Wielki żal do życia/Losu, przeznaczenia... - Netkobiety.pl

Każdy człowiek potrzebuje czułości,
dobrego słowa, nie każdy potrzebuje seksu, ale czułości na pewno,
Powiem Ci ze da się samemu funkcjonować w społeczeństwie, chodź jest cholernie trudno.
Ja nigdy nie miałam wsparcia od rodziny, rodziców, a teraz jak raz na jakiś czas przyjeżdżam do rodziny, słyszę prawie tylko krytykę w swoim kierunku,
ze jestem sama, to nie taka fryzura,
to nie taki kolor włosów, jak im się podoba  itd zawsze im coś nie pasowało, jakbym była beznadziejnym dzieckiem, które nikt nie zechce, które jest mało warte,
Od 18 roku zycia nie mieszkam z nimi,
i jak najszybciej
chciałam zawsze odejść z domu, byle gdzie, tylko żeby tam nie być, nie byłam szczęśliwa we własnym domu, zero wsparcia, zrozumienia,
moim zdaniem moi rodzice tez nie powinni razem ze  sobą być, bo są dla siebie nawzajem toksyczni, nawet im to powiedziałam...
Co do szukania drugiej połowy...
ja już jestem tym tak bardzo zmęczona, szukając całe życie i bez rezultatu,
ze mi się już nie chce,
i smutno mi, gdy pomyśle sobie
ze nigdy nie będę miała własnej rodziny,
nie założę sukni ślubnej,
nie będę kochana przez mężczyznę na którym mi zależy, ze nie będę miała wsparcia w męskim ramieniu,
nie będę przez niego całowana,
pieszczona, doceniana.

No trudno,
chodź bardzo mi przykro z tego powodu, tym bardziej ze jestem w stanie dać drugiemu człowiekowi bardzo dużo miłości,
tak miało być.
W zasadzie to prawie całe życie jestem sama...i
i chyba powinnam się przyzwyczaić?
zaakceptować to?
Może nie bez powodu byłam całe życie sama?
Do tego życie ogólnie nie jest łatwe,
do tego idąc przez zycie całkiem sama,
jest bardzo smutne,
chodź człowiek nie chce pokazywać tego smutku.
I żeby nie było,
to w życiu realnym, nie marudzę nie użalam się innym z tego powodu,
muszę grać silną.

Panno zgłaszam sprzeciw: nikogo nie musisz grać.
Ale smutno mi się zrobiło po przeczytaniu Twojego postu.
Podobno jedyną zdrową radą na głód miłości jest otoczyć samą siebie miłością. Jest dużo porad, jak sobie z tym poradzić. Mnie pomogło, może mam pewne predyspozycje, bo rodzinę pochodzenia pomimo jej wad, miałam pogodną i ciepłą. Choć też zaznałam sporo krytyki i napiętnowania przez środowisko równiesników. Przeciwwagą jednak były osoby, które bardzo mnie doceniały, zawsze się ktoś taki znalazł.
Wolę zresztą koncentrować się na tym, co mnie w życiu spotkało dobrego, niż z bólem rozpamiętywać krzywdy.

Bagiennik, ja myślę, że udana relacja to kwestia dopasowania się charakterami oczekiwaniami. Sama chęć i nawet ciężka praca tego nie zastąpi. Mnóstwo widzę dookoła, jak to się "bierze" kogoś i usiłuje przykroić na siłę do jakiegoś szablonu. Są ludzie, którzy kochają być do siebie "przyklejeni", a są też tacy, którzy udusiliby się w takim układzie.
Niechlubny związek z PP bardzo mi pod pewnymi względami odpowiadał: było tyle bliskości i swobody, ile lubię, jakoś nawzajem, bez specjalnego przymusu dopasowywaliśmy się do siebie. Nie czułam presji, że "muszę" się dopasowywać. Jasne, że bierze się pod uwagę tę drugą osobę w swoich planach, ale to mi przychodziło naturalnie i bez wysiłku.
Problemy zaczęły się dopiero później, ale z innych powodów. I teraz to rzeczywiście mam trochę kłopotu.

Piegusio, jeżeli chodzi o rodziców/stosunek
z nimi, moja matka ma problemy psychiczne, przed innymi udaje niby normalną,
potrafi bardzo czesto mówić ze kocha, ale to tylko słowa,
by złagodzić sytuacje.

Mówi że kocha a robi coś innego,
jak jej się zwierzyłam w jakiejś sprawie, albo powiedziałam co mnie boli,
to później wytknęła mi to w jakiejś sprzeczce.

Jest bardzo często złośliwa do mnie,
często niemile rzeczy od niej słyszę, niektóre słowa które bolą jakby mi nóż
w serce włożyła,
do tego parę lat temu dowiedziała się o ciężkiej chorobie,
ale wcześniej też taka była.

Ojciec często agresywny, chciał żebym nigdy nie miała swojego zdania, ze nie mam prawa do swojego zdania,
mam myśleć tak jak on,
na wszystkie tematy mam mieć takie samo zdanie jak on,

Jak ja mam inne zdanie na jakiś temat, nie zgadzam się z nim, bo wiem ze nie ma on racji, doswiadczenia w danej kwestii,
to staje się nerwowy, jakiś agresywny, wytrzeszcza oczy, wymachuje rękoma, czasami ma bardzo dziwne agresywne napady.
Nawet rok temu coś mu nie podpasowalo, bo zwróciłam mu uwagę,
to rzucił się na mnie z rękoma chciał mnie-kobiete 35 letnia uderzyć,
wtedy ja tez się na niego rzuciłam/to był pierwszy raz kiedy chciałam mu oddać,
i matka nas rozdzielała, prosiła by się uspokoił.
Nie lubię długo przebywać w ich domu, bardzo mnie to meczy, staje się bardzo nerwowa, bo prawie nic im nie pasuje
co ja robię, co mowie/jakie mam przekonania.
I Ojciec wszystko krytykuje, wszystko, wszystkich, okropny jest pod tym względem.

Ja muszę być silna/udawac silną,
bo jestem samotna wojowniczka,
chodź dziś jestem silniejsza niż kiedyś, chodź nadal marna istota ze mnie.

Aha
Niech każdy żyje jak mu dobrze
To moim zdaniem jednak charakter.
A nie zdarzyło Ci się tak "zarąbiście" kogoś lubić, że przebywanie z tą osobą samo w sobie jest przyjemnością?

__________________________

Smutne to.
Z calego serca polecałabym terapię - naprawdę może pomóc, ukazać inną perspektywę, wskazać "błędy" w myśleniu.
To przykre, jak niektórzy usiłują przykroić innych do swoich wyobrażeń.
Ale wiesz, rodzice już nie muszą mieć nad Tobą władzy, jesteś dorosła, nie musisz przyznawać im racji.
Mnie ta świadomość pomogła, bo moja Mama bywa lekko toksyczna. Wiele dobrego zrobiła dla mnie, kocham ją, ale bywa trudna. Dziś czasami mnie dołuje, ale na krótko, bo zawsze sobie tłumaczę, że to jej problem, bo ja jestem już dużą dziewczynką.
Bo wiesz, w takich szczególnie trudnych chwilach odzywają się w nas właśnie te dawne małe, bezbronne i skrzywdzone dziewczynki
Dawne, rozumiesz?

P.S. Trochę czytałam na te tematy, dlatego tak się wymądrzam Nie od razu to wszystko staje się zrozumiale, ale jak się czyta dużo, to w końcu trafia się na coś, co składa w całośc te psychologiczne puzzle.

Bardzo polecam Ci dwa blogi, przez Google znajdziesz: "Wonder and ponder" oraz "Witaj słońce".

Ależ oczywiście Wiele razy
Tylko dopóki znajomość utrzymuje się na takim poziomie wszystko jest OK, czuje się wręcz świetnie. Nie dążę ze swojej strony jednak do rozwoju takiej znajomości i przesunięcia jej na dalszy etap. Jak tylko pojawia się "widmo" czegoś więcej, to od razu włączam ostro hamulec.

Doradzilabym, aby dorosla.
Czlowiek dojrzaly nie obwinia losu/karmy/rodzicow/pieska/kotka/szkoly/sasiad/*wpisz co chcesz, o to, ze nie spotkalo sie jeszcze wlasciwego ''mena'' i w nim upatruje ''wybawcy'' dla swojego smetnego zycia. Kiepskie masz schematy myslowe.

Czesc ''Dane dorosnac'' ??
Moja droga, w pewnym wieku, a juz na pewno w wieku 35 lat jestesmy w pelni odpowiedzialni za nasze wybory i to, jak zyjemy.
Nie na wszystko mamy wplyw, i nie wszystko jest zawsze takie, jakbysmy chcieli, rodzicow juz zostawmy, bo oni sami maja swoje sprawy, to taki lancuszek, ale z pewnoscia zycie mozna widziec w perspektywy szklanki do polowy pustej lub pelnej no i oczywiscie myslec, ze bez mena w tym wieku, to jestem skonczona (co swiadczy tylko o pustce we wnetrzu, a jak wiadomo nikt nie daje nic za darmo, trzeba byc ciekawym czlowiekiem, aby komus sie zechcialo nami zainteresowac) lub zyc pelnia zycia. Autorka jak widac dalej mysli, ze jakis ''los'' jej figla splatal, co jest naprawde infantylne, ale kazdy ma swoja droge i wybiera to, co lubi.