Wielki żal do życia/Losu, przeznaczenia... - Netkobiety.pl

Nie , myślałam, ze chodziło o coś w stylu: ona chce mieć 4 dzieci, Ty żadnego, albo ona chodzi do kościoła aw każdą niedzielę a Ty nie, albo ona chce wyemigrować a Ty zostać w Polsce, albo ona nie chce zwierząt w domu, a Ty uwielbiasz i tak dalej.

Psychologia ewolucyjna.
Nie musi byc wielkiego wybuchu bo niektorzy nie sa w stanie emocjonalnie czegos takiego przezyc. Moze Ty nie jestes.
Z drugiej strony pociag musi byc jakis od razu bo jest: zapach, feromony, hormonalna odpowiedz w ciele Twoim natychmiastowa.
Rzeczy biologiczne, z ewolucji. Te rzeczy sa glownym powodem do wchodzenia w zwiazki, poniewaz glownym powodem zwiazkow jest przetrwanie gatunku, a reszta to dodatek.
Nie ma czegos takiego jak calkiem nie pociagajace siebie osoby, ktore nagle sa w zwiazku. Od poczatku ich chemia fizyczna dziala, nawet bez ich wiedzy. Niektorzy sa tego swiadomi za to, nie ukrywaja tego przed swiadomoscia i niektorzy sa emocjonalnie otwarci i nie neurotyczni: Wtedy masz ten wybuch emocji i chemii. Ale ostatecznie wszyscy maja to samo.

Chyba w ksiazce 'Bzyk' Mary Roach jest to troche wytlumaczone przystepnie.
Nie jestem pewna, bo czytalam zbyt wiele naukowych i popularnonaukowych ksiazek i papierow na temat psychologii ewolucyjnej i nie pamietam teraz co bylo gdzie.

O rany, no bo musi być to i to. Nie wiem dlaczego niektórzy tak się odurzają, że związek gdzie jest sama fizycznośc a brak dopasowania charakterami nie może wyjść.  To tak jakby ktoś się świetnie dopasowal  z kimś psychicznie, ale na poziomie fizycznym zero poźadania. ,obydwie sytuacje nie doprowadza do udanego związku, bez pożądania niebędzie seksu. Nie będzie seksu, to będą obydwoje chodzić na boki, co jest bez sensu, po co się wtedy wiązać,  to już lepiej żyć na stopie przyjacielskiej.. przecież na samym pociągu fizycznym nikt związku nie buduje i nie żeni się.  Tak samo jak na samym porozumieniu umyslowym  w połączeniu z brakiem kontaktów fizycznych miedzy partnerami,  chociaż to drugie czasem się zdarza. Są wtedy zakładane wątki,  wyszlam za mąż z rozsądku,  partner mnie nie pociagal, ale był dobry, pracowity i chcial mieć dzieci a ja już miałam 28 lat i nie chciałam być sama.

Nie musi przyjść od razu pozadanie, jeśli dwie osoby się na początek lubią,  ale w miarę poznawania siebie pozadanie musi przyjść,  jak spotykasz się z kobietą  tydzień,  miesiąc,  pół roku,  ale są to częste spotkania i nic a nic Cię nie kręci fizycznie, to związku z tego nie bedzie.

Ehhh...bagienni_k, panie Ci tu dobrze napisały i ja się z tym zgadzam, potrzeba tego i tego, pożądanie to za mało żeby stworzyć związek, co słusznie zauważyłeś, ale bez tego też nie da rady...pewnie ze można budować relacje spokojnie, nie spiesząc się, ale podstawy zawsze muszą być, u mnie też nie przyszło wszystko hop siup, pierwsze spotkanie i juz wiedziałam ze to ten i byłam tego pewna, no nie, ale wiedzialam ze mu się podobam i on mi się tez spodobał, reszta przyszła z czasem, seks tez był po dłuższym czasie

Myslisz pojecia, a jestes za madry za to. I nie mowie tego ironicznie.
Mozna odrzucic relacje, w ktorej czuje sie iskry bo jest nieodpowiednia. Nie mozna miec relacji bez odpowiedniej chemii jednak.
PODSWIADOMIE od razu jak kogos poznajesz to juz Twoj pierwotny mozg wie czy nadaje sie ta osoba. Co znaczy, ze beda Ci gadali, ze 'nic' nie bylo miedzy nimi i zadnej swiadomej chemii. Nikt nie mowi o byciu pewnym, ze to milosc zycia przy pierwszym spotkaniu. Jezeli oni by mieli okropny zapach, taki material genetyczny, ze bylby odrzucajacy to nic by pozniej z tej relacji nie bylo.
Nie ma czegos takiego jak relacja, ktora calkiem przeskakuje ewolucje i biologie, sorry. Mysle, ze wiesz to najlepiej.

Twoja wlasna neurotycznosc i potrzeba kontroli instynktow (co widac nawet po temacie Twoich studiow) jest powodem dlaczego masz obsesje na tym punkcie. Dlaczego relacja musi byc rozsadna i wychodzic poza granice tych instynktownosci w czlowieku.
Ostatecznie nie ma takiej potrzeby bys byl w zwiazku, bo juz sama potrzeba zwiazku rozsadnego czy nie jest instynktem i to bardzo takim podstawowym.
Ludzie jak sie nie boja to nie musza sie tak silnie programowac i pilnowac, zeby wszystko bylo rozsadne.

W poprzednim poście pogrubiłem to, o czym mi od początku chodziło.

O żadnym całkowitym przeskakiwaniu biologii i ewolucji nigdzie nie było mowy. W dodatku, osobiście mogę jeszcze raz podkreślić, co do siebie, żę sam nie byłbym w stanie zaufać osobie po kilku spotkaniach, bo nie mogę polegać jedynie na swojej podświadomości, ale MUSZĘ dołożyć do tego odrobinę rozsądku. Wyraża się to chociażby w tym, że nie poślubię przecież kogoś, kogo znam dwa miesiące, jeśli tak napawdę o nim nic nie wiem. Podświadomie( czynnik ewolucyjny/biologiczny) mogę coś czuć, ale na żywioł od razu nie pójdę, bo mogę się zwyczajnie rozczarować. Ile takich historii jest, kiedy po jakimś czasie wychodzi prawdziwa natura partnera? Całe mnóstwo.
Rozsądkiem staram się ogólnie w życiu posługiwać, szczególnie, kiedy wiem, że to jest dobre rozwiązanie.

edit: Wyjaśniłem, o co mi chodziło. Nie chcę dalej zaśmiecać watku Autorce, tym bardziej, że gdzieś zniknęła.
edit2 Nie wiem dokładnie jak było i czy coś było Więc nie chcę wyrokować, bo nie jestem tego pewien, mimo teorii, że być musiało..Wiem tyle, żę kolega starał sie zabiegać o inną osobę a z obecną żoną znali się wcześniej ze wspólnego grona znajomych, widując się na zjazdach, spotkaniach itp.
Cały mój udział w dyskusji był o tym( może wyrażę się teraz zbyt prosto), że nie zawsze ma się za partnera kogoś, kogo wcześniej się nie znało lub poznało się i od razu dość szybko przeszło się do etapu partnerstwa.

U mnie jest zwykle tak, ze albo ktos jest mna oczarowany albo ktos mnie wcale nie lubi i mowi, ze jestem dziwna z wygladu.
Kilka osob mowilo, ze jestem piekna ale totalnie aseksualna jak postac na starym obrazie.
To raczej nie rokuje dla mnie na zwiazek, moze na przyjazn tak. Jednak w zwiazku to wole obie rzeczy: Ktos uwielbia moj wyglad i ktos uwielbia moj charakter. To sie malo kiedy zdarza bo zwykle ludzie nie znaja mojego prawdziwego charakteru, a wyjatkowe dla nich jest to, ze oni sie czuja wyjatkowi bedac ze mna bo ja mam takie dzialanie na innych.

U mnie to samo. Zawsze wybuch był, ale to następowało dopiero po jakimś czasie jak kogoś pomału poznawalam. A potem okazywało się, że facet jest naprawdę super, nie myliłam się w ocenie, tylko jak się okazywało uprzejmość  brałam za zainteresowanie. Potem bardzo długo za każdym razem przeżywałam odrzucenie. Aż do następnego razu, gdy poznawałam powoli jeszcze fajniejszego faceta. Ten nowy wypierał z pamięci tego starego. Niestety znowu okazywało się, że uprzejmość brałam za zainteresowanie. Znowu byłam odrzucana, znowu rok przeżywałam sytuację. Aż poznałam  kolejnego fajneho faceta, który wypierał poprzedniego. I znowu okazywało się, że był tylko miły, interesował się owszem, ale inną. I znowu przezywalam odrzucenie. I tak mi mijały lata. A ponieważ tamci fajni faceci mnie odrzucali, to  umawiałam się z takimi, co mnie kompletnie nawet przez chwilę nie interesowali, ani na początku znajomosci ani po wielu miesiącach czy latach.
Czy jest w tym jakiś sens?

Kiedyś mi się wydawało, że wybuch musi być. Gdy podkochiwalam się w kimś (nie śmiejąc oczywiście tego ujawnić), na widok tej osoby czułam te wszystkie "palpitacje". Gdy poznałam męża, palpitacji nie było, z czym nie mogłam się pogodzić, ale mówiono mi, że palpitacje są przereklamowane. Potem spotkałam Stolarzunia (od zawodu), który przez Badoo nieco mnie zauroczył (mocno nie, bo sie pilnowałam, żeby nie stracić głowy), a on okazał się zwykłym podrywaczem umiejącym ładnie mówić, zresztą sympatycznym i niegłupim. Potem pobyłam sobie sama i przeczytałam gdzieś mądre zdanie: JEDYNYM ZDROWYM SPOSOBEM NA ZASPOKOJENIE GŁODU MIŁOŚCI JEST POKOCHAĆ SIEBIE. Wzięłam to sobie do serca, poczytałam, na czym to ma polegać i wcieliłam w życie. Pomaga jak złoto! Przynajmniej mnie.
Jestem zupełnie pogodzona z możliwością dożywotniego singielstwa, życie bez partnera nie skąpi mi radości, fajny partner to jeszcze jedna radość po prostu. Sama nie wiem, kiedy mi ten spokój przyszedł.
Kiedy spotkałam PP, palpitacji nie było. On otwarcie powiedział o swoim zainteresowaniu, ja otwarcie o swoim stanowisku, a więc, że bardzo bym chciała i kogoś bliskiego i tego, by mnie ktoś przytulił, ale potrzeba mi czasu na "oswojenie się", że nie złapałam Pana Boga za nogi tylko dlatego, że się ktoś mną zainteresował, ale pożyjemy, zobaczymy, a PP mi się podoba. I stopniowo, wcale nie tak znowu powoli, coś się narodziło.
Nie chcę dziś palpitacji, nie lubię ich, kojarzą mi się trochę infantylnie i niepoważnie. Chcę drugą osobę poznawać i lubić coraz bardziej. Bardziej i bardziej
Mnie z moim podejściem dobrze.

Nic na siłę, nic za wszelką cenę. Nie muszę nikomu udowadniać, że jestem silna i niezależna.
Radzę sobie, ale za miłe gesty i pomoc się nie obrażam. Sama też nikomu takowych nie żałuję. Na tyle, oczywiście, na ile mnie stać.
Wychowuję syna sama, borykam się z częstym złym samopoczuciem, pieniędzmi też nie "śmierdzę", więc doceniam np., że moja dobrze sytuowana szwagierka traktuje moje dziecko jak własnego syna, zabiera go na jakieś wycieczki ze swoją rodziną, raz młody spędził dzięki niej kilka dni za granicą. Gdy miałam iść do szpitala, sama zaproponowała, żeby syn przychodził do niej na obiady (zbieg okoliczności sprawił, że sąsiadujemy ze sobą dosłownie przez płot). Powiem szczerze, akurat w jej przypadku czuję się czasami jak nieudacznik, którego "muszą" wspierać, ale tłumaczę sobie, że to tylko moje emocje i urazy, a w życiu bywa różnie i dobrze, że mój syn jest dla wielu osób ważny i kochany. Im więcej osób go kocha, tym lepiej, zwłaszcza, że przeżył ogromną stratę.
To, paradoksalnie, sprawia, że nie obawiam się w życiu "niezaopiekowania". Wiele razy doznałam wsparcia z zupełnie niespodziewanej strony i wiem, że cokolwiek się zdarzy - damy radę. Są instytucje, są dobrzy ludzie, jest - wybaczcie wielkie słowa - Bóg.
Mam rodzeństwo i rodzinę, mam przyjaciół, sąsiadów i w awaryjnych sytuacjach jest do kogo zwrócić się o pomoc.
Żeby nie było... pewnie, że się czasem boję, ale przywołuję to wszystko, o czym napisałam wyżej.
Nie zapomnę, jak na oddziale paliatywnym pewna pacjentka powiedziała do mnie i towarzyszącej mi pani A. (z reumatologii schodziło się na papierosa dwa piętra niżej - towarzyszyłam pani A, bo była o kulach - a tam właśnie był paliatywny): "Po tym, co przeszłam, to ja tutaj mam raj!".

To może kwestia charakteru. Ja lubię sama pobyć i nie mam z tym problemu, ale towarzystwo lubię, kontakt z ludźmi lubię i prędzej czy później zawsze kogoś do przyjaźni i pogawędek sobie znajduję. Nie mam poczucia, że dziczeję w samotności, bo nawet pani z warzywniaka może okazać się całkiem fajną osobą, może nie zaraz do wielkiej zażyłości, ale do zwykłego uprzyjemnienia dnia.

Ja czasami łapię się na lenistwie. Są osoby, do których chciałabym się odezwać, ale wciąż to odkładam, bo czekam na jakiś "specjalny" moment, gdy będzie czas, spokój itd. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że znajomych mam bardzo, bardzo wielu, ale w stałym kontakcie jestem z nielicznymi, tymi najważniejszymi i będącymi blisko. Czuję czasami wyrzuty sumienia z tego powodu.
Kiedyś np. tak ważna była przyjaciółka z liceum, a dziś owszem, sporadycznie się spotkamy, nawet na Fb jesteśmy, ale nie pielęgnuję tej więzi. Obiecuję sobie, że zadzwonię, nadrobię zaległości, ale ucieka dzień za dniem i z przerażeniem człowiek stwierdza, że nie odzywałyśmy się do siebie dwa lata.
Kiedyś napisałam na Fb jakiegoś "smutasa", zareagowała na to pewna znajoma z pewnego zjazdu nad morzem. Podała numer, napisała: "Zadzwoń" i kurczę, "dzwonię" już piąty tydzień. Bez sensu czekam na moment, gdy nie będzie nic na głowie, gdy będę zrelaksowana i wolna od zajęć. Przecież to bzdura! Na telefon do Ulubionej Sąsiadki nigdy nie potrzebuję jakichś specjalnych okoliczności.
Na co ja tak czekam?

P.S. A propos kawy, w moim domu rodzinnym, gdy ktoś nastawiał wodę na kawę czy herbatę, to wydzierał się głośno: "Komu herbaty?!!!"
Ot, takie wspomnienie mnie naszło

Hm, może rzeczywiście największy problem jest z owym "dziczeniem". Dlatego potem, jak trzeba nawiązywać kontakty(choćby zawodowe). możę być kłopot. Z tego względu ważne jest, moim zdaniem, żęby jednak próbować utrzymywać kontakty z ludźmi, znajomymi, przyjaciółmi. Sam na szczęście to stosuję i to mi w zupełności wystarcza. Natomiast właśnie z takich drobnych gestów czy uczynności miałbym powód do zażenowania, bo dlaczego ma czegoś nie zrobić sam, jeśli mam możliwość?
A i nie przepadam za niespodziankami

Hmmm... Na pewno takich świadomie i dobrowolnie samotnych osób jest mniejszość.
Ja też nie twierdzę, że koniecznie chcę być sama, ale biorę taki scenariusz pod uwagę i chcę go przyjąć z godnością i pogodą ducha. Chcę, by "samotność" nie była dla mnie wyrokiem skazującym na smutek. Chcę zachować świadomość, że życie w pojedynkę nie oznacza życia bez radości.
Związek dla mnie jest jak... czekolada. Lubię i chętnie zawsze zjem, ale jak nie ma, to przecież jest mnóstwo innych dobrych rzeczy na świecie. Żadna z nich nie jest czekoladą, ale nie są przez to gorsze.

Myślę, że lubimy mieć gotowe przepisy na życie, bo to zwalnia nas z poszukiwania własnej drogi.

A w gruncie rzeczy wcale się na tym FB nie rozmawia, tylko klika "lubię" albo zdjęcia wymienia. I tak naprawdę niewiele się wie.
Ja mam durne skłonności do odkładania spraw na później. Bo może czasu będzie więcej, może bardziej wypoczęta będę, może pogoda lepsza? Sto tysięcy wymówek. Ale czemu naprawdę mają służyć?
Mam i w realu sporo osób wokół siebie, ale szkoda mi tych zaniedbywanych relacji.

Bardzo mnie zastanawia porównanie do pieczywa.
Coś w tym jest, ale w kategorii potrzeb jednak związek jest dla mnie czekoladą. Pieczywo zapewniam sobie na co dzień sama. Bez pieczywa trudno przetrwać, a bez czekolady można. Ale chcemy jej, bo dobra jest

Oczywiście, że każde stanowisko jest o.k.
Ale, Rossanko, czy nie słyszałaś nigdy, nie czytałaś, że to relikt epoki, atawizm, uwarunkowania kulturowe?
Nic złego w tym, że się chce w związku być, ale nie mogę się pogodzić z czarnym PR samotności. Też chętnie z kimś się zwiążę, bo to naprawdę pozytywne doznanie (pod warunkiem, że związek jest udany), ale dlaczego uważasz, że chęć związku wyklucza zadowolenie z życia jako singiel? Dlaczego sugerujesz, że zadowolony singiel nie może mieć ochoty na związek?
To właśni mam na myśli pisząc o czekoladzie. Jak będzie dostępna, to spałaszuję całą tabliczkę, a jak jej niema, to bułki też są dobre. A oprócz bułek są jeszcze pomarańcze, mandarynki, karmelki...
Świat się na związkach nie kończy.

Podpiszę się właśnie w szczególności pod tym stwierdzeniem O to w tym wszystkim chodzi, żeby nie utożsamiać życia samemu, jako jakiejś katorgi czy największego koszmaru, jaki może spotkać człowieka, bo niestey takie podejśćie jest zbyt częste. Ten głód bliskości i poczucia bycia ważnym lub opiekowanym jest z pewnością zróżnicowana. Zatem mogę powiedzieć, żę sam  właściwie jej nie mam, do tego jak obserwuję z boku, jak to wygląda w związku, tym bardziej mam ochotę zostać tam, gdzie jestem.
Gdzieś w jednym z pobocznych wątków Autorka się sama zastanawiała, czy przypadkiem kobiety nie mają owego głodu znacznie bardziej rozwniętego..Ciężko powiedzieć..

No dobra, a co robicie z potrzebą bliskości, seksu, albo nawet zwykłwgo dotyku, przytulania, złapania za rękę? Nie potrzebujecie tego?

Potrzebuję tego. Nawet bardzo. Ale obecnie nic nie mogę z tym zrobić.

Hmmm... moje poglądy na zaspokajanie potrzeby seks są niepopularne.
Pan Bozia dał nam dwie rączki...
Przytulanie nie musi mieć podtekstu seksualnego, świetnie tę potrzebę realizuję choćby z moim synem Choć oczywiście chciałabym tego z partnerem, tak jak zawsze mam ochotę na czekoladę.
Setny raz powtarzam, że nie uważam pragnienia związku za coś złego, ale czasem zrozumienie mechanizmów i przyczyn pomaga obłaskawić trudne emocje, zrozumieć ich przyczynę i pomóc samej sobie.
Ludzie (na ogół) nie myślą, po co im związek, nie analizują, to naturalne. Pragną go instynktownie, bo tak jesteśmy "zaprogramowani" od wieków. Ale można na całą sprawę spojrzeć z odmiennej perspektywy i zauważyć, że i bez związku da się dobrze żyć, że związku nie trzeba nam by przetrwać. I wtedy dużo łatwiej o dystans.
Gdzieś niedawno Bagiennik pisał, że oprócz atawizmów mamy jeszcze rozum i możemy trochę nad tym całym hormonalno-instynktownym  zamieszaniem panować.

Ale przecież to jest całkowicie normalne, że jedne osoby mają tak jak Piegusek i Bagiennik, a inne mają tak jak Ty, albo ja. Nie ma sensu sobie nawzajem udowadniać, że czyjaś postawa jest bardziej racjonalna.

No, nie, nie chcę nikomu nic udowadniać i do niczego przekonywać, tylko jakoś zawsze tego rodzaju dyskusje mnie poruszają i angażują. Też przecież byłam sama, czułam się samotna i musiałam (a przede wszystkim chcialam) sobie z tym poradzić, ułożyć sobie życie w takich okolicznościach, jakie mi dane.
Rossanko, to chyba jasne, że dzieciom dotyku trzeba jak pokarmu.

Ja dotyk uwielbiam, wciąż było mi mało przytulania się do PP, mogłabym bez końca być głaskana po ramionach, głowie, szyi, plecach, wnętrzach dłoni...
Syn to zupełnie inna kategoria, ale też bardzo lubię go przytulać. Był czas, gdy się przed tym bronił, ale ostatnio, o dziwo, sam przychodzi na "niedźwiedzia" Albo kładzie się koło mnie, gdy leżę sobie z ksiązką i mówi: "Mama, głaszcz"
Oczywiście na dotyk osób obcych i nielubianych się nie zgadzam, ale z bliskimi nigdy mi dość.

Najlepsze jest to, że nawet przyjacielski pocałunek w policzek jest już w moim odczuciu lekko niekomfortowy. Najchętniej witałbym się ze wszystkimi albo podaniem ręki albo przyjacielskim objęciem ramion i poklepaniem/potarciem po plecach ;P

Może przez to mam straszną awersję do tańca, no nie trawię tego. Zwyczajnie nie mógłbym znieść ani pół godziny na parkiecie Potrafie się bawić inaczej To nie kwestia niecheci do ruchu, bo mogę nawet zjechać prędzej na nartach z wysokiej góry, ale żadne wygibasy na parkiecie mi nie poodchodzą

Za całowaniem ("tym" całowaniem), szczerze mówiąc, nie przepadam i ciekawi mnie, czy jestem bardzo odosobnionym przypadkiem. Wolę inne formy kontaktu fizycznego.

A co lubi? Bo jakaś mało kontaktowa mi się wydaje z Twoich opowieści.

Paslawek, lubię Twoje posty, masz wiedzę.
Ubrałeś w słowa moje podejście do życia i singielstwa.
Szukam tego, co równoważy, nie zagłusza.

Coś mi się wydaje, że - podobnie jak ja z moim byłym - kiepsko się dobraliście. Zdarza się

A co do drugiego cytatu - może niech Paslawek wyjaśni, o co tu chodzi, bo mam problem z ubraniem w słowa.
Zagłuszanie bardzo mi się kojarzy z ucieczką od siebie.

Również jestem przekonany, żę to, co sam odczuwam to równoważenie tychże potrzeb, niż tłumienie. Nie czuję w sobie niczego, co świadczyłoby, że tłumię w sobie pewne emocje i pragnienia. Raczej właśnie nadałem w moim życiu najważniejszą rangę zupełnie innym aspektom i elementom

"To" całowanie Piegowata to chodzi Ci ze w usta? osobiście bardzo lubię i jestem typem przytulasa, z kimś zimnym emocjonalnie nie mogłabym być, bardzo lubię dotyk Mój np.nie lubi gdy ktoś go dotyka i w ogóle żadne takie bliższe kontakty, ja jestem wyjątkiem jak inny człowiek przy mnie, serio, dlatego zastanawiam się na ile bagienni_k faktycznie ma awersję do takiego kontaktu a na ile nie spotkał jeszcze osoby przy której by poczuć się zupełnie inaczej hmmm...sorki bagienni_k ze tak na Ciebie "siadlam", ale Twoja osoba mnie zaciekawiła i tak sobie rozkminiam

Czy uważacie ze jak ktoś jest zimny emocjonalnie to przy każdej osobie taki jest? Taki juz typ, charakter, zawsze taki będzie?