyś niejaka Pietruszka napisała mi o dochodzeniu do celów inną drogą, jeśli daną się nie da. To mnie jakoś otworzyło na możliwość kupna mieszkania, naprawdę.
Tak interpretuję tę całą intuicję - jako taką jakąś otwartość na płynące do nas sygnały.

Czasem prawda jest niewygodna, więc sami się oszukujemy, że wszystko o.k.
Ja tak miałam w małżeństwie, czułam, że to nie to, jakieś letnie to było... ale wszyscy mi mówili, że nie mam racji i skwapliwie w to uwierzyłam, bo tak długo byłam sama. Chciałam mieć rodzinę i własne życie.
I takie głupoty zdarzają się nawet niegłupim osobom.

Ja wchodzę codziennie w czasie wylegiwania się w kąpieli w wannie, przeglądam twarze (ciągle te same) i wychodzę. Ostatnia znajomość z S była taka, że w pandemii, kiedy lokale były pozamykane, odważyłam się zaprosić randkowicza na drugą randkę do domu; jako że deklarował się wegetarianinem, przygotowałam leczo z hiszpańskiej cukinii (rzecz działa się w listopadzie), pogadaliśmy, on pojechał do domu, napisał SMS, że zasypia z myślą o mnie... i chyba śpi do tej pory, bo się już nie odezwał.

Tak, zmieniłabym bez wahania. Nie wyszłabym za mąż za tego, którego poślubiłam, bo zrobiłam krzywdę i sobie, i jemu, że o dziecku już nie wspomnę.

Nie chciałbym cofać czasu przynajmniej teraz choć były w przeszłości momenty w których czegoś bardzo żałowałem,z tym że teraz po prostu wiem i jestem bardziej świadomy że na parę rzeczy kompletnie nie miałem żadnego wpływu ani nawet żadnej mocy chcenia /niechcenia .
A na pewno nie z tamtą świadomością ,wiedzą ,doświadczeniem -brakiem wiedzy,brakiem głębszej refleksji świadomości doświadczenia po prostu było to niemożliwym przewidzieć pewne sprawy.

Ja nic bym nie zmieniała. Gdyby mi dane było przeżyć to jeszcze raz, chciałabym.

No, tak... Gdybając na ten temat, zakładamy, że mielibyśmy dzisiejszy ogląd spraw. A przecież z dawnym inaczej nie umieliśmy.

Ajko, zgadzam się całkowicie.
I znowu mi to dziecko ze snu przychodzi na myśl. Nie ma co przy nim majstrować. Zdrowe jest i całe.
Nieczęsto pamiętam swoje sny, ale bywają bardzo wymowne, poruszające.

Rzadko się zastanawiam, nad tym, co by było gdyby..bo to prosta droga do zadręczania się, moim zdaniem...Za każdym razem człowiek bowiem żałuje, że nie zrobiło się czegoś inaczej..

Dobra idę ruszyć d**ę, bo tak lubie z wami siedziec, że zaniedbuję realne życie. Do później.

Ajko, też tak mam
Dlatego trochę sobie te posiedzenia ograniczam. Są nie tylko obowiązki, ale i inne aktywności, kórych szkoda zaniedbywać.
Ale dzisiaj dzień jest wybitnie "barowy", sprzyja pogaduchom umilającym paskudny czas.
W pracy się dziś nie popisałam dokonaniami i jutro trzeba będzie się bardziej sprężyć.

Też jak głupi opłacam abonament   Eeeeehhh...