Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Piszta. I tak Was lubię

Napisałam już taki długi post i niechcąco skasowałam.
Jutro nadrobię, bo dzisiaj po odwaleniu domowej pańszczyzny, po mocno zarwanej nocy właśnie położyłam się na kanapie i same mi się oczy błogo zamykają.
Miałam dziś przygodę i to nie z PP w roli głównej. Juto opowiem.
Dobrej nocy, Panie i Panowie

Mój mąż i ja byliśmy razem  od ponad 13 lat. Mieliśmy dwoje dzieci. Sądziłam, że możemy być pewni, jeśli nawet nie tego, że na zawsze pozostaniemy małżeństwem, to przynajmniej tego, że będziemy ze sobą o wszystkim rozmawiać. Jeśli kiedykolwiek mielibyśmy się rozstać, byłam pewna, że będzie to decyzja podjęta po długich rozmowach i wspólnej pracy nad związkiem.
Zdawałam sobie sprawę z tego, że przez ostatnie dwa lata doświadczaliśmy trudności. Praca zmusiła mnie do ciągłych wyjazdów, nie widując się nieomal w weekendy . Było to prawie jak związek na odległość.  Nie był to układ idealny, jednak byłam pewna, że jakoś damy radę.
Jednak tak się nie stało.
Pewnego razu, gdy przyjechałam  do domu z delegacji, mój mąż powiedział, że musi ze mną porozmawiać. „Dużo myślałem”- zaczął- „i doszedłem do wniosku, że nie chcę być już twoim mężem”.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Co on powiedział?
Mówił dalej: „ Kochałem cię, ale cie już nie kocham i żądam rozwodu”.
Rozwód. To słowo spadło na mnie niczym tona cegieł, pozbawiając mnie tchu, jednak nawet przez swój szok zdawałam sobie sprawę z tego, że mój mąż nie mówił że musimy porozmawiać o rozwodzie: był już zdecydowany. Informował mnie, że nasze małżeństwo się skończyło.
Nie mogłam uwierzyć, że nie zaangażował mnie w tę decyzję. Przez kilka dni robiłam co mogłam, aby przekonać go do zmiany zdania. Błagałam. Targowałam się. Płakałam.
W ciągu następnego tygodnia sytuacja jeszcze się pogorszyła. Mój mąż, niewzruszony w swojej decyzji o rozwodzie, w końcu przyznał się, że poznał kogoś innego. To wyjaśniało, dlaczego nie interesowało go ratowanie naszego małżeństwa. Po prostu chciał być wolny, by móc się związać z tą drugą kobietą.
Wpadłam w kołowrót złych myśli. Czułam się zdradzona, odrzucona, niekochana i nie zasługująca na miłość. Jak mógł mi to zrobić? Moja rozpacz zaczęła zaciemniać moje spojrzenie na pracę, wpływać negatywnie na moje zdrowie i na mój umysł. W ostatecznej desperacji zapisałam się na dziewięciodniowy kurs, który miał mi pomóc poradzić sobie z moimi myślami.
Na początku kursu usłyszeliśmy pytanie: „W skali od 1 do 10, jak szczęśliwy jesteś?” Mój poziom szczęścia był najniższy w moim życiu, oceniłam go na 1.
Przez kolejne dwa dni po prostu siedziałam i słuchałam. Główną przesłanka kursu było to, że ilekroć nam się coś przydarza, reagujemy na to tworząc w naszym umyśle historię na temat tych zdarzeń. To nie same wydarzenia sprawiają, że cierpimy, tylko HISTORIE na ich temat, które tworzymy. Kiedy więc czujemy się nieszczęśliwi z powodu czegoś, co się zdarzyło, ważne jest, by sprawdzić, czy ta historia, którą sobie stworzyliśmy, jest PRAWDZIWA. Wydawało się to brzmieć sensownie, jednak byłam tak obezwładniona smutkiem, że nie potrafiłam tego zrobić.
Trzeciego dnia, kiedy sprawy wydawały się wyglądać zupełnie beznadziejnie, zaczęłam wreszcie kwestionować swoją historię, wykorzystując technikę, której nauczył nas prowadzący. Zadałam sobie pytanie, co tak naprawdę sądzę o tej całej sytuacji.
Odpowiedź przyszła od razu. „Mój mąż nie powinien się tak zachowywać. Jego zdrada sprawiła, że straciłam swój dom i rodzinę. Już nigdy nie będę szczęśliwa”.
Nie wiem dlaczego, ale w tym momencie mój ból zelżał na tyle, że mogłam kontynuować ten proces zadając sobie pytanie: „Czy to prawda?”
Wydawało mi się, że tak jest, jednak kopałam głębiej: „Czy naprawdę wiem, że nie powinien się w ten sposób zachowywać? Czy na pewno wiem, że już nigdy nie będę szczęśliwa?”
Ku mojemu zaskoczeniu, odpowiedzi na obydwa pytania brzmiały „nie”.
Przez chwilę byłam ogłuszona. Udało mi się przerwać niekończący się kołowrót bolesnych myśli, który kręcił się w mojej głowie od kilku tygodni. Prawie się roześmiałam. Nie słysząc nieustającego łomotu swoich tragicznych myśli czułam się spokojna i wyciszona.
Uświadomiłam sobie, że patrząc z nieco szerszej perspektywy, nie miałam pojęcia czy to co się działo, było dobre czy złe. Po prostu nie byłam w stanie ocenić, czy mój mąż powinien się zachowywać w taki sposób. Nagle wszystko, o czym myślałam w ciągu ostatnich tygodni, zostało jakby zawieszone. Strach przed moją „zrujnowaną” przyszłością gdzieś się ulotnił i zamiast tego poczułam podekscytowanie. „A może” pomyślałam „wszystko będzie nawet LEPIEJ niż było!”.
Ta chwila światła i możliwości trwała kilka minut – dopóki nie zaczęłam myśleć o moim mężu w związku z inną kobietą. JAK ON MÓGŁ MI TO ZROBIĆ?
Jednak ta chwila ulgi, której dopiero co doświadczyłam, osłabiła działanie mojej historii. Przyjrzałam się jej i zobaczyłem kolejną warstwę, wierzyłam, że mój mąż kocha kogoś bardziej, niż kochał mnie.
JAK SOBIE PORADZIĆ PO ZDRADZIE?
Wzięłam głęboki oddech i zadałam sobie to samo proste pytanie: „CZY TO PRAWDA?”
Znowu wydawało mi się, że jest to prawda, jednak zadałam sobie dalsze pytanie: „CZY MOGĘ BYĆ ABSOLUTNIE PEWNA, ŻE KOCHA TĘ KOBIETĘ BARDZIEJ NIŻ MNIE?”
„NIE”. Myśl, że kochał kogoś innego bardziej niż mnie sprawiała, że zwijałam się z bólu, jednak nie mogłam być przekonana, czy na pewno jest prawdziwa. Uświadomiłam sobie, że ta jedna myśl – odpowiedź na pytanie – miała w sobie moc, by przesądzić o moim szczęściu.
To było olśnienie. Wszystko, co słyszałam podczas seminarium, nagle nabrało sensu. To naprawdę było bardzo proste. Moja historia na temat tego, co się zdarzyło w mojej głowie, przekształcała się w twarde twierdzenia, które wywoływały odruchową reakcję cierpienia i smutku. Kiedy jednak zaczęłam się bliżej przyglądać tym twierdzeniom, okazało się, że zazwyczaj nie są one oparte na faktach. To szokujące, a zarazem pocieszające odkrycie, uświadomiło mi, że to nie moja sytuacja sama w sobie była źródłem bólu.
Byłam tym tak podekscytowana, że przez kolejny tydzień gorliwie podważałam swoje myśli i przekonania. Pod koniec dziewięciodniowego kursu nie byłam już ta zdesperowaną i zrozpaczoną osobą, która na niego przyjechała. Czułam się spokojna, wypełniona radością i poczuciem akceptacji. Nauczyłam się, że moje nieszczęście zawsze miało swoje źródło w historiach na temat przeszłości, które sobie opowiadałam. Teraz koncentrowałam się na chwili obecnej. Co za wolność!
Kiedy wróciłam do domu, zadzwoniłam do swojego męża i powiedziałam mu, że jestem gotowa pozwolić mu odejść. Zaproponowałam, że zrobię wszystko, by ułatwić nam przejście tej zmiany. Powiedziałam mu, że jeśli znajdzie coś, co jest lepsze niż nasz związek to nie powinien się wahać, tylko zaangażować w to. I mówiłam to poważnie.
Minął rok i wciąż czuję to poczucie wolności. Od czasu do czasu wciąż wraca do mnie dawne poczucie smutku. Jednak gdy tylko się przyłapię na opowiadaniu sobie historii na temat tego, co straciłam i co to oznacza, przerywam to. Przyglądam się swojej historii i zadaję pytanie : „Jakie przekonanie kryje się za tym bólem?” Gdy uda mi się je zidentyfikować, zadaję sobie jeszcze ważniejsze pytanie o to, czy jest ono prawdziwee. Początkowo wymagało to świadomego wysiłku z mojej strony, jednak teraz staje się coraz bardziej automatyczne.
To wszystko sprowadza się do tego, że myśli przychodzą i odchodzą, związki zaczynają się i kończą, ból przychodzi i przemija. Odkryłam, że kurczowe trzymanie się mojej historii na temat tego, czego potrzebuję i czego, jak mi się wydaje, pragnę, jest gwarantowaną receptą na cierpienie.
Dzisiaj udało mi się osiągnąć głęboki spokój, potrafię zapomnieć o złych rzeczach i akceptować sprawy takimi, jakimi są. Ta jedna prosta rzecz sprawiła, że stałam się szczęśliwsza, niż mogłam to sobie kiedykolwiek wyobrazić. W skali od 1 do 10 mogę określić swój poziom szczęścia na 9, zbliżam się do 10 – i nie oglądam się za siebie.
Żeby dowiedzieć się więcej na temat szczęścia bez powodu, sięgnij po książkę „Sekret szczęścia. 7 fundamentów życiowej radości„ Marci Shimoff i Carol Kline

A ile lat piszesz z babkami na tym forum?
Chyba nieco surowo się oceniasz.
Zresztą jeśli ktoś zadał mi pytanie, o czym gadać na pierwszym spotkaniu to nie wiedziałabym, i pomyślała tak, jak Ty.

Właśnie. To wychodzi jakoś spontanicznie. Czy wchodząc na forum przewidujesz, że będziemy gadać akurat np o jagodach?
Łapiemy nitkę, i leci. A do czego to prowadzi-trudno przewidzieć:)

adela 07 napisał/a:

A ile lat piszesz z babkami na tym forum?
Chyba nieco surowo się oceniasz.
Zresztą jeśli ktoś zadał mi pytanie, o czym gadać na pierwszym spotkaniu to nie wiedziałabym, i pomyślała tak, jak Ty.

Właśnie. To wychodzi jakoś spontanicznie. Czy wchodząc na forum przewidujesz, że będziemy gadać akurat np o jagodach?
Łapiemy nitkę, i leci. A do czego to prowadzi-trudno przewidzieć:)

Forum działa inaczej. Tutaj niejako podpinasz się najczęściej do jakiegoś tematu. Jak jesteś dłużej na forum to znasz już trochę ludzi i rozmawiasz jak ze znajomymi.
Natomiast co innego jest jak rozmawiasz z kimś na początku znajomości.
Ja ostatnio na Sympatii napisałem do paru kobiet i te rozmowy się kompletnie nie kleiły. Ja nie twierdzę, że mam talent w tej kwestii, bo nie mam.

Misinx napisał/a:

adela 07 napisał/a:

A ile lat piszesz z babkami na tym forum?
Chyba nieco surowo się oceniasz.
Zresztą jeśli ktoś zadał mi pytanie, o czym gadać na pierwszym spotkaniu to nie wiedziałabym, i pomyślała tak, jak Ty.

Właśnie. To wychodzi jakoś spontanicznie. Czy wchodząc na forum przewidujesz, że będziemy gadać akurat np o jagodach?
Łapiemy nitkę, i leci. A do czego to prowadzi-trudno przewidzieć:)

Forum działa inaczej. Tutaj niejako podpinasz się najczęściej do jakiegoś tematu. Jak jesteś dłużej na forum to znasz już trochę ludzi i rozmawiasz jak ze znajomymi.
Natomiast co innego jest jak rozmawiasz z kimś na początku znajomości.
Ja ostatnio na Sympatii napisałem do paru kobiet i te rozmowy się kompletnie nie kleiły. Ja nie twierdzę, że mam talent w tej kwestii, bo nie mam.

Mam coś lepszego: zdarzyło mi się pisać na Sympatii, przez pisanie rozmowa się kleiła, super wszsytko, a na żywo czaR prysł, nie było o czym rozmawiać i tyle było z tego pisania, dlatego później starałam się spotkać w miarę szybko. W pisaniu ludzie sa bardziej śmiali i otwarci.

Tak jak i ja.
Nie twierdzę, że w każdej sytuacji udaje się pociągnąć rozmowę. Czasami po prostu nie wychodzi. I wiem, że na forum jest inaczej, bo jak patrzę na swoje wpisy, to widzę, że mam zadatki na przekupkę. A w realu tak nie jest.
Teraz zaciekawiło mnie, o co pytasz te babki?

Jeżuniu, faktycznie.
Chyba szybko bym się zniechęciła. Takie bezpośrednie pytania i to w takiej oschłej formie( nie wiem, jak to nazwać)... Chyba założę tam konto, żeby sprawdzić, jak to działa . Eeee, nie chce mi się chyba. Wolę tutaj popisać. Zobaczymy.
Babki często chcą mieć klarowną sytuację, jeśli chodzi o rozwód. Jeśli szukają partnera, to pewnie szkoda im czasu na kogoś, kto ma jeszcze taki a nie inny status. A przecież żeby dowiedzieć się więcej o tej sytuacji, trzeba poświęcić czas i wykazać trochę zainteresowania. A tu jak w koszu że skarpetami ( wspomnianym kiedyś tam).

adela 07 napisał/a:

Jeżuniu, faktycznie.
Chyba szybko bym się zniechęciła. Takie bezpośrednie pytania i to w takiej oschłej formie( nie wiem, jak to nazwać)... Chyba założę tam konto, żeby sprawdzić, jak to działa . Eeee, nie chce mi się chyba. Wolę tutaj popisać. Zobaczymy.
Babki często chcą mieć klarowną sytuację, jeśli chodzi o rozwód. Jeśli szukają partnera, to pewnie szkoda im czasu na kogoś, kto ma jeszcze taki a nie inny status. A przecież żeby dowiedzieć się więcej o tej sytuacji, trzeba poświęcić czas i wykazać trochę zainteresowania. A tu jak w koszu że skarpetami ( wspomnianym kiedyś tam).

Ja rozumiem, że chcą mieć klarowną sytuację i dlatego napisałem wprost na stronce, że jestem w trakcie. Pytanie tej pani było ewidentną złośliwością, bo nawet gdybym miał termin rozprawy i jej go podał to nic by to zapewne nie zmieniło Ale być może miała powód do tego, żeby być złośliwa, bo może miała jakieś złe doświadczenia w tym względzie. Można prawie ze 100% pewnością przyjąć, że w tej grupie wiekowej wszystkie kobiety miały jakieś negatywne doświadczenia z facetami i to chyba nieraz widać. Odczuwa się takie pewne "najeżenie".

Ela210 napisał/a:

jak ktoś chce męża- to bedzie podejrzliwie patrzył na takie sprawy.
jak to ona napisała- to dziwne że nie doczytała- w końcu za pracę sądów w pandemii trudno by ktoś odpowiadał.
Pewnie też kobiety mają wiele doświadczeń negatywnych z żonatymi którzy nawet nigdy koło pozwu  rozwodowego nie stali, a kogoś tym zwodzili.
wydaje mi się, że lepiej wpisać: w separacji niż w trakcie rozwodu,
na pewno Twoje szanse jak już bedziesz rozwiedziony wzrosną, bo wiele kobiet chce mieć kogoś z ustabilizowaną sytuacją w tym względzie.

najeżenie i jednoczesne posiadanie konta na portalu jest bez sensu.
chociaż akurat Ty Misinsx nie byłeś zdradzany, oszukiwany, więc tego najeżenia nie zrozumiesz.

Rozumiem najeżenie, ale nie rozumiem tego, że ktoś myśli iż coś tym najeżeniem osiągnie. Zawsze sobie znajdzie jakiś powód do najeżenia.
A moim zdaniem akurat napisanie o separacji jest bardziej "śliskie", niż to, że jestem w trakcie rozwodu. Dodatkowo napisałem też, że mieszkam z synem. Ale rozumiem, że dla podejrzliwego umysłu i tak jestem niepewny bo może jednak mam żonę, a tylko szukam kogoś na boku. Ok. Niech i tak będzie.
Szanse po rozwodzie wzrosną, ale tylko minimalnie Bo przecież taki żonaty, to też sobie może napisać, że jest po rozwodzie Przesrane
Tylko, że obecna sytuacja jest taka, że faktycznie rozwód mogę dostać nawet dopiero za rok. I nic na to nie poradzę.

adela 07 napisał/a:

Teoretycznie, gdybym poszukiwała  wolnego faceta  to raczej nie wchodziłabym na profil kogoś, kto jest "w trakcie rozwodu".
Teoretycznie. Gdyż ja taka zasadnicza nie jestem, ale na pewno nie zjawiłabym się tam po to by szczypać, bo to strata czasu. Jakby ktoś mnie naprawdę zainteresował, to pewnie poświęciłbym mu trochę więcej uwagi. Ale pytanie o termin i znikanie to faktycznie forma złośliwości.
Jednocześnie napewno byłabym podejrzliwa, czy ktoś jest uczciwy.

To nie ona się mną zainteresowała, tylko ja nią. Poza tym są panie, które na swoich stronach piszą, żeby nie pisali do nich faceci w separacji itp. i to jest ok. Sprawa jest wtedy jasna. U tej tak nie było. W sumie sama o sobie miała mało napisane. Nawet nie wiadomo było, czy jest panną, czy po rozwodzie.

adela 07 napisał/a:

Jeju, ja bym chciała żeby było już normalnie, i po krótkiej weryfikacji można zwyczajnie pójść na piwo.

A to nie można ? W Biedronce jest piwo W Lidlu.

Z drugiej strony panowie na S. bywają bardzo bezpośredni. Zdarzają się na wstępie żądania przysłania zdjęć w bikini od sprośnych, nieogolonych typów w żonobijkach. Profile bez zdjęć maja najczęściej żonaci. Zdarzają się tacy, co maja po kilka profili - na jednym składają sprośne propozycje, na drugich - te bardziej nastawione na życie w parze. Zdarzyło mi się wyczytać, że nadają się tylko na kochankę, bo nikt rozsądny nie zdecyduje się na związek z samotną matką. Zdarzyło mi się wyczytać, że i tak pewnie nie spełnię seksualnych fantazji co poniektórych. Są konta z tym samym zdjęciem i opisem od dekady.

Żonobijka to taka podkoszulka na ramiączkach, zwykle zdjęcie robione jest w rozbabranej pościeli.

Symbi napisał/a:

Żonobijka to taka podkoszulka na ramiączkach, zwykle zdjęcie robione jest w rozbabranej pościeli.

Aaa czuję klimacik. Coś jak Ferdynand Kiepski.

Misinx w trakcie rozwodu lepiej brzmi.

Misinx, ten nie ma zdjęcia na rozmemłanym łóżku, no i ten papieros plus oliwka na ciele.

Nie wiem, na kogo ma to działać. Ja zawsze wybieram do zdjęć jakieś ładne tło i staram się by były w miarę aktualne zdjęcia, nie z łazienki z rozwalonym ręcznikiem i upaćkanym lustrem.
P.S. zapomniałam o bezpośrednich pytaniach na drugiej zwykle randce: czy lubię seks i jakie metody antykoncepcji stosuję, przy czym pan zaznacza, że nie lubi prezerwatyw.

Wcześniej Misinx zwrócił uwagę na to "najeżanie się", kiedy w rozmowie wychodzi, że ktoś jest w trakcie rozwodu czy w ogóle po nim. Rozumiem, że ktoś może mieć złe doświadczenia, ale skreślanie rozwodników z miejsca, bo ci mają za sobą nieudane małżeństwo jest zwyczajnie płytkim i powierzchownym zachowaniem. Przecież kuźwa nie każdy facet czy kobieta po rozwodzie to ten sam typ.

Tylko pisanie czy kilka spotkań nie oznacza przecież od razu, że ktoś ma zostać naszym partnerem! No, chyba, że taka osoba wybierająca już z daleka upatruje szansy na związek nie widząc innej możliwości zaokńczenia..Irytujące jest to, żę nawet nie daje się szansy drugiemu człowiekowi, aby blizęj go poznać, choćby z tego miałoby nic nie wyjść..Ot, zwykłe "ciach" bez podania powodu..
Jeśli już cokolwiek postanawiamy, to słowo wyjaśnienia się należy a nie słynne słowa: " po prostu tak mam i już!"

   
A po rozwodzie to:
1. A czemu on się rozwiódł ? Pewnie:
1.1. Zdradzał żonę.
1.2. Bił żonę.
1.3. Żona go zdradzała - znaczy pierdoła.
1.4. Może jaki psychiczny ?
1.5. Może on już nie może ?
1.6. Może "Krótki penis" ?

Itd. Itd.

Pozostaje tylko rytualne seppuku

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

No dobra Przekonaliście mnie. Zawiesiłem konto z powrotem. Faktycznie obecnie to nie ma sensu.

Bo na tych portalach to tak wygląda, wiem z doświadczenia. Jeszcze id biedy ujdzie"separacja", ale to też takie nijakie.
W trakcie rozwodu to:
1: nie ma żadnego rozwodu, albo rozwód będzie na świetego nigdy
2: albo rozwód rzeczywiście w toku, ale facet chyba bardzo zdesperowany, że już, koniecznie chce nowy związek, nie zakończywszy jeszcze starego.

A po rozwodzie to:
1. A czemu on się rozwiódł ? Pewnie:
1.1. Zdradzał żonę.
1.2. Bił żonę.
1.3. Żona go zdradzała - znaczy pierdoła.
1.4. Może jaki psychiczny ?
1.5. Może on już nie może ?
1.6. Może "Krótki penis" ?

Itd. Itd.

Pozostaje tylko rytualne seppuku