Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Ela, to do mnie o tym męczeniu się dla idei?
Myślę, że niekoniecznie, choć niewykluczone.

Że tak powiem... zadajesz trudne pytania. A może Piegus potrzebuje porzadnego dogrzania i stad zwiekszony pobór mocy?

No, i czy trójkąt jest równoboczny, a gwiazda zaranna.

jak gwiazda zaranna to ja mam jedno skojarzenie z serialem

Zazdroszczę. Ja kiedyś słyszałam takie spostrzeżenie,  koleś jak rzucił calkowicie picie alkoholu to bardzo polubił słodycze, wcześniej mogły dla niego nie istnieć. Dla mnie alkohole mogą nie istnieć, no chyba, że to czekoladki z alkoholem. Nic tutaj nie sugeruję jakby co.

Sabrina?

Ajko, w moim przypadku może to nie zadziałać miejmy nadzieję Choć nie chcę uchodzić za pijaka, ale nawet zanim skończyło się 18 lat to specjalnie nie zażerałem się słodyczami. Gorzej jest mi powstrzymać się przed słonymi czy pikatnnymi przekąskami

Inaczej się wyświetla godzina w trakcie logowania a inaczej, jak się tylko ogląda forum

Dlatego, że zmieniłaś ustawienia, ja niczego u siebie nie ruszałem

A u mnie  na  na śniadanie co prawda nie czekolada, ale ciasto jogurtowe, upieczone wczoraj wieczorem.
Ale na humor nie pomogło.
Sonet siedzi mi w głowie, smutek, żal i złość rozpycha się w moim sercu.
Dziś mam sesję, to przynajmniej sobie pogadam.

Antyradio gra. Nie smęcą.
Co do gadżetów, to z okazji urodzin szefa i tego, że przechodzi na emeryturę, kupiłyśmy, oprócz ekskluzywnego alko tabletki "Emerytex". Są to oczywiście jakieś draże do ssania, ale opakowanie zabawne. Jutro impreza i pewnie będzie słynna "małpa", która, jak twierdzi szefostwo "bardzo krzywi nogi".

Mnie słodycze zwyczajnie zatykają. Jak jem więcej słodkiego czuję się tak, jakby mi ktoś kulę kitu do ust włożył. Poza tym, po krótkim czasie, odczuwam słodki smak dośc nieprzyjemnie, czuję się "przesycony".
Dlatego nawet najbardziej wykwitne ciasto, jakie ktoś mi pod nos podsuwa, to zazwyczaj zjem mały kawałeczek i mam dość. Zresztą najczęściej słodycze jadam zimową porą, jak trzeba wybrac się w teren, kiedy mrozik zaczyna szczypać.
Za to słone czy lekko pikatne rzeczy mógłbym jeść bez końca, choć na szczęście też nie przesadzam

Mieszanie smaków znoszę jeszcze gorzej, niezależnie od dawki czy rodzaju smaku(ów), jakie są łączone

Znam taką osobę, która nie miesza nawet herbaty z cytryną
Ja właśnie taką piję, po kolejnym kawałku ciasta, ale i tak nie jest słodko, tylko dalej gorzko.

Właśnie sosu słodko -kwaśnego unikam choć jak są tak połączone, że za bardzo tego nie czuć, to  mogę zjeść. Kaczki w pomarańczach bym się raczej nie chwycił

Kiedyś dostałam dużo czereśni i kombinując, co z nimi zrobić, znalazłam przepis na indycze filety w czereśniowej glazurze. Ależ to pyszne było.
Od czasu do czasu w ramach fanaberii piję kawę z kostką gorzkiej czekolady i odrobinką chilli. Doooobre, a jak rozgrzewa!

Nie wiem dlaczego ale chociaz gotuję i lubię to kaczka zawsze mi zalatuje pierzyną choćby nie wiem co.. tzn robiona przeze mnie , bo gdzies w knajpce chętnie zjem
natomiast owoce na ostro- słodko połaczone z mięsem to moja specjalność kuchenna.
chociaż coraz mniej mięsa u nas bo dzieci teraz rządzą menu- 1 wege

Też dużo spałam.
Minęło 7 lat, latem minie 8 i już jestem zupełnie gdzie indziej.

Adelo, więc rób co uważasz za stosowne, żeby popychać proces zdrowienia do przodu. Codziennie, małymi kroczkami.
Ja też nie jestem specjalnie dumna z tego, że zabrało mi to parę lat, ale dzięki temu procesowi dziś zupełnie inaczej patrzę na związki - spadły mi różowe okulary idealizowania i przypisywaniu drugiej osobie własnego postępowania, własnych norm etycznych i własnych uczuć. Teraz staram się swoją relację oceniać próbując jej się przyjrzeć z zewnątrz. Zdarza mi się, że daję siebie na wyrost, ale jeśli nie widzę wzajemności, w sytuacjach kryzysowych zwłaszcza, to się wycofuję.

Dziewczyny, dziękuję za odzew.
Symbi, dawanie siebie na wyrost, albo bardziej-brak wymagań, to jest coś, nad czym powinnam popracować. Oraz sytuację kryzysowe . Ja w takim momencie: "no dobra, postąpił nie w porządku, ale każdemu może się zdarzyć, on i tak mi tyle daje, ogólnie jest na plus".
Ajko-
Kurcze, bardzo miłe słowa. Nie spodziewałam się. Faktycznie to on był nie fair, a ja czuję się źle. Ja chciałam coś zrobić, on olał i zwiał. I mnie z tym źle, a jemu pewnie nie, a napewno nie w takim stopniu. I ja się przyznałam, że cierpię, on nic w tym stylu,ani nawet że mu po ludzku przykro, czy głupio.
Na sesji dowiedziałam się, że za dużo od siebie wymagam na tak wczesnym etapie. Że rzeczowa rozmowa z M bez silnych emocji jest w tej chwili niemożliwa. Że mogę nigdy nie usłyszeć tego, czego oczekuję.

Zrobiłyśmy taki eksperyment dziś. Terapeutaka poprosiła mnie żebym wywaliła to, co mam jeszcze do powiedzenia M tak, jakbym go miała przed sobą. No i jak zaczęłam zwracać się do niego, to niestety emocje wzięły górę gula w gardle, serce jak ptak w pułapce, łzy. A wczesniej już o tym rozmawiałysmy. Zobaczyłam, jak jestem jeszcze słaba. Ale ona twierdzi, że i tak za dużo od siebie wymagam, bo te emocje mogą nigdy nie zniknać. Chodzi o to, żeby nie brały góry nade mną.
W każdym razie poczułam jakąś ulgę. Dziś idę wczesniej spać, rano muszę sie ogarnać, bo jutro ta impreza.

Adelo, nie chciałam przez to, co napisałam, powiedzieć, że aż tak długo dochodziłam do siebie, ale że czas tak szybko mija i tyle się zmienia.
Ja nie chciałabym zapomnieć o tym, co było, nawet jeśli bolało. Bo to jest moje, to mnie tworzyło jak wszystko inne. Nie staram się nie myśleć, nie czuć, nie pamiętać, choć nie hołubię bólu i szukam w życiu radości. Byłoby to dla mnie jakimś -  jak to nazwać? Brakiem szacunku? Unieważnieniem? Lekceważeniem? - gdybym wyrzuciła z pamięci coś, co było poruszające, znaczące.

A jeśli nawet się rozpłaczesz, to co z tego?
Kiedyś strasznie się rozpłakalam na imprezie, bo mi się umieranie męża przypomniało. Schowałam się w łazience, ale oczywiście zostałam zdemaskowana. Spotkałam się z ciepłem i zrozumieniem, koleżanka odwiozła mnie do domu swoim samochodem, a na następnym spotkaniu (to w PTTK było) nikt już do tego nie wracał.

No wlasnie. Najwyżej byłemu zrobi się dyskomfort  a sobie ulzysz. To w końcu nie powód do śmiechu.

Raz, tyle już łez wylałam, że nie chcę więcej, dwa może sąd pomyśli że jeszcze są uczucia i nie da rozwodu i skieruje np. na mediacje. Poza tym ja w czasie płaczu przestaję myśleć...

Zrobi mu się dyskomfort??? Ekstra. To w takim razie ryczę jak bóbr. Nie spojrzałam na to z tej strony...

Przecież nie da się zapomnieć , przez co się przeszło. Nie potrzeba też "unieważniać" lat spędzonych razem, przecież to bezcelowe. Trzeba tylko "obłaskawić" ten ciężki czas, przejść go świadomie, żeby potem traktować to wszystko jako życiowe doświadczenie.
"Z tego gówna zrobić nawóz," że zacytuję jednego fajnego mnicha .

Pikupik
Sam płacz może pomóc bo rozładowuje, mnie emocje blokują w jasnym wyrażaniu tego, co mam do powiedzenia.
Jak jestem zdenerwowana, to się plączę, a jak to coś przykrego i bolesnego, to leżę na całej linii.

Śniło mi się dziś ,że wybrałam się na rowerze nad Wigry. Z Łodzi, w towarzystwie które co raz się zmieniało. Raz to była moja przyjaciółka, która wyznała mi że widzi diabła, i ma traumę, raz mój ojciec, raz ex. I z chomikiem.
Ten chomik mnie ciągle gryzł. Podczas wycieczki zaczęło się robić ciemno, i zaczęłam szukać jakiegoś noclegi. Trafiłam do jakichś slumsów, ale byli tam mili ludzie i powiedzieli, że coś nam znajdą i mają nawet akwarium, żeby tam spał chomik.