Doświadczenia z portalu randkowego sympatia - Netkobiety.pl

Hah, jasne, ze tak by bylo najlepiej. Tylko ja tak naprawde nigdy nikogo nie szukalam, jakos samo sie dzialo. Teraz jest inaczej, że ja po prostu chciałabym sobie poukładać i kogoś znaleźć. Nie że mam jakieś mocne parcie, albo że nie umiem samej żyć. Po prostu fajnie by było mieć tą drugą osobę

A mieliście jakieś niefajne sytuacje z ludzmi tak poznanymi? Moja kolezanka kiedyś poznała kolesia, najpierw kwiaty do pracy, czasem do domu a pozniej jakies dziwne wiadomosci glosowe nagrywane i wysylane o roznych porach dnia i nocy...pozniej to przybrało na sile, facet okazał się psycholem stalkerem

Niefajnych, tzn. jakiś groźnych ani nieprzyjemnych raczej nie. Prędzej  żenujące: kobiety proponujące seks w pierwszej wiadomości(profil bez zdjęcia) czy jakieś "niby" Rosjanki lub Ukrainki ze zdjęciami, które nie wiadomo czy były ich własnymi. Raczej niegroźnie

Dziękuję za podpowiedź, „to jest słuszna koncepcja”
W teorii masz rację, ale większość nie w moim typie, połowa starsza ode mnie. Nie oceniam tych pań pod względem ich wnętrza bo wymagałoby to czasu i zaangażowania. Z jedną starszą ode mnie rozmawiam z sympatii do niej. Większość odpisuje bo ja do nich ładnie piszę , musiałbym pisać brzydko to by nie odpisywały. Chyba z żadną z nich się nie umówię. To jest dla mnie nowe doświadczenie a ten portal jest straszny, istna fabryka.

Zrobiłem ograniczenia i to ja sam będę decydował z którymi chcę rozmawiać, pierwsza dwójka już w korespondencji. Ale dalej nie mam pomysłu jak je wykluczać i przechodzić do następnych, a właściwie czy w ogóle je wykluczać. Bo problem jest w tym, że ja jestem kochliwy i szybko się wkręcam w relację przy akceptacji drugiej strony. Nie bardzo sobie wyobrażam abym tak bez emocji je weryfikował, z randkami na żywo włącznie. Nie wiem, na razie i próbuję znaleźć jakiś schemat postępowania. Dokonuję wyboru wśród pań w wieku 42-48, gdzie z tego zakresu jest ich tam dużo, nie do sprawdzenia moimi sposobami.

Nie zgodzę się ze najbardziej zdesperowane to 40, 50,
mam koleżankę 28lat i jest mega
desperacka,
ja mając 35+ nie szukam tak jak ona.

Kobiety przed 30 stką są bardzo często zdesperowane,
przed 30 rokiem zycia chcą już meza mieć, dziecko.

Od ktoś kto jest dobrym przykładem do naśladowania, naprawdę w życiu
coś osiągnął, jest mądrym człowiekiem,
od takich ludzi krytyka konstruktywna jest mile widziana.

Co sądzicie o wychodzeniu samemu „ gdzieś” w celu zapoznawczym?

Ostatnio rozmawiałam z koleżanką o pewnej sytuacji, i wspólnie doszłyśmy do wniosku ze dużo mężczyzn wolnych-obecnie
to często zepsuci faceci,
babiarze, albo tacy dla których
przede wszystkich liczą się zasoby,
jednym z nich może być to ze kobieta ma władze „gdzieś” bądź znajomosci które mogą mu się przydać, zaczepić się gdzieś, często taki pan siedzi spokojnie, daje nawet sobą trochę porządzić, by zyskać zasoby...
albo bogactwo u kobiety, gdzie może on mieć z tego korzysci.

To prawda, niestety mam wrażenie ze coraz więcej takich...

Ale sadze ze jak babka się zorientuje ze to taki typ, odpowiednio go zacznie traktować
A on zdziwiony o co jej chodzi, no bo on przecież miły, uroczy
i jak widzi ze kobieta przejrzała go,
później znow taki szuka innej ofiary.

I gdzie Ci prawdziwi mężczyźni z „jajami”:D

Wychodzenie w pojedynkę jest fajne i często je praktykuję, lecz jeśli się to robi nie dla siebie, ale w "celu" to gotowy przepis na frustrację.

A ostatnio mam wrażenie ze częściej spotykam kobiety z „jajami”
niż mężczyzn z „jajami”

Tylko CO takie narzekanie przynosi, jeśli wiadomo, że jest przesadzone?
Sam tez kiedyś miałem wątpliwą przyjemność gościć na forum "bracia samcy" i tam dopiero widziałem, czym jest narzekanie, tyle że w drugą stronę..Nawet się tam nie logowałem i nie pomyślałem, ze to mozę być jakakolwiek wskzówka czy przesłanie, jak naprawdę wyglądają relacje międzyludzkie.
To co jest raczej bardziej zauważalne to brak niektórych podstawowych umiejętności interpersonalnych i czy zasad, związanych pośrednio z czasami w jakich żyjemy - jak najwięcej, jak najszybciej i do przodu..
Poza tym, nawet jeśli na początku ludzie osbie cos ustalą i obgadają, będąc ze sobą szczerymi, to potem, jak się nale pojawia większe zaangażowanie, to przychodzi rozczarowanie, żę jednka relacja się nie potoczyła tak, jak sobie tego każda ze stron wymarzyła. Cierpi prędzej temn, kto jest bardziej zaangażowany a ten drugi, czego by nie zrobił, to i tak będzie źle.

To znaczy, że raczej dostawałeś odpowiedzi od oszustek.
Jak byłam na sympatii, to faktycznie dużo było wiadomości, ale dziwnych. Możnaby było długo opowiadać. Ludzie też mało o sobie piszą, lub jakieś ogólniki, tworzą profile podobne do innych.

Te krótkie randki może wydają się dobrą strategią, ale mnie też się to nie podoba. Jak się już z kimś spotykać, to żeby przynajmniej było o czym rozmawiać przy kawie. Nigdy nie potrafiłam tak po prostu uciec po chwili ze spotkania. Nie czułabym się z tym dobrze.
Te kobiety, które nie mają za dużego powodzenia też mogą nie chcieć takiego co się nie stara ;-| Chociaż to staranie się też może oznaczać różne rzeczy dla różnych osób.

Pisalam odp z telefonu i nie mam pojęcia dlaczego nie opublikowala się cała. Niestety mykam spać i jutro z laptopa poprawnie edytuję.

Mam wrażenie, że jest tam bardzo dużo "samic alfa" O samcach się nie wypowiadam, bo nie śledzę.

A w ogóle to pozawieszałem swoje konta randkowe.

Potwierdzam, że coś w tym jest, że ludzie, którzy tam są mają w większości jakiś problem w funkcjonowaniu relacyjnym Sam jestem tego przykładem. Ja to lubiłem mówić, że zawsze jest jakiś "haczyk", coś "pisane drobnym druczkiem"

To i ja się włączę do dyskusji Przymierzam się do założenia Sympatii, ale nie do końca jestem przekonana. Z portali randkowych znam sławnego Tindera, na którym byłam po raz drugi w życiu przez tydzień i trochę zmęczyłam się. Praktycznie sparowało mnie z wszystkimi osobami, którym dałam w prawo. Nie wszyscy czytali opis mojego profilu, ale każdy pisał elaboraty na temat ładnych zdjęć, uśmiechu itp. Nie jestem łasa na komplementy odnośnie wyglądu, bo wiem że jestem atrakcyjna, ale ok taki portal, paruje się na podstawie zdjęć, panowie chcą być mili, wszystko rozumiem. Dałam się namówić na szybką kawę, bo pomyślałam sobie czemu nie, ale na spotkaniu okazało się, że nie ma tego ,,flow''. Nie zrozumcie mnie źle, ale pierwsze wrażenie jest szalenie istotne i o ile wyczuwa się skrępowanie z drugiej strony, ale inne rzeczy grają, to warto dać szansę na kolejne, a tutaj ewidentnie nie grało na całej linii. Kawa wypita i koniec spotkania, facet pisał od razu po, ale szczerze poinformowałam, że na tym kończymy. Moim zdaniem warto chwilę z kimś pogadać/popisać i wykonać chociaż jeden telefon, by siebie usłyszeć, ale nie za długo, bo często w przypadku znajomości internetowej tworzymy sobie wyimaginowany obraz drugiej osoby i lepiej to szybko zweryfikować w realu, niż tracić tygodnie na klepanie w klawiaturę.

Wspominaliście wyżej o wzroście i ja rozumiem, że każdy ma swoje preferencje. Mam 174cm i dawniej nie wyobrażałam sobie spotykać się z facetem poniżej 180, natomiast życie to sprawdziło i byłam z kimś równym sobie. Znam parę która poznała się na Tinderze i bierze ślub w przyszłym roku, także wszędzie można poznać wartościową osobę, ale należy uważać i obserwować. Ja jeszcze nie mam zdania odnośnie portali randkowych, za krótko na nich bywałam, pierwszy raz w tamtym roku na zaledwie dzień, teraz przez tydzień i z tego co widzę ludzie szukają różnych wrażeń i mają różne cele, czasami ukryte, co nie jest fair wobec drugiej strony, która od początku gra w otwarte karty. Intuicja bywa pomocna.

bagienni_k wszystko dobrze, popioły opadły i jestem uleczona miło, że pamiętasz.

Bardzo mi jest miło to przeczytać Ja mam jednak inne odczucia. Osoba z niskim poczuciem wartości nie jest łatwym partnerem. Mam tego świadomość. Na pewno wiele osób w coś takiego by nie poszło. Teraz jestem znów na terapii i tam też wychodzi, że mam "skaleczone" podejście do związku, do bycia w bliskiej relacji. Mimo tych prawie 10 lat małżeństwa pewne problemy się nie zmieniły.
Chociaż faktycznie "toksykiem" bym się raczej nie określił. Przynajmniej mam taką nadzieję, że nie jestem

Jak ja się cieszę, że trafiłem na to forum

Pasje mają znaczenie, kiedy są podobne. Co mi po tym, że ktoś będzie miał wielką pasję i opowiadał mi o rzeczach, z których nic nie rozumiem. Albo odwrotnie, nic mu nie będzie mówiło moje hobby ani interesowało go w najmniejszym stopniu. Ważne jest, żeby mieć podobny ogląd świata i jakoś zbliżoną emocjonalność. Poza oczywistościami typu wzajemna atrakcyjność.
Jeśli chodzi o takie konta, jak wspominasz, to one mogą być fake kontami założonymi w innym celu, niż faktyczne znalezienie partnera na życie.

No właśnie, też to zauważyłam. Dzisiaj wszystko musi mieć duży ciężar emocjonalny.

Niedawno trafiłem na kobietę która nic nie rozumiała z mojej gadki (humanistka, wykształcenie pedagogiczne), ale na prawdę czułem, że ją to fascynowało
Gadałem o moim koniku, czyli sztucznej inteligencji, świecie kwantowym i innych tego typu czysto nerdowskich rzeczach.

Teraz spotykam się z osobą która ma wykształcenie podobne do mojego i już nie gada się tak fajnie. Za dużo wchodzimy ze sobą w dyskusję Z jednej strony fajnie, ale chyba wolałem aby była biernym słuchaczem i od czasu do czasu o coś zapytała.

Ostatni facet, którego rok temu poznałam na portalu na początku wydawał się strzałem w dziesiątkę, taką perełką wśród ziarenek piasku. Z czasem okazało się, że ma potwornie niską samoocenę, zresztą sam mi o tym powiedział, a moje obserwacje w trakcie rozwoju znajomości tylko to potwierdziły. Z ręką na sercu przyznaję, że nie znam nikogo innego, kto myślałby o sobie tak negatywnie. Nieprawdopodobna samokrytyka, a dodatkowo ciągłe krytykowanie innych, kobiet, mężczyzn, jak leci... Za gruba, za stara, tamta to wygląda jak facet z tymi krótkimi włosami. Aż się sama zaczęłam zastanawiać, czym sobie "zasłużyłam" na przywilej spotykania się z nim, bo jestem świadoma swoich niedoskonałości Osobowość oceniająca, negatywnie krytykująca. Z drugiej strony niesamowity głód miłości, pragnienie bycia szczęśliwym. Tylko zastanawiam się, na ile ktoś taki może pokochać drugiego człowieka, skoro sam ze sobą jest tak bardzo nieszczęśliwy i nie widzi w sobie niczego, co mógłby zaofiarować drugiemu człowiekowi. Już w jednej z pierwszych rozmów usłyszałam coś, co mocno mnie uderzyło, ale wtedy oczywiście nie zapaliła mi się czerwona lampka: nigdy nie byłem szczęśliwy, nawet przez 10 lat małżeństwa oraz o swoich dwóch kolejnych relacjach z kobietami: właściwie nie można tego nazwać związkiem.

Kiedy zaczęliśmy się spotykać, usunął konto na portalu. W międzyczasie odkryłam, że założył nowe na tym samym portalu oraz dodatkowo dwa kolejne na innym. Konta nawet dziś nadal aktywne Więc podejrzewam, że nie byłam jedyną kobietą, z którą się spotykał...

Bardzo mi go żal, bo to w sumie fajny, mądry, skromny facet jest. Zastanawia mnie, po co w ogóle mnie zaczepiał i czego w ogóle szuka na takich portalach. Moim zdaniem koleś nadaje się na terapię i tą intensywną, ale oczywiście z racji wykonywanego zawodu (służby mundurowe) nie dopuszcza w ogóle takiej możliwości.

Ja nadal mam konto na jednym z najpopularniejszych portali randkowych, ale już bez pakietu premium. Czasami tam zaglądam i powiem Wam jedno: Ci, którzy byli tam rok temu, nadal są tam aktywni i to niejako potwierdza tezę, że rzeczywiście zawsze chyba jest jakiś haczyk...

Nie twierdzę Elu, że jest to reguła Twierdzę jedynie, że jest duże prawdopodobieństwo trafienia na osobę z "haczykiem". Chociaż z drugiej strony, to pewnie u każdego prawie można by znaleźć taki "haczyk". Ja piszę jak jest w moim przypadku i staram się być transparentny, bo nie chcę nikogo oszukiwać, chociaż z punktu widzenia autoreklamy wiem, że to kiepskie podejście.

Problem polega też na tym, że ludzie chyba strasznie grają na portalach. Tak naprawdę to nie wiadomo jaki ktoś jest naprawdę.

W sumie Ela ma trochę racji, bo nie każdy chyba jest zoobligowany do tego, że z każdym stworzy toksyczną relację, czyli, że on jest toksyczny sam w sobie. Jedna osoba może go uważać za toksyka a już z inną stworzy coś szczęśliwego. Zależy chyba, jak się ludzie dobierają pod kątem swobody i oczekiwań czy pragnień.
Co do pasji, to najpierw niektóre z nich musiałyby zostać niejako "odczarowane", bo pewnie są takie dziedziny, które powiedzmy kobiety mogą uważać za dziecinne, kiedy z dziecinnością nie mają za bardzo nic wspólnego. Czy tez nie uchodzą za bardzo za aktywną formę spędzania czasu..Daltego zawsze uważałem, że ludzie z tej samej "branży" mogą( choć nie muszą) mieć łatwiej

Otwartość i chęć nawiązywania znajomości przez kobietę na sympatii jest odwrotnie proporcjonalna do jej atrakcyjności. Albo wprost proporcjonalna do atrakcyjności drugiej strony – faceta . Jest to też bezpośrednio związane z ilością propozycji które otrzymuje dana osoba.
I w zasadzie dotyczy obu stron.

Może prawda jest gdzieś pośrodku..W każdym razie ciężko tak dokładnie ocenić, jeśli się nei ma dużęj grupy znajomych i nie zna historii związków np jednej osoby i nie może czegoś więcej o niej powiedzieć.
Nawet, jeśli w kontaktach koleżeńskich kogoś da się tolerować, to w związku może już być różnie.
Dalej jednak twierdzę, żę dana osoba może być odbierana jako toksyczna przez jednego partnera a już przez kogoś innego nie tak bardzo. Chociaz możę toksyczność będzie tutaj zbyt mocnym określeniem..?

Jacku, napisz o tych regułach i swoich obserwacjach, chętnie poczytam