Wielki żal do życia/Losu, przeznaczenia... - Netkobiety.pl

pamiętajcie tylko Drogie Panie, wg badan rodzimych seksuologów większość facetów zawyża ilość partnerek a Panie wręcz zaniżają, nawet w anonimowych ankietach, co dowodzi że kultura też ma wpływ i taki Casanova ma wręcz lepszą ocenę, niż w 2 stronę co oczywiście nie jest fair ale tak to już jest. Zdroworozsądkowo jeżeli ktoś miał sporo tych kontaktów to jest to niebezpieczeństwo innego typu, mianowicie porównywania z kim było mi najlepiej i to już niebezpieczna sytuacja, bo można być w fajnym związku a seks słaby i to może być przyczyną rozpadu, dlatego jak ktoś ma doświadczenie i się dobrze z tym czuje i trafią kogoś z kim mu dobrze to można pracować nad tym, łatwiej niż nad charakterem na pewno

Ela, odnośnie traktowania kobiet to możliwe że masz rację, ale ja się staram szanować każdego człowieka bez względu na płeć i wierze że możliwe jest zdroworozsądkowe partnerstwo, problem w tym że ludziom którzy są długo razem często czegoś zaczyna brakować, lub tak im się wydaje i wtedy się zaczyna, raz zawodzi facet a raz kobieta. Myślę że przejść przez życie można tylko jak 2 osoby są gotowe do orki i ciężkiej pracy, gdzie owoce przychodzą z czasem, niewielu wytrwa i tyle da od siebie.

Autorko, ja Cię doskonale rozumiem, bo mam ten sam problem. Mam 35 lat i jestem sama. Nie umiem natrafić na swoją drugą połówkę. Mam nieprzeciętną urodę i podobam się wielu mężczyznom, ale co z tego, skoro do nikogo nie pasuję na tyle, by stworzyć z nim związek. Do tej pory nie spotkałam na swej drodze odpowiedniego kandydata. Bardzo mnie to boli. Zawsze marzyłam o romantycznej miłości, obejrzałam dużo filmów romantycznych, ale tylko na marzeniach się skończyło. Dlaczego mi nie jest dane być z osobą, która byłaby dla mnie odpowiednią, która by do mnie pasowała? I to wcale nie jest tak, że mam wygórowane wymagania. Ja po prostu mam niezgodność charakterów z wszystkimi facetami, których do tej pory poznałam. Nie jest to jednak zupełna niezgodność, bo mam też kolegów. Jest to jednak niezgodność na tyle by stworzyć z którymś z nich związek. Ta samotność mnie już wykańcza. Nie wiem co robić.

Ja to zawsze wiedziałam, kto do mnie pasuje, a kto nie. Nigdy nie byłam w związku z nieodpowiednim mężczyzną, nigdy nie pozwoliłam się skrywdzić, choć niejedna osoba na moim miejscu miałaby za sobą wiele związków. Ja jednak nie chciałam być z kimś, kto do mnie nie pasował, bo to by sie tylko źle skończyło. Zawsze byłam rozsądna.
Czemu jednak nie mogę natrafić na swą drugą połówkę? Chodziłam do niejednej szkoły, bywałam też w wielu miejscach i widziałam, jak niejedna dziewczyna nie szukając chłopaka, nie starając się o to, by z kimś być, ot tak po prostu trafiła na swego. A ja zawsze tak marzyłam o romantycznej miłości i gówno z tego mam.

Trochę nie rozumiem. Byłaś w związkach z odpowiednimi mężczyznami, ale nie możesz trafić na drugą połówkę ? To z kim byłaś w związkach ?

Ja jeszcze dodam, że romanse kończą się zanim ona się zorientuje, że on nie sprząta po sobie skarpetek, drapie się po tyłku i chodzi po domu w wyciągniętych gaciach, i zanim on zobaczy ją rano po przebudzeniu z fryzurą a'la Boris Johnson, z niezbyt świeżym oddechem i czasami nieogolonymi nogami
Nawet w epilogu o tym nie piszą.

Wg mnie książki Katarzyny Miller i inne bzdety to takie bronienie kobiet przed mężczyznami. Nie wiem po co na co komu przykład Pani Miller i nnych dziwaków jest do szczęścia potrzebne? psują obraz kobiet na świat i robią z kobiet jakiś mur na mężczyzn. Wydaje mi się że powinnaś raczej być sobą, jeśli jest możliwość rozmowy z facetem to warto rozmawiać na luzie o wszystkim i o niczym. Bez jakiś negatywnych przedświadczeń. 35 to nie jest zły wiek......zapomnij o tym co było i wyrzuć do kosza. Szukaj wartości u siebie i pozwól się poznać. Patrz na skromność człowieka, doceniaj inicjatywę fsceta....wtedy ocenisz co dalej.

Pimpuś, najpierw przeczytaj uważnie jakąś książkę Katarzyny Miller, a dopiero potem zabierz głos na jej temat. Ona bardzo często staje po stronie facetów i wybija kobietom z głowy romantyczne mrzonki. Zachęca też do bycia sobą.

Pewnie, ze wiele osob szuka rodzica w partnerze. Mialam takiego faceta, ze on jako matke mnie traktowal i to nie zaleznie od roznicy wieku, ale roznicy w psychice. Czasem ludzie wyszukuja starszych bo sami sa zestarzali w srodku.
Czasem to tylko daddy issues Niektorzy chca tez tradycyjnego zwiazku, gdzie facet jest rycerzem i glowa domu, a nie wspolnikiem.

Do szukania idealu trzeba miec charakter odpowiedni, inaczej bedzie sie czlowiek czul samotny.

Czasami dopada mnie takie wrażenie(w tym w historiach opisywanych tutaj na forum), że niby wszsytko jest ok, fajnie, świetnie, ale jednak coś tam jeszcze by się chciało. Natomiast takie uporczywe patrzenie na metrykę nieodwołalnie kojarzy mi się z kimś, kto szuka nie partnera, ale opiekuna/rodzica.

Dodam jeszcze, że takie osoby, o których mowa powyżej, nie koncentrują się na tym, co jest super, tylko zawsze wynajdą dziurę w całym. I wtedy nie myślą o pozytywnych aspektach. Zgodzę się, że nie można myśleć: "jest super", a jednocześnie rezygnować z czegoś tak "superowego".

Osoby, które każą nie wybrzydzać, mają zupełnie inne myślenie i odczuwanie, one takich osób jak te, którym doradzają, nie rozumieją, patrzą tylko z własnego punktu widzenia.
Odrobina rozsądku zawsze się przyda, ale przede wszystkim - wydaje mi się - trzeba dobrze poznać siebie i swoje prawdziwe potrzeby, mechanizmy, utrudnienia.
Mam porównanie między moim małżeństwem, a relacją z PP. Mimo wszystko startowałam w tym drugim przypadku z innej pozycji niż z mężem, miałam pewne przemyślenia, doświadczenia i miałam szczęście zaznać sporo satysfakcji z bycia razem. Pomimo oczywistych przeszkód do kontynuowania.
Coś jeszcze jednak zostało mi do zrobienia z moim pokręconym wnętrzem. Próbuję sama, ale ze wsparciem poszłoby sprawniej.

Ale wiem już, jak to jest przyjmować kogoś takim, jaki jest, wiedzieć, że to człowiek z krwi i kości, nie bez wad, ale jednak taki, który pasuje.
A kiedyś byłam takim dzieckiem we mgle, nie wiedziałam, jakiego chcę przyjaciela, zachłysnęłam się, że ktoś zechciał mnie. I potem ciągle coś mi nie pasowało, było mi źle - bo po prostu źle wybrałam, pierwszego, który się mną zainteresował i w miarę był dla mnie akceptowalny. I też słyszałam, że wybrzydzam i grymaszę. I głupia, nie słuchałam siebie.

Z PP było mi świetnie poza tą jedną, ale ogromnie istotną sprawą, która spowodowała, że postanowiłam to zakończyć.

Co innego powiedzieć komuś  by dał szansę innej  osobie,  gdy tamci się nie znają, a są oboje samotni,  a co innego namawiać na kontynuowanie znajomości, gdy tamci sobie nie podchodzą.

O toto też to przechodziłam, zgadzałam się na spotkania bo "ktoś wreszcie chciał mnie" a i życzliwe koleżanki namawiały (co będziesz tak sama siedzieć poznaj go, co z tego że ci nie podchodzi, nie jest taki zły, jakbym męża nie miała to umówiłabym się z nim, zobacz jaki on w ciebie wpatrzony daj mu szanse). Na szczescie to było dawno , między 20 a 30 jak sobie przypominam.

Jak ktoś wyżej napisał, albo jest dobrze albo nie jest. Albo się chciałam z kimś spotykać albo nie chciałam. A takie chodzenie na siłę - ciekawa jestem ile tych cioc dobrych rada z tamtego okresu zgodziłoby się same na coś takiego? Podejrzewam, że żadna, bo same były bardzo wybredne i nie słyszałam aby się kiedykolwiek umawiały na spotkania z mężczyzną, który ich w żaden sposób nie kręcił.

Sprecyzujesz?

O to pierwsze mi chodziło,  ok, raz się mogę spotkać,  jak mi ktoś nie odpowiada,  zakładam,  że przecież mogę kogoś źle ocenić.  Ale 5 razy?
Tak samo może być odwrotnie, myślisz,  że ktoś fajny, a na spotkaniu porażka. Albo się nie dogadujecie.
Błąd robiłam,  bo do 30 uważałam,  że fizycznosc  nie jest taka wazna, że nie można kogoś odrzucać tylko dla tego, że nie czułam do tamtej osoby pociągu fizycznego. I to był błąd.

Tak też może być.  Ale jak mija czas, tydzień,  miesiąc,  dwa i nic? A za każdym razem przy spotkaniu myslisz:fajny kolega ale Tylko tyle,  a na sama myśl o dotyku Cie obrzydza,  jakby to był brat.
Jak za pierwszym spotkaniem wygląd nie powoduje pożądania,  ale w miarę kolejnych spotkań to się zmienia, to ok. Chodziło mi o sytuację,  gdy to postrzeganie się nie zmienia, a nawet pojawia się niechęć.

Mam po prostu w swoim otoczeniu ludzi, którzy obecnie tworzą pary/małżeńśtwa, ale znali się wcześniej jako koleżeństwo czy przyjaciele. Wiadomo, żę nikt nikomu nie zagląda do łóżka ani nie pyta sięo takie rzeczy, ale najwyraźniej  z czasem poczuli coś do siebie i zdecydowali się być razem. Dlatego też, z racji faktu, jaki obserwuje w otoczeniu, dziwiłem się nieraz opisywanym tutaj historoim, kiedy dla niektórych kobiet potrzebny jest ten wybuch namiętnośći i iskier od razu przy poznawaniu faceta. Ianczej mówiąc: jeśli nie zaiskrzy na poczatku, to potem już nic z tego nie będzie.

Jak się okazuje może być inaczej.. Osobiście, tak patrząc z boku, wydaje mi się nawet taka opcja ciekawsza

To Chyba u facetow. U kobiet częściej zdarza się, że na początku jest tylko przyjaźń A potem kobieta może się zakochać. U mężczyzn jesteś zakwalifikowana od razu, bo są wzrokowcani, czy będziesz, materiałem na kolezanke czy być może na partnerkę. Jak od początku jesteś w friendzonie, facet już Cię z niej nie wyciągnie.

Rossanko, a ja znam faceta, który gdy poznał swoją obecną żonę, powiedział o niej: "Nic specjalnego, taka sobie", a jednak są już sporo lat razem, mają dzieci.
PP też kilka lat był dla mnie tylko znajomym i to nie z tych bliskich, a potem przypadek skrzyżował nam drogi.

P.S. Przypomniała mi się jeszcze koleżanka, która o swoim mężu opowiadała: "Na początku nic nie czułam, a potem TAK się zakochałam".

Ja próbowałem się kilkakrotnie do kogoś zbliżyć najpierw przez przyjaźń, ale nigdy nic z tego nie wynikało. Nie polecam tej metody. Jest bolesna. Chyba, że chodzi o wariant, gdy obie strony na jakimś etapie nie czują do siebie pociągu i po prostu są tylko znajomymi.

Bo to też zależy, na kogo się trafi, Misinx.
Ja miałam takiego jednego Sąsiadunia. Zaczepił mnie przez Badoo. Spodobał mi się i z wyglądu, i ze sposobu, w jaki mnie zaczepił (zapytał, której piłkarskiej drużynie kibicuję, bo trwały jakieś zawody, a ja mu odpowiedziałam, że przecież ja byłam grzeczna - w domyśle: więc za jakie grzechy mam kibicować). Potem sobie porozmawialiśmy o normalnych jakichś sprawach, a niedługo później spotkaliśmy się na osiedlu, bo okazało się, że mieszkamy tuż-tuż.
Sąsiadunio na początku przejawiał odrobinę inicjatywy, nawet w niedługim czasie zaprosił mnie na wspólne oglądanie meczu w jego mieszkaniu ("chyba że się moich rodziców boisz"), ale po jakimś czasie spasował. Nie reagował na moje aluzje, że zimno (co jak wiadomo czyta się: no, kurde, przytul mnie ;-) Zapiął mi tylko guzik od swetra pod szyją ), na propozycje jakichś wspólnych wyjść. Kilka razy wyszłam z takim pierwszym krokiem, ale nie widząc odzewu, dałam sobie spokój. Trochę byłam zawiedziona, ale trudno... Jak nie, to nie.
Myślę, że dobrze jest obserwować i jeśli te "Twoje" panie nie przejawiały zainteresowania, to po prostu przyjąć to do wiadomości i nie przeciągać w nieskończoność.
Ja lubię powoli (a raczej - spokojnie), ale jeśli ciągle coś stoi w martwym punkcie, to wnioski są oczywiste.
Z Sąsiaduniem czasami rozmawiam. On ma spore kłopoty ze sobą, nie ukrywał tego. I tak go bardzo lubię, bo jest normalny, kulturalny, uprzejmy. A przystojniak, że o mamusiu!

Manzanito, nie bardzo już wierzę w "jedną(-ego), jedyną(-ego)". Tego kwiatu pół światu, ale skoro okazuje się, że z kimś mi dobrze, że czyjaś obecność mnie cieszy, ktoś ma cechy, ktore lubię i cenię, to po co mam szukać dalej?

W sumie jestem zdania, że jak zwykle sedno leży gdzieś pośrodku. Przyjaźń może być świetnym początkiem, ale przecież nie każda rozwija się w coś więcej. Zainteresowanie lub jego brak jednak widać.
Ani mój były mąż, ani ja odważni nie byliśmy, ale on widział, że jestem mu przychylna i w końcu się odważył przytulić mnie w pewnym pociągu. A parę dni wcześniej to ja go pierwsza cmoknęłam w policzek.

Mam jednego superkolegę. Konie z gościem można kraść i mógłby nawet być moim facetem. Jest jednak zajęty i ja nie mam z tym faktem najmniejszego problemu. Czyste kumpelstwo, które bardzo sobie cenię dla samego kumpelstwa. Czasami wpada do mnie na kawę i pogaduchy. Z jego "dziewczyną" też się znam.

Do związku nie wystarczy, ale czy sam fakt, że jest miło, nie jest już powodem do radości, sam w sobie wartością?
Nie każdy spotkany mężczyzna musi być moim.

No, cóż, takie życie... Trochę to może mechanizm obronny, ale nauczyłam się nie stwarzać sobie za szybko dużych oczekiwań. Zawsze sobie mówię: pożyjemy, zobaczymy.

Nie wiem, czy to do końca dobra postawa. Czytam czasami wątek o śmierci mężów i mam wrażenie, że ja już nikogo nie byłabym w stanie tak pokochać, by mi się bez niego usunął grunt pod nogami (choć ból byłby na pewno, był nawet po moim niefortunnym byłym). Trochę zazdroszczę, a trochę mnie to zadziwia.
Mojego syna kocham bezgranicznie, a też wiem, że kiedyś pójdzie w świat... Że plan B trzeba mieć i nawet ukochane dziecko nie jest dla mnie wszystkim.

ja bym się cieszyła, że ktoś uznał mnie za średniaka, a potem się zachwycił. Bo to znaczy że spostrzegł coś głębszego niż fizyczność, a więc trwalszego.
Misinx, próbować się zbliżyć do kogoś kto się nam podoba z fałszywymi intencjami, to droga do porażki, bo słychać fałszywe nuty.
Lepiej od razu wywalić intencje i nawet kubeł zimnej wody na głowę dostać. Póżniej relacja skończy się, lub będzie toczyć w jakąś stronę, ale na prawdziwych podstawach.

To nie były fałszywe intencje. Zresztą to już nie istotne.

O to, to właśnie

No, to nie i tyle.
Może czasem trochę przykro, ale żyje się dalej.
Słońce nadal świeci, a lasy mienią się kolorami jesieni. Zawsze wiernie, niezawodnie co roku, choćby odrzuciło mnie stu facetów Tego się trzymam.

P.S. To "coś" dla każdego oznacza pewnie coś innego. Tym czymś może być równie dobrze zwykłe zaciekawienie drugim człowiekiem i nutka sympatii.
Nikt przy zdrowych zmysłach chyba nie spotyka się bez tych emocji.

Mnie wkurza, gdy od razu mi się ujawnia pewne oczekiwania. Raz mi facet po pierwszym spotkaniu napisał, że chciałby się ze mną kochać Z miejsca mi się odechciało kontynuowania znajomości, choć pierwsze spotkanie było sympatyczne i ciekawa byłam tego człowieka, i wierzę, że jemu też nie chodziło wyłącznie o tzw. jedno.
Co do jego powierzchowności i wieku nie byłam przekonana, ale ujęło mnie, że spotkanie przebiegło w miłej atmosferze, że było o czym rozmawiać, coś mi mówiło, że chcę spróbować. Gdyby nie był taki "napalony", to może coś by z tego wyszło, chciałam czasu na rozpoznanie sytuacji. Zgasił mnie jednak.
To był niewątpliwy komplement dla mnie, ale na takie zaawansowane komplementy przychodzi czas i miejsce.
Początki wolę subtelne i spokojne.

Osobiście wole kawę na ławę i wiedzieć na czym się stoi, szkoda marnować swojego i cudzego czasu na coś co się i tak nie uda...
No i oczywiście ze nie musi strzelić w nas piorun i juz miłość od pierwszego wejrzenia, nie, nie, nie, ale podstawy zdecydowanie muszą być...jesli chodzi o sama fizyczność to juz dawno sobie ustalilam, ze kontynuuje znajomość jeśli na samym początku facet mi się podoba i potrafię sobie go wyobrazić w intymnej sytuacji ze mną, jak mnie dotyka, całuje itd., jeśli nie to nic z tego nie będzie, wiem to, bo siebie juz znam
Widzę ze bagienni_k się tutaj trochę oburza, ze pani piszą tak a nie inaczej, no ale tak jest i kropka, intymność i seks są ważne w związku, bez tego z czasem zaczyna sie psuć i rownia pochyła...juz nawet pomijam ten seks, bo mogę zrozumieć ze ktoś jest w związku i go po prostu z czasem nie ma, jeśli obojgu to nie przeszkadza, ale bliskość, dotyk, czułość, zainteresowanie itd musi być, to jak pakować sie w coś, gdy juz na początku nie gra? Zupełny bezsens...dlatego rozumiem rossanke ze sobie kiedyś tam spotkała pana idealnego i nic z tego

Ależ się nie oburzam W żadnym wypadku nie neguje potrzeby istneinia intymności, bliskości czy seksu, tylko czy wszystko musi przychodzić od razu, na szybko i już? Czy dwoje ludzi, którym ze sobą jest naprawdę świetnie, wykluczają całkowicie opcję, żę możę ich w niedalekiej przyszłości połączyć coś więcej? Czy nie jest możliwe powstanie takiej więzi po jakimś czasie, nawet krótszym?
Akurat wśród znajomych jakoś to działa, tym bardziej, że jedna z par spodziewa się dziecka. Nie wiem, jak wcześniej saię na siebie zapatrywali pod kątem atrakcyjności, ale wiadomo, żę nie byli razem. A teraz właśnie ich dopadło

Rossanka błagam Cię! Przestań z tymi ogólnikami
Sorry, ale powiedz mi w takim razie dlaczego ci moi znajomi się pobrali i spodziewają się dziecka? Dlaczego kolega się hajtnął ze znajomą? Z przymusu, dla pozoru czy jeszcze nie wiem dlaczego? Dodam, że zanim się pobrali znali się dobrych kilka lat. Strasznie irytują mnie tego typu ogólniki i stereotypy. W takich wypadkach nie lubię rozkładać spraw na czynniki pierwsze, tym bardziej, że nie zaglądam im do łóżka i nie śledzę życia prywatnego, widzę tylko jaki jest finał. Wiem ponadto, zę ten gość zabiegał wcześniej o względy innej..Uznajmy zatem, że takie przypadki się zdarzają
Opisany przypadek nie jest oczywiście jedynym, jak znam.

Poza tym, czy jeśli kobieta pociąga fizycznie faceta, to czy MUSI on od razu do niej zarywać i chcieć z nią stworzyć związek? Może widzi w niej coś, co mu nie odpowiada? Akurat sam tak miałem