Wielki żal do życia/Losu, przeznaczenia... - Netkobiety.pl

Doradzilibyśmy Ci przede wszystkim spuścić ciśnienie. Jeśli do chwili obecnej nie spotkała Cię relacja, którą byłabyś skłonna nazwać prawdziwą miłością, to albo jeszcze musisz trochę poczekać, albo coś jest z Tobą na rzeczy. W obu przypadkach narastająca frustracja z powodu uciekającego czasu działa w sposób odwrotny do zamierzonego. Im mniej będziesz o tym myśleć, tym większe szanse, że jeszcze coś Ci się uda.
I jeszcze jedno.
Znam kilka pań, które po trzydziestce wciąż były same. Zauważyłem, że w miarę upływu czasu paradoksalnie rosły im oczekiwania względem przyszłego partnera. To samobój.

Zgadzam się z Piegowatą- wszystko od Katarzyny Miller! Uwielbiam ją. Jest najbardziej pozytywną osoba jaka znam.

Do tego kup sobie rower, wspaniale można samej spędzić czas. Wiatr, pęd, sama radość.

Odradzam też jakikolwiek żal do losu, bo to zwyczajnie nic nie da, niczego nie zmieni na lepsze. 35 lat to jeszcze nie jest pozioma kreska na monitorze, jeszcze się dużo może wydarzyć.

A ona sama kiedykolwiek kogoś kochała?

To chyba kwestia charakteru.
Dla niektórych zmiana otoczenia i ruch to gwarancja jeszcze głębszego zamknięcia się ze swoimi problemami w czterech ścianach.

Aaaa, to pełna zgoda.

Mam jeszcze jedną uwagę dla autorki wątku (patrząc na tytuł). Nie ma czegoś takiego jak los czy przeznaczenie. Sama sobie jedno i drugie kreujesz. Im szybciej to zrozumiesz, tym większe szanse, że przestaniesz mieć pretensje do świata o niesprawiedliwość.

I tak i nie. Jesli chodzi np o zawód - można go samemu wybrać. Albo miejsce zamieszkania (ktoś woli mieszkać w mieście, ktoś na wsi). Tak samo można zrobić prawo jazdy, skończyś studia albo zostac cukiernikiem- tu zgoda. Ale jak spotkasz na swojej drodze TĄ osobę, z którą, jak myślisz stworzysz udany związek, a ta osoba nie jest zainteresowana, to zadnym kowalem swojego losu nie będziesz, nie masz nic do powiedzenia.
Z resztą się zgadzam. Co sobie wypracujesz to masz (w miarę możliwości).

Oczywiście, że nie na wszystko. Nikt własnym staraniem nie wlezie pod spadającą z dachu cegłę, ani nie da się potrącić na pasach przez pijanego kierowcę. Nie mamy też wpływu na zachowania innych. Ale to gdzie w życiu zdążamy, z jaką konsekwencją i jak radzimy sobie z różnymi przeszkodami (w tym właśnie tymi losowymi przypadkami) - to już całkowicie zależy od nas. Trochę to zbieżne z Twoim ostatnim zdaniem.

Primo - moim zdaniem nie ma czegoś takiego jak TA osoba. TYCH osób, w których można się zakochać bez pamięci i stworzyć z nimi udany związek jest wiele. Tyle, że nasze poszukiwania z oczywistych przyczyn kończą się na pierwszej, czy drugiej znalezionej w tych poszukiwaniach. A jeśli tak - to stworzenie takiego udanego związku jest po prosu jednym z życiowych osiągnięć, analogicznych do znalezienia dobrej pracy, czy spełnieniu jakiegoś marzenia, przy którego realizacji trzeba się narobić.
Secundo - teza, że każdy jest kowalem swojego losu nie oznacza, że jak sobie w młodości ktoś uwidzi Cindy Crawford za żonę, dom na Hawajach i Ferrari w garażu - to tezę tę potwierdzi tylko wówczas gdy osiągnie dokładnie te cele. Ale doprowadzenie swojego życia do stanu, w którym będziemy odczuwać podobne szczęście i satysfakcję z żony, która trochę przypomina Cindy, domu na wsi i 5-letniego kombi w garażu - już jak najbardziej może być potwierdzeniem tej tezy.
A przynajmniej ja tak to bycie kowalem swojego losu interpretuję.

Jedna czy dwie może nie podzielać, ale to wcale nie znaczy, że WSZYSTKIE kompatybilne osoby Cie odrzucą. Blędem niektórych osó jest zbyt szybkie poddawanie się. Mnie się też kilka razy w życiu zdarzyło dostać kosza od faceta, który nieziemsko mnie pociągał. No i co? Nico- jego strata. Jest to przykre, ale otrzepalam się, podniosłam głowę do góry i szukałam gdzie indziej, w efekcie znajdując kogoś kto i mnie się podobał i ja jemu.

Statystycznie jest niemożliwe być skreslonym przez 100% ludzi.

Jest możliwe. Jakbym sama tego nie przeżyła to też bym tak twierdziła, że to statystycznie niemożliwe. Możliwe możliwe.

To znaczy, że sama nigdy nikogo nie skreśliłaś? No nie wierzę. Może to podobanie się jest niekompatybilne. Interesują się Tobą faceci dla Ciebie nieatrakcyjni. A Tobie podobają się zawsze Ci, co Ciebie nie zauważają. Nie wiem z czego coś takiego wynika, ale tu jestem skłonna wierzyć, że może wystąpić..

Od razu nie skreslalam. Nawet jak mi się facet kompletnie nie podobał, albo lubilam go jako kolegę, to sie z nimi umawiałam, myślałam, że może znajomość rozwinie się w uczucie. Ale mijały tygodnie i nic. Te znajomosci się potem same rozwiewaly, nie umiałam się zmusic do fizycznosci, to coś jakbyś z bratem chodziła na randki albo że znajomym  którego tak średnio lubisz, albo jest Ci obojętny.
Od razu tylko skreslalam zonatych, albo agresywnych.

Rossanko, czytałam Twój wątek.

W życiu nie mamy wpływu na wiele czynników między innymi

-w jakiej rodzinie się rodzimy

Czy nasi rodzice są bogaci czy nie,
czy są toksyczni czy nie.

Oczywiście że kochała, potrafię kochać dać dużo miłości drugiemu człowiekowi,
choć teraz bardzo bardzo uważam,
i z kilometra wyczuwam
„niedobrych facetów”
Kiedyś nie miałam aż tak dobrego
zmysłu-instynktu
jak teraz.

Nie mozesz czuć żalu do losu i przeznaczenia, jeśli spotykalaś i bylas z takimi, których kochalaś. Tu jedyne co pozostaje, to analiza tego związku, czyli co poszlo nie tak?

Ja bym zaczęła od sposobu wypowiadania się. Pisanie o sobie w trzeciej osobie, a na dodatek wierszem jest bardzo pretensjonalne. Słabo świadczy o kobiecie koło 40, która powinna być dojrzała... Takie wierszyki pasują do nastolatki w okresie dojrzewania.

Tak, pięknie, idealnie, pisać nie potrafię,
jednak na żywo jest o wiele lepiej

Są ludzie którzy potrafią pisać pięknie,
lecz na żywo już tak pięknie nie bywa,
i bywa na odwrót

Masz racje, to prawda, i doskonale pewnie rozumiesz o co mi chodzi, co czuje...

Rozumieć rozumiem, ale już mi z tym zupełnie nie po drodze.
Nie jest mi już związek niezbędny do szczęścia.

Ale faktycznie takie pisanie sprawia wrażenie jakiegoś oderwania, unoszenia się metr nad ziemią. Co u czterdziestolatki nie kojarzy się dobrze. Może się kojarzyć z dużym dzieckiem.

Zgadzam się z tymi, którzy piszą, że im więcej żalu do losu tym mniej szans, że coś jeszcze się wydarzy, bo to z człowieka przebija i nie zachęca.

Nie ma się co oszukiwać, że wiek nie ma znaczenia, ale szanse na wartościową znajomość nadal są, tylko nie wtedy, kiedy się myśli, że powinna ona spaść z nieba i nie stwarza sobie samemu okoliczności, siedzi i żali się na los.

Autorko, musisz być tam, gdzie możesz poznać faceta. Tak, w tym wieku to 'bywanie' wymaga więcej kombinacji, niż gdy ma się lat dwadzieścia parę i można albo się z tym pogodzić, albo obrazić się na świat na zasadzie "na złość mamie odmrożę sobie uszy".

Sama myślę, że najlepsze są takie kontakty, w których nie ma założonego z góry celu, bo to zwyczajnie ułatwia poznawanie się, daje przestrzeń. Nie ma w tym presji i prymitywnego oceniania się jedynie pod kątem "przydatności." Takich warto szukać.

Ja mam prawie 42 lata, i poznałam, od paru miesięcy jestem w związku. Też długo byłam już sama, lecz nie widziałam tego w kategoriach dramatu i przegranego życia i może dlatego wyszło.

Niepodobna, bo trzeba mieć wyczucie z tą całą liryką. Wielu ludziom się wydaje, że pisać wiersze to tylko rym do rymu poskładać i kilka ładniejszych słówek.
Sama nie mam zdolności do liryki, choć próbuję czasem jakąś ładniejszą frazę sklecić, ale poezję poznawałam "od kuchni" ślęcząc po nocach nad analizami utworów w humanistycznej klasie, pod kuratelą polonistki z ambicjami
Liryka to oprócz iskry bożej nie lada inżynieria.
Tuwim pisał - cytuję z pamięci: "Poezjo, lampo czarnoksięska. I lampo laboratoryjna!".
Uwielbiam go, to dopiero mistrz słowa!

Ale, Niepodobna, bardzo protestuję przeciwko zupełnemu nieodrywaniu się od ziemi

Ależ, wiem, że liryka wymaga umiejętności

Też nie jestem zwolenniczką życia samą prozą   Tu bardziej chodzi o komunikację.

No wiem, wiem.

Po prostu stwierdzam fakt. Mam męża i 2 pasierbów. Na ten moment nie zamierzam zachodzić w ciążę. Ale mam jeszcze parę lat, jak coś. A stwierdzenie matka geriatryczna użył znajomy ginekolog. Takie są prawa natury. Po 30 płodność spada, a tym bardziej po 35 roku życia. A w dzisiejszych czasach kobiety coraz później decydują się na ciążę i dziwią się że to nie takie hop siu. Chociaż w sumie i wpadki się zdarzają... Mnie by się pewnie bliźniaki trafiły, jakbym wpadła. Z moim szczęściem...

Po prostu sytuacja jest dość patowa. Bo 35 facet może nie czuć się gotowy na dziecko, a 45 letni może mieć już dzieci z poprzedniego związku i nie chcieć iść w pieluchy. Z kolei 35 może poczekać i 5 lat, ale autorka nie bardzo, z prostej przyczyny. Biologia. I nie ma tu ani krzty złośliwości. Po prostu sytuacja sjest trudna. Po 2 nawet jeśli znajdzie chętnego do dziecka, może się okazać, że organizm się buntuje.

Owszem mają I co z tego. Jak masz problem jako 20latka, to masz 20 lat na leczenie nipłodnosci. Czyli od groma czasu. I ogromną szansę, że medycyna się rozwinie i będą nowe metody. Po 3 nie każdy chce mieć adoptowane dziecko.  Woli swoje własne geny. I to jest naturalne całkowicie.Po 4 nie każda adopcja jest udana. Ale o tym się nie mówi.

Z plodnoscią jestvprosta sprawa: niektore sa plodne, inne nie. Wiek ma drugorzedne znaczenie.
Dobry lekarz to wie, gin filozof  nie przepisuje 45 latce antykoncepcji bo mala szansa i zachodzi ona w ciązę.
Masz okres, mozesz byc w ciązy.
Wspólzyjesz bez zabezpieczenia jako 25 latka
a nie zachodzisz, prawdopodobnie masz problem i bedziesz mieć.
Sama urodzilam dzieci mlodo i mam juz dorosle.
Ale mam wiele kolezanek ktore urodzily zdrowe 1 dzieci kolo 40 i od strzala zaszly w ciążę.
Jest tez kwestia nasienia męzczyzny, druga strona medalu.
Więc histeria wokól wieku, tak samo jak wokol wad genetycznych to przesada. Wszystkie matki dzieci z zespolem Downa ktore ja znam urodzily je młodo akurat.
Jedyne co przemawia za wczesniejszą ciążą to silniejszy organizm 20 latki.
Geriatryczne mózgi to mają niektórzy lekarze. Cale szczęscie nie wszyscy. Osobiscie znam ze dwóch co to wyśmieją.

Jakie to ma znaczenie ile razy byl ktos zaręczony? Moze byc np dobrą partią z innego powodu niz charakter, podejscie do ludzi czy osobowosć. Np bogaty tatuś więc się zakup pierscionka opłaca.
Moj kolega ożenil sie z kobietą o ktorej w dniu ślubu powiedzial mi, ona jest głupia, ale ma pieniądze..

No ma znaczenie. Skoro ktoś ci się oświadczył, to znaczy że jakaś szansa na ślub była. I to całkiem duża. A jak ktoś ma bogatego tatusia, a chłopak jest gołodupcem, to tatuś zaleca intercyzę. Zresztą  majątek  zgromadzony przed ślubem nie jest wspólny... Zawsze bawi mnie ten dowcip w kontekście pieniędzy.

Córka nowego ruskiego biznesmena przychodzi do ojca i oświadcza, że wychodzi za mąż.
- Za kogo?
- Za popa.
- Zwariowałaś?
- Miłość, tato... Serce, nie sługa.
- No dobrze, przyprowadź go jutro.
Córka przyprowadza młodego diakona. Jedzą, piją. Ojciec mówi:
- Wiesz, że moja córka co miesiąc musi mieć inną kreację za 10.000 dolców?
Jak wy będziecie żyć? Jak ty ją utrzymasz?
- Bóg pomoże...
- A jeszcze ona przyzwyczajona co tydzień latać do fryzjera do Paryża. I co?
- Bóg pomoże...
- Ona jeździ tylko Ferrari i Porsche, i musi mieć zawsze najnowszy model. Jak ty sobie wyobrażasz życie z nią?
- Bóg pomoże...
Gdy narzeczony poszedł, córka pyta ojca biznesmena:
- I jak, tato, spodobał ci się?
- Burak, to prawda, ale podobało mi się, jak nazywał mnie Bogiem.

Ja nie 'wsiadam' na autorkę. Zwróciłam uwagę, że jest drażliwa i widzi atak tam, gdzie go nie ma.
Nie wszyscy muszą mieć dzieci, to jasne. Ale jeśli chcą je mieć ok 40,to jest to trudniejsze niż wcześniej, nie ma nic kontrowersyjnego w takim stwierdzeniu.

Zgodzę się, że najwiekszym problemem Autorki jest desperacja.

Jak mi ktoś pisze, że wiązał się z żonatymi i dziwi się braku efektów, to ja naprawde nie wiem gdzie ta osoba zgubiła szacunek do siebie i zdrowy rozsądek. Zamiast szukać wolnego faceta, co może zająć trochę czasu, fakt, ona rzuca się desperacko na pierwszego lepszego, który okaże jej zainteresowania, a potem płacz, że jest znowu sama.

Polecam popracować nad samooceną, a dopiero wtedy kiedy zadziala, myśleć o związkach.

Panna z Kapeluszem opowiedz jakie miałaś te związki? To byli woli mężczyźni, czy romanse z żonatymi? Skąd pewność, że Cię nie kochali? Pisałaś wcześniej, że nie mamy wpływu np na rodzinę z jakiej się wywodzimy - to oczywiście prawda, ale czy chodzi Ci o coś konkretnego? Dużo w Tobie żalu "do świata", ale zastanawiam się czy rzeczywiście miałaś pecha czy jednak to Twoje wybory były błędne.

Jedną i drugą możemy potraktować niejako odchylenie standardowe. Podejrzewam, że najczęściej rodzą panie od 24 do 35 roku życia. 45latka, która zaszła w ciazę to taki ewenement jak 45latka bez studiów w korporacji. Osobliwe ale się zdarza.

Biologia nie jest w tym względzie równa. Po 45latce ludzie spodziewają się raczej menopauzy.