Samotnosc - Netkobiety.pl

Te, które znałam, były zdecydowanie w porządku Jedna tylko była kontrowersyjna, ale koniec końców, dogadałyśmy się.

Nie ma czegoś takiego jak "teoria Misinxa"
Nie dajmy się zwariować to mówiłem ja Panna
po za tym żyję z jakimiś skorpionami,bykami,koziorożcami, rybami,lwami no po prostu Muppet show.

Ej, ej... To nie moja "teoria" !! Ja tylko przeczytałem na portalu

Znasz bo ja jestem strzelcem.

No i melduję, że terapeutka o dziwo zgodziła się mnie przyjąć. Jutro mam z nią spotkanie. Tylko, że cholera straciłem wątek z czym ja tak naprawdę do niej idę.

Miałam napisać praktycznie to samo co Ajko.
Powodzenia!

Swoją drogą też chętnie pogadałabym z kimś mądrym i że tak powiem fachowym na temat pewnych swoich spraw.

Rozumiem, że chodzi o odczucia osób, które wcześniej były w związkua teraz są same? Nie chce się rozpisywać za bardzo

Teraz, w trakcie lockdown'u( czy w ogóle pandemii) to już osobna kwestia, bo każdy wariuje zamknięty w 4 ścianach czy nie mogący się ruszyć w żadną podróż.

Natomimast jak tak rozmawiam ze znajomymi w związkach, to różnie bywa Raczej, jeśli już narzekają to tak z przymróżeniem oka, ale też nie raz żartują(albo i nie?), żę życie singla ma swoje zalety.
Ja za to im jakoś nigdy specjalnie nie zazdrościłem..

Czesc,

Od ponad roku jestem singlem - i też mi strasznie doskwiera samotność. Przez 6 lat byłem przyzwyczajony, że mam drugą osobę obok siebie, a teraz jest cisza.. Chora cisza. Mam kolegów, wsparcie rodziny, ale brakuje mi tej drugiej osoby. Czasem nadchodzą takie dni jak dziś - że cholernie tęsknię za tą "moją wielką miłością". Żeby nie myśleć idę na siłownię - teraz mi ja zamykają . Chętnie bym z kimś z Was popisał, jak ktoś jest chętny to zapraszam

Dokładnie, teraz jeszcze taka pora roku, że zaraz ciemno.. I co tu robić :-) jestem chyba trochę młodszy od Ciebie, ale jak chcesz to napisz

Moja aktywność sprowadzała się zawsze( i do tej pory sprowadza) ogólnie do ruchu i spotykania się z ludźmi głównie z mojej branży, chociaż w sumie branża ta bywa i czysto hobbystyczna dla niektórych, więc tak naprawe skupia wiele osób z różncyh kręgów zawodowych. Za to nigdy nie przepadałem za tłumem, hucznymi imprezami, gdzie jest ścisk, tłok i mnóstwo hałasu. Zawsze jakoś potrafiłem sobie zorganizować czas samemu. Wolę tez spotkania w kameralnych grupach..Na dobra sprawę nie mam może aż tak wielu znajomych, ale za to bliskich i oddanych.

Najgorsza jest chyba ta świadomość że i tak trudno będzie to zmienić a covid zmniejszył te szanse praktycznie do 0...  Chyba każdy ma taki moment że samotność ze zwykłego braku kogoś i oczekiwania przeradza się w świadomość że już za bardzo nie ma nadziei...

hej Aniuu1 : )  przykro mi. Spróbuj coś działać. Są aplikacje randkowe, jesteś kobietą i z łatwością poznasz wielu facetów. Czasem zwykła rozmowa poprawi humor a i już po covidzie będziesz miała parę fajnych kontaktów : )

u mnie to już ten moment.. przed 30 tką kiedy muszę przestać się łudzić i pogodzić się z tym że będę sam a najgorsze że nie z mojej winy bo dopiero teraz mogę zacząć układać sobie życie. Wszyscy małżeństwa dzieci.. a Tobie na pewno uda się kogoś fajnego znaleźć, uszy do góry : )

Jak będziecie twierdzić że samotność jest okropna to taka będzie, osobiście traktuje momenty osamotnienia jako coś twórczego, auto refleksyjnego. Niestety obecna kultura wymusza na nas postrzeganie samotności jakoś coś negatywnego, mocno zabarwionego pejoratywnie. Z ewolucyjnego punktu widzenia, poczucie izolacji stwarza pewien dyskomfort z uwagi na to że kilkadziesiąt tys. lat temu wiązało się to z wysokim prawdopodobieństwem śmierci ale obecne czasy mocno się zmieniły . Jestem wdzięczny za liczne momenty samotności w moim życiu, uważam ją za pewnego rodzaju przyjaciółkę która pozwoliła mi aktualnie być tym kim jestem dając mi czas na oddzielenie spraw ważnych od mniej ważnych w moim życiu.

Moje wnioski są na podstawie tego że prędzej czy później na jakimś etapie życia człowiek zostanie sam. Nie warto walczyć z czymś co w jakiś sposób jest wpisane w naturę bycia człowiekiem. Uzależnienie od drugiej osoby są w dużym procencie przypadków tematami z "wołaniem o pomoc" na tym forum. Oczywiście że posiadanie odpowiedniej osoby u boku jest dobre i wskazane, jednakże przez pryzmat desperacji ludzie często wchodzą w złe związki właśnie z powodu samotności. W moim przypadku jeżeli poznam kogoś interesującego to fajnie, a jak nie ,to też fajnie W życiu cenie sobie wybór a nie przymus, od związków po pracę. Kolejna sprawa to organizacja własnego czasu, z reguły ludzie którzy czują się samotni, mają dużo wolnego czasu którego nie wiedzą jak wykorzystać albo robią to źle.

Popieram. Może nie nazywajmy tego „samotnością”, tylko „chwilowym byciem samemu/samej”? Termin „samotność” brzmi bowiem jak wyrok, choć jednocześnie jest naturalnym uznaniem naszego stanu i towarzyszących mu emocji. Można jednak zmienić tą nazwę, zmieniając tym samym utarte ścieżki neuronalne w mózgu i postrzeganie. Chwilowe bycie samemu / samej jest czasem dla nas, aby przygotować się na turboprzyspieszenie życia w najmniej oczekiwanym momencie, co w moim przypadku dzieje się zawsze. Do tego stopnia, że czasami czekam na tą moją samotność, na możliwość spędzenia całego dnia samej w domu

Oj, nie daje. Byłam tam i nie polecam. Będąc w wieloletnim toksycznym związku paradoksalnie czułam się i byłam bardziej zamknięta na ludzi niż jestem po jego zakończeniu, bo przecież nowych ludzi poznawać to nie przystoi, każdy nowy znajomy był na cenzurowanym, pieczołowicie wypominany przez mojego eks i stanowiący zarzewie konfliktu. W moim przypadku ten akurat związek przyniósł mi jedynie zawężenie horyzontów i skupienie mojej uwagi na jednej osobie, która stała się moim epicentrum, co naturalnie w konsekwencji doprowadziło do osamotnienia pomimo utrzymywania innych relacji, które jednak mogły być utrzymywane głównie w formie wirtualnej, ponieważ trzymana byłam na dość krótkiej „smyczy”. Mój błąd, z którego wyciągnęłam i wyciągam dalej wnioski, Wy również wyciągnijcie, lepiej z cudzych błędów niż z własnych.

Po zakończeniu 7- letniego związku (w tym 2 lata narzeczeństwa) w lutym 2020 r., później krótkiej relacji zmierzającej ze strony faceta jedynie do Fwb oraz wieloletniej przyjaźni nawiązanej notabene na tym forum kilka lat temu, co okazało się totalnym „f... upem”dla mojego umysłu, gdyż wspierający mnie zawsze przyjaciel okazał się mitomanem, który oszukał wszystkich swoich przyjaciół (i sam to przyznał każdemu z nas, gdy prawda wyszła na jaw), początkowo „poharatana”, wciąż wierzę w ludzi. Ludzie zawsze będą, jeśli tylko pozwolimy im być. Niekoniecznie muszą to być ludzie mieszkający w tym samym mieście, czy kraju oraz mogą reprezentować zupełnie inny krąg kulturowy, czego ostatnio doświadczam. Jednakże bardzo chętnie porozmawiałabym w swoim ojczystym języku, więc jeśli ktoś ma ochotę, zapraszam na mail

Być może sam pozbawiasz się szans na związek? Trudno na początku znajomości określić, że to jest na 100% to, nie ma też gwarancji, że związek będzie na zawsze. Niby chcesz z kimś być, ale ograniczasz się sztywnymi zasadami. Ewentualnie poznałeś za mało kobiet i po którejś próbie przedwczesnie zrezygnowałeś. Rozumiem Teoj ból, bo też go odczuwałam wiele razy w życiu pomiędzy związkami. Wyjściem jest akceptacja chwilowego bycia samemu i otwarcie na nowych ludzi, ciągle poznawanie, niekoniecznie z założeniem, że ma być z tego związek, bo im bardziej chcemy, tym bardziej nie wychodzi. Takie mam przemyślenia po dłuższym okresie od rozstania oraz po opadnięciu emocji.

Jeśli wolisz czekać na coś, co może nadejdzie, a może nie, że może los pewnego dnia postawi na Twojej drodze odpowiednią kobiete, bo poznawanie wielu osób jest hurtowym sprawdzeniem i należy unikać tego jak ognia, to sam sobie strzelasz w stopę czy tam kolano   I górnolotnie nazywasz czekaniem na szanse na to, że to może być to, tak jakby było to czymś z magicznych powodów nieosiągalnym. Szanse są wszędzie i zawsze , tylko trzeba stwarzać i wykorzystywać okazje. Od razu mówię - to nie zarzut, tylko moje zdanie

Rozumiem i nie chodziło mi o takie sprawdzanie, tylko o nie nastawianie się na to, że od razu musisz coś czuć w 100%. Przecież na początku i tak jest tylko zauroczenie, głębsze uczucia rodzą się później . Więc problem leży albo w nastawieniu, że od razu musisz poczuć big love albo za mało tych kobiet poznajesz (bo jak to możliwe, żebyś się żadna nie zauroczył?) albo trafiasz na nieodpowiednie z powodu pewnych schematów z przeszłości albo jesteś niedostępny i zablokowany emocjonalnie i dlatego nic do nich nie czujesz. Ewentualnie szukasz nie tam, gdzie trzeba albo masz za wysokie wymagania

Będę musiała sobie przypomniec, bo to było 8 lat temu no i związek toksyczny, więc nie należy się do końca sugerowac. Mój ex na początku był mi obojetny, ba, nawet nie chciałam z nim być, ponieważ jest rolnikiem, a ja nie wyobrażałam sobie podporządkowania swojego życia gospodarce i w ogóle życia na wsi.  Ponieważ jednak podobał mi się i ciągnęło mnie do niego, spotykaliśmy się dalej. Nikt jednak nie nadawał temu etykietek, nie mowilosmy, że od teraz jesteśmy poważnym związkiem,  po prostu to działo się samo. To on pierwszy powiedział "kocham" po ok. 2 miesiącach, co było dla mnie zaskoczeniem, ponieważ wtedy jeszcze tego nie czułam. Taka prawdziwa miłość ugruntowała się we mnie po dobrych kilku miesiącach, nie pamiętam, ilu.

Wydaje mi się, że nie spotkałeś takiej osoby właśnie dlatego, ze, aby wiedziec, czy może to być miłość życia, trzeba tą osobę po prostu poznać, a na to potrzeba czasu. Nie wiem, ile trwały Twoje relacje, co do których byłeś pewien, że to nie to i że nie wejdziesz w związek. Być moze za krótko?

Pozostaje zatem szukanie do skutku i bycie otwartym albo odpuszczenie sobie poszukiwań. No innego wyjścia nie ma

No widzisz, jednak jak chcesz to potrafisz byc optymista, bo to przecież nie ironia, prawda?

Czyli jednak masz nadzieję, to dobrze Wcześniej bowiem pisałeś tak kategorycznie, jakby w Twoim wieku świat się kończył i nie było szans na poznanie kogoś. Wiesz, niektórym tu się czas bardziej "kończy" i nie świrują Trudne doświadczenia po części mnie zmieniły, po części zostałam taka sama Wcześniej byłam romantyczka, idealistka, walczyłam o wszystko do konca, w tym roku uczę się odpuszczać relacje, które mi nie służą, choć jednocześnie z każdej z nich coś wyniosłam i każda istniała po coś. Na pewno wiem już jednak "w co grają ludzie" i jak bardzo naiwnie podchodziłam do relacji damsko-meskich. I że jedyną pewna rzeczą w życiu jest to, że wszystko się zmienia.

Uchyl zatem rąbka tajemnicy - jakie to wymagania, którym nikt nie sprosta?

Nie odczuwam odpuszczania sobie relacji, które mi nie służą jako porażkę, porażka byłoby tkwienie w nich. Poza tym krótko przed tymi negatywnymi wydarzeniami niespodziewanie poznałam kogoś, jak się później okazalo, w odpowiednim momencie, kto pomógł mi "utrzymac się na powierzchni". A potem kolejna osobę Dlatego prawda jest, co powiedział mi kiedyś znajomy: "ludzie odchodzą, ludzie przychodzą" (w kontekście relacji).

Co do szczęścia - czuje raczej zadowolenie, że potrafiłam odpuścić, bo dla mnie to nowość. Sytuacja z pandemia i inne problemy sprawiają jednak, że szczęścia w pełni tego słowa znaczeniu nie czuje na codzien, bo niepewność co do każdego dnia potrafi przytłaczać.

Oj, drazysz - tu jesteśmy podobni, też lubię drążyć Byc może jest to zmiana wymuszona, a raczej będąca konsekwencją wydarzeń. Zawsze było dla mnie naturalne, że jeśli mam jakichś ludzi wokół siebie, to chce ich mieć na stałe, życie jednak weryfikuje te poglądy. Zawsze przywiązywałam się do ludzi za bardzo, to ja zawsze cierpiałam, gdy relacje nie wychodziły. Ileż można? Kiedyś trzeba powiedzieć dość i pozwolić pewnym ludziom i sytuacjom odejść. Poczytaj moje prawie 250 postów (najważniejsze zaczynają się od 2013 r.), jeśli będzie Ci się chciało, zobaczysz tam romantyczke wierząca w to, że miłość pokona wszystko i w ogóle miłość jest sensem istnienia i takie tam przekonania zakochanej kobiety, której miłość odebrała zdrowy osad sytuacji

Popraw błąd w drugim akapicie, bo wdarło się słowo niecenzuralne No nie znajdziesz, bo poświęcenie swojego życia miłości jest nierealne, prędzej czy później przychodzi codzienność, rutyna, problemy, sfocusowanie uwagi na czymś innym. Zresztą, gdyby spotkało się dwóch takich ekstremalnych romantyków, wydaje mi się, że prędzej czy później znudziliby się sobą, bo w związku brakowałoby przestrzeni.

Być może nawet sam nie wiesz, jak wyglądałby w praktyce związek z taką romantyczka, która chciałaby coraz więcej i wiecej zapewniania o miłości, czasu, kontaktu non-stop, bycia takim mega krystalicznym , gdy przylapawszy Cię na małym kłamstwie, runąłby jej cały świat. Gdy każde Twoje spojrzenie na inną kobietę raniloby ja doszczetnie. No obawiam się, że nie sprostalbys wymganiom takiej romantyczki, która chciałaby Cię mieć na bardzo szeroko pojętą wylacznosc

Tej mądrości życiowej jeszcze trochę by się przydało, ale dziękuję Czy znajdę? Nie wiem, póki co nawet aktywnie nie szukam, choć szanse są wszędzie, faceci zwracają na mnie uwagę, zagadują, nie odmawiam zaproszenia na piwo czy kawę (no, teraz ta opcja odpada). Wolę jednak mieć kumpli niż aktywnie szukać faceta z zamiarem stworzenia związku. Niczego nie zakładam ani niczego nie wykluczam

Czyli jednak myślisz zdroworozsądkowo, i to, o czym piszesz, jak najbardziej jest osiągalne, nie rozumiem, czemu twierdzisz inaczej. Dajże tym kobietom więcej czasu, żeby poznać dobrze ich poglądy i po prostu się nie poddawaj Większość ludzi, jeśli kocha i jeśli związek oparty jest na zdrowych fundamentach, jest dopasowanie, chce jednak ten związek utrzymać, nawet pomimo problemów. Chodzi mi raczej o to, że nie da się utrzymać otoczki romantyzmu przez cały czas. Nie da się żyć tylko miłością i spijać sobie z dziubków cały czas

Piotr, podczytuję sobie Twoje wypowiedzi, bo w swoich poglądach bardzo przypominasz mi pewnego osobnika

Z całym szacunkiem, ale - choć uważam się za niepoprawną romantyczkę i uwielbiam ten "mały codzienny romantyzm" - Ty oprócz bycia romantykiem jesteś też niepoprawnym idealistą i wydaje mi się, że rzeczywiście ciężko Ci będzie znaleźć tę wymarzoną partnerkę. Owszem sporo jest takich kobiet, jestem o tym przekonana. Ale o tym, czy ktoś spełnia nasze warunki "wymarzonego partnera" nie można przekonać się po kilku dniach, tygodniach, ba nawet miesiącach. Jeśli już na początku znajomości (nawet nie relacji) potrafisz stwierdzić, że to nie TA, to nie wiem, w jaki inny sposób mógłbyś się o tym przekonać, nie pozwalając potencjalnej partnerce rozwinąć skrzydeł, przekonać się, co ma, a czego jej brakuje. Tego po prostu nie da się wiedzieć od początku. Oczekiwanie, że miłość spada na nas jak grom z jasnego nieba jest zwyczajną naiwnością i zdarza się tylko w bajkach Disneya. Wiadomo, że bez wzajemnej sympatii, chemii i atrakcyjności fizycznej nie ma sensu wchodzić głębiej w relację, ale ja spotykam mężczyzn, którzy mimo tych przesłanek nie potrafią się zaangażować głębiej i szukają nie-wiadomo-czego w przeświadczeniu, że pewnego dnia nad ich głową zawiśnie puszysty amorek, pośle w ich kierunku swą miłosną strzałę i w jednej chwili pojawi się ona: MIŁOŚĆ. To nie takie proste: trzeba umieć odróżnić zauroczenie, nawet zakochanie od miłości, która jest długotrwałym procesem i sztuką kompromisów...

@Capricornus, aniuu1 Dzięki za podczytywanie, nie sądziłem że ktoś to w ogóle czyta

Ale chyba troszkę źle mnie zrozumiałyście - może ja niedoprecyzowałem definicji związku. To nie jest tak że po tygodniu mówię komuś nie to nie to dzięki następna -chyba że wiem to na 100%. Bo faktycznie macie racje czekanie na grom z jasnego nieba jak z bajki Disneya to lekka naiwność.

Pomijając już moje preferencje co do drugiej osoby bo to inny temat. Znałem niektóre dziewczyny kilka lat, z niektórymi specjalnie spotykaliśmy się żeby zobaczy co będzie dalej itd. Czasem było coś więcej z jednej strony, czasem z drugiej, ale nigdy to nie było to z 2 stron żeby pójść dalej. Jeśli chcecie nazywać takie znajomości związkami, chodzeniem to można je tak nazwać.

Chodzi mi głównie o to że poważny związek traktuje jako rozpoczęcie pewnego etapu w życiu gdzie zakładamy że chcemy spędzić razem życie i próbujemy. A nie traktuje poważnego związku żeby zamieszkać razem itd. tylko po to żeby się przekonać czy zaiskrzy czy są zaczątki miłości i to będzie to - bo to można wiedzieć wcześniej. A poważny związek służy do rozwijania tego zaczątka miłości który się już pojawił itd.

... zapytam przewrotnie teraz Was czy sądzicie że żeby sprawdzić czy ktoś jest wymarzonym partnerem trzeba wchodzić w poważny związek, mówić kocham cię itd.? Spotkałem wiele kobiet w rl, na Tinderze itd. które żaliły się że chłopak po kilku miesiącach poważnego związku nagle powiedział sory to nie to cześć Moim zdaniem wchodzenie w poważny związek nie będąc pewnym jest okrutne dla 2 osoby a rozwinąć skrzydła partnerce można dać na inny sposób : )

Nie, absolutnie nie! Mówienie komuś, że się go kocha mimo braku uczucia jest niewybaczalną zbrodnią. W moim przypadku jest tak, że musi pojawić się tzw. chemia czyli mieszanka różnych cech lub bardziej może zjawisk, które towarzyszą poznaniu nowej osoby. Po prostu od pierwszej chwili czujesz, że to jest materiał na coś więcej niż tylko fajna znajomość. Zaliczyłabym tu odpowiednie poczucie humoru, sposób bycia, reprezentowane poglądy, wzajemną chęć rozmowy i autentyczną przyjemność z rozmawiania z daną osobą, pokrewieństwo dusz, zainteresowania (niekoniecznie wspólne) no i w moim przypadku bardzo ważna jest atrakcyjność fizyczna, co niekoniecznie oznacza ogólnie pojętą atrakcyjność danego osobnika - musi się podobać mnie, niekoniecznie innym kobietom. Bez tego nie ruszę dalej. Zdarzało się, że poznawałam świetnych facetów, którzy nie stanowili dla mnie "wyzwania" pod kątem fizyczności i choć świetnie się rozumieliśmy i lubiliśmy swoje towarzystwo, od początku wysyłałam jasny sygnał, że na nic więcej liczyć nie mogą. W drugą stronę też się zdarzało

Mając takie podstawy można myśleć o rozwijaniu relacji, stopniowo wchodząc w to głębiej, co niejako samo w pewnym momencie przeistacza się w "związek". Z czasem poznajesz kogoś dokładniej, odkrywasz nie tylko jego jego zalety, ale przede wszystkim wady i uświadamiasz sobie, na ile człowiek ten jest dla ciebie kimś wyjątkowym i czy jesteś w stanie wziąć go z całym dobrodziejstwem inwentarza, czyli cieszyć się jego zaletami i tolerować lub akceptować wady. No i tak to się rozwija, ale oczywiście musi zaistnieć jeden istotny warunek: wzajemność...

Jesteś Piotrze jeszcze bardzo młody, potrafię zrozumieć Twój idealizm, bo ja w Twoim wieku myślałam podobnie i do dzisiaj sporo mi z tego idealizmu zostało. Tyle, że ja mam już za sobą kilka poważnych związków i w tej chwili już nic nie muszę, nie idę na kompromisy, co nie znaczy, że nie czekam na miłość. Jeśli nic się nie wydarzy, to po prostu będę sama. W Twoim przypadku jest chyba po prostu tak, że nie spotkałeś jeszcze na swojej drodze odpowiedniej kobiety

@aniuu1 wiesz to nie lęk o rozczarowanie, bo jeśli wiedziałbym, że coś może z tego wyjść to mogę się poranić, zaryzykować, uzgodnić, przepracować. Niestety dobrze się znam i wiem konkretnie często co mi przeszkadza i co niezaaakceptuję ale to też dobrze bo nie robię komuś nadziei. Każda sytuacja jest chyba inna tak na prawdę.

@Capricornus Napisałaś super przepis na poznanie kogoś i stworzenie super związku mogą Cie cytować w książkach do psychologii i tak to powinno wyglądać. Często jednak ludzie zaczynają od.. 2 strony

Młody.. pojęcie względne idealizm z pragmatyzmem po połowie Ale tak, nie poznałem odpowiedniej osoby. I wiem też że pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć tylko trzeba je przeżyć, żeby być innym człowiekiem i inaczej patrzeć na życie. Bo jak się na skróty przełamie to nic dobrego z tego nie wyjdzie.

@Matrix w sumie trzeba patrzeć na 2 osobę i to czego ona chce i to jest prawdziwy romantyzm

Hmm w sumie masz dużo racji i problemem jest brak długoletniego związku i być może za mało okazji, każdy ma jakiś problem ze sobą, ja może akurat ten bo nie zawsze mogłem zająć się swoim życiem na 100%. Choć na upartego mógłbym przeżyć np. rok z kimś i by było fajnie, ale nie było sensu zaczynać bo to nie to i do niczego by to nie doprowadziło a nie chodzi mi o bycie dla bycia. I fakt żałuję że taka okazja romantycznego związku od lat nastoletnich do dorosłości mnie ominęła ale cóż.. może to mnie też trochę męczy... trudno dywagować.

hmm inne poglądy i brak akceptacji moich, inne cele i wizje związków, wyraźne odczucie że nie traktuje mnie choćby trochę inaczej niż innych facetów, fakt zerwania z narzeczonym i próba pocieszenia się mną, czasem po prostu to nie to a czas różnie czasem po 2 tygodniach a czasem po roku dwóch samej znajomości gdzie myślałem a może coś a potem się okazywało że nie : )

@All Dzięki za zainteresowanie, nie spodziewałem się, czuję się jak rodzynek Wszystko już wiadomo, 28-letni facet który nie trafił na odpowiednią osobę szukający miłości bez nadziei odrzucający powierzchowne uciechy w XXI wieku (można się pośmiać pod nosem, ale ja i tak dopnę swego:) )

A teraz ja mam pytanie zwrotne do Was bo jesteście super mądrymi osobami : ) ... czy sądzicie że można zmienić swoje poglądy co do związków które pierwotnie uważamy za jedynie słuszne na inne i być potem szczęśliwym? Czy jednak pewna idea zostaje z nami do końca życia? nieukrywam że to kluczowe dla mnie pytanie więc proszę o pozytywne odpowiedzi : )